Lögberg - 17.01.1929, Síða 2

Bls. 2.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 17, JANÚAR 1929.
Sumardvöl í Sviss
Eftir Björn L. Jónsson,
frá Torfalæk.
II.
Þingið í Locle.
Nokkru eftir miðjan ágúst sagði
einn vestursvissneski félagi minn
mér frá alþjóðalþingi, sem halda
ætti í Locle dagana 24.—25. ág.
Kvaðst hann hafa verið beðinn að
safna þangað nokkrum Norður-
landabúum, sem vera kynnu sem
sjálfboðar í Liechtenstein. —
Ferðirnar yrðu greiddar, ef þðrf
gerðist, úr sjóði þeim, sem for-
stöðunefndin hefði yfir að ráða,
og okkur yrði séð fyrir ókeypis
húsnæði. Til þingsins var stofn-
að af svonefndum kristnum sósí-
alistum, og var þangað von full-
trúa frá 5—6 löndum. Eg hafði
aldrei heyrt þessa kristilega sósí-
alisma getsið, og þótt eg tilheyrði
hvorki kristilegum né ókristileg-
um óíalistum, þá lék mér hugur á
að vita, hvernig þesi nýja stefna
væri; nafnið bar það raunar að
nokkru með sér. Ferðalagið og
vonin um að bitta gamla kunn-
ingja frá Schaan, freistaði mín
einnig; og ekki dró það úr for-
vitninni, að ræðurnar, sem haldn-
ar yrðu á frönsku, þýzku eða
ensku, átti að túlka á esperanto*—
Eg hafði lengi verið “spentur”
fyrir því máli, hafði að vísu aldr-
ei gefið mér tíma til að læra það,
en þekti það þó nógu vel til að
geta dæmt að nokkru um yfir-
burði þess yfir önnur tungumál
og um það hugvit, sem þurft hef-
ir til að gera það svona úr garði.
En mér hafði aldrei gefist kost-
ur á að heyra það talað sem lif-
andi mál. Eg hugsaði mig því
ekki tvisvar um að þiggja boðið.
Og þannig stóð á þvi, að eg var
staddur í Locle laust fyrir hádegi
þann 24. ágúst.
Á stöðinni var okkur fagnað af
forstöðunefndinni, sem vísaði á
húsnæði þeim, sem ekkert áttu
víst. Mingard átti þarna kunn-
.ngja, sem hann fékk húsnæði hjá.
“Systir” Clara Waldvogel bauð
•ér að dvelja hjá 'bróður sínum,
itir E. Privat; hann hefir stund-
cle. Eg þekti hann einnig, því
að hann hafði unnið í Schaan hálf-
n mánuð. Hans var von til Locle
jeinna um daginn.
Frá stöðinni héldum við til
fundarhússins. Á leiðinni mætt-
um við þýzkum fulltrúa, og það
fyrsta, sem hann segir við mig, er
við vorum kyntir, var: “Ni parolas
Esperanton, kamarado?” — Það
var í fyrsta en ekki síðasta skift-
ið, sem eg var spurður að þessu í
Locle. Seinna hitti eg tvo esper-
antista, báða svissneska, sem stað-
ið höfðu í bréfaskriftum við ís-
lenzka esperanista. Annar þeirra
heitir E. Privat; hann sefir stund-
að esperanto og unnið að út-
breiðslu þess síðan hann var barn,
og talar það jafnliðugt og sitt eig-
ið móðurmál. Hann er formaður
alþjóðasambands esperantista. —
í fundarsalnum voru okkur gefnir
rauðir borðar, sem við skyldum
festa í barm okkar, öllum til sýn-
is. Á þeim stóð prentað: Intear-
nacia Kongresso de Kristian Soci-
alismo — Locle, Augusto 1928.
Klukkan hálf eitt gengu allir til
snæðings í matsöluhúsi skamt frá.
Borðhaldið hófst með því, að allir
tókust í hendur og sungu Ijóð, sem
ort hafði verið í tilefni af þing-
inu. Sama var og gert í byrjun
hvers fundar. Einu sinni kom
lúðraflokkur bæjarins og spilaði
fyrir utan gluggana, meðan við
snæddum.
Privat og kona hans sátu and-
spænis mér við borðið. Lék þeim
hugur á að vita, á hverju íslend-
ingar nærðust. Eg lýsti fyrir þeim
venjulegu sveitafæði svo nákvæm-
lega sem mér var unt, og sagði eg
þeim meðal annars, að við borð-
uðum súrt slátur á hverjum degi,
og oft þrisvar á dag: í morgun-,
miðdags- og kvöldverð, og yrðum
aldrei leiðir á því. Fanst þeim
þetta mjög merkilegt, og var um
leið mjög skemt. Hér heyrði eg í
fyrsta sinni á æfinni samtöl á
esperanto, og þótt eg skildi varla
annað en þau orð, sem alþjóðaorð
má kalla, þá duldist mér ekki, að
þarna var virkilega lifandi mál,
sem hafði áunnið sér fullan rétt
til að skipast á bekk með öðrum
nútimamálum.
KI. 2 var þingið sett af forseta
sambands kristilegra sósíalista í
vestur-Sviss. Er það lítil og góð-
leg kona, Héléne Monatier að
nafni. Hún hafði einu sinni ver-
ið “systir”, en mátti nú fremur
kallast “móðir”, því að hún út-
vegaði flestar þær “systur”, sem
komu frá Sviss.— Svissnesku kon-
urnar láta allmikið til sín taka,
þótt ekki hafi þær enn þá kosn-
ingarrétt. Berjast þær hart fyr-
ir fullum réttindum til jafns við
karlmenn. En mótstaðan er sterk,
og enn hafa þær ekki öðlast þetta
dýrmæta hnoss, sem svo mjög er
deilt um, hvort bæti eða skemmi,
þótt menn séu meira ásáttir um,
að konan eigi heimting á því frá
réttlætisins sjónarmiði.
Þarna voru mættir fulltrúar frá:
Ameríku 1, Englandi 1, Frakk-
landi 2, Þýzkalandi 3, Hollandi 1,
auk mín, sem fremur skoðaði mig
sem gest en sem fulltrúa, og sviss-
nesku fulltrúarnir, sem voru í
yfirgnæfandi meirihluta.
Eftir að þingið var sett, ,ttu
fulltrúarnir að skýra frá uppruna
og vexti hins kristilega 3ósíalisma
hver i sínu landi. Fyrstur tók til
máls fulltrúi Engl?nds, þá fulltrúi
Ameríku, öldru* xona með grátt
hár; þá kom fulltrúi Hollands og
á eftir honum tveir fulltrúar
Þýzkalands, hvor á eftir öðrum,
þáðir lúterskir prestar, vel og
kraftalega vaxnir og á bezta aldri.
Mintu þeir mig meira á frændur
sína og ferfeður vora, víkingana
norrænu, en auðmjúka og lítilláta
þjóna kirkjunnar. Því næst lýsti
Privat vexti og viðgangi þessarar
stefnu í Sviss, og síðastur fékk
orðið annar fulltrúi Frakklands,
Paul Passy að nafni. Það er gam-
all maður, hár og grannur. lang-
leitur og horaður, með grátt hár
og skegg og gletnisleg augu. Yar
hann þannig búinn, að á fótum
hafði hann “sandala”, en enga
sokka; hann var í dökkleitum
buxum og gráum, hálfslitnum
jakka, hneptum upp í háls, og sást
þar á harðan flibba. Mér var sagt,
að hann væri tfyrvearndi háskóla-
kennara við “Svarta skóla” (Sor-
bonne) í hljóðfræði (phonetique),
og væri hann mjög vel að sér i
þeirri grein; kynni hann mörg
tungumál að meira eða minna
leyti. Hann er einmitt faðir og
postuli þessarar kristilegu-sósí-
alistisku stefnu í Frakklandi; það-
an hefir hún breiðst til Sviss.
Þess vegna gekk hann hér undir
nafninu “oncle Paul.”
Flestir töluðu á sínu móðurmáli.
Prívat túlkaði þær ræður, sem
haldnar voru á frönsku og ensku,
og Loclebúi einn túlkaði úr þýzku.
Skrifuðu þeir upp aðalatriði ræð-
unnar og lásu svo á eftir höfuð-
inntak hennar á esperanto, eins
fljótt og hiklaust eins og
ræðumaður sjálfur; einkum var
Privat framúrskarandi leikinn í
þvtí. Fulltrúar Ameríku og Hol-
lands fluttu sínar ræður á esper-
anto, og voru þær þýddar á
frönsku. Þarna voru mjög marg-
ir, sem skildu esperanto meira og
minna, einkum meðal Svissanna,
em hafa mikinn áhuga á útbreiðslu
þessa máls; er það kent þar í
mörgum skólum.
Hin kristilega sósíalistiska hreyf-
ing er h. u. b. 40 ára gömul. Hún
er sprottin af tvennskonar umbóta-
þörf: á sósíalismanum og á kirkj-
unni. Sósíalistarnir hugsa aðeins
um líkamlega vellíðan, um munn
og maga, líta aðeins á fjárhags-
legu hliðina; en láta sig andlegu
hliðina, trúarbrögðin engu skifta.
Kirkjan hinsvegar lítur hin ver-
aldlegu gæði of hýru auga, er of
auðvaldssinnuð. Hinn kristilegi
sósíalismans og kirkjunnar hvors
hjá báðum, og myndar úr því eina
heild. Verður þar tvent í senn, að
sósíalisminn tekur skírn og kirkj-
an afneitar auðvaldinu. Hlutverk
sósíalismans og irkjunnar hvors
um sig er hér að fylla hvort ann-
að upp, bæta hvort annars galla.
— Stefna þessi hefir allstaðar átt
mjög erfitt uppdráttar. Mikilli
tregðu og andúð hefir verið að
mæta jafnt af hálfu sósíalista og
annara leikmanna, sem hjá þjón-
um kirkjunnar. Er tflokkurinn
enn all-þunnsipaður, ihefir einkum
unnið fylgi á síðustu árum, og er
ekki gott að segja um framtíð
hans. — Þetta er fyrsta alþjóða-
þingið, sem kristilegir sósíalistar
halda; er þannig hafin milli þeirra
samvinna, sem á að flýta og auka
útbreiðslu þessarar hreyfingar.
Gert var ráð tfyrir, að næsta þing
yrði haldið að tveimur árum liðn-
um, og á innan þess tíma að ná
sambandi við fleiri þjóðir, sem
ekki höfðu fulltrúa hér. Frá Sví-
þjóð var von á fulltrúa, sem kom
ekki. í Noregi og Danmörku á
hreyfingin einnig áhangendur.
Á dagskránni stóð, að kl. 8 um
kvöldið ætti að fara fram mót-
taka fulltrúanna á opinberri sam-
komu, með ræðum, hljóðfæraslætti
og söng. Átti einn frá hverri þjóð
að stíga í stólinn og ávarpa söfn-
Saskatchewan manni
líður nú 100% betur.
Mr. L. Siaud Lætur Mikið Af
Dodd’s Kidney Pills.
Nýrnaveiki Var Búin að Veikja
Allan Líkamann og Sérstaklega
Augun.
Forget, Sask., 14. tfebr. — (Einka-
skeyti).—
“Á undanförnum árum hefi eg
átt við' nýrnaveiki að stríða, sem
illa hefir leikið líkama minn og
sjón,” segir Mr. L. Siaud, góð-
kunnur borgari í Forget. “Síðan
eg fór að nota Dodd’s Kidney Pills
líður mér 100 per cent. betur. Eg
vil að þetta bréf sannfæri alla þá,
sem nýrnaveiki hafa, að tvær
Dodd’s Kidney Pills þrisvar sinn-
um á dag eru betri heldur en að
liggja á á spítalanum.”
Góð heilsa er undir því komin,
að nýrun séu í lagi. Ef þau eru
það, þá hreinsa þau öll óholl efni
úr blóðinu. Ef eitthvað er að
þeim, þá haldast óhollu efnin í
blóðinu og þá hlýtur líkaminn að
veikjast.
Dodd’s Kidney Pills halda nýr-
unum í lagi svo þau geti hreinsað
blóðið.
Fólk, sem er veikburða og er að
tapa heilsunni, ætti að reyna þetta
meðal sem fyrst.
uðinn með fáeinum orðum. Var
þar saman kominn fjöldi fólks frá
Locle og umhvertfinu. Hljómsveit
bæjarins, sem er lítil og saman-
stendur af nokkrum sönghneigð-
um unglingum, sem æfa sig í fri-
stundum sínum, lék öðru hvoru
og hinn sterki félagsandi, sem
tónskáld. Héléne Monastier, sem
stýrði samkomunni, kallaði full-
trúana hvern á fætur öðrum upp
á ræðupallinn og kynti þá með
nafni og þjóðerni, og eftir það
mælti hver þeirra nokkur orð. Var
öllu tekið með lófaklappi og fagn-
aðarlátum. Þau urðu sterkust, er
röðin kom að mér, og veittist mér
létt að geta mér þess til, hvernig
á því stæði. Þegar eg gekk aftur
til sætis nníns, stóð Paul Passy
og sagði á frönsku: “Eigum við
nú ekki líka að fá að heyra eitt-
hvað á íslenzku?” og áður en eg
fengi tíma til að svara nokkru,
hóf hann að syngja “Eldgamla
ísafold”, með jafnhreinum og lýta-
lausum framburði og innfæddur
íslendingur. Þegar eg náði mér
eftir undrunina, tók eg auðvitað
undir, meira af vilja enn mætti,
eins og þeir, sem þekkja mig, geta
borið vitni um, og sungum við
fyrsta erindið á enda. Er það í
fyrsta — og vafalaust síðasta —
sinn, sem eg syng opinberlega
fyrir fjölda fólks. Auðvitað vissi
enginn hvað um var að vera, og
máttu allir hafa haldið okkur
geggjaða. Á eftir sagði Paul
Passy mér, að árið 1885 hefði hann
dvalið tvo mánuði á íslandi, til að
Iæra framburð málsins, vegna vís-
indagreinar sinnar, hljóðfræðinn-
ar. Hafði hann þá lært nokkur
þjóðlög, meðal annars “Eldgamla
ísafold,” og “Hvað er svo glatt.”
Síðan hefði hann aldrei komið til
íslands og aðeins þrisvar hitt fs-
lending. Hann hafði gleymt að
mestu að tala, en þetta mundi
hann enn.
Mér var óblandin ánægja að
því, þá þrjá daga, sem eg dvaldi
í Locle, hve mikla samúð menn
höfðu með íslenzku þjóðinni, eink-
um Svissarnir. Ekki er hægt að
segja, að þeir viti mikið um ís-
land, en þeir hafa hug á að fræð-
ast mikið um það. — Nokkrir full-
orðnir piltar komu einu sinni til
mín, og sögðu þeir mér, að þá
hefði einmitt lengi langað til ís-
lands og myndu fara þangað síð-
ar, ef tækifæri byðist. Eg er sann-
færður um það, að mikið af þeirri
hjartanlegu alúð, sem eg naut hér,
átti eg þjóðerni mínu að þakka.
Annars umgengust allir eins og
gamlir kunningjar; maður heyrði
aldrei “monsieur” né “mademoi-
selle”, heldur var í þess stað sagt
“camerade”. \Þetta hispursleysi
og ihnn sterki félagsandi, sem
ríkti þar, átti sinn góða þátt í að
gera dvölina sem ánægjulegasta
og eftirmminnilegasta.
Og enn var eitt, sem stuðlaði að
því, að festa mér dvöl þessa betur
í minni. Að samkomunni lokinni,
kl. 10 um kvöldið, hélt hver heim
til sín. Eg átti að halda til hjá
séra Waldvogel, sem var hér með
móður sinni og systur. Heim til
þeirra voru 3 km., sem við afréð-
um að tfara á fæti í samfylgd með
fleira fólki, sem átti sömu leið.
Veður var hlýtt og bjart, stjörn-
urnar bykuðu skært, og fullur
máninn óð í skýjum. Og er við
héldum af stað, voru mér boðnar
tvær yngismeyjar — ungar meyj-
ar, ætlaði eg að segja — sín
undir hvorn arm; og eg var ekki
svo ókurteis að hafna boðinu. —-
En til að vera hrienskilinn, verð
eg að játa, að eg átti (þetta hvorki
ijóðerni minu né mannkostum að
jakka, heldur var það bara sem
einn vottur þess látleysis og þess
holla frjálslyndis, sem einkendi
nngið í Locle og Svissum er eig-
inlegt.
Hinn kristilegi sósíalismi er í
eindreginni andstöð gegn hernaði
og herþjónustu, og einn helzti lið-
ur á stefnuskrá hans er almenn
afvopnun.
(Milli sviga ber þess að geta, að
hinn kristilegi sósíalismi er ekki
einungis bundinn við kristindóm-
inn eða kristnar þjóðir, heldur nær
hann til allra trúarbragða. Nafn-
ið er óheppilega valið. Er betra
að segja, eins og stundum er líka
gert: “trúarlegur sósíalismi”. —
Höf.)
Eftir samiginlgt borðhald um
kvöldið, gengu allir til fangelsis
bæjarins og sungu eitt eða tvö
friðarljóð fyrir utan glugga þess.
Voru þau ætluð Locle-búa einum,
sem var í fangelsi fyrir að hafa
neitað að ganga í herþjónustu.
Kl. 8 var svo opinber samkoma
með kórsöng, hljóðfæraslætti og
ræðuhöldum. Meðal annars tal-
aði Paul Passy um tilgang hins
kristilega sósíalisma. — “Enginn
getur,” sagði hann, “þjónað bæði
Guði og Mammoni. Sósíalisminn
afneitar bæði Guði og Mammonh
Kirkjan vill hinsvegar halda trygð
við báða. En hinn kristilegi sósí-
alismi steypir Mammoni af stóli
og krýnir Guð til konungs.”
Sunudaginn þ. 26. fór fram árs-
þing kristilegra sósíalista í Vest-
ir-Sviss. Voru flestir útlendu full-
trúarnir þar viðstaddir. iBar þar
ekkert sögulegt til tíðinda, annað
en það, að í lok fundarins sló í
allharða rimmu út af ummælum,
sem svissneskur ræðumaður hafði
haft um kirkjuna. Tók annar
franski fulltrúinn, sem er öldruð
og guðhrædd kona, sér þau of
nærri. En alt fékk góðan enda.
Daginn eftir snerum við Min-
gard til Liechtenstein — heim, var
eg nærri búinn að segja — sömu
leið og við komum, og væntanlega
hittið þið mig þar seinna við
skurðgröft og malarmokstur.
Lothringen, í okt. 1928.
—Lesb. Morgunbl.
Aths.—Fyrri hluti ofanskráðr-
ar ritgerðar birtis í Lögbergi í síð-
astl. deesmbermán. — Ritstj.
HVERS VEGNA FÓLK TAPAR
ÞRÓTTI OG KJARKI.
Þegar taugarnar eru vetícar eða
vöðvarnir, þá fylgir þar með ým-
iskonar vesöld, svo sem melting-
arleysi, slæm matarlyst, nýrna og
blöðru ejúkdómar, hötfuðverkur,
svimi, óróleiki, svefnleysi á nótt-
unni, óhreint blóð, stöðug þreyta
og yfirleitt slæm heilsa. Þegar
taugarnar og vöðvarnir komast í
lag aftur, þá fær sjúklingurinn á
ný heilsu sína.
Mr. Orvil Nadeau, Whitnesville,
Mass., segir hvernig Nuga-Tone
gaf honum aftur heilsu sína eftir
fimm ára illa líðan. Hann segir:
“Nuga-Tone gerir mér mikið gott.
Nú sef eg vel á nóttunni og hefi
góða matarlyst. í fimm ár reyndi
eg allskonar meðul árangurslaust,
en NugaHTone var rétta meðalið.
Eg þakka yður þá miklu heilsubót,
sem eg hefi fengið.” — Ef þú hef-
ir einhverja þá kvilla, sem að of-
an eru nefndir, þá ættir þú sjálfs
þín vegna að reyna Nuga-Tone. —
Þú getur keypt það hvar sem með-
ul eru seld, eða ef lyfsalinn hefir
það ekki við hendina, þá getur
hann útvegað það frá heildsölu-
húsinu.
Dánarfregn
Þann 23. des. s.l. andaðist að
heimiM sonar síns, Dr. Johns
Árnasonar Johnson, í borginni
Tacoma, Wash., öldungurinn Árni
Jónsson, 78 ára að aldri. Bana-
mein hans var langvinnur heilsu-
brestur og elli-lasleiki.
Árni var fæddur 26. sept. 1850
á Eirkjubóli í Hvítársíðu í Borg-
arfirði. Foreldrar hans voru:
Jón Árnason og Halldóra, er lengi
bjuggu á Kirkjubóli. Jón var bróð-
ir Þórðar tföður Hjartar rafmagns
meistara í Chicago.
Árni ólst upp að mestu leyti á
Ánabrekku á Mýrum, hjá Guð-
rúnu Einarsdóttur, sem að því er
mig bezt minnir var fósturmóðir
hans. Eftir að Árni varð fulltíða
maður, flutti hann til átthaga
sinna, austur yfir Hvítá, og
kvæntist þar ungfrú Steinunni
Jónsdóttur frá Kjalvararstöðum í
Reykholtsdal. Munu þau hafa bú-
ið á Hreggstöðum og Vallakoti í
Andakíl, þar til árið 1883, að þau
fluttu vestur um haf, til Austur-
Canada, hvar þau dvöldu um
margra ára skeið. — Árni misti
konu sína, Steinunni, árið 1902.
Frá Austur-iCanada flutti hann til
Manitoba og þaðan til Norður-
Dakota. Frá Dakota fluttist hann
með syni sínum, John Arnason
Johnson M.D., til Tacoma, Wash.,
Árni og Steinunn eignuðust 4
syni: Jón, Þórð (dó ungur), Valdi-
mar og Þórð; Dr. Jón er í Tacoma
og Þórður er þar hjá bróður sín-
um, en Valdimar er fiskikaup-
maður í Minnesota, við Lake of
the Woods; barnabörn eru: Har-
old Waldimar Johnson, stúdent við
Parkland College, Wash, og Miss
Elsie Elinor, dóttir Waldimars, í
Minnesota.
Árni var friðsemdar og geð-
prýðismaður með afbrigðum; í
ungdæmi mínu, þá eg þekti hann,
var hann skemtimaður og fyndinn.
Þegar eg mætti honum aftur fyrir
nokkrum árum síðan hér á strönd-
inni,'sá eg sama hógværðar og
glaða svipinn, sem auðkendi svo
vel lítfsgleði hans. Ekki var Árni
auðmaður, fremur fátækur víst
alla æfi, en lánsmann mætti kalla
hann, með því að hann átti son,
sem brauzt í gegn um allar tor-
færur ffátæktarinnar og náði hárri
mentun í læknisfræði, og hafði
þar fyrir bæði getu og vilja til að
gjöra elliár gamla mannsins ró-
leg og tfarsæl alt til enda. Vel má
geta þess, í sambandi við það, sem
sagt er hér að framan, að frú
Johnson, sem er af norskum ætt-
n, lætur ekki sinn hlut vera
minni, þá ræða er um það, sem er
gott og göfugt.
Útförin fór fram frá Linn líkstof-
unni í Tacoma; Árni var jarðsett-
ur í hinum nýja, gullfagra graf-
reit Tacomáborgar þann 26. des-
ember, 1928, að öllum sonum hans
viðstöddum.
Eg á engin betur viðeigandi orð
sem kveðju til æskuvinar míns, en
þessi orð úr fjallræðu Krists:
‘^Sælir eru friðsamir, því þeir
munu guðs börn kallaðir verða
Blessuð sé minning hins fram-
liðna.
T. M. Borgfjord.
Nokkur orð
til kunningja og vina.
Um leið og við óskum Lögbergi
og ritstjóra þess gleðilegs nýá^,
og þökkum fyrir gamla árið, send
um við honum meðfylgjandi þakk-
arorð, sem við vinsamlegast biðj
um hann að birta í sínu góða blaði
“Lögbergi.” —
Við undirrituð ætlum aðeins að
gera tilraun til að sýna opinber-
lega þeim, sem línur þessar kynnu
að lesa, þakklætistilfinningu þá,
er okkur býr í brjósti til nágranna
okkar og kunningja hér í Árnes-
bygð er þeir heimsóttu okkur þ.
18. nóvember síðastliðinn, í til-
efni af nýuppbygðu heimili okkar
hér.
Heimsóttu okkur þessar konur
og menn sem hér skulu nefnd: —
Mr. og Mrs. Ingi Sigurðsson, Mr.
og Mrs. Guðm. Elíasson, Mr. og
Mrs. Helgi Eiríksson, Mrs. E. Jóns-
son, Mrs. H. Einarsson, IVJrs. S.
Johnson, Mr. F. Elíasson, Mr. H.
Elíasson; frá Gimli: Mrs. B
Thordarson, Miss L. Thordarson.
—Eftirfylgjandi konur sendu gjaf-
ir, en gátu ekki komið: Mrs. H.
Sigurdson og Mrs. G. Einarsson,
Arnes; Mrs. J. K. Kárdal og Mrs.
E. Gíslason, Hnausa.
Heimsókn þessi verður okkur ó-
gleymanleg. Tóku konurnar við
allri hússtjórn, og veittu öllum
viðstöddum atf mikilli risnu, og
gátfu okkur þar að auki gjafir..
Vildum við nú óska, að við hefð-
um orð, sem gætu lýst því fyrir
þessum vinum okkar, hve innilegt
þakklæti við berum til þeirra.
Ekki einungis fyrir þessa stund,
heldur allar aðrar stundir, sem
við hðfum haft því láni að fagna
að vera í návist við þá. Og svo
líka þeim, sem fyrir tfjórum árum
sýndu okkur sömu velvildartil-
finningar, og gáfu gjafir, sem við
minnumst nú jafnframt með þakk-
læti. Biðjum við nú góðan guð
að launa öllum þessum vinum okk-
ar, jafnt konum sem körlum, öll
þessi vinahót, og um leið verður
það eina nýársgjÖ!fin frá okkur til
þeirra: ósk og bæn að þau öll
megi njóta þessa nýbyrjaða árs,
sem allra annara ólifaðra ára,
betur og unaðslegar, en við getum
að orði komist.
Að svo mæltu óskum við öllum
frændum, vinum og kunningjum,
góðs og gleðilegs nýárs, með þakk-
læti fyrir liðna tímann.
Arnes, Man., 7. jan. 1929.
Mr. og Mrs. E. Jónasson 1
Æfiminning
Þorkels Eiríkssonar
Fæddur 12. júM 1844.—Dáinn 4. júlí 1928.
Eins og áður hefir verið getið hér í blaðinu, andaðist að
heimili sínu, Eaton Ave., West Selkirk, 4. júlí síðastliðinn,
öldungurinn Þorkell Eiríksson, eftir miklar þjáningar. —
Þorkell sál. var fæddur 12. júlí 1844 á Miklabæ í Blönduhlíð
í Skagafirði á íslandi, og vantaði hann því aðeins átta daga
til að verða 84 ára.
Foreldrar Þorkels sál. voru: Eiríkur Hjálmsson og Þór-
unn Bergsdóttir. Sá Hjálmur var Eiríksson og höfðu þeir
feðgar búið hver fram af öðrum á Kúskerpi í Skagafirði.
Foreldrar Þorkels voru fyrst á Miklabæ í Blönduhlíð og
fluttust svo að Vöglum í sömu sveit og bjuggu þar í nokkur
ár; þaðan fluttust þau að Miklabæ í Óslandshlíð og bjuggu
þar í 6 ár; þá hættu þau búskap og Þorkell sál., sem þá var
15 ára, fór til vandalausra. Þau Eirlíkur og Þórunn áttu 4
börn, 3 dætur og 1 son. Ein dætra þeirra dó ung, en tvær
komust til fullorðinsára: Guðrún Eiríksdóttir dó hér í Sel-
kirk fyrir nokkrum árum, 84 ára gömul. Hin systirin heitir
Anna, gift Bjarna bónda Pálmasyni á Víðirási 1 Nýja Islandi.
Þegar Þorkell sál. fór frá foreldrum sínum, var hann
fyrst á Veðramóti í Gönguskörðum, eitt ár, og fluttist þaðan
að Sauðá í Borgarsveit, til Einars bónda Jónssonar, sem þar
bjó lengi. Þar dvaldi Þorkell sál. í 18 ár. Þá byr'jaði hann
búskap á Kimbastöðum í sömu sveit og bjó þar með móður
sinni í tvö ár, og flutti þá ií Neðstabæ í Norðurárdal í Húna-
vatnssýslu. Sama vor, sem var 1880, gekk Þorkell að eiga
eftirlifandi ekkju sína, ungfrú Ingiríði Margréti Jónsdótt-
ur, uppeldisdóttur Eyjólfs óðalsbónda Jóhannssonar á Vind-
heimum. —
Foreldrar Ingiríðar voru: Jón Jónatansson og Ingibjörg
Arnórsdóttir, sem lengi bjuggu á Kríthóli í Seiluhreppi. Þau
hættu síðast búskap og fluttu í húsnmensku til Vindheima,
ogMó faðir Ingiriðar þar iþegar hún var sjö ára, og tók Eyj-
ólfur hana þá og ól upp sem sitt eigið barn. — Þau Þorkell
sál. og Ingiríður bjuggu 3 ár á Neðstabæ, og fluttust þá aft-
ur til Skagafjarðar, ög dvöldu þar á ýmsum stöðum til árs-
ins 1887, að þau fluttu hingað til Canada. iStaðfestust þau
fyrst í Argyle, voru fyrsta árið hjá Jónasi Jónssyni, bróður
Ingiriðar, sem þar var búsettur. Næstu tvö ár unnu þau hjá
Birni Andréssyni, og svo tóku þau heimilisréttarland og
byrjuðu búskap þar. Þau hjón voru í Argyle til ársins
1911, að þau fluttu hingað til Selkirk, og hafa dvalið hér
síðan. — Þau Þorkell sál. og Ingiríður eignuðust sex börn,
og dóu fjögur þeirra ung; það fyrsta heima á íslandi. Tveir
synir þeiíra lifa, og eru nú kvæntir menn hér í 'Selkirk:
Eyjólfur Eiríksson er formaður á vélaviðgerðarstofu, sem
strætisvagnafélag Winnipegborgar hefir hér í bænum. Hinn
bróðirinn, sonur Þorkels, heitir Jón Eyþór Eiríksson, og
vinnur nú hjá bitfrettðafélaginu Sveinson og Sigurðsson hér
í bæ. Báðir eru þeir bræður mjög vel gefnir menn.
Enn fremur tóku þau hjón stúlkubarn af Jóni sál. bróð-
ur Ingiríðar og ólu upp til fullorðinsára. Nafn hennar er:
Ingiríður Margrét, og vinnur hún á skrifstofu John Deer
Plow Co., í Winnlipeg. Stúlka þessi er bæði góð og vel gefin
í alla staðí, og er hún nú aðal athvarf frænku sinnar og
fósturmóður.
Þorkell sál. var fríður maður sýnum alla æfi, heldur
lægri en meðalmaður, en þó vel á fót kominn, fjörmaður
mikill, og vinnumaður með afbrigðum; kátur í lund alla æfi,
með spaugsyrði tfilbúinn, hvort vindur blés með eða móti.
En það, sem mest einkendi hann frá flestum öðrum, var
trygð hans og samvizkusemi, er kom fram í öllu hans lífi í
svo ríkum mæli, að fádæmum sætir.
Þar af leiðandi var Þorkell sál. sá bezti eiginmaður og
faðir, sem kraftar hans leyfðu, og hefði glaður gefið líf sitt
fyrir sína nánustu, hefði hann vitað að þeim liði betur við
það.
Síðustu æfiár sin varð Þorkell sál. fyrir þeim kvilla, að
missa heym að miklu leyti, og gat því ekki fylgst eins með,
sem kallað er, eins og hann hafði upplag til. Var þá mesta
skemtun hans, að kveða ferskeytlur, sem hann kunni undur
mikið af, bæði úr rímnaflokkum og lausavísum. Að náttúru-
fari var Þorell sál. vel freindur maður og skapaði sér sínar
eigin skoðanir á flestum málefnum; en í æsku Þorkels sál.
var lítið gert að því, að glæða hæfileika eða upplýsa ung-
lingaað öðru leyti, og mátti bæði Þorkell sál. og fleiri gjalda
þess síðar á æfinni. Þó var eitt, sem Þorkeli sál. var vel
innrætt á æskuárunum, og sem hann hélt fast við tfram í
andlátið, og það voru trúarbrögðin. Að vísu fór Þorkell sál.
æði-sjaldan til kirkju slíðustu árin, vegna heyrnarleysis, en
það getur sá, se’m þetta ritar, borið um, að tryggari fylgis-
mann og einlæigari vfið barnatrú sína, hefir lúterska kirkjan
ekki átt í seinni tíð meðal leikmanna, og eg er viss um að
prestur hans, séra Jónas A. Sigurðsson, sem heimsótti Þor-
kel sál. oft síðustu mánuðina sem hann lfifði, mun bera hon-
um sama vitnisburð; jafnframt má gota þess, að Þorkeli sál.
var það mikið huggunar og styrkingarefni í andlegum skiln-
ingi, að kynnast séra Jónasíi, og óskaði oft, að þeirra fundum
hefði bQrið saman fyr, og með með því síðasta, sem hann
bað fólk sitt, eða réttara sagt konu sína, var, að heilsa öllum
kunningjum með innilegu þakklæti tfyrir alt gott, sérstak-
lega séra Jónasi
Næst trúarbrögðunum, lýsti fastheldni Þorkels sál. sér
í stjórnmálum; fyrst er hann skifti sér af þeim hér í landi,
hallaðist hann að hinni frjálslyndu stefnu og hélt henni til
dauðadags, og hefði enginn kraftur megnað, að koma honum
yfir á hina hliðina.
Síðustu 2—3 árin, fór ellin að vinna bug á kröftum Þor-
kels heitins. En hún varð að láta sér lynda, þó hún kæmi
honum ekki af fótunum, því hetjan stóð svo fast tfyrir, að
hann hafði fótavist til síðasta dags fyrir andlátið. Að sama
skapi var sálarþrekið, því þó hans líkamlegu þjáningar létu
hann aldrei hafa viðþol, hélt hann ráði og rænu tfram að
síðasta andtaki, ráðstafaði öllu og sagði hvernig þetta og
hitt skyldi haft, rétt eins og hann væri að segja fyrir verk-
um að morgni dags. Þakkaði hann konu sinni og fóstur-
dóttur fyrir alla umönnun, og fól sig svo guði. Þær mæðg-
ur gerðu sér líka alt mögulegt tfar um, að létta honum byrð-
ina, sem þeirra kraftar leyfðu.
Banamein Þorkels sál. var krabbi. Hann var jarðsung-
inn 9. júlí af séra Jónasi A. Sigurðssyni, að viðstöddu fjöl-
menni.
Friður sé með moldum hans.
Vinur hins látna.
—ísalndsblöð eru beðin að flytja þessa æfiminningu.
Sendið korn yðar
til *
UNITED GRAIN Bank of Hamilton Chambers GROWERSl? Lougheed Building :
WINNIPEG CALGARY
Fáið beztu tryggingu sem hugsanleg er. A A A A ^ A . A A A A A * * * ^ A A A A