Lögberg - 08.03.1928, Blaðsíða 6

BIs. 6.
LöGBERG, FIMTUDAGINN
8. MARZ 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýðingu,
fcom fyrst út árið 1906 í New York).
Eudoxia var írsk að ætt, og hafði komið frá
Irlandi. Það hefði ekki verið rétt að segja um
hana að hún væri nokkur fínleiks stúlka. Hún
var það ekki og skapið var töluvert erfitt.
Hún var ekki fríð eða tiikomumikil, og hún var
ekki ung og ekki vel til fara, eða neitt tiltakan-
lega þrifin. Hversdagslega var hún langt frá
því að vera hreinlega eða smekklega klædd, og
þegar hún reyndi að halda sér til, þá tók ekki
betra við, því það var eins og allur fatnaður
færi henni illa. Hennar mesti galli, sem vinnu-
fkona, var sá, að hún braut fleiri diska heldur
en flestar aðrar stúlkur, og þegar að því var
fundið, þá hafði hún æfinlega sama svarið á
reiðum liöndum, og það var, að hún skyldi fara,
ganga úr vistinni. Hún var æfinlega til þess bú-
in. Það voru henni síður en svo kærkomnar
fréttir, að dóttir að dóttir húsbændanna væri að
koma heim. Fyrst var nú það, að' þá mundi
verðd meira að gera í húsinu, og í öðru lagi
hafði ekki verið svo um samið, þegar hún réð-
ist í vistina. Henni liafði verið sagt, að á heim-
ilinu væri bara roskinn, heldri maður og kona
hans; þarna væri svo sem ekkert að gera, en
kaupið væri gott og nóg að éta, og hún mætti
fara út á hverju kveldi, ef hún vildi. En það
leit ekki út fvrir, að þetta ætlaði að reynast á-
bygggilegt. Fyrst kom nú þessi Scott, og var
þarna stöðugur gestur, og svo átti þessi stúlka
að koma þar að auki. Það var svo sem ekki
undarlegt, þó vesalings vinnukonurnar yrðu
þreyttar og leiðar á stöðu sinni.
Eins og þegar hefir sagt verið, vakti koma
Rossmore hjónanna enga sérlega forvitni hjá
fólkinu í Passapequa, en sumu af heldra fólkinu
fanst að það ætti að heimsækja þetta nýkomna
fól'k og kynnast því dálítið, þó ekki væri nema
fvrir siðasakir. Og einn daginn, þegar þeir
Rossmore og Scott voru ekki heima, sá Mrs.
Rossmore mann koma upp að húsinu, sem hún
sá þegar á kheðaburðinum, að mundi vera prest-
ur, og með honum var kona, mjög hávaxin og
með afbrigðum ólagleg. Þau gengu upp að
dvrunum og hringdu dyrabjöllunni.
Séra Percival Pontiex Deetle og systir hans,
Mi.ss Jane Deetle, voru töluvert upp með sér
af því, að vera álitin einu helztu leiðtogarnir
í félagslífi þorpsbúa og það sérstaklega meðal
heldra fólksins. Þessi þjónn kirkjunnar var
einstalklega þunnvaxinn maður og magur og
leit út fyrir að vera svo sem hálf-fertugur að
aldri. Hann hafði heldur lítið andlit, en langt
nef og dálítið bogið og var það þess valdandi,
að andlitið var mjög einkennilegt. Það var
engu líkara, en að hann bæri guðfræðina utan á
sér, hvar sem á hann var litið. Hann hafði
mjög barðastóran hatt, og vegna þess hve and-
litið var lítið, þá sýndist hatturinn vera honum
alt of stór. Miss Deetle var frámunalega ólið-
leg í vexti og allri framkomu, og þegar hún
talaði, þá var eins og setningamar kæmu út úr
henni í stórum gusum, en málhvíldin milli setn-
inganna var alt of löng. Það var því líkast, að
hún þyrfti alt af að hafa sterkustu gætur á sér,
svo hún misti ekki vald á skapsmunum sínum,
eða þá að það liði yfir hana, eða einhver slík ó-
höpp kæmu fyrir.
Mrs. Rossmore sagði Eudoxiu að táka á
móti gestunum, en segja þeim að enginn væri
heima nema hún. PJkki gat hún að því gert, að
vera dálítið feimin við prestinn, en samt herti
hún upp hugann og sagði, þegar hún opnaði
dyrnar: “Mr. Rossmore er ekki heima,‘ svo
hristi hún, höfuðið og bætti við: “Þau taka
ekki á móti neinum gestum/’
Presturinn lét sér alls ekki bylt við verða,
en rétti jitúlkunni nafnspjald sitt og sagði í
hátíðlegum róm:
“ Þá tölum við við Mrs. Rossmore, eg sá
hana við gluggann, þegar við komum að hús-
inu. Hérna, stúlka mín, takið 'þér við þessu
nafnspjaldi og segið henni, að séra Deetle og
systir hans séu komin til að heilsa upp á hana
og bjóða hana velkomna í nágrennið.”
Eudoxía reyndi að loka hurðinni, en presb
urmn gerði sér lítið fyrir og gekkj rakleitt inn
í husið, og i-systir hans líka, og tóku sér sæti í
stofunni.
“Hún kennir mér um þetta,” sagði E
og stóð þarna ráðalaus: og handlék nafi
prestsins.
“Kennir yður um hvað” spurði pres
eins og hann skildi ekki hvað hún ætti vj
‘‘Hún sagði mér að segja yður, að hv
ekki heima; en eg get ekki logið að pre
ekki upp í opið geðið á honum. Eg1 1
húsmóðurinni spjaldið.”
Presturinn sat kyr, þangað til vinm
var farm ut ur herberginu, þá stóð hai
og for að skoða myndir þær og bækur
herberginu voru.
“Hér sézt dkki biblfa, eða bænakvi
saimabok, og ekki neinar heígimyndir -
ert sem gefur til kynna, að fólkið sé ki
folk. ”
Hann leit á nokkur blöð, .sem voru
borðmu en kastaði þeim á borðið aftur (
honum fvmhst hann ætti ékki á þeim að ,
HöfkEmhIer hngaskjöl og fjármálask
Hofðmgi þessa hernis. Fólkið hérna í
ems og gengur og gerist, Jane.”
ann leit á systur sína, en hún sat hre
íwáfrám “m 0S 8Varai5Í enm- H™
“Heyrðirðu hvað eg sagði? Eg sagði, að
fólkið hérna væri víst eins og fólk gerist upp
og ofan.”
“Eg efast ekki um það,” sagði Miss Deetle,
“og þá getum við heldur ekki búist við, að það
taki því vel, að við séum að hnýsast nokkuð
eftir þeirra högum.”
“Hnýsast eftir, sagðirðu það?” sagði bróð-
ir hennar og féll sjáanlega illa, að hún væri að
finna að gerðum sínum.
“Já, eg sagði hnýsast,” svaraði Jane með
töluverðri þykkju. “Eg sé ekki hvað annað
við höfum hér að gera.”
Séra Pontifex rétti úr sér, eins vel eins og
hann gat og sagði með miklum myndugleika:
“Eg er að gæta sauða minna. Sem þjóni
kirkjunnar er mér skylt að vitja ekkna og mun-
aðarlausra í minni sókn.”
“En hér eru hvorki ekkjur né munaðarleys-
ingjar,” sagði Miss Deetle.
“Þetta fólk er nýkomið og hér ókunnugt,”
sagði séra Pontifex, “og það er mín skvlda, að
leiðbeina því andlega, ef það þarf þess með.
Þar að auki ber mér að vita hvaða fólk það er,
sem hingað kemur og sezt að meðal míns safu,-
aðarfólks. Einar þrjár af kvenfélagskonunum
hafa nú þegar spurt mig að því, hverskonar
fólk þetta eiginlega sé, og hvað það sé að gera
'iér.”
“Þessar kvenfélagskonur hafa nefið niðri í
öllum sköpuðum hlutum,” sagði Miss Deetle.
Presturinn þaggaði niðri í systur sinni:
“Veiztu, að þetta gengur næst því að vera
guðlast? Þetta fólk hefir verið hér í tvær vik-
ur og þessi hjón hafa hvergi komið og enginn
hefir komið til þeirra. Þau hafa vanrækt að
koma til kirkju. Hvernig stendur eiginlega á
þessu? Hvað eru þau að hylja? Er þetta rétt
gagnvart minni kirkju og söfnuði? Hér er ekki
um ástvinamissi að ræða, því þau eru ekki í
sorgarbúningi. Eg er hræddur um, að hér sé
eitthvert hnevkslið á ferðinni—”
Lengra komst hann ekki, því nú kom Mrs.
Rossmore inn í/ herbergið . Hún hugsaði sem
svo, og það sjálfsagt réttilega, að bezta ráðið
til að losna við þessa óvelkomnu gesti væri, að
tala við þá sem fyrst.
“Miss Deetle og Mr. Deetle, komið þið sæl,”
sagði Mrs. Rossmore góðlátlega, þegar hún kom
inn í stofuna.
Andlitið á prestinum varð alt að einu brosi
og hann gerði sig eins blíðan og góðan og hann
möguelga gat, því honum var mjög ant um að
vinna traust frúarinnar og hann hafði nú í
brúðina alveg hætt að hugsa um þetta hneyksli,
sem máske ætti sér stað.
“Mér er mikið gleðiefni að heimsækja yð-
ur,” sagði hann hikandi og hálf stamandi. Eg
og systir mín, Jane, komum til að—”
“Gerið þér svo vel að setjast niður,” sagði
Mrs. Rossmore og benti honum á stól. Hann
hring.snerist svo mikið í kring um hana, að það
hafði ill áhrif á taugar hennar.
“Þakka vður ósköp vel fyrir,’ sagði hann
og hneigði sig og brosti og tók sér sæti í hinum
enda stofunnnar og þagnaði, eins og hann hefði
nú ekkert meira að segja. Eftir all-langa þögrt
sagði systir; hans:
“Þú ætlaðir að sjá Mrs. Rossmore viðvíkj-
andi skemtisamkomunni,” sagði hún.
“Jú, vitaskuld. Eg) var nú alveg búinn að
gleyma erindinu. Það var mér líkast. Þetta
er nú svona, skal eg segja yður, að við erum að
hugsa um að halda skemtisamkomu, og fulltrú-
arnir héldu, og mér datt það nú í hug líka sjálf-
um, að ef þér og Mr. Rossmore vilduð sýna
okkur ]>á velvild að koma þangað, þá gætum við
talað saman og kynst dálítið. ”
“Þetta er einstaklega vinsamlegt af yður,”
sagði Mrs. Rossmore. “Eg sannarlega virði
boð yðar mikils og er yður þakklát. En nú sem
stendur förum við hjónin ekki neitt og heim-
sækjum enga. Við höfum orðið fyrir ógæfu,
og—”
“ógæfu,” sagði prestuur og varð svo ókyr
í sæti sínu, að það var eins og liann íét'laði að
stökkva á fætur. Það var nú einmitt þetta,
•sem hann var að reyna að komast eftir, og nú
kom það alveg fvrirhafnarlaust. Hann var
mjög ánægður með sjálfan sig, hvað honum
gengi vel að komast eftir því, sem hann vildi
vita og núj gæti hann áreiðanlega sagt kvenfé-
lagskonunum það sem þær vildu vita, þegar þær
kæmu næst. Hann reyndi að sýna frúnni sem
allra mesta samhygð, en jafnframt að komast
eftir því, sem hann vildi vita.
“Hamingjan góða, þetta er sorglegt! Þér
hafið orðið fyrir mótlæti.”
Svo sneri hann sér til systur sinnar, sem
sat eins og múmía á stól úti í horninu, og sagði:
“Heyrirðu þetta, Jane? Þetta er einstak-
lega sorglegt! Þau hafa orðið fyrir miklu mót-
læti. ”
Hann þagnaði eins og vildi hann gefa Mrs.
Rossmore tækifæri til að segj^ meira. En hún
sagði ekkert meira, og hann vissi ekki hvað hann
átti að gera, og horfði upp á loftið mjög ráða-
leysislega.
Hann útmálaði það með mörgum fögrum
orðum, hvað sig langaði til að vera Mrs. Ross-
more og manni hennar til huggunar í mótlætinu
og honum fanst að ekki gæti hjá því farið, að
hann gæti verið þeim mikill styrkur.
Mrs. Rossmore horfði á þau til skiftis og
vissi ekki hvað hún átti að hugsa eða segja.
Hvaða fólk var þetta eiginlega, sem var að
troða sér þama inn til hennar og reyna að graf-
ast eftir því, sem hún fann ekki að því kæmi
nokkuð við? Miss Deetle fanst víst, að bróður
sínum færist þetta samtal hálf klaufalega og
henni þótti vænt um að hafa tækifæri til að láta
hann finna það, og sagði hún því með sinni
hvellu rödd:
“Heyrðu, góði Pontifmý! Þú hefir þegar
boðið þeim að koma á samkomuna, og Mrs.
Rossmore getur ekki þegið það. ”
“Já, hvað um það?” sagði presturinn og
leit á systur sína með því augnaráði, að ekki
gat dulist, að honum mislíkaði að hún væri að
tala fram í þetta.
“Þið eruð bæði mjög væn,” sagði Mrs. Ross-
more, “en. við getum ómögulega komið á þessa
samkomu. Dóttir mín er að koma heim frá
París í næstu viku.”
“Dóttir yðar. Svo þér eigið dóttur,” sagði
presturinn og vonaði nú fastlega, að fá meiri
upplýsingar, “og hún er að koma heim frá
París? Það er nú ljóta borgin.”
Hann hafði aldrei komið til Parísar, en
hann hafði lesið mikið um þá borg og margar
fleiri borgir, og hann var skaparanum þakklát-
ur, að hann hafði útvalin sér Massapequa til að
leysa þar af hendi sitt dagsverk. Hér var heil-
næmt loft og hér var yfirleitt gott að vera og
spillingin var hér ekki líkt því eins mikil eins
og í stórborgunum. Hann virtist ekki mjög
fróður um mannlífið, annarsstaðar en í sínum
heimabæ, en hann reyndi þó að tala um ]>að sem
bezt hann gat, þangað til Mrs, Roshmore var
orðin dauðleið á samtalinu og gat ekki um ann-
að hugsað heldur en það, hve nær þessi systkini
mundu fara á stað. Loksins hvarf presturinn
frá þessu tali og fór að tala um veðrið.
“Hvað það er ánægjulegt, að hafa þetta góða
veður, finst yður það ekki, frú mín góð? Hér
erum við öll eins og ein fjölskylda. Þess vegna
var það, að við systir mín komum hingað til að
kynnast yður.”
“Þið voru einstaklega góð að koma; eg skal
segja manninum mínum að þið hafið komið og
eg er viss um, að honum þykir vænt um það. ”
Presturinn hafði ekki meira að segja og
hann var orðinn vonlaus um að fá meiri upp-
lýsingar um þetta nýkomna fólk, svo hann stóð
upp og gerði sig líklegan til að fara.
“Það) lítur út fyrir rigningu,” sagði hann;
“það er bezt fvrir okkur að fara, Jane. Yerið
'þér sælar, frú. Mér þykir mjög vænt um, að
hafa heimsótt vður og eg bið yður að skila því
til mannsins yðar, að okkur þætti mjög vænt um
ef hann vildi koma í kirkju til okkar.”
Presturinn og systir hans kvöddu Mrs.
Rossmore og fóru. Loksins var þá þessari heim-
sókn lokið, og Mrs. Rossmore þótti meira en
lítið vænt um.
Þetta kveld komu 'þeir Rossmore og Stott
heim fyr en vanalega. Þeir voru báðir svo
þungbúnir og alvarlegir, að frúin bjóst við ill-
um fréttum. Rossmore var afar þegjandaleg-
ur og Stott var alvarlegur mjög. Loks kallaði
hann á hana afsíðis og sagði henni fréttirnar.
Þrátt fyrir það, að þeir og vinir þeirra, höfðu
gerf alt, sem í þeirra valdi stóð, þá hafði nú
samt málið gengið á móti þeim, og nú var sú
krafa gerð til öldungaráðsins, að Rossmore
væri vikiðj frá embætti. Þaí) eina, sem þeir
gætu nú gert, væri að verja málið sem bezt þeir
gætu í öldungaráðinu og beita þar öllum þeim
áhrifum, sem þeir sjálfir og vinir þeirra hefðu
þar yfir að ráða. Þetta mundi ganga nokkuð
erfiðlega, en Stott sagðist ekki efast um, að
réttlætið mundi sigra að lokum. Um kveldið,
þegar þeir sátu úti fyrir húsdyrum og voru að
hugsa um þann ósigur, sem þeir nú hefðu beðið
og sem reyndar kom þeim ekki mjög á óvart,
])ó þeir hefðu gert sér nokkrar vonir, þá heyrðu
þeir að farið var um götuna á reiðhjóli. Sá,
sem þar var á ferð, stöðvaði hjólið við garð-
hliðið og kom upp að húsinu, rétti Rossmore
bréf og fór svo strax á stað. Rosmore reif upp
bréfið. Það var símskeyti frá París og hljóð-
aði þannig:
“Sigli í dag með Kaiser Wilhelm,
Shirley.”
VII. KAPITULI.
Við skipakvíar North German Lloyd eim-
skipafélagsins í Hoboken, var mikið um að vera.
“Kaiser Wlhelm” var kominn svo nærri landi,
að hann mundi leggjast við hafnargarðin eftir
svo sem hálfa klukkustund. Fjöldi af starfs-
mönnum félagsins, blaðamenn, tollgæslumenn,
lögregluþjónar, ökumenn, sendisveinar og fólk
sem^ átti von á vinum og ættingjum, var ]>arna
alt í graut og svo voru þrengslin mikil, að eng-
inn komst áfram, en allir reyndu að komast sem
næst þeim stað, þar sem skipið átti að lenda.
Það heyrðist ekki mannsins mál fyrir hávaðan-
um og það var eins og enginn kærði sig um að
haga sér eins og skyn.samt fólk. Eftir litla
stund kom hið mikla eimskip upp að hafnar-
garðinum og lagðist( þar. Það hafði verið vel
ihreinsað síðasta dagiun og bar þess engin ytri
merki, að það hefði verið 1 sjovolki og væri ný-
komið úr 3,000 mílna ferð. Þar stóð Heger-
mann skipstjóri yfirvaldslegur og gaf sínar
fv rirskipanir og hann sýndist vera í einstak-
lega góðu skapi, sem eðlilegt var, þar sem þeim
áhyggjum var af lionum létt í bráðina, er hinni
löngu sjóferð var óhjakvæmilega samfara. Á
þilfarinu mátti lika sjá ýjnsa aðra af yfirmönn-
um skipsins og fjölda af farþegum, sem alveg
virtust til þess búnir að stíga á land. - Sumir
þeirra veifuðu hvítum vasaklútunum sínum
þegar þeir komu auga a einhvern af vinum sín-
um, sem beið þeirra á hafnargarðinum.
Stott hafði komið snemma. Þau höfðu
fengið frett um, að skipið hefði farið fram hjá
Fire Tsland daginn áður og mundi koma áð
landi klukkan 10 morgun. Stott kom kl. 9.30 og
átti ekki örðugt með að komast framarlega í röð
þeirra mörgu, sem þar voru í svipuðum erind-
um eins og hann sjálfur.
Þegar skipið kom að, kom Stott fljótt auga
a Shirley. Hann sa að hiín horfði í land, eins
og hún væri að gæta að einhverjum, sem hún
þekti, og hann gat sér til um að hún mundi verða
fyrir miklum vonbrigðum, þegar hún sæi þar
ekki föður sinn. Hann sá hana snúa sér við
og tala eittlivað við svartklædda konu og ung-
an mann, sem stóðu þar rétt hjá henni. Hver
]>au kynnu að vera, hafði Stott enga hugmynd
um. Það kemur oft fyrir, að fólk Verður allra
ibeztu vinir á fáum dögum, sem það er sam-
skipa, og því finst í bili, að sá vinskapur muni
alt af haldast, en oft er hann farinn út í veður
og vind áður en tollþjónarnir eru búnir að skoða
í ferðakisturnar. Shirley fór aftur að horfa í
land og nú sá Stott, að hun kom auga á hann.
Hún kannaðist þegar við þenna gamla og góða
vin föður síns. Hann veifaði klútnum sínum
og hann tók ofan hattinn. Svo sneri hún sér
aftur að þessum vinum sínum og þau fóru öll
])angað sem gengið var úr skipinu og í land.
Shirley var með þeim allra fyrstu, er í land
komu og Stott tók þegar á móti henni og hún
lagði hendurnar um hálsinn á honum og kysti
hann. Hann hafði þekt hana alt af frá því hún
var lítið barn, og þeim, sem viðstaddir voru,
datt ekki annað í hug, en að hér væri faðir að
taka á móti dóttur sinni. Viðkvæmnin greip
liana og liún átti bágt með að koma upp nokkru
orði. Hún liafði alt til þessa borið sig vel, en
nú, þegar hún var nærri komin lieim, þá átti
hún afar erfitt með að ráðai við tilfinningar
sínar. Hún hafði gert sér von um, að faðir
sinn mundi koma á móti sér ofan að höfninni.
Hvers vegna kom hann ekki? Var virkilega
svona illa ástatt fyrir honum? Hún spurði 1
Stott með lii-æðslu og ákafa, hvernig ástatt
væri. Hann fékk hana fljótt til að stillla sig.
Báðum foreldrum hennar liði vel. Það væri of
'langt fyrir ])au, að fara þetta, svo hann hefði
boðið þeim að fara fyrir þau.
“Of langt,” sagði Shirley eins og við sjálfa
sig. “Þetta er ekki langt frá heimili okkar.
Það er bara stuttur vegur til Madisoi Avenue.
Það getur ekki verið ástæðan fyrir því, að pabbi
kom ekki.”
“Þið eigið ekki lengur heima á Madison Av-
enue. Húsið og alt, sem því tilheyrir, hefir
verið selt,” sagði Stott alvarlega, og svo sagði
hann í fáum orðum hvernig komið var.
Shirley hlustaði með stillingu á þessar illu
fréttir. Én þó gat hún ekki með öllu dulið til-
finningar sínar, og mátti vel sjá, hvernig lienni
var innan brjósts og að hún tók sér afar nærri
að heyra um ógæfu föður síns. Hún hafði ald-
rei látið sér detta í hug, að þetta væri nú svona.
En því ekki ? Var þetta ekki alveg eðlilegt? Ef
mannorðið var farið, ]>á var efnunum hætt.
Hvernig mundi framtíðin verða? Hvernig
mundi faðir bennar, sem ávalt liafði verið svo
afar vandur aí5 virðingu sinni, geta borið þessa
vanvirðu\ og niðurlægingu ? Nú leit helzt pt
fyrir, að það ætti fyrir honum að liggja, að lifa
það sem eftir var æfinnar við fátækt og lítils-
virðingu. Nei, þessar hugsanir voru óbærileg-
ar. Auðvitað gat hún sjálf aflað peninga. Ef
ritverk hennar gæfu henni ekki nóg í aðra
hönd, þá gat hún vel orðið kennari og það, sem
hún gæti unnið fyrir, mundi verða nægilegt
handa lienni og foreldrum hennar til að lifa á.
Áreiðanlega skyldu foreldrar liennar aldrei
þurfa að búa við skort, meðan hún gæti unnið.
Nú fanst henni ongu taii taka, að hún gifti sig,
þð henni kynni að hafa dottið það í hug áðu.r
Nú mátti hún ekki lengur gera það, sem hún
helzt kysi. Hún varð að verja lífi sínu fyrst
af öllu til að lijálpa foreldrum sínum og nú
sérstaklega þurfti hún að gera alt, sem í lienn-
ar valdi stóð, til að sanna sakleysi föður síns.
Hn hún liafði ekki lengi frið með sínar hugsan-
ir, því Mrs. Blake kallaði til hennar:
“Shirley, hvar hefir þú verið? Við mistum
af þér, þegar við komum í land, og höfum verið
að leita að þér alt af síðan.”
Frænka hennar og Jefferson Ryder, liöfðu
farið á tollhúsið og í þrengslunum liöfðu þau
tapað af lienni. Shirley gerði þau kunnug,
“Milly frænka, þessi maður er Stott, fyr-
verandi dómari, gamall aldavinur föður míns,
og þessi kona er Mrs. Blake, móðursystir mín.
Mömmu ])ykir áreiðane'lga vænt um, að sjá
hana. Þær hafa ekki sézt í tíu ár.”
“Þetta verður bara stutt heimsókn. Eg
kom aðallega til að fylgja Shirley heim til
sín.”
“Eins og eg þyrfti nokkra fylgd, þar sem
Mr. Ryder var með mér,” sagði Shirley. Síð-
an gerði hún þessa tvo menn kunnuga:
“Þessi maður er Mr. Jefferson Ryder —
Stott dómari. Mr. Ryder hefir verið mér ein-
stáklega vænn, meðan eg hefi verið burtu.”
Þessir tveir menn tóku hver í liöndina á
öðnim.
“Eruð þér nokkuð skyldur Jofin B. Ryder?”
spurði Stott glaðlega.
“Bara sonur hans, það er nú ekki meira eða
minna,” svaraði hann heldur stuttlega.
Stott fór að veita þessum unga manni meiri
eftirtokt. Jú, liann var ekki ósvipaður gartila
mánninum og ]>ótt þeir væru ekki líkir, þá mátti
þó vel sjá ættarmótið. En hvernig í ósköpun-
um hafði Shirley komist í kynni við hann. Hon-
um fanst það meir en undarlegt, að sonur og
dóttir þessara tveggja manna, Jöhn Burkett
Ryders og Rossmore dómara, skyldu vera að
ferðast saman utanlands, og sýndust vera ein-
staklega góðir vinir. Hann gat ekki skilið,
Iiverníg á þessu stæði, og hafði liann þó nógan
tima til að hugsa um það, meðan ferðafólkið
var að glíma við tollþjónana, sem Uncle Sam
gerir útj til að hegna sínu eigin fólki fyrir að
ferðast til útlanda.