Lögberg - 04.08.1927, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. ÁIGÚST 1927.
Bls. 1.
43. Kirkjuþing
Hins evangeliska lúterska kirkjufélags íslendinga
í Vesturheimi.
HALDIÐ f WINNIPEG. MANITOBA,
22.-27. Júní 1927.
Þá lá fyrir kosning embættismanna:
Forseti var endurkosinn séra Kristinn K. Olafson.
Vara-forseti endurk. séra Rúnólfur Marteinsson.
Skrifari var endurkosinn séra Jóhann Bjarnason.
Vara-skrifari endurk. séra Sigurður Ólafsson.
Féhirðir var endurkosinn hr. Finnur Johnson.
Vara-féh. endurk. hr. Jón J. Bildfell. — Allir endurkosnir
í e. hlj.
í framkvæmdarnefnd kirkjufélagsins, auk forseta, skrif-
ara og féhirðis, voru endUrkosnir þeir séra J. A. Sigurðsson,
Dr. B. J. Brandson, Ðr. B. B. Jónsson og séra N. S. Thor-
láksson.
í skólaráð Jóns Bjarnasonar skóla voru kosnir, t'il þriggja
ára, þeir séra J. A. Sigurðsson, A. S. Bardal og Ásmundur P.
Jóhannsson.
Dr., Björn B. Jónsson baðst lausnar úr skólaráðinu. Var
það samþykt. Kosinn var í hans stað til eins árs, séra Carl
J. Olson.
í stjórnarnefnd Betel voru endurkosnir, til þriggja ára,
í e. hlj.: Dr. B. J. Brandson og Jónas Jóhannesson.
Ráðsmaður kirkjubyggingarsjóðs var endurkosinn hr.
Finnur Johnson.
Yfirskoðunarmenn voru endurkosnir þeir Th. E. Thor-
stéinson og F. Thordarson. ,
Þá lá fyrir að taka á móti tilboðum um þ'ingstað fyrir
næsta kirkjuþing. Séra V. J. Eylands bar fram boð frá Mel-
anktons söfnuði, í Mouse River bygð í Norður Dakota. Sigur-
björn Sigurðsson flutti heimboð frá Bræðrasöfnuði í Riverton.
Var samþykt að þakka boð'in bæði. A. M. Ásgrímsson gerði
þá tillögu, en séra Carl J. Olson studdi, að boð Melanktons-
safnaðar sé þegið. iSér R. Marteinsson gjörði þá breytingar-
tillögu og Klemens Jónasson studdi, að þegið sé boð Bræðra-
safnaðar. Um tillöguna urðu fjörugar umræður og kapp
nokkurt, þó í góðsemd. Var breytingartillagan feld með
nokkurum meirlihluta, en aðal tillagan því næst samþykt.
Samþykt var að greiða skrifara og féhirði venjulega
þóknun fyrir störf þeirra. Þakklætis atkvæði greiddi þingið
forseta ogskrifara, með því að allir stóðu á fætur, samkvæmt
tillögu séra J. A. Sigurðssonar.
Gjörðabók ellefta fundar lesin og staðfest.
Mælti forseti þá nokkurum kveðju og árnaðarorðum til
þingsins. Mintist um leið þess ánægjuefnis, að fjarlægir
söfnuðir, eins og á Kyrrhafsströnd, hefðu í fyrra og nú haft
fulltrúa á þingi. Gat éinnig hins vinsamlega kapps, er orðið
hefði m'illi safnaða að fá þing til sín næsta ár. — Las hann þá
Jóh. 17: 6-26 og flutti bæn. Var síðan sunginn sálmur, lesið
sameiginlega Faðir-vor af öllum og lýst blessun af forseta.
Var þingi svo slit'ið kl. nál. 1 e.h.
Heiðindómur vs. Kristindómur.
Fyrirlestur fluttur á kirkjuþingi í Winnipeg í iúní 1927, af
Séra Jónasi A. Sigurðssyni.
Umtalsefni mitt er himinhátt og heimsvítt. Ekki þarf þá að
segja yður, að eg hefi hér reist mér hurðarás um öxl. Ekki er
heldur til vinsælda né frægðarorðs að vinna. Eg ætla ekki að
gera tilraun til að auka gengi mitt með þessu erindi. Eg tala um
þetta efni því eg finn mig knúðan til þess. Mér finst íslenzkum
manndóm ósamboðið, að geta ekki rætt sín andlegu áhugamál,
nema helzt með ofsa og ádeilum. Eg ætla mér því ekki að brigzla
vísvitandi heiðnum forfeðrum né samferðamönnum, né heldur
bótmæla öllu í fari nafn-kristinna Islendinga.
En þarfnist umtalsefni mitt eða yfirskrift þess skýringar eða
bótmæla, vil eg benda mönnum til erindis Einars H. Kvarans, er
hann nefndi Kristur cða Þór. Löngu áður en það birtist, hafði
eg valið nafn þessum hugleiðingum.
Njáls saga getur þess, er Þang-Brandur fór trúboðs erindum
vestur um sveitir á Islandi, hafi þar ikomið í móti honum kona,
Steinunn að nafni, móðir Skáld-Refs. Hún boðaði Þang-Brandi
heiðni og “taldi lengi fyrir honum.” Þang-Brandur þagði, meðan
hún talaði, en er hann tók til máls snéri hann því öllu, er hún
hafði mælt í villu. Þrátt fyrir það lét hún ekki yfirbugast. “Hefir
þú heyrt þat,” sagði hon, “er Þórr bauð Kristi á hólm, ok þorði
Kristur eigi at berjast við Þórr?”
Þá sögu rek eg ekki lengra. En mér finst einatt að Steinunn
tali enn—og mæli margt.—Og mér dylst ekki, að ýmsum finst
Þórr skora Krist á hólm til bardaga, en að þeir, sem þar eiga
skildi að halda, skirrist við. Hólmgangan og vopnabrakið er enn
oft efst á baugi. Hitt virðist oft sæta minni tíöindum, þótt Þang-
Brandur snéri máli hennar öllu í villu.
Enga geri eg þó veizlu í móti Þang-Brandi, sem Gestur hinn
spaki í Haga gerði forðum daga. En til Steinunnar og hennar sona
sný eg orðum minum.
önnur frásaga úr Njálu þrýstir sér inn í umhugsunarefni mitt.
Hún er af Flosa og brennumönnum, er þeir dvöldu í Orkneyjum.
Á sjálfan jóladaginn sat jarl með hirð og gestum að drykkju, og
vildu höfðingjar heyra tíðindin um brennuna aö Bergþórshvoli.
Gunnar Lambason, einn brennumanna, var fenginn til að segja
söguna. I viðhafnarskyni var hann settur á stól. Sigtryggur kon-
ungur, einn gestanna, spurði: “Hversu þoldi Skarphéðinn í
brennunni?” “Vel fyrst lengi,” sagði Gunnar, “en þó lauk svá, at
hann grét,” ok um allar sagnir hallaði hann mjök til en ló (Jaug)
víða frá,” — segir sagan.—
Eg er naumast sá eini hér staddur, er hefi fundið til þessa
frásagnastils,—einnig í andlegum málum. Mannleg kappgirni og
flokksfrekja segir einatt söguna á svipaðan hátt og Gunnar
Lambason sagði frá Skarphéðni og brennunni. Á því getur eng-
inn vafi leikið.—En ekki er eg hér þó í erindum Kára, er kom ó-
vænt að, og vó Gunnar að sögulaunum. En svo tíð er þessi frásögu
aðferð vor á meðal, að tími er kominn til að vega að henni.
Hver öld á sinn efa, síná vantrú og neitun. Hver kynslóð
sína afvegaleiðslu. Venjulegast eru þetta alda-gamlar sryndir er
leynst hafa í hjörtunum, svipað og frásögu aðferö Gunnars, en
nefnast þó nýgræðingur, er þær ganga aftur.—
Þannig eru trúarbragðadeilur jafngamlar trúnni. Menn
deildu við Krist og reyndu að veiða hann í orðum. Ávalt síðan
hafa menn deilt um Krist, kristindóminn og kirkju hans. Postul-
arnir voru ekki samdóma. Ritningarnar geta um deilur og of-
sóknir af hálfu Gyðinga. Og heiðingjarnir sátu ekki hjá, heldur
kváðu upp sína krossfestingar-dóma í ýmsum myndum, þó ekki
verði þeim hér lýst. Stundum átti þjóðerni manna sinn þátt í
þeim ófriði. Ýms villuspeki kom fram, jafnvel í frumkristninni.
Jafnaðarlegast var óvináttan gegn eöa fráfallið frá Kristi og
kristindóminum, sprottið af einhverjum hagsmuna ástæðum.
Einnig villan og syndin varð verzlunarvara. Margt í heimi andans
gekk og gengur enn kaupum og sölum. Þó fara slíkar hvatir
venjulega huldu höfði. Kirkjusagan er löng raunasaga í því efni.
Ekki verður hér nein frásaga um villulærdóma né viðreisnar-
tilraunir heiðindómsins og árásir heiðingjanna í ritum þeirra gegn
kristinni trú. En sagnfróðir menn vita, að alla efaspeki manns-
andans má þar finna í einni eða annari mynd. 1 þeim efnum er
fátt nýtt undir sólunni. Einingarstefnan svo nefnda er t. d. frá
annari öld. Á vorri tíð nefnast einingarmenn Únítarar. Ekki er
þar því um nýja andastefnu að ræða. Um einn leiðtoga þeirra í
Rómaborg um byrjun 3. aldar er þess getiö, að hann hafi haft
meiri mætur á ritum Aristótelesar en á biblíunni. Og er ekki
laust við að það minni á nútíðar-afstöðu sumra einingarmanná.
Þá var og uppi flokkur manna andvígur kristindóminum, er
nefndu sig Gnóstíka. Er nafnið dregið af grísku orði, er merkir
þekking eða vizku. Eins og orð þetta bendir til, voru Gnóstíkar
flokkur þeirra manna, er töldu sig spekinga. Þeir voru fræði-
menn, eða töldu sig til þeirra, er fólu vantrú sína í vísinda-hjúpi,
eða dulargerfi flókinna hugsana og stórra orða. Hófst sú stefna
snemma á 2. öld, hvarf úr sögunni um tíma, en magnaðist aftur á
miðöldunum og nefndist þá skólastefnan. Ýmsum mun þegar
skiljast, aö arfþegi hennar sé sú andastefna, er vizkan, einnig
meðal íslendinga, telur helzt við sitt hæfi.
Kenning Gnóstika var upprunalega austurlenzk tvíveldiskenn-
ing. Viðfangsefni þeirra voru, meðal annara, uppruni heimsins og
uppruni hins illa. Til voru þeir í þvi liði, er sömdu sjálfir rit, er
komu þeim í stað heilagrar ritningar. Einn biskup þeirra kendi,
að Gyðingdómurinn væri frá hinum góða Guði, en heiðindómur-
inn frá hinum vonda guði. — Er að því vikið sökurn þessa um-
talsefnis.
Myndi margt í andlegu lífi vor nútíðarmanna betur ráðast ef
þeir kyntu sér rækilega sögu mannkynsins, einkum sögu manns-
andans, í stað þeirrar fræðimensku, sem áreiðanlega er til og
tignuð, er vex eins og undra njóli á einni nóttu—og visnar jafn
fljótt.
En deilur hafa reynst hin dygga félagsfylgja allrar mannlegr-
ar starfsemi. Kirkjan, sem öðru fremur hefir reynt að gera ófrið
útlægan úr sambúð manna, hefir sjálf kent á því óeiningaroki. Og
vitanlegt er, að líf íslendinga hefir ávalt verið einna auðugast af
ófriði. Venjulega hugsum vér flestir um það sem arf frá heið-
inni víkingaöld. Landnám íslands var styrjaldar-afleiðing. Trú-
in kristna var boðuð Islendingum af víkingum — að undanteknum
Friðriki biskup. Sumir trúboðanna kunnu betur til mannvíga, en
þeir kunnu náðarboðskap hins krossfesta. Segja má, að trúboðið
var flutt Islendingum með oddi og egg. Andstæðingar kristninn-
ar á vorri tíð hafa einatt talið kristnínni til útgjalda grimd Ólafs
Tryggvasonar og vígaferli Þang-Brands, þegar þeir sjálfir hafa
brýnt beitta egg orða sinna gegn erindi Krists. Sú tilhneiging er
æði sterk vor á meöal, að rista breiðan þveng af annars skæði.—
Um oss hefir verið sagt, að það “þótti um hríð yfirburða ein-
kenni,—að sýna fyrirlitning öllum helgum véum.” Og: “ófyrir-
leitnir lýðforingar blésu sleitulaust að þeim kolum.” fBls. 139
Sam. maí 1911). — Brennu frásögn Gunnars komst i móð —
Skarphéðinn grét, eða Þór skoraði Krist á hólm, og hann þorði
eigi að berjast.—
Þessi bardaga-aðferö, þessi ófriðar-óáran hefir dunið yfir oss
aftur og aftur,—líkt og hallæri yfir heimaþjóðina á liðnum öldum.
Allskyns deilur hafa jafnan brunnið við í lífi Islendinga. Og sjálf-
ir eru þessir víkingar andlegra mála, er mest víðfrægja miskunn-
arskort Ólafs Tryggvasonar og víg Þang-Brands, fremur læri-
sveinar Þang-Brands en Krists.
Mönnum verður stundum starsýnt á sverðið,—þegar það er
ekki í eigin hendi.
Við það ber að kannast, að sjálfur er eg alinn á byltingaöld.
Eg las bardagasögur. Auk þess fóru í æsku minni mestar frægð-
arsögur af andlegum viking, fræknum manni af Gyöinga kyni, er
sagt var um, að hann opnaði aldrei munninn, nema til að gera
árás á kristindóminn. Gegn honum varði stórveldið í þjóðlífi
Norðmanna, Björnstjerne Björnson, lengi og vel trú sína, en fór
þó um síðir halloka. Brandes hjó víða strandhögg, .og íslending-
ar fóru ekki varhluta af því tjóni. Var sízt að furða, að þar féll
í valinn margur góður drengur. Trúartjóninu var samferða
margvíslegt annað tap, i hugsun, bókmentum og þjóðlifi öllu.
Þessi nýja stefna réði víða riki í sálunum er eg var á vaxtarskeiöi.
Innan við tvitugsaldur nam eg óð hins glæsilegasta æskumanns
meðal íslendinga i þá daga. Eg á við kvæði Hannesar'Hafstein,
Sannleikurinn og kirkjan. Skáldið lét sannleikann og kirkjuna
eiga í höggi. Vitanlega lyktaði þeirri baráttu með fullum ósigri
kirkjunnar. Niðurlag ljóðs þess var: “Að kirkjan, kirkjan hún
brennur.” Þessi slagorð skáldsins bergmáluðu í orðum og af-
stöðu æskumanna. Orð Krists: Eg er sannleikurinn, og til þess
kom eg í heiminn, aö bera sannleikanum vitni, urðu að daufum
undirtón. Ný brennusaga var sögð eða sungin.
Sízt er það furða þótt æskunni yrði einatt áfátt, svipað ís-
lenzka prófessornum, er lagði orð Pílatusar: Hvað er sannleik-
ur? Kristi í munn. Þau hausavíxl urðu tíð, og reyndust oss til
muna hættulegri en glundroði Bakkabræðra, er samkvæmt þjóð-
sögunni ekki þektu eigin fætur, er þeir tóku fótlaugar.—
Ranglátt væri þó að geta þess ekki hér, að Hannes Hafstein
lagfærði í síðari útgáfu ljóðmæla sinna þetta kvæðis niðurlag.
Ber breyting sú að minsta kosti vott um það, að skáldið var ekki
á efri árum alveg ánægður með öll stóru orðin, stíluð af eldmóði
æskuefans, eftir nám við fætur Brandesar.
En þessi hugsunarháttur og kveðskapur varð tízka. Gáfaðir
skólamenn gengu á undan. Gröndal sagði í ritgerð um skáld og
skáldskap Jlsafold 8. febr. 1888) “Trúleysi er höfuð einkenni
hinnar nýju skáldskapar stefnu. — Þeir geta ekki brúkaö Guð,
hann er of gamall fyrir þá.”—Efnilegir unglingar öpuðu þenna
móð. Aðrir, með Hákoni konungi góða, ginu yfir ketilhöddunni
hjá Þrændum. Þeir reyndu að vera kristnir og heiðnir í senn.
Orðin urðu nokkurs konar Glúms eiður. Alt slíkt fluttist
vestur um haf. Hér var rúmgott i landnámi andans, hátt undir
þak og vítt til veggja. Sízt er þvi furða, þótt ofvöxtur hlypi í
ýmsa afneitun. Við þetta hefir nútíðarkynslóð Islendinga mátt
búa. Dreifðir og fámennir, höfum vér gert oss sjálfa fámennari
Vér höfum lesið um Sturlungaöld—og lifað hana. Kærleiksauð-
urinn og trúarþroskinn hafa víða rýrnað. Þjóðræknin hefir liðið.
Vér höfum fremur lært um trúarbrögð en lifað samkvæmt þeim.
En kristindómurinn er engan veginn gefinn til þess að vér eyddum
árunum til að verja hann og þvi síður til að deila um hann, þótt
sú hafi jafnan orðið raunin á. Og það sem vér teljum galla krist-
indóms og kirkju, eru fremur gallar heiðninnar,—óyfirunninn
heiðindómur i hjörtum og lífi mannanna.
Annars minnir margt í lífi þóðar vorrar á þau orð Velhavens,
að þyrnar séu greinar, er ekki náðu þroska. — Ef til vill er alt
trúarringl, allar trúardeilur og allur heiðindómur meðal vor vottur
um kristindómslíf, er fæddist andvana, — greinar, er ekki náðu
þroska og urðu þyrnar.
Silfurbrúðkaup í Riverton.
Nágrannar, vinir og ættingjar
þeirra Mr. og Mrs. Jóns Halldórs-
sonar í Riverton, héldu hátíðleg-
an silfurbrúðkaupsdag þeirra
hjóna, þ, 16. júlí s.l. Fór hátíð-
arhaldið fram á fögrum grasfleti
við íbúðarhús þeirra þar í þorp-
inu. Byrjaði það síðari hluta
dags og stóð fram undir kvöld.
Var margt manna saman komið.
Til skemtana voru ræður, söng-
ur og hljóðfærasláttur. Ræður
voru þó að eins tvær, önnur sú, er
séra Jóhann Bjarnason flutti, en
hina flutti silfurbrúðguminn
sjálfur, í síðari hluta samsætis-
ins, þar sem hann þakkaði fyrir
hönd þéirra hjóna, bæði heiðurs-
gjafir, er þeim voru færðar, og
svo sæmd þá, er þeim var sýnd
með samsætinu sjálfu. Sönginn
intu af hendi veizlugestir sam-
eiginlega, aðallega undir umsjón
þeirra Mr. H. J. Eastmans og Mr.
Sigurbjörns Sigurðssonar. Hinn
síðarnefndi var og fyrir nokkur-
um hóp manna úr lúðrasveit Riv-
ertonbúa og spiluðu þeir nokkur
lög, er þótti ágæt skemtun.
Heiðursgjafir til þeirra Mr. og
Mrs. Halldórssonar, voru kassi
með silfurborðáhöldum, frá kven-
félaginu Djörfung í Riverton;
silfurdiskur, fyltur með silfur-
peningum frá börnum þeirra
hjóna, og silfurbakki með silfur-
peningum, frá nágrönnum og vin-
um í Riverton og annarsstaðar.
Um leið og skemtanir fóru fram
voru frambornar veítingar hinar
rausnarlegustu. Veður var hið
bezta og gátu veizlugestir notið
fagnaðarins eins og framast varð
á kosið.
Þau Mr. og Mrs. Halldórsson
bjuggu áður fyrrum í Víðirbygð,
en hafa nú um nokkurra ára
skeið átt heima í Riverton. Er
Jón Halldórsson einn af mörgum
systkynum. Þrír bræður hans,
nokkuð kunnir, nefnilega, Bald-
vin hagyrðingur, Páll faðir Jó-
hannesar læknis í Elfros, og Jó-
hann, verzlunarmaður ' í Winni-
peg. Kona Jóns er Anna, systir
Jóns Sigurðssonar í Víðir, fyrrum
oddvita í Bifröst-sveit. Eru þau
systkyn og Gunnar B. Björnsson,
ritstjóri og fyrrum þingmaður í
Minnesota ríkisþinginu, bræðra-
börn. Þau Mr. og Mrs. Halldórs-
son eiga hóp af frábærlega mynd-
arlegum börnum, sum uppkomin,
en hin á unglingsaldri. Voru
flest þeirra viðstödd í samsætinu.
Auk skemtana, er fram fóru,
sungu veizlugestir “Hve gott og
fagurt og inndælt er”, og “Lífs-
ins faðir láni krýn”, um leið og
séra Jóhann las biblíukafla og
flutti bæn.— Þótti samsætið vera
hið ánægjulegasta.
(Fréttaritari Lögb.)
Til minningar um silfurbrúð-
kaupsdag Jóns Halldórssonar og
16. júlí 1927:
Þið eruð enn með æskuroða’ á
kinn.
Endurminning liðins tíma er
vakin.
Þið brúðarsessinn byggið annað
smn.
Burt er allur deyfðarsvipur hrak-
mn.
Harmar gleymast, gleðin tekur
stól.
Guðdóms kraftur vermir ykkar
hjörtu.
Géislum stráir bjarta sumar sól
og sveipar burtu næturmyrkri
svörtu.
Nú er glatt í góðum vinahóp
og grundin brosir klædd í sumar-
skrúða.
Náttúran, sem herrann hæstur
skóp.
Hefir yndisfagra svipinn prúða.
Drottinn ykkar blessi brúðkaups-
dag
og blessi vkkar vegferð hér á
jörðu.
Lifið sæl, með léttum gleðibrag,
laus frá allri mæðu’ og stríði
hörðu.
Lifið sæl, og látið heimsins glaum
liða hjá með þys og storma-
gnýjum.
Þið eigið enn þá eftir æskudraum
og opna vegi’ að svalalindum
nýjum.
Gunnl. Pálsson.
Allir kannast við orðtakiS íslenzka: Ekki er gaman að guð-
spjöllunum, því enginn er í þeim bardaginn. FriSarboðskapur er
oss ekki ávalt fagnaðarefni. En bardagar, og t. d. blaðadeilur, eru
oss aufúsugestir. Og þjóð vor tók að berjast um guðspjöllin,
Guðs orð, guðdóminn, Krist, kirkjuna og kennidóminn. Ekkert
var svo heilagt, að um það gæti ekki hver sveinstauli barist. —
Óðinn og Þór áttu sér orustufrægð. Vér afkomendur og læri-
sveinar þeirra hlutum einnig að berjast, sumir til fjár og aðrir
fyrir orðstír. Margir vor á meðal töldust orðhagir skáldmenn.
Og orðin voru vígð sem vopn til sóknar og varnar heiðindómi og
kristindómi.
Hjá þeirri örvadrífu hefi eg setið. Eg hefi um langt skeið
verið að mestu hlutlaus um andlegar deilur þjóðbræðra minna.
Eg hefi hvorki gert blöð þeirra.né rit að Brávelli. Eg hefi ekki
viljandi ýtt mönnum saman í orrahríð. En eg hefi þó ekki, af
ásettu ráði, afneitað trú minni né þjóðerni mínu. Eg hefi heldur
ekki vísvitandi hallað réttu máli, það lítið eg hefi til þeirra lagt,
til stuðnings mínum málstað. Og þessi orð eru þá ekki heldur
'borin fram af deilugirni. Því síður eru þau flutt af kala er eg
beri til einstaklinga né flokka. En eg tel mig eiga það hjá þeim
mönnum, er árum saman hafa talað og ritað um þau efni, sem
Framh. á bls. 7.
Byggir Upp Veikan og
Slitinn Líkama.
Millíónir manna hafa siðastlið-
in 3>5 ár hlotið undursamlegan á-
rangur af því að nota Nuga-Tone.
Þetta alþjóðar meðal, sem bætir
heilsuna og eykur orkuna. Fólk-
ið notar þetta meðal, þegar það
megrast og missir matarlysting,
á erfitt með meltingu, hefir gas
og uppþembu í maganum, lifrar-
veiki eða nýrnaveiki, blöðrusjúk-
dóm, höfuðverk, slakar taugar,
svefnleysi, þreytuverki á morgn-
ana og annað sem því fylgir,
Íegar fólk er að tapa heilsunni,
röftum og andlegu þreki.
Nuga-Tone er ávalt selt með
þeirri ábyrgð, að peningunum er
skilað aftur, ef óskað er. Meðal-
ið verður að hjálpa þér4 svo þér
líði betur og þú lítir betur út,
annars skilar lyfsalinn pening-
unum. Með slíkri tryggingu ætt-
ir þú ekki að hika við að reyna
það. Fáðu þér flösku frá lyfsal-
anum og vertu viss um að fá
rétta meðalið.
Hœsta verð
Borgað fyrir
RJOMA
yðar fáið þér áreiðanlega með því að skifta
við “Co-tOp” stöðina í nágrenni yðar. Stutt-
ur flutningur er trygging fyrir því, að rjóm-
inn skemmist ekki og fyrir góðan rjóma fæst
hátt verð. Sendið til
SASKATCHEWAN COOPERATIVE CREAMERICS g»
FRÁ GIMLI.
Grös, jurtir, blóm og tré gaf
guð jörðinni, til að prýða hana,
og gefa henni “lífið”. — Stjörnur,
tungl og sól gaf hann himninum,
til að skreyta hann með yndisleg-
um ljóma og dýrð. — Manninum
gaf hann: trú, von og kærleika,
en af þessum þremur er kærleik-
urinn mestur, því hann breytist
ekki. Trúin breytist í skoðun,
vonin í uppfylling, en kærléikur-
inn breytist ekki.
Hann er stöðug sólna sól,
er sendir öllum páska og jól,
eyðir myrkri’ og öllu “svörtu”,
og allra mýkir og vermir hjörtu.
Það var á miðvikudaginn, þann
20. þ.m. Veðrið var yndislega
gott og glaða sólskin. — Við hér
í Betel, gömlu skörin, mörg af
okkur, sátum úti á svölunum hér
fyrir framan húsið, og vorum að
njóta sólarljóssins, því svali var
að öllu leyti mjög þægilegur og
góður, — Alt í einu, í alheiðríku
veðri, fór að rigna. Og hverju
haldið þið að hafi rignt? Það
fór að rigna konum, kvenfélags-
konum frá Winnipeg, og svo kon-
um viðar frá, og allar báru þær
broshýr andlit, og mikið, eins og
vant er, af kærleika til guðs og
manna.. Meðferðis af sælgæti,
svo sem eins og góðu kaffi, með
ýmsu því tilreyrandi, höfðu þær
mikið, og betra en gott kaffi, gat
eg, fyrir mitt leyti, tæplega kosið.
Svo fengu eyru okkar að smakka
á inndælum hljómbylgjum, bæði
fvrir snild fingurgómanna og
barkans, og voru éigi spöruð hin
fegurstu kvæði og lög. Að verða
fyrir svona regnskúr, er ekki
slóðalegt. — Hvað konurnar, sem
komu hér á Betel þann dag, voru
margar, er ekki gott að segja; ef
einhver hefði spurt mig að því,
hefði eg sagt: “Blessaður teldu
stjörnurnar á himninum, og sand-
kornin á sjávarströndinni, þá get-
ur þú fengið hugmynd um það.”
Það, blessað kvenfólkið, spratt
upp hingað og þangað, hver kon-
an annari blómlegri og sællegri.
Svo fór eg smátt og smátt að sjá
kurlmenn, all-laglega og myndar-
lega á velli. Datt mér þá í hug:
“Fari þeir kollóttir; nú hætta þær
að taka eftir mér.”
“Jæja, hvernig fór svo alt?”
sagði mjög lagleg og góðlátleg
kona við mig, þegar hún kvaddi
mog “Það fór alt éins vel og á-
ækjósanlega og hægt var,” sagði
eg — og það segist hér með öll-
um, sem þessar línur lesa. —
“Ljómandi er hún lagleg og mann-
úðleg”, sagði eg við sjálfan mig,
eftir að hún, þessi kona, á svip-
stundu var horfiri mér. Mig sár-
langaði að hlaupa á eftir henni
og segja: “Hvað héitirðu, góða
kona?” En til hvers er fyrir mig
nú að hlaupa, þó eg verði hrifinn
af prúðmensku, kurteisi og mann-
kostum? — Af þvi að mörg eru
kvenfélög í Winnipeg, væri má-
ske rétt að taka fram, að þetta
kvenfélag, sem hér um ræðir, var
kvenfélag Fyrsta lút. safnaðar.
En svo verðskulda éinnig hin
ýmsu önnur kvenfélög innilegar
þakkir frá öllu fólkinu hér á Bet-
el, sem að skilnaði jafnan kveður
slíkt heimsóknarfólk með kærum
þökkum og hlýjum endurminn-
ingum;
Gimli, 22. júlí 1927.
J. Briem.
Sendið korn yðar
tii
UNITEDGRAIN 6R0WERSI?
Ðank of Hamilton CKambers
WINNIPEG
Lougheed Building
CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.

Nýjasta og bezta
BRAUÐTEGUNDIN
Búin til með íágœtasta rjómabús
Það er smjörið í Bamby brauði, sem gerir það öllu
öðru brauði betra. Hvert einasta brauð í umbúðum.
Kaupið þessa brauðtegund strax í dag! Fæst Kjá mat-
vörukaupmanninum. Canada Bread umferðasölum eða
með því að Kringja upp B2017-2018.
Canada Bread Co.