Lögberg - 17.05.1928, Blaðsíða 2

Bls. 2
tóQBKRG, FIMTUDAGINN 17. MAl 1928

T
SOLSKIN
■SSSSSSSSSSSSSSSSiVSSSSS''''S
Þórhildur sá til hans nokkur andartok, bra enn
litum og rendi síðan sjónum heim að Felli.
— Þér virtist svo, oddviti, sem Sigmundur væn
VORGYÐJAN.
Ef mér sorgin svífur nær
og sýnir lífsins hjarn,
láttu þá, mín gyðja góð,
mig gráta eins og barn.
Þegar vorsól vermir blið,
að vogum falla ár,
eg heyri lífsins hjartaslátt,
sem hrynji barnsins tár.
Er svölust fellur lítil lind
svo létt um fjallsins brár,
þá döggin sezt á hamrahöll
svo hrein sem barnsins tár.
Þegar vorsól vekur alt
og vermir lífsins hjarn,
láttu þá, mín gyðja góð,
mig gleðjast eins og barn.
A. E. Isfeld.
ÚT í SUMARBLAMANN.
Ljúft er að syngja, síðsta vetrardaginn,
um sumarkomu’ og blíðan vorsins yl,
og láta huginn berast eins og blæinn
til bjarmalandsins — yfir tímans hyl—,
því muninn á sér ávalt æskuheima,
sem eigi er fært í vetrarskauti’ að geyma.
Og hví skydli’ ei líta liðna æskudaga
í ljósi því, er sumardýrðin á,
við bláar heiðar, blóm og græna haga,
og björk og hlíð, og foss og dal og sjá,
með töfraljóma þá er tíbrá titrar
á tindum fjalla og jökulbungan gitrar?
Það virðist ætíð iðgrænt æsku vorið,
þótt æfin felli köld og visin blöð;
og yfir fenni allmargt aldurs-sporið,
sem átti’ að marka stefnu’ að lífsins kvöð.
Það snertir strengi hjartans heimi’ og högum,
að hyggja’ um öxl, að týndum æfidögum.
Og þó er sælt við sólarbros og yndi,
er sérhvert blómstur út um haga grær:
að finna inn í eigin sál — og lyndi
að andi vorsins hlýr og bjartur nær;
og ei er kyn þótt æskuhuginn langi,
að eiga heima’ í sumardagsins fangi.
• Sigríður Guðmundsdóttir.
SLITUR.
(Söguþáttur eftir Einar Þorkelsson.) ,
Sigurður oddviti sneri bónleiður heim frá óðals-
bóndanum á Felli.
Leið hans lá um Breiðumela. Hann var skamt
farinn, er hann sá mann koma norðan melana..—
Manninn bar hratt yfir, sem fugl flygi. Sigurður átti
nokkuð undir sól að sjá. Mátti hann í fyrstu hvorki
greina lit hestsíns, né hver þar færi. Varð honum
þvi að sleppa auga af þeim, er móti honum fór. En
óðum bar saman með þeim, og þar kom, að Sigurður
deildi lit hestsins. Hann sá, að gripurinn var hvít-
ur og að á hann gljáði, svo sem þar væri svanur.
Hesturinn þeystist á stökki og teygði sig likast
hundi, er eltir melrakka, sem á líf sitt að verja.
Kyljan var af landsuðri, og Sigurður fór for-
viðris. Kastaði kyljan út og upp skautum yfirhafn-
ar þess, er móti honum fór. Varð fyrirferðin á
hestinum líkust því, sem einhver óvenjulega vængja-
vera svifi þar, er hann fór. En óðum bar þann nær,
sem suður fór melana. Og nú hafði hesturinn
sporskifti. Hann kastaðist til skeiðs og þrumaði
snjalt og mikið. Hann greiddi sig af svo miklum
ákafa, að Sigurði sýndist, tveim eða þrem sinnum,
sem hann mundi hendast upp og hrifsa aftur stökk-
ið. En úr varð ekki annað en að hann flutti kerling-
ar nokkrum sinnum og jók þann veg skriðið, en brá
þó hvergi kostunum.
Lengi varð Sigurði ekki auðgreint, hver færi
þar svo mikinn. En loks varð honum það ljóst.
Þar kom Þórhildur húsfreyja á Felli á Feta sín-
um, garpinum mikla og gæðingnum héraðskunna.
Þórhildur kyrrði skriðinn og og mætti Sigurði
á svifdjörfu og hástígu hraðtölti.
Svo staðnæmdist hún og vatt sér úr söðlinum.
Feti greip stöngina, og bruddi mélin öðruhvoru og
trað götuna óþolinmóður, milli þess, er hann fnæsti
yrjum mæðinnar um brjóst og herðar Þórhildi, lyfti
sér nokkrum sinnum að framan, en kom síðan múl-
anum undir arm henni og humraði í handarkrikan-
um, titurmjúkt og líkast því, sem þar myndi hjala
biðjandi barn við kné móður sinnar.
Þeim svall æð við eyra eftir sprettinn, Þórhildi
og Feta, og var báðum djúpur andardrátturinn.
Hún lagði vangann á sveittan háls hans, hægra
megin, en klappaði honum vinstra megin og mælti
fyrir munni sér, eins og hún myndi ekki eftir ná-
vist Sigurðar:
Skörungsskapur þinn, dirfska og snilli er mér
jafnan óhvikull skapléttir og yndisauki. Þér er
ekki í blóð lagin lyndissmæð eða vesalmenska. Þú
ber um flest skapgöfgi framar þeim, er eg kysi þó
skörung og dreng að hverju máli ....
Feti svifti höfðinu úr handarkrikanum, beygði
það niður og fnæsti.
Þórhildi varð litið á Sigurð, og hún brá litum.
— Hvaðan ber þig að, oddviti.
— Frá Felli.
— Sigmundur mun hafa verið heima? Eg þarf
varla að því að spyrja.
— Svo virtist mér, sem Sigmundur bóndi þinn
væri heima að s í n u, mælti Sigurður, brosti kank-
víslega og teygði eigi lítið úr síðasta orðinu.
heima að sínu, mælti hún skjálfradda, dró nokkurn
súg í hreimnum og horf ði um fætur sér: Síst myndi
m é r koma á óvart, þó aðhann gætti síns. — Húrt
leit upp og framan í Sigurð. Þú hefir, oddviti, að
líkindum minst eitthvað á föðurlausu börnin og
ekkjurnar á Hleinarmöl, og þér hefir, ef til vill orð-
ið það, að nefna börn Jóns í Hala, frændlið Sig-
mundar? . . . . Og — hver voru svör hans og til-
lögur?
Sigurði varð litið í andlit henni, og honum duld-
ist ekki, að orðin voru hjá henni ótvíræð skapskifti.
__ Vist bar eg þessi erindi upp við Sigmund
bónda þinn. En—eg læt þér eftir, húsfreyja, að
heyra svörin af hans munni.
Talið féll niður.
Þau þögðu stundarkorn. En Þórhildur horfði
Sigurði í augu, allhvasst og rannsakandi og beit
saman vörunum..........
— Þarna er hæfilegur steinn, skamt frá. Vild-
irðu halda í Feta minn, meðan eg stiklaði í söðul-
inn? mælti hún. Og Sigurði var ódulið, að henni
stóðu tár í augum.
Hún var komin í söðulinn og kvaddi Sigurð með
föstu handtaki og hlýju, en mælti ekki.
Feti reisti sig og fikraði þegar af stað í yndis-
mjúku og bifblíðu hýruspori. Hann hóf eyrun, ypti
sér á hógvært og gripþýtt valhopp og fór svo nokk-
urn spöl. Hann f a n n, að nú var húsmóðir hans
í þeim hug, að henni mundi fjarst skapi hálfvelgja
og hugdeigja. Alt yrði nú, sem oftar, að vera ó-
smátt í námunda við hana. Hann var því til alls
búinn. Og svo svall heimfýsin og ólgaði honum í
æðum.
Þórhildur jafnaði taumana í hendi sér. Hún
laut ofurlítið fram í söðlinum. Feti hóf sig til
stökks, en hún hnipti í vinstra tauminn og skaut sér
lítið eitt til á sessi. Hann fann, hvað hún vildi, greip
kostina i sömu svipan og rakti sig, slíkt er hann
mátti.
Þórhildi urðu baugar fyrir augum. Fyrir eyr-
um súgaði henni hjúfrandi kvöldgolan, eins og væri
kolan að hvísla spásögnum um ókomna æfidaga
hennar, athafnaríka og bjarta. Alt þaut fram hjá
henni, likast hraðstreymi fallþungrar elfar. Tök
Feta stækkuðu og drýgðust og urðu fríðari og fim-
legri, þegar á sprettinn leið. Smágrýtið hófst og
tvístraðist, og úr skeifunum stökti hann fálugneist-
anum, er hann sparn hófum við apalsteinunum. —
Sprettinum var lokið.
Þórhildur nam staðar í brekkunni vestan við
Fellstúnið.
Hún lagði höfuð Feta á brjóst sér.
Henni hrukku nokkur tár.
En hún draup höfði að eyra hestsins.
— Þú hefir, ómálgi vinur minn, stundum verið
önnur hönd mín til allra stórræða. Nú mun okkur
sízt til setu boðið, þangað til ráðið yrði fram úr
vandræðunum. — Hún hóf höfuðið, dró andann
djúpt og festi sjón á glitbrugðnum, slokknandi
bjarma kvöldsólarinnar. — Sigmundur . . . .
brjóstið lyftist og röddin titraði nokkuð — hann —
h a n n skal verða að drepa í dróma smályndið, ves-
almenskuna og nirfilsháttinn. Hann s k a 1 verða að
fylgja mér að málum um það, að bjarga munaðar-
leysingjunum á Hleinarmöl og hirða af götu o k k a r
börn Jóns í Hala ....Hannskal....
Hún leiddi Feta að bakþúfu og kastaði sér í
söðulinn.
Hann sveif, vörpulegur og skriðmikill, austur
með brekkunni.
Þórhildur laut fram í söðlinum, klappaði Feta
á hálsinn og mælti:
__ En hvað eg verð n ú að eiga mikið undir
þ é r, klárinn minn!
—Dýraverndarinn.
VORNÓTT Á VAÐLAHHEIÐI.
Þig fagurvöxnu fjöll með hreinum línum,
sem faðminn breiðið kringum Eyjafjörð,
þið lyftið mér að fegri sólarsýnum,
en sá eg fyr á vorri móðurjörð.
Þið bendið enn þá, gömlu vökuverðir,
æ vorum anda móti himni og sól,
en gullnir lokkar hrynja um yðar herðar
og hylja örin, þar sem landið kól.
Þið hefjið enn þá höfuð — Súlutindar,
í himinblámann — undir drúpir bygð,
og bak við roðin fjöllin vaka vindar
og viðkvæmt anda’ á heiðarvötnin skygð.
Þar ómar loft af ljúfum svanakliði,
og lindir hjala blítt í grænum tóm,
þar hlýtur mannsins sál að fyllast friði,
því feginstárum grætur sérhvert blóm.
Upp’ í grænum hlíðum hárra fjalla
hjúfra sig við móður sinnar barm
Býli, sem í hennar faðma falla
og friðar njóta þar við traustan arm.
Eg lýt þér, jörð, í lotning krýp eg niður
og lauga tárum þína frjóvu mold.
Eg veit, að engin sál þér bæna biður
betri, en áttu skilið — ísafold.
Sigursteinn Magnússon,
—Lesb. Mbl. frá ólafsfirfði.
GRÍMSEYINGURINN OG BJARNDÝRIÐ.
Einu sinni vildi svo til um vetur, að eldur dó í
Grímsfey, svo ekki varð kveikt up á nokkrum bæ. Þá
voru logn og frosthörkur svo miklar, að Gríms-
eyjarsund var lagt með isi og kallað manngengt.
Grímseyingar réðu það þá af, að senda menn til meg-
inlands, til að sækja eld, og völdu til þess þrjá hina
vöskustu menn í eynni. Hófu þeir ferðina snemma
morguns í heiðríku veðri, og fylgdi þeim fjöldi eyj-
arskeggja út á ísinn, báðu þeim góðrar ferðar og
fljótrar afturkomu.
Það segir nú ekki af ferðum sendimannanna,
fyr en þeir á miðju sundi koma að vök einni, sem
ekki sá fyrir endann á, og var svo breið, að tveir
gátu með naumindum stokkið yfir hana, en einn
treysti sér ekki til þess. Þeir réðu honum þá, að
hverfa aftur til eyjarinnar, og héldu áfram ferð
sinni; en hann stóð eftir á vakarbakkanum og horfði
á eftir þeim. Honum var nauðugt að hverfa aftur
v*ið svo búið, og ræður því af að ganga með vökinni,
ef hún kynni að vera mjórri í einum stað en öðrum.
Þegar á leið daginn fór loft að þykna, og gekk
í sunnanátt með stormi og regni. ísinn tók að leysa
sundur', og maðurinn var loks staddur á jaka einum,
sem rak til hafs. Um kvöldið bar jakann að stórri
spöng, og gengur maðurinn upp á hana. Sér hann
þá bjarndýr skamt frá sér, sem liggur þar á ungum.
Hann var orðinn kaldur og svangur og kveið nú fyrir
lífinu. Þegar bjarndýrið sér manninn, horfir það
á hann um hríð; síðan stendur það upp, gengur til
hans og alt í kringum hann, og gefur honum merki,
að hann skuli leggjast niður í bælið hjá ungunum.
Hann gjörir það, með hálfum huga. Síðan legst
dýrið niður hjá honum, breiðir sig út yfir- hann,
kemur honum á spenana, og lætur hann sjúga sig
með ungunum.
Nú líður nóttin. Daginn eftir stendur dýrið
upp, gengur spölkorn frá bælinu og bendir mann-
inum að koma. Þegar hann kemur út á ísinn, legst
dýrið niður fyrir fætur hans, og bendir honum upp
á bakið á sér. Þegar hann er kominn því á bak,
stendur dýrið upp, hristir sig og skekur, unz mað-
urinn dettur niður. ‘Það gjörði þá ekki frekari til-
raun að sinni; en manninn furðaði mjög á þessum
leik. — Nú liðu þrír dagar, og lá maðurinn á næt-
urnar í bæli dýrsins og saug það, en á hverjum
morgni lét það hann fara sér á bak, og hristi sig,
unz hann gat ekki lengur haldið sér.
Fjórða morguninn gat maðurinn haldið sér
föstum á baki dýrsins, hvernig sem það hristi sig.
Þá leggur það á áliðnum degi til sunds með mann-
inn á bakinu, og syndir með hann til eyjarinnar. —
þegar maðurinn kemur í land gengur hann up á eyna
og bendir bjarndýrinu að koma á eftir sér. Hann
gengur heim til sín á undan því, og lætur þegar
mjólka beztu kúna í fjósinu, og gefur dýrinu að
drekka nýmjólk eins og það vildi; síðan gengur hann
á undan því til fjárhúss síns, lætur taka tvo vænstu
sauðina og drepa, bindur þá saman á hornum og læt-
ur um þvert bak á dýrinu. Þá snýr það til sjávar
og syndir úbtil unganna. --- En þá var gleði mikil í
Grímsey, því meðan eyjarmenn horfðu undrandi eft-
hir bjamdýrinu, sáu þeir skip koma úr landi, er sigldi
hraðbyri til eyjarinnar; væntu þeir þá hinna sendi-
mannanna með eldinn,—JSmás. dr. P. P.
HOLLUR ER SÁ SEM HLÍFIR.
Vorið 1817 voru tvær fátækar konur einn góðan
veðurdag úti í skógarrjóðri í Tyringerv^ld á Þjóð-
verjalandi. Þær áttu þar dálítinn jarðeplagarð, og
voru að búa hann undir sáningu. Börn sín höfðu
þær hjá sér, önnur tvö, en önnur eitt. Sólskin var
glatt um daginn, svo börnin þoldu varla af sér fyrir
hita. Mæðurnar fóru þá með þau í forsælu undir
háa eik, hér um bil 100 skref frá garðinum. Þegar
á leið daginn, fór himininn að sortna, og gjörði á-
kaflegt regn. Konurnar kærðu sig ekki um það,
heldur voru að verki sínu í óða önn. Alt í einu sjá
þær óttalegar eldingar, og svo gríðarleg þruma ríð-
ur yfir höfuð þeim, að þær fengu varla á fótum stað-
ið. Þegar mesta hræðslan var hjá liðin og þær komu
til sjálfra sín, fljúga þeim strax börnin í hug, og þær
hlaua þegar þangað, sem þær vissu að þau sváfu.
Guð komi til! hugsa þær og segja með sjálfum sér.
Eldingunni hafði þá slegið niður í eikina, klofið hana
eftir endilöngu, og lágu brotin af henni víðsvegar.
Þær nema staðar, og áræðir hvorug að ganga fram,
til að skoða hvað orðið sé af börnunum. Loksins
herða þær upp hugann og ganga þangað, sem þær
áttu von á þeim. Þau sofa þá enn vært, eins og und-
ir laufskála. Mæðurar róta laufinu frá, og börnin
líta brosandi upp á þær, og vita ekkert hvað gjörst
hefir. Hvorki eldingin né eikarbrotin höfðu snert
eitt hár á höfði barnanna. Þá köstuðu þær sér
grátandi niður milli eikarbrotanna; . og það þarf
ekki að skýra einu foreldri frá tilfinningum þeirra
þar. En grátandi af gleði og þakklæti fyrir þessa
hina bersýnilegu varðveizlu guðs, leiddu þær börnin
heim til sín um kvöldið. -r- Smár. dr. P. P.
VAKNA BARN!
Vakna barn! Til verka kveður
vorið, sem að alla gleður,
vekur, lífgar, svalar, seður,
sviftir vetrarhörmum braut,
klæðir sveit í sumarskraut.
Nú er úti inndælt veður,
allir fuglar kvaka,
yfir tjörnum álptir vængjum blaka.
Páll Jónsson.
Og mærin fer í dansinn
og fótinn létt og liðugt ber,
og lundin gleðst hin létta,
því líf og gleði er hér.
Hæ hopsasa trallala.
Hæ hopsasa trallala.
Og lundin gleðst hin létta,
því líf og gleði er hér.
P. J.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medlcal Arta Bldg.
Oor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 884
Offlce tlmar: 2—3
Phone: 27 122
Wlnnlpeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka Iherxlu 1 atS
selja meCul eftir forekriftum l»ekna.
Hln beztu lyf, sem hsgt er aC fA, eru
notuB elngöngu. Pegar þér komiB
meb forskrlftlna til vor, meglB þér
vera vlss um, aB f& rétt þaB sem
læknlrinn tekur tH.
Nótre Dtme and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 860
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
íaL lögfrsoðlngar.
Storifstofa: Room 811 McArthnr
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PhJO-nee: 26 849 og 26 840
DR O. B.TORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. GnaOiam og Kennedy Ste.
PHONE: 21 884
Ofílce tlmar: 2—S.
Helmtli: 764 Victor St.
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
LINDAL, BUHR & STEFÁNS0N
fsienzkir lögfra-Bingar.
356 Maln St. Tala: 24 968
peir hafa einnig ekrifatofur a8
Lundar, Riverton, Gimli og Pimsx
og eru þar aB hitta 6. eftlrfylgj-
andi timum:
Lundar: Fyrsta miBvikudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta mlövikudag,
Piney: priBJa föetudag
i hverjum mAnuBl
DR. B. H. OLSON
glt-220 Medtoal Arts Ðldg
Cor. Graham og Kennedy 8ta.
Pbono: 2J 884
Offlce Hours: 8—6
Helmili: 921 Sherbume St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phoie: 21 884
Stundax augna, eyrna nef og
kverka sjúkdöma.—Er aS hiit/ta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 eli.
Heimili: 373 River Ave.
Tals. 42 691
J. Rapar Jotinson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
Islenzkur lögmaður.
704 Mining Exchange Bldg.
356 Main St.
Winnipeg, Manitoba.
Símar:
Skrifst. 21 033. Heima 29 014
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great West
Permanent Building
Main St. south of Portage.
Phone 22 768
DR. A. BLONDAL
Medlcal Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
BJr aB hltta frú kl. 10-12 t. h.
og 3—5 e. h.
Olflce Phone: 28 996
Helmlli: 806 Victor 8t.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lögfræðingur
709 Electric Chambers
Talsími: 87 371
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 24 107
E. G. BALDWINSON, LL.B.
Barrister
905 Confederation Life Bldg.
Winnipeg.
DR. J. OLSON
Tannlæknlr
a 10-220 Medlcal Arts Bldtf.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: 21 834
HelmiUs Tais.: 38 628
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlíeknlr
614 Somersefc Block
Oor. Portage Ave og Donald St.
Talslmi: 28 889
A. C. JOHNSON
907 Ckmfederatlon Llfe Bldg-
WINNIPEG
Annast um fastelgnir manna. Tek-
Ur að sér aB ávaxta sparifé fölks.
Selur elds&byrgB og bifrieiBa AbyrgB-
ir. Skriflegum fyrlrspurnum svarao
samstundis.
Skrifstofuslmi: 24263 ....
Heimaslmi: 33 328
J. J. SWANSON & CO.
T.TMITKD
R e n t a 1 8
Insurance
RealEstate
Mortgagei
600 PARIS BLDG., WINNPBO.
Phones: 26 349—26 340
Dr. S. J. Jóhannesson
stundar almennar
lœkningar
532 Sherburn St. Tals. 30 877
Emil Johnson
SKRVIOK EIÆOTIUO
Rafmagns Controcting — Allskyn•
rcáfrtvagnsdhöld seld og viO þau gert
__ Eg sel Moffat og CcClary eida-
vélar og hefi í>wr til sýnis d verk-
stœði mínu.
524 SARGENT AVK.
(gamla Johnson’s byggingin viB
Toung Street, Winnipeg)
Verkst.: 31 507 Heima:27 286
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
Prone: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—5 e. h.
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke 8t.
Selur likkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaBur eíl beatfl-
Ennfreonur selur hann allakonar
minnisvarSia og legsteina.
Skrifstofu talB. 86 607
Heimilis Tals.: 58 809
Dr. C. MUNSON, L. D. S.
Dentist
66 Stobart Bldg.
290 Portage Ave. Winnipeg
Phone 25 258
Fer til Gimli og Riverton. —
Veitið því eftirtekt í bæjar-
fréttunum.
t Dr. C. H. VR0MAN
Tannlæknir
505 Boyd Building Phone 24 171
WINNIPEG.
SIMPS0N TRANSFER
v^rzla meí egg-á-dag hænsnafóBur.
Annast einnig um allar tegundir
flutninga.
647 Sargent Ave. Sími 27 240
FowlerQptical LTD.
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
Holmes Bros. Transter Co.
Baggage and FurnitureMoving
Phone 30 449
668 Alverstone St., Winnipeg
ViÖskiftiI.lendinga ó.kað.
ANDERSON, GREENE & CO., LTD.
námaséríræSingar
MeBlimir I Winnipeg Stock Ex-
change. Öjl viBskifti afgreidd fljótt
og vel.
Lindsay Bldg. 226 Notre Dame Wpg.
Löggilt af stfórn Manitoba-fylkls.
Sími: ?2 164. Finniö oss I sam-
bandi við n&muviBskifti yBar
Giftinga- og JarBarfara-
Blóm
með lltlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
693 Portage Ave. Tals.: 30 790
8t. John: 2, Rlng 8