Lögberg - 05.01.1928, Blaðsíða 7
LöGBEŒtG, FIMTUD AGINN 5. JANÚAR 1928,
Bl*. 7.
UNDRAVERT SMYRSL
Líkt og hin drmætu smyrsl Róm-
verja fornu, sem nú eru töputS, er
Zam-Buk búið til úr jurtum. Það
hefir undraverð áhrif á hörund
mannlegs líkama.
Zam-Buk er hvorttveggja í senn,
græðslumeðal og vörn gegn eitur-
gerlum.
Zam-Buk hefir þann mikla kost,
aö það kemst gegnum; ytri húðina
og dregur óholl efni úr innri húð
inni. Það er ágætt við exzema, salt-
rheum, hringormum, leg ulces,
bólgu, eitruðum sárum og gylHniæð.
Styrkleiki Zam-Buk meðalsins
liggur aðallega í því, hve gott það
er til þess að eyða allskonar eitur-
efnum og þar með að láta heilbrigt
og sterkt skinn gróa þar sem það
var áður veikt og sært.
Tll að fA snlshom ókeypls: Sendið lc frímorki
(nieð næsta pósti) tU Zam-Buk Co. Toronto, og
getið um þetta talað
TH£ WOaLO’S
REATEST HEALER
50c
nskjan
3 fyrir
$1.25.
Draugahúsið.
Þegar maður kemur til New
Orleans að austan, þá verður fyrir
manni stórt spjald, sem á er letrað:
“Merkilegasta borgin í Bandaríkj-
unum.” Smábæklingar, sem maður
fær á gistihúsunum og á járnbraut-
arstöðvunum endurtaka sömu setn-
inguna. Og þó manni hætti nú við
að taka ekki alt sem góða og gilda
vöru, sem maður sér í auglýsingum
hér og þar, þá ber þó ekki að neita
því, að það er töluvert mikið hæft
í þessu.
Þegar eg var þar í fyrra vetur,
kom mér til hugar að grenslast eft-
ir því hver væri merkilegasti mað-
urinn í þessum merkilegasta bæ.
Sá maður sem eg heyrði oftast
nefndan var William Jennings
Warrington.
Hvar á Warrington heima?
spurði eg lögregluþjón nokkurn.
“Mr. Warrington—viljið þér finna
Mr. Warrington?” sagði lögreglu-
þjónninn og horfði á mig rann-
sóknar augum. “Jæja,” sagði hann
loksins, “farið þér á Royal Stræti
og spyrjið þar einhvern, sem þér
hittið um hann. Þar þekkja allir
Mr. Warrington. Spyrjið þér um
draugahúsið.” Draugahúsið! Hér
var áreiðanlega nokkuð, sem var
frábrugðið þessu hversdagslega.
Eitthvað, sem vakti eftirtekt
manns. Sá, sem þar átti heima,
hlaut að vera eitthvað frábrugðinn
öðru fólki.
Eg fann draugahúsið greiðlega.
Næsti maður sem eg spurði sagði
mér viðstöðulaust að það væri 1140
Rue Royal— “sjötta stræti héðan,”
bætti hann við. Eg hélt áfram en
stansaði við og við til að skoða
gömul, en mjög falleg og reisuleg
hús, sem þarna höfðu staðið síðan
New Orleans fyrst bygðist og allir
íbúarnir voru annaðhvort franskir
eða spánskir.
Eg var kominn nærri að húsinu
og var að skoða spjald, sem hékk
þar úti, þegar roskin kona gekk þar
hjá, en stansaði þegar hún sá mig
og fór þegar í óspurðum fréttum
að segja mér alt sem hún vissi um
húsin þar i kring. Hún benti á
hvert húsið af öðru og þuldi sögu
þeirra og henni var vel liðugt um
málbeinið. Adeline Patti hafði
búið í einu húsinu, Jenny Lind í
öðru, Beauregard í því þriðja og
Paul Morphy, taflkappinn hafði
Hka búið þarna ekki all-langt frá,
og svo var þetta merkilega hús,
þaðan sem einhver óþjóðalýður
hafði rænt drengnum. Húsið, sem
bygt hafði verið handa Napóleon
var á næsta stræti. Loksins kom að
því að hennar djúpi fróðleiks-
brunnur virtist upp ausinn, en samt
bætti hún við: “Og svo er nú
draugahúsið.” “Þér eigið við hús-
ið þar sem Mr. Warrington á
heima?” “Já, Mr. Warrington—
Guð blessi hann—hann býr þar
með sínum mönnum, en þeir segja
að þar sé draugagangur á nóttunni.
Eólk hefir bæði heyrt og séð ýmis-'
legt þar. Eg legg nú ekki mikinn
trúnað á þetta, en það er til saga
um þetta gamla hús og eins fína
frú, sem þar kvað hafa búið fvrir
striðið. Sagan segir að hún hafi
kvalið lífÍð úr þrælum sínum og að
einhver þeirra sé þar á sveimi á
hverri nóttu. Einu sinni sá systir
mín einn þeirra.”
Eg hélt áfram til 1140. Útihurð-
in, sem var bæði stór og þung og úr
dýrum við, stóð opin og gekk eg
því inn. Kom þá maður niður stig-
ann og sagði hann mér að eg mundi
finna Mr. Warrington í herberginu
til vinstri handar. Eg fór þangað
inn og þar sá eg gráhærðan rosk-
inn mann, sem horfði beint á mig
og í augum hans þóttist eg sjá
meira af góðvild, pruðmensku^ og
gleði heldur en eg hafði áður séð i
augum nokkurs manns.
Eg var í engum efa um að þarna
hefði eg fundið Mr. Warrington.
Það gat enginn annar verið. Eg
sagði honum, að eg hefði komið
vegna þess að mig langaði til að
tala við hann, margir hefðu sagt
mér að hann væri mefkilegasti
maðurinni í þessum bæ.
“Það er skrítin saga,” sagði
hann og hló við. Röddin var svip-
uð eins og útlitið, ljúf og vinsam-
leg, svipuð rödd margra Suður-
rikjamanp, en skýrari en hjá flest-
Um þeirra. Hann bauð mér að
koma upp á loft, þar sem hann
sjálfur hafðist aðallega við. Við
fórum upp tvo stiga og komum inn
í mörg snotur og viðfeldin her-
bergi, þar sem eldur logaði á arni.
Þar áttum við tal saman í eina þrjá
klukkutíma. , ,
Samtalið var þó ekki óslitið, þvi
við og við voru að koma inn menn
og spyrja “gamla manninn” um
hitt og þetta og var eftirtektavert
hve mikla virðingu þeir sýndu hon-
um allir. Maður varð þess var
eitthvað af aðkomnu fólki úti í
göngunum, sem sjálfsagt hafði for-
vitni á að sjá þetta nafnkunna hús.
Loksins kom John, prúður og glað-
legur náungi, með heitt kaffi og
kökur til að gæða okkur á, hús-
'bóndanum og mér.
E kom oft í þetta herbergi og
eyddi þar mörgum stundum, áður
en eg fékk að heyra söguna af Mr.
Warrington og húsinu hans.
“Húsið var bygt af langa-langa-
afa mínum, Jean Remairie,” sagði
Mr. Warrington, “og stendur á
landi, sem hann átti og bróðir hans
Henri. Þeir ætluðu að byggja
iþarna tvö stór og vönduð íbúðar-
hús og búa þar hver hjá öðrum og
fjölskyldur þeirra. En Henri varð
fljótt leiður á nýlendulífinu og
hvarf aftur til Frakklands, svo það
var aldrei bygt nema eitt húsið.
I þrjú ár var verið að byggja
þetta mikla hús og mest af efninu
var flutt frá Frakklandi og Spáni,
jafnvel steinninn. Þegar það var
fullgert árið 1780, þótti það bera
langt af öllum öðrum húsum í þessu
nágrenni að stærð og fegurð. í
því voru 40 herbergi og það varð
strax nokkurskonar miðstöð sam-
kvæmislifsins og kynni vafalaust
frá mörgum skemtilegum sam-
kvæmum að segja.
Eftir nokkur ár fór þessi forfað-
ir minn aftur til Frakklands og
annað fólk eignaðist húsið. Hér
komu margir heldri menn, eins og
t. d. Nay og Lafayette, einnig
Louis Philippe, Henry Clay og
margir fleiri alþektir menn. Um
þetta leyti átti húsið og bjó hér
Madame Delphine Lalourie, tilhalds
kona mikil, dóttir hinnar auðugu
Lady MacCarthy, sem bjó á bóm-
ullarbúgarði, ekki langt frá borg-
inni. ,
Lady . MacCarthy var mikil
mannúðar kona og framkvæmdar-
söm. Hún stofnaði skóla á heimili
sinu fyrir svertingjana, sem mað-
urinn hennar hafði keypt og flutt
heim til sín frá íian Domingo. Hún
fékk kennara frá Connecticut og
er sagt að þetta hafi verið fyrsti
svertingjaskólinn í SuSurríkjunum.
Snemma á árinu 1840 og 1850
var uppreisn í San Domingo, og
þeir, sem þaðan höfðu flust til
Louisiana gerðu líka uppreisn. f
þessari uppreisn mistu lifið þrettán
hvítar manneskjur og ein af þeim
var hin ágæta kona, Lady Mac
Carthy.
Madame Lalaurie varð yfirkom-
in af harmi út af þessu. Hún vissi
ekki hver hafði myrt móðtir sína.
Hún hafði grun á manni.'konu og
ungri stúlku og lét hún flytja þau
til New Orleans. Hún lét pynta
þessa þræla í þeirri von að þeir
myndu meðganga, eða segja það.
sem þeir kynnu að vita um þessi
morð.
Um þessar mundir hafði Madame
Lalaurie mikið samkvæmi. Gest-
irnir höfðu ibörn sín með sér, eins
og siður var í þá daga og ýar þeim
leyft að fara um húsið hvar sem
þau vildu og vildi þá svo til að þau
sáu þessa þræla og hvernig með þá
var farið og sögðu svo frá því
heima hjá sér. Nokkrum dögum
seinna kom nokkurs konar sjálf-
kjörin nefnd manna heim til frú-
arinnar.
Hvað nefnd þessari og Madame
Lalaurie fór á milli hefir aldrei
verið látið uppi, en hér urðu skjót
umskifti. Madame Lalaurie sendi
þrælana burtu og sjálf fór hún að
undirbúa sig að fara burt úr land-
inu . Hún fór úr þessu húsi og
lokaði þvi og sá það aldrei aftur,
en dvaldi um tíma hjá vinum sín-
um, þangað til hún fór til Frakk-
lands.
Það leið ekki á löngu þangað til
ýmsar sögur fóru að myndast út af
þessum atburðum og ]xer voru, eins
og gengur, ekki með öllu sannleik-
anum samkvæmar. Það var sagt
að þrælarnir hefðu verið píndir til
dauða, nema stúlkan, sem hafði
sloppið út og komist upp á hús-
þakið og dottið þaðan pfan í
vatnsþró og druknað.
Allar þessar sögur hefðu orðið
til í ímyndun nágrannanna. Eng-
inn hafði verið drepinn, en einfalt
folk trúði þessum sögum og í-
mvndaöi sér að þrælarnir, sem
þarna áttu að hafa verið kvaldir til
dauðs, hefðu gengið aftur og
gengju ljósum logum uni húsið.
Það sáust ljós í húsinu, þó enginn
væri þar, umgangur heyrðist og
stundum sá fólk þessar vofur á
sveimi í húsinu eða í grend við
það. Fljótlega var farið að kalla
þetta fallega hús “draugahús” og
hefir það nafn haldist við það altaf
síðan. Það var ekki hægt að selja
það eða leigja, þvi fólkið vildi ekki
vera í sambýli við draugana og
bráðum varð húsið aðseturstaður
þjófa og annars illþýðis. Þessi ó-
þjóðalýður færði sér i nyt hjátrú
fólksins og gerði það sem hann gat
til að auka hana og magna, með
því móti gat hann sjálfur haft not
af húsinu.“ Framh.
Kafli úr bréfi
til ritstjóra Lögbergs.
Mýrum í Dýraf., 27. nóv. ’27.
Góði, gamli vinur:
Það er nú orðið svo langt síð-
an að við vorum kunnugir, að ó-
víst er að þú munir eftir mér, en
þó geri eg samt ráð fyrir því. Eg
vann lengi í Nýhöfn og við Thom-
sens verzlun, þegar þú varst i
Reykjavík. Eg hefi nú að undan-
förnu lesið mér til ánægju blað
það, er þú ert ritstjóri að, því það
hefir verið sent tengdaföður mín-
um, Friðriki Bjarnasyni, óðals-
bónda á Mýrum.
Það liggur við, að kominn sé i
mig vesturfararhugur, og vildi eg
gjarna fá hjá þér upplýsingar um
ástandið vestra og framtíðarhorf-
ur yfirleitt..
Af mínum persónulega hag
hefi eg fremur fátt að segja.
stríðsárunum veitti eg verzlun
forstöðu, er hafði á hendi skipa-
miðlarastörf. En árið 1919, byrj-
aði eg tóbaks- og sælgætisverzlun
í Reykjavík, en hætti henni þegar
ríkið tók tóbakssöluna í sínar
hendur. Réðist eg þá hingað
vestur til Dýrafjarðar til bræðr-
anna Proppé, og hefi verið hjá
þeim deildarstjóri þessi ár (frá
1922) þar til í fyrra, að nefnt fé-
lag varð gjaldþrota vegna fiski-
kaupa. Siðan hefi eg eiginlega
verið í nokkurs konar millibils-
ástandi. ekki haft neitt fast starf
á hendi, og finst mér, satt að
segja, alt heldur óglæsilegt hér
um þessar mundir.
Verður ekki Vestur-íslending-
um gert á einhvern hátt hægra
fyrir með að komast hingað til
íslands 1930?
Um fréttir er víst óþarfi að
vera margorður, því eg veit að þú
fær þær allar héðan, ef nokkrar
eru, í íslenzku blöðunum að heim-
an.
Enskur togari kom hingað þann
25. þ.m., er sætt hafði árekstri af
völdum þýzks togara, og var gert
við hann hér til bráðabirgða .
Enskir togarar eru margir að
fiska á þessum tíma hér norður
af, djúpt úti á hinu velþekta
miði “Hali Bank.”
Við hjónin eigum jörðina, sem
við búum á, 0g einn þann bezta
stað vestanlands fyrir útgerð.
Hefir staður þessi verzlunarrétt-
indi 0g góða höfn. Væru nú vafa-
laust komin hér upp mannvirki
mikil, ef Englendingar fengju
leyfi til að reka hér útgerð. Leik-
ur þeim hugur á þessu, en geta
ekki fengið útgerðarleyfi.
Slæ eg svo botninn í línur þess-
ar, með innilegustu hamingju-
óskum. Þinn einl.
Carl Ryder.
ÍSLAND.
Magnús Blöndal andaðist að
heimili sinu í Reykjavík 29. nóv.
6^ ára að aldri. Hann var bróðir
Hannesar Blöndals skálds.
Kristján Gíslason, bóndi að
Prestsbakka í Hrútafirði, andaðist
I. desember 65 ára.
Sigutður Ólafsson, sýslumaður í
Kaldaðarnesi í Árnessýslu lést hinn
II. desember, 72 ára.
BOLSEVIKAR.
“Upp er skorið, engu sáð,
alt er í vargaginum..
Þeir, sem aldrei þektu ráð,
þeir eiga að bjarga hinum.”
—Lsb. Mbl.
Ut af þessu geturðu lagt
eins og þér sýnist.
Eftir Mcrle Crozvcll.
Eg átti tal við Arthur Jeremiah
Roiberts skömmu fyrir dauða hans,
sem manni fanst að bæri alt of
fljótt að höndum. Hann var for-
seti Colby skólans, sem er heldur
lítill mentaskóli á bakka Kennebec
árinnar í Main ríkinu. Því em-
bætti gegndi hann í nítján ár og
með sínum miklu gáfum og lær-
dómi hafði hann mikil áhrif á þenn-
an sérstaka skóla og á mentamálin
í Nýja Englands ríkjunum yfir-
leitt.
“Hvernig hefir íþróttalífið geng-
ið í skólanum nú upp á síðkastið?”
spurði eg hann.
“Vel! Ágætlega!”
“Hefir skólinn unnið mörg verö-
laun nýlega?”
“Við höfum fengiS okkar skerf
af þeim, en við höfum gert nokk-
uð, sem er meira virði en verð-
laun,” sagði hann og eg sá glampa
í augum hans undir gleraugunum.
“Hvað er það?”
“Við höfum lært að skilja tvent,
sem hvortveggja er mjög mikils
vert. Fyrst og fremst höfum við
lært að skilja aS okkur ber ekki
nauðsyn til að vinna; og annað, að
þegar við töpum, þá töpum við bara
leik. Við töpum t. d. ekki virÖing-
unni fyrir okkar eigin skóla, eða
traustinu á okkar eigin mönnum.
“Þetta gildir í öðrum efnum:
bætti hann við. Tökum kappræð-
urnar til dæmis. Þessi skóli hefir
unnið töluvert mörg verSlaun b
kappræðmn við aðra skóla, en þau
hefðu getað verið fleiri. Eftir því
sem mér skilst, þá eru kappræður
háðar til þess að gefa fólki kost á
að koma opinberlega fram og flytja
tölur, en ekki aðeins, eða fyrst og
frernst, skólanum til heiðurs. Árið
sem leiS höfðum við tvo eða þrjá
ágæta tölumenn. Þeir tóku aldrei
allir þátt í sömu kapræðunni. Ein-
hver þeirra sat æfinlega hjá, af því
við vildum gefa sem flestum tæki-
færi til að æfa sina ræðumanns
hæfileika, þar sem mikið reyndi á
þá og mótstaðan var hörð. Ef við
töpuðum, þá töpuðum við þó engu
nema kappræðunni.”
Maður kom til mín nýlegat sem
var að leita sér að atvinnu. Fyrir
tveimur árum hafSi hann haft stöðu
við myndarlegt blað í Miðríkjum og
það var mikið álit á honum sem
sérlega efnilegum blaðamanni, en
hánn langaði til að komast þangað
sem meira var um að vera, stærra
verksvið. Því kom hann til New
York. Stórborgin hafði honum, úr
fjarlægðinni, virst glæsileg og
girnileg. Hún var það líka, en þar
voru lí'ka margir örðugleikar. Hon-
um gekk illa að fá atvinnu, sem
með nokkru móti var lífvænleg.
Loksins fékk hann þó stöðu sem
aðstoðar-ritstjóri við verzlunar-
blað. En áður en langt leið hætti
blaðið að koma út-og þá fékk hann
ekkert að gera.
“Því farið þér ekki heim og fáið
aftur atvinnu viS blaðjð, sem þér
unnuð hjá, áður en þér 'komuð til
New York?” spurði eg hann.
“Og láta fólkið heima vita að eg
tapaði þeirri einu stöðu, sem eg
gat nokkurn tíma fengið í New
York,” sagði liann gremjulega, “eg
gæti ekki litið upp á nokkurn
mann.”
Eg minti hann á að það væri ekki
hans skuld, þó blaðið hefSi hætt
að koma út.
“Nei, en fólkið sæi það ekki, né
vissi, það mundi líta á mig eins og
eitthvert þrotaflak.”
Gremjusvipurinn var auðsær á
andjiti hans þegar hann fór út úr
skrifstofu minni. Eg fann sárlega
til með honum, en eg gerði mér
litla von um framtíð hans, meðan
hann ekki öðlaðist annan skilning
á gildi lífsstarfs síns, en hann þá
hafði.
“H|ver er lífsins mesta ánægja?”
spurði eg einu sinni verkfræSing,
sem komist hafði vel áfram og unn-
ið sér gott álit.
hafa gert eins vel og maður bezt
gat,” svaraði hann hiklaust. “Stund-
um hefi eg unnið, stundum tapað,
en það getur enginn með sanni sagt
að eg hafi ekki verið altaf eitthvað
að reyna aS halda í áttina, og eg
má segja yður það, ungi maður, að
það er langt um meiri ánægja í því
fólgin að reyna eitthvað gott af
öllum kröftum þó maður nái aldrei
takmarkinu, heldur en í því að upp-
skera þar, sem maður hefir ekki
sáð, eða njóta einhverra gæða, sem
maSur hefir ekki unnið til.”
Þú getur, lesari góður, tekið það
sem hér hefir sagt verið, og lagt
út af því sjálfur, eins og þér sýn-
ist. Eg er fréttaritari, en ekki pré-
dikari.
ÞAKKARAVARP
til kvenfélagsins í Eyford-bygð í
North Dakota.
fyrir hönd barna minna, þakka af
hjarta og næmum tilfinningum
öllum þeim félagskonum, sem
voru svo hugulsamar að gleðja
litlu börnin mín á sjálfum jólun-
um með vel vðldum gjöfum, og
þar sem þau eru næst því að vera
móðurlaus, og hafa verið nú nærri
því í tvð ár, á aldninum frá 3 til
8 ára, þrjú að tölu. Guð blessi
þær Eyford konur, fyrir þeirra
næmu móðurtilfinningu, sem oft-
ast kemur fram í þeim og hjá þeim
þegar að þær sjá sorg og kvíða
hjá börnum og gamalmennum og
fólki yfi r höfuð. Þær hafa oft
sýnt það jj sinni bygð. Guð gefi
þeim og þeirra mörgu börnum og
heimilum gleðilegrt og farsælt nýtt
árið 1928. — Af hreinum hug og
velvild þakka þau, börnin, og
þeirra faðir fyrir alt.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man............................... B. G. Kjartanson.
Akra, N. Dakota...........................B. S. Thorvardson.
Árborg, Man..............................Tryggvi Ingjaldson-
Árnes, Man..................................F. Finnbogason.
Baldur, Man..................................... O. Anderson.
Bantry, N.Dakota...........................Sigurður Jónssem.
Beckville, Mán.............................B. G. Kjartanson.
Bellingham, Wash.........................Thorgeir Símonarson.
Belmont, Man...................................O. Anderson.
Bifröst, Man.............................Tryggvi Ingjaldson.
Blaine, Wash.............................Thorgelr Símonarson.
Bredenbury, Sask..................................S. Loptson
Brown, Man....................................T. J. Gíslason.
Cavalier, N. Dakota.......................B. S. Thorvardson.
Churchbridge, Sask...............................S. Loptson.
Cypress River, Man.....................................Olgeir Frederickson.
Dolly Bay, Man............................Ólafur Thorlacius.
Edinburg, N. Dakota........................Jónas S. Bergmann.
Elfros, Sask.......................Goodmundson, Mrs. J. H.
Foam Lake, Sask........................Guðmundur Johnson.
Framnes, Man.............................Tryggvi Ingjaldson.
Garðar, N. Dakota.........................Jónas S. Bergmann.
Gardena, N. Dakota..........................Sigurður Jónsson.
Gerald, Sask. .. '................................C. Paulson.
Geysir, Man...........................................Tryggvi Ingjaldsson.
Gimli, Man....................................F. O. Lyngdal
Glenboro, Man..............................Olgeir Fredrickson.
Glenora, Man...................................O. Anderson,
Hallson, N. Dakota.......................Col. Paul Johnson.
Hayland, Man..................................Kr. Pjetursson.
Hecla, Man................................Gunnar Tómasson.
Hensel, N. Dakota...........................Joseph Einarson.
Hnausa, Man.................................F- Finnbogason.
Hove, Man.....................................A. J. Skagfeld.
Howardville, Man............................Th. Thorarinsson.
Húsavík, Man.....................................G. Sölvason.
Ivanhoe, Minn..........................................Jones-
Kristnes, Sask.................................Gunnar Laxdal.
Langruth, Man...............................John Valdimarson.
I.eslie, Sask.....................................Jón Ólafson.
Lundar, Man......................................S. Einarson.
Lögberg, Sask...............................................S. Loptson.
Marshall, Minn.....................................B. Jones.
Markerville, Alta.............................O. Sigurdson.
Maryhill, Man..................................... Einarson.
Milton, N. Dakota........................................O.O. Einarsson.
Minneota, Minn.............................'. .. .. B. Jones.
Mountain, N. Dakota........................Col. Paul Johnson.
Mozart, Sask..................................H. B. Grímson.
Narrows, Man...................................Kr Pjetursson.
Nes. Man...................................................E. Finnbogason.
Oak Point, Man................................ A. J. Skagfeld.
Oakview, Man................................Ólafur Thorlacius.
Otto, Man.......................................S. Einarson.
Pembina, N. Dakota..............................G. V. Leifur.
Point Roberts, Wash...............................S. J. Mýrdal.
Red Deer, Alta.................................O. Sigurdson.
Reykjavik, Man.................................Árni Pauíson.
Riverton, Man.............................. Th. Thorarinsson.
Seattle, Wash.............................Hoseas Thorlaksson.
Selkirk, Man....................................G. Sölvason.
Siglunes, Man................................Kr. Pjetursson.
Silver Bay, Man..............................Ólafur Thorlacius.
Svold, N. Dakota...........................B. S. Thorvardson.
Swan River, Man.................................J. A. Vopni.
Tantallon, Sask....................................C. Paulson.
Upham, N. Dakota.............................Sigurður Jónsson
Vancouver, B. C.............................................A. Frederickson.
Víðir, Man...............................Tryggvi Ingjaldsson.
Vogar, Man......................................Guðm. Jónsson.
Westbourne, Man...........................................jón Valdimarsson
Winnipeg, Man.............................Olgeir Fredericlcson.
Winnipeg Beach, Man................................ Sölvason.
Winnipegosis, Man......................Finnbogi Hjálmarsson.
AVynyard, Sask...............................G. Christianson.
“Það að vita sjálfan sig æfinlega
Með þessum fáu línum vil eg
Tryggvi G. Johnson.
BEZTU
TEGUNDIR
SENT TIL ÞÍN t DAG
KOLA
AF ÖLLUM
SORTUM
Ef þér þarfnist, getum vér sent pöntun yðar sama klukkutím-
ann og vér fáum hana.
DRUMHELLER — SAUNDERS CREEK
— SOURIS — FOOTHILIjS — McLEOD RIVER —
KOPPERS COKE — POCAHONTAS
Kaupið Kolin Ykkar frá Gömlum, Areiðanlegum Viðskifta-
mönnum. — Tuttugu og Fimm Ára Þekking Um Það,
Hvernig Eigi að Senda Ykkur Hina Réttu
Sort af Kolum
D.D.WOOD & SONS
Tals.: 87 308 ROSS and ARLINGTON STREETS
Hin Eina Hydro
St eam H eated
BIFREIDA HREINSUNARSTÚD
i WINNIPEG
Þar sem þér getið fengið bílinn yðar þveginn, það er að segja hreinsaðannogolíubor-
inn á örstuttum tíma, meðan þér standið við, ef svo býður við að horfa, eða vér send-
um áreiðanlegan bílstjóra eftir bíl yðar og sendum yður hann til baka, á þeim tíma
er þér æskið, Alt verk leyst af hendi af aulvönum sérfræðingum, Þessi bifreiða
þvottastöð vor er á hentugum stað í miðbænum, á móti King og Rupert Street.
Ppairie City Oil Co. Ltd.
Laundry Plione N 8666
Head Office Phone A 6341
á[