Lögberg - 10.05.1928, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. MAÍ 1928.
Bls. 7.
Grœðsla
með ])ví að nota Zam-Buk
gefur daglega undursamelg-
an árangur. Reynið það við
öllum skurðum og sárum. Og
ykkur mun furða á afleiðing-
unum. — Græðslu krafturinn
kemur frá plöntu-vökva, sem
kemst inn í höruudið, og um-
myndar það. Þetta
Grœðandi
lyf græðir innan frá og eyðir
meinsemdum, er liggja djúpt
í hörundið eða undir því Það
eyðir verkjum og ónotum og
dregur alla óhollustu út úr
sárum og skurfum. ZamÆuk
er jurta sefni, sem græðir
sár náttúrlegan hátt. —
Zam-Buk
Ver rotnun
og ætti því að vera hið fyrsta
sem notað er við sár. Hvort
sem er um að ræða skurði,
bruna, mar eða annað því um
líkt, þá græðir Zam-Buk það
fljótlega. Að bera það á dag-
lega kemur í veg fyrir að
nokkuð ilt verði úr sliku.
THE GRÉAT /1ERBAI BAL/1
50c. askjan hjá lyfsölum.
Huginn og Muninn.
góða nýnæmi. Svona leið Þor-
láksdagur við hangikjötssuðu og
brauðbakstur til jólanna.
Aðfangadagur jóla rann upp.
Allir hröðuðu sér við störf sín,
svo þeim væri lokið áður en jóla-
hélgin gekk í garð. Ljós voru
kveikt með fyrra móti, og fleiri en
vant var. Menn og konur þvoðu
sér mikið vandlegar en hversdags
lega. Karlmenn kliptu skegg sín
og rökuðu, eftir því sem hver
vildi hafa það. Konur fléttuðu
hár sitt í marga fléttinga, nældu
það svo í Iykkjur upp undir skúf-
húfur sínar. — Okkur krökkunum
var þvegið og greitt. Allir sem
gátu, klæddu sig í beztu fötin, sem
þeir áttu til. Allir vildu líta eins
vel út í klæðaburði og framkomu
um jólin, eins og efni og kring-
umstæður frekast leyfðu, þó ekki
væri kannske að öðru leyti en því,
hvað fótabúning snerti, svo sem
nýja sokka og brydda skó. Hefðu
menn það, þá klæddu þeir ekki
köttinn um jólin; en það var gam-
alt orðtak um þá, sem ekki klædd-
ust í nýtt um jólin, að þeir klæddu
köttinn.
Ekki voru það stakkaskifti fólks
hvað klæðnað áhrærði, hvorki ný-
ir sokkar né bryddir skór, sem
vöktu athygli manna á því, að
jólin væru að ganga inn á brautir
ársins. Ekki heldur matarbreyt-
ing sú, sem alment átti sér stað.
Það voru jólakertin, kertaljósin,
og helgiblærinn og trúarlega lotn-
ingin, sem færðist yfir svip og
alla hegðtm manna, bæði til orðs
og æðis. öllum var gefið kerti,
steypt úr tólg. Okkur krökkum
hálft kerti. Það vakti óumræði-
legan fögnuð hjá okkur, að fá
þessa litlu kertisstúfa. Mæður
okkar kveiktu sjálfar á þeim fyr-
ir okkur, og fræddu okkur á því
um leið með mestu alúð, í hvers
nafni jólin væru haldin. —
Eftir Finnb. Hjálmarsson.
(Niðurl.)
Jólin.
Jólin voru og eru sú hátíð árs-
ins, sem öllum kristnum mönnum
verður minnisstæðust allra há-
tíða. Engin hátíð er nefnd jafn-
oft í daglegu tali; engin hátíð
hefir læst nafn sitt og helgi eins
trúarlega djúpt inn í hjörtu mann-
anna, eins og blessuð jólin.
Sjaldan var langt liðið frá vetr-
arkomu, þegar við fórum að spyrja
móður okkar um það, hvað langt
væri til jólanna. Það stóð sjald-
an lengi á svari upp á þessa spurn-
ing okkar, því þó hvorki væri við
hendina tíma, eða mánaðardaga-
tal, þá skauzt mæðrum okkar
sjaldan vísdómur í því að vita,
hvað tímanum leið, hvað árstíðir
snerti. Nú fórum við börnin að
telja vikur og daga á fingrum
okkar, og hlökkuðum alt af meir
og meir til jólanna, eftir því sem
dagatal okkar fækkaði; og seinast
var eftir ein vika. Þá benti líka
alt okkur á það, að einhver hátíð-
leg gestkoma væri í nánd. Það
var farið að þvo baðstofuna hátt
og lágt, þurka gluggana vandlega,
sópa hvern krók og kima í bæn-
um, búa til skó og brydda þá með
hvítu eltiskinni; bursta föt.
Á Þorláksdag var soðið kjötið,
og fleira, sem brúka átti til jól-
anna. En að kveldi þess dags var
steikt laufabrauð. Ekki þurftu
mæður okkar að kalla á okkur
þennan dag til að bera vitni um
það, sem fór fram í búri og eld-
húsi; þangað komum við sjálf-
boðin, þegar eitthvað gómsætt var
í seyði, Léttfætt var æskan inn
og fram bæjargöngin milli eld-
húss og baðstofu með laufakök-
urnar á lófunum handa þeim, sem
inni sátu. Mikið vorum við upp
með okkur af þeim heiðri, sem
okkur hlotnaðist með því að fá að
offra heimilisfólkinu því smekk-
Harui Hafði Veika Fætur og
Einnig Blöðrusjúkdóm.
L-,R«id> Denver, Colo.,
svo^ væntr „í',?1U s SÍn*a Þykir
vænt um p£ð, að hann vill
koma þeim góðu fréttum til allra
“Nuc-a^Tonp erU' Nann skrifar:
, Vn?a-T°ne er agætis meðal. Ee
sem^aldrpi Þ^ytuyerk f fótunum,
dle °?lír nótt eða
sivfkdémi »ðl3t einn,ír af blöðru-
af , U -° €g varð að kasta
aí mer vatm svo sem tólf sinnum
Nu erU- f6t,«ít8irnir sterk-
e?, «r Jafngóður af þeim
gekkr’’SJUkd°mi’ Sem að mér
Meira en miljón manna eiga
neil®u ,sina og krafta Nuga-Tone
að þakka. Það reynist þeim und-
ursamlega vel, sem hafa nýrna-
og blöörusjúkdóma, litla matar-
iyst, eða pjáist af þessum þreytu-
yerkjum, sem varna manni svéfns
a nottunni. Ef bú hefir við eitt-
nvað af þessu að stríða, ættir þú
að reyna Nuga-T'one. Það mun
gera þér ótrúlega mikð gagn.
huga-Tone fæst hjá öllurn, sem
meðul selia. Ef sá, sem þú skift-
ir við. ekki skyldi hafa það í búð-
inni, þa Iattu hann nanta það
fyrir þig frá heildsöluhúsinu.
“Látið þið þessi litlu, jarðnesku
kertaljós, sem við höfum nú
kveikt fyrir ykkur, tendra upp
andlegt trúarljós í hjörtum ykk-
ar, á jólabarnið, sem þessi hátíð
er hélguð. Verið góð og hlýðin
börn. Umgangist hvert annað
sem bræður og systur, og talið
ekki Ijótt orð til nokkurs manns.
Ef þið hlýðið þessu, þá getið þið
fagnað jólunum, fæðingarhátíð
frelsarans, eins og kristnum börn-
um sæmir. Hugleiðið þetta, sem
við höfum sagt. Áður en kertin
ykkar eru brunnin að skari, ósk-
ið svo hvert öðru gleðilegra jóla.”
—Allir höfðu nú kveikt á kertun-
um sínum, svo hvergi bar á
skugga í baðstofunni.
Þessi ljósafjöld og trúarorð
mæðra okkar var það, sem vakti
mesta eftirtekt hjá okkur börnun-
um á því, að þessi stórhátíð var
runnin upp. Og enn vakir sú
hugsun hjá okkur, að það finnist
meiri trúrækni í hreysum þeirra
fátæku, en sumra hinna, sem efna-
lega baða í rósum og hafa alls-
nægtir.
Svo liðu blessuð jólin og árin
út í tímans skaut, en endurminn-
ingarnar um þau og atvikin, sem
þeim urðu samferða, eru enn
glögg á minnisspjöldum Huga og
Muna.
Veturnir héldu sitt vanaskeið,
sumir skakviðrasamir, snjóþungir
og frostharðir, með hafísalögum,
svo hvergi sást í auðan sjó. Þeir
lofuðu vorinu seint og skygðu oft-
ast á vonarljós þeirra fátæku með
þessum hvítu klæðum sínum. Þeir
voru hamramir berserkir norðan
frá Dumbshafi, sem tröðkuðu öll
landhelgislög, og bættu aldrei fyr-
ir yfirtroðslur sínar.
Föstuhelgin.
Langafastan er sá tími vetrar-
ins, sem mörgum eldri Islending-
um hefir orðið minnisstæð. Hún
var nokkurs konar hátíð eða
helgi, hvað söng og lestra áhrærði,
og hefir víst verið það á íslandi
ávalt síðan Passíusálmar skáld-
meistarans Hallgríms Pétursson-
ar voru fyrst prentaðir of sungn-
ir. Engin bók á nokkurri öld, síð-
an ísland bygðist, hefir fest eins
varanlegar trúarrætur í hjörtum
íslendinga, eins og þeir blessaðir
sálmar. Engin bók hefir sefað
harma þeirra hrumu og einstæð-
ingsskap og fátækt og gefið þeim
naeð heilræðum sínum og bænum
öruggari trúarstaf til að styðjast
við hinstu sporin til dauðans, en
þau dýrmætu trúarljóð. Þau eru
leiðarljós að hásæti guðs fyrir
hvern kristinn mann, frá vögg-
unni til grafarinnar, enda orðið
svo hjartfólgin mðrgum eldri Is-
lendingum, að þeir hafa beðið
þess á banadægri, að Passíusálm-
ar Hallgríms Péturssonar fylgdu
sér í gröfina.
Samferða þessum sálmum til
guðræknisiðkana voru á þessum
árum Vigfúsarhugvekjur og
Bjarnabænir, sem þá þóttu ágæt-
ar. En á sunnudögum var víst al-
ment lesið í Vídalíns postillu.
Sumardagurinn fyrsti.
Sumardagurinn fyrsti var á
þessum árum einn af mestu uppá-
haldsdögum, nærri því eins og
jólin. Oft var spurt að því, hvað
nú væri langt til sumars. Vonin
um að þá breyttist veðurátta til
hins betra, hafði þá örfast og
gengið í ábyrgð fyrir það, að
sumarið færði björg í bú. Oft
rættist þessi von, að sumar kæmi
með sumri, hvað veðuráttu snerti.
Suðrið hafði tekið við völdum,
jafnvel áður en sumardagurinn
fyrsti varpaði geislum sínum í
fangið á Tungugnúpnum. Sólin og
sunnanvindar breyttu klæðum
vetrarins í vatn. Ár og lækir
fögnuðu frelsinu, uxu og flæddu
yfir alla bakka og spýttu mórauðu
í allar áttir, áður en þau fleygðu
sér í sjóinn.
iFormennirnir höfðu róið fram
á fjörðinn. Sumir leituðu að
fiski, en aðrir eltu selinn, sem
hafði bara komið í njósnarferð
inn á skjálfandann. Lóan var
komin heim úr langferð sinni til
Afríku; farmenn sögðu, að lóan
færi til Afríku á haustin. Hún
sveif í loftinu og bauð öllu gleði-
legt sumar, með kvaki sínu: bí-bí
dýrri-dýrri. Fjöll og hálsar þökk-
uðu henni fyrir komuna og ósk-
irnar, með því að taka upp henn-
ar eigin orð: bí-bí dýrri-dýrri. En
mannanna börn hlustuðu hug-
fangin og steinþögðu.
Fleiri farfuglar komu og kunn-
gerðu æskustöðvunum komu sína
með því að syngja þeim vorkvæði,
sem þeir höfðu ort, meðan þeir
dvöldu utanlands. Þeir voru bæði
ljóðskáld og tónskáld, jafnvel
betri en mennirnir í þeirri list.
Ekkert lifandi dirfðist að kalla
þá leirskkáld; braglist og tón-
fræði voru þeim meðfæddar gáf-
ur; en tilsagnar í hvorutveggja
höfðu þeir notið í heimahögum
ættlandsins, hjá föður og móður.
Kvikfénaður bændanna breiddi
sig um hlíðar og bala og undi
lífinu vel við að kroppa nýgræð-
inginn. Sóley og fífill litu hýru
auga hvort til annars í túnunum
kringum bæina; ljónslöpp og
maríustakkar ,höfðu fæðst og fest
sér heimili meðfram hverjum læk
í sveitinni; þar nutu þau lífsins
í ró og næði við sólskinið og dagg-
arúðann. Alt sem lífsmagn fékk
iðaði út í sumarið og daginn til
einhvers starfs. Við börnin flutt-
um búferlum með leikföngin okk-
ar, horn, leggi, skeljar og hörpu-
diska, út á hól, og lékum okkur
að þeim, eins og skáldið kvað.
Og einhvern daginn í kringum
sumarmálin gat það komið fyrir,
að bændurnir, Björn í Rauf, eða
Sigurpáll í Skógum í Reykja-
hverfi, komu með þá fregn til
kauptúnsins, að verzlunarskipið
væri að koma.
Ef alt lék í lyndi um sumardag-
inn fyrsta, þá var hann sann-
nefnd hátíð í hugum fólksins.
Allir heiðrðu jómfrúdaginn, sum-
ardaginn fyrsta; hann var þeirra
brúðgumi, þær unnu honum af
öllu hjarta. Hann táknaði bezt
merkið þeirra: fegurð og blíðu.
Hann var gjafmildur við alla,
jafnvel gjafmildari en jólin. Hon-
um var líka fagnað af hjarta
allra, hvort sem hann gekk fyrir
glugga á hvítum klæðum eða
grænum. Hann var höfðingi í
lund, hverju sem hann klæddist.
Ekkert land í heiminum á eins
langa daga sem þú, ísland!
Ekkert land í heiminum á eins
margar bjartar nætur, sem þú,
ísland!
Ekkert land í heiminum á eins
björt og fögur norðurljós, sem
þú, ísland!
Vaxtarfegurð þín og tignar-
svipur lokkar yndi í alt mannlegt
vit.
Þá höfum við nú mint þig á
það helzta, sem þig fýsti að heyra
um ferð okkar heim til æskustöðv-
anna. En biðjum þig og þá, sem
hafa kannske hlustað á þetta sam-
tal okkar, að gæta þess, að þó
börnin muni lengi, eins og mál-
tækið segir, þá hefir samt margt
af því, sem við höfum mint þig
á hér að framan, verið grafið upp
úr talsverðum gleymskufölva, því
langt er um öxl að líta, þar sem
um sextíu ár liggja milli við-
burða og frásagna.
Jarðskjálftanna miklu á Tjör-
nesi, sem orsökuðu mestu tjóni í
g^rend við kaupstaðinn Húsavík,
18. apríl 1872, höfum við ekki
minst. Vitum að jafnöldrum okk-
ar, sem enn lifa, eru þeir minnis-
stæðir. Um þá ritaði Lúðvík
Finnbogason, sem nefndur er hér
að framan, og getum við vísað á
ummæli hans hjá Þorvaldi Thór-
oddsen: Jarðskjálftar á Norður-
landi, bls. 221-224.
Getið skal þess, að margt af því
fólki, sem nefnt hefir verið hér
að framan, einkum þeir yngri,
fluttistj til þess’a lands, og býr
hér enn. Margt af því hefir lengi
búið í Winnipeg. Alt hefir það
getið sér góðan orðstír í þessu
landi, og staðið framarlega í ýms-
um opinberum málum, svo sem
bindindis og kristindómsmálum og
ávalt reynst einlægt og giftu-
drjúgt Margt af börnum þess
hefir gengið mentaveginn, og eru
nú læknar, lögmenn, 1 prestur, 1
fylkisþingmaður og margir fleiri
merkir menn og konur.
Tjörnes! haldi svo allar helgar
dísir hðndum yfir þér og þeim,
sem þú ólst, meðan sólin skin á
Tungugnúpinn.
KVÆÐI
til Björns Thorbergssonar,
Flutt í kveðjusamsæti í Concordia
Hall, Churchbridge Sask., 18.
apríl 1928.
Þér heilsa eg, heiðursgestur,
og hljóðs mér bið um stund.
Er svífur só<l í vestur,
í samúð rétti mund.
Svo kveð eg hljómi hreinum,
en hlusti fold og lá.
Og sízt með kögursveinum
þér sæti skipa má.
Þú mæti landnámsmaður,
sem marga ruddir braut. —
Sit hjá oss heill og glaður —
þér hróður falli í skaut.
Því enn, í hárri elli,
— já, að því dáðst eg get —
þú hefir haldið velH,
og hopað eigi’ um fet.
Á mörgum hnullung hálum
þú hlauzt að stikla létt.
En fylgdir fast að málum
er fanst þér stefna rétt.
Og vopnin traustum tökum
þú tókst, er veittir lið,
og réðist á með rökum,
sem rangt þér horfði við.
Og fjölvit fræðimanna
þú fékst sem vöggugjöf.
En vaskleik víkinganna
í volki’ um reynslu-höf.
Svo eflist þol og þorið
við þrautir lengi’ að fást,
sem fylgi vetri vorið,—
sú vissa aldrei brást.
Þú lékst þér oft að Ijóðum
við lífsins skýja-rof.
Og það er list með þjóðum, —
en þökkuð sízt um of.
En hvíld þér fanst þú finna
í frægð hins snjalla ríms.
Þú kvaðst ei mikið minna,
en mögur Skalla-Gríms.
Og trúr þú varst á verði.
Svo var þín hyggjan sljmg,
sem goði gyrtur sverði
þú gekst á fjölmörg þing.
Þú kaust að hugsa hærra
og horfa’ er fjöldinn svaf.
Þitt sjónarsvið er stærra,
en samtíð vissi af.
Að skarð er fyrir skildi,
það skjátlast ekki nú. ,
1 margri háðri hildi
oss henti raunin sú.
En hver, sem vinna vildi
af viti, eins og þú,
eg hygg hann þrautir þyldi
og þryti’ ei von né trú.
R. Johnson.
Frá Isíandi.
Reykjavík, 2. apríl
Nýlega er látinn í Kaldaðarnesi
Ólafur Sigurðsson, sonur Sigurð-
ar heit. ólafssonar sýslumanns
og bróðir Haraldar píanóleikara,
Jóns skriftsofustj. Alþingis og
þeirra systkina. Hann var 39 ára
gamall. Hann hafði stundað nám
á landbúnaðarháskóalnum í Kaup-
mannahöfn, og stóð fyrir búi í
Kaldaðarnesi hin síðari árin.
Hann var mannkostamaður og vel
að sér eins og hann átti kyn til.
Skíðaferðir hefir Skíðafélag
Reykjavíkurj jallmiikið ctíðkað 1
vetur, hafa og verið óvenjulega
góð skilyrði til þess, því snjór hef-
ir verið með allra mesta móti til
fjalla sunnanlands í vetur. Hafa
félagsmenn og aðrir þeir, er þátt
hafa tekið í þessum ferðum, farið
hæði upp á Mosfellsheiði og Hell-
isheiði. Um síðustu helgi fóru
um 50 manns, en þar af voru yfir
30 Norðmenn. Sýnir það nokkuð
glögt, að þeir eru okkur íslend-
ingum fremri í því að stunda
vetraríþróttir, enda hafa þeir um
langt skeið staðið mjög í fylk-
ingarbrjósti vetraríþróttanna.
Fordson dráttarvélar verða
keyptar hingað til lands nokkrar
í vor. Grímsnesingar kaupa eina,
Búnaðarsamband Suðurl. eina, ís-
firðingar eina, og Borgfirðingar
og Reykdælir sína hvorir. Með
öllum vélunum á að kaupa herfi.
Ber þetta vott um aukinn búnað
aráhuga og framfarir í jarðrækt.
Um ísl. málverkasýninguna er
enn skrifað mikið í þýzk blöð, og
eru dómarnir allir á eina lund —
að sýningin sé merkileg og verð-
skuldi athygli. Tveir ítarlegir
dómar hafa fyrir ekki löngu birst,
annar í þýzka blaðinu “Tag”, en
hinn í “Berliner Tageblatt”, og eru
báðir hinir vinsamlegustu, og seg-
ir í öðrum, að sýningin komi
mönnum í kynni við sérkennilega
og sjálfstæða list þjóðar, sem
standi Þjóðverjum nærri frá fornu
fari í menningu og lífsstefnu. —
Vörður.
Reykjavík, 29. marz.
Þann 28. jan. s.l. andaðist að
Hjaltabakka frú Hansína Þor-
grímsdóttir, ekkja Þoryaldar'
prests Ásgeirssonar, síðast prests j
að Hjaltabakka, á fyrsta ári yfirj
áttrætt. — Hún var fædd í Þing- j
múla 10. apríl 1847, dóttir séra!
Þorgríms Arnórssonar, er þar var
þá prestur, og Guðríðar Péturs-
dóttur frá Engey. Frú Hansína
giftist þar eystra séra Þorvaldi ogi
fluttist með honum frá Hofteigi
1880 að Hjaltabakka. Þjónaði
hann því brauði“þar til 1887, að
hann andaðist að Hjaltabakka, en
hafði þó á þessu tímabili búið
bæði í Steinnesi og Hnausum. —
Þeim varð 9 barna auðið. Dóu
fimm ung eystra í Hofteigi, og ein
dóttir uppkomin að Hjaltabakka.
Þrjú lifa: Sigríður, gift Þórarni
hreppstj. á Hjaltabakka, Guðríð-
ur, gift Kristjáni Berndsen í
Reykjavík, og Ásgeir, giftur á
Blönduósi. Auk þess kom með
frú Hansínu að austan, sem nokk-
urskonar uppeldisdóttir, Margrét
Þorsteinsdóttir, nú ekkja á
Blönduósi. Va.r Margrét henni
jafnan sem dóttir og ekki sízt á
síðustu árum. — Frú Hansína
var mesta dugnaðar- og merkis-
kona. — Vörður.
ÞAKKARÁVARP.
Eg og maðurinn minn vottum
hér með innilegasta hjartans
þakklæti öllum þeim, sem á einn
eða annan hátt sýndu okkur sam-
úð og einlæga vináttu, þegar mað-
urinn minn verktist í vetur og
varð að dvelja um nokkurn tíma á
sjúkrahúsinu í Winnipeg. F.g
Mla ekki að telja hér upp nöfn
allra þessara mörgu vina og vel-
gjörðamanna okkar, en læt það
nægja, að nefna þá Dr. J. P. Páls-
son í Elfros, Sask., og Dr. B. J.
Brandson í Winnipeg, O" sömu-
leiðis þau Mr. og Mrs, Harald
Einarrson í Elfros, sem við ei^-
um svo mikið að þakka fyrir
dæmafáa nærgætni og umhyggju,
sem þau hafa sýnt okkur í einu og
öllu. — Við biðjum almáttugan
guð að launa öllum okkar vel-
gjörðamönnum, þegar honum finst
bezt henta.
Mr. og Mra. F. Sveinsson,
Elfros, Sask., 3. maí 1928.

Elzta Eimskipa-samband til Canada
1840—1928
Skrifið til:
IHE CUNARD LINE
270 MAIN STREET,
WINNIPEG, MAN.
Cunard eimskipafélagiC býður fyrirtaks fólks-
flutnlnga sambönd við Noreg, Danmörk,
Finnland og ísland, bæði til og frá canadísk-
um höfnum, (Quebec f sumar).
Cunard eimskipafélagið hefir stofnsett ný-
lendu. og innflutningsmála skrifstofu f Win-
nipeg, og getur nú útvegað bændum skandi-
navfskt vinnufólk, bæði konur og karla.
Skrifið á yðar eigin twngumáii til undir-
ritaðs félags, er veita mun allar upplýsingar
ðkeypis.
pað er sérstaklega hentugt fyrir fólk, sem
heimsækja vill skandinavfsku löndin, að ferð-
ast með Cunard skipunum.
Eitt meðal hinna mörgu hlunninda, er Cun-
ard félagið býður, er bað að veita gestum
tækifæri á að svipast um í London, heimsins
stærstu borg. .
Brauðgerðarhús Winnipegborgar
47 ár, hafa breytt Winnipeg úr litlu þorpi í Norðvesturlandinu,
í stærstu og ágætustu borg í Vestur-Canada.
47 ár, hafa orsakað hliðstæða breytingu á Speirs Parnell Bak-
ing Co., Ltd. frá því er það fyrst hóf göngu sína 1882 í litlu og
óálitlegu verkstæði, þar til nú að það er fullkomnasta stofnun
slíkrar tegundar í Vestur-Canada. og fullnægir brauðþörfum
sívaxandi fjölda viðskiftavina.
Þessi er saga eigin brauðgerðarhúss Winnipegborgar, sem tekið
hefir þessum risavaxna þroska ásamt Winnipegborg.
SPEIRS
MRNELL
BREflD
J. M. Speirs, W. C. Parnell,
President. Vice-President.
SPEIRS-PARNELL BAKING CO. Ltd. 666-676 EIgin Ave.
HAFIÐ ÞJER VINI í GAMLA LANDINU
SEM VILJA K0MA TIL CANADA?
Ef svo er, og þér viljið hjálpa þeim til að komast til
þessa lands, þa frnnið oss. Vér gerum allar nauðsyn-
iegar raðstafanir.
ALLOWAY &CHAMPION, Rail Agents
UMBOÐSMENN FYRIR ALLAR EIMSKIPALÍNUR
667 Main Street, Winnipeg. Sími 26 861
eða hver annar Canadian National Railway umboðsm.
FARÞEGJUM MŒTT VIÐ HAFNARSTAÐINN 0G LEIÐBEINT TIL ÁFANGASTAÐAR
FARBRÉF
TIL o* FRÁ
Tll
ALLRA STAÐA
I HEIMI
CANADIAN NATIONAL RAILWAYS