Lögberg - 03.05.1928, Blaðsíða 2

fcls. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN 3. MAÍ 1928.
V
$
»
4?

SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga

FRASAGA AF JÓNATHAN BRAUN,
einum engelskum bátsmannL
Eftirfylgjandi frásaga er eftir handskrifi einu
af Dr. Calamýs, sem hefir þann titil: “Frásagnir um
ýms tilfelli í mínu lífi, og í minni tíð”. Hún hljóð-
ar svoleiðis:
Eg hafði þann vanda, segir skrifarinn, eftir það
eg fór að þjóna söfnuðinum í Vestminster, að eg,
næsta sunnudag, áður en eg útdeila ætlaði þá heil-
ögu kvöldmáltíð, gjörði fólkinu áform mitt kunnugt,
og að þeir, sem girntust, mættu í því tilliti eiga sam-
tal við mig, og koma til mín, heim í hús mitt, á
fimtudagskvöldið næsta fyrir. Þeglar eg nokkra
stund hafði gjört þetta, þá varð eg einu sinni (eg
man ekki hvört ár), meðal þessa samankomna mann-
fjölda var við einn aldraðan mann, en lítinn að
vexti, hvör, undir eins og eg gekk inn í húsið, þar
sem fólkið var, með hárri röddu hrópaði til mín og
sagði: “Hér er kominn Jónathan Braun, sem hvðrki
kann að lesa né skrifa, en, eftir yðar tilboði næstlið-
inn sunnudag, kemur þó hér til að sjá yður og heyra
það, sem þér hafið honum að segja.” Þá eg heyrði
þetta, leit eg i kringum mig, og þekti ekki mann
þenna Ibetur en aðra, en sá að hann var sú elzta
persóna af þeim sem komnir voru, og eg sagði: að
eg hefði ekki kvadt hann til að koma, framar en
aðra; en þar sem hann væri þó kominn, væri mér
það gleði, ef eg gæti orðið hönum til uppbyggingar.
Hann svaraði: hvörnig kunnið þér, góði herra, að
segja. að þér hafið ekki kallað mig hingað? því þá
þér töluðuð orðin, lituð þér svo. beint í andlit mér,
að mér að minsta kosti fanst eins vera, sem þér segð-
uð til mín: Jónathan Braun, konþú! Eg svaraði
honum þá: að eg hefði, alt til þessarar stundar, ekki
vitað, að einn Jónathan Braun væri til, og þess-
vegna hefði eg ekki framar horft á hann, eður kallað
hann til mín, en hvörn annan; en hvað sem um það
væri, þá skyldi það vera mér stór gleði, ef eg gæti
nú auðsýnt hönum nokkra hjálp, í því allra mikil-
vægasta efni, og eg vildi þakka Guði fyrir, að hann
gefur mér nú þar til tækifæri. Hann svaraði þá,
að 'hann vonaði þess af mér, að eg bæði gæti og
mundi auðsýna sér þá stæfstu velgjörð sem til væri
hér i heimi, með að vera sér til aðstoðar í því, að
visa sér þann rétta veg til himins, eftir hvörju hann
kvað sig alvarliga langa. Eg er, sagði hann, al-
þektur, og hér eru líka nokkrir nálægir, sem þekkia
mig, og geta sagt yður, að Jónathan Barun sé ráð-
vandur, sem nokkur maður hér í kirkju-sókninni;
en eg finn, að þetta nægir mér ekki; mig brestur enn
nú eitthvað, og eg bið yður, að þér, í því tilliti vísið
mér á rétta leið; og til þess að þér því betur vitið,
hvað þér eftir mínum stakligu lífs tilfellum, — haf-
ið að ráðleggja mér, svo hlýt eg þá að segja yður
þvílíka sögu af sjálfum mér, hvorri líka þér munuð,
alla yðar æfi, aldrei heyrt hafa. En, — sagði hann
enn framar, — þann skilmála verð eg að' setja upp
við yður, að þér ekki fipið fyrir mér, meðan eg er að
segja yður hana, heldur lofið mér að halda henni
áfram, á mína vísu, alt til enda; því ef þér grípið
fram í talið, þá get eg ekki haldið lengur áfram,
heldur verð að taka upphafið á henni aftur. — Nú
gat eg ekkert annað merkt af taÞ' þessa fátæka
manns, en hrein ærlegheit og einfeldni, samt fulla
alvoru í hans hjarta. Eg tók hann þessvegna af-
síðis í eitt herbergi, og sagði hönum; að hann mætti
nú segja mér alla sögu sína, og að eg skyldi alls ekk-
ert fipa fyrir honum á meðan. En að því búnu
mundi eg spyrja hann að fáeinum spurningum, og
leiða hann síðan á svo réttan veg, sem eg gæti; með
hvört svar ijiitt íiann ánægður var. — Hann sagði
mér þá, að hann hvörki þekt hefði föður sinn né
móður, heldur hefðí hann verið mikið ungur falinn
á hendur einni fósturmóður, sem hann sagði verið
hefði mikið góð við sig. Hún hefði síðan látið sig,
þegar hann var hér um bil 6 til 7 ára gamall, fara til
eins skipherra, og svoleiðis hafi hann komist í einn
bát, sem gengur á milli Lundúna og Warne. Svo
lengi hann hafi barn verið, kvaðst hann hafa brúk-
aður verið til þessháttar léttings verka, sem hann
hafi verið fær um að framkvæma; en eftir það hann
varð stærri, og hann sýndi sig kostgæfinn og trúan
í öllu því sem honum var á hendur falið, þá kvaðst
hann aldrei hafa neinn skort liðið,' á því sem hann
þurfti hafa til að eta, drekka og klæðast af; og að
hann hafi því verið hjá sama skipherra, alt til þess
hann haft hafi 5 um tvítugt. Hann sagði mér, að
hann í frá sínum barndómi, hafi auðsýnt sérhverjum
það, sem hann var honum skyldugur, og að hann
hefði engum manni órétt gjört Hann kvaðst hata
alla lýgi, og tala alltíð sannleika eftir beztu vitund;
sagðist finna alltíð það eitthvað innvortis með sér,
sem minti sig á að forðast þá vondu hluti, sem hann
dagliga sæi fyrir sér og heyrði. Hann sagði að yf-
irmenn sínir hefðu elskað sig og unt sér mikillega,
jafnvel þó að samþjónar sínir hefðu sér ei góðir ver-
ið, af því hann hefði ekki viljað tala og breyta, eins
og þeir. En miðt í öllu þessh kvaðst hann þó ekki
hafa innvortis með sjálfum sér ánægður verið, og
sér hafi fundist sig vanta eitthvað, jafnvel þó hann,
vegna fávizku þeirrar, í hvörri hann uppalinn var,
ekki gæti sjálfur sagt, hvað það helzt væri. Hann
sagði mér, að hann, allan þennan' tíma æfi sinnar,
h fði slétt enga ímyndan haft um Guðs þjónustu
(a helgum dögum), og þessvegna hefði hann aldrei
við hana verið, eða heyrt nokkurt orð unr hana tal-
að. Eins kvaðst hann aldrei heyrt hafa, hvör eð-
ur hvað Christur væri, og aldrei Guðs nafn öðru-
visi nefnt en við munneiða, og miðt í öðru blóti
Þessvegna hefði hann ei vitað neinn mismun að
yjora a einum degi framar en öðrum; eður á milli
þess sem gott og ilt væri, að undanteknu hvað þær
aðursogðu innvortis hræringar hefðu bent sér til
sem hann gæti þó ekki útlistað,- og miðt í því hann
talaði þetta, dundu tár ófaneftir kinnum hans.
Loksins sagðist hann hafa orðið svo óróligur að
vera a þessu skipi, að hann ekki hefði getað feng-
ið af sér, að vera lengur hiá þessum skipherra, held-
ur hefði hann ásett sér, að fara eitthvað í burtu frá
hönum, útí víða veröldina.
Nú kom hann fyrst til sinnár gömlu fósturmóð-
ur, sem enn þá lifði, og sem veitti honum nú ávítur
fyrir það að hann yfirgefið hefði herra sinn, þar
hann ætti þó engan þann vin að, sem svo vel sæi
fyrir honum, sem hann. Þessvegna vildi hún telja
hann á, að fara aftur til hans; en hann sagði henni
þar á móti, að hann gæti ekki lengur fengið af sér,
því lífi að lifa; það mætti því heldur verða um sig,
hvað sem verða vildi. Þar fyrir spurði hann hana
ráða, hvað hann tilgöra skyldi, til að geta unnið fyr-
ir uppeldi sínu, þar þeir fáu peningar, sem hann
haft hefði, væru nærri uppgengnir. Hún gaf hon-
um þá loksin það ráð, að hann skyldi fara til Lund-
únar, og koma sér þar inn hjá föðurbróður sínum,
sem væri pípusmiður; hvað hann gjörði.
Þessi frændi hans tók með vinsemd á móti hön-
um, og lét hann, svo mikið sem mögulegt var, hjálpa
sér til, við handverk sitt. Einusinni einn sunnu-
dags morgun, þegar hann gekk um eitt stræti borg-
arinar og litaðist um kring, þá sá hann mikinn
fjölda fólks fara inní eitt stórt hús; hann gekk þá í
numótt eftir því, í þeirri meiningu, að hann fengi
þar nokkuð nýtt að sjá. Þegar hann nú innkom, sagð-
ist hánn hafa séð þar mikinn fjölda fólks sitjandi,
og einn svartklæddan mann, sem mænt hefði upp
yfir alla, að þetta sagði hann að hefði gengið all-
deilis yfir sig. Nú heyrði hann að þessi svartklæddi
maður var að tala við það samankomna fólk og sagði
því: að það hefði ekki að eins likami (fyrir að sjá),
heldur og sálir, og að eftir þetta líf, væri eins ann-
ars lifs áð vænta; og að að allir þeir, sem ekki
hefðu, svo lengi líf þetta varaði, lagt ástundun á að
þjóna Guði og þóknast hönum, mundi í hinu lífinu
ófarsælir verða, og það eilíflega. Hann sagði hann
hefði og sagt fólki frá Jesú Christí nokkrum — um
hvörn hann kvaðst áður aldrei neitt skilmerkilegt
heyrt hafa — og að þessi Jesús hefði verið svo full-
ur af elsku til mannanna, að hann hefði af himnum
hingað ofan á jörðina komið, til að vísa mönnum
þann rétta veg frá jörðunni til himins, og að þeir,
einungis fyrir hans aðstoð, gætu Guðs náð og misk-
unn öðlast, og í hinni síðari veröld lukkuligir orð-
ið. Nú kvaðst sá fátæki Jónathan hafa orðið svo
mjög hrærður af þessum hlutum, að hann strax í
sömu sporum hefði fengið þann fasta ásetning, að
hann, eftir þennan tíma, vildi ekki líf sitt framdraga
á einum öðrum stað, en þar sem hann fengi heyrðt
talað um þennan Jesúm Christ, svo hann gæti lærðt
að þekkja hann, og verða svo fyrir hans aðstoð
lukkuligur, með því að öðlast frelsi fyrir sálu sína.
Þegar hann nú kom úr kirkjunni heim til sín, sagðist
hann hafa, með miklum fögnuði, sagt föðurbróður
sínum frá, hvað hann um Jesúm í kirkjunni heyrðt
hefði, og hvört áforma hann hefði nú þessvegna
fyrir sig tekið. Nú varð hann var við, að föður-
bróðir sinn vissi þetta altsaman áður fyrir laungu,
og hönum var það þessvegna ekkert nýtt. Lá hönum
þá við að átelja föðurbróður sinn fyrir það, að hann
skyldi aldrei hafa sagt sér neitt um Jesúm Christ,
hvar til hann svaraði, að hann hefði hugsað, að
hann vissi það alt eins vel og hann, enda kynni hann
nú alla sunnudaga meira þar um að heyra; yfir
hvörju að Jónathan varð inniliga glaður. Eftir
nokkurn tíma liðinn fann skipherrann aftur Jónath-
an, sem orðið hafði mikið hugsjúkur út af missir
hans, og hafði því leitað hans með mikilli kost-
gæfni. Nú sem hann fann hann hjá frænda sínum
pípu-smiðnum, spurði hann; hvað honum hefði geng-
ið til að fara í burtu frá sér? Jónathan svaraði
hönum: að hann hefði haft nóga orsök þar til. En
kæri meistari! — svo spurði hann skipherrann —
getið þér gefið mér nokkra skuld fyrir það, að eg
hafi nokkurn tíma svikið yður? O nei, svaraði
meistarinn, þú hefir mig aldrei svikið, heldur hefir
þú verið sá bezti og trúasti af öllum þeim þjónum,
sem eg haldið hefi. Það gleður mið að heyra, sagði
Jónathan. Eg er og viss um, að þegar eg frá yður
fór, tók eg ekkert með mér af yðar, heldur að eins
það, sem eg átti sjálfur. Það er satt, Jónathan
minn, sagði meistarinn; en þú verður nú að fara
með mér, og vera aftur hjá mér; eg get ekki án þín
verið. Jónathan svaraði: það get eg ekki af mér
fengið. Hvað keinur til þess? spurði meistarinn;
ef þú vilt hafa meira kaup, skal eg gjarnan gefa þér
það, og það svo mikið, að þú skalt verða ánægður.
Nei, meistari, svaraði Jónathan; kaupið skal ekki
tæla mig til þess. Þá sagði meistarinn: hvað
heldurðu að báturinn minn kosti? Það get eg ekki
sagt, það v^eit eg ekki, svaraði Jónathan; hann mun
í það minsta kosta 100 ríkisdali. Þá sagði meistar-
inn: nú vel! ef þú vilt fara með mér og vera hjá
mér, þá skaltu eiga fjórða parinn í honum. Nei,
meistari, svaraði Jónathan; ekkert tilboð skal freista
mín til að verða framar vinnumaður hjá yður. Nú
vildi skipherrann fá að vita, hvör orsök til þessa
væri. Þá sagði Jónathan: þó það satt sé, að, á
meðan hann hefði hjá hönum verið til þjónustu,
hefði sig ekkert brostið til líkams nauðsynja, þá
hafi samt sála sín, sem sé sá betri partur veru
sinnar, verið alldeilis vanræktur; hann hafi, í því
tilliti, verið uppalinn sem skynlaus skepna; aldrei
fengið að heyra neitt um Guð, eður Guðs dýrkun;
og ekkert um Jesúm Christ, fyrir hvörs náð einung-
is hann geti sáluhólpinn orðið. Þar fyrir, sagði
hann, það væri sinn fastur ásetningur, hvörgi ann-
ars staðar hér á eftir að vera, nema þar, sem hann
fengi að heyra um Jesúm Christ, sem væri sinn
bezti vinur. — Þegar meistarinn heyrði þetta, vildi
hann reyna til, að telja þessa þánka úr Jónathan,
af því hann engan smekk í þeim sjálfur; en hann gat
alls ekkert unnið á hann þar með; svo þegar hann
fann, að hann var óvíkjanlegur, ]ét hann svo vera
og fór sinn veg. — Þegar þessi freisting var afstað-
in, þá, af því Jónathan fann það ekki réttvíst, að
lifa hjá frænda sinum og gjöra ekki neitt það, með
hvörju hann unnið gæti fyrir brauði sírtu, þá bauð
hann hönum, að hann skyldi þjóna hjá hönum sem
drengur í sjö ár, til að læra handverk hans. Hann
þjónaði svo frænda sínum mikið trúliga; en eins
trúliga hélt hann líka sínum fasta ásetningi fram í
tilliti til hins andliga. Hann var einn og sérhvörn
sunnudag við Guðsþjónustugjörð í kirkjunni, til
þess að fá að heyra meira og meira um Jesúm. Þegar
nú vistartími hans var úti hjá frænda sínum, og hön-
um líkaði ekki rétt vel handverk sitt, þá sneri hann
þaunkum sínum aftur til vatnsins, við hvört hann
hafði uppalinn verið, og erfiðaði fyrst svo sem
þénari á ýmsum kænum og bátum, lifði mjög spar-
samliga, og dróg svo mikið afgangs sem hann kunni.,
Guðs forsjón blessaði ogsvo það fyrirtæki hans, svo
hann gat keypt sér fyrst einn lítinn bát, og síðan
annan stærri til eignar, seti sig síðan niður í West-
mynster, hvar hann hefir áunnið sér mannorð eins
ráðvands manns og er orðinn í góðu standi uppá
efni. í frá þeim tíma (segir presturinn Calamýs,
sem sögu þessa ritað hefir), að hann settist að hér
í sókn, hefir hann verið ósvikull og víss tilheyrandi
Guðs orðs; fyrst á meðan minn formaður, prestur-
inn Alsop, þjónaði hér, og síðan frá því eg kom
hingað til kallsins, eftir hann; en samt hafði eg alls
engin kynni af honum, eður um hann neitt heyrt, fyr
en nú, að hann — eins og áður er sagt — til mín
kom. — Nú spurði eg hann: hvört hann vissi, til
hvörs að skírnin skuldbindi hann? Hann svaráði: að
hann efaðist ekki um, að hún mundi skuldbinda sig
til annars betri lifnaðar, en hann þangað til æft
hefði, en hann vonaði, að sá náðugi Guð mundi sér
það fyrirgefa. Nú spurði eg hann síðan um nokkur
höfuðatriði Christindómsins, áhrærandi syndafall
mannsins, endurlausnina fyrir Christum og um nátt-
úru þeirrar sönnu endurfæðingar og helgunar, og
fann eg að þekking hans var mikið vansafull. Hann
sagði mér, að hann aldrei hefði neitt uppfræddur
verið, og að hann hvörki kynni að lesa né skrifa;
en hann vonaði að eg, af náð, mundi hafa umburðar-
lyndi yfir sér, þar hann haft hefði svo hirðulaust
uppfóstur. Eg spurði hann þá: hvað til þess kæmi,
að hann skyldi ei hafa kostað meira ómak, til að
öðlast ljósa og greinilega þekkingu um Christ, þar
eð hann þó, fyrir svo mörgum árum, hefði fundið
til svo stórrar gleði út af því, að fá að heyra nokk-
uð um Jesúm talað? Hann svaraði, og kvaðst hafa
kostgæfilega eftir því stundað, svovel á sunnudög-
um, við opinbera Guðs þjónustu, sem og heima 1
húsi sínu; þar hann oft í leynum hefði ákallað Guð,
svo vel sem hann hefði getað; hann hafi og reynt til
a ðlæra að lesa, svo hann sjálfur gæti lesið í biblí-
unni, og lærðt svo greinilega að þekkja veginn til
himins; en hann sagði sér hefði ekki lukkast það.
Hann sagði enn framar, að hann lagt hefði mikla
mæðu á sig, að vinna fyrir lífsuppeldi sínu, og Guð
hefði svo dásamlega blessað þá atburði sína, að hann
kvaðst skammast sín fyrir, að hann ekki hefði þakk-
að honum fyrir það, eins og sér borið hefði. En
það sagðist hann geta með sanni sagt, að sig alvar-
liga hafi langað eftir, að verða drottins eigindómur,
og að sér hafi enginn hlutur jafndýrmætur þótt, sem
Guðs náð. Þegar eg spurði hann, því hann hefði
ekki leitað til prestsins, til að láta hann uppfræða
sig, þá sagði hann, að hann aldrei hefði tækifærið
fengið, til að verða hönum kunnugur, en hafi
skammast sín að tala við hann í einrúmi, og kviðið
fyrir, að presturinn mundi, þegar hann kæmist að,
hvörsu fávís hann væri, forsmá sig, og í stað þess
að uppfræða sig, gjöra sig til minkunar og móð-
lausan. Eg spurði hann: hvört hönum hefði aldrei
til hugar komið, að það væri skylda sín, að halda
endurminningarmáltíð drottins, sem hann öllum
sínum eftirfylgjurum, er fyrir hans náð eilíft líf
öðlast vildu, boðist hefði? Hann svaraði: að víst
hefði hann margsinnis til þess þeinkt, eink-
um þegar hann hefði heyrt af prédkiunarstólnum
um það talað; en hann kvaðst ekki hafa getað í-
myndað sér, að þvílík ein voluð og fáfróð mann-
skepná, sem hann væri, gæti þeirrar æru verðug
verið. Þegar eg nú enn framar bar honum það á
brýn, að hann skyldi aldrei hafa farið til formanns
míns, prestsins Allsops, til að ráðfæra sig við hann,
þá svaraði hann: að yfirbragð hans hefði alltíð ver-
ið svo alvarligt, að það hefði tekið frá sér alla
djörfungu. En þegar eg hefði nú rétt nýlega boðið
fólkinu að koma til mín, í mitt hús, þá hefði sér
virðst, eg líta svo ofur vingjarnlega til sín, og skipa
sér að koma; og þessvegna hefði hann þann fasta
ásetning fyrir sig tekið, að koma til mín, og láta sig
ekkert þar frá hindra. Þegar eg nú psurði hann:.
hvað hann vildi helzt að eg við sig gjörði? svaraði
hann, það væri það: að eg, sem Christh þénari vildi
kenna sér, hvörnig hann ætti að því að fara, að gjöra
sér von um það, að komast í himnaríki, og að von
sú væri svo vel grundvölluð, að hún sig aldeilis ekki
á tálar drægi. Þegar eg nú spurði hann framar að:
hvört hann vildi þá leggja alla ástundun á, að læra
það, sem til þess þyrfti, og taka vel eftir uppfræð-
ing’u minni, brauzt ha,nn fram mcð tárum og maBlti i
að hann væri af hjarta til þess fús; og vegsamaði
Guð fyrir það hann unnti sér þessa. Sem eg nú
heyrði þetta, kom mér í hug maður sá, sem Guð-
spjallamaður nn segir frá, að æpandi hafi sagt til
Drottins: “eg trúi Herra! en hjálpaðú vantrú
minni!” CMark. 9, 24). Framh.
Um fjöll og dali fríða____
Um fjöll og dali fríða
á fjörugri sumartíð
er ljúft sem lengst að ríða,
þá lánast veðrin blíð.
Ó ferðalífið frjálsa,
hve fagnar hjartað þá,
er gyllir hnjúka' og hálsa
in hýra súJarbrá.
Professional Cards
DR. B.'J. BRANDSON
216-220 M«dical Arts Bld*.
Oor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Ofíice tímar: 2—3
Phone: 27 122
Winnipesr, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka iherzlu 1 aC
•elja meCul eftir forskrlftum Isekna.
Hin beztu lyf, sem hægrt er aB fá, eru
notutS eingöngu. Pegar þér komiS
meB forskrlftina tll vor, meglB þér
vera vlss um, aB fft rétt þaB sem
lseknirinn tekur til.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 6B» — 87 656
Vér seljum Glftlngaleyflsbrét
DR 0. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Gria.'ham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834
Ofílce tímar: 2—3.
Helmiil: 764 Victor St.
Phone: 27 B86
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Pbone: 2)884
Office Hours: 8—B
Helmlli: 9 21 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er aB hOt/ta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Heimili: 373 Rirver Ave.
Tials. 42 691
DR. A. BLONDAL
Medlcal Arta Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdúma.
Br aB hltta frá kl. 10-12 t. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 286
Heimili: 80'6 Victor St.
Slml: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy St».
Phone: 21 884
HelmiUs Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald »t.
Talstmi: 38 889
Dr. S. J. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
(jÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
Dr. C. MUNSON, L. D. S.
Dentist
66 Stobart Bldg.
290 Portage Ave. Winnipeg
iPhone 25 258
Fer til Gimli og Riverton. —
Veitið því eftirtekt í bæjar-
fréttunum.
FOWIER □ PTICAL &°d;
^FOWlfERj^BETTER^j
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
ANDERSON, GREENE & CO„ LTD.
námasérfræðingar
MeBlimir 1 Winnipeg Stock Ex-
change. öll viðskiftl afgréidd fljótt
og vel.
Lindsay Bldg. 226 Notre Dame Wpg.
Löpgilt af stjórn Manitoba-fylkia.
Sími: 22 164. Finnið oss 1 sam-
bandi við námuviBskifti yBar
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísL lögfræðlngar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
íslcnzUir lögfræðingar.
356 Moin St. Tals.: 24 963
Peir hafa einnlg akrifatofur aS
Lunáár, Riverton, Gimli og Plney
og eru þar að hitta & eftlrfylgj-
andi tlmum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Fyrerta miBvikudag,
Piney: priðja föstudag
I hverjum m&nuði
J. Ragnar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
íslenzkur lögmaður.
704 Mining Exchange Bldg.
356 Main St.
Winnipeg, Manitoba.
Símar:
Skrifst. 2 1 033. Heima 29 014
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B
Lögfræðingur
709 Electric Chambers
Talsími: 87 371
Residence Office
Phone 24 206 Phone 24 107
E. G. BALDWINSON, LL.B.
Barrister
905 Confederation Life Bldg.
Winnipeg.
A. C. JOHNSON
»07 Confederation Llfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta sparifé fólks.
Selur eldsábyrgð og bifredða ábyrgð-
ir. Pkritlegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofusími: 24 263
Heimasiml: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
R e n t a 1 b
Insurance
RealEstate
Mortgagea
600 PARIS BLDG., WINNPEG.
Phones: 26 349—26 340
Emil Johnson
SKRVIOE ELEOTRIC
Rafmagna Contracting — A llakyna
rafrrvagnsáhöld seld og viO pau gort
— Eg sel Moffat og CcClary elda-
vélar og hefi þwr til synis á verk-
stæði mínu.
524 8ARGENT AVB.
(gamla Johnaon’s byggln.gin við
Toung Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima:27 286
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke 8t.
Selur ltkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá begtl
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarðla og legsteina.
Skrifstofu tal«. 86 607
Heimilis Tals.: 58 361
S Dr. C. H. VR0MAN
Tannlæknir
505 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPÉG.
SIMPS0N TRANSFER
Verzla með egg-á-dag hænsnafðður.
Annast einnig um allar tegundir
flutninga.
647 Sargent Ave. Simi 27 240

Holmes Bros. Transfer Co.
Baggage and Furniturr Moving
Phone 30 449
668 Alverstone St., Winnipeg
ViðskiftiUlendinga óskað.
Giftinga- og JarOarfara-
Blóm
með Jitlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 50 790
St. John: 2, Ring 3