Lögberg - 27.10.1927, Blaðsíða 6

Bls. €
LOGWfRG. FIMTUDAGINN
27. OKTÓRER 1927.
Dóttir sjávarins.
Eftir
JOIIANE SCHÖRRING.
Sagan er í þrem þáttum: 1. Filia Maris.
2. Berg læknir. 3. Melania Verent.
“Mér er orðin hún svo kær!” Ó, það var
ef til vill, þegar alls er gætt, að eins sagt til að
hugga hana, af því hann vildi ekki hafa hana á
myndinni sinni, huggun; Hún hafði ekki beð-
ið hann að lofa sér að vera á myndinni hans,
hann skal ekki geta hrósað sér af því, það er þó
víst. Svo, ef það var til að hugga hana, svo að
henni fyndist hún ekki fyrirlitin, þá var það að
eins rugl.
En eftir því sem dagamir liðu í prestssetr-
inu, gerði draumurinn sjaldnar vart við sig.
Var hann geymdur óafvitandi, eða var hann
geymdur?”
Nti voru að eins fáir dagar eftir af árs-
fjórðungnum. Nú þorði Filia ekki að biðja um
framlenging; en það var svo erfitt að verða að
fara héðan.
Síðari hluta eins dagsins, gekk Filia eftir
sjávarbakkanum ásamt séra Krog og báðum
dætrum hans. Kvenkennarinn og meyjan
Olson átttu svo annríkt, að þær gátu ekki fylgst
með.
Eins og vant var, voru samræðurnar um alt
mögulegt, spyrjandi, fræðandi, fjömgar og
og skemtandi.
Börain hlupu fram og aftur eins og hund-
arnir, sem oft líta við til að sjá hvort hús-
bóndinn er með.
Svo kom sú eldri hlaupandi, rjóð, glöð og
heit, og hrópaði:
“Nú fór pósturinn heim að prestssetrinu,
pabbi, já, en ef Fila væri nú móðir, þá yrði hún
hér alt af, er það ekki?”
“Þú átt að þegja, María,” svaraði prestur-
inn hörkulega og gekk hraðara.
Samtalið þagnaði samstundis.
Þessi fáu orð höfðu jafn mikil áhrif á huga
Filiu. eins og logandi eldspýta mundi hafa í
tunnu fullri af púðri. Það sem henni hafði
aldrei dottið í hug eina einustu mínútu, varð
henni nú ljóst.
Hann var eins og hann væri faðir hennar,
og kona hans var dáin fyrir að eins ársfjórð-
ungi.
Hún var í sama skapi og fugl, sem varð að
yfirgefa hreiður sitt af hræðslu.
Hún skildi nú ekki í þessu augnabliki, öll
þau undur af hugsunum, sem á hana réðust.
Fyrst óskaði hún sér að vera þúsund mílur
niðri í jörðinni; en strax á eftir fann hún til
sárra kvala yfir því, að verða að yiirgefa hann,
hennar eina og bezta vin í heiminum. Hann,
sem hafði sagt henni, þegar illa lá á henni, að
hún ætti heimili hjá honum, á meðan hann ætti
nokkurt hér á jörðinni. Og hve oft hafði hann
ekki sagt, að hann væri hennar föðurlegi vinur,
átti hann nú að fá þess konar þakklæti hjá
henni, að hún drægí sig í hlé og rændi hann
allri þeirri ást og trausti, sem hann hafði svo
fyllilega verðskuldað ?
^Gat hún annars mist hann?
Með því heppilega afli, sem æskunni er veitt
til að yfirbuga vandræði, sem á síðari árum
verða næstum ósigrandi, var hún með hröðum
skrefum alt í einu komin að hlið hans.
Ánægjulegt bros breiddist yfir andlit hans,
um leið og hann hugsaði:
“Hún er þó gott og óskemt barn!”
“'Megum við ganga heim á milli háu klett-
anna?” spurði hún ísmeygilega eins og barn,
sem hefir óvart gert eitthvað rangt. Hún hafði
hugsað svo óvingjamlega, að henni fanst.
“Það verður of langt, held eg — að minsta
kosti fyrir litlu stúlkurnar,” svaraði hann vin-
gjarnlega.
“Það er satt,” svaraði hún, “eg hugsaði
ekki um það. Nú, við skulum þá fara eftir
þjóðbrautinni, er það ekki?”
“Jú, við skulum gera það núna.”
öll ský voru horfin.
Hún hafði aldrei verið jafn viðfeldin.
Honum fanst, að hún væri svo undarlega
gæfurík — það borgar sig ávalt vel, að yfir-
buga eitthvað í huga sínum, sem ekki er gott.
Hún dansaði næstum því á milli klettanna.
Hún endurtók hálfgleymdar setningar eftir
Horace með svo mikilli snilli, að hann varð oft
að hlæja; þegar þau komu út á sjávarbakkann,
lék hún sér við bömin, talaði við fiskimennina
um leið og hún gekk fram hjá, eins og á fyrri
dögum.
Var þetta ekki alveg eins og hún væn föð-
ur sínum samferða? Jú, hvergi var lífið eins
unaðslegt og hér.
Og þetta haf fjörgaði hana meira, en nokk-
uð annað í heiminum.
‘ ‘ Eg vildi að eg væri St. Péturs fugl, og
gæti hlaupið eftir þessum hreinu bylgjum,”
sagði hún.
Presturinn var þögull af undran. Hann
hafði aldrei séð hana þannig. Hann kannaðist
bezt við hana með tár í löngu augnahárunum.
Hún stóð fyrir framan hann eins og indæl
sýn, sem gæti hrifið hálfan heiminn.
Hann var maður stiltur, en þannig mundi
hann máske minnast hennar á meðan hann
lifði.
Það er fallegt hlutskifti, að vera eitthvað
meira en alment er, að hverju leyti sem það er;
en það er oft ekki neitt gæfuríkt hlutskifti, sé
það of þungt á aðra hliðina, þá þarf eitthvað
hins vegar, til að halda jafnvægi.
Og sá, sem stigið getur upp á efstu tinda á-
nægjunnar og gæfunnar, getur sokkið dýpst
niðtir í sorgarinnar og örvæntingarinnar hyl-
dýpi; það er oft hættulegt, að álíta sig um of
gæfuríkan. Það er rödd frá ókunnri himin-
hvelfingu, sem er tælandi, en hættulegt að
hlusta á.
Einn þjóðflokkur Indíána trúií sögu um
kaktus, sem blómgast á hverjum aldamótum
milli kl. 11 og 12 að nóttu til, og sendir ilm sinn
á margra mílna svæði í allar áttir. 1 nánd við
það situr fugl, sem heitir Einverunnar fugl, og
syngur sína söngva. Sá útvaldi, sem andar að
sér ilmnum af þessu blómi, og sem heyrir hinn
undarlega söng, hann er gæfubamið í heimin-
um; alt sem hann óskar sér, fær hann, en hon-
um finst hann alt af vanta eitthvað, alt-af þráir
hann ilm blómsins og söng fuglsins. Er það
ekki þannig með gæfuna?
Þegar þau komu heim úr ferðinni, var þar
bréf frá frú Möhl til móðurbróður hennar.
Hún skrifaði, að hún þráði Filiu ósegjan-
lega mikið. Ef að hún mætti missast, þá vrði
hún endilega að koma. Frú Möhl liði ekki vel,
og bróðir hennar væri veikur, eftir að hann
hafði hlotið happaríkt próf. Þau væri kvíð-
andi um hann, og hann langaði líka til að sjá
hana.
Síðast stóð í bréfinu: “Læknirinn er héma.
Hann biður mig að skrifa þessi orð: “Klukku-
tjörnin spyr mig: nær kemur Mignon aftur?”
Eg bað hann um skýringu á þessum dular-
fullu orðum. En hann svaraði með sinni
miskunnarlausu þverúð:
“Það er myndagáta til ungfrú Sidonius. ”
Hún hlýtur því að skilja hvað hann á við.
Séra Krog las þetta hátt. Henni fanst hann
verða alvarlegri en hann var vanur að vera, og
hún blóðroðnaði.
Það leit svo út, að allir væntu skýringar.
En engin kom.
Litlu síðar gekk hún út.
Hún hafði verið í kirkjugarðinum, og var
grát])rungin, þeg:ar hún kom aftur. Hún skildi
ekki sjálfa sig. Það var einskonar tvöfeldni í
buga hennar.
Þegar búið var að drekka te, klappaði hún á
dyr lestrarherbergisins.
Þar var svarað vingjamlega:
“Kom inn!’”
Hún gekk beina leið til prestsins og sagði,
að hún kæmi til þess að segja honum, hvað það
væri, sem átt var við í bréfinu hans.
Og svo sagði hún í fyrsta skifti, með f jörug-
um orðum, frá viðburðinum í tjöminni, og sam-
fundum prófessorsins og hennar seinna, alveg
eins og hún væri að segja það sínum framliðna
föður.
Hann greip aldrei fram í^fyrir henni, og
hún gat ekki litið á hann nema eitt augnablik í
einu, en í hvert skifti sýndist henni hann vera
svo alvarlegur, og einu sinni sýndist henni
hann vera svo kaldur og eins og hverfa frá
henni.
Skyldi hann þá ekki, að allir þessir viðburð-
ir voru af tilviljun, og að hún átti engair þátt í
þeim. Hélt hann, að hún hefði gert þetta, til
að öðlast hrðs og aðdáun.
Þegar hún var búin, sagði hann að eins:
“Nú, eg hefði vel getað skilið, að það mundi
ganga þannig, hvert sem þér hefðuð komið.”
“Þannig?” Henni lá við að gráta. “Við
hvað eigið þér?”
Hún þvingaði sig til að brosa.
1 byrjuninni hafði hana langað mest til að
biðja hann að hlusta á viðurkenningu sína, og
að ráðleggja sér eins og hann væri faðir henn-
ar; en nú gat hún það alls ekki.
“Eg á við,” svaraði hann, “að þér eruð
augnabliksbarn, sem safnið sigurvinningum,
það er svo eðlilegt.”
“Þetta er eflaust ekki rétt — það held eg,”
svaraði hún.
Hann fór að tala um annað.
Það vom dyr í huga hennar, sem nú skullu
aftur og lokuðust . Hún fann, að hann mis-
skildi hana. Hún áleit, að hann hugsaði, að
lífið í heiminum töfraði hana.
Hún hafði ekki hug til að segja honum, hve
lítil áhrif það hefði haft á sig. Ef ún gerði
það sjálf, þá væri það eins og hún vildi hrósa
sér, en það var henni ekki mögulegt, sjálfsvirð-
ing hennar bannaði það.
Litlu síðar hætti samtal þeirra, og hún sagði
með erfiðleikum:
“Nú megið þér ekki hugsa neitt ilt um mig.”
“Mér getur aldrei dottið í hug að gera
það,” svaraði hann með vanalegri alúð, “og
það álítið þér heldur ekki, því þér getið ekki á-
litið það.”
Það var eins og hún hefði verið skilin við
sinn bezta vin á þessari jörð. Þann, sem hún
alt af hefði getað fengið ráðleggingar og hugg-
un hjá. Þann, sem hún treysti betur en nokkr-
um öðrum.
Hana langaði til að fara til hans og segja
honum frá ölluim hugsunum sínum, en hún gat
það ekki; hún var nú ekki lengur viss um, að
hann skildi hana, og hvernig var þá mögulegt
að tala hreinskilnislega við hann?
Hvað var það, sem aðskildi þau?
Hafði framkoma hans breyzt gagnvart
henni? Gat hún krafist þess, að hann svaraÖi
henni eins og hún ímyndaði sér að hann myndi
gera, og hún máske óskaði sér? Yar hann ekki
jafn vingjarnlegur og nærgætinn nú, eins og
hann var vanur?
“Jú, hún varð að viðurkenna, að hann var
það.
Var það þá hún, sem var orðin breytt? Hún,
sem var ósanngjöra? Var hún máske skemd?
Var hún orðin skemd, af allri þessari hylli, sem
hún hafði hlotið? Og gat hann lesið betur í
huga hennar en hún sjálf, fyrst hann sagði ekki
eitt einasta vingjamlegt orð við hana?
Það var leiðinlegt, að vera svo lítils virði.
Hún sat í litla herberginu sínu, fól andlitið
í höndum sínunv ög grét, eftir að hún hafði
skilið við hann.
Hún hafði aldrei verið jafn einmana.
1 fyrsta skifti datt enni nú í hug, að þessi
jörð, sem hún gekk um héma, væri ekki föður-
land hennar.
En hvað var hún?
Hefði að eins hinn gamli faðir hennar lifað.
Hann hefði aldrei gleymt að tala alúðlega og
huggandi við hana, og jafnvel ekki þá, þegar
hann varð að finna að einhverju hjá henni.
Hvað er nú?
Hún lét alt endurkallast í huga sinn.
Það, sem .blíðast var af ölluð var þetta:
“Hún er orðin mér svo kær.” Gat það verið,
að hann, þessi ókuuni maður, þessi mikli lista-
maður, væri sá, sem treysti henni bezt?”
“Augnabliks bam, sem safnar sigurvinn-
ingum!” Átti það að þýða, að hún væri daður-
gjörn og glöð yfir öllu hdlinu? Var það ekki
hennar aðal ánægja?
“Jú,” sagði hún, þegar hún hafði setið
þegjandi um stund, “eg er sannfærð um, að eg
vildi helzt vera hér alla æfina, og nú finst mér
eg sé sannfærð um, að eg muni aldrei koma
hingað aftur. — sannfæring, sem er afar kvelj-
andi, sannfæring, sem eg geymi inst í huga mín-
um til æfiloka.”
Aldrei höfðu þessar ímyndanir af Ijósi og
skugga átt harðari bardaga í huga hennar um,
að ná þar völdum.
Hún gerði alt, til að ná hugarró sinni, þegar
hún var hjá öðrum; en blæja þunglyndisins
hvíldi alt af yfir henni, og veitti henni þá töfr-
andi fegurð, sem kom prestinum til að gefa
henniTiið vel viðeigandi nafn: “Mignon,” þeg-
ar hann lýsti henni fyrir frændum sínum*
Kvöldið áður en hún ætlaði að fara, sat hún
í rökkrinu inni hjá séra Krog í lestrarherberg-
inu. #
Hún sat við opinn gluggann og hlustaði á
báruniðinn, þegar samræðurnar þögnuðu.
“Eg ætla ekki að láta það vera, kæra Filia,
enda þótt eg álíti það þarflaust, að segja yður
það aftur og aftur, að nær sem þér þarfnist
næðis, þá eigið þér heimili hér, á meðan eg lifi.
Þér hafið verið okkur til huggunar og ánægju
þessa samvistarstund, yðar verður með inhilegri
hreinskilni saknað af okkur öllum, fjær og nær.
En það er sannfæring mín að þér, með yðar
dimmu og angurvæm lífsskoðunum, hafið gott
af því að vera, þó yður falli það ekki vel, að
minsta kosti um nokkum tíma, samvistum við
jafn fjörugar manneskjur og þær, sem þér eig-
ið við að búa á Fjóni.”
“Hafi gott af? — hvers vegna hefir maður
alt af gott af því, sem ekki á við mann?”
spurði Filia.
“Af því maður lærir að sigra sjálfan sig,
að reyna sig, að stjórna sér, þannig, að manni
að síðustu hlotnast sá árangur að geta umgeng-
ist margar manneskjur,” svaraði hann að hálfu
leyti í spaugi, eins og hann var vanur, þegar
hann kom fram sem föðurlegur vinur.
“Umgangast margar manneskjur? Mér er
ekkert jafn ógeðfelt,” svaraði hún og lagði
kinnina á handlegginn í glugganum.
“Já, en það er manneskjunum geðfelt, og
þér megið trúa mér, að þær munu gera kröfur
sínar gildandi til vðar,” sagði hann.
“Við hvað eigið þér með þessu?” sagði hún
og stóð upp.
“Eg á við,” svaraði hann, “það sem eg
sagði yður fyrir skömmu síðan, að þér emð
barn nútímans, að sumu leyti augnabliksms,
svo þér verðið að lifa með honum, og þér hafið
svo mörg spil í hendinni, að þér, hvort sem þér
viljið eða ekki, verðið að spila líka.”
“Ef það væri áform yðar,— sem eg veit að
ekki er — að vilja hryggja mig ósegjanlega mik-
ið, þá gætuð þér naumast gert það fullkomnara
en með þessum orðum, mér geðjast nú afar illa
að þeim,” svaraði hún, glöð yfir því, að rökkr-
ið huldi geðshræring hennar.
“Ef eg væri ekki sannfærður um það, Filia,
að í yður búa svo margir sannir og góðir hæfi-
leikar fyrir alt, sem er gott, satt og fagurt, þá
skyldi eg áreiðanlega ekki tala þannig til yð-
ar,” svaraði hann alvarlega, “en eg hefi at-
hugað yður svo nákvæmlega, að eg ímynda mér
að eg þekki yður til hlítar. Og samkvæmt þess-
ari ímyndun endurtek eg það: þér hafið gott af
að vera um tíma samvistum við góðar og lífs
glaðar manneskjur. Það býr svo margt alyar-
legt í huga yðar, sem ekki má útrýma, en sund-
urliða, annars þroskast það um of, svo að það
gerir yður óskiljanlega öllum öðmm en sjálfri
yður, og kemur yður að síðustu til að fá rang-
ar skoðanir á lífinu og umheiminum, sem þér
ferðist um. Menn hafa yfirleitt svo ósegjan-
lega gott af því að laira, að alstaðar er eitthvað
gott að finna, og hjá öllum, og geti maður ekki
séð það, þá er það af skilningsleysi hjá manni
sjálfum. Já, kæra, litla Filia, þetta er máske
hálfgerð prédikun; en eg er bæði vinur7yðar og
prestur, sem hvorki vil missa sjónar af yður né
gleyma yður. Og þér verðið að muna það, að
það er vandalaast að elska þann, sem elskar
mann og skilur mann; en maður má ekki dvelja
við það eingöngu, til þess hefir maður ekkert
leyfi, þegar maður eins og þér, hafið góða hæfi-
leika, til að gera ávaxtaríka. Sérhver höfuð-
stóll verður að gefa af sér vexti.”
“Þér heimtið mikið af einni manneskju”,
“Þér hafið einmitt hæfileika og fram-
kvæmdarafl, ef nokkur hefir þá,” svaraði séra
Krog hlýlega, “margir þeirra liggja enn þá að
hálfu leyti í reifum en þér getið skilið, að eg,
sökum vináttu minnar og áhyggju fyrir yður,
þrái að þeir komi f ljós og verði að notum.”
“Mér finst þér vera næstum því slæmur við
mig,” svaraði hún.
“Er það slæmt, að hafa ’ninar æðstu og beztu
vonir?” spurði hann.
“Það er slæmt, að vera rekinn áfram hrað-
ara, en maður er fær um,” svaraði hún, “það
eina, sem maður getur þá gert, er — að hníga
niður. ’ ’
“Eg vil einmitt ekki, að þér .skulið hníga
niður, ’ ’ svaraði hann. ‘ ‘ Lífiðikemur, eins og þér |
vitið, að innan, og sá hnígur niður, sem lokar
sig inni og felur sig í hinu myrka djúpi sálar-
innar, bæði frá andlegu og veraldlegu sjónar-
miði. 0g eg segi það enn þá einu sinni, þér
hafið hættulega tilhenigingu til þess, tvöfalt
hættulegri, af því að það er stór og óvanalegur
hæfileiki hjá jafn ungri persónu og þér emð;
það þarf mikið afl til þess að sigra hann.”
“Hafið þér ekki sjálfur mikið af þessari
tilhneigingu, kæri séra Krog? Það virðist mér”
mælti Filia, “hvers vegna takið þér svo hart á
mér ? ’ ’
“Eg er meira en helmingi eldri en þér,”
svaraði hann hryggur, “þess vegna hefi eg lífs-
reynslu mína að styðjast við. Viljið þér trúa
mér, þegar eg fullv.issa yður um það, að það er
nauðsynlegt að yfirbuga ])essa tilhenigingu til
dulleika og hrygðar, hvort heldur sem þessi
ráðlegging mín er tekin frá persónulegri lífs-
reynslu eða almennu sjónarmiði!”
“Já,” svaraði Filia grátandi, gekk til hans
og tók hendi hans, “eg ætla að reyna að fylgja
ráðum yðar, ef þér haldið áfram að hafa áhuga
á mér.”
“ Já, alt af, kæra barnið mitt,” svaraði hann
og þrýsti hendi hennar innilega, “þér megið ó-
ultar treysta mér, eg skal reynast yður eins vel
og liver annar, sem er, þegar þér þarfnist hugg-
unar og aðstoðar.”
Hún þakkaði honum ofur lágt og þaut út.
Hann stóð kyr í þungum hugsunum.
“Jæja,” sagði hann hryggur, “mér finst
nú, að eg hafi framkvæmt dálitla skyldu, þó hún
væri ekki eins auðveld og hún heldur. Máske
hrindir það henni lengra frá mér, máske ekki.
En ef hún að fáum árum liðnum hefir ekki val-
ið sér neinn mann, þá verður útlitið alt annað,
þá hefi eg áreiðanlega nokkuð meira og annað
að segja henni, heldur en það, sem eg hefi sagt
við hana í dag.”
Morguninn eftir, þegar Filia ók burtu frá
prestssetrinu og var eini farþeginn í vagnin,-
um, sá hún séra Krog standa.í kirkjugarðinum
og veifa hendinni í kveðjuskyni, um leið og
vagninn fr þar fram hjá.
Filia veifaði hendinni á móti honum grát-
andi. Hún var ósegjanlega hrygg.
Það var lieppilegt, að nóg var að gera á
heimili skógvarðarins.
Frú Möhl var taugaveikluð og þreytt, og
gat engu sint, og ungi kandídatinn var í aftur-
bata eftir slæma brjóstveiki.
Þetta ásigkomulag átti vel við Filiu, eins og
hugarástand hennar var.
Hún var á ferðinni seint og snemma, var
blíð og hjálpsöm, en sjáanlega miklu kyrlátari
en áður,
Frú Möhl spurði hvað eftir annað um það,
hvað að henni gengi, hvort hún hefði orðið fyrir
nokkurri sérstakri sorg á þessu ferðalagi, hvort
vera hennar í húsi frænda síns hefði verið öm-
urleg, og um óteljandi margt annað.
Filia reyndi af öllu megni að vera eins og
hún áður var, en það hepnaðist ekki strax.
Það var ekki auðvelt að skilja hana. Auk
þess, ef hún geymdi eitthvað í huga sínum —
og hver er sú ung stúlka, sem ekki gerir það —
þá snerti það að eins hana og engan annan,
sagði hún við sjálfa sig.
Að áliðnum síðari hluta dags, stakk Konrad
upp á því, að þau gengi niður að tjöminni, en
þar hafði hún ekki komið enn þá.
En hana langaði ekki til að verða honum
samferða; hún mundi, að þau höfðu ekki komið
þangað, síðan hann beiddi hennar og síðan
hinn undarlegi samfundur átti sér stað.
“Hún er orðirrmér svo kær,” ómaði aftur
fyrir eyrum hennar eftir þenna langa tíma.
Hún bað afsökunar.
En þegar rökkrið kom, þá læddist hún þang-
að einsömul.
Blöð trjánna voru farin að fölna sumstað-
ar. Var það ekki líka þannig með tilf.inningar
hennar? hugsaði hún.
'Æskan málar með sterkum litum; það er
eins og á vorin, þegar bylgjur sjávarins freyða
yfir bakkana og fylla láglendið með vatni, Síð-
ar tekst jörðinni að sjúga í sig vökvann, og það
sem á vorin myndaði tjarnir, liverfur að sumri
til og þroskar grasið.
Viku eftir að Filia kom frá Jótlandi, skrif-
aði Berg læknir prófessor Storm:
“Gerðu mér engar spurningar, eg vil síður
þurfa að bera þá ábyrgð, sem þú leggur á mig,
að verða að rannsaka hugsanir hennar.
Sem læknir get eg ráðlagt þér að fara til
Japan eða Mesopotamiu, hún fer til Norður-
sjávarins til prestsins.
Eg hefi mint þig á þá heimsku. Hvers vegna
fórst þú ekki fyrst til Jótlands og mældir þig
við meðbiðil þinn, áður en þú fórst í burt,
treystandi því, að það, að hún var svo heppin
að sjá þig einu sinni, yrði nóg til þess, að hún
myndi eftir þér í heilt ár? Þú, sem varst ekki
einu sinni viss um sjálfan þig.
Veiztu hvað margir dagar eru í einu ári, og
hve mörg skapferli em í heila ungrar stúlku?
Margfaldaðu það fyrst með því síðara fimtíu
sinnum, þá finnur j)ú upphæð, sem bendir á
lundarbreytingar í heila ungrar stúlku, og hve
margar þær eru.
Talað við hana hefir hann ekki — mátti það
ekki frá siðferðislegu sjónarmiði — en hún
hefði ekki komið jafn hnuggin hingað aftur, ef
hún ímyndaði sér ekki að hún elskaði hann.
Nú er hann máske, þó undarlegt sé, sá eini
maður (að mér undanskildum), sem ekk i ligg-
ur fyrir fótum hennar, og þá er hann auðvitað
sá eini maður, sem hún vill fá (að mér undan-
skildum).
Þannig era þær, þessar verur, liáskagripir
allar til samans.
Eðlileg er hún ekki, í því skjátlar'mér frá-
leitt.
Og hvaða tilfelli hafa ungar stúlkur á henn-
ar aldri, önnur en ástabrall.