Lögberg - 17.05.1928, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAjGINK
17. MAl 1928.
Bl*. 5.
W DODDS
íkidney|
k PILLS J
5 H e u m aT'5,
í meir en þriðjung aldar hafa
Ðodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bak-
verk, gigt, þvagteppu og mörgum
fleiri sjúkdómum. Fást hjá 511-
um lyfáölum, fyrir 50c. askjan
eða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beinl
frá The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, ef borgun fylgir.
Opið bréf
til
dr. B. J. Brandsons.
Háttvirti herra!
Mér var það áhugamál á fund-
inum stóra, og er það enn, að menn
missi ekki sjónar á því, að heim-
ferðarmálið getur ekki án þín ver-
ið og þinna fundarboðunarfélaga,
ef það á nokkurn tíma að geta
fengið svo farsælan byr, sem vest-
ur-íslenzkur almenningur óskar.
Að vísu er aðal atriði málsins, há-
tíðahaldið sjálft, í höndum réttra
hlutaðeigenda á íslandi; en lang-
stærsta auka-atriði hér úti í lönd-
um er samkomulagið.
Þú varst fyrstur til að skrifa.
Það var þarfaverk, en það var líka
ábyrgðarhluti. Þú mundir ekki
vilja, að af því hlytist eldsvoði—
frá þjóðernislegu sjónarmiði; —
sízt þú, sem virðist allra íslenzkra
manna hér eiga mestu almennings
trausti að fagna. Ástæðu þína
fyrir því, að hefjast máls — minn-
ingu dáins vinar,.— virðir við þig
hver einasti maður, sem til þekk-
ir. En við þá minningu má og
fleira tengja; helzt þó af öllu það,
að gjörast aldrei hræddur við að
hugsa nógu stórt.
Mackenzie King er fræðimaður.
Hann er það fyrst af öllu, svo mik-
ill, að hann mundi fljótur að sjá
hvað væri við hæfi fyrir hönd
þessa lands, ef rétt til þess fall-
inn maður að eins minti hann á
hina miklu samblöndun norrænna
manna við Keltana. Hann þarf
eklci langt að rekja til þss að finna
víkingslundina í sinni eigin ætt.
Svo er uppruni Hudsonsflóafe-
lagsins meðal Orkneyinga atriði,
sem beinlínis er brezku landnámi
í Canada viðkomandi. Þannlg eru
hundrað ástæður fyrir eina, —
hlekkur eftir hlekk. Hver ein-
asti þráður í uppistöðu allra
brezkra menningarstofnana, er
norrænn. í allar þær voðir er
ekkert að sunnan fengið, nema
fyrirvafið. Það mætti komast svo
að orði, að norræn menning í
Bretaveldi torkendi andlit sitt
með suðrænum smyrslum.
En þessi menning á ekki nema
eina skuggsjá í heimi, til að sjá í
sína réttu mynd. Það er fræði-
mönnum kunnugt, að Karlamagn-
ús hafi safnað öllum germönskum
minjum, sem hann gat fundið í
sínu mikla veldi, en stuttu eftir
hans dag var þáð alt saman brent.
Síðan hefir ísland einsamalt
bjargað minjum norrænnar menn-
ingar, — hæstu menningarinnar
í heimi, — frá algjörðri glötun., .
SJALFSTÆÐIS!
Fjárhagslegt sjálfstæði fæst að
eins nú á seinni árum með því
að spara. Leggið fáeina dali í
saribankann á hverjum borg
unardegi og leggið þannig
grundvöllinn að góðum efna-
hag er árin líða.
Manitobafyjki ábyrgist alt það
fé, sem lagt er í þenna spari-
banka.
3%% rentur
Opinn 9—6. Á laugard. 9—1.
Viðskifti má byrja með $1.00.
PROVINCE OF MANITQBA -
SAVINGS OFFICE
Donald og Ellice. 984 Main St.
“Rekinn til að auka sparsemi
og velgengni fólksins.”
Það er sómi fyrir Canada, —
engin ölmusa fyrir íslendinga, —
og þess sóma megum vér vel unna
þessari fóstru vorri, að fá að verða
fyrst til, að segja til sín sem nor-
rænt land (The true North, strong
and free). Auðvitað eiga fylkin
ekki að vera þar í fararbroddi,
heldur ríkisheildin sjálf. Þá verða
Bandaríkin ekki langt á eftir;
engin hætta, þau sé enn þá búin
að gleyma Leifi.
Vesturheimur byrjar í Vatna-
jökli. Norræna bókhlaðan í haf-
inu miðju er fordyri hins nýja
heims. Aldrei fengi þó sá heim-
ur, þegar til kæmi, að sitja einn
að þeim sóma, að heiðra móður-
tungu og minjasafn allra hvítra
aðalsætta á jörðunni, eins og nú
er í ráði að gjört skuli á landi
sólarinnar í hafsauga á öðru kom
anda sumri. Það kunna svo marg-
ir háskólamenn í Evrópu glögga
grein á því öllu, að ljóshvítu þjóð-
irnar hinar kynnu ekki við það,
að| sitja hjá, þegar Ameríka væri
byrjuð.
Úr því sá er hniginn, sem sjálf-
kjörinn hefði verið frömuður
slíkra framkvæmda, þá berast nú
böndin að hverjum, sem helzt
fylti skarðið, og þér mun allra
mnana kunnugast, hvar þess er að
leita.
Láttu nú, sem heilladrengur ís-
lenzkrar þjóðar, hendur standa
fram úr ermum, — læknishendur,
eins og þú ert vanur, og eins og
þriðjungur félaga þinna hefir
gjört sér að æfistarfi. Líking
armál um loðnar krumlur teigðar
fram úr bjargi, — ógætilega fram
sett á fundinum, — finna allir
hve öfugt snýr við um líknarhend-
ur læknastéttarinnar.
Það málbragð er mætast sem
gleymdast, því íslendingar viljum
vér allir vera.
Vinsamlegast,
J. P. Sólmundsson.
Orðabelgur.
Svar til G. F.
HÁRIÐ.
“Glóbjart hár um herðarnar
hrökk í bárum niður”.
(Kveðið um Kjartan Ó’lafsson).
“Það var ég hafði hárið” velur
próf. G. F. sér að einkunnarorð-
um fyrir allmikilli ádrepu til
kvenna í nóvember-hefti Vöku, og
meinlegri málshátt er víst held-
ur ekki létt að finna, því að það
er bókstaflega satt. Það var að
karlmenn höfðu hárið. Adam
kendi Evu sína sök. G. F. kenn-
ir skaparanum um hármissi karla;
bæði eru vön við sitt af hverju,
svo að eg get ekki verið að taka
málstað þeirra, enda syrgi eg ekki
langa hárið karfmannanna, en
hvi ekki unna konunum óáreittum
sama frjálsræðis, sem karlar hafa
til að klippa hár sitt?
G. F. fist eins og hann “reki
höndina í eitthvað dautt og kalt i
myrkri,” þegar hann sér í blaði
augl. um að konur geti fengið hár
við íslenzkan og erlendan búning,
og syo úthellir hann skálum reiði
sinnar þar sem sízt skýldi, nefni-
lega yfir kliptu kollana.
Nei, það eru vitanlega hinir,
sem enn vilja láta “skína
skrautskriður úr
skarar fjöllum”,
sem leita í búðirnar, því að hvort
heldur nú er, að skaparinn sé
smátækari á hárið nú en áður, eða
hitt, að kröfurnar eru harðari, þá
er sannleikurinn sá, að fjöldi
kvenna verður að velja um lausa
hárið eða drengjakollinn og þá
virðist ekki álita mál að velja
það, sem er hreinlegra og feg-
urra og þægilegra. Miklu fremur
bæri að þakka þeim, sem runnu
á vaðið, eða munu karlmenn ekki
hafa verið þeim mönnum þakk-
látir, sem frelsuðu þá frá hár-
kollunum, “unnum úr rothári”.
Annars virðist mér að prófessor-
inn, sem kunnur er að rökfimi,
missi marks, er hann talar um
gerfiaugu, lausar teninur, laus
brjóst og laust hár.
En það er satt, að margt nýtt
kemur undarlega fyrir sjónir í
fyrstu, og langar mig til að nefna
lítið dæmi. Einu sinni í fyrra
hitti eg á götu einn velmetinn
prófessor; hann var eitthvað svo
undarlegur, en mér varð hálf-
ónotalega við, og hugsaði — hvað
er að manninum? — Þá rann upp
ljós fyrir mér. Hann hafði sem-
sé rakað af sér ljómandi yfir-
skegg, fórnað á altari tízkunnar
hinni “fegurstu prýði karlmanns-
ins”. Ef eg 'hefði nú farið að láta
í Ijós undrun mína á því, að kon-
an 'hans skyldi hafa leyft þenna-
ósóma, þá er eg ekki í vafa um,
að svarið hefði orðið, að hann
ætti sjálfur sitt skegg. Að vísu
er það álitamál, hvort slík skerð-
ing giftra karlmanna ekki jafn-
framt er skerðing á eignarrétti
kvenna þeirra, sem giftar hafa
verið þeim skeggjuðum. En eg
þarf víst ekki að taka fram, að eg
er löngu farin að kunna prýðis-
vel við manninn skegglausan.
Það væri annars nógu gaman
nð vita, hvers vegna karlar hafa
gengið undir það ok, að skera af
sér skeggið, sem guð hefir gefið
þeim, líklega í þeim tilgangi, að
sýna yfirburði þeirra sem hins
styrka 'hluta mannkynsins. Ekki
get eg ímyndað mér, að þeir hafi
byrjað á því til þess að verða
sléttir í andliti eins og konur. Eg
vil nú koma með þá tillögu, að ís-
lenzkir ' karlmenn hætti að láta
raka sig og klippa, að minsta kosti
þangað til 1930. Því að þá fyrst
gætu þeir komið fram á alþingis-
hátíðinni, sem sannir afkomend-
ur hinna fornu víkinga. Því að
ekki mundi sakaspta manni sögu-
aldarinnar hafa verið valin hrak-
yrði fyrir skeggleysið, ef það 'hefði
þá verið alment. G. F. talar um,
að ekki verði lengur “greiddir
lokkar við Galtará”; það hlýtur þá
að koma til af þvi, , að ekki er
hægt að finna nógu rómantiskan
elskhuga á vorum dögum. Hárið
er kappnóg, og nautnin yrði tvö-
föld fyrir stúlkuna,, því að nú
gæti athöfnin farið fram sárs-
aukalaust.
Fegurstu sjón undir sólunni tel-
ur G. F. leik hinna frjálsu lokka,
en þó að leitað væri með logandi
ljósi um endilangt ísland, fyndist
hann hvergi nema í ljóðabókum,
og svo auðvitað á þeim stutt-
hærðu. En við öllu má búast af
hverflyndi kvenna, einnig því, að
þær einhvern tíma láti hár sitt
vaxa aftur, en þá er eg ekki spá-
mannlega vaxin, ef t. d. sonarson-
aisyni G. F. verður skotaskuld
úr að finna bæði smellnar vísur
og innileg lofkvæði stutta hárinu
til stuðnings, ef hann skyldi líkj-
ast honum langafa sínum og hafa
gaman af að “leggja orð í berg.”
Kona.
Kæra frú!
Mér er ánægja að ræða þetta
mál við yður, því að þér eruð
andrík og leggið gott til hans son-
arsonarsonar míns, og hver veit
nema hann verði dótturdótturson-
ur yðar líka. Annað eins hefir
komið fyrir í ættartölum. Ef svo
fer, þá verður hann líklega á báð-
um áttum um hárið. Þegar hann
sér fallega stúlku stutthærða, þá
kippir honum í kynið til hennar
langömmu sinnar og syngur því
lof og dýrð; en sjái hann svo aðra,
sem kveða má um: “glóbjart lið-
ast hár um kinn”, eða “tinnudökka
hárið hrökkur herðar við í mjúk-
um liðum”, þá mun hann sverja
sig í ættina til mín. Og af því að
eg geri ráð fyrir, að hann verði
ættrækinn og lesi gamla “Vöku’,
þá ætla eg að skýra málið sem
bezt frá mínu sjónarmiði.
Mér skilst, að við séum sammála
um galla lausa hársins, en þér seg-
ið að fjöldi kvenna verði að velja
um lausa hárið eða drengjakoll
inn. Hinar munu þó vissulega
fleiri, sem velja um mikið og fag
urt hár og drengjakollinn. Fyrst
og fremst þeirra vegna vék eg að
lausa hárinu, því að lausa hárið
kemur þeim í koll síðar, ef þær
láta klippa sig nú. Tízkan hvarfl
ar alt af milli tveggja öfga, og
' CARLLAEMMLE presents QQ{
UfflVERÍ
Á Wonderland þessa viku.
þ gar hárkaupmennirnir eru bún-
ir að fá helzt til miklar birgðir af
hári, munu þeir sjá um, að tízkan
búi til markað fyrir það. Þá verð-
ur lausa hárinu tjaldað meðan
nýtt er að vaxa, og mér óar við
að hugsa að alt það hárlos og los-
arahár, sem þá verður í veröld-
inni. Hvað verður þá af hrein-
lætinu og þægindunum, sem þér
færið stutta hárinu til gildis?
Eg hefi nú reyndar ekki orðið var
við, að kyartað hafi verið um það,
alt frá sköpun veraldar og til
þessa dags, að konur gætu ekki
hirt á sér haddinn, þó að þær létu
hárið vaxa, og mundi margur taka
undir með Hallfreði:
En af ungum svanna
auðhnykkjanda þykkir,
óð emk gjarn at greiða,
ganga dýrligr angi.
Um fegurðina má lengi deila,
því að “svo má illu venjast, að
gott þyki”, en að konur hafi á öll-
um öldum og til vorra daga hald-
ið langa hárinu, þrátt fyrir allar
sveiflur tízkunnar, það bendir þó
á, að óspilt tilfinning manna segi
til, að hárið sé ein mesta prýði
konunnar.
Nú vilja þær óáreittar hafa
sama sjálfræði sem karlar til að
klippa hár sitt, og auðvitað hafa
þær frjálsræði til að klippa sig og
krúnuraka, ef þær vilja, en hitt
geta þær ekki heimtað, að karl-
mönnum öllum lítist jafnvel á
þær eftir sem áður . Og fordæmi
karlmanna réttlætir þær ekki í
þessum efnum, þvi að þeim fer
ekki alt vel, sem karlmönnum fer
vel. Fegurð kvenna er frá nátt-
úrunnar hendi nokkuð með öðr-_
um hætti en karla og í samræmi
við það ætti tízkan að vera. Þeg-
ar karlmenn klippa hár sitt, þá
marka þeir enn meir þann mun,
sem náttúran hefir gert á þeim og
konum, og óteljandi skallar votta
Kom þeim saman um, að réttast
væri að ganga af þessu illþýði
dauðu, og sprengdu því kofann í
loft upp með slöngunum. En eft-
ir sprenginguna kom í ljós, að
kjallari var undir kofanum og í
honum fundu þeir beinagrind af
hesti og gamlan leðurpoka með
eitthvað 200 bréfum frá árinu
1840. Er það ætlan manna, að
póstur hafi verið myrtur skamt
þaðan, en morðingjarnir hafi fal-
ið hestinn og pokana þarna í kjall-
aranum. Á bréfunum eru sjald-
gæf frímerki og póststimpillinn
þó enn sjaldgæfari. Eru bréfin
því mjög mikils virði, enda hafa
frímerkja kaupmenn í New York
þegar boðið finnendum eina mil-
jón dallara fyrir þau, en ætlað er
að meira muni boðið áður lýk-
ur. — Lesb. Mbl.
VEITIÐ ATHYGLI!
Hvítir Leghorn ungar út af
skrásettum hönum og úrvals hæn-
um, 20 cents hver. Út af úrvals-
hænum, en óskrásettum hönum,
17 cents hver. Einnig Barred
Plymouth Rock ungar á 20 cents.
Meðlimur Baby Chick Associa-
tion, B. Guðnason,
Yarbo, Sask.
Islenzk þjóðrœkni
í ýmsum myndum.
Auðsjáanlega samanstendur orð-
ið þjóðrækni af tveimur orðum:
“þjóð” og “rækja.” Menn tala
um að maður sé kirkjurækinn, láti
sér ant um kirkjuna, komi þar
löngum, og svo- framvegis. Líka
heyrum vér orðið skyldurækinn,
og þýðir það auðVitað að rækja
vart sinni þjóð, eftir því sem
honum skilst, að hann eigi að
| haga sér í því efni. Skal hér nú
brugðið upp nokkrum myndum af
þjóðrækni, eins og hún birtist
meðal vor Vestmanna.
skyldu sxna, lata sér ant um að
l koma því í verk, sem manni er tru-
að hárið er karlmonnum ekki einsi ,.,x
, , að fyrir að framkvæma. Þjoð-
fast á höfði og konum. Og þegarl / . _
, . , . .* , rækmn, samkvæmt því, er sa mað-
karlmenn raka af sér skeggið —1 . ,,
, , , . , - i ur, sem rækir kyldur smar gagn-
og það hafa þeir gert siðan a / __. u.,s ___
steinöld — þá gera þeir sig ung
legri og ef til vill kyssilegri, en
ekki kvenlegri en áður, því að
rótin segir til skeggvaxtarins eins
og slegið tún um töðufallið. En
stutthærðu konurnar líkja raunar . .
, . _ , < Maður er nefndur Snjolfur Aust-
eftir kerlingum, er hafa að mestu^____ f <M,—«K.«<í.i™n,"
mist hárið, og fyrir því ætti þessi
tízka að heita kerlingarkollur.
En þessi tízka stendur varla
lengi. Hárið fær að vaxa á ný, og
um endilangt ísland munu enn
falla “skrautskriður úr skarar
fjöllum.” Ekki skal eg harma það,
þó að kliptur og rakaður karl-
maður verði undir hverri skriðu.
—'Vaka. G. F.
MERKILEGUR FUNDUR.
Fyrir skömmu leituðu tveir
amerískir veiðimenn, ’Drake og
Simmons, sér náttstaðar í eyði-
kofa nokkrum skamt frá Oatman.
Þegar þeir höfðu rafst þar við um
stund, urðu þeir varir við það, að
skellinaðra hafði tekið sér bú-
stað í kofa þessum, og var þar
með unga sína. Flýðu mennirnir
þá sem snarast út úr kofanum.
mann. Á “duggarabandsárum’
vorum, fyrrum, var honum ætíð
að mæta, þegar hallað var á ís-
lendinga. Þá heyrðist oft: “You
bloody Icelander’-’, “You bloom-
ing idiot” og ýmislegt þaðan af
verra. iSnjólfur var mikill mað-
ur og sterkur. Þegar hann heyrði
hallað á landann, varð honum í
einni sýipan ljóst, hvað honum
“bæri að gera” sem þjóðræknum
manni. Hann byrjaði þá með
spurningunni: “Þú þarna, sem
ert að tala, viltu halda kjafti?”
Ef maðurinn lét sér ekki segjast,
þá gekk Snjólfur fast að honum,
og var þá fremur ófrýnilegur.
Þagnaði þá maðurinn stundum; ef
ekki, þá gaf Snjólfur honum “á
hann”, og þagnaði þá maðurinn
ætíð í bráðina, því blóð féll um
tennur og tær.
í raun og veru er þetta hreint
ekki léleg þjóðrækni, og ekkert
rangt við hana annað en það, að
það var sárt þeim sem fyrir varð
og er af sumum álitið miður sæm-
andi þeim, sem skoða alla menn
börn “alföðurs'ins milda.”
í öðru lagi var hér fyrir nokkr-
um árum þjóðrækni, sem galla
mætti “fisklega” þjóðrækni. Hún
var þannig, að höfundur hennar
hugsaði sér alla menn sem fiska,
fiskígildi, og urðu þá íslending-
ar, þegar þeir voru bornir saman
við aðra menn, að stórfiskum, en
allir aðrir menn að hornsílum, ó-
endanlega smáir, eiginlega einsk-
is virði, sem bornir saman við ís-
lendinga. Þessa þjóðrækni hefð-
um við nú ef til vill getað liðið,
ef sami höfundurinn hefði ekki
seinna brugðist oss hrapallega,
“fisklega,” og komist að þeirri
niðurstöðu, að að eins örfáir,
hann og nokkrir aðrir af íslend-
ingum hér vestra, væru stórfisk-
ar. Meiri hluti “landa” urðu að
einhverjum hálfblindum verum,
ómerkilegri en hornsílin, við viss
tækifæri.
Þá eru líka til íslandingar, sem
virðast gleyma því svo mánuðum
skiftir í einu, að þeir séu íslend-
ingar, og eigi að láta sér ant um
a 1 1 a íslendinga, ekki að eins um
einhverja útvalda. Þeir virðast
gera sér far um að “sparka” í sína
eigin “landa”, og þegar kemur til
þess að kjósa menn á fylkis- eða
ríkisþing, gleyma þeir þjóðrækn-
inni alveg og gleypir þá pólitíkin
þjóðræknina algerlega, og í stað
þess að.hjálpa til að koma sínum
eigin mönnum, framúrskax*andi
efnilegum, stundum méðal hinna
bezt mentuðu og efnilegu tu
manna í landinu, á þing, senda
þeir þangað ýmsa ómerkinga ann
ara þjóða, sem aldrei koma neinu
í verk á þingi. Þessi framkoma
fslendinga, sem þjóðræknismanna,
er svo a f 1 e i t, að jafnvel höf-
undur fiskilegu þjóðrækninnar,
verður forviða, og reynir að
bjarga málinu. Hann er ósam
mála þeim, sem elta pólitíkina
blindandi. Hann er alt af með
opin augun. — Eg álít að þessir
gleymnu menn, sem hér hefir ver-
ið minst á, ættu sem minst að
hafa á orði, að þeir séu þjóðrækn
ismenn.
Þá eru enn fremur til menn, sem
eru viljugir að vinna að þjóðrækn
ismálum, svo framarlega sem þeir
“hafa eitthvað upp úr því”, eins
og menn kómast að orði. En ef
þeir væru ekki vissir um, að upp
úr slíkri þjóðrækni væri að hafa,
svo um munaði, f é eða h e i ð u r,
er e g hræddur um að lítið yrði
úr þjóðrækni þeirra.
Sumir álíta kannske að þetta,
sem sagt er hér að framan, sé ó-
vingjarnleg aðdróttun að fðður-
landsvinunum. Þeir menn 93'öri
svo vel að sanna með r ö k um, að
eg fari með rangt mál. Til þess
að sanna, að eg fari méð rangt
mál, sanna það í framtíðinni, ættu
allir þeir, sem beita sér fjrrir
þjóðræknismálum, að leggja fram
fé allra manna mest, þegar þess
þarf, en sjálfir gjöra minna mold-
Winnipe^
School
Childlfen>
»
Skólabörnin í Winnipeg ár ið 1882 voru hraustir ungling-
ar eins og þau eru enn í dag. gamt er það rétt, að ekki nutu
þau sömu þæginda og skemtana tækifæra eins og börn nú á
dögum njóta.
En eitt áttu þau sameiginlegt með bðrnunum, sem nú eru
að alast upp, og það er SPEIRS-PARNELL BRAUÐIN.
í hér um bil hálfa öld hafa Speirs-Parnell brauðin verið
ein helzta fæðutegund á þeim heimilum í Winnipeg, þar sem
‘skynsamir foreldrar skilja hve áriðandi það er að unglingarn*
ir hafi holla fæðu. •
Gæðinn eru
Sögufræg -
SP0RS
RflRNELL
BREmu
Speirs-Parnell Baking Co., Ltd.
Phones 86 617-8
Hvar sem þér kaup-
ið og hvenær sem þér
kaupið Magic bökun-
arduft, vitið þér, að
það er ætíð hægt að
reiða sig á það og er
hið besta, ávalt á-
byggilegt og hreint.
BÚIÐ TIL t CANADA
MACIC
BAKINC
POWDER
viðri í blöðunum um það, hvað
a 11 i r séu tregir og leggi lítið
af mörkum í þjóðræknissjóð, af
hvaða tegund sem er.
Enn fremur er til, sem betur
fer, þjóðrækni, sem ekki gerir sér
mannamun. Þeir menn, sem
þann hóp fylla, hafa margir
hverjir aldrei verið Þjóðrækn-
isfélaginu; en þeir eru sannarlega
þjóðræknir, eigi að síður. Þeir
sitja um að koma löndum sínum
í bærilegar stöður, hér 1 hinu
framanda landi, svo þeim geti
liðið bærilega. Þeir hjálpa ein-
staklingum með ýmsu móti og
borga það sem þarf úr sínum
e i g i n vasí, og gera sér mjög
lítið far um að auglýsa slík verk
s í n. Þeir setja á fót stofnanir,
þar sem allmargir íslendingar
hafa stöðuga vinnu svo tugum ára
skiftir, og þeim vinnuþiggjendum
líður þar svo vel, að þeir koma á
legg börnum sínum svo vel, að
öllum hlutaðeigendum verður til
sæmdar og velferðar. Þeir sitja
um að koma löndum sínum á þing
og í ýmsar þvílíkar stöður, þjóð-
arbroti voru til heiðurs. Þeir
byggja “hæli” fyrir Islendinga,
þar sem allir eru velkomnir án
manngreinarálits. Þar dvelja nú
þeir, sem eftir að hafa barist
sjálfstæðri baráttu um langan
aldur, eru ekki lengur færir um
að berjast fullkomlega sjálfstæðri
baráttu. Þessir sömu þjóðræknis-
menn vaka yfir velliðan þessara
aldx^rhnignu karla og kvenna, og
eru ætíð reiðubúnir að leggja fram
frá sjálfum sér það, sem við þarf
til þess að hælisbúum líði vel.
Slik þjóðrækni er sönn og hald-
góð. Vel sé þeim mönnum, sem
styrkja hana að einhverju leyti.
Jóhannes Eiríksson.
“WKite Seal”
lang bezti bjórinn
KIEWEL
Tals. 81 178 og 81 179