Lögberg - 13.10.1927, Qupperneq 4

*
Bls. 4 LöGBERG, FIMTUDAGINN 13. OKTÓBER 1927.

Jogberg
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
TalBimart N-8327 N-6328
\
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift til blaðsins:
TtfE 80lUS(8)i\ PRESS, Ltd., Box 3171. Wtnnlpeg.
Utanéskrift ritstjórans:
EOlfOR LOCBERC, Bo* 3172 Wrnnlpsg, R\pn.
Verð $3.00 um árið.
Borgist fyrirfram
Tlio ‘'Lögber*’' la prlnted and publlahed by
The Columbth. Preas, Limlted, ln the Columbia
Bulidln*. £96 Sargent Ave., Wlnnlpe*, Manltoba.
Manitoba háskólinn.
Þessi hin merka mentastofnun Manitoba-
fylkis, átti fimtugs afmæli í vikunni sem leið,
og var atburSarins minst, með þriggja daga
veglegum hátíSarböldum.
Þegar minst skal einstaklingsæfinnar, er
jafnan mælt, aS fimtugur maSur sé enn á bezta
skeiSi, og hefir þaS aS líkum viS allstyrk rök
að styðjast, þótt farið sé þá að vísu að síga á
seinni hlutann, hvaS áratölunni viðvíkur. En
árin eru reyndar ekki alt, því hitt skiftir að
sjálfsögðu mestu máli, hvernig þeim er varið.
í lífi þjóða og þjóðstofnana, svo sem háskól-
anna, eru fimtíu ár, að eins sem dropi í útsæn-
um, óendanle^a þýðingarmikill fyrir þá sök,
að hafið má eigi án hans vera.
“1 hverri dögg er himingróöur,
í hverjum dropa regin-sjór.”
Manitobafylki er enn á æskuskeiði, ef svb
mætti að orði kveða, og stofnanirnar innan vé-
.banda þess, þarafleiðandi, kornungar líka. Þó
hefir þroskinn veriS hraSfara, — sennilega
fljótari í förum, en á nokkrum- öðrum stað á
bygðu bóli.
Manitoba háskólinn hóf göngu sína fyrir
fimtíu árum, með eitthvað seytján eða átján
nemendum. En nú er svo komiÖ, aS hann er
orðinn ein allra fjölsóttasta stofnun hinnar
æðri mentunar í öllu landinu, og færir mjög nt
kvíarnar með hverju líðandi ári. Kennara-
fylking hans er skipuð einvalaliði, og nemenda-
hópurinn prúður og glæsilegur. Áhrif þessar-
arar voldugu mentastofnunar, eru vitanlega
orðin næsta víðtæk, þótt gæta muni þeirra
drjúgum skýrar, er tímar líða. Berast þaðan
árlega út í þjóðlífiS, stefnur og straumar nýrra
hugsjóna, nýrra vona og nýrra vísindalegra
staðreynda, er stuðla að aukinni andlegri og
efnislegri velfarnan þjóðarinnar.
Háskóli Manito.ba fylkis, hefir átt við fjár-
hagslegan þröngkost að búa, fram á hin síðari
ár. Og þess vegna er það, að hann enn, á eigi
slík húsakynni, er samboSin sé hinum göfuga
tilgangi hans, né heldur fylkinn í heild. VerS-
ur þess þó nú sennilega ekki langt að bíða, að
stjóm og þing leggist á eitt, með að ráða hót á
húsnæðis vandkvæðunum, sem og ýmsu því
öðru, er vera kann ábótavant.
Vestrænir Islendingar, eiga háskóla Manito-
.bafylkis mikið gott upp að unna. Þeir hafa
átt þar, og eiga enn, bráðhæfa kennara, er aukið
hafa á veg þjóðarinnar út á við, ank fjölda
manna í öðrum stéttum, er dreifst hafa þaðan
út í þjóðfélagið, og getið sér í livívetna hinn
bezta orðstír.
Megi stofnun þessari fylgja í framtíS allri,
gengi og gifta, Manitobafylki, sem og þjóðinni
allri í heild, til ævarandi hlessunar.
Þarft fyrirtœki.
Á það var stuttlega drepið í síðasta hlaði,
að hr. Ólafur S. Thorgeirsson, prentsmiðjueig-
andi, hefði nýverið gert samninga við .bóksala-
félag Islands, um að taka að sér fyrir þess
hönd, sölu íslenzkra .bóka hér í álfu, og sameina
þar með í eina heild bóksölu þá, er þeir herrar,
Finnur Johnson, Hjálmar Gíslason og Páll S.
Pálsson, höfðu um hríð rekið hér í borginni.
MarkaSur fyrir íslenzkar bækur vestan hafs,
hefir aldrei verið verulega víStækur, en mun þó
hafa takmarkast til muna hin síðari ár, eftir
því sem heimalningarnir frá Fróni, meir og
meir týndu tölunni, því yngri kynslóðin, eins og
að líknm lætur, mun hnffigðari miklu að enskri
tungu, og lestri enskra bóka. Áf skifting bók-
sölunnar milli margra, leiddi þaS, að hagnað-
urinn í garS hvers um sig, varð sama sem eng-
inn, og dvínaði því áhuginn að sama skapi.
Samt er það engum vafa bundið; að selja
má hér enn allmikiS ísleíizkra bóka, séu þær á
annað borð viS hendina. En slíku hefir ekki á-
valt verið að fagna í liÖinni tíð.
Hinn nýi umboðsmaður bóksalafélagsins, á
yfir að ráða margháttaðri þekkingu á öllu því,
er að bóksölu og bókaútgáfu lýtur, og mun gera
sér alt far um að greiða fyrir viðskiftunum á
einn eður annan hátt, eftir því sem frekast má
verða.
Lifandi samband við stofnþjóðina heima, má
því að eins haldast, að gagnskifti bóka verði
gerð sem allra auðveldust, og góðar, íslenzkar
bækur, lesnar eins víSa á vestur-íslenzkum
heimilum, og hugsanlegt er. Sama ætti að
gilda um kaup og lestur vestur-íslenzkra bóka
á Fróni.
Sérhverjum þeim, er af hjarta og sál, ann
íslenzkri bókmenning, hlýtur að vera ljóst, hve
afar stórvægilegt tilveruskilyrSi það er, fyr-
ir þjóðernisviðhald vort hér í dreifingunni
vestra, að íslenzkur bókamarkaður sé í sem
allra beztu ásigkomulagi, og aðgangurinn að
því, sem hugsað er fegurst og dýpst heima, eins
greiður og framast má ákosið verða.
ÞaS er því í eðli sínu, ósegjanlega dýrmætt
þjóðræknisverk, sem hr. Ólafur S. Thorgeirs-
son nú hefir tekið sér fyrir hendur, með því að
koma skipulagi á sölu íslenzkra bóka vestan
hafs, og greiða þar með bókelskum Yestur-
Islendingum, aðgang að nýjustu straumum og
stefnum austur-íslenzks menningarlífs. Mun
þá enn lengi óhaggaður standa “í starfsemd
andans, stofninn einn með greinum tveim. ”
Verndun skóga.
Seinni ára tilraunir mannaðra þjóða, hafa
mjög hneigst í þá átt, að klæða landið, í stað
þess að rýja það skógum og trjáskrauti, í grunn-
hygni augnablikshagnaðar. Hefir hollskygn-
ustu mönnum þjóðanna, skilist það æ .betur og
betur með hverju líðandi ári, hver háski sé á
ferðum þar sem skógnm er eytt fyrirhyggju-
laust, án þess að nokkur minsta rækt sé lögS
við endurgræðslu. Hefir slík vakning til þess
leitt, að stofnuð hafa verið félög víðsvegar um
heim, með það markmið fyrir augum, að vernda
skóglendur, hvar helzt sem því yrði við komið.
Er eitt slíkt félag starfandi hér .í Canada, “The
Canadian í’’orestry Association”, er unnið hefir
þegar mikið og þarft verk, bæði hvað viðkemur
endurgræðslu skóga, almennri fræðslu um nauð-
syn málsins, sem og aðstoð í sambandi við kæí’-
ing skógarelda.
Auður sá, er falinn liggur f stórskógúm
% þessa lands, er meiri en svo, að lýst verði í
stuttu máli, og grípur djúpt inn í iðnlíf þjóðar-
innar alt. Um þetta eru allir sammála, að
minsta kosti á yfirborðinu. En hvað er nm
hinn dýpri skilning málsins?
1 lítt seðjanlegri von nm meiri og meiri
augnabliks hagnað, gleyma því helzti margir,
að það er eins með skóga og önnur náttúruauð-
æfi, að þeir eru ekki einnar kynslóðar eign.
ófæddu kynslóðirnar þurfa líka að lifa. Og
hver vildi hafa það á samvizkunni, að afhenda
þeim nakið land?
Á ári því, sem nú er að líða, starfa í þjón-
ustu skóggæzlunnar í Canada, um sex þúsund
manns. Talan kann að sýnast næsta há. Þó
mun það sönnu næst, að þegar mikið er nm
skógarelda víðsvegar um landið, þá hrökkvi
mannaflinn hvergi nándarnærri til.
SíðastliSin þrjú ár, hefir verið með minna
um skógarelda, en þrátt fyrir það, hafa skóg-
gæzlumenn yfirleitt, átt fult í fangi, með að
.sinna starfinu sem skyldi.
Yfir-eftirlit með verndun skóga hér í Can-
ada, hvílir á herðum sambandsstjórnar. En í
samráði við hana hefir hið canadiska skóg-
ræktarfélag leyst af hendi afar þýðingarmikið
starf, sem glegst má af því marka, að nú í ár
hefir það sent sérfræðinga út um land, tilþess
að fræða almenning nm sérhvað það er að
viðhaldi og vernd skóga lýtur. Á það er og
vert að benda, að einstakir iðjuhöldar hafa í
seinni tíS, látiS allmikið til sín taka, hvað
skógverndunarmálið áhrærir. MeSal annars
varði ein pappírsgerðarverksmiðjan nú í ár,
freklega tvö hundruð þúsund dölum til vernd-
ar skógum. •
Af éanadiskum hagskýrslum má það sjá, að
níutíu af hundraði af tjóni því, er skógareldar
valda, hér í Canada, orsakast af skeytingarleysi
mannanna, jafnvel hálfbrunnin vindlingsstúf-
ur, hefir iðulega valdið tjóni, sem skift hefir
hundruðum þúsunda, jafnvel miljónum dala.
Þeir einstaklingar, er valdir eru að slíknm stór-
slysum, eru óvinir mannkynsins, og verðskulda
enga vægð. Það er á þessum sviðum, sem flest-
um, ef ekki öllum öðrum, að almenningsálitið
verður að grípa í tanmana, láta skríða til skar-
ar, og dæma sérhvern þann óalandi, óferjandi og
óráðandi öllum hjargráðum, er sekur gerist nm
jafn óafsakanlegt skeytingarleysi.
Þegar upplýstur almenningur, vaknar til
glöggrar meðvitundar nm skyldur sínar ^agn-
vart vernd skóga, hverfa skógareldar að miklu
leyti úr sögunni. Þá verður hætt aS rýja land-
ið, í stað þess að klæða það.
Að leikslokum.
Eftir söngTconuna heimsfrœgu,
Nellie Melbu.
Mismunurinn á milli hrygðar og eftirsjár,
kemur hvarvetna greinilega í ljós, í lífi allra
manna. óþarft er á það að benda, hve sár-
hrvgg eg muni hafa verið í huga, er að því kom,
að eg yrði að syngja minn síðasta söng, eftir
allan þann óumræðilega unaS, er söngurinn
hafði veitt mér á langri og litbrigðaríkri æfi.
Eftirsjá, eða iðrunarkend, hefir aldrei kom-
ist að í huga mínum, jafnvel enn síður nú, en
nokkru sinni fyr. Eg hr ekki nógu eigingjörn,
eins og ef til vill sumir aðrir, að óska þess að
mega endurtaka listaferill minn að nýju. Eg
sé eftir engu, og sætti mig við tilhlökkunina um
nýjar söngstjömur, er komast muni feti fram-
ar en eg. Ef til vill gæti eg líka að einhverju
leyti, greitt götu þeirra, með því að skýra fyrir
þeim nokkrar megin-ástæðurnar, er stuðluðu að
sigurvinningum mínum á hinni erfiðu braut
listarinnar. Þá er það og heldnr engan veginn
óhugsanli, að læra mætti vitund af árekstrum
þeim, er eg sætti, því þeir voru engan veginn
óverulegir, snmir hverjir.
Og nú, að leikslokum, framkallast í hugan-
um, atburðakeðja langrar, litauðgrar æfi, líkt
og dýrlegur draumur, frá þeim tíma, er eg sem
dálítill telpuhnokki, lék mér blístrandi í blóm-
runnunum umhverfis Melbourne í Ástralíu, og
þar til eg söng fyrir þúsundunum mörgu í Cov-
ent Garden, síðstu kveðju deyjandi Miami. Og
þótt eg hefði átt þess kost, að syngja það hlut-
verk einu sinni enn, rnyudi eg ekki hafa breytt
einni einustu tónsveiflu.
“Eg hefi ávalt eitthvað grætt af ósigrum
mínum. Eiga þeir ef til vill ekki í því hvað
minstan þáttinn, hve mikið mér varð ágengt á
braut listarinnar. Mép líður það aldrei úr
minni, hve mikið eg lærði af því, að ^yngja hlut-
verk Brynhildar, í hinni dásamlegu opern
Wagners, “Siegfried”, fyrir meira en þrjátíu
árum. HlutverkiS var undursamlega faílegt.
En það átti ekki við rödd mína, og var mér ger-
samlega^um megn. Hefði eg haldið áfram að
syngja á því sviði, myndi rödd mín hafa að
engu orðið.
“Eg myndi þó enn þá hafa verið að naga mig
í handarbökin, ef eg hefði eigi reynt hlutverk
Brynhildar, og átt einni ^ósvalaðri þránni
fleira. Skildist mér þá fyrst til hlítar, hvernig
rödd minni var háttað, og hve óumflýjanlega
nauðsynlegt það var, al5 hið hljómræna þenslu-
magn hennar, fengi notið sín til fulls. •
‘ ‘Jlg hefi áfalt átt afarörðugt með að sætta
mig viS forlagatrúna, — að sérhverri mann-
veru væri ætlaður viss reitur til að ferðast eft-
ir, öldungis án tillits til persónulegs vilja, eða
sjálfsákvörðunar. Eg hallast miklu fremnr að
hinu, að hver sé sinnar lukku smiður, — að sér-
hver einstaklingur, karl eða kona, verði að
heyja látlausa baráttu upp á eigin áhyrgð, með
ákveðið markmið fram undan. Eg hefi orðið
að neita mér um óendanlega margt, hefi alla
jafna verið á ferð og flugi tir einum stað í anm
an, nm lejj5 og aðrar konur hafa notið ánægju
og dásemda heimilislífsins. Eg hefi sætt of-
sóknum og rógi án þess að gefa borið hönd fyr-
ir höfuð mér, — hefi verið neydd til að brosa,
er forréttindi mín sem konu, í raun og veru
kröfðust gráts. Oft og iðuléga hefi eg sættf
dómum, sem guð veit að voru bæði óverðskuld-
aSir og ósanngjarnir. En þrátt fyrir alt og
alt, sé eg ekki eftir neinu, og myndi meira en
fús til að lifa æfina upp aftur, þótt eg eigi óski
þess, — lifa upp dapurleikann og húmkaflana,
engu síður en sólskinið og heiðríkjuna.
‘ ‘ Eg hefi aldrei hallast að þeirri skoðun, að
mannsæfin gæti nokkru sinni orðið óslitinn sól-
skinskafli. Lífið er margbreytilegra en svo.
Mér hefði aldrei skilað það áfram á listabraut-
inni, sem raun varð á, ef eigi hefðu skifst á skin
og skuggar, sólblik og sorgir. Ög eg held, að
það eigi ekkert skylt við sjálfhælni, þótt og segi
nú í vertíðarlokin, að túlkan mín á hlutverki
Desdemonu í Othello, eftir Verdi, hafi verið
eitthvað annað og meira en söngurinn, út af
fyrir sig, einhver meðfæddur neisti innblásins
ólgandi ásfríðulífs. —
Árin líða líkt og draumnr. Einn atburður-
inn fylgir öðrum nmsvifalanst. Vér veitnm
þeim misjafna athygli. Þó hafa þeir allir, jafn-
vel hinir smæstu, víðtæk áhrif á skapgerð vora
og tilfinningalíf. Enginn skapaður hlutur,
hversu auðvirSilegur sem hann kann að vera í
augum vorúm, er þýðingarlaus. SmáatburS-
irnir í hinu daglega lífi, geta haft varanleg
heildaráhrif, séu þeir nytfærðir rétt. Margt
smátt gerir eitt stórt. Sérhver sá, er komast
vill áfram og upp á við, verður að vera nýtinn
og ræktarsamur við hið smáa, því alt hið stóra
og mikla, er uppbygt af óendanlega mörgum
smæddareiningum.
Ef einhver spyrði mig að megin-ástæðunni
fyrir því, hve margt gott listamannsefnið, sigl-
ir skipi sínu í strand, þá mundi svarið verSa á
þá leið, að vanrækslu við hið einfalda og smáa
mætti um kenna, ásamt ótta við hin þyngri og
örðugri viðfangsefni.
Þegar eg kom á leiksvið í fyrsta sinni, var
eg mér þess meðvitandi, að eg kunni ekki að
leika. Þó hældu blöðin mér samt sem áður, og
töldu mig þegar bráðhæfa leikkonu. Eg gat ekki
leikið, sökum þess, að eg hafði í raun og veru
ekkert upplifað, er opnað hafði angu mín og
aukið lífsgildið. Eg hafði hvorki elskað né
syrgt,. Og hvers vegna ætti eg að telja eftir
mér þær sorgir, er auðguðu list mína og hófu
hana í hærra veldi?
“Eg hefi lifað fyrir listina og fórnað öllu
á altari hennar, og vildi ekki, hvað sem í boði
hefði verið, hafa farið á mis við sársaukann,
sem einkendi listarferil minn, ávalt annað
veifið.
“Á sorgarhafsbotni sannleiksperlan skín,
Þann sjóinn máttu kafa, ef hún skal verða
þín.”
' i Það er margt, sem af mótbyr má læra, og
af krappasiglingunni nam eg mest og hezt. Það
er einmitt þá, er holskeflurnar rísa hæst, að
mest reynir á manngildiS, og að inniviðir skap-
gerðarinnar taka á sig fast form.
Ef til þess kæmi, að mynd mín kynni að
geymast um hríð í endurminningu kynslóð-
anna, þá óska eg einskis fremur, en að það yrði
sú myndin af lífi mínu, er harSasta sýndi bar-
áttuna, því hún myndi, að loknum leik, sanna
alþjóð manna flestu öðru betur, hverrar tegund-
ar kona eg var.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limlted
Offíce: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii^
| Samlagssölu aðferðin. |
= Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- =
= afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega =
E lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin 5
= hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að E
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni =
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar =
= vörusendingar og vörugæði. =
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru =
= fyrgreind þrjú meginatriði trygð. =
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
= 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg,Manitoba E
■riimimiMiiiimiiiimiiiimiiimmiiMimiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiimmiiiiiimiiiiii?:
Þeir íslendingar, er í -Wyggju hafa aS flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er héiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Meðlimir Grain Exchange, Winnipcg Produce Clearing Associ-
ation, Fort William Grain Exchange, Grain Claims Bureau.
LICENSED AND BONDED
By Board of Grain Commissioners of Canada
Columbia Grain Co.
Limited
Telephone: 87 165
144 Grain Exchange, Winnlpeg
ÍSLENZKIR BŒNDUR!
Munið eftir íslenzka kornverzlunar-félaginu. það
getur meir en borgað sig, að senda oss sem mest af korn-
vöru yðar þetta ár.“™Við seljum einnig hreinsað útsæði
og kaupum “option” fyrir þá sem óska þess. Skrifið á
ensku eða íslenzku eftir upplýsingum.
Hannes J. Lindal,
Eigandi og framkvæmdarstjóri.
Canada framtíðarlandið og Vestur-Islendingar.
(Framh.)
Áður en eg fer lengra út í land-
námið í Argyle eða æfintýri
frumbyggjanna þar, vil eg með
fáum orðum minnast á fylkið,
sem frumbygðirnar íslenzku hér í
Canada voru myndaðar í, nefnil.
Manitobafylki. Mig langar til að
minnast á hina landfræðilegu af-
stöðu þess og þess mörgu kosti
fyrir alda og óborna.
Manitobafylki er hjartapunkt-
ufinn í Canada. Þegar Dufferin
jarl, landstjóri í Canada, ferðaðist
um vesturlandið 1877, sagði hann
um Manitoba: “Vegna hinnar
landfræðilegu afstöðu sinnar og
sérstöku einkenna, má Manitoba
skoðast sem topp-steinninn í hin.
um mikla boga af syeturfylkjjum,
sem liggja þvert yfir meginland
Ameríku, frá Atlantshafi til
kyrrahafs” (Samb. æfisögu Duf-
ferin jarls, eftir Sigtrygg Jónas-
son, í Almanaki 0. S. Thorgeirs-
sonar 1903). Manitoba eru dyrn-
ar að hinu víðáttumikla Vestur-
landi, hinum víðáttumiklu slétt-
um, sem nú eru að verða eitt hið
stærsta kornforðabúr heimsins.
Þegar kemur vestur úr skógunum
og hinum lítt bygðu hrjóstur-
lendum vesturhluta Ontario fylk-
is, þá lyftir Manitoba upp tjöld-
unum, og nýr heimur opnast,
frjálslegur, hreinn og heillandi,
þar sem áður, og ekki aíls fyrir
löngu var leikvöllur vísunda og
annara dýra merkurinnar, þar sem
Rauðskinnar á strjálingi dreyfðu
sér um slétturnar og skógana, ó-
áreittir af allri ásælni hinnar
hvítu menningar.
Mlanitoba gekk I fylkja sam-
bandið canadiska 1870; þá var
það að mestu óbygt, og margfalt
minna en það er nú. Árið 1912
var aukið við það afarmiklu land-
flæm'i, svo nú er stærð fylkisins
251^332 ferh. mílur enskar. Suð-
ur-takmörk þess er landamerkja-
línan mílli Canada og Bandaríkj-
anna, eða 49. gr. norðl. breidd^r;
norðurtakmörkin er 60. breiddar-
gráða. Nær það því ^ll-Iangt
norður fyrir Fort Churchill,
höfnina við Hudsons flóann, þar
sem nú er fyrirhuguð endastöð
Hudsons flóa brautarinnar. Suð-
austurhornið á Manitoba er í
Skógavatni (Lake of the Woods),
og be'ina línu norður er merkja-
línan milli Otnario og Manitoba
nálægt 95. lengdarstigi, því sem
næst norður að 53. gr.; þaðan
eru landamerkin til norðausturs,
beint strik næstum til Hudsons-
flóans, á annað hundrað mílur
vegar fyrir austan Port Nelson-
höfnina, sem áður var fyrirhug-
uð endastöði Hudsonsflóa braut-
arinnar. — Vesturtakmörk fylkis-
ins er Saskatchewanfylki; er bein
línan norður alla leið nálægt 101.
lengdarstigi (W. Long.).
Manitoba er hið eina af Sléttu-
fylkjunum, sem hefir sjávar hafn-
arstað; hefir mikið og lengi verið
barist fyrir því, að járnbraut yrði
bygð til Hudsons flóans, svo hægt
verði að senda afurðir Vestur-
landsins stystu leið til sjávar og
þannig miklu kostnaðarminna með
hafsklpalínum á heimsmarkaðinn
í Evrópu. Hefir Manitoba og
Vesturlandið bygt miklar og háar
vonir á þessu fyrirtæki, sem nú
sýnist vera að komast í fram-
kvæmd.
Manitobafylki er auðugt að
skógum, námalandi og fiskivötn-
um. Skógarnir í Manitoba eru af-
ar-mikil jauðsuppspretta fyrir
fylkið. Er að eins í barndómi
viðleitni sú, að setja upp pappírs-
mylnur hér í fylkinu; eru (5brJÓt-
andi skógar fyrir þann iðnað í
Norðurland'inu, og mun í framtíð-
inni gefa fjölda manns atvinnu.
Til húsabygginga og eldsneytis
verður skógu um langan aldur.
Norður-Manitoba er einnig auð-
ugt af málmum; er námurekstur
að eins í barndómi. Einnig er,
eftir öllum líkum að dæma og
rannsóknum, sá akur ótakmark-
aður. — Piskivötnin eru ein af
helztu lífæðum landsins og hafa
verið frá byrjun, en eykst með ári
hverju, eftir því sem bygðin fær-
ist út í norðrínu. Innan vébanda
Manitobafylkis eru: Winnipeg-
vatn, Manitobavatn, og Winnipeg-
osisvatn, auk fjölda smærri vatna
sem dreifð eru víða um norður-
fylkið; eru þessi vötn full af
fiski, og stórar og smáar ár, sem
um landið renna, hafa gnægð af
fiski.
Frá upphafi vega hér hafa ís-
lendingar lagt sig mikið eftir
þessari atvinnugrein og mörgum
græðst fé, enda voru þeir margir
æfðir fiskimenn, er þeir komu
frá íslandi. — Atvinnuvegur þessi
á miklu meiri framtíð fyrir hönd-
um og einstaklinga þá, sem gefa