Lögberg - 30.08.1928, Blaðsíða 6

Bu. fc.
LÖGHKRG, FIMTUDAGINN 30 ÁGÚST 1928
RAUÐKOLLUR
EFTIR
GENE STRATTON-PORTER.
McLean ibeygði isig1 yfir hann, breiddi yfir
sáran og bólginn hand.legginn, en með hinni
hendinni strauk hann mjúklega um enni drengs-
ins. Rauðkollur rumskaði ofurlítið við þetta
og tautaði meir en hálf-sofandi:
“Ef þú kemur hingað á morgun, þá skulum
við reyna með okkur aftur, og þá skaltu fá fyrir
ferðina. ’ ’
“Það er áreiðanlega veigur í honum, þessum
dreng,’’ sagði McLean í hálfum hljóðum. “Guð
blessi hann.’’
Svo fór hann, en bað Mrs. Duncan að gæta
drengsins vandlega, en senda Duncan út í skóg-
inn, strax þegar hann kæmi heim. Hann fór
aftur þangað sem bardaginn hafði staðið og
staðnæmdist í skógarrjóðrinu þar sem alt var
svo prýðilega vel um gengið. Þar dvaldi hann
all-lengi, og dáðist að því með sjálfum sér, hve
öllu var smekklega og haganlega fyrir komið, og
hann furðaði, hve miklu Rauðkollur hefði get-
aðkomíð í verk til að prýða ])ennan stað og gera
hann eins undur fagran, eins og hann var orð-
inn. Hann sannfærðist um, að þessi piltur hefði
ekki aðeins mikinn dugnað til að bera og vinnu-
þrek, heldur væri hann líka gæddur mikilli
skáldgáfu og næmurn listasmekk. Honum fanst
það meir en vel við eigandi, að Rauðkollur
hefði kallað þennai stað “dómkirkjuna”, því
Hér var svo mikill helgihlær yfir öllu, að maður
gat vel látið sér finnast, að maður væri staddur
í dómkirkju. Ef til vill var þessi einkennilegi
piltur verulega trúhneigður og vildi vera sann-
' ur lærisvoinri Krists og notaði þennan fagra
stað til að biðjast fyrir, en ef til vill var það
listsmekkurinn einn, sem því réði, að Rauðkoll-
ur valdi þennan stað og skreytti hann svona
undur smekklega.
Hver getur fyllilega skilið þennan dreng?
McLean liafði hingað til hugsað um hann sem
framúrskarandi trúverðugan og ráðvandan pilt.
Hann breytti ekki þeirri skoðun sinni á lionum,
en hann skildi nú, að hann átti hjarta sem
þráði fegurð, félagsskap og tilbeiðslu. órækar
sannamr fyrir því lýstu sér álstaðar í þessu
litla skógarrjóðri.
Þegar Duncan kom, sagði McLean honum
nákvæmlega frá bardaganum, og þeir hlógu
báðir dátt. Svo lögðu þeir af stað, til að leita
að trénu.
“Nú er drengurinn í hættu staddur, og verð-
ur það fyrst um ,sinn,” sagði Duncan.
“Eg vona ekki,” svaraði McLean. “Þú
hefir aldrei áður séð mann fá aðra eins ráðn-
ingu eins og Wæsner fékk, og eg býst ekki við,
að hann komi aftur til að fá meira af því tagi.
Við finnuim tréð sjálfsagt, eða ef við finnum
það ekki, þá getur Rauðkollur fundið það. Eg
get svo sent nokkra menn hingað og við getum
felt tréð og farið burtu með það. Það ætti að
frvggja okkur frið um tíma, og eg vona, að það
verði ekki nema svo sem. mánuður þangað til
við getum flutt okkur hingað alveg. Þá er ekki
langt til haustsins, og ef Rauðkollur vill fara,
ætla eg að senda hann til móður minnar, til þess
að menta hann. Hann er bæði svo gáfaður og
líka svo djarfur og áræðinn, að það ætti áreið-
anlega eitthvað að geta, orðið úr honum, ef hann
fær góða mentun. Eg hefði viljað gefa hundr-
að dali til þeas að þér hefðuð séð þegar þeir
áttust við, Rauðkollur og Wessner.”
“Það var nú gott, að eg sá það ekki,” sagði
Duncan, ‘því eg liefði líklega drepið mann-
skrattann. Eg vona yður hepnist fyrirætlanir
vðar með Rauðkoll, þó eg vildi reyndar eins vel
missa mitt eigið barn af heimilinu eins og hann.
Við elskum drenginn, Sarah mín og eg.”
Þeim gekk greiðlega að finna tréð, því það
var svo auðþekt, og morguninn eftir, þegar
verkamennirnir fóru fram hjá húsinu á leið til
skógarins, vaknaði Rauðkollur og stökk á fætur
og fór á eftir þeim. Hann var svo stirður, að
hann tók afar nærri sér að ganga, en liðkaðist
þó fljótlega. McLean sneypti hann fvrir að
vera ekki^ kyr í rúminu, en í hjarta sínu þótti
honum þó vænt um drenginn, og ’áhugann, sem
hann sýndi.
Tréð var afar .stór hlynur, og svo ágætur
Viður, að þeir nærri grófu það upp með rótum.
Þegar þeir voru búnir að fella það og saga það
í sundur, og hlaða bútunum á vagna, þá var
einn vagninn tómur, sem þeir þurftu ekki á að
halda. Duncan sagði því, þegar þeir voru rétt
tilbúnir að leggja af stað:
Hérna skamt frá er holt tré, sem eg hefi
lengi haift hug á að fá, því eg gæti notað það tii
að vatna í því gripunum; það sem eg hefi, er of
lítið. Portland félagið feldi það í fyrra og það
hefir legið hér síðan. Þar sem piltarnir eru
nú hér og einn vagninn tómur, þá væri gott að
taka nú tækifærið og koma því heim að fjós-
inu. ’ ’ *
McLean sagði, að þetta væri velkomið, og
sagði Duncan að hann gæti tekið með sér menn
og hesta sem hann þyrfti á að halda til að koma
trjábolnum heim.
Hann hafði sagt Rauðkoll að sitja á einum
vagninum heim, en nú vildi hann endilega fá
að fara með Duncan.
“Eg veit ékki hvað þú ætlar eiginlega að
gera með að fara með honum. Eg ætti ekki að
líða þér að vera úti í dag, að minsta kosti.”
“Það eru hænsnin mín, sem eg er að hugsa
um, ” sagði Rauðkollur. “Eg var í gær að leita
að hreiðrinu og eg fór eftir því, «em eg las í
einni ibókinni minni. Þessir stóru fuglar verpa
í holum trjám, og það eru ekki mörg hol tré í
skóginum. Mér datt í hug, að það gæti nú skeð,
að hreiðrið væri einmitt í þessu tré.”
“Fyrst svona er, þá er bezt þú farir,” sagði
McLean. “Ef hreiðrið skyldi vera þarna, þá
skaltu segja Duncan, að hann skuli láta tréð
vera, þangað til fuglarnir þurfa ekki lengur á
því að halda.”
McLean hélt svo sína leið og þeir menn, sem
með honum voru, en Rauðkollur fór á eftir
Duncan og þeim, sem honum voru. Hann fór
töluvert á eftir þeim, en sá þó til þeirra. Hann
náði þeim þó, áður en þeir komust alla leið.
Þeir fundu tréð, sem þeir voru að leita að, en
þar var töluvert erfitt aðgöngu >og fór Duncan
á undan hinum mönnunum til að athuga, hvern-
ig ihægt væri að komast að því og hvar væri >
hentugast að taika það í sundur. En meðan á
þessu stóð, flaug stór dökkleitur fugl út úr
trénu ©g sveimaði yfir höfðum mannanna, sem
'biðu eftir Duncan.
Rauðkollur réði varla víð sig af fögnuði.
“Þetta eru svörtu fuglarnir mínir, þetta eru
stóru, svörtu fuglarnir mínir!” hrópaði hann.
”Nú höfum við fundið hreiðrið þeirra. Dunc-
an! blessaður komdu fljótt, nú veit eg hvar
hreiðrið er,” og Rauðkollur var komiim að
hreiðrinu á undan Duncan, þó hann ætti lengra
að fara, þvi hugurinn bar hann hálfa leið.”
“Það er ungað út,## hrópaði hann, “og svo
er eitt egg í hreiðrinu En hvað þetta er fall-
egur ungi, komdu bara og sjáðu, Duncan.”
Duncan gat vel séð hreiðrið inni í bolu trénu
og hinir mennirnir sáu það líka. Rauðkollur
seildist eftir unganum og tók, hann í lófa sinn
og sýndi hinum mönnunum hve afar fallegur
hann var og dáðist mikið að honum. Duncan
tók saman áhöldin, sem ibúið var að taka út úr
vagninum og sagði, að þeir hefðu ekki meira þar
að gera. “Það er bezt fyrir okkur að fara,”
sagði liann. “Þú ættir að láta ungann í hreiðr-
ið aftur, Rauðkollur, hann er víst rétt nýskrið-
inn úr egg'inu. Þeir verða kannske tveir á
morgun.”
Rauðkollur lét ungann aftur í hreiðrið rétt
Hjá egginu og fór ósköp varlega með hann. “Eg
hefði átt að taka út eggið líika, og lofa ykkur að
sjá það, en eg þorði ekki að snerta á jtví. Það
er svo fjarskalega fallegt og stórt, svart og
brúnleitir flekkir á því rétt eins og segir í bók-
inni minni. Þetta er merkilega stórt og fallegt
hreiður.”
“Heyrðu, Rauðkollur, sagði einn af mönn-
unum. “Hefir þú nokkurn tíma heyrt getið um
síúlku, sem altaf er kölluð “Fuglamær”? Þessi
kona fer um allar átt.ir og tekur mvndir af
fuglum, og eggjum og hreiðrum. Hún tók
mylidir í fvrrasumar hjá Jim bróður mínum.
Hann hjálpaði henni alt sem hann gat, til að
finna hreiðrin og taka myndirnar, og svo gaf
hún lionum margar myndir og honum þykir svo
f jarska mikið til þeirra koma og hann geymir
þær í biblíunni og sýnir þær hverjum manni,
sem kemur á heimilið og hælir sér af því, að
hann hafi hjálpað mikið til að taka þessar
myndir. Ef þú getur komið boðum til henn-
ar, þá er eg viss. um, að hún kemur, og það væri
gaman fyrir þig að eiga myndir af þessum
fuglum og skoða þær, þegar fuglarnir eru sjálf-
ir farnir. Eg veit ekki, hvaða fugl þetta er;
hefi állrei séð fugla líka þeim áður. Þeir hljóta
að vera sjaldgæfir hér um slóðir, eða hefir
nokkur ykkar séð þessa fugla hér áður?”
Nei, enginn þeirra hafði séð þá.
“ I yrst við hættum við að taka þenna staur,
þá ætla eg að skreppa til bœjarins, og þá fer eg
rétt fram hjá, þar sem hún heldur til, og er til
með að fara og segja henni frá þessu. Ef henni
er sagt yel til vegar, þá hlýtur hún að finna tréð
sjálf, þó Rauðkollur sé ekki viðstaddur, til að
sýna henni það. Jim bróðir minn segir, að hún
sé ifeínu ríki til sóma, og að það sé mesti dóna-
skapun að hjálpa henni ekki alt sem hægt sé.
Faðir minn var vanur að segja, að trúarbrögðin
væru eiginlega öll í því innifalin, að breyta
þannig við aðra, eins og maður vildi að aðrir
breyttu við sig. Og ef eg hefði ofan af fyrir
mér með því að taka fuglamyndir, þá held eg
að mér þætti vænt um, ef mér væri vísað á svona
sjaldgæfa fugla. Eg ætla að fara, og segja
henni frá þessum fuglum, og kannske hún gefi
mér mynd af litla unganum fyrir ómakið. ”
Rauðkollur greip í handlegginn á honum og
sagði: “Heldurðu að hún verði harðleikin við
litla fuglinn?”
“Nei, það er nú öðru nær,” sagði maður-
ii^n, “hún sem ekki vill láta skjóta nokkurn fugl
og verður bálreið, ef einhver rænir hreiður.
Hún er alt af á ferðinni, hvernig sem veðrið er,
til að 'kenna fólkinu að láta sér þykja vænt um
fuglana og vera gott við ])á. Hún er svo hugs-
unarsöm um þá, að tengdasystir mín segir að
Jim standi stundum eins og fífl og haldi regn-
hlífum yfir ungunum meðan hún er að bíða eft-
ir þessu, sem kallað er “focus” — hver skoll-
inn sem það kann að vera. Jim segir, að það
líti út fyrir, að öllum fuglum þyki beinlínis vænt
um hana, eftir að hún hefir verið hjá þeim
nokkra daga, og myndirnar, sem hún tekur, eru
svo góðar, að engin, sem ekki hefir séð það,
getur trúað því, að þær séu í raun og veru tekn-
ar með myndavél.”
“Ætlarðu áreiðanlega að biðja hana að
koma?”/spurði Rauðkollur.
Duncan svaf heima hjá sér nóttina eftir;
hann heyrði Rauðkoll fara snemma á fætur um
morguninn, en hann var of syfjaður til að gefa
l_m' nokkurn gaum, þangað tíl hann fór sjálfur
á fætur og fór að gegna morgunverkunum. Þótti
honum }>á undarlegt, að gripirnir vildu ekki
drekka, eins og þeir voru vanir, 0g tók þá eftir
því, að þeim hafði þegar veriþ vatnað. S-kildi
hann þá, að Rauðkollur var að reyna að jafna
það við hann, með því að vatna fyrir hann grip-
unum, að hann hefði orðið að missa af þessu
hola tré, sem hann hafði haft svo mikla ágirnd
á. ^
“Blessaður drengurinn,” sagði Duncan,
“og hann svona stirður og sár og á svo bágt
með að hreyfa sig. Það er ekki undarlegt, þó
okkur þyki öllum vænt um hann. ”
En Rauðkollur hélt ekki kyrru fyrir, þó
hann væri enn töluvert stirður eftir viðureign-
ina við Wessner. Hann gekk hratt og hafði þó
nákvæmar gætur á öllu. Hann gerði sér dálítinn
'krók, til að sjá hreiðrið, sem hann fann daginn
áður. Kvenfuglinn var í hreiðrinu og Rauð-
kollur varaðist að gera nokkurt ónæði, því hann
hélt að unginn mundi kannske vera rétt að
skríða úr eggin. Hann var með fyrra móti
þennan morguninn og kom snemma í skógar-
rjóðrið, þar sem hann geymdi skápinn sinn og
allar sínar eigur. Hann hafði með sér nestið
sitt, og hann þurfti ekki að fara á stað aftur,
fyr en svo sem um nónbil. Hann hafði þvf
langan tíma til að vinna við blómabeðin og ann-
að, sem honum hugkvæmdist til að prýða
rjóðrið og. sro til að lesa í bókunum. Með mestu
ánægju varði hann tímanum til að prýða enn
þennan fagra stað og halda honum í sem beztu
lagi. Hann háfði valið sér þennan hvíldarstað
með sérstöku tilliti til þess, að þar var sjaldan
mjög heitt, því golan náði sér þar vanalega.
En þenna daginn var þó hitinn töluvert óþægi-
legur.
“Það er gott, að þurfa ekki að fara inn i
skóginn, rétt sem stendur, því hitinn er svo ótta-
lega mikill, ” sagði hann við sjálfan sig. “Þar
er svo heitt og loftlaust, að maður mundi alveg
hráðna. En sú hepni, að við skyldum finna
hreiðrið, áður en hitinn varð svona óskaplegur.
Eg hefði kannske aldrei fundið það annars —
og ]>að hefði verið reglulega slæmt. Hvað ég
hlakka til að sjá litla angann, þegar hann fer
að koma út úr hreiðrinu! Skvldi hann verða
'eins myndarlegur eins og foreldrar hans?”
Það varð enn heitara. Rauðkollur horðaði
matinn sinn uum hádegisbilið og liann hafði
enn tvo eða þrjá klukkutíma til að lesa.
V. KAPITULI.
Hvort það var eittlivert hljóð, sem vakti
eftirtekt hans, eða það var eitthvað annað, það
gat Rauðkollur aldrei gert sér grein fvrir, en
hltt var víst, að liann leit upp og sá engils and-
1-t, sem blasti við honum milli trjálaufanna. Að
vísu hafði hann oft áður, þegar hann hafði
setið þarna, í liuga. sínum séð engla og gyðjur
og jafnvel álfameyjar. En hann hafði aldrei
séð neitt af því tagi svona greinilega fvr en nú,
og allar slíkar myndir höfðu fljótlega horfið
aftur. Skyldi þessi undur fagra mynd hverfa
líka? Hann lagði frá sér bókina, stóð upp og
gekk ofurlítið nær, og starði á þessa undur-
fögru mynd. Þetta var áreiðanlega mann-
eskja, þó hún væri öllum öðrum fegurri, og hún
var sjálfsagt ein af bömum Limberlost skóg-
arins, þó hann hefði aldrei séð hana fvr. Ungu
furutrén, sem hún stóð hjá, voru ekki beinni en
hún. Hárið, sem var bæði mikið og þykt, sýnd-
ist í sólskinmu vera eins og gullkóróna. Augun
voru eins blá eins og nokkur írsk augu geta ver-
ið. Varirnar rauðar og kinnarnar ávalar og
rjóðar. Hún brosti til Rauðkolls og það var
eins og hún fengi strax óbifcmlegt traust á hon-
um. “Dæmalaust þykir mér vænt um, að eg
hefi fundið þig,” sagði hún.
Hjartað barðist svo í brjóstinu á Rauðkoll,
að honum fanst að ekki gæti hjá ]wí farið, að
stúlkan heyrði það, en hann reyndi að láta
sem minst á því bera og sagði eins stillilega
eins og hann gat: “ Varstu að leita að mér? ”
“Eg var að vona, að eg mundi finna þig,
kannske,” sagði stúlkan. “Eg skal segja þér
eins og er, eg gerði ekki eins og mér var sagt,
og ])ess vegna viltist eg. Fuglamærin sagði mér
að vera í kerrunni, þangað til hún kæmi aftur.
En hún hefir verið burtu klukkutímum saman
og hitinn er alveg óþolandi þarna inni og flug-
urnar eru nærri búnar að rífa mig í sig. Þegar
eg hafði ekkert við])ol þarna, þá flaug fiðrildi
rétt hjá mér og það var svo stórt og fallegt, að
eg hefi aldrei séð annað eins. Eg vissi,’ að
henni mundi þykja fjarska vænt um,-ef eg næði
þvi, svo eg hljóp á stað og það flaug svo lágt
og hægt, að mér fanst eg alt af vera rétt
að því komin að ná í það, og þetta gekk nokkuð
lengi, þangað til ]>að livarf og eg sá })að ekki
aftur. En eg var orðin rammvilt og vissi ekki
einu sinni í hvaða átt eg átti að leita að hestin-
um og kerrunni. En eg held eg sé búin að ganga
í heilan klukkutíma eða lengur og eg er orðin
blaut og forug upp í hné og svo hafa kvistirnir
rekist inn í handleggina á mér, svo }>að blæðir
úr þeim, og mig svíður í þá^, og svo er eg orðin
óttalega þreytt og mér er svo skelfing heitt.”
Rauðkollur tók nú eftir }>ví, að fötin henn-
ar voru rifin og hún var illa útleikin. Treyjan
hennar var rifin frá öxl og fram á.olnboga, og v
handleggurlnn var blóðstorkinn, og það ’var
eins og mýflugurnar hefðu beinlínis 'sezt þar
að. Hún var í Jrannum sokkum, og hafði lága
skó, svo fótabúnaðurinn var ekki nærri hentug-
ur fyrir þetta ferðalag.
Rauðkoll ofbauð alveg að sjá þetta, og sagði:
“Komdu strax hérna inn í skógarrjóðrið, og
flýttu þér nú fyrir alla muni.”
“Því á eg að gera það?” <spurði hún og
brosti.
“Hver var svo vitlaus, að hleypa þér inn í
Limiberlost sjpginn, en segja þér ekki frá slöng-
unum, sem hér eru?”
“ Við mættum Mr. McLean, og eg held hann
hafi kannske eitthvað minst á slöngur, sem
gætu verið hættulegar og Fuglamærin lét á sig
einhverjar verjur, held eg hafi verið. Hún á
víst ekki sjö dagana sæla! Eg hefi aldrei kom-
ist í annað eins á æfi minni. ”
“Komdu nú strax þarna út úr skóginum,”
sagði Rauðkollur og var óiþolinmóður.
Hún bara hló og vissi ekki hvað þefcta átti
að þýða.
“Þú kannske gegndir mér til að koma, ef
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ Og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Þeir íslendingar, er í hyggju hafa að flytja búferlum til
Canada, hvort heldur er heiman af íslandi eða frá Bandaríkjun-
um, sendi skriflegar fyrirspurnir til ritstjóra Lögbergs.
2iiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii*=
| Samlagssölu aðferðin.
Sama reglan gildir um rjóma, sem aðrar búnaðar-
E afurðir, að því meira sem vörumagnið er, þess tiltölulega
5 lœgri verður starfrækslukostnaðurinn. En vörugæðin
E Kljóta að ganga fyrir öllu. Þrjú meginatriði þurfa að
= vera til staðar, ef vara vor á að fá það sæti, sem henni
= ber á brezkum markaði, sem sé vörumagn, reglubundnar
E vörusendingar og vörugæði.
Með því að styðja yðar eigin SAMLAGSSTOFNUN eru
= fyrgreind þrjú meginatriði trygð.
Manitoba Co-operative Dairies Ltd.
§ 846 Sherbrooke St. - ; Winaipeg.Maaitoba
.?iiiiiiiimimimiimmmimmmmimmmmmmmmmmmmmmmmmiii»ii>-'
REYNIÐ EKKI AÐ KOMAST AF
ÁN ELDSÁBYRGÐAR
Eldurinn tckur ekki vilja mannsins til grcina og hann bíður ekki eftir Jjví að
þér séuð við honum búnir.
Látið oss annast eldsábyrgð yðar.
Peningar til láns gegrn fasteignaveði í borginni eða útjaðra borgum með
lægstu fáanlegum rentum.
HOME SECURITIES LIMITED
468 MAIN STREBT
Phone: 23 377
:: WINNIPEG.
LEO. JOHNSON, Secretary.
i
HEITU DAGARNIR
eru dagar til að eyða í lystigörðunum
Úti í Winnipeg lystigörðum eru margir forsælu-
staðir, sem bjóða yður hvíld og hressingu.
Notið þessa friðsælu hvíldarstaði.
Þeir eru nálægir, jafnnærri og næstu strætisvagnspor.
Sporvagninn tekur yður þangað fljótt, ódýrt
og hættulaust.
Notið Sporvagnana!
WINNIPEG ELECTRIC Company
“Your Guarantee of Good Service"
eg segði þér, að einmitt þar sem þú stendur
hefi eg drepið slöngu, sem var eins löng eins og
eg er, og eins gild eins og handleggurinn á
mér,” sagði Rauðkollur og það var auðheyrt,
að hann ætlaðist til að hún gegndi sér
“Það er aðheyrt á mæli þínu, að þú ert reglu-
legur Iri. Faðir minn er líka írskur, svo eg er
liáif-írsk, og ætti því að mega kalla ])ig landa
minn. ’T
“Ef ])ú hara gætir skilið, hyaða hættu þú
ert stödd í!” sagði Rauðkollur.
Stúlkan var hin rólegasta, og sagðist ekki
halda, að hættan væri sérlega mikil. “Þú drapst
eina slöngu hér, og þær hafa líklega ekki verið
fleiri. Þar að auki segir Fuglamærin, að slöng-
urnar séu svo kurteisar, að þær geri æfinlega
vart við sig, áður en þær komi, en eg heyri ekk-
ert til þeirra núna, eða heyrir þú til þeirra?”
“Mundir þú þekkja hijóðið, þó þú heyrðir
það?” spurði RauðkðJlur óþolinmóðiega.
Stúlkan skellihló. “Hvort eg nú þekki það”,
sagði hún. “Eg scm hefi séð sæg af þeim í
Michigan. Hér eru engar slöngur í samanburði
við það.”
Rauðkollur vissi varla hvað hann átti að
segja. Hún vissi þá alt um þetta, og samt var
hún' ekki hrædd. Hún bjóst við, að slangan
mundi ekki bregðast þeim skyldum sínum, að
láta til isín heyra, áður en hún kæmi. Það er
eitt, sem Irinn dáist ai\ öllu öðru fremur, hvort
sem það kemur fram lijá karli eða konu, og ]>að
er hugrekki. Rauðkoll þótti nú enn meira til
stúlkunnar koma og hann fór að tala við hana á
annan' há/tt.
“Eg hefði nú lieldur viljað taka á móti þér
við framdyrnar, en fyrst þú hefir nú komið að
bakdyrunum, þá bara býð eg þér að koma inn
og fá þér sæti.”
Hann benti með hendinni á bekkinn.
Hún kom rakleiðis inn í rjóðrið.
* ‘ En hvað hér er fallegt og þægilegt að vera ’ ’
sagði hún.
Rauðkollur varð að beita öllu viljaþreki vsínu
til að verjast því, að falla á kné og tilbiðja
þenna engil, sem til hans var kominn.
“Hefir þú sjálfur komið öllu þessu svona
vel fyrir?” spurði hún.
“Já,” svaraði Rauðkollur /blátt áfram.
riiiiiiiiiiiiiiiiimiiii»»mmmmi»»m»M»»»»miimi