Lögberg - 06.12.1928, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. DESEMBER 1928
RAUÐKOLLUR
EFTIR
GENE STRATTON-PORTER.
“Það var einmitt hans vegna, sem eg var
svona seinn,” sagði Engilráð. “Eg var að flýta
mér svo mikið, að eg gleymi alveg að færa hon-
um eitthvað að éta. Hann hlýtur að hafa verið
ósköp svangrjr, því þegar eg fór fram hjá trénu,
kom hann á eftir mér. En hann var eitthvað
svo seinn og þunglamalegpir að komast af einu
trénu á annað, að eg varð hreint og beint að
bíða eftir honum, og eg gat ekki fengið hann
til að snúa aftur.”
“Það var ekki von, þú gætir það,” sagði
Rauðkollur. “Unginn minn er of skynsamur
til þess, að snúa aftur, þegar hann hafði tæki-
færi til að fylgjast með þér,” og það var eins og
hann væri ekkert um það að hugsa, að þessi töf
var nú máske að kosta hann lífið. “Svo það
var aumingja unganum mínu mað kenna, að þú
komst of seint!” „
“Já/ sagði Engilráð.
Það var auðséð á útliti Rauðkolls, að hann
leið miklar kvalir, þó hann reyndi að hylja það
sem bezt hann gat. “1 alt sumar hefi eg verið
að þakka guði fyrir það, þegar svarta fjöðrin
stóra féll niður til mín, og alla þá ánægju, sem
því fylgdi,” sagði Rauðkollur í hálfum hljóð-
um. “En þetta lítur út eins og — ”
Hann þagnaði alt í einu og leit spyrjandi
augum á McLean.
“Eg get ekki að því gert, þó eg sé írskur, en
eg þarf ekki að vera hjátrúarfullur, ” sagði
hann. “Eg þarf hvorki að kenna guði al-
máttugum um þetta og heldur ekki fuglinum.”
“Nei, nei, góði drengurinn minn,” sagði
McLean og strauk um hárið á honum. “Þú
fórst eftir þínum eigin vilja. Þú hefðir getað
staðið hreyfingarlaus, eins og við hinir. Það
var ást þín og hugrekki, sem kom þér til að
hætta lífi þínu.”
“Segið þér ekki þetta,” sagði Rauðkollur,
“það er öðru nær en eg hafi sýnt nokkurt hug-
rekki. Ef eg gæti gefið mitt líf hundrað sinn-
um til að frelsa hennar líf, þá skyldi eg gera
það með mestu ánægju, hvað miklar kvalir, sem
eg þyrfti að líða.”
Hann leit til Engilráðar mjög blíðlega.
Hún var náföl, og það var engu líkara, en hún
gæti ekki hugsað, eða skildi ekki, hvað var að
gerast, en samt reyndi hún að brosa og vera
glaðleg.
“Er ennið á mér ósköp óhreintþ” spurði
hann.
Hún sagði, að það væri ekki.
“Manstu hvað þú gerðir einu sinni!”
Hún beygði sig niður að honum og kysti
hann á ennið, svo sinn kossinn á hvora kinn og
svo langan koss á munninn.
“Rauðkollur, ” sagði McLean og átti erfitt
með að tala. “Þú getur aldrei vitað, hvað
vænt mér þykir um þig. *Þú mátt ekki fara, án
þess að kveðja mig. ”
Nú var eins og Engilráð rankaði við sér.
Það var engu líkara, en hún vaknaði af
svefni.”
“Kveðja!” sagði hún hátt og skýrt og
horfði beint framan í McLean og roðinn færð-
Lst alt í einu í hennar náfölu kinnar. “Kveðja!
Hvað eigið þér við! Hver er að kveðja! Hvert
ætti Rauðkollur svo sem að fara, þegar hann er
svona meiddur, nema í spítalann! Við þurfum
svo sem ekki að kveðja hann þess vegna, því
við förum náttúrlega með honum. Kallið þér
á mennina. Það er bezt fyrir okur að fara
strax. ”
“Þetta er ekki til neins, Engilráð,” sagði
Rauðkollur. ”Eg held að hvert bein í brjóst-
inu á mér sé brotið. Það er langbezt, að lofa
mér að fara.”
“Nei, það kemur ekki til nokkurra mála,”
sagði Engilráð í ákveðnum róm. “Það er ekki
til neins að vera að eyða tímanum til að tala um
þetta. Þú ert lifandi. Þú andar, og hvað mik-
ið sem þú kant að vera brotinn, þá verður lækn-
irinn að gera við það og gera þig heilbrigðan
aftur. Þú verður að lofa mér því, að vera eins
harður eins og þú getur, þó við meiðum þig, og
gefast ekki upp; og nú verðum við að fara eins
fljótt eins og við mögulega getum. Eg veit
ekki, hvað hefir gengið að mér; við erum búin
að eyða alt of miklum tíma. ”
“Góða Engilráð,” sagði Rauðkollur með
veikum rómi, “eg get það ekki. Þú veizt ekki,
hvað eg er mikið meiddur. Eg er viss um að eg
dey, ef þið reynið að lyfta mér upp.”
‘ ‘ Það er við að búast, að þú gerir það, ef þú
telur þér trú um, að það megi til að vera,”
sagði Engilráð. “En þú deyrð ekki, ef þú
tekur k öllu þínu viljaþreki og dregur andann
eins djúpt eins og þú getur og gerir eins og eg
segi þér, þá er eg viss um ,að eg get komið þér
á spitalann. Þú verður að gera þetta fvrir mig
og nú skal eg gera það sem eg get fvrir þig.
Þú sérð það sjálfur, að þú verður að lofa mér
að gera alt, sem hægt er til að bjarga þér, og
þá er eg viss um, að það hepnast.”
Hún beygði sig yfir hann og rejmdi að brosa
til hans eins glaðlega eins og hún gat, þó henni
væri alt annað en gleði í huga.
“Góða Engilráð mín,” sagði hann og tók
um hendina á henni. “Þú skilur þetta ekki og
þó eg ætti lífið að leysa, þá get eg ekki sagt þér
það, en það er áreiðanlega bezt, að lofa mér að
fara. Þetta er mitt bezta ta>kifæri til að losna
héðan. Ijofaðu mér nú að kveðja þig og fara
svo sem allra fyrst.”
Hann sneri sér að McLean.
“Góði Mr. McLean, þér skiljið þetta og þér
getið sagt henni það fyrir mig, að það er miklu
erfiðara fyrir mig að lifa heldur en að deyja.
Segið þér henni fyrir mig, að þér vitið að það
sé miklu erfiðara ^yrir mig að lifa, en að deyja,
og að þetta sé það bezta, sem fyrir mig geti
komið.”
“Guð minn góður!” hrópaði Engilráð upp
yfir sig. “Eg get ekki þolað þessa bið.”
Hún tók hendina á Rauðkoll og lagði hana á
brjóstið á sér og horfði á hánn blíðlega.
“Engilráð! Eg lofa þér því hátíðlega, að
eg skal halda áfram að draga andann,” sagði
hún hátíðlega. ‘ ‘ Þetta er það sem þú átt að lofa
mér, vinur minn. Viltu gera það!”
Rauðkollur hikaði.
“Rauðkollur!” sagði Engilráð og hækkaði
dálítið röddina. “Viltu lofa mér þessu!”
“ Já,” isagði Rauðkollur með veikum rómi.
Engilráð spratt á fætur og virtist nú aftur
hafa náð dugnaði sínum og áhuga. “Þú bara
heldur áfram að draga andann, en eg skal gera
alt hitt.”
Piltarnir stóðu þarna alt í kring um þau, til
þess búnir að gera alt, sem fyrir þá væri lagt.
“Það verður erfitt að koma honum burtu,”
sagði hún, ‘ ‘ en við verðum að gera það, og nú
ríður á því að þið tákið vel eftir því, sem eg
segi ykkur og farið nákvæmlega eftir því. Þið
megið ekki þvælast liver fyrir öðrum í ráða-
leysi, helcíur gera alveg eins og eg segi. Farið
})ið nú strax og sækið eitt af hengirúmunum,
tvær ábreiður og kodda og verið þið nú eins
fljótir eins og þið mögulega getið. Ef þið finn-
ið einhverja fleiri af ykkar félögnm, þá\ segið
þeim að koma, því við verðum að bera hann.
Hristingurinn yrði of mikill, ef við létum hann
í vagn. Sumir ykkar geta á meðan hreinsað
brautina út á aðalveginn, svo liún verði sem
greiðfærust. Þér, Mr. McLean, takið Nellie og
ríðið til bæjarins. Segið þér föður mínum
hvernig komið er, og segið þér honum, að eg
ætli að taka Kauðkoll til Ohicago, með lestinni
sem fer kl. 12. Ef við verðum ekki kömin, þá
verður hann annað hvort að fá lestina til að
bíða, eða ef liann getur það ekki, þá að fá sér-
staka lest, svo við getum komist sem allra fyrst
til Cliicago. Yður er óhætt að yfirgefa okkur.
Fuglamærin kemur bráðum. Við hvílum okkur
nú dálitla stund.”
Hún setist aftur niður hjá Rauðkoll og
strauk mjúklega um hár hans og vanga. Henni
duldust ekki þær miklu þjáningar, sem hann
varð að líða, og hún sýndi honum hina mestn
viðkvæmni og hluttekningu.
Þegar piltarnir komu aftur ’og voru tilbúnir
að lvfta honum og bera hann, beygði hún sig
niður að honum og sagði mjög blíðlega:
“Kæri Limberlost skógarvörður! nú ætlum
við að taka þig upp. Eg býst við að þú kennir
svo mikið til, að það líði yfir þig, en við skulum
fara eins vel með þig, eins og við mö^ulega get-
um, og þú mátt ekki með1 nokkru móti gleyma
því, sem þú hefir lofað mér.”
Það var eins og ofurlítið bros færðist um
vairr hans. “Getur maður munað það, sem
hann hefir lofað, þegar hann er meðviutndar-
laus?” spurði hann.
“Þú getur það,” sagði Engilráð, “vegna
þess að loforð þýðir miklu meira fyrir þig, held-
ur en flesta aðra menn.”
Það var eins og þetta gæfi honum nýjan
kjark. “Eg er tilbúinn,” sagði hann.
Þegar þeir lyftu honum upp, heyrðist ekk-
ert nema ein löng stuna; svo lokaði hann aug-
unum og virtist alveg meðvitundarlaus. Eng-
ilráð leit á Duncan, og það var auðséð, að hún
átti afar erfitt með að halda jafnvæginu. En,
með því að beita hörðu við sjálfa sig, náði hún
sér þó fljótt aftur.
“Eg býst við, að þetta sé það bezta,” sagði
hún. “Hann finur kannske ekki hvað mikið
við meiðum hann. Fyrir alla muni, farið þið
nú gætilega með hann, piltar. ”
Hún baðaði andlit hans í köldu vatni, og
svo tók hún um hendina á honum og sagði pilt-
unum að leggja af stað. Hún sagði þeim að
koina öllum , og ef þeir mættu einhverjum
hraustum mönnum á leiðinni, þá skyldu þeir
biðja þá að koma líka, svo hægt væri að skifta
sem oftast um burðarmenn, svo engin töf þvrfti
að verða og þau gætu komist sem fyrst til bæj-
arins.
Fuglamærin vildi, að Engilráð keyrði með
sér í kerrunni, en það vildi hún með engu móti,
en stakk upp á því, að Fuglamærin keyrði á
undan þeim, tæki til föt handa sjálfri sér og
henni, og kæmi svo á járnbrautarstöðina og
færi með sér til Chicago. Engilráð gekk alla
leið og hélt í hendina á Rauðkoll og hélt viðar-
grein yfir höfðinu á honum, svo sólin skini ekki
framan í hann. t hvert sinn, sem skift var um
burðarmenn, baðaði hún andlit hans óg vætti
varir hans og við hvert tækifæri hlustaði hún
nákvæmlega eftir andardrættinum. Hún veitti
því litla eða enga eftirtekt, þegar faðir hennar
kom á móti þeim og tók utan um hana og næst-
um bar hana áfram það sem eftir var. Þegar
þau komu inn í bæinn, stóð fólkið í hópum og
starði forvitnum augum á þetta sundurleita
ferðafólk, en hún gaf því ekki meiri gaum, lield-
ur en trjánum í Limberlost skóginum. Þegar
járnbrautarlestin kom inn á stöðvarnar og þeir
komu Rauðkoll fyrir þar sem hann átti að vera,
þá var Duncan nógu hugsunarsamur til að út-
vega Engilráð sæti við hliðina á honum.
- Nú byrjaði fjögra klukutsunda ferð til Clii-
cago. 1 ferðinni voru, auk Engilráðar, bezti
læknirinn, sem hægt var að ná í, Fuglamærin og
McLean. Engilráð veik ekki frá Rauðkoll. Hún
gerði alt fvrir hann, sem henni gat dottið í hug,
en engan annan vildi hún láta skifta sér af hon-
um. Fuglamærin og McLean dáðust að því, hve
úthaldsgóð hún var. Þrek hennar og' úthald
sýndist ekki eiga sér nein takmörk. Hún mælti
ekki orð frá munni, nema hvað hún spurði Mc-
Lean einu sinni, hvort alt yrði nú áreiðanlega
tilbúið, þegar þau kæmu til Ohicago, og sagði
hann að öllu hefði verið ráðstafað.
Klukkan fimm um daginn var Rauðkollur á
uppkurðarborðinu í Lake View spítalnaum, og
í kring um hann voru þrír af hinum allra fræg-
ustu læknum í Chicago. Samkvæmt skipun
þeirra, tók McLean Engilráð og fór með hana
út til hjúkrunarkvennanna, og áttu þær að baða
hana og binda um smáskeinur, sem hún hafði
fengið og koma henni svo í rúmið.
Hjúkrunarkonur eru ýmsu vanar og falla
ekki í stafi, þó þær sjái ýmislegt, sem öðrum
mundi þykja nóg um. En þeim ofbauð, livernig
Engilráð var útleikin, víða blá og marin, fötin
hennar rifin og svo óhrein, að það leyndi sér
ekki, að hún hafði hreint og beint legið niðri í
forinni. Jafnvel áður en þær voru búnar, var
hún fallin í fastan svefn, og meðan læknarnir
börðust við sjálfan dauðann um líf Rauðkolls,
vissi hún ekkert af sér.
Eftir eina þrjá daga var hún orðin söm og
áður, nema hún var stöðugt að hugsa um Rauð-
koll. Áhyggjur og ábvrgðartilfinning út af þv{
hvernig ástatt var með liann, höfðu vakið til-
finningar í brjósti hennar, sem hún hafði áður
ekki orðið vör við. Hún var snemma á fótum
þennan morguninn og var á stjái utan við her-
bergisdvr Rauðkolls.. Hún hafði fengið leyfi
til að vera hjá honum svo að.segja stöðugt, því
ibæði hjúkrunarkonurnar og læknamir höfðu
tekið eftir því, að nærvera hennar var það eina,
sem gerði þeiinan þjáða sjúkling stiltan og ró-
legan og fékk hann til að hlýða þeim reglum,
sem fyrir hann voru lagðar. Þrátt fyrir svefn-
leysi og þreytu, sem næstum varð henni ofur-
efli, vék hún samt ekki frá rúmi hans, fyr en
henni var sagt það hreint og beint, að hún hlyti
að veikjast og leggjast í rúmið.; Svo sögðu þær
Rauðkoll, að Engilráð væri sofandi og fengu
hann með því til að vera stiltan, stund og
stund.
Læknarnir, sem stunduðu Rauðkoll, voru
inni hjá honum. Engilráð hafði verið sagt, að
nú mundi læknirmn hafa eitthvað meira að
segja um líðan Rauðkolls, svo hún var all-óþol-
inmóð. Hún tók sér þó sæti í ganginum utan
við dyrnar og beið þess, að læknirinn kæmi út.
Þegar dyrnar voru opnaðar, kom McLean
þar að og fór hratt.og vék sér strax að læknin-
um; en þegar hann leit framan í hann, varð hon-
um sjáanlega hverft við og hann hörfaði lítið
eitt aftur á bak og Engilráð, sem hafði staðið
upp, hneig aftur niður í sætið, og henni fanst
hún ekki hafa mátt í sér til að fara til þeirra.
Þessir tveir menn horfðu hvor á annan, en Eng-
ilráð hlustaði eftir því, sem þeir kynnu að
segja.
“Eg hélt, að honum liði bærilega,’ sagði
McLean hálf hikandi.
“Hann þoldi uppskurðinn vel,” sagði lækn-
irinn, “og sárin eru ekki þess kyns, að þau
þyrftu endilega að ríða honum að fullu. Eg
sagði yður þetta í gær, en eg sagði yður ekki,
að það er eitthvað annað, sem mundi líklegast
vinna á honum, og það gerir það. Hann ætti
ekki að þurfa að deyja af þessu slysi, en hann
lifir samt ekki þennan daginn út.”
“Ep hvernig stendur á þessu, hvað er eig-
inlega að? Við elskum öll drenginn. Við höf-
um ógrynni fjár til umráða og við erum viljug
að borga hvað sem vera vill, ef það getur orðið
honum til hjálpar. Við megum ómögulega láta
liann deyja, ef meiðslin eru ekki þess eðlis, að
svo hljóti að vera, eða hvað segið þér við því?”
“Það er einmitt það, sem eg er að gefa yður
tækifæri til að segja mér,” svaraði læknirinn.
“Hann þyrfti ekki að deyja af þessu slysi, en
hann er að deyja engu að síður, og væri dáinn,
ef hann væri ekki eins dæmalaiist vel bygður
eins og hann er, og það er vegna þess, að hann
vill ekki lifa. Ef Iiann hefði sjálfur bjartar von
ir og nóga lífslöngun, þá væri mitt verk bara
auðvelt. Fyrst ykkur þykir öllum svona mik-
ið vænt um hann, eins og þér segið, og eg efast
ekki um, að það sé rétt, og þið liafið nógan auð
til að veita honum alt, sem hann þarf, hvernig
stendur þá á því, að liann vill ekki lifa?”
“Er hann að deyja?” spurði McLean.
“Já,” sagði læknirinn, “liann lifir ekki til
kvelds, nema því að eins, að eitthvað sérstakt
komi fyrir. Hann er mjög langt leiddur, og ef
hann á að geta lifað, þá verður hannnneð ein-
hverju móti að eignast meira af lífslöngun held-
ur en hann hefir nú. Nú óskar hann ekki neins,
nema að mega deyja og þess verður heldur
ekki langt að bíða. ”
“Það er þá víst enginp vegur að bjarga hon-
um,” sagði McLean, og var auðséð, að hann tok
þessar fréttir afar nærri sér.
“Eigið þér við, að þér vitið hvers hann þarfn-
ast, en annað hvort getið ekki eða viljið ekki
bæta úr þeim þörfum?”
“Það þýðir það,” sagði McLean óþolinmóð-
lega, “að eg veit hvað hann þráir, en eg get
ekki frekar bætt úr því, heldur en eg gæti gefið
honum eina af stjörnum himinsins. Það sem
hann þráir, getur hann aldrei fengið.”
“Þá megið þér búast við dauða hans innan
fárra klukustunda,” sagði læknirinn og ætlaði
að ganga burtu.
McLean greip í handlegginn á honum og
sagði: ‘ ‘ Þér haldið, að eg gæti gert eitthvað í
þessu efni, ef eg vildi? Eg má segja yður, að
mér þýkir vænna um þennan dreng heldur en
eg get lýst fyrir vður. Eg vildi alt fyrir hann
gera — eyða stórfé honum til bjargar. Þér haf-
ið tekið eftir stúlkunni, sem alt af er hjá hon-
um. Það er þessi unga stúlka, sem hann þráir.
Hún er honum alt, og þar sem hann veit, að
hana getur hann aldrei fengið, þá kýs hann
hcldur að devja en að lifa.”
“Að undanteknu því, að hann hefir ekki
nema aðra hendina, þá er hann alveg prýðis
efnilegur piltur,” sagði læknirinn, “og það lít-
ur út fyrir, að henni falli hann æði vel í geð.
Elzta Eimskipa-samband Canada.
1840*—1928
Cunard eimskipafélagið býður fyrirtaks fðlks-
flutninga sambönd við Noreg, Danmörk,
Finnland og Island bæði til og frá canadísk-
um höfnum, (Quebec 1 sumar).
Cunard eimskipafélagið hefir stofnsett ný-
lendu- og innflutningsmála skrifstofu í Win-
nipeg og getur nú útvegað bændum skandí-
navískt vinnufðlk, bæði konur og karla.
Skrifið á yðar eigin tungumáli til undirritaðs
félags, er veita mun allar upplýsingar 6-
keypis.
pað er sérstaklega hentugt fyrir fðlk, sem
heimsækja vill skapdinavlsku löndin, að ferð-
ast með Cunard skipunum.
Skrifið tíl:
THE CUNARD LINE
270 MAIN STREET,
WINNIPEG, MAN.
Eitt meðal hinna mörgu hlunninda, er Cun-
ard félagið býður, er það að veita gestum
tækifæri á að svipast um í London, heimsins
stærstu borg.
eöa til
10,05,3 Jasper
Ave.
EDMONTON
eöa
209 Eight Ave.
CALGARY
eöa
100 Pinder
Biock
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank of Hamllton Chambers.
Sendið korn yðar
ni
UNITED 6RAIN GROWERS ^
Bank of Hamilton Chambers Lougheed Building
WINNIPEG CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er.
Því getur liann þá ekki fengiö hana”
“Ja, því getur hann það ekki?” sagði Mc-
Lean. “Til þess eru margar ástæður. Eg sagði
yður, að hann væri sonur minn. Þér vitið ef
til vill, að svo er ekki í raun og vern. Fyrir
rúmu ári síðan hafði eg aldrei séð hann. Hann
kom hara einhvers staðar að til okkar, þar sem
við vorum við skógarhögg. Hann hafði verið
skilinn eftir munaðarlaus á einu barnaheimil-
inu ykkar hér í Oliicago. Þegar hann var orð-
/ inn um það bil fullorðinn, þá var hann sendur
til bónda, sem fór illa með liann. Hann strauk
burtu frá lionum og þá var það, að hann kom til
mín. Enginn veit hverjir eru foreldrar hans,
og hann á ekki einu sinni neitt nafn, eins og aðr-
ir menn. Engilráð þar á móti — ja, við höfum
talað um hana áður. Þér sjáið sjálfur hvernig
liún er. Eram úr skarandi vel gefin til sálar og
líkama. Þar að auki er hún af ágætum, gömlum
og göfugum ættum. Hún er eftirlætisbarn og
einbirni og faðir liennar er storauðugur mað-
nr. Hún nýtur alls þess bezta, sem heimurinn
hefir að bjóða, hann ekki neins. Þetta sér hana
og skilur betur en nokkur annar. Ef því um það
er að ræða að hún verði að frelsa líf hans, þá
er um ekkert að tala fyrir hann annað en dauð-
hann.”
Alt í einu var Engilráð komin á milli þeirra.
“Þetta tekur engu taii,” sagði hún með á-
kafa og vék sér að McLean. “Ef Rauðkollur
vill fá mig, þá þarf hann ekkert annað en bara
að segja það, og þá getur hann fengið mig.”
Þeir stöi'ðu á hana alveg forviða.
“Það er nokkuð, sem hann segir aldrei,”
sagði McLean loksins. “Þér skiljið þetta ekki,
Engilráð. Eg vissi ekki, að þér voruð hér. Ef
eg hefði1 vitað það, mundi eg aldrei hafa sagt
það sem eg sagði. Mér þykir ósköp slmt, að
eg skyldi segja það, svo þér lieyrðuð. En fyrst
svona er nú komið, þá verður ekki lijá því kom
ist, að segja yður eins og er, að það er ekki bara
góðvild yðar og kunningsskapur, sem Rauðkoll-
ur sækist eftir; það er ást ýðar.”
Hún leit beint framan í læknirinn og svo á
McLean og sagði svo blátt áfram:
“Eg elska hann.”
“Það var eins og McLean vissi ekki livað
hann átti að huga né segja.
“Þér skiljið þetta enn ekki,” sagði hann
stillilega.' “Rauðkoll er það ekki nóg, að þér
séijð vinstúlka hans eða systir hans. Hann vill
að þér elskið sig eins og unnustan ann unnusta
sínum og konan manni sínum. Ef yður nú finst
að þér ættuð jafnvel að leggja sjálfa yður í söl-
urnar til að frelsa líf hans, af því hann hefir
lagt sitt líf í sölurnar fyrir yður, og það nú þeg-
ar faðir yðar ef ekki viðstaddur, þá er það
hrein og bein skylda mih, að koma í veg fyrir
það, því liann hefir trúað mér fyrir yður. Það
er deginum ljósara, af öllu sem þér segið og haf-
ist að, að þér eruð enn bara barn og vitið ekki
hvað ást í raun og veru er.”
Það var eins og Engilráð yrði alt í einu
stærri og þroskaðri, og alvarlegri og einbeitt-
ari heldur en hún hafði nokkurn tíma áður
verið. Þeir störðu á hana næstum forviða.
i