Lögberg - 24.03.1927, Blaðsíða 6

Bis. «
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. MARZ 1927.
Silfurlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Aður en þeir gátu áttað sig á hinum ægilegu
veðramerkjum, þá skall blindhríðin á þá, sem
gusaðist í gegn um skarðiS, þar sem þeir voru,
nreð sívaxandi aflk
Hið voðalega afl norðanveðursins hafði alt
inu slitið 61] bönd af sér, og í loftinu söng og
brakaði, — það var þriðja íbúð Dantés í helvíti,
;i þeir voru nú staddir í, hljómbrigði Cerber-
usar þreföld og angistaróp glataðra sálna vein-
uðu í veðrinu. Veðrið var á eí'tir þehn, og blés
hárinu á hundunum fram, svo að það fyltist
með smáum snjókornum og Iamdi þau svo fast
inn að skinni þeirra, að þeir kveinkuðu
linuðu á ferðinni, unz þeir að síðustu stað-
næmdust og skriðu í skjól við sleðann.
Andlii ferðamannanna, sem höfðu verið
rök, þonihðu, og föt þeirrá, sem einnig voru
rök, stokkfrusu, og blóðrás þeirra, sem hafði
verið ör, varð sljórri. Fraser hrópaði eitthvað,
en skr.jáfið í fötum Emersons drekti hljóðinu,
og án þess að athuga hvað það var, sem hann
vildi segja, hljóp hann meðfram sleðanum til að
losa hundana frá honum, en Balt og leiðsögu-
maðurinn fóru að íosa um á sleðanum, og börð-
ust kápulöf þeirra í veðrinu eins og óstrengt
-¦í á skipi. Þegar þeir leystu síðasta hnútinn,
reif vindurinn af þeim hornið á strigadúknum,
sem þeir höfðu yfir sleðanum, og með honum á-
breiðu, sem undir honum var og Jndíáninn átti.
Eigandi ábreiðunnar reyndi til að ná í hana, en
veðrið gaf henni vængi, svo að hún barst með
því í ótal bugðum og hlykkjum, slóst niður á
snjóinn aftur, flattist út, hófst að nýju á loft og
hvarf ot'an fyrir hæoSna. Aðrir munir, sem
lausir voru ofan á sleðanum, svo sem pottar,
pönnur og fleira, fór sömu leiðina, eða ultu eins
og sköpparakringlur eftir snjónum, upp eina
hæðina og ofan hina, unz þeir líurfu með öllu.
óhugsandi vár að horfa í veðrið, því það var
griirímara en eldsog, sem leikur um brunasár.
Allan morguninn hafði jafnvægi lofsins ver-
lð hið ákjósanlegasta, en einhver loftþrýsting-
ur úti á höfum hafði þrýst því úr jafnvæginu,
svo vindurinn þeyttist þarna gegn um skarðið
tneð heljar aí'li, líkt og vatnsflóð, er sprengir af
sér vatnskvar og ryðst svo fram.
rtsýnið breyttist alt; landið umhverfis þá
breyttist sökum hinnar snöggu veðurbreyting-
ar, ér gerði sjóndeildarhringinn æ minni og tor-
kennilegri. í>ó snjókoman væri enn lítil, þá
vissu ferðamennirnir að hún mundi aukast
bráðlega og að þeir yrðu að brjótast í gegnum
moldveðursmyrkur og' öll landmörk verða þeim
hulin. y
Balt kom fa.st upp að Emerson, og hróp-
aði í eyra honum: "Hvað eigum við að gjöra,
¦ láta fyrirberast hér í fönn, eða halda áfram?"
"Hvað er langt héðan og þangað, sem skóg-
urinn byr.jar hinum mégin við hálsinn?"
"Tólf eða fimtán mílur," svaraði Balt.
"Við skulum halda áfram lausir," svaraði
Emerson. "Vistir ökkar' eru nálega þrotnar,
hvort sem er, og þetta veður getur staðið í
tlfiri daga/"
Það var þýðingarlaust að reyna að ná í föt
þau, er þeir höfðu með sér og á sleðanum voru,
svo þeir skildu við dót sitt, þar sem það var
komið og létu veðrið bera sig áfram; þeír reiddu
úg á ratvissu sfna með að halda í rétta átt og
héldu allir hópinn; yfir .hundana var þegar
fent, og ekki að tala um að hreyfa þá. Eftir að
þeir voru komnir steilísnar frá sleðanum, var
ekki viðlit að snúa til baka, og þótt þeir ættu
undan veðrinu að sækja, sóttist ferðin seint, því
torfærur voru á veginum, sem þeir urðu að
komast fram hjá. Þeir fóru yf ir brattar fannir,
sem lausamjöllin var rifin af, og þeir höfðu
enga fótfestu á og þurftu þeir þá að skríða á
höndum og fótum 'og kalla hver til annars, svo
þeir aðskildust ekki. Kuldinn gerði þá tilfinn-y
Ijóva, bylurinn byrgði útsýnið og harðviðrið
gjörði þeim erfitt um andardrátt. Stundum
mistu þeir fótanna og runnu'þá eftir harðfenn
inu og urðu að skríða til baka, því þeir þorðu
ekki að breyta stefnu sinni. Á einum stað fóru
þeir eftír f.jallrana, sem lá upp í þverhnípt
hamrabelti fyrir ofan þá. Upp þann vegg
klifrðu þeir eða skriðu, og voni fingurgómarn-
ir komnír í gegn um vetlingana, er þeir komust
upp. Engin föt þoldu til lengdar meðferð þá,
sem þessir menn buðu sínum, enda rifnuðu hnéií
á buxunum þeirra og vetlingarnir^af höndunum,
en þeir fundu þt\ss lítinn mun, því svo voru þeir
orðnir dofnir, enda vanst þeim engin tími til að
hug.sa um slíkt, og bráðlega fór blóðstorka að
sjást í förum þeirra.
Allir þessir mrnn voru volkinu vanir, og
vitandi um hættuna, sem við þeim blasti, þá
hertu þeir sig sem mest þeir máttu, en kvalir
alvarlegar urðu þeir að Iíða, ekki sízt af þorsta,
og í svoleiðis kringustæðum þreytast menn
fíjótt.
Mikið hefir verið rætt og ritað um þraut-
seig.ju Indíánanna, en samt er það rc,ynsla, að
Tndíánar eru ekki eins úthaldsgóðir og hvítir
menn, sem stafar ef til vill meira frá skorti
viljakrafts, en skorti á hæfilegum klæðum, eða
rti á hœfilegri fa>ðu, svo það kom þeim fó-
lögum ekki á óvart, þegar áliðið var dags, að
Tndíáninn fór að sýna á*sér þreytumerki. Hann
stanzaði oftar eh hann hafði gjört, og þeir
þurftu að beita hörku til að koma houm á stað
aftur. Svo fór hann að detta, og komst orðið
naumast á fætur aftur, en hinir reiddu sig á
leiðsögn hans.
Þegar dimma fór, brutust þeir enn áfram og
hjálpuðu honum eftir megni. Að síðustu gaf
hann upp leiðsögnina með öllu og tók þá Balt,
sern einu sinni áður hafði farið þessa leið, við
henni, en hinir drógu Indíánann áfram.
Einu sinni bað hann þá að skilja sig eftir,
og vildu þeir Fraser og Balt gera það, en Em-
erson aftók það.
"Hann deyr hvort sem er," sagði Balt.
"Hann er sama sem dauður, og það geta
verið tíu mílur þangað til við náum til skógar-
ins hinu megin," bætti Fraser við.
"Eg fékk hann til að fara, og eg ætla að sjá
um, að hann komist alla leið," mælti Emerson
ákveðinn. Svo þeir héldu áfram með byrði sína
sem bezt þeir gátu.
Þegar bezt gekk, vanst þeim seint á, en nú
hreyfðust þeir að eins, því auk farartálmans
var komið fram á nótt, og vissu þeir ekki, nær
sinn síðasti mundi koma. 1 myrkrinu stigu
þeir fram af brún og ultu ofan í gjá eða gil, sem
þeir urðu að skríða upp úr aftur. Þe^ar þeir
fóllu þa.r ot'an í, urðu þeir að sleppa [ndíánanum
¦ðg valt hann ein.s og snjóköggull ofan í gilbotn.
En þessar og slíkar ófarir hjálpuðu til að lialda
líftórunni í honum, því í hvert sinn, sem stans-
að var, voru fólagar hans að nudda hann og
reyna að örfa blóðrásina, þó þeir vissu, að til-
raunir þeirra myndu reynast árangurslausar,
og hefðu komið að betra haldi á þeim sjálfum.
Fraser, sem aldrei var mikill fyrir sér, gafst
og upp og virtist sem það mundi ofraun fyrir
þá Balt og Emerson, að sjá þeim báðum far-
borða. En Balt var fílhraustur og ákafinn bar
Emerson hálfa leið.
Það dró stöðugt af Indíánanum, og Fraser,
sem báða var farið að kala, en Emerson reyndi
alt, sem hann gat, að telja í þá kjarkinn, þó-
sjálfur fyndi hann, að kraftar sínir væru reynd-
ir til þrautar og nú í fysta BÍnn fann hann ti?
þess, að Fraser hofði ávalt verið byrði á hönd-
um sér.
Ekkert vissu þeir hvað tímanum leið, né
heldur hvert þeir stefndu; þeir bara brutust á-
fram í þeirri von, að þeir kæmust yfir fjallgarð-
inn og fyndu skjól hinu megin.
Bylurinh og veðrið æddi með sama óhemju-
afli, þegar alt í einu þeir koma að öðru hamra-
belti, og hinu megin við það snarhallaði ofan í
móti. An þoss að hugsa nókkuð um hvað við
tæki, hentu þeir sér fram af brúninni. Þeir
ultu fremur en gengu ofan brekkuna, yfir víðir-
runna, sem stungu þá, unz þeir staðnæmdust.
Afram 'héldu þeir nú vonbetri en áður yfir enn
eina hæð, bfan í aðra dæld, og þar komust þeir
inn í greniviðarskóg, er skýldi þeim fyrir veðr-
inu, er þeir heyrðu að éins til í limi trjánna.
Það tók þá Emerson og Balt þvínær klukku-
tíma að kvoikja upp eld, því orfitt var að finna
uppkveikju í náttmyrkrinu, og í viðbót við þann
erfiðleika bættist, að þeir Emerson og Balt
voru nálega að þrotum komnir af þreytu, en
Indíáninn og Fraser lágu á meðan í snjónuim
eins og líflausar þústur.
Cherry hafði fengið Emerson flösku af víni
áður en hann fór á stað. Hann tók hana nú
og helti góðum sopa ofan í Fraser og Indíán-
ann, en áður hafði hann ekki þorað það, á með-
an að þeir voru á bersvæði. SVo fór hann að
bræða snjó í tinbolla, sem Balt hafði tekið með
sér# óg lét þá drokka góðan skamt af heitu vatni.
Fraser fór aðiiressast smátt og smátt, en Indí-
áninn var of langt leiddur, svo hann dó rétt fyr-
ir dagrenning næsta morguns.
Alla nóttina voru þeir á gangi og leiddu
Fraser á milli sín, hristu hann og núðu, þó
svefninn og þreytan sæktu hart að þeim, en
þeim var það ljóst, að ef þeir hefðu sofnað við
vl þann, soin þeir gátu notið frá oldimmi, þá
hefði það orðið þeirra síðasti svefn.
Þegar bjart var'orðið, reyndu þeir að reyra
lík Indíánans í toppinn á einu trénu, en gátu
það ekki, svo þeir urðu að skilja það eftir í
sn.iónum, úlfum og öðrum rándýrum skógarins
að bráð. Svo héldu þeir áfram þrír niður eftir
dalnum í áttina til þorpsins. Það var orðið
framorðið dags, þegar þeir að síðustu komust
til Katmai, og stauluðust heim að verzlunar-
búð, som bygð hafði verið úr bjálkum, en var
nú orðin úr sér gengin og fúin. Yfir þakið lágu
tvær keðjur og vóru^-íestar niður eitt hvorú
megin með staurum, er reknir voru niður í
jörðina. Búlduleitur maður, sem þessa verzlun
átti og var blendingur af Indíána og Rússa, tók
á móti ferðamönnunum og sá um nauðsynleg-
ustu þarfir þeirra. Sendi hann síðan menn eft-
ir Indíánanum, sem ferðamennirnir höfðu orð-
ið að skilja eftir.
Emerson var þakklátur fyrir það, að fyrsta
áfanganum af ferð hans var lokið. Undir eins
og hann gat, spurði hann eftir ferðum póst-
skipsins.
"Það kom hér fyrir þremur dögum á vestur-
leið," svaraði kaupmaðurinn.
"Er það svo? Kemur það til baka eftir svo
sem viku?" spurði Emerson.
"Nei," svaraði kaupmaður, "það kemur hér
ekki í bakaleiðinni."
"Hvað segirðu?" spurði Emerson, og hon-
um fanst sér sortna fyrir augum!
"Nei, það kemur ekki hér fyr en í næsta
mánuði; og ef þá verður vont í sjóinn, fer það
alla leið vestur fyrst og kemur svo í bakaleið-
inni."
"Hvað verður langt þangað tilT"
"Máske sjö eða átta vikur."
Emerson studdi sig við búðatborðið. Svo
biðin við .skarðið haí'ði eyðllagt hann! örlögin í
gerfi vetraVins höfðu orðið til^xess að gjöra á-
form hans a engu í þetta sinn! 1 stað þess að
sleppa við óhöppin, sem vofað höfðu yfir hon-
um síðustu þrjú árin, þá höfðu þau að eins
magnast. Honum hafði að eins verið sýnd
veiði, en ekki gefin. og þessi síðustu vonbrigði
höfðu að eins fært hann lengra út í vonleysið.
Hann hafði að vísu treyst á tæpasta vaðið, en
tíminn var þó nægur, ef lukkan hefði verið með
honum, en mánaðarbiðin var sýnileg eyðilegg-
ing á' áformi hans. Hann sneri sér að félögum
sínum með vonleysissvip á andlitinu. Fraser
lá í máttleysismóki, en Balt hafði sofnað í stóln-
um, er hann hafði sezt á við ofninn.
"Emerson steinþagði um tíma, en búðarhald-
arinn gaut til hans augum við og við. Svo fór
hann með hendina ofan í brjóstvasa á treyju
sinni, og tók þaðan bögglað blað úr tímariti.
Hann hélt á því í hendinni um stund án þess að
líta á það. Böglaði því svo saman í hendi sér
og henti því síðan í eldinn.
Hann varp öndinni mæðulega, sneri sér að
búðarhaldaranum með vonleysissvip á veður-
barna andlitinu og mælti: '' Útvegaðu okkur
rúm. Mig langar til að sofa.'^.
VTÍ. KAPITULI.
Af umhyggjusemi yið félaga sína. þá sagði
Emerson þeim ekki frá fréttunum fyr en dag-
inn «ftir; auk þdss var hann sokkinn ofan í
hinar ömurlegu hugsanir sínar og hafði hvorki
sinnu á því né öðru.
Emerson hafði fylgt Rússanum til svefn-
rúms síns, og þar fleygði hann sér niður í öllum
fötunum, og sama gjörðu ihinir félagar hans.
En hann var of þreyttur til að ¦ geta sofnað.
Taugar hans titruðu og skap hans var æst, svo
það tók hann Iangan*tíma að komast til róleg-
heita, svo að hann gæti glyemt sér í örmum
svefnsins, og jafnvel þá svifu biksvört oláns-
skýin yfir honum. Aftur og aftur bar ímynd-
unaraflið hann út í ofsa-veðrið, sem hann átti
við að stríða þrjátíut og sex klukkustundirnar síð-
ustu, og ófarirnar stóðu uppmálaðar fyrir hug-
skotsjónum hans., Það var reyndar engin ný
útsjón fyrir honum, en þær höfðu aldrei verið
honum eins ægilogar og þær voru nú. Hann var
of þreyttur til að brjótast um. Kraftar hans
voru þrotnir og hugsanir hans komu- og fóru
stjórnlausar eins og stýrislaust skip úti á regin
hafi. Þannig lá hann og starði vonlausum aug-
um út í myrkrið, máttlaus og hjálparlaus.
Hlutskifti Frasers var að engu betra. Hann
gat hvorki notið svefns né hvíldar, en stundi
undir þunga sársaukans. Búðarfialdarinn varð
að vaka yfir honum og hagræða, sem honum
fórst vel og lipurlega. Hann varð ýmist að
færa honum drykkjarvatn, eða bera á og baða
hina frosnu limi hans.
Balt var sá eini, sem gat notið svefns og
hvíldar, og svaf hann því þungt og vært. Um-
hugsunin um hjá liðna hættu, eða komandi tíð.
hafði engin áhrif á hann. Líkaminn var það
eina, sem hann hugsaði um, en hann var sterk-
ur og heilbrigður, og haf ði hann því enga hug-
mynd um sálarangist þá, sem félagar hans
urðu að líða. t .
Að síðustu, eftir að Emerson var búinn að
jat'na sig nokkuð soí'naði liann og vaknaði ckki
fyr en komið var fram á dag daginn eftir, og
var hann þá bæði stirður og sár. Þegar hann
áttaði sig, varð hann þess vís, að félagar hans
voru komnir á fætur og höfðu matast. A Balt
sá ekkert eftir alt hnjaskið, en Fraser var í
reifum og sárum, en þó málhress vel. Fyrsta
'spurning Emersons var unf lík Indíánans.
"Þeir komu með hann í morgun," svaraði
Balt. "Þeir létu hann í kirkjuna, og hann
verður jarðaður þegar presturinn kemur í
næsta mánuði."
"Hann var bezti drengur," tók Fraser fram
í. "Mér þykir samt vænt um, að eg er ekki í
sporum hans. Ef að þið hefðuð ekki reynst
mér eins og þið gerðuð, já, — þá hefði — eg
komist í bræðrafélag við hann í kirkjuhátíð-
inni.''
"Hvernig er kaliðf" spurði Emerson um
leið og hann settist með erfiðleikum á stól.
"Og eg er ágætur, nema fingurnir á annari
hendinni," og hann rétti hana upp reifaða.
"Samt held eg, að eg missi ekki fingurna."
"Hafið þið frétt um póstskipið!" spurði
Emerson.
"Nei," svöruðu hinir.
"Við höfum mist það."
"Hvað áttu við?" spurði Balt ákafur..
"Eg á við, að veðrið tafði nógu lengi fyrir
okkur til að eyðileggja alt."
"Hvernig — þá? — við skulum bíða þangað
til það kemur aftur," sagði Balt.
Emerson hristi höfðið. "Það kemur ef til
vill ekki ,aftur f yr en eftir einar átta vikur. Nei,
það er a'lt búið?"
Balt var eins og ístöðulaus-drengur og grét,
en reyndi þó að finna oinhver ráð fram úr þess-
um vandræðum. "Við skulum hætta við þetta
]>angað til að ári. Við skulum hafa tímann
fyrir okkur, og byrja eftir ár."
"Nei," svaraði Emerson og hristi höfuðið
raunalega. "Ef eg get ekki framkvæmt þetta
nú strax, þá get eg það aldrei. Tækifærið er úti
og eg er fallinn flatur. Allar fyrirætlanir okk-
ar eru að engu orðnar. Það er bezt fyrir þig,
að fara aftur til Kjalvíkur, Balt."
Við þessá' athugun Emesons, varð Balt afar-
æstur, því honum fanst að hefndartækifæri vera
að sleppa úr greipum sér. Hann blótaði hræði-
lega, barði saman hnefunum og gerðist svo ó-
frýnn, að Fraser varð óttasleginn og hrópaði:
"Heyrðu, þú þarna! Hættu þessum látum,
þú ætlar þó aldrei að ganga af vitinu?"
En Balt lét sér ekki segjast, heldur lét blót-
rokurnar dynja, og þegar búðarhaldarinn, sem
út hafði gengið, kom inn, varð hann alveg hissa
og fór að signa sig. Þegar Balt sá búðarmann-
inn, sneri hann sér að honum, og lét heift sína
ganga yfir hann. "Hvar í helv. er póstskipið?"
"Einhvers staðar hér fyrir vestan."
"Það er póstskipið. Er það ekkí? Ef syo
er, stanéar það þá ekki hérna í bakaleiðinniT
Svaraðu mér!"
Búðarmaðurinn ypti öxlum. "Það verkur
að koma við í Fyak Bay á austurloið."
Emerson leit snögglega upp. "Hvar er
UyakBay?"
"Uti á Kodiak eyju," svaraði Balt og sneri
sér aftur að búðarmanninum.
"Hvaða réttlæti er í því af skipafélaginu, að
láta skip ekki koma hér við, en í þess stað senda
það til þessarar oy.jar, þar aem ekkert er nema
PANTIÐ ÚTSÆÐI NO ÞEGAR í DAG
'ÚISŒÐIS HAFKAR1
OQ_ Pokar som taka 3 bus. 20c að aukl.
OJL BVSHEIÆD 0<i pAIl VI IU. ÍHÁ 6LLUM McKEVZIE BCÐUM.
K2Manner K30 Victory K50 Leader K40Gartcn22 K60 Alsas
SendiS p.an.t»nir yðar I iltiy. Vér sendum vöruna he&ar pér ðskiíS.
ir hafrar eru valdir ntaæClsBafrar meö eftirliti ¦stjórnartnnar. No.
1 eSa góiS teg-und af No. 2. VerCltS miíaö viS þaS að tekin séu 30
i möira.
SKBIFIÍ) KITIR SÉRSTöKU VERBI A JAIÍX-
BRAUTAK VAG\ÍII.«SSUM.
VERÐ Á ÖBRU OTSŒÐI
Bra.n» utoon Edmonton
WHEAT:-
Oarnft, certlfi
'¦
\o. 1 ............
Be«. 2nd Qen.
No. 1
OATS:—
B»nncr No. 1 ............
Victory No. 1 ..............
Clom No. 1 ...
. 2.10 "
1.15 '•
. 1.15 "
2.10 "
1.15 "
or Cailg-ary
$3.10 bus. 33.15 bus.
3.50
2.00
2.70
1.20
1.20
3.40 "
2.30 "
2.60 "
2.85 "
1.15 "
1.15 "
14.75 cwt.
Pok;l a.uki fyrir 20c hver. Yor&iS miSaS við
10 bus. eíSa mi'Tii. 5c. moira fyrir bus. ef minna er
ánni
S8 BIjS. vekbskra qefins.
Ha.fliS eint. af henni iheiima -hjá ySur. Kostar ekk-
ert en er þess ylrtSi i h/uia. BiSjiS um eint
Vér siendum þaS frltt.
CUCITMnER
555—EARLiY
RUSSIAJV
Lítill aviixtur
vex fljótt.
Ætti aS vera I
hverjum srarSi.
550—UOXC
GREEN
Sta teg-und
af sitærri Cu-
•combers 8—12
þml. dökkiblátit.
liver teg-.:
pk. 10c oz. 25c
T5«, VzPá.
Póstfrjald
borg-að.
A. E. McKElVZIE CO., Limited
BRANBOJí, MOOSK .IAW. SASKATOOW liD.MOXTOX, C\I.GARY
Sciullð panoinJr yoar til þoss biv.jai- sem n;cstur er.
mannlaus niðursuðuhús? Það er engin lifandi
mannssál í Kyak. Félagið er víst að þjóna lund
smni. Það á uvori s»œ er alt héraðið, og fer
sínu fram."
"Ekki á eg skipið,''' svaraði búðarmaður-
mn. "Þú hefðir átt að geta komist hingað
þremur dögum fyr."
"Guð mijin góðnr, að við skyldum bíða í
þrjá daga við skarðið," sagði Emerson. " Veðr-
ið hefði ekki getað verið verra fyrsta daginn, en
það var þann gíðasta."
•I ^ Balt fann, að í þessum orðum Emersons lá
ávítun. Hann sneri sér að Emerson, en þegar
hann sá framan í hann, lagði hann haft á tungu )
sína, greip húfu sína og þaut út.
, "Hve nær á skipið að koma til Uyak?"
spurði Emerson.
^ "Einhvern tíma í þessari viku," svaraði
búðarmaðurinn. .
"Hvað er langt þangað héðan?" spurði Em-
erson.
"Það er nú ekki svo langt — eitthvað fim-
tíu mílur." Svo áttaði búðarmaðurinn sig, þeg-
ar hann sá svipbrigðin á andliti Emersons. og
flýt,ti sér að bæta við: "Þú kemst þangað ekki."
Það er að fara þvert yfir fjörðinn — Shelikoff-
fjörðinn.''
"Því þá ekki það? Við getum leigt okkur
bát og—"
"Eg á engan seglbát. Eg tapaði mínum í
fyrra yið kópaveiðar," sagði búðarmaðurinn.
"Við getum leigt okkur einhvern smábát.
Heldurðu það ekki, og fengið svo Indíána okk-
ur til hjálpar?"
"Hér er ekkert til nema skinn-bátar 'kyaks'
og 'betarkas', og þú getur ekki, hvort sem er,
komist yfir fjörðinn á þessum tíma árs. Það
er of vindasamt, það eru þeir mestu ósjóar á
firðinum, sem nokkurs staðar er að finna með
f ram vesturströnd landsins. Nei, þú verður að
bíða."
Emerson lét fallast niður á stól og hoTfði
vandræðalega í eldinn.
"Það er betra fyrir ykkur, að fá ykkur ár-
bita," naælti búðarmaðurinn.
Emerson hristi höfuðið, og eftir að búðar-
maðurinn var búinn að gjóta hornauga til
Jieirra félaga, fór hann út frá þeim til verka
sinna.
"Eg hefi heyrt talað um Shelikoff-fjörð-
inn," sagði Fraser, þegar búðarmaðurinn var
farinn. "Eg varð einu sinni samferða manni, •
sem var við bjarndýraveiðar, á Kodiak, og
hann sagði, að sjógangnrinn þgr væri oft aegi- -
legur á vetrum."
Þegar Emerson gegndi honum engu, þá leit
Fraser til hans með raunalegu augnaráði og
bætti við: "Það er engum efa bundið, að þú
liefir tapað, félagi, en það er ekki óhugsandi,
að úr því rakni ena þá!"
En þegar Emerson gaf sig ekki heldur að
þeim ummælum, hélt hann áfram: "Svo þú ert
orðinn utan við þig aftur? Og, jæja—" svo fór
hann að lesa upp hátt, eins og hann var oft
vanur að gjöra, þegar eitthvað bjátaði á, því að
honum fanst, að mest mundi bera á sér á þann
hátt.
" Já, eg er utan við mig," mælti Emerson,
sem alt af hafði nautn af að heyra hljóm hinn-
ar ensku tungu. "Eg er sannarlega niðurbrot-
inn, sem stendur. Viltu ekki tala við mig? Mér
finst altaf hugfró í að tala við vini mína."
"Með ánægju," svaraði Fraser. "Eg er ekki
maigorður maður, og hugsanir mínar eru gull.
Eg s'kal strá þeim út og svo getur þú valið úr.
Núnú, þessar laxveiðar eru ekki eins glæsileg-
ar og menn halda. Það er óviðfeldin atvinna,
hvernig sem á hana er litið, og þessir veiði-
menn eru leiðinda seggir, og það munu allir,
sem þekkja bá, segja. Eg vildi heldur sjá, að
þú tækir að*þér atvinnu, sem ekki væri eins
mikill óþefur að, t. d. að selja sápu, sem er vel
lyktandi. Eg þektí niann, sem Dyea nét, er
græddi fé á bví. Hvernig lízt þér á það?"
"Myrkrið er ægilegt úti í kvöld," sagði Em-
erson. "Eg er hrædur um, að einhver hætta sé
á ferðum."
"En hvað er um ifegurðar-liljuna fyrir hand-
an—"
Emerson skifti sér ekkert af þessu tali. Hann
stóð á fætur og eitthvert hulið afl knúði hann til
að fara með Balt út í náttmyrkrið og kuldann.
Hann gekk ofan að sjónum, þangað sem bátarn-
ir, er íbúar Katmai áttu, voru og skoðaði þá
nákvæmlega. Fimtán mínútum síðar var hann
aftur kominn á fund Balts og mælti fullur á-
kafa: "Eg er búinn að ráða fram úr vancT-
ræðunum. Við skulum ná póstskipinu eftir alt."