Lögberg - 31.05.1928, Blaðsíða 6

BIs. ft.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. .MAÍ 1928.
Ljónið og Músin.
Eftir Charles Klein.
(Saga sú, sem hér birtist í íslenzkri þýSingu,
bom fyrst út árið 1906 í New York).
“Foreldrar ættu ekki að ráða fyrir börnum
sínum í þeim efnum,” sagði Shirley með á-
herzlu. “Hvað hefir meiri þýðingu fvrir alt
lífið, en að velja sér æfifélaga, og hver ætti svo
sem að geta gert það aðrir en hlutaðeigendur
sjálfir ? Sjálfsagt er það skylda föðursins, að
gefa syni sínum góð ráð og láta hann njóta
sinnar miklu lífsreynslu. En að krefjast þess,
að hann giftist stúlku af þeim ástæðum einum,
að honum virðist það liagkvæmt, þaÖ gengur
glæpi næst. Það er annað, sem ber á að líta, ef
hjónabandið á að verða ánægjulegt. Fyrst og
fremst verður maðurinn að finna eitthvað það
hjá konunni, sem honum finst eftirsóknarvert.
Maður og kona, sem eiga að búa saman eins
og hjón, þurfa að eiga eitthvað sameiginlegt í
skapferli og hugsjóunm. Það er ekki hægt að
iblanda saman vatni og olíu. Það er þetta ó-
eðlilega hjónaband, sem gefur lögmönnunum
og dómstólunum svo mikið að gera. Pening-
ar eingöngu nægja ekki til þess að gera hjóna-
bandið ánægjulegt.”
“Nei, það gera þeir ekki,” sagði Mrs. Ryder.
“Það veit enginn betur en eg.”
Frúnni féll Shirley þegar í stað, framúr-
skarandi vel í geð, og hún talaði við hana um
hitt og þetta, eins og hún væri gömul vinstúlka
hennar. Henni fanst hún aldrei hafa heyrt
unga stúlku tala. eins skvnsamlega, eða hafa
eins heilbrigðar skoðnir. Því lengur, sem liún
talaði við hana, því minna furðaði hana á því,
að hún væri höftindur sögunnar “The Ame-
rican Octous”, sem var á hvers manns vörum.
Hún hélt, að Shirley vildi kannske heldur vera
einsömul, svo hún stóð upp til að fara, en áður
en hún fór bað hún haria að gera sig heima-
komna þar í húsinu og ekki að hKfast við að
hringja og biðja um hvað sem hún vildi og gæti
verið henni til þæginda eða ánægju. Hún sagði ^
að stúlka hirti um herbergin hennar og að hún
gæti látið hana gera fyrir sig það, sem hún
þyrfti. Hún gæti gert hvort sem hún vildi held-
ur, borðað með fjölskvldunni, eða borðað ein-
sömul í sínum eigin herbergjum, og kaus hún
það heldur, því hún kærði sig ekki um að sjá
Ryder oftar en þörf var á.
Þegar Shirley var nú orðin ein, tók hún til
starfa við sitt nýja verk. Rvder hafði látið
færa henni öll skjölin, sem hann sýndi henni i
skrifstofu isnni og þar var að finna efnið í æfi-
. sögu hans, sem hún nú átti að rita. Hún raðaði
þessum skjölum og bréfum eftir aldri og skrif-
aði f jölda af dagsetningum og ártölum og bvrj-
aði á því að hugsa sér þráðinn í þessari merki-
legu bók. Hún fór að hugsa um, hvað hún ætti
að kalla bókina, þegar hún yrði búin með hana.
Hún brosti að nafninu, sem henni fyrst datt í
hug, en það var “Glæpasaga”; en ekki hélt hún
að það mundi koma sér vel, og máske væri það
nafnið 'bezt, sem auðveldast væri og mest blátt
áfram: “Saga Empire Trading félagsins”.
Allir mundu skilja, að sú bók væri aðallega um
hinn merkilega og alþekta mann, John Burkett
Ryder og athafnir hans, frá því hann var ungur
maður og alt til þessa dags. Hún sat við þessa
vinnu alt kveldið og bvrjaði snemma næsta
morgun. Hún hélt áfram alt til hádegis og
enginn ónáðaði hana, nema hvað Mrs. Ryder
leit einu sinni rétt sem snöggvast inn til henn-
ar og bauð henni góðan daginn.
Eftir hádegið fanst henni að hún þyrfti að
fara út. Veðrið væri alt of fagurt til að sitja
inni. Hvað sem öðru liðöl, þá ætlaði hún ekki
að eyðileggja heilsu sína af of miklum inniset-
um. Hún lét því á sig hattinn og fór út til að
hreyfa sig dálítið. Henni þótti gott að koma
út undir bert loft. Loftið var hreint og veðrið
ljómandi gott, og hún gekk með meira fjöri
beldur en nokkurn tíma áður síðan hún kom
he!m frá Evróu. Hún gekk ofan Fifth Avenue
Jjangað til hún kom að listigarðinum, sem þar
var ekki all-langt frá. Það var mjög fátt fólk
þar um þetta leyti dagsins. En þarna var ynd-
islegt að vera og ilminn af nýsleginni töðúnni
lagði að vitum hennar. Hún settist þar á bekk,
sem skugga bar á af trjáliminu og hvíldi sig.
Hún var að hugsa um það, hvað Jefferson
mundi hugsa um þetta ráðlag sitt, að flytja sig
í hús föður hans og látast vera alt önnur en
hún væri. Henni fanst, að hún þyrfti endilega
að sjá hann og það sem allra fyrst, því undir
honum var það komið, hvort hún mátti gera sér
nokkrar vonir um að ná í þessi margnefndu
bréf eða ekki. Hún sá að vísu ekkert á móti
því fyriir hann, að ná þessum bréfum fyrir sig.
Þau tilheyrðu föður hennar og þeim var rang-
lega haldið með þeim tilgangi að vinna honum
,JOn' .hun ekkl lagalegan rétt, þá hafði
hun þo að mmsta kosti siðferðislegan rétt til
að taka þau með hvaða móti sem hún gæti náð
, hu*ann svo fast bundinn við
þetfta, að hun veitti því ekki eftirtekt, að fallee-
urkeypsl^ fó um veginn> gem yar gkamt
íra henm, fyr en hann stöðvaðist alt í einu og
hennar °n ^ Ut UF honum kom beint til
“Komdu blessuð og sæl, Shirley,” sagði
hann glaðlega. “Mér gat sízt dottið í hug, að
fmna þig her. Eg hélt að þú værir heima hjá
okkur, að semja emhverja bók fvrir húsbónd-
ann- ’ Hann horfði á hana alvarlega og bætti
svo við: “Komdu upp í vaginn til mín. Eg
þarf að tala \uð þig.”
Shirley hikaði. Nei, hún mátti ekki vera að
því. En samt, var þetta ekki einmitt ágætt
tækifæri til að skýra fyrir Jefferson, hvernig
á því stóð, að hann rakst á liana í húsi foreldra
hans og jafnframt að biðja hann að hjálpa sér
til að ná bréfunum? Jefferson ámálgaði það
aftur að' hún kæmi með sér, og þó hún hvorki
játaði því né neitaði, þá vildi það svo til, að
innan lítillar stundar sat hún hjá honum í
vagninum. Þau kevrðu hratt og Shirley þótti
einstaklega þægilegt að njóta svalans af loft-
straumnum, sem um hana lék þegar vagninn
þaut áfram.
“Segðu mér nú,” sagði bann, hvemig á
þessu stendur. Mér brá svo mikið við að sjá
þig þarna í skrifstofu föður piíns, að eg var
nærri búinn að koma öllu up. Hvernig í ósköp-
unum stóð á því, að þú fórst að heimsækja
föður minn?”
Shirley sagði honum nákvæmlega alla sög-
una. Hún sagði honum að Ryder hefði skrifað
sér og beðið sig að finna sig, og hvernig það
hefði alt gengið til, og að hún hefði gripið þetta
hálmstrá í þeirri von, að hún gæti kannske
hjálpað föður sínum. Hún sagði honum frá
bréfunum og hve ómissandi þau væm sem varn-
argögn í máli föður síns og einnig að hún hefði
séð þau og vissi hvar þau væru geymd. Hún
sagði að sér hefði skiList, að_ Ryder geðjaðist
vel að sér, og hann hefði boðið sér að vera þai
í húsinu meðan hún væri að skrifa æfisögu hans
og hún hefði tekið því boði og hún hefði tekið
að sér að skrifa söguna. Ekki sérstaklega vegna
]>ess, að liún fengi góða borgun, heldur aðallega
vegna hins, að með þessu móti hefði hún kann-
ske tækifæri til að ná í bréfin. __
“Svo þetta er leyndarmálið, sem þu mmtist
á, að ná í þessi tvö bréf?” sagði .Tefferson. ^
“ .Já, þetta er það, sem eg er að hugsa um,
sagði hún. “Það var leyndarmál. Eg gat ekki
sagt þér það. Eg gat engum sagt það._ Engi.nn
veit þetta noma Stott einn. Hann veit, að eg
hefi séð bréfin og hann vonast eftir þeim a
hverri stundu frá mér. Og nú þarf eg á þinni
hjálp að halda, Jefferson.”
Eina svarið, sem hann gaf, var að taka fast-
ar um hönd liennar, sem hún rétti honum. Hún
vissi, að hún þurfti ekki að skýra þetta frekar,
hann mundi skilja þetta fullkomlega.
“Hvar era bréfin?” spurði hann.
“Þau eru í skúffu í skrifborði föður þíns,
hægra megin,” svaraði hún.
Hann þagði ofurlitla stund og svaraði sðan:
“Eg skal ná þeim.”
Þau voru komin út úr aðalborginni, og nærri
bökkum Hudson fljótsins. Yeðrið var svo und-
ur gott að þau vildu bæði gjarnan vera lengur
úti og Jefferson stakk upp á því, að þau færu
út úr vagninum og gengju ofan að ánni. Shir-
ley var honum svo þakklát fyrir það loforð, sem
hann hafði gefið henni, að hún vildi gjarnan
gera honum þetta til þægðar. . Þar sem þau voru
nú stödd rétt á árbakkanum, var landið svo að
segja ósnert af mannshöndinni og naut sinnar
eðlilegu fegurðar.
Jafnvel þótt komið væri fram í októbermán-
uð, var veðrið einstaklega hlýtt og Shirley varð
fljótt þreytt af að ganga, svo hún settist niður
og Jefferson líka og þau horfðu á strauminn í
ánni, sem rann með jöfnum hraða út í hafið.
“Shirley,” sagði Jefferson, “eg býst við,
að þú hafir séð í blöðunum, þá kynjasögu, að
Kate Roberts og eg ættum að vera trúlofuð?
Eg vona þú skiljir það, að þessi frétt var látin
í blöðin án minnar vitundar og samþykkis.”
“Þó eg hefði nú ekki haldið það, Jeff,” sagði
hún, “þá veit eg það nú, þegar þú segir það,
því eg trúi þér fullkomlega. En hvaða rétt hefi
eg til að skifta mér nokkuð af þessu?” bætti
hún við.
“Eg vil einmitt, að þú hafir fullan rétt til
þess,” svaraði hann. “Eg skal sjá um, að þetta
vi'tleysis þvaður haldi ekki lengur áfram, og eg
skal gera það á þann hátt, sem föður minn
grunar sízt. Eg er bara að bíða eftir tækifær-
inu að tala við hann. Eg skal koma honum í
skilning um, að það tekur engu tali að auglýsa
að sonur hans sé trúlofaður stúlku, sem er í
þann veginn að hlaupa burtu með skrifaranun*
lians.”
“Er það virkilega satt?” spurði Shirlev.
Jefferson sagði henni alt um bréfið, sem hann
hafði fundið í stiganum, og nú væri rétt að því
komið, að Fitzroy Bagley og Kate Roberts fetl-
uðu að gifta sig án vitundar föður hennar.
“Þetta er miki lhepni fyrir mig,” sagði hann
glaðlega. “Þau ætla að gifta sig á miðviku-
daginn, eg ætla að sjá föður minn á þriðjudag-
inn og sanna honum, að þetta sé rétt, og eg býst
ekki við, að hann fari fram á það aftur, að eg
giftist Kate Roberts.”
“Svo þú ert þá ekki að fara burtu réft sem
stendur?” sagði Shirley og leit brosandi til
hans, þar sem hann lá rétt við fæturna á henni.
Hann settist upp og hallaði sér fast að
henni.
“Kg1 get það ekki, Shirley, mér er það ó-
mögulegt. Fyrir mig ert þú eitthvað annað og
meir en eg hefi hugsað að nokkur kon agæti
verið. Eg finn þetta betur og betur með hverj-
um deginum. An þín væri mér lífið ekki npkk-
urs virði. ”
“Við skulum ekki tala um þetta,” sagði hún
í biðjandi róm. “Eg hefi sagt þér, að meðan
svona stendur á fyrir föður mínum, get eg ekki
hugsað til að gifta mig.”
“En þú gerir sjálfri þér rangt til með þessu,
ekki síður en mér,” sagði Jefferson. “Þér
stendur ekki á sama um mig —. eg veit það.
Því þá að hlaða múrvegg milli okkar?”
Þetta lét vel í eyrum hennar. Hvað það var
got’t að vita af einhverjum, sem alt vildi í söl-
urnar leggja fyrir hana!
“Þú mátt ekki koma mér til þess, sem eg má
ekki gera, Jeff,” sagði hún. “Þú veizt, að mér
stendur ekki á sama um þig. Það liggur ekki
nærri. En eg—”
Hann færði sig enn nær hénni, svo andlit
þeirra voru rétt hvort við annað.
“Eg elska þig; eg get ekki án þín verið,”
hvíslaði han.n “Leyfðu mér að líta á þig sem
konuefnið mitt. ”
Þessi orð höfðu mikil áhrif á Shirley. Hún
gat ekki að því gert. Astin varð henni í fyrtsa
sinni á æfinni ofurefli. Skynsemin og hin fast-
bundna röksemdafærsla brugðust lienni í þetta
sinn. Yndisleiki náttúrannar og veðurblíðan
og alt umhverfið varð til þess að veikja mót-
stöðuafl hennar. Því ætti hún ekki að njóta
ástarsælunnar, eins og aðrar konur? Hún hafði
að vísu ákveðið verk að vinna, en gat hún ekki
leyst það af hendi e.ins fyrir því, þó ástin, lirein
og einlæg, fengi að njóta sín? Of henni fanst
eins og til sín væri talað þessum orðum:
“Levfðu þessum manni að elska þig. Gefðu
honum alt sem þú átt. Hann á að fyllilega
skilið. ’ ’
Hún lét aftur augun og var eins og í hálf-
gerðri leiðslu, en hlustaði þó á alt, sem hann
sagði við hana, og hún fann anda hans leggja
á kinn sína.
‘ ‘ Eg skal vera þér eins góður og umhyggju-
samur eins og nokkur maður getur konu verið.
iSegðu þetta eina orð, sem skapiar gæfu mína,
eða gæfuleysi. Já eða nei. En hugsaðu þig vel
um, áður en þú evðileggur alt mitt líf. Eg elska
þig. Eg elska þig af öllu hjarta. Eg skal bíða
eftir þér eins lengi og þú vilt, bara segðu, að
þú skulir verða konan mín.”
“Jó, Jefferson,” hvíslaði hún. “Eg elska
Þig-”
Þau kystust heitt og lengi. Hún lokaði aug-
unum og óumræðilegur fögnuður gagntók hana
alla. Fuglar loftsins sungu enn fegurra en áð-
ur og henni fanst þeir vera að samfagna sér
og Jefferson.
XIV. KAPITULI.
Klukkan var orðin nærri sjö, þegar Shirley
kom heim. Enginn virtist verða hennar var,
þegar hún kom inn og hún fór beint til her-
bergja sinna, og eftir að hún hafði fengið að
borða, tók hún til vinnu sinnar og vann lengi
fram eftir kveldinu til að bæta upp fyrir þann
tíma, sem hún hafði verið burtu. Það, sem
komið hafði fyrir um daginn, olli henni tölu-
verðrar áhyggju. Hún ásakaði sjálfa sig fyrir
að hafa látið undan augnablikstilfinningum, en
ekki gætt skynsemi sinnar. Að vísu hefði hún
sagt það eitt, sem var heilagur sannleikur, þeg-
ar hún sagði Jefferson, að hún elskaði hann.
En henni fanst ekki að hún hefði nokkurn rétt
til að trúlofast, meðan alt væri svona óvíst um
framtíð föður hennar. Samvizkan ásakaði
hana og því meira, sem hún hugsaði um þetta
mál, og því meiri fjarstæða fanst henni þetta
hjónaband væri, frá hvaða sjónarmiði sem á
það væri litið. Hvemig f ósköpunum átti
hún að verða tengdadóttir mannsins, sem hafði
sýnt föður hennar svona óskaplega ranglæti?
Þetta var fjarstæða, og hversu hart sem það
var aðgöngu, þá varð hún að fá Jefferson til að
líta á þetta mál skynsamlega. Trúlofun þeirra
var hreint og beirit heimskulegt tiltæki, sem
hlaut að verða þeim til óláns og armæðu. Hins
vegar var henni nú full-ljóst, að hún elskaði
Jefferson. Hún mundi taka afar nærri sér að
yfirgefa hann. En skynsemi hennar og öll
hennar rökfærsla sögðu henni, að svo yrði
óumflýjanlega að vera.
Morguninn eftir fékk hún bréf frá Stott.
Hann var mjög ánægður yfir þeim fréttum, sem
hann hafði fengið frá henni, og hann bað hana
blessaða að ná bréfunum sem allra fyrst og
koma þeim til sín, svo hann gæti farið með þau
til Washington, og tók hann það enn fram, að
þau væra afar þýðingarmikil gögn í málinu.
Hann gaí; þess, að foreldrum hennar liði eftir
vonum vel og að þau væru ekkert óróleg út af
burtuveru hennar. Móðursystir hennar væri
farin aftur til Evrópu og Eudoxia hótaði á
hverjum degi, að ganga úr vistinni.
Það þurfti ekki að hvetja Shirley. Hún
s'kildi fullvel, að það reið mikið á skjótum
framkvæmdum, en það var hægra sagt en gert.
Skrifstofan var oftast lokuð, þegar húsbónd-
inn var ekki heima, og ef það vildi til, að dyrnar
væru ólokaðar, þá mátti eiga víst, að Bagley
væri að snuðra þar í kring. Þótt hún væri ný-
komin í þetta hús, þá var hún þegar komin á
sömu skoðun og Jefferson, að Bagley væri und-
irförull og næstum óþolandi leiðinda seggur,
og hann fór sízt batnandi, eftir því sem nær dró
þeim degi, að hann bjóst við að ná í peninga
hinnar sítórauðugu stúlku,. sem hann ætlaði að
giftast. Hann hafði enga tilraun gert til að
kynnast henni, en það var honum nýtt, því
hann sát sig aldrei úr færi að kynnast ungum
og fallegum stúlkum, ef hann átti þess nokkurn
kost. En hann hafði ekkert skift sér af Shirley,
annað en rétt að gefa henni auga, ef hún varð
einhvers staðar á vegi hans. Honum fanst vafa-
laust, að hann hefði um annað og meira að
hugsa þessa dagana, en að reyna að kynn-
ast þessari nýkomnu stúlku, sem hann sjálf-
sagt vissi engin skil á og kærði sig ekki um að
vita. En jafnvel þótt hann hefði látið hana
alveg hlutlausa, þá geðjaðist Shirley þó afar-
illa að honum.
Kate Roberts hafði komið nokkrum sinnum
í húsið og það leit út fyrir, að hún kæmi þangað
til að sjá Mrs. Ryder. Þær höfðu verið gerðar
kunnugar og Shirley hafði gefið Kate bvsna
nánar gætur. Hún hafði um fátt að tala annað
eri kjóla og hatta og skemtanir, og Shirley
komst fljótt að þejrri niðurstöðu, að hún hugs-
aði uim lítið annað en að skemta sér á hégóm-
legan hátt og njóta Iffsins þannig. Shirley
fanstj Kate vera mjög líkleg til að gera ein-
hverja vitleysuna, eins og hún vissi að hún var
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambera
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir IslendingaJ,I er í hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandarikjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
Hefir eldsábyrgðin gengið úr gildi?
Eldábyrgð kostar aðeins lítið, en hún er trygging gegn miklu tjóni.
Látið oss annast eldsábyrgð yðar.
Peningar til láns gegn fasteignaveBi 1 borginni eða útjaðra borgum með
lægstu fáanlegum rentum.
HOME SECURITIES LIMITED
468 MAIN STREET :: WINNIPEG.
Phone: 23 377 LEO. JOHNSON. Secretary.
rii 1111111M111111111111 i 11111111111111111111 i 111 m! > 111 h 1111111 i 111111111111111 ■ 11 ■ i 11 > ■ 11 ■ i > i i ■■ 111 >
Samlagssölu aðferðin.
= Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar-
E afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega
E lægri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin
E hljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að
E vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni
E ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar
= vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru
E fyrgreind þrjú meginatriði trygð.
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
I 846 Sherbrooke St. - ; Winnipeg.Maaitoba
f7iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMimiiii"|iimm,|iiiiiiiiniiiiiii""iii|i|i.
nú einmitt að ganga út í. Eftir að hún hafði
talað litla stund við Mrs. Ryder, hvarf hún
vanalega, og Shirley vissi ekki livað af henni
var. En einu 'sinni hafði hun þó tekið eftir
því, þegar hún gekk fram hjá skrifstofudyrun-
um, að Kate var þar inni og Bagley líka, og
voru þau þá að tala eitthvert hljóðskraf. Það
var svo sem ekkert efamál, hvað til stóð, og
ættu þau ráð ekki að hafa framgang, þá varð
Jefferson að láta föður sinn vita um þetta sem
fyrst. Það væri kannske ekki ómögulegt, að
hann gæti náð í bréfin þá um leið. Hún vrði að
vera þolinmóð á meðan, því það væri ekki ráð-
legt, að hraða þessu um of. Dagarnir liðu og
Shirley var mestallan tímann við vinnu sína.
Hún sá Ryder aldrei, en konu hans töluvert oft.
Henni félí hún yfirleitt vel í geð. Hún var laus
við allan þennan höfðingjaríg og stórmensku,
enda var hún ekki af háum stigum, þó faðir
hennar hefði ver.ið efnaður vel, en hann var
kaupmaður í smáu sveitarþorpi. Hún hafði
ekki hlotið mikla mentun í æsku, og gáfur hafði
hún ekkert meiri en í meðallagi. Það var bara
tRviljun ein, að hún var kona ríkasta mannsins
í landinu. Henni þótti vitanlega töluvert til
stöðu sinnar koma, en þrátt fyrir það var hún
laus við allan hroka og stærilæti. Hún gaf
ósköpin öll af peningum til líknar-starfsemi, og
þegar peningarnir komu beint frá henni, var
þeim aldrei skilað aftur með þeim ummælum, ða
þeir væru illa fengnir. Hún var lík manni sín-
um í því, að hxin var lítið gefin fyrir gestkom-
ur og samkvæimislíf, og lifði yfirleitt mjög
kyrlátn lífi. Koma Shirley á heimilið var henni
því til mikillar ánægju. Henni fanst hún ekki
ósvipuð 'sólargeislanum, þegar hann brýzt út
milli skýjanna, sem hafamáske hulið hann dög-
um saman. Þær urðu brátt góðar vinkonur, og
þegar Shirley varð þreytt að sitja við skrift-
irnar, þá fór hún oft inn til Mrs. Ryder, sem
ávalt varð glöð við komu hennar og beinlínis
hlakkaði til, þegar liún átti von á henni.
Það hafði ekkert frekar verið minst á mál
þeirra Jeffersons og Misis. Roberts. Hinn nngi
maður hafði enn ekki hitt föður sinn, en móðir
hans vissi fullvel, að hann var að bíða eftir
tækifæri að krefjast skýringar frá honum á
iþessum trúlofunarfróttum. Maður hennar
hins vegar hafði enn eins mikinn áhuga á því,
að þessi gifting hefði framgang, eins og hann
hafði áður haft; sem vafalaust kom til af því,
að honum reið mikið á, vegna hagsmuna sinna,
að halda vináttu sinni við Roberts. Mrs. Ryder
talaði um alt þetta við Shirley.
“Jefferson eif æfur,” sagði hún. “Hann er
ráðinn í því, að giftast ekki stúlkunni, og þegar
hann og faðir hans hittast næst, þá verður
áreiðanlega eitthvert uppistand.”
“Hvað hefir sonur yðar út á Miss Roberts
að setja?” spurði Shirley.
“ó, þetta eins og gengur,” sagði Mrs. Ryd-
er; “og eg efast ekki um að hann hafi rétt fyrir
sér. Hann elskar aðra stúlku — hún heitir
Miss Rossmore.”
“Já, eg kannast við hana,” sagði Shirley.
“Mr. Ryder sagði mér frá henni.”
Þær töluðu ekki meira saman í þetta sinn.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii"iiiiiiiiii""i":