Lögberg - 17.05.1928, Blaðsíða 6

Bls. «.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. MAÍ 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýðingu,
bom fyrst út árið 1906 í New York).
“A tuttugustu og annari blaðsíðu kallið þér
hann hið mesta afarmenni, sem heimurinn eigi
til og að í honum sé sameinaður hinn mesti lík-
amlegur og andlegur máttur og sterkasti vilja-
karftur, sem þekst hafi, og þér þakkið það hans
sterka og einbeitta vilja, hve afar langt hann
hefir komist í því að raka saman auð fjár. Er
þetta rétt skilið!” Hann leit á hana spvrjandi.
“Alveg rétt,” svaraði Shirley.
Ryder hélt áfram:
“A tuttugustu og sjöttu blaðsíðu segið þér :
“Hugur hans var orðmn eins og vél, sem til
þess er gerð, að búa til peninga, og öllum bans
sterka vilja og miklu vitsmunum var stefnt að
því eina takmarki, að græða meira og meira
fé. Þessi gróðafíkn var orðin svo sterk og
óviðráðanleg, að húnj hlaut að hald.a áfram,
hvíldarlaust, tilfinningalaust og samvizkulaust
meðan lífið entist.”
Hann lagði frá sér bókina, leit skarplega á
Shirley og sagði:
“Halldið þér að eg gæti ekki hætt strax á
morgun, ef eg bara vildi?”
“Þér!” sagði hún og lézt ekki skilja hvað
hann var að fara.
“Þetta er ekki óeðlileg spurning,” sagði
Ryder og reyndi að brosa. “Hver maður hugs-
ar um sjálfan sig eins og söguhetju. Það gera
konurnar líka. Við erum öll einhvers konar
hetjur í okkar eigin augum. En segið mér hvað
þér hugsið sjálfar um svona mann. Þér hafið
hugsað yður hann. Hvernig er eiginlega skap-
skapgerð hans? Hvernig mætti lýsa honum í
stuttu máli?”
“Eins og hinum mesta glæpamanni, sem
lifað hefir á þessari jörð,” svaraði Shirley
hiklaust.
“Glæpamaður,” hafði hann upp eftir henni.
“Já, glæpamaður,” sagði Shirlev með á-
herzlu. “Hann er persónugerfingur eigingirni
og sjálfselsku. Hann elskar peningana, af því
hann elskar ofurvaíld þeirra, og hann elskar
valdið meira en meðbræður sína. ”
Ryder hló, en þó heldur kuldalega. Það
var ekki um að villast, að þessi stúlka hafði
sínar eigin skoðanir á hlutunum og hún var
ekki feimin að láta þær í ljós.
“Er þetta ekki fremur sterklega til orða
tekið?” spurði hann.
“Ekki held eg það,” svaraði Shirley hik-
laust. “En hvað gerir það annars til? Það
er enginn slíkur maður til.”
“Nei, auðvitað ekki,” sagði Ryder og þagn-
aði svo aftur.
• En þó hann segði ekkert, þá veitti hann gesti
sínum nánar gætur, en hún virtist ekki veita
því neina eftirtekt. Hún var bæði höfðing-
leg og sakleysisleg, og þáð varð með engu móti
séð á svip hennar, að hún hefði nokkum ímu-
gust á honum. Það var engu að síður mögu-
legt, og meira að segja líklegt, að hún hefði ein-
mitt haft hann í huga, þegar hún ritaði bókina.
Honum fanst að svo hlvti að vera, hvað sem
hún kynni nú um þetta að segja. En þvf hafði
hún ráðist svona óþyrmilega á hann? Hann
hafði ímyndað sér, að hún hefði gert þetta til
þess að hafa út úr honum peninga. Láta hann
borga sér fyrir að halda þessu ekki áfram og
segja ekki meira. En það þurfti ekki annað en
líta á þessa göfugmannlegu stúlku til að sann-
færast um, að þetta gat ekki átt sér nokkurn stað.
Hún hafði svo sem ekki heldur óskað eftir sam-
tali við hann. Það var hann sjálfur, sem hafði
beðið hana að koma á sinn fund. Hitt var miklu
líklegra, að hún væri ein af þeim, sem hefðu þær
afvegaleiddu hugmyndir, að hægt væri að bæta
kjör vinnulýðsins með því að vekja upp hjá
honum óánægju og gremju gegn verkveitend-
um helzt öllum þeim, sem auðugir væru. En
með því móti gæti hún máske unnið miklu meira
tjón, heldur en þó hann vrði að gefa henni pen-
mga til að þegja. Hann vissi vel, að hann átti
litlum vinsældum að fagna, en hann var eng-
an veginn verri en aðrir stóriðjuhöldar. Sam-
kepin var lífæð viðskiftanna. Hann hafði haft
öðrum betur f þeim leik og orðið ríkari en allir
hinir, en hann var enginn glæpamaður þar fyr-
ir. En það var ekkert gaman, að verða fyrir
öllum þessum árásum í blöðum og bókum, sem
hann varð fyrir hvað eftir annað. Það gat
svo sem vel verið, að fólkið færi alvarlega að
taka mark a þessum skrifum, og þá var ekki
gott að segja, hvað af þeim kynni að leiða.
Hann tók bókina aftur og leit á hana. Stúlkan,
sem hana hafði skrifað, var áreiðanlega eitt-
hvað meira heldur en stúlkur vanalega gerast.
Hún vissi meira og kunni betur að segja það
sem hún vissi, heldur en nokkur annar kven-
maður, sem hann hafði þekt. Og þegar hann
nú horfði á hana, þar sem hún sat gagnvart
honum hinu megin við borðið, þá var hann að
hug.sa um það, hvemig hann gæti komið því
svo fvrir, að hér eftir vrði hún vinur sinn, en
ekki ómnur. Ef það hepnaðist ekki, þá mundi
hun fara og skrifa fleiri bækur og ritgerðir af
sama tagi, og það var ekkert líklegra, en að það
gæti gert honum mikinn skaða. Alt mátti gera
með peningunum; með þeim gat hann líklega
fengið hana til að ganga í sína þjónustu og
þannig komið í veg fvrir, að hún gerði meira
ilt af sér í þessa átt, en orðið var. En hvemig
gat hann fengið hana til að vinna fvrir sig?
Alt í einn dtt honum ráð í hug. Amm saman
hafði hann safnað efni í sögu Empire Trading
félagsins. Hún gæti skrifað þá sögu. Það
yrði í raun og veru hans eigin æfisaga. En væri
hún nú fáanleg til að gera þetta?
Shirley leiddist þessi langa þögn, svo hún
rauf hana og sagði:
“Ekki hafið þér beðið mig að koma hingað
bara til þess að komast eftir hvað eg sjálf
hugsaði um það, sem eg hefi skrifað?”
“Nei,” sagði Ryder seinlega. “Eg vil að
þér gerið dálítið verk fyrir mig.”
Hann opnaði skúffu í skrifborðinu og tók
úr henni stóran bunka af skjölum. Þar á með-
al var eitthvað af sendibréfum. Shirley fékk
töluverðan hjartslátt, þegar hún kom auga á
bréfin. Skyldu bréf föður hennar nú einmitt
vera þarna? Hún var að hugsa um, hvaða verk
það væri, sem John Burkett Rvder hefði fjTÍr
hana, og jafnframt, hvert hún ætti að gera það,
hvað sem það væri. Það væri líklegast eitt-
hvað, sem hann vildi láta hana semja upp úr
einhverjum skrifum. En ef það væri vel borg-
að, því þá ekki að gera það? Það væri ekkert
niðrandi við það og hún væri honum þar fyrir
ekkert skuldbundin. Þetta var einmitt sú at-
vinna, sem hún var að sækjast eftir, að skrifa
fyrir hvern sem bezt borgaði. Þar að auki gæfi
þetta henni kannske tækifæri til að ná í bréfin,
sem hún var að leita að.
“Eg vil, að þér semjið æfisögu mína úr því
"efni, sem hér er fyrir hendi,” sagði Ryder, “en
fyrst langar mig til að vita, hvaðan þér hafið
fengið upplýsingamar um manninn, sem hér
segið frá,” og hann hélt á lofti sögunni, “The
American Octopus.”
“Að mestu leyti er þetta nú ímyndun mín
og svo það, sem eg hefi lesið í blöðunum,” svar-
aði Shirley. “Þér vitið, að það er mikið talað
um auðmennina í Ameríku nú á dögum, og auð-
vitað hefi eg lesið—”
“ Já, eg skil það,” sagði Ryder, “en eg er
að hugsa um það sem þér hafið ekki lesið—getið
ekki hafa lesið, eins og t. d. það, sem hér segir,”
og hann fletti nokkrum blöðum í bókinni og las
svo up hátt: “Það var eitt til merkis nm hans
miklu hégómagimi, að þegar hann var ung-
lingur, lét hann rispa mynd af fallegri Indí-
ánastúlku á handlegginn á sér.” Ryder hallaði
sér fram á borðið og spurði alvarlega:
“Hvernig vissuð þér, að eg hefi slíka mynd
á handleggnum og hefi haft síðan eg var
drengur?”
“Nei, hafið þér það virkilega?” sagði Shir-
ley og reyndi að hlægja. “Það var skrítin til-
viljun.”
“Svo er þetta hérna,” sagði Ryder, “um
þennan sama, langa, dö'kkleita vindil, sem hann
ávalt liafði milli tannanna—”
“Grant hershöfðingi reykti líka,” tók Shir-
ley fram í, “allir menn, sem hugsa mikið og
fast um jayðneska hluti, virðast gera það.”
“ Jæja, við skulum sleppa því. En hvað haf-
ið þér að segja um þetta?” Hann fletti enn
nokkmm blöðum og las: “.Tohn Broderick
hafði, þegar hann var ungur, elskað stúl'ku, sem
heima átti í Yermont, en kringumstæðurnar
höfðu aðskilið þau.” Hann hætti að lesa, og
leit á Shirley og sagði: “Eg elskaði stúlku,
þegar eg var unglingur, og hún kom frá Ver-
mont, og kringumstæðurnar, eða atvikin, að-
skildu okkur. En svo látið þér John Broderick
giftast ríkri stúlku. Eg giftist ríkri' stúlku.”
“Það er algengt, að menn giftist fyrir pen-
inga,” svaraði Shirley.
“Eg sagði ekki, að eg hefði gifst fyrir pen-
inga, heldur að stúlkan, sem eg giftist hefði átt
peninga,” svaraði Ryder. Hann fletti enn þá
nokkrum blöðum og sagði: “Hérna er nokkuð,
sem eg get ekki skilið, því enginn hefði getað
sagt yður það, nema eg sjálfur. Hlustið á
j)etta: ‘ ‘ Þrátt fyrir alt sitt hugrekki og hetju-
dóm, vTar John Broderick ákaflega hræddur
við dauðann, og sá ótti þjáði hann stöðugt.”—
“Hver sagði yður þetta?” spurði hann heldur
hranalega. “Eg get svarið, að á þetta hefi eg
ekki minst við nokkurn lifandi mann.”
“Flestir auðugir menn kvíða dauðanum og
óttast hann,” svaraði Shirley. “Það kemur til
af því, að dauðinn er nokkurn veginn það eina,
sem getur aðskilið þá og peningana þeirra.”
Ryder hló, en það var auðheyrt að það var
uppgerðarhlátur, sem ekki kom frá hjartanu.
“Þér eruð ekki í vandræðum með svör,”
sagði Ryder og liló aftur og Shirley hló líka.
“Það er stundum átt við mig og stundum
ekki,” hélt Ryder áfram. “Þessi Broderick er
revndar býsna góður karl. Honum gengur
ágætlega og hann er mikill maður. En eg get
ekki sætt mig við það, hvernig fer fyrir honum
að lokum.”
“Það er í samræmi við líf hans,” svaraði
Shirley.
“En það er eitthmvað svo grimmúðlegt,”
sagði Ryder.
“Það er líka hver sá, sem snýr við hinu
guðdómlega lögmáli, og hatar bróður sinn í
staðinn fyrir að elska hann,” svaraði Shirley
hiklaust. *
Hún var nú orðin öruggari heldur en hún
hafði verið f fyrstu, og hún var farin að hafa
gaman af því, að skifta orðum við þennan auð-
uga og volduga mann. Henni fanst að hún
hefði fullkomlega haldið sínum hluta, enn sem
komið var, og hún var orðin alveg ófeimin.
“Þér eruð undarleg stúlka,” sagði Ryder,
“en það veit hamingjan, að það er skemtilegt
að tala við vður.” Hann tók stóran skjala-
bunka, sem hann hafði lagt á borðið og rétti
henni. “Hérna,” sagði hann. “Nú vil eg, að
þér semjið úr þessu efni bók, sem er álfka gáfu-
leg, eins og þessi bók, þar sem þér hafið látið
ímyndunarafl vðar ráða.”
Shirlev blaðaði í þessum skjölum dálitla
stund.
“Svo þær haldið, að líf vðar gefi gott eft-
irdæmi?” spurði hún.
“Haldið þér það ekki?” spurði Ryder.
Stúlkan leit beint framan í hann.
“Setjum svo,” sagði hún, “að við vildum
öll fylgja því og við vildum öll verða auðugust
og voldugust allra mann í heiminum?”
“Já, hvað um það?” spurði hann.
“Eg held, að það mundi eitthvað töluvert
seinka fyrir bræðralags hugmyndinni. Haldið
Jær það ekki?”
“Eg hefi aldrei hugsað um þetta frá því
sjónarmiði,” svaraði hinn auðugi maður. “Þér
eruð annars áreiðanlega stórmerkileg- stúlka.
Þér getið ekki verið eldri en tvítug eða svo ? ’ ’
“Eg er tuttugu og fjögra — eða þar um
bil,” svaraði Shirley og brosti við.
Ryder brosti góðlátlega. Hann dáðist að
ikjarki þessarar stúlku og orðfimi. Hann
reyndi að gera sig eins góðan ag vinsamlegan,
eins og( hann mögulega gat. Hann sagði í
biðjandi róm:
“Verið þér nú góðar, og sogið mér, hvar þér
fenguð allar þæssar upplýsingar. Gerið mig
að trúnaðarmanni yðar.”
“Eig hefi gert yður að trúnaðarmanni, ”
svaraði hún hlæjandi og benti á bókina. “Það
hefir kostað yður $1.50”. Svo leit hún á
skjölin, sem hann hafði fenigið henni, og sagði :
“Eg veit ekki hvað eg á að hugsa um þetta.”
“Þér haldið ekki, að æfisaga mín mundi
verða skemtileg aflestrar ? ’ ’ spurði hann nokkuð
harkalega.
“Það getur skeð,” svaraði hún seinlega,
eins og hún kærði sig ekki um að segja af eða
á um það, hvaða gildi slík bók muni hafa. “En
ef eg á að segja yður rétt, eins og mér finst
vera, þá sé eg ekki, að það hafi mikið gildi fyrir
fólkið, þó sagt sé frá því, hvernig einn maður
fer að því að græða marga tugi miljóna, nema
því að eins ð það taki á einhvern hátt illan
enda.”
Ryder gaf þessu engan gaum. Það var eins
og hann heyrði ekki þessi miður vinsamlegu
ummæli.
“Þér getið sett fyrir þetta verk það sem
yður sýnist,” sagði hann. “Tvö, þrjú eða fimm
þúsund dali. Þetta er bara fárra mánaða
verk.”
“Fimm þúsund dalir,” hafði Shirley upp
eftir honum, “það eru miklir peningar,’ En
hún bætti brosandi við: “Það er óneitanlega
álitleg borgun, en eg er hrædd um að eg geti
ekki fengið þann áhuga á efninu, að mér takist
að gera þetta skemtilegt.”
Það var auðséð, að Ryder kom það ókunnug-
leg fyrir, að nokkur skyldi hika við að taka við
fimm þúsund dölum, þegar hann átti kost á
þeim. Hann vissi full vel, að það var ekki oft,
að rithöfundar áttu kost á slíkr.i borgun. “Eg
veit annars ekki, hvernig í ósköpunum stendur
á því, að eg er svona áfjáður í að fá vður til
að vinna þetta verk. Það er líklega vegna þess
að þér viljið ekki gera það. Þér minnið mig á
son minn. Eg hefi töluvert stríð með hann. ”
“Já, einmitt það, er hann óstýrilátur?”
spurði hún og reyndi að láta honum finnast, að
þetta kæmi sér ekkert við.
“Nei, eg vildi að hann væri það,” svaraði
Rvder.
“Hann hefir orðið skotinn í , einhverri
stúlku, sem hann átti ekki að verða skotinn í,
býst eg við,” sagði hún.
“Eitthvað þess konar,” svaraði Rvder. —
“Hvernig datt vður það í hug?”
Shirlev átti dálítið bágt með að svara, og
hún varð að taka á J)ví sem hún hafði til, til
að hvlja tilfinningar sínar, en hepnaðist þó að
að láta ekki á neinu bera og svaraði kæruleys-
islega:
“Þetta kemur fyrir svo marga drengi. Þar
að auki get eg vel fmyndað mér, að þér yrðuð
aklrei ánægður með tengdadóttur vðar, nema
þér velduð hana sjálfur. ’
Þessu svaraði Rvder ekki. Hann hélt að
ser höndum og starði á hana. Hver var þessi
unga stúlka, sem þekti hann svona vel og gat
lesið hugsanir hans, án þess að mistakast
nokkurn tíma? Eftir nokkra þögn sagði hann:
“Þér segið margt undarlegt.”
“Sannleikurinn' ;er undarleguír, ” isvaraði
Shirley, “eg býst ekki við, að þér heyrið hann
oft.”
‘ ‘ Ekki eins og þér segið hann,‘ ’ svaraði
Ryder.
Shirley var að líta yfir nokkur bréf, sem
Ryder hafði fenigið henni, og eftir litla stund
sagði hún:
“Þessi bréf frá Washington, um stjórnmál
og fjármál, eru ekki mikils virði fyrir æfisögu
yðar.”
“Skrifari minn hefir tínt þetta saman, ”
sagði Ryder. “Bókmenta.smekkur vðar segir
yður, hvað sé nothæft og hvað ekki.”
‘‘Elskar sonur yðar enn stúlkuna? Eg
meina þessa forboðnu?” spurði Shirley og hélt
áfram að raða bréfunum.
“Nei, nei, hann kærir sig ekki um hana
lengur, ” svaraði Ryder og var fljótur til svars.
“ Jú, hann gerir það,” svaraði Shirley. “Eg
er viss um að hann gerir það.”
“Hvernig vitið þér það?” spurði Rvder.
“Eg veit það á því, hvernig þér neituðuð
þessu,” svaraði Shirley.
“Þér hafið enn rétt fvrir vður,” svaraði
Rvdor og hann vissi varla hvort hann átti að
láta sér líka betur eða ver, en með sjálfum sér
dáðist hann að gáfum hennar og einurð. “Strák-
flónið elskar hana enn. ”
“Guð blessi hann,” hugsaði Shirley í hjarta
sínu, en upphátt sagði hún :
‘ ‘ Eg vona, að þau fari bæði ^inna ferða, hvað
sem þér segið. ”
Ryder gat ekki að sér gert að hlæja, þö hon-
um væri ekki eiginloga hlátur í hug. Þessa unga
stúlka var meiri og aðdáanlegri en nokkur
önnur kona, sem hann hafði nokkurn tíma i
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Llmlted
O-ffice: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
•Þeir Islendingar, er í hyggju hafa aí5 flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af Islandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Hve mikill yrði skaðinn ef elds-
voða bœri að höndum?
EldábyrgS kostar aðeina lítið, en hún er trygging gegn miklu tjóni.
Látið oss annast eldsábyrgð yðar.
Peningar til láns gegn fasteignaveði I borginni eða útjaðra borgum með
lægstu fáanlegum rentum.
HOME SECURITIES LIMITED
468 MAIN STREET :: WINNIPEG.
Phone: 23 377 LEO. JOHNSON, Secretary.
^i ......................... n ■ 111111 m 1111111111111111 ii 1111111111111111111111
| Samlagssölu aðferðin. |
E Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar- E
5 afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega S
E lægri verður starfraekslukostnaðurinn. En vörugæðin =
= hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að =
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni 5
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar =
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru E
=j fyrgreind þrjú meginatriði trygð. E
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
| 846 Sherbrooke St. - ; Winniper,Manitoba |
jriiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiMiiiiiiimimiiiiimmiHiiiiiiiiiiiiiiMmiiiiiiiiiiiiii=
kynst.
“Þér eruð ólík öllum stúlkum, sem eg hefi
nokkurn tíma kynst,” sagði hann.
“En hvað liafið þér á móti stúlkunni?”
spurði Shirley.
“Eg hefi alt á móti henni. Eg vil ekki, að
hún sé ein af minni fjölskyldu.”
“Hefir hún nokkra sérstaka skapbresti eða
ilt innræti?”
Til þess að láta sem minst á þ-jú bera, hve
miikinn áhuga hún hafði á samtalinu, eins og
því var nú farið, þá lézt Shirley vera önnum
kafin við skjölin, sem hún hafði handa á milli.
“Ja, ekki eiginlega. Eða eg veit ekki til
þess,” svaraði Ryder. “Og þó stúlkan sé vel
innrætt, ])á er það ekki sönnun fyrir því, að
liún sé æskileg tengdadóttir, eða finst yður
það?”
“Það mælir að minsta kosti með henni.”
“Já —” hann liikaði, eins og hann vissi
ekki hvað hann ætlaði að segja.
“Þér skiljið- karlmenn vel; er það ekki?”
spurði Shirley.
“Eg hefi kynst nógu mörgum þeirra til að
þekkja þá hýsna vel,” svaraði hann.
“Því reynið þér ekki að kynnast kvenfólk-
inu líka? Það mundi hjálpa yðnr til að skilja
ýmislegt, sem nú er ekki vel ljóst fyrir yður. ”
Rvder hló og það eðlilega í þetta sinn. Það
var regluleg nýjunig fyrir hann, að nokkur
skyldi taka sig fram um að segja honum til.
“Eg er nú að reyna að kynnast yður,” sagði
hann. “En mér finst eg komast lítið áleiðis.
Stúlka eins og þér, sem skemtana ástríðan hefir
ekki náð haldi á, hefir1 mikið tækifæri — ákaf-
lega mikið tækifæri. Vitið þér það, að þér eruð
fyrsta stúlkan, sem eig hefi fest fullkomið
traust til? Egmeina við fyrstu kynni.” Hann
horfði á hana og veitti henni nána eftirtekt,
eins og hann var vanur að gera, þegar hann
vildi lesa huga manna allan, og eftir litla stund
hélt hann áfram: “Nú er eg að gefa ímyndun-
araflinu lausan tauminn, sem eg igeri þó sjald-
an. En eg get ekki að þessu gert. Mér geðj-
ast svo framúrskarandi vel að yður; það veit
hamingjan, að mér geðjast vel að yður. Eg ætla
að kynna yður konunni minni og syni mín-
um.”
Hann tók símann á borðinu, eins og bann
ætlaði að síma.
“Þér hefðuð átt að verða hershöfðingi, yð-
ur er svo vel lagið að skipa fýrir,” sagði Sbir-
ley og^ það var snertur af aðdáun í röddinni.
“Eg býst við þér segið æfinlega öllum fvrir
hvað þeir eigi að gera og hvernig þeir eigi að
gera það. Þér hafið þegið foringja hæfileik-
ana í vöggugjöf. Eg hefi jafnan ímyndað mér,
að Napoleon, Cæsar og Alexander muni hafa
verið miklir húshændur á sínum heimilum. Nú
er eg alveg viss um, að þeir hafi verið það.”
Ryder hlustaði á það, sem hún var að segja
og furðaði sig á því. Hann var ekki alveg viss
um, hvort henni var alvara, eða hún var að
hæðast að honum.
Jæja,” sagði hann, “viljið þér ekki sýna
mér þá góðvild að kynnast fjölskyldu minni?”
Shirlev hrosti og hneigði höfuðið til sam-
þykkis. “Mér er ánægja í að kvnnast fólki vð-
ar,” sagði hún.
)