Lögberg - 04.08.1927, Side 7

LðGBERG, FIMTUDAGINN 4. ÁGÚST 1927.
Bls. 7.
Kristindómur vs. Heiðindómur.
Framh. frá bls. 3.
mér eru lielg áhugamál, er auk þess telja sig mér frjálslynd-
ari, a'Ö eg fái óátalinn og án þess að hneyksla slíka, bent á örfátt,
er eg tel mig hafa komið auga á til málsbóta kristindómi og kirkju,
er beitt hafa verið því kverkataki, er seint mun fyrnast. En hvort
mér tekst að leiða nokkurn slíkan andstæðing kristindómsins í
kirkju, eða orðum rriínum verður af þeim snúið í andúð, er ekki
einvörðungu undir mér komiS. Oft er eg mintur á þessi orð
Shakespeares, er hann leggur Shylock í munn: “Eg sver það við
sál mína, sá kraftur er ekki til í tungu manns, að hann snúi mér.”
Áreiðanlga hefi eg rekið mig á eitthvað náskylt þessu, víðar og
nær oss en í skáldskap Shakespeares.
Fyrir fjórum árum flutti eg erindi á kirkjuþingi. Skömmu
siðar var það gert að opinberu umræðuefni. Var mér borið að
hafa sagt: “að trúarlíf íslendinga hafi verið hlífiskjöldur þess
bezta hjá íslenzku þjóðinni.” — Ekki virtust nú þessi orð mín
gífurleg og naumast óeðlileg, er eg gerði vígslubiskup og mesta
sálmaskáld íslands, er nú lifir, að umtalsefni. En þó varð að
mótmæla þessum orðum, og urðu þau orsök langrar og svæsinn-
ar vantrúar-ádeilu. Raunar voru þessi orð ekki mín orð. Eg
hafði sagt að “kristindómur íslendinga og kirkja þeirra, hafi ávalt
verið stórveldin í lifi þeirra.” Og það var þetta, sem þurfti að
mótmæla. Einhverja sögulega gein reyndi eg þá að gera fyrir
þessum ummælurh. En fram hjá þeim var gengið, en hinar venju-
legu fullyrðingar fluttar í þess stað. — Fór hér sem til forna, er
Steinunn boðaði Þang-Brandi heiðni. Þó lít eg svo á, að fremur
mætti vænta þess á 10. öld, meðan ísland var að mestu heiðið, en
á meðal íslendinga á 20. öldinni.—
Meðal andmælanna get eg hér um þessi orð:
“Um leið og íslendingum var boðaður suðrænn náðarboð-
skapur í stað norræns hetju- og manndómsanda, þá dofnaði yfir
þeim. Þá hvarf þeim framkvæmdaþrekið, þá hættu siglingar, þá
lagðist aðgerðarleysið og suðrænn gufu-hugsunarháttur, sem mar-
tröð á þjóðina. Og íslendingar hafa síðan sopið seyðið af því.
Saga íslendinga ber þetta með sér. Þegar þeir urðu viðskila við
sinn norræna átrúnað áttu þeir lengi ekkert, sem i hans stað kom
og hafa ef til vill aldrei beðið þess bætur. Beztu menn þjóðar-
innar heima hafa nýlega vakið eftirtekt á þessu. Orð þeirra eru
þung á metum þó í áminstum fyrirlestri sé það kallað goSgeir að
tala um trúmál frá sannsögulegu sjónarmiði.” fHkr. 29. ág.
I923Á
Eg vona að menn hafi athugað orðalagið, andann, staðhæf-
ingarnar og hina heiðnu skoðun, er hér birtist. Eg hefi getið
þessa hér, til að sýna, hve örðugt er að eiga orðastað um kristin-
dómsmálin viS suma nútíðar íslendinga, og hve þeir gera kristin-
dóminum hátt cndir höfði.
Þungamiðan í þessum staðhæfingum, er fáar kristnar þjóð-
ir munu neyddar til að hlusta á nema vér íslendingar, á víst að
vera sú kenning, að saga íslendinga sanni, að þeir hafi aldrei beð-
ið þess bætur, að þeim var boðaður kristindómur í stað heiðin-
dóms; að kristindómurinn sé suSrænn gufu-hugsunarháttur, er
drap allan dug þjóðarinnar og reyndist henni martröð; en heiðinn
átrúnaður íslendinga hafi verið norrænn, og frá honum stafi þrek
og menning þjóðar vorrar, og beztu menn heimaþjóðarinnar hafi
nýlega vakið athygli á þessu. — Þessi stóridómur 20. aldarinnar
verður hér að nokkuru athugaður.
Ekki er þó unt að ræða slíkt stórmál til hlítar í einu 'erindi.
Og við það skal þegar kannast, aS aðrir hafi sama rétt til þess að
vera heiðnir, sem vér að vera kristnir. En afkomendur Steinunna:
ættu þá að kannast við sinn heiðindóm. Drengilegir heiðingjar
lýstu vigum á hendur sér. Og samkvæmt þessari lýsing á kostum
heiðindómsins eru engir úrkynjaðir ættlerar þar innan virkis.
En úr því að hér er vísað til sögunnar og trúmál vor eiga að
ræðast frá “sannsögulegu sjónarmiði,” tel eg mig náunga mínum
jafn réttháan til að rifja upp ýms atriSi sagna vorra er snerta
þetta efni. Mér er, hvort sem er, meinilla við öfugan sögulestur
á fræðum vor íslendinga.
En eg ítreka, að það er engan veginn efi mannshjartans, er
spyr og leitar, sem þráir aukna trú, meira ljós andlegan þroska,
aukið umburðarlyndi og einkum fullvissu i eilífðarmálunum, sem
eg amast hér við. En það er neitunin, sem er ánægS með myrkr-
ið, heiðin uppreist, er í raun réttri hatar kristindóminn, ósvífið
guSlast, er ekki þyrmir því allra helgasta, orðagjálfrið, um frjáls-
lyndi, vísindi, sannsöguleg sjónarmið og niðurstöður þekkingarinn-
ar, og sem oft er lítið annað en atvinnu—endurgjald, andleg land-
skuld, er eg vildi segja um í orðum Or>nis Thomsen:
“Þeir, sem hér skildu’ ei sjálfa sig, sjá þar og skilja grant;”
Og þá verður:
“Vifilengjunum vísað frá, vafningum hvergi sint.
En orða glamur og orða þrá útlæg, sem fölsuð mynt.”
En ef til vill eiga þar enn betur við orð Einars Benediktssonar:
“En þið eigið námshrokans nauma geð.”
Allir skilja, að í þessari árás á kristindóminn á að leika á
strengi íslenzks þjóðardrambs, með því að telja heiðni feðra vorra
norræna. En er goðtrúin þá norræn?
Kenslubók í goðafræði, hagnýtt-við skóla íslands, byrjar með
því að telja “goðahugmyndir forfeðra vorra upprunnar frá Aust-
urálfu, enda voru þeir (Torfeðurnirý komnir til Norðurlanda að
austan.”
Ein fornaldarsagan byrjar frásögn sína á þessa leið: “Allir
menn, þeir sem sannfróðir* eru at um tíðindi, vita, at Tyrkir og
Asíamenn bygðu Norðrlönd. — Formaður þess fólks hét Óðinn,
er menn rekja ætt til.”
Snorri Sturluson segir þannig frá í Heimskringlu: “Þá er
Ása-Óðinn kom á Norðrlönd ok með honum díar fgoðar, guðir),
er þat sagt með sannindum at þeir hófu ok kendu íþróttir þær, er
menn hafa lengi siðan með farit.”
Meðal íþrótta þeirra er tungan, skáldskapurinn og trúin heiðna.
Ynglinga saga Snorra færir enn nánari rök fyrir þessum
austræna uppruna Norðurlanda-fræðanna svo nefndu. Ummæli
hans eru þessi:
“Fyrir austan Tanakvísl i Asíu var kallat Ásaland eða Ása-
heimr, en höfuðborgin er var í landinu, kölluðu þeir Asgarð. En
í borginni var höfðingi sá, er Óðinn var kallaðr; þar var blótstaðr
mikill. — Þat var háttr hans, ef hann sendi menn sína til orrustu
eða aðrar sendifarar, at hann lagði áðr hendr í höfut peim ok gaf
þeim bjanfnjak; trúðu þeir, at þá mundi þeim vel farast.” — Eg
hefi hér lagt áherzlu á þau orð Snorra Sturlusonar er Cleasby
telur tákna það, er að likindum stafar frá kristnum sið,—handa
yfirlegging eða blessun, er fluzt hafi inn í heiðni feðranna frá
kristinni trú. Enda vita fróðir íslendingar, að fræðimaðurinn
norski S. Bugge, heldur fram þeirri kenning, að margt hið fegursta
í norrænni goðafræði, stafi frá kristnum fræðum. Getur dr.
Finnur Jónsson um þá skoðun Bugges í bókmentasögu sinni hinni
meiri. Kenningin um Ragnaröíc, loka sigur hins góða og góðra
manna, og átrúnaður Norðurlanda á ósýnilegan guð, Óðni æðri,
bendir mjög í átt kristindómsins. En áreiðanlega er hvorttveggja
trúin austræn að uppruna. Fara þá fremur að skekkjast undir-
stöður hinna heiðinglegu orða eða andmæla er nefnd voru hér að
framan.
Ýms ummæli Ara fróða, er telur sig meöal afkomenda Óðins,
mætti einnig tilfæra þessu til sönnunar.
, í Vatnshyrnu segir svo frá um skyldleika norrænna og latn-
eskra goðahugmynda: “Þórr eða'Júpíter var æðstur ok mest
göfgaðr. — í gömlum eiðstaf nefndust þessir þrír: Freyr, Njörðr
ok Ass, sem vér hyggjum þá meina með Óðinn, af því hann var
æðsti höfðingi hingat í Norðrlönd kominti ór Asía.”
Ilæpið ma víst telja það, að hagnýta þjóðernistilfinningu ís-
*Áherzlur eru mínar.
lendinga og þessi norrænu fræði til aö amast á þeim grundvelli við
kristinni trú, sem suðrænum gufu-hugsunarhætti og martröð á
þjóð vorri.
En vafalitið hefir þeim, er þenna 'boðskap flutti, fundist i
orðum fornsögunnar: “Furðu sterkr lás er hér fyrir tómu húsi.”
(Framh.)
Reynsla landnemans.
Það voru oft menn á ferð þetta
sumar, sem voru að líta eftir
heimilisréttarlöndum. Það var
þó að eins í nokkrum hluta hér-
aðsins, sem hægt var að taka land
þá, þó það væri nærri alt mælt.
Menn komu til mín og báðu mig
að brjóta fyrir sig eina ekru á
hverju landi. Eg átti að fá $4.00
fyrir að hreinsa og brjóta hverja
ekru. Þarna var tækifæri til að
vinna sér eitthvað inn, sem eg
átti þó ekki von á, og mér þótti
vænt um að fá þessa vinnu. Eg
greip plóg, sem eg hafði, lét-hann
1 vagninn og keyrði gegn um
skógarbuska og vegleysu að öðru
en því, er eg sjálfur bjó mér t'il
jafn óðum. Landið fann eg eftir
hælum, sem landmælingamenn
hðfðu rekið niður og skilið eftir,
og byrjaði eg þegar að vinna.
Þegar eg fór að leita að vatni,
fann eg stöðupoll. Eg gróf holu
þar skamt frá og lét vatnið se'itla
í hana, svo það hreinsaðist á
leiðinni. Af því veðrið var heitt,
drakk eg mikið, en uxarnir vildu
það ekki. Eg braut þessar þrjár
ekrur sína á hverju land’i. Að því
búnu fékk eg mér þrjá staura, rak
þá niður, sinn í hverja af þessum
plægðu ekrum; hjó flatan kant á
hvern staur og skrifaði þar á
nöfn þeirra, sem eg var að vinna
fyrir. Að þessu var eg í þrjá
daga. Engan þessara manna hefi
cg séð síðan, en einn þeirra var
svo vænn að senda mér $4.00 og
fanst mér að eg hefði unnið fyrir
þeim.
Hinn 2. október um haustið
gerði kafaldsbyl, er varaði allan
daginn og fram á nótt. Daginn
eftir var snjórinn svo mik'ill, að
það voru ekki hagar fyrir skepn-
urnar, svo eg varð að gefa þeim
hey. Snjóinn tók þó upp eftir
nokkra daga og kom þá rigning.
Þurkarnir vcíru svo litsl'ir þetta
haust, að ekki yar hægt að þurka
heyið fullkomlega. Eg hafði nóg
þurt hey handa mínum skepnum;
en eg ætlaði að heyja miklu
meira, svo eg gæti selt þeim hey,
sem nú voru að koma hópum sam-
an til að setjast að á þessum
stöðvum.
Snemma í nóvember bygði eg
bjálkakofa til að búa ,í um vetur-
inn. Mosa hafði eg á milli bjálk-
anna til að gera kofpnn sem hlýj-
astan. Þakið og gólfið varð að
vera úr torfi og mold, því unninn
við var ekki að fá. Þessi kofi vpr
fjórtán fet á hvern veg. Þegar
hann var hér um bil búinn, flutti
önnur fjölskylda í hann með okk-
ur. Hafði hún tekið land þar
nærri og bað mig að lofa sér að
vera með okkur yfir veturinn.
Sögðum við þeim, að það væri vel-
komið. Við vorum sjö, en sex í
hinni jfjölskyldunrii, þegar hún
kom, en fjölgaði um einn í janú-
armánuði, svo eftir það voru fjór-
tán manns í kofanum, sem var,
eins og fyr segir, 14x14. En þrátt
fyrir öll þrengslin gekk þó alt
vel. Við vorum öll frísk og glöð
og ánægð. Við bændurnir vorum
úti að v'innu allan daginn. Kon-
urnar bjuggu um rúmin strax á
morgnana og börnin léku sér í
þeim allan daginn. Til þess að
fara sem bezt með plássið, notuð-
um við bara eina eldastó til að
eldh matinn tfyrir báðar fjöl-
skyldurnar og fór það alt vel.
Það voru marg'ir, sem þarna
settust að þetta haust, og var því
töluverð eftirspurn eftir heyi um
veturinn. Eg seldi bónda, sem
kom sunnan úr Manitoba, mikið
af hálfþurkuðu heyi, og fékk fyr-
ir það sex sekki af hvéiti. Finst
mér það hafi verið einhver beztu
kaup, sem eg hefi gert á æfinni.
Vinur ipinn frá Dauphin, sem
var hér í nágrenni við mig, svo
sem ýikutíma, þetta sumar, til
að byggja kofa og heyja dálít'ið,
kom aftur norður í desembermán-
uði. Hann færði mér kartöflu-
ipoka. /Frosnar voru þær auði-
v'itað, en dæmalaust voru þær
góðar á bragðið.
Snemma í apríl höfðum við,
leigjandi minn og eg, lokið við að
byggja bjálkahús handa honum
og fólki hans, og flutti hann í það.
Þegar við vorum að byggja þetta
hús pg að því var komið að setja
þakið á það, tók að vandast mál-
ið. Torf var ekki hægt að fá,
þegar jprð var freðin. Tókum
við því það ráð, að setja þurt hey
ofan á þakraftinn og þar ofan á
lausa mold, sem við náðum í fram
með ánni. Tróðum við þetta svo
niður, sem bezt við gátum, og það
var alveg furða, hvað vel það
reyndist næsta sumar til að varna
leka. —
Vorið 1899 bjó eg til bát og
ferjaði fólk yfir ána. Margir
komu til mín að leita upplýáinga
viðvíkjandi landinu. Eg var
orðinn nokkuð kunnugur og gat
oftast gefið mönnum hugmynd
um, hvar þeir gætu fundið land.
sem þeir voru sérstaklega að
reyna að finna.
Maður nokkur frá Brandon kom
til min um vorið. Hafði hann
verið að skoða land þar norður
frá og var á heimleið. Eg ferj-
aði hann yfir ána, og spurði hann
mig þá hvernig vegurinn mundi
vera yfirferðar. Sagði eg hon-
um að lækur, sem væri þar svo
sem hálfa mílu í burtu, væri ef
til vildi illur yfirferðar. Eg
hefði að vísu bygt brú yfir hann
sumarið áður, en eg væri hrædd-
ur um að hún hefði kannske flot-
ið í burtu í vatnavöxtunum um
vorið. Bauð hann mér 25 cents
fyrir að koma sér yfir lækinn.
Eg var til 4 það. Þegar við kom-
um að læknum, var mestur hluti
brúarinnar (farinn, en Istaurarn-
ir, sem eg hafði lagt yfir lækinn,
voru þó eftir, og voru endarnir
fastir í jörðinni. Á staurunum
var þykkur börkur, svo þeir voru
ekki hálir, og hugsaði eg mér að
•bera manriinn yfir lækinn og
ganga á staurunum. Eg tók nú
manninn á herðar mér og lagði á
stað. Hefði einhver verið þar
með myndavél, myndi hann hafa
náð skritilegri mynd. Staurinn
var svo sem tvö fet niðri í vatn-
inu og eg fann fljótt, að börkur-
inn var af honum og hann var
háll eins og gler. Til þess nú að
falla ekki sjálfur, slepti eg mann-
j inum beint á höfuðið í lækinn og
tók á því, sem eg hafði til, til að
komast sjálfur að landi. Maður-
inn þessi komst líka úr læknum,
og þegar hann var búinn að
v'inda fötin sín og fara í þau aft-
ur, lagði hann á stað og sýndist
líða vel eftir baðið.
Þetta sumar hreinsaði eg og
plægði nokkurn blett af landinu.
Uxarnir þoldu illa vinnuna, þeg-
ar hitinn var sem mestur. Fór
eg þvl á fætur klukkan að ganga
þrjú á morgnana og vann til
klukkan níu. Þá slept’i eg uxun-
um á beit, fór sjálfur heim og
borðaði morgunverð, mjólkaði þvi
næst kýrnar og fór svo út að
hreinsa landið þar til um hádegi.
Lagði eg mig þá fyrir í svo sem
tvo tíma og fór svo út og plægði
með uxunum, það sem eftir var
dagsins.
Eg sló sjötíu og fimm ekrur af
hveiti á heimilisréttarlandi mínu,
með uxunum, áður en eg eignað-
ist hesta. Það er seinlegt verk
að vísu, en varlegast er það fyrir
byrjendur að nota uxana fyrst
um sinn.
Fyrst framan af hafði eg mikið
gagn af veiðiskap. Eg veiddi
fisk í ánni, skaut andir og aðra
fugla, sem þá var mikið af. Við
notuðum humal úr skógnum fyr-
ir ger til brauðgerðar og sjálf
gerðum við okkur skó úr skinn-
unum af þeim skepnum, sem eg
slátraði. Eftir fyrsta árið höfð-
um við æfinlega mikið gagn af
^arðrækt. En frost skemdi a'g
hveiti fyrir mér fyrstu árin, eins
og vanalegt er í nýjum bygðum.
Haustið 1899 var járnbrautin
bygð til Swan River. Varð þá alt
miklu líflegra og þægilegra við-
fangs.
Konan mín á miklar þakkir
skyldar fyrir alt það mikla, sem.
hún lagði á sig í þessu frumbýl-
ir.gs lífi okkar, og fyrir það, hve
vel hún bar öll óþægindin, sem
hún varð að þola og gerði sig,
ánægða með það, sem varð að
vera. Þar skorti flest, sem heim-
ili þarf að hafa. Hún hafði líka
flestum konum meira að gera,
meðal annars vegna þess, að guð
hafði gefið okkur mörg börn, og
þar á meðal þrenna tvíbura.
Strax þegar eg hafði fengið
eignarrétt á landinu, varð eg að
veðsetja það, til þess að fá pen-
inga, sem eg þurfti til að kaupa
fyrir nauðsynleg áhöld til að
rækta landið. Af því láni varð eg
að borga 8 prct rentu. Síðar var
rentað hækkuð upp í 8V2 prct.^
Nú hefi eg borgað þetta lán og
hefi í mínum e'igin vörzlum eign-
arbréf fyrir heimilisréttarlandi
mínu. Fimm önnur lönd hefi eg
líka keypt til viðbótar við heim-
ilisréttarland'ið. 1 haust sem leið
þreskti eg 18000 bushel af 45C
ekrum.
Reynslu landnemans má rita í
fáum orðum: Guð hjálpar þeim
sem hjálpar sér sjálfur.
Harlington, 3. febrúar \926.
J. A. Vopni.
Guðmundur Hanson.
Guðmundur (dimmy) Hanson,
28 ára að aldr'i, andaðist þann 6.
júní þ. á. Hafði hann verið norð-
ur á Winnipegvatni við fiskiveiði,
en veiktist snögglega þar nyðra.
Var hann þá borinn út á skipið
Wolverine, sem var á leið til Sel-
kirk, og átti að flytjast á sjúkra-
hús; en hann lézt á skipinu, áður
en það lenti.
Guðmundur sál. fæddist í Sel-
kirk, þann 27. maí 1899; og ólst
hann þar upp hjá foreldrum sin-
um. Þegar hann þroskaðist, gerð-
ist hann fiskimaður, og stundaði
það starf á Winnipegvatni, vetur
og sumar.
Foreldrar hans: Jakob Jóhann-
esson (Hanson) og Elín Guð-
mundsdóttir, voru bæði fædd og
uppal'in á Skagaströnd í Húna-
vatnssýslu. Þau fluttu frá ís-
landi hingað vestur árið 1887.
Settust þau fyrst að á Gimli og
bjuggu þar í þrjú ár. Síðan fluttu
þau til Selkirk, og þar lézt Elín,
þann 27. júlí 1918; en Jakob býr
þar enn. Þau hjón eignuðust 11
börn. Þrjú þeirra dóu á unga
aldri, en 7 eru enn á lífi, öll gift
nema yngsta stúlkan; eru sum
þeirra búsett í Seikirk.
Guðmundur sál. var ógiftum til
æfiloka; og hafði heimili sitt hjá
föður sínum. Hann var hinn
efnilegasti maður, fríður í sjón
og vel vaxinn. Hann var og
drengur hinn bezti, stiltur, orð-
vandur og sérlega dagfarsgóður;
ehda naut hann almennrar hylli
og v'insælda meðal þeirra, sem
hann umgekst. Hans er því sárt J
gaknað, ekki að eins af föður hans j
og systkinum, heldur einnig öll-
um þeim, er kynni höfðu af hon-
um.
Jarðarförin fór fram þann 9.|
júní, frá lútersku kirkjunni í Sel- (
(kirk, að viðstöddum fjölda fólks. |
Var lík hans lagt við hlið
^móður hans í grafre'it fjölskyld-
unnar.
Hann er nú horfinn sjónum, en
minning hans geymist, hlý og
hrein, í brjóstum hinna mörgu
vina og ættingja, sem eftir lifa.
Vinur.
(Undir nafni föðursins.)
Ó, ^sonur, nú blæðir mér sakn-
aðarund,
og svíður við hjarta míns rætur.
Ef mætti eg hniga við hlið þér
í blund,
hve hugljúfur yrði hann og
sætur.
Við skiljum þó aðeins um
skamma stund,
sem skuggatíð einnar nætur.
Eg veit að til mömmu í himin-
inn heim,
þú hvarfst, og til systkina þinna;
og nýtur þar unaðs og yndis með
þeim,
í uppfylling vona þinna.
f)g hvar sem að búið þið herrans
í geim,
hann hjálpar mér ykkur að finna.
Til samfunda okkar eg tímana
tel;
og trúin mín vonandi lítur
,út yfir takmörkin, tíma og hel,
þar tilveran betur sín nýtur.
Mig sjálfan og ykkur eg alvaldi
fel;
hans eilífa ráð ekki þrýtur.
Vinur.
ANDLÁTSFREGN.
Þann 22. apríl s.l. andaðist að
heimili sínu í Glenboro, sómakon-
an Jóhanna Sigurlaug Jónsdóttir,
í hárri elli. Hún var fædd á Rúts-
stöðum i Eyjafirði 1842, giftist
1867 eftirlifandi manni sínum,
Halldóri Árnasyni frá Krossa-
stöðum á Þelamörk i Hörgárdal.
Þau fluttust vestur um haf 1883,
og settust að í Dakotabygð Is-
lnedinga, og voru þar í 7 ár, en
fluttust þaðan til Argyle 1890.
Þar keyptu þau bújörð í miðri
bygðinni, og áttu þar myndar-
heimili, þar til þau brugðu búi
fyrir nokkrum árum og fluttust í
bæinn Glenboro, þar sem heimili
þeirra hefir verið síðan. — Tvær
dætur eignuðust þau hjón, Nönnu
er dó fyrir nokkrum árum síðan,
og Margrétu ((Mrs. H. H. John-
son), sem heima á í Glenboro.
Hin framliðna var gáfuð kona
og vel ment á alþýðu vísu, hún
var þaullesin og víða heima, og
var miklum mannkostum gædd og
íslenzkri drenglund. — Systkini
átti hún allmörg, og var Carolina
kona Jóns Þorkelssonar yngra.
sem nýlega er dáinn he'ima í
Reykjavík, ein af systrum hennar.
Jóhanna sál. var um síðastliðin 2
ár blind og rúmföst; bar hún
fyrir sumarið er vissara að
hafa meðal við sólbruna, pöddu-
stungum, þyrnirispum og sár-
um. Zam-Buk hefir ávalt reynst
besta meðalið. Takið það með
50c askjan, hjá öllum lyfsöl-
um og í búðum.
AM-B.UK
þrautir sínar sem íslenzkri hetju
sæmdi.
Jarðarförin fór fram frá ís-
lenzku kirkjunni þann 25. apríl.
Var hin framliðna jarðsett í graf-
reit Frels’is-safnaðar. Séra K. K-
Olafson g'arðsöng þá látnu. '
E. J. O.
Rétt við Zwemkuil námurnar í
Suður Afríku, fann kona náma-
manns eins, demant mikinn. er seld-
ur var fyrir 550 pund sterlings.
^¥i^*^*^**X++X++t*+*+<^*+4Íh*t+i^+K++t++t+K++*++*++X*+t*+****++^H^h*t+4^
♦♦♦
| Biðjið
T
f
♦!♦
t
t
t
♦:♦
um
RIEDLE’S
BJÓR
LAGER
og
STOUT
The Riedle Brewery
Stadacona & Talbot, - Winnipeg f
T
t
t
t
f
t
t
t
♦:♦
Phone 57 241
x
t
♦:♦
’ K+^^k4^++t++t++X+K++t+K++t*+t++l*+t++l++t+<:y+t*+t++t++t+^iHX+^i ♦♦♦
Hin Eina Hydro
Steam Heated
BIFRBOA HREINSUNARSTÖD
í W I N N I P E G
, ^>ar sem þér getið fengið bílinn yðar þveginn, það er að segja breir.s: tí r i ogolíubor-
inn á örstuttum tíma, meðan þér standið við, ef svo býður við að horfa, eða vér send-
um áreiðanlegan bílstjóra eftir bíl yðar og sendum yður hann til baka, á þeim tíma
er þér æskið, Alt verk Iejst af herdi af aulvönum sérfraeðingum, Þessi bifreiða
þvottastöð vor er á hentugum stað í miðbanvm, á rr.óti Kirg cg Rupeit Strcct.
Prairie City Oil Co. Ltd.
Laundry Phone N 8666
Head Office Pltone A 6341
J