Lögberg - 08.09.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 8. SBPTEMBER 1927.
Sil furlax-torfurnar.
Eftir REX BEACH.
Fraser tálgaði eldspýtu með hníf sínum
litla stund, svo hélt hann áfram:
“Maður í minni stöðu er ekki fréttafróður,
en hann lærir að þekkja kvenfólkið frá öllum
hliðum, í öllum þeirra margvíslegu myndum;
hugsunarhætti og framkomu. Cherry Ma-
lotte er sú ærlegasta stúlka, sem eg hefi nokk-
urn tíma þekt, og þó hún fiafi máske hrakist af
leið um eitt skeið, þá er eg sannfærður um, að
hér eftir verður æfiferil hennar hreinn og
heiðarlegur. En slíkt getur enginn, sem ekki á
yfir góðum og miklum mannkostum að ráða.
Sá maður, sem fær Cherry fyrir konu, stendur
ekki einn uppi í baráttunni. En þessi tryppi,
þarna fram á skipinu, skeiða máske nógu lag-
lega fyrsta sprettinn, en eftir það, er ómögu-
legt að segja um, hvert þau kunna að hlaupa.”
“Við erum ekki að tala um giftingar,” svar-
aði Emerson, stóð upp og fór.
Þegar hann var farinn, hélt Fraser áfram
eins og að hann hefði ekki veitt burtför hans
eftirtekt.
“Máske ekki! Fg er ekki sérlega gáfaðúr og
við höfum ef til vill verið að tala um veðrið.
Samt sem áður, ef að þú vilt ná í stúlkuna með
íshjartað, sem eg sá á meðal viltu blómanna,
fremur en Cherry Malotte, þá vona eg að þér
takist það. Það er aldrei hægt að dæma um
smekk manna í þeim efnum. Eg gjörði mitt
bezta að koma þér ástað í morgun.” Svo sneri,
hann sér að japönskum þjóni, sem þar var, og
mælti spekingslega: “Ef þú getur ekki sagt
neitt gott um mann, þá varastu að sverta
hann,”
Wayne Waylands var engan veginn viss
um, að Emerson mundi ekki standa við hótun
sína um að koma um borð í skipið um kveldið,
oe: áleit því betra að vera undir alt búinn.
Hann gat ekki hugsað til þess, að í sennu lenti
á milli sín og Emersons í viðurvist allra far-
þeganna, og ef illa væri með Emerson farið,
þá mundi það gera hann að píslarvætti í aúgum
þeirra. Hann talaði um þetta við Marsh, sem
stakk upp á að farþegarnir skyldu hafa kveld-
verð í landi, og að hann skyldi sjá um, að þeim
dveldist fram eftir kveldinu. Ef að ekki væru
aðrir um borð en Mildred og faðir hennar,
fanst Marsh að um hnevksli gæti ekki orðið að
ræða, þó að Emeron yrði nógu heimskur til þess
að koma til viðtals við þau.
“Og til þess að gera þetta alt trvggara, þá
skal eg gefa skipun um að sigla með flóði í kveld
Emeron er hættulegut, og því fyr sem Mildred
kemst í burtu frá honum, því betra- Þú skalt
koma með okkur, drehamr minn.”
En þegar Wayne Wavalnds sagði dóttur
sinni frá ákvörðun sinni, snerist hún illa við
þessu.
“Hví varstu að opinbera trúlofun mína og
Marsh?” spurði hún reið. “Allir á skipinn
eru að tala um það. Hvaða rétt hafðir þú til
þess að gjöra það?”
“Það var þér sjálfri fvrir beztu,” svaraði
faðir hennar. “Þessi mann hundur, Emerson,
hefir blekt þig og mig nógu lengi. Það verður
að binda enda á það.”
“En mér þykir ekki minstu vitund vænt nm
Marsh!” svaraði Mildred æst. “Þú glevmir,
að eg er komin til lögaldurs.”
“Heimska ! Marsh er bezti drengur og
hann elskar þig og þar að auki er hann sá hag-
sýnasti starfsmálamaður, sem eg hefi nokkum
tíma þekt. Ef að það væri ekki fyrir þessi
heimskulegu barnalæti, þá mundi þér lærast að
láta þér þykja vænt um hann. Eg er hæst ánægð-
ur með hann, og eg hefi ráðið þetta við mig, svo
ekki er neitt meira um það að fást.”
“Ætlarðu að neyða mig til að giftast hon-
um?”
Waylands sá að það var ekki hættulaust að
halda lengra áfram, svo hann svaraði:
“Langt í frá. Þú skalt taka þér eins lang-
an tíma til að hugsa um þetta og þú vilt, og eg
efast ekkert um, hver niðurstaðan verður.
Þessi uppskafningur, sem þú varst trúlofuð,
bauð mér byrginn, og tók málstað þessarar
kvensniftar.” Svo sagði hann Mildred frá
samtali sínu við Emerson og lauk því á þessa
leið: “Eg hefi vakað yfir þér síðab þú fædd-
ist og ekki neitað þér um neitt, sem peningar
gátu veitt. Eg hefi safnað meiri peningum, en
nokkur annar maður í Vesturheimi, handa þér.
Eg hefi vemdað þig frá öllum illum og óhrein-
um áhrifum — og að hugsa sér að annars eins
maður skyldi dirfast—“ Mr. Waylands var
orðinn svo reiður, að hann kom ekki orði upp.
“Það er eitt, sem eg get ekki liðið í fari konu
eða karlmanns — sjálfur hefi eg nákvæmlega
gætt siðferðisreglanna í lífi mínu, og eg krefst
þess, að sonur minn gjöri hið sama.”
“Sagðirðu, að Boyd hefði hótað að koma
mn borð í kveld?” spurði Mildred.
“ Já. En eg sór og sárt við lagði, að hann
skyldi ekki gera það.”
“0g samt ítrekaði hann hótun sína?” Ein-
kennilegur glampi blikaði í augum Mildred og
bros lék um varir hennar.
“Hann gerði það, grobbarinn! En það væri
betra fyrir hann að reyna það ekki.”
“Hann kemur þá,” sagði Mildred.
Það var farið að skyggja, þegar Marsh kom
um borð um kvöldið. Waylands og Mildred
sátu uppi á þilfarinu og nutu kveldkyrðarinn-
ar og sólarlagsins dásamlega. Marsh skýrði
þeim frá, að hann hefði yfirgefið gestina með
þeirra samþykki, til þess að geta verið þar sem 1
hugur sinn ávalt dveldi, og settist á stól við
hliðina á Mildred, ánægður yfir því, að enginn
var til þess að varna honum þeirrar ánægju.
En sannleikurinn var nú samt sá, að hann hafði
yfirgefið gesti sína og farið um borð í The
Grand Dame, af ótta við Emerson. Hann var
enn ekki viss um vald sitt yfir Mildred, og gat
ekki orðið það, fýr en The Grand Dame væri
komin úr augsýn frá Kjalvík. En þrátt fyrir
þann ótta, var hann ánægðari, en hann hafði
nokkurn tíma áður verið. Ef að honum hafði
ekki tekist að eyðileggja fyrirtæki Emersons,
þá var hann nú samt nokkurn veginn ánægður
með það, sem orðið var. Hann hafði komife
vandanum af höndum sér, á herðar annars
sterkari og hann hafði náð í stúlkuna, sem
hann vildi fá. Hann hafði enn fremur áunnið
sér traust og álit Waylands, sem var áhrifa-
mestur allra manna í vesturfylkjunum. Það
stóð nú ekkert lengur í vegi fyrir honum að ná
takmarki;,því, sem hann hafði sett sér. Það
jafnvel jók á ánægju hans, að sjá skipverja
glaða og ánægða raða sér við öldustokkinn
skamt frá þeim, og hann enda óskaði í huga sér
að Emerson vildi nú koma og reyna að komast
upp á skipið, svo að hann gæti horft upp á ó-
farir hans. Hann var hinn kátasti og ánægð-
asti.
En hann naut ánægjunnar skamma hríð, því
eftir stutta stund kom einn af embættismönn-
um skipsins til þeirra og tilkynti Mr. Way-
lands, að það væri kominn kvenmaður, sem
vildi tala við hann.
“Kvenjnaður?” spurði Waylands hissa.
“Já, herra minn. Hún kom rétt áðan á
litlum báti með nokkra Indíána með sér, og eg
hamlaði henni frá að fara upp á skipið. En
hún segist verða að sjá þig tafarlaust.”
“Ó, þessi kvensnipt aftur,” sagði Mr. Way-
lajids og nísti tönnum. “Segðu henni að hafa
sig í burtu. Eg vil hvorki heyra hana né sjá.”
“Svo skal gert, herra minn,” svaraði þjónn-
inn og sneri sér við til að framkvæma skipun
húsbónda síns. En Mildred stöðvaði hann og
mælti:
“Hinkraðu lítið eitt. — Hví viltu ekki tala
við konuna, faðir minn?”
“Þá skepnu? Eg hefi ekkert við hana a?
tala. ”
“Það er satt,” mælti Marsh og leit til Way-
lands. “Hún ætlar að leggja einhverja snöru
fyrir þig.”
“Það er máske eitthvað áríðandi, sem hún
ætlar að segja við þig,” svaraði Mildred-
“Nei.”
Mildred beygði sig áfram, kallaði til em-
bætismanns skipsins og sagði: “Láttu hana
komaj eg skal tala við hana.”
“Mildred, þú mátt ekki tala við þennan
kvenmann!” hrópaði faðir hennar.
“Það er mjög óviðeigandi,” mælti Marsh á-
hyggjufullur. “Hún er ekki persóna, sem—”
Ungfrú Waylands leit til hans með nístandi
augnaráði, benti manninum með hendinni og
hallaði sér aftur í stólinn.
“Eg hefi talað við hana og get fullvissað
ykkur um, að hún er ekkert hættuleg.”
“Gerðu það, sem þér sýnist,” svaraði Way-
lands þurlega. “En það getur ekki hjá því
farið, að það verði til einhverrar óánægju. Hún
kemur máske með skilaboð frá þessum manni.”
Willis Marsh hreyfði sig órólega í stólnum.
Hann horfði á skipverja, sem stóðu saman í
hóp á þilfaTÍnu> og það var eins og hann væri
allur á nálum. Höndurnar voru kreptar og
lágu á stólbríkum, en fætuma hafði hann dreg-
ið inn undir stólinn. Alt í einu spratt hann á
fætur og stikaði út að öldustokknum.
Upp á þilfarið var Cherry Malotte, komin
og með henni kynblendingur og Indíána stúlka,
sem hafði sveipað sjali um herðar sér. Hún
var grönn og feimnisleg og þorði naumast að
hreyfa sig, en Indíáninn var beinn, karlmann-
legur 'og höfði hærri en allir aðrir, er þar voru,
og hélt á barni á handleggnum .
Þau Mildred og faðir hennar sáu, að Marsh
var að tala við kvenfólkið, en heyrðu ekki hvað
hann var að segja. Indíánastúlkan dró sig til
baka og sagði eitthvað og benti á Cherry.
Marsh var fölur í andliti • og hristi hnefann
framan í Cherry, rétt eins og að hann ætlaði að
berja hana, en Constantine gekk á milli þeirra
og íeit mjög illilega til Marsh. Marsh dró sig
nokkur skref til baka og lét dæluna ganga.
Svo heyrðu þau að Cherry sagði: “Það er
of seint nú, Mr. Marsh, þú mátt eins vel koma
fram í dagsljósið.”
Cherry gekk þangað, sem þau Mildred og
faðir hennar sátu og fylgdi Indíánastúlkan
henni fast eftir. Indíáninn og Marsh fylgdu
með. Hann reyndi að stöðva kynblendinginn,
ogí þögninni, sem alt í einu féll yfir þau,
heyrðu þau Marsh hvísla einhverju að þeim.
“Hvað á alt þetta að þýða?” spurði Way-
lands byrstur.
“Eg frétti að þú værir í þann veginn að fara
héðan, og kom að sjá þig áður en—”
Marsh greip fram í ákafur: “Hún er stór-
hættuleg og er kobiin til þess að hræða út pen-
inga. ’ ’
“Hræða út peninga,” hrópaði Waylands.
“Eg átti von á því.”
“Það er hennar aðferð. Hún er eftir pen-
ingum,” mælti Marsh.
Cherry ypti öxlum og brosti, svo að sá í
hvítar tennurnar.
“Mr. Marsh er nokkuð bráðlátur- Þið skul-
uð fá að dæma um, hvað satt er í því sem hann
segir. ”
Marsli byrjaði að t&la, en Mildred, sem ekki
hafði tekið augun af horium, tók fram í:
“Hver sendi þig hingað?”
“Enginn. Ef að Mr. Marsh vill þegja of-
urlitla stund, þá skal eg gera grein fyrir er-
indi mínu. ”
“Hlustið þið ekki á hana—”
Cherry sneri sér að Marsh og mælti: “Þú
verður nú að hlusta á mál mitt, svo þú mátt eins
vel þegja.”
Marsh þagnaði.
“Við fréttum, að Mr. Marsh ætlaði að fara
með ykkur, svo eg kom til þess að krefja hann
um meðgjöf með barninu hans á meðan hann
er í burtu.”
“Barninu hans?” Wajme Waylands sneri
sér að tilvonandi tengdasyni sínum með undr-
unarsvip og mælti: “Wiílis, segðu að þetta sé
lýgi.”
“Það er helber lýgi,” sagði Marsh, en svar
hans var hreimlaust.
Cherry sneri sér að Mildred og mælti: “Eg
hefi haft ofan af fyrir barninu og móður þess í
heiltxár,” og um leið og hún nefndi barnið,
benti hún með fingrinum á drenghnokkann, sem
Constantine hélt á. “Það er alt, sem eg kæri
mig um að gera. Þegar þið komuð, }>á fékk
Marsh Chakawana til þess að fara með barnið
uup með á og vera þar í fiskibúðunum þangað
til að þið væruð farin. En Constantine bróðir
hennar frétti, að Marsh ætlaði að giftast þér,
og að hann ætlaði að fara í burtu í nótt, fór og
sótti systur sína í þeirri von, að Marsh mundi
láta sér farast drengilega við hana. Þú skilur,
að hann lofaðist til að giftast Chaka\yana,
löngu áður en hann kyntist þér-”
Reiðin brann í augunum á Mildred, er hún
veitti svipnum á andliti Cherry’s eftirtekt, og
heiftin blossaði í huga hennar út af því, að vera
á þenna hátt auðmýkt af konu, sem hún sjálf
hafði fyrirlitið. Með hvössu augnaráði sneri
hún sér að föður sínum og mælti: “Þú varst
nógu fljótur á þér að tilkynna trúlofun mína.
Nú geturðu tðkið }>á tilkynningu til baka jafn-
harðan. ”
“Guð minn góður! Hvílíkt hneyksli, ef
þetta er satt!” sagði Wayne Waylands og þurk-
aði með vasaklút sínum svitadropana er stóðu
á andlitinu á honum.
“Það orAreiðanlega satt,” mælti Cherrv.
Það varð stundarþögn og drenghnokkinn
reif sig úr fanginu á Constantine og stóð við
hliðina á móður sinni til þess að geta betur séð
ókunnuga fólkið. Hann var óhreinn í andliti
og fötin, sem búin voru til að sið Indíána, voru
Snjáð og ekki sem hreinust, en hann sór sig að
því er hörundslit snerti, frekar í ætt hvítra
manna en Aleuta, og engum, sem sá framan í
hann, gat dulist faðernið. Skipverjar höfðu
allir safnast saman nálægt aðkomufólkinu og
veittu því ei eftirtekt, að maður á bát rendi að
skipshliðinni, batt bát sinn og gekk upp stigann
upp á þilfarið.
1 fyrsta sinni á æfinni varð Wayne Way-
lands orðfall. Willis Marsh stóð vandræðaleg-
ur ogsvitinn rann ofan andlitið á honum. Hann
áttaði sig ekki enn á því, hversu vonir hans voru
gjörsamlega hrundnar til rústa, en beið óþolin-
móðlega eftir einhverri bendingu frá Mildred.
Bendingin kom að síðustu í tilliti, sem nísti
hann og rak hann til að leitast við að hreinsa
sig.
“Trúið hepni ekki. Hún lýgur til þess að
hlífa ástmög sínum.” Hann benti á Chaka-
wana. “Þessi stúlka er móðir drengsins, en
Boyd Emerson er faðir hans-”
“Boyd Emerson kom ekki til Kjalvíkur fyr
en í síðastliðnum desembermánuði,” svaraði
Cherry. “En barnið er þriggja ára.”
“Mér heyrist að verið sé að tala um mig,”
var sagt á bak við þau, og Emerson ruddi sér
veg í gegnum mannþyrpinguna og staðnæmd-
ist við hliðina á Marsh. “Hvað er hér á ferð-
inni?”
Mildred Waylands bar höndina upp að
brjósti sér, stundi við og mælti svo lágt, að
varla heyrðist: “Eg vissi að hann mundi
koma.”
Constantine, sem alt af hafði þagað, tók nú
til máls og taalði beint til Mildred: “Marsh
á þetta barn. Hann sagðist ætla að giftast
Chakawana, en hann lýgur, hann ætlar að gift-
ast þér. Þú ert rík.” Hann sneri sér svo að
Marsh: “Hví laugstu?” Hann beygði sig á-
fram og svipurinn á andliti hans var ægilegur.
“Eg sagði þér fyrir löngu, að eg dræpi þig, ef
þú ekki giftist systur minni.”
“Nú skil eg,” mælti Emerson. “Það varst
þú, sem veittir honum áverkann í niðursuðu-
verksmiðjunni. ’ ’
“ Já, Chakawana sagði honum hvað prest-
urinn segir um stúlkur, sem ekki giftast. —
Systir mín segir hún fari til helvítis sjálf, og
kæri sig ekki. En það er ekki rétt að litla barn-
ið fari líka í helvíti.”
“Hvað meinarðu með því?” spurði Mr.
Waylands.
“Faðir segir, að ef hvítir menn taka Indí-
ána stúlku og ekki giftist henni, þá fari hún í
helvíti í þúsund ár- . Hún sjái aldrei Jesú hús.
Það er slæmt!” Constantine hristi höfuðið al-
varlegur. “Chakawana er góð stúlka og fer
í kirkju. Eg gef prestinum peninga alt af. En
hann segir, að það dugi ekki—hún verði að
giftast, eða brenna alt af og barnið. Það ger-
ir hana hrædda, því litla barnið hefir ekkert
gert til að brenna þannig. , Mr. Marsh segir
það alt lygi, og hann kærir sig ekki, þó litla
bamið fari í helvíti. Þið heyrið það. Honum
er sfima um lítil börn.”
Áugu Constantineá flutu í tárum, eftir að
hann með erfiðismunum hafði skýrt trúaratriði
sín, og hann hélt áfram með meiri ákafa:
“Chakawana er ósköp hrædd við vonda
staðinn og hún biður Marsh énn að giftast sér,
en hann ber hana. Þá reyndi eg að drepa hann.
Máske, ef Mr. Emerson hefði ekki komið of
fljótt—máske Mr- Marsh hefði farið til lielvítis
sjálfur.”
Wayne Waylands sneri sér að Marsli og
mælti: “Hví segirðu ekki eitthvað?”
“Eg sagði ykkur, að eg ætti ekki krakkann”,
hreytti Marsh úr sér. “Ef Emerson á hann
ekki, þá á Cherry Malotte hann. Þau eru^eftir
peningum, en eg læt ekki flá mig.’
“Ætlar þú að giftast systur minni?” spurði
Constantine-
“Nei!” mælti Marsh. “Þið getið farið til
helvítis fyrir mér og tekið barnið með ykkur.”
Áður en nokkurn varði sté kynblendingur-
inn fram nokkur skref. Þeir sem næstir voru
sáu eitthvað blika í hendinni á honum. Emer-
son hljóp í veg fyrir hann og þeir duttu þrír
á þilfarið og veltust þar um svo stólar og
borð hrukku fyrir. Mildred hljóðaði upp yfir
sig. Skipverjar brugðu við og stjökuðu henni
frá, svo hún sá ekki það sem fram fór. Hin
fyrirvaralausa atlaga og heiftin, sem brann í
brjósti Constantines, hafði gjört hana hrædda,
svo hún flúði til föður síns og reyndi að fela
andlit sitt við brjóst hans. En það var eins og
hún ga:ti ekki haft augun af viðureigninni.
Hún heyrði Boyd Emerson kalla til skipverja:
“h''arið þið úr vegi!” Svo sá hún að Indí-
áninn hélt lionum í örmum sér. Þeir voru nú
* staðnir á fætur og bárust fram og aftur, unz
þeir ráku sig á farrýmisglugga, svo að brast í
og brakaði. Hnífinn, sem kynblendingurinn
hafði í hendinni, srieri Emerson af honum, svo
hann hrökk út í sjó. Cherry Malotte liljóp til
að tala við kynblendinginn og hætti hann þá
öllum umbrotum.
Wayne Waylands losaði dóttur sína úr
örmum sér og tróð sér fram á milli skipverja
og kraup k kné við hliðina á manninum, sem
hann hafði valið sér fyrir tengdason. Emer-
son gjörði hið sama, svo >stóð liann á fætur og
spurði:
“Er'læknir hér á meðal ykkar?”
“Doktor Berry! Sendið eftir Borrv! Hánn
er farinn í land,” svaraði Wayne Waylands.
“Farið einhverjir og sækið Dr. Berry
strax,” mælti Emerson.
Þegar skipverjar viku sér frá, bar sýn fyr-
ir augu Mildred, sem kom lienni til þess að
lygna augnnum aftur og henni fanst það mundi
ætla að vfirbuga sig- Hún flúði því í burtu og
inn í farrýmið. Fáum mínútum síðar fann
Emerson hana í yfirliði á gólfinu við stigann og
franska þjónustustúlku, sem ekkert vissi hvað
hún aðhafðist af fátinu, sem á henni var.
27. KAPITULI.
Boyd Emerson sat nærri heilan klukkutíma
á þilfarinu á The Grand Dame og beið eftir
Mildred. Þar var enginn nú, sem amaðist við
honurn, því farþegarnir, sem komið höfðu með
Dr. Berry um borð, forðuðust hann, og skip-
verjar gerðu enga tilraun til að framkvæma
skipanir þær, sem þeim voru gefnar fyr um
kveldið. Hann gat því jafnað sig í næði eftir
breytingarnar óvæntu. Um sálu hans léku and-
stæðir straumar. Það fékk ekki eins mikið á
hann, þó Marsli hefði hrapað úr tign sinni og
veldi og ný útsýn brosti við honum í sambandi
við hans eigin fyrirtæki, eins og breytingin, sem
liann var að verða var við hjá sjálfum sér.
Hann hafði komið um borð í hálfgerðum hefnd-
armóði — til þess, að Standa við hótanir sínar
og til þoss að fá að vita vissu sína um afstöðu
Mildredar til sín, og nú, þegar hann var þarna
kominn og öllum torfærum var úr vegi rutt, þá
fór hann að athuga sjálfan sig og tilfinningar
sínar. Honum fanst, að í staðinn fyrir að bréf
Mildredar vekti hjá sér vonbrigði, þá fylti um-
liugsunin um það liann einhverri óljósri á-
nægju. , Ilonum fanst eins og að einliver höft
eða fjötrar liefðu slitnað af sér, og
vakti sú tilfinning kvíðakendan óróa í huga
hans. Var það af því, að hann væri orðinn
þreyttur á öllu stríðinu, sem hann hafði orðið
að ganga í gegn um fyrir Mildred? Var það
honum hugarfró, að vera nú laus allra mála,
eftir þriggja ára uppihaldslaust stríð? Eða
var það af því, að hann sá hana og sjálfan sig
í nýju ljósi, við bjarta náttúru hinna norðlægu
héraða? Hann gat ekki gert sér grein fyrir
því.
Mð var áliðið kvelds, þegar Mildred kom
til hans á þilfarinu þar sem hann var að ganga
f.ram og aftur með vindil í munninum.
“Hvar er þetta fólk?” spurði hún.
“Það fór í land. Marsh kærði sig ekki um
að halda neinni kæru fram gegn kynblendingn-
um-”
“Mér er sagt, að hann sé ekki hættulega
særður eftir alt.”
“Það er satt, en það skall hurð nærri hæl-
um fyrir honum.”
Það fór hrollur um Mildred. “Það er
hræðilegt!”
“Mér kom ekki til hugar, að Clmstantine
mundi gjöra þetta, en það ber meira á Rúss-
anum í honum heldur en Aleut einkennunum
og þau eru bæði algerlega á valdi prestsins.
Þau eru bæði mjög trúhneigð og hugmynd
þeirra um dóm og dómsdag átakanleg.”
“Hefirðu hitt föður minn?”
“Við höfurn talast Ýið lítið eitt.”
“Esuð þið sáttir?”
“Nei. En eg held að hann sé farinn að
skilja hlutina betur, að minsta kosti að því er
Marsh snertir. Svo lagar tíminn hitt. ”
“Þetta er ljóta ástandið! Hví léztu föður
minn opinbera triilofun mína, og þessa
manns ? ’
Emcrson horfði á hana steinbissa.
“Eg? Fyrirgefðu mér, en hvernig gat eg
gert að því?”
“Þú hefðir getað haldið, þér frá að deila
við föður minn. Mér finst þú vera mjög hugs-
unarlítill í minn garð.”
Boyd horfði á eldinn í vindli sínum og á
andliti hans var dálítill kímnisblær.
“Þessi kvenmaður áetti sig jafnvel út til að
auðmýkja mig á grimmasta þtát,” hélt Mildred
áfram.
“Mér virðist, að hún hafi gert þér stóran
gfeiða. Eg efast ekki um, að hún tók sér það
eins'nærri og þú-”
i