Lögberg - 12.04.1928, Qupperneq 6

BIs. 0.
IiöGBERG, FIMTUDAGINN 12. APRÍL 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, Sem hér birtist í íslenzkri þýðingu,
kom fyrst út árið 1906 í New York).
“Svo það ert þú, Jeff. Komdu blessaður
og sæll, sonur minn. Bíddu rétt augnablik,
þangað til eg er búinn með Bagley, þá skal eg
sinna þér.”
Jefferson fór að skoða bækurnar, meðan
faðir hans var að tala við skrifarann.
“Nú, nú, Bagley. Flýtið þér yður nú. —
Hvað voruð þér að segja?”
Hann talaði fljótt og með ákafa. Honum
hafði alt af fundist sér liggja lífið á, enda hafði
. hann áreiðanlega komið miklu í verk.
“Rioe ríkisstjóri kom; hann vill tala við
yður.”
“Eg vil ekkert eiga við hann. Segið honum
það,” kom svarið eins og 'leiftur. “Hverjir
fleirií” spurði hann óþolinmóðelga. “Hvar
er listinn, sem þér höfðuð?”
Bagley tók skrifaðan nafnalista af skrif-
borðinu og leit yfir hann.
“Abbey hershöfðingi símaði. Hann segir,
að þér hafið lofað”
“Já, já,” tók Ryder fram í, “en ekki hérna.
Niðri í bæ á morgun, einhvem tíma. Hver er
næstur?”
Skrifarinn rissaði eitthvað við hvert nafn
og svo hélt hann áfram:
“Það eru einhverjir niðri, sem þegar hafa
mælt sér mót við yður.”
“Hverjir eru það?”
“Það er nefnd stjórnmálamanna og Elli-
son leynilögreglumaður frá Washington ”
“Hver kom fyrst?”
“Elllison kom fyrst.”
Þá tala eg fyrst við hann og nefndina á eftir.
En látið þessa menn bíða þangað til eg hringi.
Nú ætla eg að tala við son minn.”
Svo veifaði hann hendinni til skrifarans,
sem skildi vel af reynslunni, að nú mátti hann
ekkert segja meira. Hann hneigði sig því auð-
mjúklega og fór út úr herberginu. Jefferson
kom nú til föður síns og rétti honum hendina.
“Komdu nú sæll, Jöfferson. Skemtirðu þér
vel í ferðalaginu utanlands?”
“Já, þakka þér fyrir, ágætllega. Maður
fræðist mikið á svona ferðalagi.”
Og nú eriu tilbúinn, að byrja að vinna aft-
nr? Mér þykir vænt um, að þú ert kominn heim,
Jefferson. Eg hefi ósköp mikið að gera núna,
en innan fárra daga langar mig til að tala al-
varlega við þig um framtíð þín. Þessi drátt-
list er nógu góð til að hafa svona í bráðina sér
til dægrastyttingar. En \ því er engin fram-
tíð, eins og þú hlýtur að sjá, fyrir mann, sem
hefir eins stórkostlegt tækifæri eins 0g þú hefir.
Hefir þú nokkurn tíma hugsað um það?”
Jeffersoi var seinn til svars. Hann vildi
ekki styggja föður sinn. Hins vegar gat þetta
ekki gengið eins og það hafði gert. Þeir feðg-
ar urðu að skilja hvor annan, fyr eða síðar. Því
ekki að tala út um þetta nú?”
“Mér hefði nú samt þótt vænt um, að mega
tala dálítið við þig núna, ef þú hefðir tíma til
þess.”
Ryder eldri leit á úrið sitt og svo á son sinn,
sem var sjáanlega dálítið órólegur og bara tylti
sér á stólröðina. Sagði hann síðan brosandi:
“Eg skal segja þér alveg eins og er^dreng-
ur minn, eg má ekki vera að tala við þig núna,
en eg skal gera það samt.” Síðan sagði hann,
eins og til að afsaka það, að hann hefði ekki
tíma til að tala við hann: “Eg hefi haft ósköp
mikið að gera í dag, Jeff. Eg hefi verið að
fást við Trans-Continental, Trans-Atlantic,
Southern Pacific og Wa.ll Street og Washing-
ton. Mér finst allur heimurinn hvíla á herðum
mínum. ”
“Heimurinn var ekki ætlaður einum herð-
um að bera,” sagði Jefferson hæglátlega.
Faðir hans horfði á hann, eins og hann vissi
ekki, hvaðan á sig stæði veðrið. Hann var því
alveg óvanur, að nokkuð væri haft á móti því,
sem hann sagði.
“Því ekki það?” sagði hann, þegar hann
hafði áttað sig á því sem Jefferson sagði.
“Þetta gerði JúlíuS Sesar og þetta gerði Napó-
leon. En þetta hefir nú ekkert að þýða. Hvað
var það, sem þú ætlaðir að segja, drengur
minn?”
Aðgerðalaus gat hann aldrei verið nokkra
stund, svo meðan hann beið eftir því að Jeff-
erson svaraði, fór hann að lesa og athuga ein-
hver skjöl, sem voru þar á borðinu fyrir fram-
an hann. Það síðasta, sem hann sagði, gaf
Jefferson ástæðu til að svara eins og hann
gerði:
“Það er einmitt þetta, sem eg er að hugsa
um. Þú gleymir því, að eg er ekkert bam leng-
ur. Það er meir en kominn tími til þess, að líta
á mig sem fullorðinn mann. ’ *
Ryder eldri hallaði sér aftur á bak í stóln-
um og skellihló.
“Fullorðinn maður, bara tuttugu og átta
ára? ósköp eru að heyra þetta. Veiztu það,
að maður er ekki búinn að fá fult gripsvit, fyr
en hann er f^rtugur?”
“Eg vil að þú skiljir, að eg er að talad al-
vöru,” svaraði Jefferosn.
Það hefði ekki verið rétt að segja um Ryder
eldra, að hann væri beinlínis þolinmðður mað-
ur. Þótt hann væri glaður á svipinn og segði
þá oft ýms gamanyrði, þá fór það fljtt af, sér
staklega ef hann' mætti nokkurri mótspyrnu,
hve lítil sem hún var. Svo fór líka í þetta sinn
og hann sagði með æði mikilli óþolinmæði:
“Haltu bara áfram, drengur. Talaðu eins
alvaúlega eins og þú vilt, en vertu ekki alt of
lengi að koma því ut. Eitt verður þú samt að
skilja, og það er, að eg vil engar prédikanir,
eða heimspekis tal eða jafnaðarmanna þvaður,
ekkert um Tolstoi — hann er stórvitur, en það
ert þú ekki. Ekkert um Bernard Shaw — hann
er ipeinfyndinn og gamanasamur, en þú ert það
ekki. Haltu nú áfram.”
Þessi byrjun var nú ekki mjög aðgengileg
og Jefferson leið ekki sem bezt. En þrátt fyrir
það hugsaði hann að bezt væri að halda áfram,
því vel gat verið, að hann fengi ekki betra tæki-
færi síðar.
“Eg mundi hafa talað við þig fyr, ef þú
hefðir gefið mér tækifæri til þess,” sagði hann.
“Mér finst oft—”
“Gefið þér tækifæri,” tók faðir hans fram
í, “getur þú búist við, að eg hafi þolinmæði
til að hlusta á þessar vitleysis jafnaðarmanna-
hugmyndir, sem þú ert fullur af? Þú spurðir
mig einu sinni, hvernig á því stæði, að ríki mað-
urinn uppskæri auðfjár fyrir sitt dagsverk, en
fátæki maðurinn örbirgð eina fyrir það mikla
erfiði, sem hann legði á sig, Eg sagði þér þá,
að eg afkastaði meiri vinnu á einum degi, held-
ur en sá, sem grefur skurði, gerir alla sína
æfi. Að hugsa, er erfiðasta vinnan. En þú
verður að hugsa, annars veiztu ekkert. Napæ-
leon vissi meira um hernað, heldur en allir aðr-
ir hershöfðingjar til samans. Eg veit meira
um peninga, heldur en nokkur annar núlifandi
maður. jMaðurinn, sem sjálfur veit hvað hann
er að gera, er sá, sem kemst áfram. Sá, sem
sjálfur þarf að þiggja ráð, getur illa gefið öðr-
um ráð. Þess vegna fer eg ekki eftir þínum
ráðum. Vertu nú dálítið skynsamur Jeff, og
hættu við 'þessa ólukku dráttlist. Komdu aftur
til félagsins. Eg skal gera þig að varaforseta,
og eg skal kenna þér að græða miljónir.”
Jefferson hristi höfuðið. Það var býsna
hart, að fþurfa að segja föður sínum, að hann
liti svo á, að hans mikli gróði væri ekki vel
fenginn. Hann sagði því hæglátlega:
“Það getur ekki komið til nokkurra mála,
faðir minn. Eg verð að gefa mig við minni
vinnu. Eg er jafnvel að hugsa um að fara
burtu og ferðast í nokkur ár og sjá heiminn.
Það gæti orðið mér að miklu liði.”
Ryder eldri horfði á son sinn dálitla stund
steinþegjandi; síðan sagði hann:
‘ Wertu ekki þrár, Jefferson minn. Hlust-
aðu á mig. Eg þekki heiminn betur en þú ger-
ir. Þú mátt ekki fara burtu frá mér. Þú ert
eina barnið mitt.”
Hann hætti alt í einu að tala, því hann fann
að hann réði ekki við tilfinningar sínar í svip-
inn. Jefferson svaraði engu, en vpr að fitla
við pappírshnífinn, sem lá á skrifborðinu. —
Þegar Ryder sá, að orð sín höfðu lítil áhrif á
soninn, rann honum í skap 0g hann rak rokna-
högg í skrifborðið með hnefanum og sagði:
“Þú sérð veikleika minn. Þú veizt, að mig
langar til að þú sért hjá mér, 0g nú ertu að færa
þér í nyt minn veikleika. Þú ert—”
“Nei, eg er ebki að því, faðir minn,” tók
Jefferson fram í fyrir honum, “en eg vil fara
burtu. Þó eg nú hafi mína eigin verkstofu, og
sé nokkurn veginn sjálfstæður, þá vil eg samt
fara burtu, þangað sem eg er alveg frjáls;
eitthvað þangað, sem eg er ekki alt af umset-
inn við hvert fótmál, og þar sem aðrir menn
líta á mig sem jafningja sinn. Eg vil ekki vera
þar, sem eg er ekkert annað en sonur auðug-
asta mannsins í heimi. Eg vil vera listamað-
ur og standa á mínum eigin fótum.”
“Því lærirðu ekki guðfræði og verður
prestur?” sagði Ryder gremjulega. En svo
bætti hann við og varð þá blíðlegri á svipinn:
“Nei, drengur minn, þú verður hér. Okkar
hagsmunir eru sameiginlegir. Alt sem eg á,
heyrir þér til einhvern tíma. ”
“Nei,” sagði Jefferson, “eg vil heldur
fara. Það er betra vegna atvinnu minnar, og
það er mér nauðsyn, sv0 eg tapi ekki sjálfs-
virðingu minni.”
“Farðu þá, blessaður vertu, farðu!” sagði
faðir hans og var nú orðinn æfur í skapi. “Eg
haga mér eins og asni, að eyða tímanum til að
tala við vanþakklátan son.” Hann stóð á fætur
og fór að ganga um gólf.
“Þú gerir mér rangt til, faðir minn,” sagði
Jefferson.
“Geri þér rangt trl?” sagði Ryder. “Það
er nú helzt að segja! Eg sem hefi safnað handa
þér meiri auð, heldur en dæmi eru til að nokkur
annar maður hafi eftirskilið börnum sínum, og
samt segir þú, að eg geri þér rangt til. ”
“Það er satt, við erum ríkir,” sagði Jeffer-
s°n með beiskju. “En hvað hefir sú auðlegð
kostað ? Þú umgengst ekki almenning og heyr-
ir Því ekki, hvernig um okkur er talað. Þú get-
ur kannske, með peninga valdi, haldið blöðum
og tímaritum dálítið í skefjum, en þú getur
ekki ráðið við almenningsálitið. Fólkið hlær,
þegar það heyrir minst á Ryder og auð hans—
ef það grætur þá ekki. Með öllum þínum auð,
getur þú ekki aflað þér virðingar og góðvildar
fólksins. Þú reynir stundum að gefa miljónir
til almennings þarfa, líkt og þegar beini er
kastað í hund, en peningarnir eru ekki þegnir,
vegna þess að allir álíta, að þitt fé sé illa feng-
l’t'ð ”f ^GSSU Skilur ^U Vel’ hvernig á þig er
Ryder hló kuldalega. Hann settist aftur
við skrifborðið, horfði á son sinn og sagði
“Þú ert enn ungur, Jefferson. Það er veik-
leiki æskunnar, að gera sér rellu út af almenn-
ingsálitinu. Þegar þú ert orðinn eins gamall
ems og eg, þá muntu skilja það, að það er bara
eitt 1 þessum heimi, sem er verulega nokkurs
um vert, og það eru peningar. Sá sem á pen-
mga, hann hefir vald yfir hinum, sem ekki hafa
þá, og það er valdið, sem framgjarn maður
þráir mest af öllu.”
Iíann þagnaði og tók upp bók, sem lá á borð-
inu. Það var bókin “The American Octopus.”
Hann sneri sér svo aftur að syni sínum og
sagði'
‘ ‘ Hérna er bók, sem vakið hefir meira umtal
og eftirtekt, heldur en nokkur önnur bók nú
lengi. En hvers vegna? Yegna þess, að þar
er ráðist á mig, rrkasta manninn í heimi. Þessi
bók lýsir mér eins og einhverri ófreskju, til-
finningalausum þorpara, sem hugsi ekki um
neitt nema raka saman fé með réttu eða röngu.
Hér segir, að valdafíkn mín sé svo óskapleg, að
eg svífist jafnvel ekki að fremja glæpi til að ná
í völd og halda þeim. Þetta er nú myndin, sem
dregii} er af föður þínum.”
.Tefferson þagði. Honum datt í hug, að
ef til vildi grunaði föður sinn, hver væri höf-
undur bókarinnar, og væri nú að komast að
því að segja eitthvað um það. Ryder eldri
hélt áfram:
“Þetta gerir mér ekkert. Því verri sem þeir
eru, 'þessir skriffinnar, því meira gaman er að
þeim. Mér gera þeir ekki meira mein, heldur
en flugan gerir uxanum, þegar hún sezt á horn-
ið á honum. Eg ey eins og kringumstæðurnar
hafa gert mig. Fyrir fjörutíu árum var eg
bara fátækur skrifari. Þá byrjaði eg að vinna
fyrir sjálfan mig. Eg hafði að eins eitt tak-
mark, eina hugsjón, þá, að láta fyrirtæki mitt
hepnast og verða ríkur. Eg var heppinn og eg
græddi töluvert. Eg sá fljótt, að eg gat grætt
meira, með því að útiloka keppinauta mína,
sem voru að framleiða olíu og verzla með hana.
Járnbrautin gaf mér líka miklar tekjur. Allir
voru hálf-vitlausir eftir peningum. Ákafleg
gróða-alda gekk yfir landið, og eg barst áfram
með henni. Auðurinn streymdi að mér og eg
■komst fram úr öllum öðrum gróðamönnum.
Eg byrjaði á nýjum og nýjum fyrirtækjum, og
alt hepnaðist mér vel og auðlegð mín fór sívax-
andi, og nú stendur allur heimurinn undrandi
yfir henni. Hvað gef eg um virðingu manna,
sem eg sjálfur ræð yfir, af því þeir skríða að
fótum peningavaldsins. Veiztu það, drengur,
að eg ræð yfir svo að segja öllum helztu at-
vinnuvegum þjóðarinnar? Það er ekki þing-
maður kosinn, án míns vilja, 0g ekki dómari
skipaður, og enginn gæti verið kosinn forseti,
nema með mínu samþykki. Það er eiginlega
eg, sem stjórna Bandaríkjunum, en ekki hin
svo kallaðal stjórn í Washington. Hún er eins
og leikfang í höndum mínum, og frá þessu her-
bergi útganga mínar fyrirskipanir. Alt þetta
vald lendir einhvern tíma í þínum höndum,
drengur minn, en áður en þú tekur við því,
verður þú að skilja, hvernig þú átt með það að
fara.”
sagði Jefferson einbeittlega. “Mér skilst, „
þú talir eins og maður, sem er föðurlandin'
ótrúr. Eg gat ekki ímyndað mér, að nokku
Bandaríkja borgari talaði svona. ” Hann benl
á myndina af George Washington.
Ryder eldri hló. Hann gat ekki að því gerl
að sonur hans hafði þessar jafnaðar-hugmynd
ir. Það var ekki til neins að reiðast. Han
sagði því glaðlega:
_ Jæja, Jeff, við skulum tala um þett
seina, þegar þú ert buinn að taka vísdómstenn
urnar. Enn veiztu ekki hvgð þú vilt. En þi
sagðir, að eg hefði gert þér rangt til. Hver
vegna geri eg þér rangt, þó eg elski valdið?”
“Vegna þess,” svaraði Jefferson, “að þ
beitir valdinu við fjölskyMu þína, alveg eins o
þú beitir því við félaga þína. — Þú hugsar o
ræður fyrir alla á heimilinu, alveg eins og þ
hugsar og ræður fyrir alla aðra, sem þú liefi
nokkuð saman við að sælda. Þú ert það af
sem öllu verður að ráða. Þú hefir tekið fr
mér þau réttindi, sem eg átti að hafa, að hugs
fyrir mig sjálfur. Alt af síðan eg varð nóg
gamall til að hugsa, hefir þú hugsað fyrir mi:
Síðan eg varð nógu gamall til að vilja og hafn;
hefir þú jafnan valið og hafnað fyrir mig Þ
hefir kosið Kute Roberts til að verða konun
rnma^ Það er eitt af því, sem eg ætlaði að tal
við þig um. Það getur ekkert orðið úr þi
hjónabandi.”
Rvder eldri stökk á fætur. Honum fans
að hann hefði hlustað á son 'sinn með mikil
þohnmæði, en nú var honum meir en nóg boði<
þegar sonur hans alt í einu lét hann vita, a
ekkert gæti orðið af þessu hjónabandi, sei
baðar fjolskyldurnar hefðu talið eins og sjál!
sagt, 0g gert sér svo miklar vonir um, og sei
þar að auki var Ryder til mikilla hagsmunf
Iíann gekk fast að Jefferson, horfði beint
hann og sagði mjög alvarlega:
, “Svona ætlar þú þá að fara að ráði þínu
Þú ætlar að ganga a bak orða þinna, drag
stúlkuna á tálar, alt til þess að skaprauna föðu
þínum. ’ ’

“Eg hefi aldrei gefið mitt samþykki til
þessa ráðahags,” sagði Jefferson. “Kate hef-
ir heldur ekki litið svo á, að við værum trúlof-
uð. Þú getur ekki búist við því af mér, að eg
giftist stúlku, sem eg sjálfur vil ekki eiga.
Ekki heldur væri það rétt gagnvart henni.”
“En hefir þú nokkurn tíma hugsað um það
eitt augnablik, hvað er rétt gagnvart mér?”
sagði faðir hans með þrumurödd.
Skapið varð svo æst, að hann náfölnaði í
andliti og það var eins og eldur brynni úr aug-
unum og hárin sýndust næstum rísa á höfði
hans. Hann gekk afar hratt um gólfið, fram
og aftur nokkra stund, en staðnæmdist síðan
frammi fyrir Jefferson, sem ekki hafði hreyft
sig, og sagði nokkurn veginn stillilega:
“Gættu nú skynsemi jiinnar, Jefferson. Eg
krefst þess ekld, að hugsa fyrir þig, eða velja
fyrir þig, eða ráða giftingu þinni. Eg lét þig
afskiftalausan, þegar þú yfirgafst félagið og
fórst að fást við þessa dráttlist. Eg skildi vel,
að þér fanst staðan erfið og mikil ábyrgð hvíla
á hér, svo eg gaf þér alveg lausan tauminn. En
eg veit miklu betur en þú, hvað þér er fyrir
beztu. Þér er óhætt að trúa því. Þessi gift-

BLUE RIBBON
BAKING rOWDER
Nœst þegar þér kaup-
ið bökunarduft nefnið
þá“Blue Ribbon“ og
notið það svo þegar þér,
bakið nœst. Þér þurf-
ið ekki að óttastafleið-
ingarnar.
REYNIÐ ÞAÐ.
Sendið 25c til Blue Ribbon, Ltd., Win-
nipeg og fáiö Blue Ribbon Cook Book,
i ágætu bandi,—bezta matreiðslubök-
ln, sem hugsast getur fyrir helmiU
Vesturlandsins.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limlteci
Offíce: 6th Floor 3ank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDl ALVEG FYRIHTAK
Þeir íslendingar, er i hyggju hafa aö flytja búferlum til
Canada. hvort heldur er heiman af tslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
ing hefir mikla þýðingu fyrir mína hagsmuni
og þína hagsmuni. Þú mátt ekki vera alt of
þrá.lyndur. Faðir stúlkunnar hefir afar mik-
ið að segja í öldungadeildinni og hann mundi
aldrei fyrirgefa þessi vonbrigði. Þetta er
herfilegasta vitleysa alt saman. Þér féll stúlk-
an vel einu sinni og eg var alveg viss um—”
Hann hætti alt í einu, og mátti nokkurn
veginn sjá á andlitinu, að nú hefði honum dott-
ið eitthvað nýtt í hug.
“Það er ekki þessi Rossmore stúlka, sem þú
ert að hugsa þig um, eða er það?” Hann varð
sótsvartur í andliti og beit saman tönnunum.
“Eg sagði þér einu sinni, hvað eg hugsaði um
hana. Ef eg héldi, að dóttir Rossmores dómara
ætti hér hlut að máli! — Já, þú veizt hvað yfir
honum vofir?”
Jefferson hélt að það yrði ekki seinna vænna
að uppfylla loforð sitt við Shirley og tala um
þetta mál við föður sinn. Svo eftir litla um-
hugsun sagði hann:
“Mér er vel kunnugt um þessar kærur, sem
búnar hafa verið til gegn honum. Eg þarf
ekki að taka það fram, að eg legg engan trúnað
á þær. Meira að segja er eg viss um, að hér er
um hreint og beint samsæri að ræða gegn hon-
nm, og eg ætla að komast að því, hverjir það
eru, sem hér eiga hlut að máli. Eg kom hingað
til að biðja þig um þína hjálp. Viltu hjálpa
mér?”
Ryder varð svo mikið um þetta, að hann
kom upp engu orði dálitla stund. En þegar
hann hafði áttað sig dálítið, barði hann svo
fast í borðið með hnefanum, að alt lék á reiði-
skjálfi, og hann sagði með þrumurödd:
“Fari hann norður og niður! Hann befir
alt af verið mér andstæður, og nú hefir dóttir
hans lagt snörur fyrir son minn og náð honum
á sitt vald. Svo það er hún, sem þú vilt fá?
Eg get vitaskuld ekki látið þig giftast stúlku,
sem þú vilt ekki eiga. En eg get komið í veg
fyrir, að þú giftist stúlku, sem á föður, er glat-
að hefir heiðri sínum og er að verða uppvís að
svívirðilegu framferði í embættisfærslu sinni,
og það veit hamingjan, að eg skal gera það.”
“Vesalings gamli Rossmore,” sagði Jeff-
erosn. “Ef allar gerðir fjármálamannanna
væru dregnar fram í dagsljósið, þá mundi verða
heldur lítið úr mannorði sumra þeirra. Mund-
ir þú sjálfur ekki þola það beldur illa?”
Ryder eldri stóð á fætur. Hann steytti hnef-
ana og gekk fast að syni sínum og hann varð
að taka á því, sem hann hafði til, til að halda
sér frá því að leggja bendur á son sinn.
“Það væri til l'ítils, að gera þig arflausan.
Svei mér ef eg held ekki, að þér þætti vænt um
það!” Svo náði hann sér aftur og mælti með
meiri stillingu:
“Lofaðu mér því upp á þína æru og trú, að
fara ekki burtu og giftast 'þessari stúlku án
minnar vitundar. Eg fæst ekki um það, þó þú
verðir ástfanginn, en þú verður að gæta skyn-
semi þinnar fyrir því. Gef mér hönd þína upp
á þetta.”
Jefferson rétti honum höndina.
“Ef eg héldi, að þú giftist þessari stúlku án
minnar vitundar, þá mundi eg láta senda Ross-
more burtu úr landinu og stúlkuna líka. Gættu
þess, drengur minn, að Rossmore er óvinur
minn og eg sýni óvinum mínum enga miskunn.
Það eru ýmsar ástæður fyrir þv'í, að þú mátt
ekki giftast Miss Rossmore. Ef hún sjálf þekti
eina þeirra, þá mundi henni ekki detta í hug að
giftast þér. ”
“Hvaða ástæður eru það?” sagði Jefferson.