Lögberg - 28.07.1927, Blaðsíða 4

B la. 4
LÖOBERG, FIMTUDAGINN 28. JÚLÍ, 1927.
J'dgberg
Gefið út hvern Fimtudag af Tbe Col-
umbia Prai* Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
T«lainuri N-8827 o£ N-0328
Einar P. Jónsson, Editor
OtanAskríft til blaðsina:
TftE 0OLUM|BilV PRE88, Ltd., Box 317f, Wlmilptg. H*r\.
Ut&nAskrift rítstjórans:
EOiTOR LOCBERC, Box 3171 Winnipog, IRan.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
Th« "12J»b*r*" U prlnt.d and publlahed by
Th. Columblk Proas, Ldmltod, in th. Columbla
■utldinK, C9S Snriront Av... WinnipaK, Mnnitobn.

Mussolini og lýðstjórnar
fyrirkomulagið.
1 formála að bók einni ítalskri, sem það
hefir meginmark, að gylla og endurgylla Fas-
cista stjórnarfarið á Italíu, lætur Mussolini al-
ræðismaðnr þess getið, að í sögu hinnar ítölsku
þjóðar, muni tuttugasta öldin ekki þekkjast
undir öðru nafni en “Fascismo”, — að stefna
sín og flokks síns hafi skapað nýtt “óforgengi-
i lekt” ríki, er ráðið hafi á stuttum tíma stjórn-
arfarslegar gátur, — sem margar undanfarnar
aldir hafi spreytt sig á, en orðið engu nær.
Talar alræði.smaðurinn digurbarkalega nm
dauða og útför þingræðisins, sem og hins við-
urkenda lýðstjórnar fyrirkomulags í heild.
Segir hann að þjóðirnar yfirleitt, að Italíu vit-
anlega undanskilinni, verði að rogast með
stagbættar stjórnarskrár, er reynst hafi hinn
versti götu-þrándur, heilbrigðs, þjóðernislegs
þroska. Nytsamleg fyrirtæki, langflest, hafi
strandað á skerjum flokkaglundroðans, þar sem
allir hafi viljað ráða, en enginn einn, haft
í rauninni nokkuð að segja. Svo mörg eru þau
orð.
Mussolini er ákafamaður hinn mesti, og svo
öfgafullur a stundum, að lengra verður tæpast
nað. Þo á hann, fram að þessu, að ýmsu leyti
ósammerkt við flesta málsvarsmenn á sviði
Stjómmálanýjunganna. Flestir þeirra virðast
vilja leggja undir sig hálfan heiminn í einu,
hvað svo sem það kynni að kosta. Hann seg-
ist auðvitað vera sannfærður um, að núverandi
st.jórnarfar á ítalíu, sé það fullkomnasta í
heimi. En fram að þessu, hefir hann gert til-
tölulega litlar tilraunir til fylgisöflunar meðal
annara þjóða. Þó er það á flestra vitund, að
fyrir honum vakir það eitt, að endurreisa
Rómaríki hið forna, og yrði hann þá að sjálf-
sögðu, að leita fulltingis utan núverandi
landamæra þjóðar sinnar. Ekki hefir Musso-
lini ,svo opinbert sé, látið í ljós óvildarhug
gapivart nágrannaþjóðum sínum. En ljóst
hlýtur honum að vera, engu síður en öðrum, að
endurreisn Rómaveldis, hlyti að kosta fádæma
blóðsúthellingar, — blóðbað," sem lýðfrjálsar
Norðurálfuþjóðir, myndu reyna að forðast í
lengstu lög.
Þótt svo eigi nú að heita, að tryggur friður
ríki meðal Norðurálfu þjóðanna, þá getur þó
að^ líta ut við sjondeildarhringinn, ískyggilega
tvísýnisbliku, er vel gæti orðið fyrirboði illra
tíðinda, nema því að eins, að sett yrði undir
lekann í tæka tíð. Má í því sambandi minna
á þrívelda stefnuna í Geneva, er til meðferðar
átti að hafa takmörkun hervaraa á sjó. Hefir
þar, fram að þessu, að eins verið um skækiltog
að ræða, þar sem mest hefir horið á maðk-
smognum hagsmunahvötum. Blaðið Manitoba
Free Press, flutti grein um mál þetta, þann 26.
þ.m., með fyrirsögninni “The Admirals Plan
for War. ” Má af því marka, hvað það mál-
gagn leggur upp úr Gcneva kákinu, þrátt fyrir
öll hin flosmjúku fagurmæli um .bræðralag og
frið. Því daufari sem líkurnar ern um hag
nýtan árangur Geneva stefnunnar, þess betur
er Mussolini skemt.
Þær hinar frjálslyndu stjórnarfarsstéfnur
sem upprættar hafa verið með öllu á ítalíu,
eru enn i fullu fjori hjá þjóðum þeim, er brezka
\ eldið mynda, sem og í Bandaríkjunum, 0g bera
(kki a ser nokkur minstu ellimörk. Saga Ifð-
stjornarfyrirkomulagsins með þjóðum þessum,
er framfarasaga yfirleitt. Þar með er þó engan-
vegirm .sagt, að slíkt stjórnarfarskerfi sé það
íullkomið, að eigi þurfi endurbóta við. Flokka-
skiftingin er stundum helzti beiskju blandin,
oflofi hlaðið á einn leiðtogann, um leið og
annar er ófyrirsynju, vægðarlaust fordæmdur,
hversu goðum kostum, sem búinn kann að vera.
Malm sjalf, sem um er deilt, verða oft og einatt
ut undan, sokum þess að svo er látið svnast
sem alt velti á, hvor flokksforinginn verði ofaií
a i svipinn. En þrátt fyrir ókosti þá, sem nú
hefir verið drepið á, og vafalaust ýmsa fleiri,
heiir Iyðstjórnar fyrirkomulagið og þingræðið
reynst það vel, innan véhanda hins brezka rík-
is, sem og í Bandaríkjunum, að þjóðir þær hafa
a morgum sviðum, orðið sannar forystuþjóðir.
Megin kjarni lýðstjórnar fvrirkomulagsins,
er i því fólginn, að fólkið fái óhindrað að njóta
meðfædds einstaklings réttar, eða þroskast
samkvæmt eigin eðlislögum. Starfsglatt fólk
er ávöxtur heilbrigðs lýðræðis.
Það eru epgin smaræðis undur, sem á ganga
í Bandaríkjunum, þegár forsetakosningar fara
fram. Má svo að orði kveða, að hin pólitiska
undirstaða þjóðarinnar, leiki á reiðiskjálfi. En
tæpast eru kosningar fyr um garð gengnar, en
alt er komið í samt lag. Hið nýkjörna forseta-
cfni, fær tafarlaust leiðtogaviðurkenningú þjóð-
arinnar í heild. Minni hlutinn tekur ósigri sín-
um með karlmensku, og huggar sig við það, að
ekki sé langt að þreyja þorrann og góuna, og
að næstu kosningar hljóti að sjálfsögðu að falla
sér í vil.
Eins og stjórnarfarinu á Itallu nú er komið,
virðist þar eigi um annan rétt að ræÖa, en sam-
vizkulausan hnefarétt. Svo hafa strangar höml-
ur lagðar verið á málfrelsi og ritfrelsi, að
gagnrýning á opinberum athöfnum alræðis-
mannsins, eða hinna gráðugu fylgifiska hans í
“svörtu skyrtunum”, má heita útilokuð með
öllu.
Því hefir verið haldið fram, að Mussolini
hafi í raun og veru frelsað þjóð sína frá tortím-
ing, — að um þær mundir, er hann brauzt til
valda, hafi ástandið verið slíkt, að vænta hefði
‘ mátt .borgarastríðs svo að segja a hverri stundu.
Vafalaust vérður því ekki á móti mælt, að sitt-
hvað hafi verið að á Italíu, fyrstu árin eftir
stríðið, sem og víðast hvar annars staðar. En
að þjóðin ítalska, hafi fengið allra meina bót,
í stjórnartíð Mussolini, nær vitanlega ekki
nokkurri minstn átt. Mun hitt sönnu nær, að
hún hafi rænd verið frumburðarrétti sínum, og
orðið, að minsta kosti um hríð, viljalaust verk-
færi í höndum einræns þvergirðings, er per-
sónulega sjálfsdýrð setti öllu ofar.
Mussolini kvað vera mælskumaður með
afbrigðum. Ferðast hann um landið þvert og
endilangt, þjóðinni til hjartastyrkingar, að því
er honSm sjálfum segist frá. Kveðst hann þess
fullvís, að þjóðin muni aldrei héðan í frá sætta
sig við annað stjórnarfar, en Fascista ^fyrir-
komulagið. Hann um það. Nú virðist þo samt
sem áður, flest benda í þá átt, að sál fólksins sé
að vakna, staðráðin í að steypa kúgaranum af
stóli. Má í því sambandi minnast á sterk sam-
tök, sem sagt er að nú sé í myndun með það
megin markmið fram undan, að stofna ný
fréttablöð, og vekja með því þjóðina til full-
komins skilnings á háska þeim hinum mikla,
sem hún er stödd í.
Undir þingræðis fyrirkomulaginu, þótt sitt
hvað megi vafalaust að því finna, hafa hinar
ýmsu þjóðir, dafnað vel og notið óskertra
mannréttinda.
Af öllum þeim hinum mörgu þjóðum, er í
heimsstyrjöldinni miklu tóku þátt, er vafasamt,
hvort nokkur þjóð var í rauninni sárar leikin,
en Bretar. Mannfallið á hlið þeirra varð af-
skaplegt. En þar við bættist svo hitt, að á baki
þeirra lentu þyngstu fjárhagsbyrðaraar, unz
svo var komið, að þjóðskuldin var komin npp
í átta biljónir sterlingspunda. Hafa Bretar
fyrir löngu samið um greiðslu skulda sinna og
haldið uppi afborgunum, þrátt fyrir það, þótt
skuldunautar þeirra, eins og Frakkar, er áttu
þeim líf sitt að launa, hafi hafi ekki endur-
greitt grænan túskilding af skuldum sínum,
fram að þessum tíma.
Ekki er því að leyna, að Bretar hafa átt við
margvíslega örðugleika að etja, frá því er
styrjöldinni miklu lauk, svo sem tilfinnanlegt
atvinnuleysi og verkföll, er mjög hafa sorfið
að þjóðinni, og þar fram eftir götunum. Af
þessu hefir leitt, að allsár óánægja hefir átt sér
stað manna á meðal með köflum. Þrátt fyrir
það, hefir þjóðin þó haldið í horfinu og smám
saman fært sig npp á skaftið aftur, hvað við-
kom verzlun og iðnaði. Um stjórnarbyltingu
hefý- tæpast heyrst talað, þótt beitt væri
í þa átt, hreint ekki svo litlum undirróðri, af
hálfu rússneskra æsingamanna.
Það var lýðræðis fyrirkomulagið, er hélt
brezka veldinu í jafnvægi, meðan á heimsstyrj-
öldinni síðustn stóð. Það er sami andinn, sem
farið hefir lífsteini um sárin dýpstu, og grætt
þau til hlítar. Engan slíkan anda sýnist Mus-
solini vilja viðurkenna. Sjálfsdýrkunar stefn-
an virðist vera hans fyrsta og æðsfa stjóra-
mála boðorð.
Borið saman við Norðurálfuþjóðirnar, marg-
ar hverjar, hefir barátta hinnar canadisku
þjóðar á þroskabrautinni, verið tiltölulega aoð-
veld. Hefir lýðræðis fyrirkomulagið, reynst
hér affarasælt, sem víða annars staðar. Há-
tíðarhöldin nýafstöðnu, leiddu alþjóð manna í
ljós, hve stjórnarfarslegur þroski þjóðarinnar
hefir verið óvenjulega glæsilegur, og náð föst-
um tökum á hugarfari fólksins. Deilnmál, sem
annars staðar myndu kostað hafa hlóðsúthell-
ingar, voru til lykta leidd, með samúð og skiln-
ingi á allar hliðar. Starfskröftum fólksins,
hefir beint verið inn á brautir iðju og atorku,
þar sem til dæmis á hinn bóginn, að æfing á
sviði hermálanna, hefir látin verið ganga á
nndan með öðrum þjóðum. Má þar tilnefna
Italíu, sem undir forystu Mussolinis, virðist
helzt ekki um annað hugsa, en hernaðardýrkun
og forna efnislega velmegun. Þjóðinni er
blátt áfram bannað að hugsa á annan veg, und-
ir núgildandi stjómarfari þar í landi.
Engin þjóð í heimi öfundar Italíu af stjóra-
arfari því, er þjóðin á við að húa um þessar
mundir. Það stendur öldungis á sama, .hversu
mjög að Mussolini gyllir ástandið, og hversu
margir kunna að treysta alræðisvaldinu þar
heima fyrir. Ut í frá, stendur flestum þjóðum
beinn stuggur af viðburðum þeim, er á Italíu
hafa gerst, síðustu fimm árin, og telja sig sælar
og hepnar að eiga grið í skjóli hins viðurkenda
lýðræðis, þótt sitthvað megi vafalaust að því
finna.
Vel að verið.
A Hamri, við Mjörs í Noregi, býr íslenzk
kona, nokkuð við aldur, frú Anna Grönvold,
dóttir séra Magnúsar Thorlaciusar á Hafsteins-
stöðum, Hallgrímssonar prófasts á Hrafnagili.
Kona þessi hefir dvalið langvistum fjarri föð-
urlandi sínu, en þrátt fyrir það, hefir hún þó
ávalt verið vakin og sofin í því, að vernda
minningarnar frá föðurlandinu, og kynna
frændþjóð vorri, er hún hefir búið með, Island
í list og ljóði.
Frú Anna Grönvold, er vafalaust gott skáld,
þótt eigi sé íslenzkum almenningi kunnugt til
muna um frumsamin verk hennar. Nú hefir
frúin nýlokið við þýðingar á tveimur, allmerk-
um íslenzkum Ijóðum, sem sé Píslargráti Jóns
hiskups Arasonar og Heilagri kirkju, eftir
Stefán skáld frá Hvítadal. Virðast þýðingarn-
ar báðar hafa tekist mæta vel, og halda alt í
gegn helgihrifning þeirri og hljómbrigðum, er
einkennir frumkvæðin. Á frúin skilið þjóðar-
þökk, fyrir afrek þessi hin nýjustu, og er þess
að vænta, að henni veitist enn langur aldur,
heilsa og þrek til áframhaldandi starfs í sömu
átt.
Frú Anna er gift norskum fræðimanni og
skáldi, er getið hefir sér góðan orðstír á sviði
bókmentanna, \meða| ijijóðar | sinnar. Hefir
hann einnig fengist við þýðingar úr íslenzkn
máli. Tvær systur frú Önnu eiga heima hér í
borginni, sem sé þær Mrs. F. J. Bergmann og
Miss Elín Thorlacíns.
Sonarbætur Kveldúlfs.
i.
Ungur var í öllum háttum
einrænn maður Skallagrímur.
Háði engar hjörvaglímur,
hafði föng í allra sáttum.
Dvaldi mjög við dvergasmíði,
djarfastur til stórra verka.
Átti móti Jjlfi sterka
afl — en skorti Þórólfs prýði.
Þórólf hafði vísir vegið,
vaskastan af Noregs sonum.
Faðir sárt. — En samt að vonnm —
sonarvígið hafði fregið.
Úlfi hitna hjartarætur,
harm sinn út í myrkrin kallar:
“Lokuð sund í áttir allar,
engin hefnd né sonarbætur!”
Knúðu loksins konnng finna
Kveldúlfs niðja horskir frændur.
Reiður af því ráði hændur
rekkur greip til vopna sinna.
Vígaramma viðu álma
valdi tólf með fasi köldu.
Báru allir breiða skjöldu,
bitur sverð og þunga hjálma.
Bar þó Grímur einn af öllum
afl og vöxt og gný í máli.
Kapinn gyrður grimmu stáli
gnæfði eins og fjall hjá tröllum.
— Kveldúlfur með klökkum orðnm
kvaddi heiman búna soninn.
Herti nýja hefndarvonin
hugann, sem var traustur forðum.
II.
Dýrar veigar drakk í náðum
Dofrafóstri hyggjuþungur,
frægstur Noregs fólknárungur,
framasæll í 'öllum ráðum.
Honum allir lúta lýðir;
lög hans eru þrumuhljómar,
heillagjafir, dauðadómar.
— Dögling skipar, fólkið hlýðir.
Þótti mönnum þrengjasrískáli:
Þusti innar kappa skarinn,
jötna flokkur járni varinn
jöfurs móti hvarma báli.
Yfir Harald kveðju kalda
Kveldúlfs sonur falla lætur:
“Fyrir Þórólf bróður bætur,
buðlungur, eiguð mér að gjalda!”
Gekk um salinn geigur hljóður,
glaumur féll um bekki þvera.
Hirðmenn saman hugi bera.
Hilmir situr dreyra rjóður.
“Þér skal gjarna bróður .bæta,”
bólgnum kvað hann valda-rómi.
“Þér er búinn Þórólfs sómi;
þarftu betur hans að gæta.”
Skaut þá Grímur skökkum brúnum,
skuggar niður ennið runnu. >
ófriðlega allir brunnu
eldarnir í hugartúnum:
“Þegi mun eg þenna taka;
Þórólfr mér um alla snilli
fremri var — en hilmis hylli
'hann gat mist — án neinna saka.”
Gekk hann skjótt úr gylfa ranni.
Glóði vor um alla jörðu.
Hugur stefndi heim um Fjörðu.
Heillir .brostu dáðamanni.
III.
ölver, konungs báta brjóttu!
Blásið er í lúðra sterka.
Gengur hirð til grimmra verka.
Grímur, sælla hefnda njóttu!
Jón Magnússon.
—ZX inn.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
^llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllC
Samlagssölu aðferðin.
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- E
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega E
E iaegri verður atarfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin E
= hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni =
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar E
E vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
E 846 Sherbrooke St. - ; Winaipe;,Manitoba =
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniR
i
Þeir íslendingar, er í hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Reynsla landnemans.
Eg var tuttugu og fimm ára að
aldri, þegar eg yfirgaf ættland
mitt. Keypti eg þá farbréf til
Canada handa sjálfum mér, konu
minni og þremur börnum okkar.
Eg kom til Winnipeg 3. september
1892. Næsta mánudag lagði eg á
stað til Glenboro, Man. Fór eg
þar að vinna að uppskeru og
þreskingu. Fundust mér félagar
mínir við þá vinnu heldur rudda-
legir menn og ekki vel siðaðir.
Það er töluvert óaðgengilegt, að
byrja þá vinnu fyrir mann, sem
óvanur er Vinnuaðferðum hér í
landi og kann ekki enska tungu.
Eg komst að því síðar, að eg hafði
lært ýms orð og talshætti, án þess
að skilja, af þessum félögum mín-
um, en sem ekki er æskilegt að
nota. Æ|ttu nýkomnir menn að
gjalda varhuga við þessu.
Nokkru síðar fluttist eg einar
10 mílur suður í bygðina, nálægt
Baldur, Man. Þar komst eg veru-
lega í kynni við erfiða vinnu og
lágt kaup. Þar var eg lengst af
hjá Creameris Bros., þar til 1898.
Það sem eg hafði grætt á þessum
árum, var fyrst og fremst það, að
eg hafði komist nokkuð niður í
málinu. Einnig hafði eg eignast
nokkra nautgripi. En það sem
, mestu varðaði var það, að fjöl-
skyldan hafði stækkað og voru
nú börnin orðin fimm.
Á árunum 1897 og 1898 heyrði
eg um landsvæði, sem stjórnin
var þá nýbúin að láta mæla og
sem kallað var “Swan River Val-
ley.” Vissi eg að það var ein-
hvers staðar norðan og vestan Við
bygðir siðaðra manna, hinu még-
in við Dauphin og Duck Moun-
tains.
Sigurður Christopherson var þá
umboðsmaður sambandsstjórnar-
innar og hafði eftirlit með land-
námi. Fór hann norður til Swan
River vorið 1898 til að skoða land-
ið, svo hann gæti sagt fólki hvert
honum sýndist ráðlegt að taka sér
þar heimilisréttarland eða ekki.
Eg bað hann að nema þar land
fyrir mig, ef honum litist vel á
sig. Þegar hann kom aftur, fékk
eg að vita, að hann hefði tekið
fyrir mína hönd suðaustur-fjórð-
ung af 32-35-28 vestur af fyrsta
hátdegisbaug. Fór eg þá þegar
að búa mig undir það, að reyna
gæfuna, sem Iandnemi og bóndi.
Eg átti tvo uxa, sem ekki voru
þá tamdir að fullu. Keypti gaml-
an vagn fyrir $5.00, sem eg varð
þó að binda saman með vír. í
vagninn lét eg svo fjölskylduna
og rúmfatnað okkar, en húsmun-
um þurfti ekki að ætla pláss. Eg
fékk t-vo unga menn til að reka
nautgripina og fáe'inar kindur,
sem voru að fara norður í sömu
erindum. Eg varð einnig sam-
ferða mági mínum og fjölskyldu
hans.
Við lögðum á stað hinn 15. júní
1898. Við áttum hér um bil þrjú
hundruð mílur að fara og vegur-
inn var alt annað en góður. Okk-
ur gekk vel að komast til Dauph-
in. Þar hvíldum við okkur í tvo
daga, áður en við lögðum á stað
jrfir Duck Mountains. Þó hér sé
um lítil fjöll að ræða, þá er land-
ið töluvert hátt og við fórum eft-
ir braut, s(|n stjórnin hafði látið
höggva gegn um skóglendið vet-
urinn áður. Leiðin frá Dauph'in
til Swan River er hér um bil
hundrað mílur og við vorum sjð
daga að fara þá leið. Á þeirri
leið höfðum við stundum örðug-
leika með að fá vatn. En þó
mjólkuðum við kýrnar, því þær
urðu aldrei þurrar, og alt sem viö
höfðum til matar á þessari léið,
var haframélsgrautur og mjólk —
mjólk og hafrámélsgrautur.
Einn daginn var hvassviðri
mikið og vildi þá svo til, að við
vorum á leið um gamlan og fúinn
skóg, þar sem trén voru að falla
niður alt í kring um okkur, og-
sum þvert yfir brautina. Urðum
við að höggva sum þeirra úr veg-
inum fyrir okkur og seinkaði það
ferðinni æði mikið. Við héldum
áfram lengi fram eftir kvöldinu,
í von um að komast út úr skóg-
inum, en loks urðum við þó aö
setjast að inni á milli trjánna,
sem voru að hrynja niður alt í
kring um okkur. Þegar við vökn-
uðum morguninn eftir, var komið
logn og okkur leið öllum vel.
Hulin hönd, sem sterkari var en
stormurinn, varðveitti oss öll.
Þegar við loksins komumst í
Swan River dal'inn, komum við að
litlu þorpi, sem að eins voru tjöld
en engin hús. Stjórnin hafði þá
skrifstofu þar í einu tjaldinu, og
var Hugh Harley heitinn umboðs-
maður hennar og leiðbeindi hann
þeim, sem þar voru að taka heim-
ilisréttarlönd. Hann kom á móti
okkur og með sínu glaðlega við-
móti og fallega brosi bauð hann
okkur velkomin í dalinn. Hann
sagði mér, að eg gæti keypt brauð
og smjör í einu tjaldinu. Þegar
eg kom aftur að vagninum,' stökk
fjögra ára gamall sonur minn upp
og hrópaði upp yfir sig: “Mamma,
mamma! pabbi er kominn með
brauð og sipjör.”
Við héldum okkur í þessum svo
kallaða “tjaldabæ” yfir sunudag,
og messaði þar Rev. Johnson, sem
þar var þá, og eg held að allir úr
nágrenninu hafi verið viðstaddir.
Maður að nafni McKáy hafði
byrjað verzlun í dálitlum bjálka-
kofa til að mæta þörfum þeirra
fáu, sem þarna voru. 'Fékk hann
vörur sínar frá Dauphin og voru
þær fluttar á vögnum, sem uxar
drógu, og sama leiðin farin eins
og við höfðum komið, svo það var
ekki furða, þó þær væru nokkuð
dýrar. Hveiti hafði hækkað mjög
í verði þetta vor, og var kent um
stríðinu milli Bandaríkjamanna/
og Spánverja. Komst þá hveiti-
sekkurinn (100 pd) upp í $5.00,
sem þá var alveg óvanalegt.
Á stjórparskrifstofunni fékk eg
að vita, að mitt heimilisréttarland
var tuttugu mílur frá þeim stað,
sem eg nú var kominn til. Eg
lagði aftur á stað á mánudags-
morgun'inn og eg var tvo daga
enn að komast þangað, sem ferð-
inni var heitið. Sjálfur varð eg
að byggja brýr yfir læki og keld-
ur, sem voru á leiðinni. Eg komst
á heimilisréttarlandið 15. júlí, eft-
ir mánaðar ferðalag.
Eg átt'i kost á að skifta um land,
ef eg vildi, en eftir að hafa verið
þar nokkra daga og skoðað land-
ið, afréð eg að halda því landi,
sem valið hafði verið fyrir mig.
Það er rétt á árbakkanum, Swan
River, og þar er mikill skógur og
kjarr. Landið mjög frjótt og þar
óx mikið af viltum ávöxtum.
Næsti nágranni okkar var sex
mílur í hurtu og þar næst svo sem
tuttugu mílur. Eg átti $10 í pen-
ingum, fáeina nautgripi og nokkr-
ar kindur, sem hurfu okkur sjón-
um í skógabuskunum, ef við fór-
um nokkuð frá þeim. Mýflugurn-
ar voru slæmar, en með því að