Lögberg - 10.05.1928, Blaðsíða 6

BIs. ft.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. MAÍ 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist 1 íslenzkri þýðingu,
fcom fyrst út árið 1906 í N*w York).
Þegar Jefferson gekk niður stigann, kom
hann auga á bréf, sem lá þar á einm troppunm.
Hann tók það upp. Bagley hafði sknfað utan
á það, hann þekti höndina. Sjálfsagt var þetta
eitt af hréfunum, sem Bagley hafði fengið
þióninum til að láta í póstinn, og hann hafði
mist það þarna. En það, sem Jefferson þotti
einkennilegast var það, að bréfið var til Kate
Roberts. Vanalega hefði ekkert í veroldmm
getað komið Jefferson til að opna og lesa bret
til einhvers annars, en hann var sannfærður
um, að þessi maður væri bragðarefur og undir-
förull mjög, og hann grunaði hvað hér mundi
undir búa. Honum fanst það skylda sm, að
draga þennan náunga fram í dagsljósið, sem
svo ósvífnislega notaði stöðu sina til að tæla
stúlku, sem ekki hafði nóga skynsemi og var-
færni til að vara sig á fagurgala hans og vél-
ræði. Hann hikaði því ekki lengur, en opnaði
bréfið, sem var á þessa leið:
“Elskulega, .tilvronandi, kona mín!
Eg he'fi ráðstafað öllu. A miðvikudaginn
kemur, að viku liðinni, förum við til heimilis
vinar míns og þar giftir presturinn okkur. Svo
látum við staðfesta það löglega í bæjarráðs-
höllinni. Svo getum við farið með lestinni kl.
4 til Buffalo. Við skulum hittast í kvenna her-
berginu í Holland House kl. 11 á miðv'ikudag-
inn. Þangað kem eg í lokuðum vagni.
Þinni elskandi,
Fitz.’
“ Ja, hver skollinn,” sagði Jefferson í hálf-
um hljóðum. Honum fanst her nokkuð nærri
gengið Roberts Senat'or. Fyrst datt honum í
hug að fara aftur inn til móður sinnar og segja
henni frá þessu. Hún mundi segja manni sín-
um frá því undir eins, og hann mundi áreiðan-
lega ekki lengi að gera Bagley greið og góð
skil. En frá þeirri fyrirætlan féll hann þó
fljótlega. Hví ekki að gera sér eins mikið úr
þessu og hægt var? Hann gat vel beðið svo sem
tvo daga. Það lá ekkert á. Það var bezt að
lofa Bagley að halda að alt væri í bezta lagi,
þangað til á elleftu stundu. Kate mátti gjarn-
an fá bréfið, Það var hægðarleikur að fá sams-
konar umslag og bréfsefnið og stæla skriftina
svo vel, að hún þekti það ekki. 'Slíkur náungi,
sem Bagley var, átti ekki skilið, að honum
væri nokkur vægð sýnd. Jefferson var í eng-
um vafa um það, að þegar faðir sinn kæmist
að þessu, þá myndi hann reka Bagley umsvifa-
laust og þetta yrði þó að minsta kosti til þess,
að heimilið losnaði við þenna undirförla og
hvimleiða náunga. Jefferson stakk bréfinu í
vasa sinn og fór út og hann var í miklu betra
sgapi heldur en þegar hann kom.
Ryder sat einn inni á skrifstofu sinni. Hann
hafði komið 'heim óvanalega snemma, því hann
átti von á tveimur gestum, sem hann vildi endi-
lega sjá. Annar var EllLson leynilögreglumað-
ur, og bjóst Ryder við að fá einhverjar fréttir
hjá honum frá Massapequa. Hinn' var Shirlev
Green, höfundur sögunnar “The American
Octopus”, sem lolcsins hafði nú gengið inn á að
sýna honum þá virðingu, að eiga tal við hann.
Hann sat við skrifborð sitt og fyrir framan
hann var bunki af einhverjum skjölum, sem
hann var að lesa. Milli varanna hafði hann
einn af þessum löngu dökkleitu vindlum, sem
hann reykti ávalt. Yið og við leit hann upp
frá skjölunum og þeir, sem kunnugir voru
manninum, hefðu vel getað séð, að nú var hann
að hugsa um eittJhvert gróðabragð, sem hann
gerði sér góðar vonir um. Alt af annað slagið
skrifaði hann! einhverjar tölur á blað. sem hjá
honum lá, og það levndi sér ekki. að hann var
ánægður með þær tölur. Hann .stóð á fætur og
gekk um gólf dáJitla stund, eins og hann gerði
oft, þegar hann var að ráða fram úr einhverju
vandamáli.
“Fimm miljónir,” tautaði hann fyrir munni
sér. “Ekki cent meira. Ef þeir vilja ekki
selja, þá tökum við til okkar ráða.”
Bagley kom inn. Ryder leit á hann og
spurði önuglega, bvort Ellison væri kominn.
“Já, hann er niðri,” svaraði Bagley. “En
Mr. Herts er hér, og hann vill endilega fá að
sjá vður og segir, að sér ríði lífið á því.”
“Honum ríður sjálfsagt töluvert á því,”
sagði Ryder. “Létið þér hann koma inn. Það
er eins gott að hafa þetta útgert nú strax.”
Bagley fór út, og kom aftur að vörmu spori
og með honum var maður lágur vexti og feit-
laginn og heldur búralega klaxldur, og var auð-
séð, að honum var mikið niðri fyrir. Maður
hefði vel getað hugsað, að hann væri ölgerðar-
maður, en reyndar var hann foresti gasfélags,
sem talið var auðugt gróðafélag, og hann var
mikill atkvæaðamaður á Wall Street. Það var
bara einn maður, sem talinn var honum meiri,
og það var John B. Ryder. En í þetta skifti
var hann ekki eins öruggur, eins og við hefði
mátt búast. Hann var fölur í andliti og hann
har það greinilega með sér, að taugarnar Voru
óstvrkar. Hann var sjáanlega mjög áhyggju-
fullur.
“Tilboð vðar, Mr. Rvder, er alveg ómögu-
legt,” sagði hann með töluverðum ákafa. -“Ef
hað yæri begið, þá töpuðu hluthafarnir stórfé.
Eignir félags vors eru að minsta kosti sex
sinnum meira virði heldur en hér bióðið fvrir
þær. Vér erum til með að selja fvrir tuttugu
miliónir — ékkert minna.”
Rvder vpti ö«Ium.
“Mr. Herts,” svaraði hann hæglátlega, “í
dag hefi eg mikið að gera og er ekki í því skapi
að mig langi til að ræða þetta mál við yður.
Annað hvort kauimm við eignir og réttindi fé-
lags yðar, eða vér gerum því ómögulegt að
starfa. Þér getið valið um. Þér hafið okkar
tilboð, fimm miljónir, livorki meira né minna.
Ætlið þér að taka því?”
“Nei, það dettur mér ekki í hug; þið getið
farið norður og niður með ykkar skammarlega
tilboð,” sagði Herts og varð æfur við.
“ Jæja, þá,” svaraði Ryder jafn-rólegur eins
og áður. “Við tölum þá ekki meira um þetta
mál. Nú er mér frjálst að gjöra eins og mér
sýnist. Okkur stendur til boða að kaupa ann-
að gasfélag fyrir lítið verð, sem hefir leyfi til
að leggja gaspípur í öll stræti í Philadelphia.
Við kaupum þetta félag og bætum tíu miljónum
dala við höfuðstól þess, og svo seljum við gas í
Philadelphia fyrir sextíu cents þúsundið.
Hvernig lízt vður á það?”
Ryder sagði þetta alveg rólega og með
mestu stillingu, og svipbrigði voru engin sjá-
anleg á andliti hans. Hann fann til þess valds,
sem hann hafði yfir öðrum mönnum með auð
sýnum, og honum þótti ekki meira fyrir að
eyðileggja atvinnu annara. manna og lífsfram-
færi, heldur en að stíga á maðkinn í moldinni.
Maðurinn, sem hann hér átti við, hafði að vísu
verið taliifn auðugur maður og sjálfstæður, en
nú varð heldur lítið úr öllu hans sjálfstæði.
Hann vissi vel, að þetta var ekki sagt út í loftið
og hann vissi einnig, að Ryder og félagar hans
voru þess megnngir, að evðileggja hvaða iðn-
aðar- eða verzlunarfyrirtæki í landinu, sem þeir
lögðust á móti. Þetta var algerlega ólöglegt,
en það var daglega gert, og hans félag var ekki
það eina, sem þeir félagar höfðu komið fvrir
kattamef. Herts fann vel, að hér varð hann að
lúta í lægra lialdinu.
“Leikið okkur ekki svona hart,” sagði hann
í biðjandi róm. “Þessi nauðungarsala kemur
okkur öllum á vonarvöl. Setjið yður í okkar
spor. Hugsið um þa^, að margar fjölskyldur
hafa ekkert annað við að styðjast en það, sem
þær eiga í þessu félagi.”
“ Tilfinningamálum og viðskiftum blanda og
aldrei saman,” svarði Rvder og vr jafn kald-
ur og rólegur eins og áður.
“Þér hafið heyrt mína skilmála. Eg tala
ekki um þetta mál frekar. Látið mig heyra,
hvað þér ætlið að gera. Fimm njiljónir eða
samkepni. Ráðið annað hvort við yður nú, eða
við hættum samtalinu.”
Hann leit á úrið sitt og snerti rafmagns-
bjölluna. Keppinautur hans var með öllu
yfirbugaður, og liann svaraði með velkum róm:
“Þér eruð óvæginn maður í viðskiftum,
John Ryder. Eg geng að tilboði yðar. Eg veit
ekki hvað félagar mínir kunna að segja. Eg
þori varla að sjá þá.”
“A morgun um þetta leyti, verða samning-
arnir tilbúnir fyrir yður til að undirskrifa þá.
Þér fáið jafnframt útborgaða alla upphæðina.
Verið þér nú sælir. ”
Bagley kom inn og Herts fór út úr herberg-
inu seinlega. Þegar hann var farinn, settist
• Ryder aftur niður og ánægjubros lék um varir
hans. Hann sagði Bagley að láta Ellison koma
inn.
Meðan hann beið eftir honum, sat hann
makindalega í stólnum og reykti. Hann var
sjáanlega að hugsa um eitthvað, en hann var
ekki að hugsa um félagið, sem hann hafði nú
eyðilagt, og hann var heldur ekki að hugsa um
lögreglumanninn, sem hann átti von á. Hann
var að hugsa um söguna, ‘ ‘ The American Octo-
pus” og höfund hennar, sem hann nú bjóst við
að sjá eftir fáeinar mínútur. Hann leit á klukk-
una. Hana vantaði fimtán mínútur í þrjú.
Konan, sem skrifað hafði þessa sögu, átti að
koma eftir firntán mínútur, ef hún væri stund-
vís, en það væru konur nú reyndar fremur
sjaldan. Hvernig skvldi hún nú arniars vera,
þessi Shirley Green? sem ekki lét sér fyrir
brjósti brennna, að koma á has fund og skifta
orðum við auðugasta og voldugasta mann í
Vesturheimi? Areiðanlega var hún töluvert
frábnigðin öðrum konum. Hann fór að reyna
að gera sér í hugarlund hvernig hún mundi
líta út, og honum fanst hún hlyti að vera há og
mögur, stórbeinótt og ókveníeg í öllu útliti.
Hann var alveg viss um5 að hún væri roskin og
geðvond piparmey, óánægð við guð og menn,
en sérstaklega við þá menn, gem komist hefðu
yfir mikil efni og höfðu mikil ráð og völd í
landinu. Sjáanlega voru það auðmennirnir,
sem henni var uppsigað við og gat með engu
móti látið óáreitta. En hvernig svo sem hún
kynni nú að líta út, þá var það víst, að hún var
óvanalega gáfuð og hún var framúr skarandi
vel að sér í stjórmnálum og atvinnumálum þjóð-
arinnar, og það var vafalaust hyggilegra, að
hafa hana með sér en á móti. John Ryder hafði
tailð sjálfum sér trú um það, að með sínum
mikla auð^ .gæti hann komið fram svo að segja
hverju því, sem hann vildi, og hann efaðist ekki
um, að hann gæti fengið Shirley Green til að
ganga í sína þjónustu, ef hann bara borgaði
henni nógu vel. Að minsta kosti mundi hún þá
ekki skrifa fleiri bækur um hann.
Dyrnar opnuðust, og inn kom Bagley og
Ellison með 1 onum.
”Komið þér sælir,” sagði Ryder glaðlega,
þegar Ellison kom inn. “Hvað hafið þér að
segja mér? Eg get að eins talað við yður fá-
einar mínútur. Eg á bráðum von á vinkonu
vðar. ”
“Vinkonu minni!” hafði Ellison upp eftir
honum.
“Já, Shirley Green, rithöfundinum, ” sagði
Rvder og hafði sjáanlega gaman af að sjá
leynilögreglumanninum koma þetta á óvart.
“Ráð yðar reyndust góð í þessu efni. Hún
kemur hér í dag.”
“Mér þykir gott að heyra, að þér hafið nú
fundið hana. ”
“Það ætlaði nú eð ganga erfitt,” sagði
Ryder. ‘ * Við skrifuðum henni mörgum sinnum
áður en hún var ánægð með það, hvernig bréfið
væri orðað. En loksins hepnaðist það nú samt
og eg vonast eftir henni klukkan þrjú. En
hvað er nú um þessa Rossmore stúlku. Hafið
þér farið til Massapequa?”
“ Já, eg hefi verið þar hvað eftir annað, og
eg er nú rétt nýkominn þaðan. Rossmore dóm-
ari er þar, en dóttir hans hefir verið burtu, og
enginn' sýnist vita hvar hún er.”
“Farin burtu — hvert?” sagði Ryder með
ákefð. Þetta var einmitt það sem hann óttað-
ist. Meðan hann gat haft auga á henni, var
ekki svo mjög hætt við, að Jefferson færi út í
þá vitleysu, að giftast henni. En nú, þegar
hún var horfin, mátti búast við hinu versta.
“Eg hefi ekki getað komist að því, hvar hún
er. Nágránnarnir vita ekkert um hana. Þeir
segja, að hún sé stolt. Eini maðurinn, sem
nokkuð vissi, var prestur sem Deetle heitir.
Hann sagði, að gömlu hjónin hefðu orðið fyrir
miklu mótlæti og að dóttir þeirra væri í París-
arborg—”
“ Já, já, eg veit alt um það,” sagði Rvder
óþolinmóðlega. “En hvað er nú orðið um
hana?”
“Eg veit ekki. Eg reyndi jafnvel að spyrja
írsku vinnukonuna, sem er þar í húsinu, en það
kom nu ekki fvrir mikið. Þvílíkur vargur!. Eg
hélt hún ætlaði að fljúga á mig. Hún sagðist
ekkert vita hvar stulkan væri, enda væri sér
algerlega sama um það.”
Ryder barði roknahögg í borðið, eins og
hann gerði stundum, þegar hann vildi láta
veita því sérstaka eftirtekt, sem hann sagði.
“Eg er ekki ánægður með þetta, að stúlkan
finnist ekki. Þér verðið að fina hana, þó þér
þurfið að fara landið á enda til þess. Hervið
þér það! Hefir sonur minn sézt á þessum
slóðum?”
“Mér var sagt, að ungur maður hefði sézt
þar kveldið áður en stúlkan hvarf. Lýsingin
atti við son yðar, en sá sem sagði mér,' þekkir
hanu ekki, og hann hefir ekki sézt þar síðan.”
“Það hefir verið sonur minn, það er eg viss
um. Jlann veit hvar stúlkan er. Þau eru kann-
ske saman nú, en það má ekki eiga sér stað.
Þér verðið að finna þessa stúlku, og eg skal
gefa yður þúsund dali.”
Andlitið á Ellison varð alt að einu brosi út
af þessari peninga von. Um leið og hann stóð
upp sagði hann:
“Eg skal finna hana, það skal ekki bregð-
ast; eg skal finna hana.”
Bagley kom inn með miklum yfirlætissvip,
eins og hann hafði æfinlega þegar hann kom til
að tilkynna húsbóndanum einhverja meiri-
háttar gestakomu, en áður en hann gat nokkuð
sagt, spurði Ryder hann, hvenær hann hefði
seinast séð son sinn.
“Eg sá hann í dag”, svaraði Bagley. “Hann
vildi sjá yður til að kveðja yður. Hann sagðist
koma aftur. ”
Það var auðséð, að Ryder létti við þessar
fréttir. “Þetta er þá ekki alveg eins slæmt,
eins og eg hélt, ” sagði hann. Síðan sneri hann
sér að Bagley og spurði hvað hann vildi.
“Það er kvenmaður niðri —* Miss Shirley
Green.”
Rvder reis á fætur, eins og ósjálfrátt.
“Ó, já. Vísið þér henni inn.. Verið þér sæl-
ir, Ellison. Finnnið þér stúlkua, og þá fáið
þér þúsund dali.”
Leynilögreglumaðurinn fór út og fáeinum
mínútum síðar kom Bagley inn aftur, og með
honum var Shirley Green.
Músin var komin í Ijónsbælið.
XII. KAPITULI.
Ryder sat kyr við skrifborð sitt, þegar hún
kom inn, og leit ekki einu sinni upp. Það leit
út fyrir, að hann væri önnum kafinn og tæki
ekki einu sinni eftir því, að nokkur hefði komið
inn. Þetta var siður hans, þegar hann tók á
móti ókunnnugu fólki. Það gaf þeim, sem á
hans fund komu, til kynna, að það væri bezt
fy a^ vonast ekki eftir of miklu, enda
fengu þeir oftast heldur lítið. Shirley stóð
þarna ýnokkrar mínutur og vissi eiginlega ekki
hvað hún átti af sér að gera, ganga beint til
Ryders og ávarpa hann, eða setjast niður og
'bíða. Hún gerði sér því upp dálítinn hósta og
Ryder leit upp. Þegar hann sá hana, brá hon-
um talsvert í brún, og hann tók út úr sér vind-
ílmn og stóð á fætur. Hann hafði verið svo al-
veg yiss um, að þessi söguhöfundur væri rosk-
m piparmey, ólagleg og ókvenleg, og eitt af því,
sem hann var alveg viss um, var það, að hún
mundi brúka stór gleraugu. En nú sá hann, að
hann hafði gert sér mjög rangar hugmvndir
um þessa konu. Fyrir framan hann stóð ung
°g fógur blómarós, sem ómögulega gat verið
eldri en svo sem 25 ára. Það hlaut að vera
eitthvað athugavert við þetta alt saman. Það
var alveg óhugsandi, að þessi unga og fallega
stúlka hefði skrifað söguna “The American
Octopus.” Hann gekk til hennar og heilsaði
henm hæversklega.
“ Vilduð þér tala eitthvað við mig?” sagði
hann hæversklega. Hann kunni þá list eins vel
eins og nokkur annar maður, að koma fram
kurteislega og prúðmannlega, þegar hann vildi
það við hafa.
“Já,” svaraði Shirley og var röddin dálítið
óstyrk, þó hún reyndi eins og hún gat að vera
róleg og stilt. “Mrs. Ryder bað mig að finna
sig hér klukkan þrjú. Eg er Miss Green.”
“Þér — Miss Green?” sagði Ryder og þótt-
ist vera mjög undrandi.
ÞEIR SEM ÞURFA _
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limlted
Offlce: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir Islendingar, er í hyggju hafa aö flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eSa frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
REYNIÐ EKKI AÐ KOMAST AF
ÁN ELDSÁBYRGÐAR
Eldurinn tekur ekki vilja mannsins til greina og hann bíður ekki eftir því að
þér séuð viS honum búinn,
Látið Oss Tryggja Yður
Peningar til láns gegn fasteignaveSi 1 borginni eða útjaðra borgum með
lægstu'fáanlegum rentum.
HOME SECURITIES LIMITED
468 MAIN STREET :: WINNIPEG.
Phone: 23 377 LEO. .TOHNSON, Secretary.
Samlagssölu aðferðin.
= Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar-
| afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega
= lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin
| hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að
| vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru
= fyrgreind þrjú meginatriði trygð.
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
i S46 Sherbrooke St. - ; Winnipeg.Maaitoba
nillllllllllllllllllillllIIIIIII'IIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIOIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIItlllllllllHIIIHII
“Já, eg er Miss Green — Shirley Green,
höfundur bókarinnar ‘ ‘ The American Octopus. ’ ’
Þér báðuð mig að koma, og hér er eg.”
1 fyrtsa sinni á æfinni kom það nú fyrir
John Ryder, að hann vissi ekki hvað hann átti
að segja. Hann lióstaði og stamaði og leit alt
í kring um sig eftir stað, þar sem haun gæti
lagt frá sér vindilinn. Shirley hafði gaman af
þessu, en kom lionum samt út úr vandræðunum
og sagði:
“Haldið þér hara áfram að reykja. Það
gerir mér ekkert til. ’ ’
Ryder lagði nú samt sem áður frá sér vind-
ilinn og virti gestinn fyrir sér mjög vandlega.
“Svo þér eruð Miss Green?”
“Já, ” svaraði hún, og mátti heyra dálítinn
óstyrk í röddinni. Með sjálfri sér óskaði hún,
að hún væri komin heim til sín. Hinn mikli
maður horfði enn á liana, eins og hann væri að
mæla með augunum hinn andlega stvrk þess-
arar stúlku, sem hafði vogað sér að finna að
gerðum hans og gróða-aðferðum opinherlega,
og hann benti henni á stól rétt við skrifborðið
og sagði:
“Viljið þér ekki gera svo vel og fá yður
sæti?”
“Þakka yður fyrir,” sagði Shirley og sett-
ist niður, hinu megin við skrifborðið, and-
spænis Ryder, og henni leið ekki sem bezt, því
hún fann að augu hans hvíldu stöðugt á henni.
“Eg hefði frekar búist við—” sagði hann
og hikaði við, eins og hann vissi ekki hvað hann
ætti að segja, en hélt svo áfram: “Þér eruð
yngri heldur en eg hélt, Miss Green, miklu
yngri. ”
“Tíminn bætir nú úr því,” sagði hún bros-
andi og bætti svo við dálítið glettnislega: “Eg
bjóst við að finna Mrs. Ryder hér.”
Ofurlítið bros lék um varir hans, um leið
og hann tók bók, sem lá þar á borðinu, og
svaraði:
“Já, hiin skrifaði yður, en mig langaði til
að sjá yður viðvíkjandi þessari bók. ”
Iíjartað sló dálítið hraðara { brjósti ungu
stúlkunnar, en hún reyndi að vera sem stiltust
og sagði glaðlega:
“Þetta er bók, sem eg hefi skrifað; hafið
þér lesið hana?”
“Eg hefi gert það,” svaraði Rvder sein-
lega og horU5i fast á Shirley, og þótti henni
það alt annað en þægilegt; hann hélt áfram:
“Það er vafalaust rangt að eyða frá yður tím-
anum, svo eg skal strax koma að efninu. Mig
langar til að spyrja yður, hvaðan þér liafið
fengið hugmyndina um þennan John Border-
ick, sem er aðal söguhetjan?”
“Imyndunarafl mitt hefir skapað þessa
persónu, auðvitað, eius og allar aðrar persónur
í sögunni,” svaraði Shirley.
Ryder opnaði hókina og Shirley sá, að eitt-
hvað var skrifað í hana á ýmsum stöðum.
Hann fletti blöðunum litla stund og sagði svo:
“Þér hafið hér dregið mynd af töluvert
miklum manni.”
“Já” svaraði Shirley, “hann hefir mikil
tækifæri, en eg held að hann geri heldur lítið
úr þeim.”
Það var eins og Ryder veitti þessu ekki eft-
irtekt, en hélt áfram að lesa litla stund og
sagði svo:
i-< 1111111111111111111111111111111111111111111111 ■ 111111111111111111111L'