Lögberg - 31.05.1928, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. MAÍ 1928.
Bls. S.

II
snowy whiteness you
desire is obtained in every
wash done in the Connor
Gyrator Electric. Andyou
save cost of fuel and the
extra bother! Blanlcets,
quilts, sheets, dainty lin-
gerie, they’re all washed
clean, quickly, without in-
jury, without hard work.
See us and we will gladly
arrange a free demonstra-
tion in your home. Easy
payments if desired.
Extra large
copper tub,
nickeled in-
side; all-met-
al frame, 5
position safe-
ty wringer;
12-year guar-
antee.
Ask for book-
let.
3. H. ronnor
& Son, J.td.
242 Princess St.
Winiiipeig.
3-27
Connor
Oualitu
Washers
-SINCE 1675
Björn Pétursson og
söguritun.
Eftir K. K. Ólafson.
Hr. Björn Pétursson hefir
tveimur tölublöðum Heimskringlu
(iþann 11. og 18. apríl) gert að um-
talsefni ritdóm minn í Almanaki
ólafs S. Thorgeirssonar fyrir
1927, um “Sögu íslendinga í Norð
ur-Dakota’’, eftir Thórstinu S.
Jackson. Þó ekki hafi eg tekið
efttir nema einni smá-leiðréttingu
á athugasemdum mínum við bók-
ina í þessu ritverki hr. B. P., sem
fyllir meir en sjö dálka, tel eg þó
viðeigandi að kvitta fyrir gaum-
gæfni hans að ritdæma ritdóm
minri.. Einnig ætla eg lítilelga að
athuga ýmsar athugasemdir hans.
Hann leggur hér fram skoðun sína
á söguritun og gagnrýni, og varð-
ar það miklu, hvaða stefna ræður
í hvortveggja.
Að svo miklu leyti, sem hr. B.
P. snýr sér að ólafi S. Thorgeirs-
=yni, leiði eg ummæli hans hjá
mér, því eins og allir vita, er hr.
Thorgeirsson fullkomlega fær um
að svara fyrir sig, telji hann það
þess vert. En þá upplýsingu vil
eg veita, að eg hafði afráðið að
rita um um bók Thorstínu Jack-
son áður en það kom til orða, að
ritdómurinn birtist í Almanakinu.
Fáir munu hafa vitað, að hr. B.
P. “annaðist um prentun á bók
Thorstínu að ðllu leyti”, fyr en
þeir rákust á það í þesssari rit-
gerð hans. Hans er ekki getið í
formála bókarinnar, þó ýmsum
sé þar þakkað fyrir liðveizlu, og
geta má þó nærri hvílíkt feikna-
verk það hefir verið að hafa um-
sjón á útgáfunni, lesa prófarkir
o. s. frv. í fjarveru hðfundarins.
Drengilega er það gert af hr. B.
P., að gera þetta nú heyrinkunn-
rigt og taka á sig þá ábyrgð, sem
l>ví fylgir, en engu að síður verð-
ur það vafamál í huga margra,
Bvort rétt sé að taka að sér verk,
sem maður er annað hvort alls
ekki fær um, eða kastar höndun-
um að. Ekki verður séð, að það
hafi legið svo á með útgáfu bók-
arinnar, að henni væri hættandi
í þá ófæru, sem raun hefir orðið
á, ef eigi all-lítið af mergð vill-
anna í bókinni er því að kenna,
að höf. var heima á íslandi, eins
og hr. B. P. gefur í skyn. Mann
furðar á því, að kunnugleiki hans
á því er snertir bygðina, sem
hann sjálfur lýsir, skyldi hér ekki
lcoma að meira liði, hvort sem
hann sjálfur las próförk eða ein-
hver annar undir hans umsjón.
— Eðlilega er þetta hr. B. P. við-
kvæmt mál, þar sem hann er að
verja sitt eigið verk. En að leggja
mér það til lasts, að eg tel ekki
fram málsbætur í sambandi við
óáreiðanleik bókarinnar, sem eru
í þvi fólgnar, að hann sjálfur átti
þar hlut að máli og, ef til vill,
fleiri, undir hans umsjón, er væg-
ast sagt mjög einkennilegt af
manni, sem samtímis er að halda
fram kunnugleika sínum og skil-
yrðum til að tala af þekkingu um
sögu Dakotabygðarinnar. Hefði
einhver afsökun átt að birtast,
hvað það snertir, átti hún að koma
frá höf. og það í formála bókar-
innar. — Segjum að bókin hefði
ekki verið gefin út fyr en á fim-
tugasta afmæli bygðarinnar og
verið að öllu leyti áreiðanlegri og
vandaðri fyrir biðina, hefði það
eflaust vgrið affarasælla en að
þurfa undir eins að ráðgera við-
bót með endalausum leiðrétting-
um.
Ein ástæða til þess, að hr. B. P.
grípur pennann út af ritdómi mín-
um, er sú, eftir hans eigin sögu-
sögn, að ritgerð mín bendi ekki
með sanngirni á vankosti bókar-
innar, um leið og hún sýndi kosti
hennar.” Mun þetta eiga að vera
umkvörtun yfir því, að eg telji
ekki fram kosti bókarinnar. —
Hvað það snertir, bendi eg á, að
höf. sé góðkunnur, að ræktarsemi
við minningu föður hennar eigi
þátt í því, að hún réðist í verkið,
að hún sýni áræði, þar sem ekki
sé um fjárhagslegan árð að ræða;
hafi safnað að sér til bókarinnar
með allmiklum dugnaði, svo aðal-
kostur hennar verði, að þar er
safnað saman svo miklu efni, sem
snertir sögu ísl. í Norður-Dakota;
tel yfirlitið yfir búskaparsögu
bygðarinnar mjög þýðingarmikið
sögulegt skilríki, eins og líka það,
sem hún prentar upp eftir öðrum
í sjötta kaflanum; álit V. kafl-
ann allnákvæman og ber af höf.
vísvitandi og viljandi hlutdrægni.
Sé hér ekki gengið full-langt í
því að lýsa kostum bókarinnar, þá
er það þó víst, að hr. B. P. hefir
láðst að bæta nokkru við þetta í
ritgerð sinni. Ætti það að létta
sök mína.
Ekki er reynt með rökum, að
hrinda aðal niðurstöðum mínum
um bókina, að hún sé fremur safn
til sögu, en sjálfstæð söguritun;
að ekki sé unnið úr efninu og
heimildir bornar saman; að hin
almenna saga bygðarinnar í
tveimur köflum sé lítið annað en
útdráttur úr frásögn séra Friðriks
J. Bergmanns (Alm. Ó. S. Th.,
1902), og bjargi engu verulegu
frá gleymsku til viðbótar; að
engra hlutfalla eða reglu gæti í
æfiágripunum, og að öll frásagan
sé loðin af villum. Yikið er að
tvennu því síðast talda, en ekkert
hrakið. Verður það aðgætt síðar.
Mér er gert það að sök, að eg
hafi ekki látið “einhverja aðstoð
í té við undirbúning bókarinnar.”
Er þetta í fyrra parti ritgerðar-
inna.r Þetta á eg að hafa verið
“margsinnis beðinn um, og jafn-
vel* lofað.” Verður á þessu ekki
annað séð, en að ekkert hafi frá
mér komið til bókarinnar. Ein-
kennilegt verður þetta orðaval,
þegar síðar í ritgerðinni er kann-
ast við, að eg hafi lagt til upp-
lýsingar um foreldra mína. Þá
ekki heldur neitt hik með það, að
eg “hafi verið beðinn um og lof-
að hjálp viðvíkjandi ýmsu, er á-
hrærir bókina.” Eg trúi því ekki,
að þetta sé rétt hermt eftir höf.,
því engin hæfa er fyrir því, að
eg hafi lofað nokkru öðru til bók-
arinnar, en upplýsingum um for-
eldra mína, sem eru í bókinni, þó
fremur væri eg ófús til þess, því
eg tel það tæpast söguritun, að
sonur meti verk foreldra sinna.
En að farið hafi verið fram á við
mig, eða eg hafi lofað almennri
aðstoð við samningu bókarinnar,
nær engri átt.
Út af marklausum ummælum
hr. B. P. um tilgang minn með rit-
dómi mínum, vil eg einungis geta
þess, að ekkert annað vakti fyrir
mér en það, að styðja að meiri
vandvirkni og sögulegri nákvæmni
í framtíðinni, og að eg taldi það
vansóma fyrir bygðina í Norður-
Dakota, að íenginn nákunnugur
skrifaði rökstuddan og sanngjarn-
an ritdórti um söguna. Hvort mér
hefir tekist þetta, er ekki mitt að
dæma um, en eg hefi fengið viður-
kenningu um þetta frá fjölda
mörgum, sem eins vel eru færir
um að dæma í þessu efni og hr.
B. P.
Tíðrætt verður hr. B. P. um þá
aðfinslu mína, að séra Páli Thor-
lákssyni, föður bygðarinnar, sé
ekki skipað í heiðurssess í mynda-
safni bókarinnar, og að óviðeig-
andi sé, að setja smámyndir af
atkvæðamestu mönnum, en stærri
myndir af öðrum, sem minna komi
við sðgu. Kannast þó við, að séra
Páll “hefði átt skilið stærri mynd,
ef manngildi ætti að dæma eftir
stærð myndar.” En ályktar þetta
síðara með þeirri rökfimi, að hann
geti ekki skilið, “að það stækki eða
minki manninn að nokkru leyti,
hvórt myndin af honum er smá eða
stór.” Hverjum myndi hafa dott-
ið slíkt í hug? En hitt stendur
óhaggað, að meiri sómi er manni
sýndur með stórri mynd en
smárri. Enda er það kunnugt, að
þeirri reglu er fylgt alment í rit-
um og bókum, sé mismunandi
stærð á myndum, að láta mismun-
inn ekki koma niður í öfugum
hlutföllum við verðleika.
Eftirtektarverð er aðferð B. P.
að réttlæta villur í sögunni.
Eitt dæmi er á blí. 30. Þar eru
taldir sex bændur, sem eiga að
hafa flutt frá Shawano-sýslu í
Wisconsin til Minnesota, dvalið
þar nokkur ár og svo flutt til Da-
kota. Þetta benti eg á að væri
villa. Þessir menn hefðu aldrei
verið búsettir í Shawano-sýslu,
þó einn þeirra hefði komið þang-
að. Einnig benti eg á, að nákvæm-
ur höfundur hefði getað leiðrétt
þetta eftir æfiágripum þessara
manna síðar í bókinni. Nei, segir
hr. B. P. Vegna þess æfiágrip
föður míns, sem var einn þessara
manna, kom ekki fyr en bókin
var hálf-prentuð, var það ekki
hægt. En því leiðrétti höf. þetta
ekki eftir æfiágripum hinna? Eru
nokkrar líkur til, að þetta hefði
fremur verið leiðrétt eftir æfiá-
gripi föður míns, en hinna fimm?
Þegar þannig er reynt að verja, er
búið að kveðja alla skynsemi. Þó
er sá varnagli sleginn, að þetta séu
smámunir. En einnig það er lé-
leg vörn, því sé eitthvað þess vert
að geta um það, er það þess vert
að hafa það rétt. Ekki sízt, þeg-
ar höf. hefir leiðréttinguna í
höndunum.
Hártogun eru nefnd ummæli
mín um legu Sandhæðanna í bók
Thorstínu. En fróðlegt væri að
sjá landabréf, sem dregið væri
eftir frásögn hennar og viðbót
hr. B. P. Hjá 'henni er þetta (bls.
30): “Mitt á milli Hallson og
Mountain liggja hæðir, nokkrar
mílur til norðausturs*, og nefnast
Sandhæðir.” Hr. B. P. samþykkir
þetta og gefur þessa skýrirígu:
“hæðir þessar hafa upptök sín
tvær milur suður frá Hallson og
liggja þaðan aðallega í norðvest-
ur”.* Bezt gæti eg trúað, að á
“prentvillu” þurfi að halda, áður
en þetta verður samrýmt.
Vegna þess eg leiðrétti mis-
skilning um verðlag á hestum í
bókinni, er því vikið að mér, að
eg ætti ekki að mæla bót hinni
illræmdu verzlun Haraldar Thor-
son. Fyrst er nú það, að eg nefni
verzlun hans illræmda, þó verðið,
sem Thórstínu ógnar, á frestum
og múlum, væri algengt á þeirri
tíð. Bæti svo við: “Það voru
brellur og harðfylgi Thorsons við
nýlendumenn, sem gerðu hann ó-
vinsælan, fremur en verðið á því,
sem hann seldi. ög sé leyfilegt
að segja eitthvað bærilegt um illa
þokkaðan mann, má geta þess, að
margan góðan hest flutti hann
inn í bygðina.” Sé eitthvað rang-
hermt í þessu, ætti að mega hrekja
það, án þess að leggja út í óverð-
skuldaða aðdróttun.
Eg benti á, að mjög ónákvæm
væri upptalning verzlunarmanna
í bygðinni og á næstu grösum.
Ekki er þetta hrakið, því það er
ekki hægt, en sú skýring gefin, að
höf. hafi þótt óþarfi, “að marg-
telja sðmu verzlunarmennina.”
voru sáróánægðir með kjör sín.
Það fer þvi að verða vandlifað,
ef það er goðgá, að telja hið
gagnstæða vafamál. Þegar í vörð-
urnar rekur, grípur hr. B. P. til
þess, að telja leiðréttingarnar ó-
þarfar eða þær varpi engu nýju
ljósi yfir sögu bygðarinnar. Dylst
víst engum, að hann er þá ráð-
þrota. Og um myndugleik hans
að skera úr því, hvað hafi sögu-
legt gildi, verður víst mörgum að
efast.
í sambandi við félagslíf bygðar-
innar í þriðja kaflanum, vík eg að
því, að engin grein sé gerð fyrir
tildrögum. T. d. sé getið um
stofnun Menningarfélagsins og
aðalstofnendur þess. Er kunn-
ugt, hve mjög þetta félag snerist
gegn kirkjunni og starfi hennar.
En engin úrlausn gefin á því, að
ýmsir aðal-stofnendur þess eru
skömmu áður mikið riðnir við
kirkju- og kristindómsmál. Sem
sláandi dæmi þess nefni eg, að
Brynjólfur Brynjólfsson hafi, að
kunnugra manna frásögn, haldið
uppi lestrum í Vídalínspostillu,
jafnvel eftir að séra Hans Thor-
grimsen kom í bygðina. Þessu
snýr hr. B. P. þannig, að eg lái
höf. að geta ekki um þessa hús-
lestra. Þarf ekki lítinn hártogana-
meistara til annars eins. En hitt
er annað mál, hvort það ekki hefði
haft sögulegt gildi, að kynnast
betur tildrögum í þessu sambandi.
Eins er með stofnun safnaða og
gang kirkjumálanna. Auðveldast
auðvitað, að reyna ekki að gera
gang málanna ljósan að neinu
leyti. Að hlaupa frá vandanum.
En þrátt fyrir úrskurð hr. B. P.
er það ekki söguritun. Ekki mátti
minna vera, en að höf. gerði að
minsta kosti eins ljósa grein fyrir
kirkjusögu Dakota bygðrainnar,
eins og t. d. biskup íslands gerir
fyrir kirkjusögu Vestur-íslendinga
í hinni nýju kirkjusögu sinni. Þó
allir verði honum ekki sammála og
hefðu ekki heldur orðið höf. Da-
kotasögunnar, er ætíð mikið £*ð
græða á alvarlegri viðleitni að
gera söguþráðinn ljósan. — Þá
fæ eg og ofanígjöf fyrir, að telja
það óákveðna staðhæfingu, að eitt
af fyrstu lestrarfélögum bygðar-
innar hafi verið stofnað á Sand-
hæðunum 1887, eins og séra Rögn-
valdur Pétursson getur um í Tíma-
riti Þjóðræknisfélagsins 1919. Eg
benti á, að ekki væri nokkur vott-
ur þess, að höf. hefði kynt sér þau
gögn, sem til eru fyrir sögu lestr-
arfélaganna. Annars hefði hún
ekki farið að seilast í þetta, ekki
meira en á því er að græða. Hr.
B. P. wrestur orð að lýsa vanþókn-
un sinni á þessu. Hann telur það
ógöfugt, óverðskuldað og út í
hött, og er þó enn mikið niðri
fyrir. Honum til hugnunar vil
eg fræða hann á því, að lestrar-
félag var stofnað í Eyfordbygð
1883. Var víst í fyrstunni nefnt
“Lestrarfélag litla Parks”, en síð-
ar “Lestrarfélag Thingvalla”.
Er það enn viði líði. Lestrarfé-
lagið “Gangleri” á Gardar, var
einnig stofnað mjög snemma, þó
ekki hafi eg eins nákvæmar heim-
ildir fyrir því, að þessu sinni.
Sterkan grun hefi eg um, að fleiri
lestrarfélög hafi verið stofnuð í
bygðinni fyrir 1887. En þetta næg-
ir til að réttlæta ummæli ipín. Og
endurtaka vil eg það, að sagan
hefði ekki grætt lítið við það, að
aðal-þátt í því, að stofna þar
hornleikaraflokk, sem orðið hefir
einn af bezt þektu college-horn-
leikaraflokkum í Bandaríkjunum.
Ekki að eins stofnaði hann söng-
félög og æfði ár eftir ár stóra
söngflokka í prestakalli sínu,
heldur gekst fyrir að stofna alls-
herjar söngfélag innan kirkjufé-
lagsins lúterska. Hann fór með
söngflokk sinn að heiman, og gat
bygðinni og sjálfum sér orstír.
Auk þess hefir séra Hans þrásinn-
is verið kvaddur til þess að syngja
við tækifæri utan bygða íslend-
inga, þar sem einungis æfðir lista-
menn hafa komið fram, eins og t.
d. á aldarafmæli Norðmanna í
Ameríku 1924. Það þurfti ekkert
“flúrlistarhrós”, heldur blátt á-
fram nákvæmni, til að geta hans
þannig, að það kæmi fram, að það
er ekki að eins smásveitarhróður,
sem hann hefir áunnið sér.
í fimta kafla sðgunnar, er get-
ið um Norður Dakota íslendinga
í mentamálum og á öðrum sviðum.
í þeim kafla er séra Friðrik J.
Bergmann ekki nefndur. í sam-
bandi við það geri eg þessa at-
hugasemd: “Ekki er ljóst«hvers-
hleypidóma. Úr því að eg nefni
séra Rögnvald Pétursson, á úr því
að gera, að eg hafi verið svo hald-
inn af hleypidómum gegn honum,
að það ráði niðurstöðum mínum.
Væri það rétt, sem hr. B. P. dylg-
ir um í þessu efni, væri það mjög
vítavert. Eg vildi gjarnan taka
undir með hverjum þeim manni,
sem af einlægni vítir það að vilja
ekki láta menn njóta sannmælis,
hvaða flokki sem þeir tilheyra.
En ekkert þvilikt er um að ræða
í ritdómi mínum. Eg tel það að
vísu hvorki heilbrigt né heppilegt,
að vera svo hræddur við ásakanir
í þessu efni, að maður forðist að
rita og tala blátt áfram um menn
hvaða flokki sem þeir tilheyra.
Lækningin er ekki í því fólgin, að
minnast aldrei hvorir á aðra, held-
ur að leitast við að gera það með
sanngirni. Nú er meðferðin á
þeim séra F. J. B. og séra R. P. í
bók Thorstínu svo sláandi til sam-
anburðar, að mér datt ekki í hug
að láta vera að benda á hana, þó
það gæti leitt til þess, að einhver
reyndi að vekja upp þann draug,
að hér væri á ferðinni smásálar-
legur flokkakritur. Um séra
Friðrik er rúm blaðsíða af les-
vegna séra Friðriki J. Bergmann >
er eklfi að minsta kosti gert jafn-lmáli> °2 'ÞriBjungurinn af því er
i, jt a i«1«n i «4 n ht 1 nftHO
hátt undir höfði og séra Rögn
valdi Péturssyni, og talinn rit-
höfundur og jafnvel sagnfræð-
ingur, auk þess að vera prestur.”
Eg mintist hvers kafla í bókinni
út af fyrir sig, og eru auðvitað
þessi ummæli þá miðuð einungis
við fimta kaflann. Og þau eru ó-
hrekjanleg.. Fúslega skal kann-
ast við, að betur hefði farið á því,
að vitna til þess, að séra Friðrik
er nefndur “rithöfúndur” í þriðja
kaflanum, þó það skifti ekki miklu
máli, en drengilegt hefði verið
að fara rétt með og reyna ekki að
gera úr þessu annað en er. ó-
haggað stendur það eftir sem áð-
ur, að séra Friðriki og starfi hans
eru ekki gerð sæmileg skil. Hann
átti það skilið fram yfir marga
aðra, að vera nefndur í þessum
kafla og að gerð væri nokkur grein
fyrir starfi hans utan prestskap-
arins. Ef höf. kaus að hafa ðll
ummæli um hann á einum stað,
átti samt sem áður að nefna hann
í þessum kafla og visa til þess,
sem annarsstaðar væri um hann.
Annars lítur svo út, að hann hafi
ekki verið álitinn þess verður að
skipa sess með þeim, er taldir eru
að hafa skarað fram úr í menta-
málum eða á öðrum sviðum. Um-
mælin, sem hr. B. P. er svo drjúg-
ur yfir, eru þau, að séra Friðrik
er aðeins nefndur “rithöfundur.”
Ekki nefnt neitt, er eftir hann
liggur, nema ein ritgerð, “Jólin í
bjálkakofanum”, er tekin upp end-
urprentuð í bókinni. Nefnir hr.
B. P. ritgerð þessa “sögu”, og vek-
ur þannig þann grun, að hann hafi
ekki lesið hana nákvæmlega. Eng-
in réttsýnn maður getur álitið
þetta fullnægjandi greinargerð.
í þessu sambandi hygst hr. B. P.
að hafa fengið gott tækifæri að
slá á strengi flokkadráttar og
um smá auka-atriði í starfi hans.
Uiri séra Rögnvald er hálfri blað-
síðu af lesmáli meira, og betur
farið með rúm. Af séra Fr. er
smámynd, af séra R. þvínær heill-
ar blaðsíðu mynd, auk allstórrar
myndar með öðrum. Séra R. er
talinn sagnfræðingur; ekkert um
séra Friðrik í þvi efni. Ritverk
séra R. talin, en séra Fr. ekki. —
Þetta er ekki nefnt til að niðra
séra Rögnvaldi, enda þarf eitt-
hvað meira en lítið lituð gleraugu
til að sjá móðgun í því, að séra
Friðrik sé ekki gert eins hátt
hundir höfði og honum, heldur til
þess að benda á, hvernig gengið er
frá efni bókarinnar. Kunnugt er,
að séra Fr. varði þvínær tveimur
tugum ára úr lífi sínu til starfs
innan bygðarinnar, en séra R. ólst
þar aðeins upp. Þegar á alt er
litið, stendur það því óhaggað, að
sérp Fr. J. B. er ekki gert eins
hátt undir höfði í bókinni eins og
hann á skilið — né eýis hátt und-
ir höfð borið saman við héra R.,
og verðleikar kröfðust. öll við-
leitni hr. B. P. að gera úr þessu
e-'tthvað miður sæmilegt, er mér
að ðllu óskiljanlegt, nema sé hún
eihhver vottur um hugarstefnu
hans sjálfs.
Mikið ritar B. P. um sjöunda
kaflann í bókinni og ummæli mín
í því sambandi. Telur “tæplega”
réttmæta þá aðfinslu, að þar sé
ekki gætt hlutfalla, svo sumir
verði útundan, ef borið er saman
við aðra. Nefndi eg dæmi, sem
er óhrekjandi, enda treystir hr.
(Niðurl. á 7. bls.)
T. d„ sé Pétur iSkjöld að eins tal- í þessu efni og öðrum hefði ekki
* Leturbreyting in mín.—K.K.O.
inn að Hallson, en ekki Edinburg,
eftir þeirri reglu, að geta manna
þar, sejn þeir lengst voru við verzl-
un. En það vill svo óheppilega
til með þeta eina dæmi, sem hr.
B. P. treystir sér ekki að nefna,
að það er ekki rétt með far-
ið. Pétur Skjöld var tvívegis við
verzlun í Edinburg, og var það
lengur samanlagt, en verzlunar-
tími hans á Hallson.
Eg kannaðist við það í ritdómi
mínum, að annar kaflinn, sem er
yfirlit yfir búskaparsögu bygðar-
innar, sé mjög þýðingarmikið sögu-
legt skilríki. Ekki þarf þvi hr. B.
P. að árétta það, eins og það hafi
verið véfengt. En það er fullkom-
lega réttmætt og nauðsynlegt, að
gagnrýna þetta yfirlit, eins fyrir
því. Enda er ekki borið við að
hrekja athugasemdir mínar. Að
vísu fjasar hann mikið út jif því,
að eg tel það vafamál, hvort það
hafi verið einkenni íslendinga um
það leyti er vesturfarir hófust,
“að vera ánægðir með kjör sin.”
Ef til vill gerir hr. B. P. svo mik-
ið númer útaf þessu, vegna þess
að eg segi, að það skifti ekki
miklu. Svo marga af frumbyggj-
unum þekti eg, að eg get borið
um, að fjðldi þeirra fór til Ame-
riku einmitt vegna þess, að þeir
Maytag Aluminum
Þvottavél
BEZTA 1 HEIMl, REYNIÐ HANA
THE MAYTAG CO. Ltd., Wlnnipeg
MARTIN & CO.
verið hlaupið á almennum um-
mælum, heldur grafið eftir heim-
ildum.
Það er sannað, að getið sé um
skáldskapargáfu séra Jónasar A.
Sigurðssonar í bókinni, með því
að vitna i, aS þar er hann talinn
“skarpgáfaður” og að tvær visur
eftir hann eru prentaðar í byrjun
fimta kaflans. Eftir sömu kenn-
ingu hefði ekki þurft að geta um
skáldskap K. N. Júlíusar og Steph-
ans G. Stephanssonar, því ljóð
eru tilfærð eftir báða. Ekki þurft
að geta um séra Rögnvald sem rit-
höfund, !því vitnað er í rit hans,
og svo frv. Er þetta að ryðja nýja
braut í sagnlist.—
“Hvað meira væri hæfilegt, um
þetta starf að rita?” spyr hr. B.
P„ er hann hefir bent á, að þess
sé getið um séra Hans B„ Thor-
grimsen, “að hans sérstöku söng-
hæfileikar vekja gleði og aðdáun
hjá ðllum þeim, sem á hann hlusta,
og hefir hann gert mikið tjl að
glæða áhuga á þeirri list, einkum
hjá ungmennum.” Nú er það
kurinugt, að á sviði sönglistar hef-
séra Hans getið sér mjög óvana-
legan orðstír, ekki sízt þegar þess
er gætt, að annað hefir verið hans
aðal-verk. Þegar á skólaárum
hans við Luther College, átti hann
Vér bjóðum, yður mjög lágt verð og ágœtis úrval af
Kvenkápum, Alklœðnaði og Kjólum
MEÐ
VORUM ÞŒGILEGU BORGUNARSKILMÁLUM
Aðeins lítil niðurborgun; afgangurinn vikulega
Kápur
Efni: Charmeens, Poiret, Twills, Tri-
cotines, Failles, Tweeds og Kashas
*15.95 til $49.50
Hið sífelt góða og gilda
“PRINCE OF WALES” SNIÐ
$19.75 til $39.50
eða mánaðarlega, meðan fötin eru notuð.
Alíatnaðir
Charmeens, Poiret, Twills og Kashas
$29.50 til $49.50
Kjólar
Double Fujis, Craysheen og Printed
Silks, e reinmitt það rétta fyrir hinn 24.
FOX *3.95 til $19.75 LEATHERETTE
CHOKERS SLICKERS
með Prince of Wales Wool Georgettes, Flat Gráar, Grænar, Rauðar,
kápu. Crepes og Kashas Bláar, Svartar.
$25.00 til $45.00 *12.95 tU 29.50 $9.75 til $12.95
MIKIÐ ÚRVAL AF KARLMANNAFATNAÐI OG KAPUM $19.75 TIL $45.00.
Á öðru gólfi
Wpg Piano
Bldg.
ARTIN & CO
Portage
og
Hargrave
Easy Payments Limited
OPIÐ Á LAUGARDÖGUM TIL KL 10 E.H.
L. HARLAND, Manager.