Lögberg - 27.12.1928, Blaðsíða 4

BIj. 4.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 27. DESEMBER 1928.
I Högíjerg j
;j: Gefið út hvern fimtudag af The Col- ;:
umbia. Press, Ltd., Cor. Sargent Ave. ;í
og Toronto St., Winnipeg, Man. ;;
:|i Talsímar: 86S27og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins;
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
-Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “Lögberg’’ is printed and published by
The Columbia Press, Limited, ín the Calumbia
Euilding, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
3m:nmm

Gott árterði.
Af nýjuistu skýrslum frá Ottawa, má það
ljóslega ráða, að mjög er nú farið að birta yfir
iðnaðar og atvinnumálum í landi hér, og hve
hagur þjóðarinnar er þarafleiðandi jafnt og
þétt að batna.
Xú er það meðal annars komið á daginn, að
liveiti uppskeran frá í liaust, reyndist yfirleitt
langt um notadrýgri , en í fyrstu va_r ætlað, að
því er mölunar verksmiðjunum segist frá, og
hefir árður framleiðahdans aukist að sama
skapi. Að vísu urðu einstök héruð nokkuð út-
undan, sem venja er til, og örðugt er að útiloka
í jafn víðáttu miklu veldi, sem Canada er.
Þó varð uppskerumagnið með því allra
mesta móti, sem enn hefir þekst í sögu hinnar
canadsku þjóðar. Er því yfirleitt til þess gild
ástæða, að líta björtum augum á framtíðina;
því svo hefir öllu miðað vel áfram í áttina til
aukinnar velmegunar.
Einn af megin atvinnuvegum fólks þess, er
British Columbia fvlki byggir, er eplaræktin.
Varð sú framleiðslugrein í ár drjúgum meiri
og arðvænlegri, en venja hefir verið til. Sömu
söguna hafa Strandfvlkin að segja, að því er
jarðeplaræktina áhrærir.
Framleiðsla járns og stáls, hefir orðið í ár,
þrjátíu af hundraði umfram það, er viðgekst í
fyrra. Pappírs framleiðslan hefir aukist um
fimtán af hundraði. Þessu til áréttingar má
benda á, að framleiðöla raforku, hefir á árinu
aukist um freklega tuttugu af hundraði, og von
um margfalt meiri rafvirkjun næsta ár.
Einna mest áberandi, hefir þó útfærsla
námuiðnaðarins orðið. Nemur framleiðsían á
því sviði, fullum sjö hundruð miljónum dala
umfram það, er átti sér stað í fyrra. Þá er vert
að geta þesis, að hér í Vesturfylkjunum, hefir
fundist olía, sem líkleg er til að gefa af sér mik-
inn arð og aukna atvinnu, er stundir líða.
Það stendur því á sama, í hvaða átt að litið
er, allstaðar er meira um að vera, og viðhorfið
bjartara, en áður var. Og svo á það líka að
vera.
Fjármálaráðgjafi núverandi sambands-
stjórnar í Ottawa, Hon. James Robb, hefir ný-
lega lýst yfir því, að svo hafi fjárhagur þjóðar-
innar batnað upp á síðkastið, að nú séu greidd-
ar hvern einasta dag áttatíu og fimm þúsundir
dala af þjóðskuldinni, og megi þess þó fyllilega
vænta, að komandi ár, verði jafnvel enn stórtæk-
ara í þéssu tilliti.
Viðskifti canadisku þjóðarinnar út á við, eru
stöðugt að færa út kvíarnar. Hefir nýlega ver-
*ið hrundið í framkvæmd viðskiftasamningum við
Japan, sem líklegt þykir að margt gott muni
leiða af, auk þess sem viðskiftin við Bretland
hið mikla fara jafnt og þétt í vöxt. Er þetta alt
fyrirboði bjartari og betri daga, því nú eru
framfarir í landi hér, margháttaðri og stórstíg-
ari en nokkru sinni áður.
Þarft laganýmœli
Fylkisþingið í Saskatohewan, situr á rök-
stólum um þessar mundir, og hefir til meðferð-
ar mörg þjóðnýt mál, sem venja er til, því
stjórn þess fylkis hefir alla jafna átt ágætum
mönnum á að skipa, og hefir svo enn.
Meðal laga nýmæla þeirra, er stjórnin hefir
tilkynt, að borin verði fram í þinginu, er frum-
varp, sem fram á það fer, að héðan í frá skuli
engum leyft að verzla með eða selja verðbréf
í fyrirtækjum, án þess að hafa fulla tryggingu
(bond) frá hlutaðeigandi stjórnarvöldum. Mun
þetta að sjálfsögðu mælast vel fvrir, því vafa-
laust hafa íbúar Saskatchewan fylkis, engu síð-
ur en meðbræður þeirra í hinum fvlkjunum, oft
og einatt verið sárt leiknir af völdum samvizku-
lausra prangara, er svikið hafa inn á þá með
smjaðurvrðum hluti, í einskisnýtum fyrirtækj-
um. Til þess að útiloka slíkan ósóma, er frum-
varp þetta borið fram, og má þess fvllilega
vænta, að það komist í gegn um þingið slindru-
lauist.
Verðskuldar Gardiner stjórnin almennar
þakkir, fvrir afskifti sín af máli jþessu.
Ingólfsmálið.
Samkvæmt loforði þvi, sem eg gaf í grein minni
um IngólfsmáliS i Lögbergi 13. desember 1928, birti
eg nú í íslenzkri þýÖing skjal þaö í heild, er eg lagÖi
fyrir dómsmálaráÖgjafa Cánada 21. janúar 1925 í
sambandi viS umsókn mína fyrir hönd Vestur-íslend-
inga um að fá líflátsdómi Ingólfs Ingólfssonar breytt
af ástæðum þeim, sem þar eru tilgreindar. 'Eg vil
taka það fram i þessu samibandi, að undir eins og eg
kom heim úr Ottawa-ferS minni, mætti eg á fundi,
sem nefnd sú hélt, er kosin var á hinum almenna borg-
arafundi í Winnipeg 19. desember 1924. Þar skýrði
eg nefndinni greinilega frá starfi mínu í Ottawa og
las fyrir hana skjal þetta frá byrjun til enda. AS
loknum lestri varS einum nefndarmanna þetta aS
orSi: “Eg fer aS halda, aS maSurinn sé saklaus.”
Afrit af þessu skjali ásamt öllum réttargögnum,
er eg hafSi komist yfir, afhenti eg nefndinni 19.
febrúar 1925 og ritaði henni um leiS bréf þaS, er eg
birti kafla úr í grein minni um þetta mál í Lögbergi
29. nóvember 1928, þar sem eg bendi nefndinni, meSal
annars, á þaS, aS eftir minum skilningi sé ekki hægt
aS verja peningum þeim, sem gefnir hafi veriS í Ingólfs-
sjóSinn, til neins annars, en í þarfir Ingólfs, og einnig,
aS eg álíti, aS læknisskoðun á Ingólfi sé sjálfsögS,
til aS ákveSa þaS, hvort hann sé vitskertur eSa ekki.
Eg vona, aS Vestur-Islendingar alment hafi þolin-
mæSi til þess aS lesa þetta skjal rækilega og meS eftir-
tekt. Eg vona einnig, aS viö lestur þess skýrist þetta
mál nægilega til þess, aS menn geti myndaS sér sjálf-
stæSa skoSun um þaS. Mér þykir ekki ótrúlegt, aS
í lestrarlok muni einhver taka undir meS nefnd-
armanninum og segja: “Eg fer aS halda, aS maSurinn
sé saklaus.”
Eg vildi mælast til þess, aS þeir, sem skjal þetta
lesa, spyrji sjálfa sig aS afloknum lestrinum aS því,
hvort ekki sé sanngjarnt að halda þessu fram: (1) aS
í réttargögnunum sé ekki nokkra verulega eSa ábyggi-
lega sönnun fyrir sekt Ingólfs aS finna, heldur aSeins
líkur, sem eru svo veigalitlar og haldlitlar, aS þær
naumast geta talist líkur; (2) aS hefSi Ingólfur notiS
viSudanlegrar lögmannshjálpar, þegar mál hans var
fyrir rétti, hefSi hann verið sýknaSur, og, aS þaS er
fyrir eintóma hándvömm, aS mál hans fór eins og þaS
fór, og (3) aS það hefSi aS sjálfsögSu átt aS taka til
greina bending þá, sem kom frá mér og einnig frá þing-
nefnd ÞjóSræknisfélagsins á þinginu 1925 um, aS
læknisskoSun á Ingólfi færi fram til þess aS ganga úr
skugga um vitsmunalega heilbrigSi hans um þaS leyti,
sem glæpurinn var framinn.
Hjálmar A. Bergman.
Skjal þaS, sem hér er um aS ræða, er á þessa
leiS:
19. janúar 1925.
Hon. E. Lapointe,
dómsmálaráSgjafi, Ottawa, Ont.
Kæri herra:—
Viðvíkjandi líflátsdómi Ingólfs Ingólfssonar, öðru
nafni Hans Johnson. Samanbcr skjöl yðar C.C.
226.
Regluleg beiSni hefir þegar veriS borin upp fyrir
yður um þaS, aS dauSadómi Ingólfs Ingólfssonar,
óSru nafni Hans Johnsonar (sem hér eftir verSur
nefndur Hans Johnson) verSi breytt. í sambandi viS
þá beiSni vil eg leyfa mér aS benda ýSur á íhugunar-
eíni, sem eg allra virSingarfylst tel nægilega gild til
þess að sérréttindum krúnunnar um náöun, sé beitt, og
hinn sakfeldi náSaSur.
Ef til vill gæti þaS orSiS aS nokkru liði aS bæta
viS þessa bendingu stuttri skýrslu um veru-
leg atriSi málsins. í þessari skýrslu um atriði máls-
ins verSur ekki einungis vitnaS í afrit vitnaleiSslunnar,
sem fram*fór, þegar máliS var rannsakaS, heldur einn-
ig í afrit af þeim framburSi, sem gefinn var viS inn-
gangs yfirheyrslu (Preliminary Hearing). Þessi afrit
eru bæSi í höndum embættismanna í ySar stjórnar-
deild.
Nema öSruvísi sé frá skýrt, er vitnaS einungis í
framiburð þann, er átti sér staS, þegar réttarhaldiS fór
fram.
Kæran £egn hinum sakfelda manni var sú “aS hann,
nefndur Ingólfur Ingólfsson, ööru nafni Hans John-
son, í eSa nálægt Eort Saskatchewan í Alberta-fylki
hefSi myrt mann nokkurn, er Hugh McDermott hét,
2. ágúst 1924, eSa um þaS leyti” (bls. 1).
MáliS var rannsakaS dagana 3. og 4. nóvember
1924 af Ives dómara ásamt kviSdómi, og varS niður-
staðan sú aS hinn kærði væri “sekur.” AS því búnu
var kveðinn upp dauðadómur og ákveðiS aS honum
skyldi fullnægt viS fangahús fylkisins í Fort Saskat-
chewan 4. febrúar 1925. Leyfi til áfrýjunar var sy»j-
aS af hæsta rétti fylkisins.
Johnson og McDermott höfðu þekst í 20 ár; höfðu
þeir fyrst mæzt fyrir tuttugu árum í Fort Saskatche-
wan (sjá framburS Adamsons við inngangs yfirheyrslu,
bls. 4 og viS málsóknina bls. 8).
Johnson kom til Fort Saskatchewan um sumariS
1924; um nákvæman tíma er ekki ljóst, en þaS virS-
ist hafa veriS í júní-mánuði. Eftir aS hann hafði ver-
iS þar aS minsta kosti þrjá eða fjóra daga (bls. 28)
mættust þeir McDermott og hann, og McDermott bauS
Johnson aS koma meS sér og vera hjá sér. Johnson
þáði boðiS og var hjá McDermott í mánuS.
Svo lítur út sem ekkert hafi verið minst á kaup, en
það er ljóst aS Johnson hefir haldið aS lög væru til í
Alberta, sem ákvæSu bonum kaup fyrir þaS, sem hann
hefði unniS, jafnvel þótt um -engan samning væri aS
ræSa fbls. 4). Hann gekk því eftir kaupi í lok mán-
aSarins, og McDermott neitaði að borga honum nokk-
urt kaup. johnson fór því 1. ágúst á fund lögreglu-
dómarans ýAdamsonJ og vildi hefja málsókn gegn
Dermott til þess aS ná kaupi sínu. Þetta var um
morguninn. Lögregludómarinn lét senda eftir Mc-
Dermott, og þeir Johnson og McDermott mættust á
skrifstofu lögregludómarans klukkan eitt þann sama
dag,<
Eftir aS lögregludómarinn hafði hlýtt á mál beggja
aðilja, þá neitaöi hann ekki einungis aS leyfa Johnson
málshöfSun gegn McDermott, heldur blátt áfram
skipaði honum aS fara-burt úr bænum tafarlaust og
veitti honum frest þangaS til “járnbrautarlestin færi
klukkan hálf fjögur eftir hádegi þann sama dag”
óbls/ 4). Alt það. sem frá er skýrt hér aS ofan, má
finna í vitnisburSi Adamsons, bls. 2-8.
VitniS Fred Wheeler bar það fram aS hann hefSi
séS Johnson fara til járnbrautarstöSvarinnar rétt um
þaS leyti, sem járnbrautarlestin kom (bls. 23) síðari
hluta sama dags. ViS inngangs yfirheyrsluna bætti
Wheeler viS því, sem hér segir: “Hann sagSist ætla
aS fara meS þessari járnbrautarlest; hann sagSist ætla
aS fara í burtu ” (bls. 13J. VitniS Brennan bar þaS,
sem hér segir við inngangs yfirheyrsluna: “Halnn
sagðist ætla aS fara í burtu og vinna fyrir kaupi ”
(bls. 11). Réttargögnin sýna, svo aS ekki verSur um
vilst, aS Johnson í raun og veru fór burtu frá Fort
Saskatchewan á járnbrautarlestinni síðari hluta dags
1. ágúst (vöru- og fólksflutningalest). Og réttar-
gögnin sýna þaS tvimælalaust, að enginn maður varð
var við Johnson í Fort Saskatchewan eftir 1. ágúst,
eftir aS járnbrautarlestin fór til Edmonton, hér um bil
kl. 3.40 e. h. þann dag.
McDermott sást lifandi nálægt kl. 10 um kveldiS
2. ágúst, eSa meira en þrjátíu klukkustundum eftir að
Johnson fór úr bænum. Þetta vitnaði Rodis (bls. 11,
12, 14) og Mrs. Doye (inngangs yfirheyrsla bls. 9).
Vitnið Brennan sá einnig McDermott 2. ágúst (bls.
. 18), og vitniS Rogers bar það fram viS inngangs yfir-
heyrsluna aS McDermott hefSi fengið hjá sér
peninga út á $10.00 ávísun 2. ágúst (inngangs yfir-
heyrsla bls. 39J.
Nákvæmlega vita menn ekki hvenær dauða McDer-
motts hefir borið aS. Um þaS farast rannsóknar dóm-
aranum í ávarpi sínu til kviðdómsins orS á þessa leiS:
“Um dauðastund McDermotts er þaö eitt aS segja, aS
hún hlýtur aS hafa veriS einhverntíma frá því um kveld-
iS á laugardaginn 2. ágúst, þegar menn sáu hann, þangaS
til næsta miðvikudag 5. ágúst, þegar Rodis og tveir
nágrannar hans fóru þangaS sem McDermott átti
heima, fundu hann ekki, fundu aS kofinn var lokaSur
og hundurinn og kötturinn lokuS inni'” þbls. 117).
Þetta ætti auðvitað aS vera 6. ágúst (sem var miS-
vikudagur), því eftir vitnisburSi Rodis er þaS augljóst
aS þaS var 6. ágúst en ekki 5., sem hann fór heim aS
kofanum (bls. 11). Sannleikurinn er sá, að lík Mc-
Dermotts fanst ekki og var ekki tekiS upp úr brunnin-
um fyr en kl. 10.30 á laugardagskveldiS 9. ágúst (bls.
33)-
Um sambúS þeirra McDermott og Johnsons, farast
dómaranum þanniS orS í ávarpi sínu til kviSdómsins:
“Aíennirnir höfðu veriS saman hér um bil mánaðar
tíma á heimili McDermotts. Ekkert bendir til þess að
þeim hafi borið neitt alvarlegt á milli, og eina ágrein-
ingsefniS reis upp skömmu fyrir 1. ágúst þegar þeir
voru aS hnatt-tafli (pool), og Johnson gat ekki borgaS
fyrir leikinn, sem hann virðist hafa tapaS; áttu þeir
þá lítiS orSakast og fer Johnson fram á þaS, að Mc-
Dermott borgi, og gerði hann þaS aS lokum. Næsta
sundrungarefniS milli þeirra er þaS aS Johnson þykist
eiga heimtingu á kaupi fyrir vinnu sína; McDermott er
önugur út af því. Ekki virðist svo sem nokkurt veru-
legt missætti hafi átt sér stað milli þeirra út af þessu,
ekkert það iem leitt gœti til neinnar óvináttu, heldur
aðeins gremju’ (bls. 116).
VitniS Rodis, sem þekti vel til þeirra Johnsons og
McDermott, bar það fram, aS nálega fram aS 1. ágúst
hefðu þeir veriS vanir aS leika hnatt-tafl í hnattleika-
stofu sinni “svo að segja á hverjum degi” (bls. 13-14)
og aS eftir því sem hann vissi frekast, hefði þeir veriS
góSir vinir fram aS 1. ágúst (bls. 15). FramburSur
vitnisins Brennan er á sömu leiS (bls. 18), og hann
segir ennfremur aS hann viti ekki af nokkurri ástæðu
til þess að Johnson hefSi átt a.S bera morðhug til Mc-
Dermotts (bls. 19). VitniS Hanson ber það aS þeir
hafi alt af veriS góðir vinir meðan þeir áttu heima
saman, og aS þeir hafi veriS saman, þangaS til John-
son gekk eftir kaupi fyrir vinnu sína jbls. 25). Fram-
burSur vitnisins Barley, er aS efni til alveg sá sami, en
hann gengur lengra og sýnir þaS að Johnson var þaS
áhugamál aS komast hjá deilum viS McDermott og
hafði alls enga tilhneiging til aS taka lögin í sínar eigin
hendur. ViSvíkjandi Johnson, farast honum orð á
þessa leiS: “Hann sagði mér aS sér væri þaö alveg
ómögulegt aS komast af við hann lengur og kvaðst
hann vera að fara burt; hann sagðist ómögulega geta 1
komist af viS hann ” (bls. 28). Þetta samtal hefir
auðsjáanlega átt sér stað 1. ágúst, því hann bætir þess-
um orSum við: “ÞaS var eftir aS hann hafSi fariS
frá McDermott, og eftir aS hann hafði höfSaS mál-
sókn gegn honum ” (bls. 29). Hann segir ennfremur
aS eftir því sem hann viti bezt, hafi þeir alt af veriS
góSir vinir og að Johnson hafi alls ekki haft neinar
hótanir í frammi viS sig um þaS aS drepa McDermott.
(bls. 29). Jafnvel vitniS Long, sem sannarlega er ekki
vinveittur Johnson, verSur aS viðurkenna aS hann hafi
aldrei heyrt um nokkurn kala á milli þeirra og að:
' þaS sé engin ástæða né getgáta,” sem gæti leitt sig til
þess að álíta aS Johnson hefSi tilhneiging til aS drepa
McDermott (bls. 83).
Krúnan gerSi enga tilraun til þess aS sýna hvar
Johnson hefSi veriS eftir að hann fór frá Fort Sas-
katchewan 1. ágúst. FramburSur vitnisins Quong
sannar þaS greinilega, aS Johnson var í North Battle-
ford 5. ágúst, sem gestur á Metropole hótelinu (bls.
55). FramburSur vitnisins Smith gefur þaS þó sterk-
lega í skyn, að Johnson hafi ef til vill komiS til North
Battleford ekki seinna en 2. ágúst. Hann segist hafa
mætt Johnson þar: “í fyrstu vikunni af ágúst” á öðru
hóteli, þaS er að segja Saskatchewan hótelinu (bls. 56).
Hann endurtekur að: “þaS hafi veriS fyrstu vikuna í
ágúst.” (bls. 57), og þaS er augljóst aS það var aS
minsta kosti tveimur dögum fyrir 6. ágúst, þegar hann
á aS hafa veSsett úr hjá Samchinsky (bls. 59-60).
Smith áætlar aS Johnson hafi eytt nálægt $100.00 á
tveimur dögum til þess aS kaupa fyrir ö! handa sjálfum
sér og þeim þyrstu náungum, er í kringum hann höfSu
safnast, aS sjálfum honum (Smith) meðtöldum (bls.
59). Johnson hefir sjáanlega veriS stöðugt kyr í
North Battleford frá því hann fyrst kom þangað og
þangaS til hann var tekinn fastur þar 23. ágúst (bls.
84). Þó hann væri þá aöeins rúmlega 200 mílur frá
Fort Saskatchewan, gerði hann enga tilraun til þess að
leyna því, liver hann vœri og notaði sama nafn og áS-
ur, og sagði lögreglunni hiklaust að nafn sitt væri Hans
Johnson, þegar hann var spurÖur aS heiti (bls. 84).
Þegar hann var tekinn fastur og leitaÖ var á hon-
um, hafði hann enga peninga (bls. 88). Hann var
hafður kyr í klefanum, sem hann var upphaflega lát-
inn i, “hér um bil eina klukkustund” (bls. 86) áÖur en
hann var fluttur þaÖan fyrir fult og alt. Daginn eftir
að hann var færSur, var leitað í klefanum og lykla-
hringur meS lyklakippu á, fanst þar (bls. 86); seinna
sannaðist aS þetta heyrÖi til McDermott.
ÁSur en Johnson var tekinn fastur, veðsetti hann
úr hjá vitninu Samchinsky 6. ágúst (bls. 60), og lét
Samchinsky alls út á það , $3.00. Krúnan kom meS
vitnisburð til þess að sýna aS þetta úr hefði heyrt til
McDermott. Sumt af þeim vitnisburSi er greinilega
óhæfilegt, eins og, t. d., vitnisburSur Warnhams (bls.
65-67)» sem er leyft aS koma meS og leggja fram sem
málsskjal, blaS úr viðskiftabók, Sem á aS sýna aS úr
með sama númeri hafi veriS í viSgerS nálægt 1. nóvem-
ber 1922 í verkstæðinu, þar sem hann vann í Edmon-
ton, þrátt fyrir þaS að vitnisburSur hans sýnir það
ekki að hann hafi teki'S viS úrinu til viSgerSar, eSa lát-
iS framkvæma verkiS eða skrifaS þetta inn í viSskifta-
bókina. Gangandi samt út frá því, að það sé talið
sannað, aS þetta sérstaka úr hafi einhvern tíma verið
eign McDermotts, þá sýna gögn málsins þaS, aS þaS
var aðeins ódýrt úr í fyrstu; hulsturslaust Ingersoll
Reliance úr (bls. 66-68). Kline gerSi viS það 7. júní
1922 og setti $2.35 fyrir verkiS (bls. 68). Warnham
gerSi viS þaS aftur nálægt 1. nóvember 1922 (bls. 66)
og Iffland 8. marz 1923 (bls. óg). Þetta sýnir aS úrið
gel<Jc ekki svo vel aS viSunanlegt væri. ÞaS væri þess
vegna ekki aS drótta neinni óhóflegri gjafmildi aS Mc-
Dermott þótt þess væri getiS til, að hann kynni aS
hafa gefið Johnson þetta úr ásamt nisti, sem því
fylgdi. Á hinn bóginn sýnist það mjög ósanngjarnt
og alls kostar óskynsamlegt, aS geta þess til að löngun
til þess aS eiga hlut, sem svo lítils var virSi fyrir
Johnson að verðmæti eSa tilfinninga gildi, hefðí
getaS skapaS nokkra ástæðu til þess aS drepa McDer-
mott.
Johnson veðsetti nistiS fyrir $2.00 (bls. 73) r
sem vitniÖ Long bar að hann hefSi gefið McDermott
nálægt 1908 eða 1909 (bls. 81). Um þetta má segja
þaS sama, sem sagt var um úriS.
Tilraun krúnunnar, að sýna aS Johnson hefði einn-
ig selt yfirstakk (mackinaw), er McDermott hefði
átt, fyrir $4.00, mistókst (bls. 61). Hann
var auðkendur, sem sýnishorn “B” til skoðunar (bls,
49), en krúnunni mishepnaSist gersamlega aS sanna, að
McDermott hefði nokkru sinni átþ fatið, og þess vegna
var þaÖ aldrei heimilaS sem m’álsgagn. Athygli kvið-
dómendanna var ekki beint aS þessu og þeir voru ekki
varaðir viS aS þeir yrðu að útiloka það, þegar til máls-
gagnanna kæmi; er enginn efi á þvi, að þetta hefir átt
mikinn þátt í að snúa hugum þeirra á móti Johnson.
Krúnunni var einnig leyft aS' koma fram meÖ
heilmikið af vitnisburÖum viðvikjandi sérstöku hárir
þbls. 96-108) ; voru þeir vitnisburSir í því skyni dregn-
ir fram aS bendla Johnson viS morS McDermotts.
í ávarpi sinu til kviðdómsins tók rannsóknar-
dómarinn þaS mjög réttilega fram, aS kviÖdómendurnir
ættu aS útiloka þann vitnisburð^ (bls. 119) ; en eg vil
virÖingarfylzt leiða athygli aS því,' aS ill áhrif höfðu
þegar átt sér stað, og að þessi óviðeigandi vitnisburS-
ur haföi haft áhrif á kviðdómendurna. ÞaS er and-
stætt mannlegu eðli og mannlegri reynslu, að hugsa
sér aS kviðdómsmenn, sem allir eru alþýðumenn, geti
algerlega útrýmt úr huga sér vitnisburði af þessu tagi,
sem rannsóknardómarinn kallar “sérstaklega mikils-
verSan vitnisburð, ef hann hefSi orðiS á vísindalegan
hátt settur í samband viS máliS” (bls. 119), eftir að á-
hrifin höfðu skotið rótum í hugum þeirra, þrátt fyrir
allar aðvaranir rannsóknardómarans i ávarpi sínu.
I málinu Allen v. The King 18. Can. Cr. Cas ir
skipaSi hæsti réttur Canada nýja rannsókn eftir aS
hinn kærði var fundinn sekur um morð, vegna þess aS
framburður hafSi verið leyfður, sem ekki hefði átt aS
komast að; og leyfi eg mér aÖ halda þvi fram, aS sá
vitnisburður hafi ekki veriS nálega eins veigamikill né
líklegur til þess að hafa áhrif á kviðdóminn, eins og
vitnisburÖurinn viSvíkjandi yfirstakknum og vitnis-
burðurinn um hárið í þessu máli. Sú nýja rannsókn
var skipuS þrátt fyrir þaS þótt annar vitnisburður
benti miklu greinilegar á sekt hins kærSa í því máli, en
hér er um aS ræða. Þar segir Anglin dómari, bls.
29-30:
“MeS því að annar vitnisburÖur er fyrir hendi,
nógu greinilegur til þess að byggja á sakfellingar-
dóm, þá er þaS augsýnilega ómögulegt aS segja, aS
kviSdómsmennirnir hljóti að hafa fariS eftir eSa
veriS í raun réttri undir áhrifum af því atriði,
sem áfrýjandi nú hefir á móti. Á hinn bóginn
er þaS jafn ómögulegt að segja aS hugir kviðdóm-
endanna gcti ekki hafa verið, eða hafi í raun réttri
ekki verið undir áhrifum, sem snúiS hafi þeim á móti
áfrýjanda af atriSi, sem svo mikiÖ snerti aSálatriðiS,
er þeir höföu til yfirvegunar—í raun og veru alveg ó-
mögulegt aS segja meS vissu, aS þaS geti ekki einmitt
hafa veriS þetta atriði, sem í huga einhvers kviSdóm-
enda reið baggamuninn á móti verjanda.”
Þegar vitnaleiSslan er hæfilega gagnrýnd, þá sézt
þaS þess vegna, aS málstaður krúnunnar hvílir í raun
réttri á sönnuninni fyrir því, að Johnson hafi haft i
höndum þessa muni McDermotts: 1. lyklana. 2. úriS
og 3. nistiS.
AS því er alla þessa þrjá muni snertir, langar mig til
aS benda á, að ekki eru til nokkrar snefjar af sönnun
fyrir því, eða nokkuð í réttargógnunum, sem jafnvel
gcfi grun um það, að nokkur þeirra hafi nokkurn tíma
Vfrið í vörslum McDermotts eftir að Johnson fór frá
Fort Saskatchcivan 1. ágúst.
Að því er nistið snertir, er þaS borið fram af vitn-
inu Long, sem segist hafa gefiS McDermott þaS, aS
hann hafi heimsótt McDermott í júni-mánuSi síSast-
liSnum og að hann hafi þá ekki séð nistiS (bls. 81);
þetta sýnir ljóslega aS hann bar það ekki venjulega, ef
hann þá hefir haft það.
AS því er lyklana snertir, játaði Nalder lögreglu-
maSur að þaS væri aS öllu eSlilegt aS Johnson hefði
lykla aS húsinu (bls. 39). Framburður Woonton aS-
stoSar póstmeistara sýnir þaS greinilega aS engin til-
raun var gerS af Johnson til þess að nota pósthússlykl-
ana nokkru sinni í því skyni aS ná í póst, eða nokk-
uS annaÖ úr pósthólfi McDermotts (bls. 91). Sömu-
leiðis sýnir vitnisburður Mr. Rogers, bankastj órans
það, að Johnson gerSi enga tilraun til þess aS nota
lyklana aS öryggiskassa McDermotts í bankanum (bls.
93). McDermott hafði sjálfur annan lykil aS kofan-
um og fanst hann á hyllu í svefnherberginu hans eftir
aS hann var dáinn (ibls. 35). ASrir samskonar lyklar
aS öryggiskassanum í bankanum fundust einnig i kof-
anum (bls. 48). Á þaÖ skal bent, aS réttasta og skyn-
samlegasta ályktan, sem dregin verSi af réttargögnun-
um sé sú, að Johnson hafi réftilega og ráðvandlega haft
i höndum lyklana fyrir 1. ágúst, og í flýtinum aS kom-
ast burt úr bænum þann dag, hafi hann gleymt a-S
skila þeim. Þeir voru honum gersamlega einskisvirSí
og þaS að hann losaÖi sig ekki viS þá tafarlaUst, er
miklu fremur í þá áttina aS sýna sakleysi hans en hiS
gagnstæða. Ef hann virkilega hefði myrt McDermott
þá hefSi hann vitað þaS aS lyklar hins dána í fórum
hans gætu valdiS því, að grunur félli á hann og hefði
hann þess vegna ekki tekiÖ þá í fyrstunni, eða í öSru