Lögberg - 17.01.1929, Síða 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 17, JANÚAR 1929.
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonChamber*
MALDEN ELEVATOR
COMPANY, LIMITED
Stjórnarleyfl og ábyrgS. ABalskrlfstofa: Grain Exchange, Wlnnlpeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum skrifstofur i öllum helztu borgum I Vestur-Canada, og
elnka simasamband viB alla hveiti- og stockmarkaBi og bJöBum þvi viö-
skiftavinum vorum hina beztu afgreiSslu. Hveitikaup fyrir aSra eru
höndluS meB sömu varfœrni og hyggindum, eins og stocks og bonds.
LeitiB upplýsinga hjá hvaBa banka sem er.
KOMIST 1 SAMBAND VIÐ RADSMANN VORN A pEIRRl
SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Winnipeg
Regina
Moose Jaw
Swlft Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Gull Lake
Assiniboia
Herbert
Weyburn
Biggar
Indian Head
Prince Albert
Tofield
Edmonton
Kerrobert
Til aB vera viss, skrifiB í ySar Bills of ladlng: “Advise Malden
Elevator Company, Limited, Graln Exchange, Winnipeg.”
dálítið glettnislega til Maríu.
og tvö í þessum fötum.”
“Hundrað tuttugu
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
“En ef við gerum það sem rangt er, þá verð-
um við að líða fyrir það,” sagði María alvarlega.
“pað segja allir, nema Bert. Hann segir að sér sé
alveg sama hvað hann geri, því hainn fái enga
hegningu fyrir það í öðru lífi, því það sé ekkert
annað líf tik Hann segist ekki trúa því, að hann
vakni á ný eftir að hann sé einu sinni dauður. Er
það ekki óttalegt? En þetta er alt eitthvað svo
skrítið. Stundum verð eg dauðhrædd, þegar eg
hugsa til þess, að Guð sjái mig alt af, hvað sem
eg er að gera. Heldurðu að hann heyri það sem
eg er að segja núna? Hvemig heldu^; þú annars,
að hann líti út?”
“pað veit eg ekki,” sagði Saxon. ‘^Jg get ekki
gert mér grein fyrir því.”
“Ekki það,” sagði María.
“En hann er tfl, áreiðanlega, eftir því sem alli
ir segja.,” hélt Saxon áfram og var nú alvarlegri.
“Bróðir minn heldur að hann sé eins og Abraham
Lincoln, en Sarah heldur að hann hafi mikið
skegg.”
“Eg get aldrei hugsað mér, að hann skifti hár-
inu í miðju enni,” sagði María og sýndist vera
sokkinn niður í þessar heimspekilegu hugleiðingar.
“það getur ekki átt sér nokkurn stað.”
“J?ú ekkir litla Mexicanann, sem alt af er að
reyna að selja þessar gestaþrautir, sem búnar eru
til úr vír, semi ómögulegt er að greiða úr,” sagði
Saxon. “Hann minnir mig alt af á guð.”
Marí'a ske’Ii hló.
“petta er skrítið. petta hefir mér aldrei dott-
ið í hug. Hvernig hefir þú fengið þetta í höf-
uðið?”
“það er bara þetta, að mér finst guð alt af vera
að leggja einhverjar þrautir og ráðgátur fyrir
alla, sem engin'n getur leyst úr, þó þeir stríði við
það alla sína æfi. peir stranda aöir. Ekki get
eg leyst mína gátu, veit ekki einu sinni hvar eg á
að byrja. Ekki gengur bróður mínum og tengda-
systur vel að leysa sínar gátur og þær sýnast altaf
verða flóknari og flóknari. pau eru einn partur-
inn af þeirri gátu, sem eg get ekki ráðið, og það
eru nú reyndar allar aðrar manneskjur, sem eg
þekki, og þú líka.”
“Já, ráðgáta er nú víst býsna vel til falltð orð,”
sagði María. “En þessi náungi' er ekki Mkur
guði. pví skal eg aldrei trúa. Guð líkist ekki nein-
um. Manstu ekki, að í Hjálpræðishersbyggingunni
stendur með stórum stöfum letrað: Guð er andi.”
“ipað er enn ein ráðgátan, því enginn veit
’ivemig andarnir líta út.”
“pað er nú alveg satt,” sagði María. “pegar
eg reyni að hugsa um guð sem anda, þá dettur
mér Hen Miller í hug, þegar hann vafði utan um
sig línlaki til að hræða okkur stúlikumar. Við
vissum ekki hvað þetta var, og urðum dauðhrædd-
ar. pað leið yfir Maggie litlu Murphy og Beatrice
datt og meiddi sig hroðalega í andlitið. pegar eg
hugsa um and-a, þá sé eg æfinlega hvítt linlak í
myrkrinu, ganga um eins og manneskju. En hvað
sem öllu þessu líður, þá kemur að ekki til nokkurra
mála, að guð sé líkur þessum Mexicana og heldur
ekki, að hann skifti hárinu.”
Nú heyrðu stúlkurnar hljóðfæraslátt frá dans-
saíinum og stóðu þegar á fætur.
“Við getum dansað dálítið áður en við borð-
um,” sagði María, “og þegar kemur fram yfir há-
degið, þá verða piltarnir komnir. peir eru flestir
niskir, og þess vegna koina þeir ekki fyr en eftir
matmálstíma, til að komast hjá að gefa stúlkunum
að borða. En' Bert er ekki sár á skildingunum og
það er Willi ekki heldur. Ef við verðum á undían
hinum stúlkunum, þá taka þeir okkur yfir í borð-
salinn. Við skulum flýta okkur, Saxon.”
pað voru fáeinir á dansgólf inu, þegar þær komu
inn' í salinn og þær dönsuðu saman fyrsta dans-
inn.
“parna er Bert núna,” hvíslaði Saxon að Maríu,
þegar þær voru svo sem hálf búnar með annan
hringinn.
“Við skulum ekkerti skifta okkur af þeim og
ekki látast sjá þá,” sagði María hálfum hljóðum.
“Við skulum ekki láta þá halda, að við séum neitt
að gefa þeim gaum.”
Saxon sá samt, að hún roðnaði dálítið og fann
að hjartað sló hraðara.
“Sástu piltinn, sem með honum var?” spurði
María, þegar þær urðu eins og dálítið afsíðis í öðr-
um enda sal-sins. “pað er WiMi Roberts. Bert
sagði, að hann ætlaði að koma. Hann býður þér
að borða með sér, en Bert mér, og þetta gengur
alt eins ogísögu. Eg vildi bara að hljóðfæraslátt-
urinn héldi áfram þangað til við komum í hinn
endiann á salnum.”
pær dönsuðu áfram og færðust fljótt þangað,
sem ætlað var. pær voru sakleysislegar og góð-
látlegar og engum lifandi manni hefði getað dott-
ið í hug, að það sem ríkast var í huga þeirra væri
það, að komast á fund þessara ungu manna, og fá
þá til að gefa sér að borða. pað vildi svo heppi-
lega til, að hIjóðfærasl'átturinn hætti þegar þær
voiu staddar einmitt þar, sem hentast var.
• Bert og María heilsuðust kunnuglega og nefndu
hvort annað sínum skírnarnöfnum, en Saxon kall-
skimarríafni hennar. Hér var því engan að kynna,
aði Bert “Mr. Wanhope”, þótt hann nefndi hana
nema Saxon og Willa. pað gerði María á þann
einfalda hátt, að nefna nöfn þeirra: “Mr, Ro-
berts og Miss Brown. Hún er bezta vinstúlka mín.
Saxon heitir hún fyrra nafni. Er það ekki voða-
lega fallegt nafn ?”
“Mér geðjasti einstaklega vel að því,” sagði
Willi og tók ofan h'attinn og rétti henni hendina.
“Mér er mikil ánægja að kynnast þér Miss
Brown,”
pegar þau tóku höndum saman og hún' fann
hina hörðu hönd1 verkamannsins taka þétt utan
um, sina 1-itlu hendi, sá hún marga hduti og alla
í einu. Hann sá þar á móti fátt en hann þóttist
sjá, að hún hefði blá augu, og það var ekki fyr en
siðar um daginn, að hann veitti því eftirtekt, að
þau voru í raun og veru grá. Hún þar á móti sá
hans augu eins og þau í raun og veru voru, blá,
stór og fa’Jeg,. en eitthvað svo unglingSleg. Hún
sá, að augnaráðið var djraflegt og 'blátt áfram, og
henni féll' það vel. eins og henni hafði geðjast að
handtakinu, hiklausu og karlmanniegu. Hún- hafði
líka tekið eftir því, en þó ekki greinilega, að nefið
var stutt og beint, munnurinn heldur liitill og tenn-
urnar hvítar. Bara drengur, en líklega þroskaður
eins og fullorðinn maður, var það -sem h'enni fanst
um Bert.., Hún veitti hárinu á honum eftirtekt og
sá, að hann- var Ijóshærður, og hennd fanst gulls-
litur vera á því, en sá þó við nánari eftirtekt, að
svo var ekki.
Svo Ijóshærður var hann, að hann minti hana á
menn, sem hún hafði séð og hétu Ole Olson og
Jón Jónsson. En hún hætti að hugsa um það, því
hann var ekki líkur þeim nema bara á háralit,
og þó voru augnahárin miklu dekkri og auðséð, að
skapferlið var alt ann-að. Ha-nn var í einstaklega
laglegum brúnum fötum, sém klæðskerinn hafði
auðsjáanllega saumað en ekki voru keypt í búð-
inni, og hún fór að hugsa um, að það kæmi ekki
til mála, að þau hefðu kostað minna en eina fim-
tíu d-ali. Hann hafði þess utan ekkert af þessum
hlaupalegu tilburðum innflytjendanna frá Norður-
lönd'um. Hann bar sig þvert á móti ágætlega, og
það var eins og eitthvað af prúðmensku riddar-
anna fornu hefði rumnið honum í merg og blóð.
Hreyfingar hans voru allar hægar, en mjúkar og
það var eins og þær væru allar fyrirhugaðar.
pessu gerði hún samt litla grein' fyrir, og gerði
sér ekki ljósa grein fyrir öðru en vel klæddúm
manni, sem bar sig vel og myndarlega. Henni
fanst að hér væri maður, sem væri öruggur og
æðrulaus og mundi ekki láta s-má óþægindi mikið
á sig fá. Henni' geðjaði-st yfirleitt mjög vel að
manninum.
Hann tók við dansskrán'ni, sem hún hélt á í
hen-dinni, og leit yfir hana, og meðan hann var
að því, varð henni enn ljósara, hve vel henni geðj-
aðist að þessum manni. Hún hafði aldrei fyr séð
nokkum mann, sem henni hafði geðjast ein-s vel
og hún hugsaði með sjálfri sér: Er þetta maður-
inn?
Hann dansaði prýðisvel og henni fanst það
regluleg nautn að dansa við hann, sem von var að.
Fátt er ánægjulegra fyrir unga stúlku, sem sjálf
dansar ágætlega, heldur en að dansa við mann,
sem gerir það líka vel. Hann fylgdi nákvæmlega
hljóðfæraslættinum, svo aldrei bar út af, og hon-
um fipaðist aldrei í neinu. Hún gaf þeim Bert og
Maríu auga og hún sá, að au gættu sín ekki og
ráku sig á annað fólk tvisvar eða þrisvar. pað var
álitið, að Berfe dansaði mjög vel og hann var í
raun og veru laglegur maður og bar sig vel, en
ekki mundi Saxon eftir því, að hún'hefði n-okkurn
tíma haft verutega ánægju af að dansa við hann.
pað var alt af eitthvað, sem spilti án'ægjunni, eða
ef það var ekkert í raun og veru, þá fanst henni
altaf eitthvað mundi koma fyrir, sem miður færi.
pað var rétt eins og hann væri a‘lt af til þess bú-
inn, að flýta sér enn meira. Henni fanst hann alt
af rétt að því kominn, að fara á undan hljóðfall-
inu. petta gerði henni dansinn eitthvað óþægi-
legan.
“pú dansar ljómandi vel,” sagði Willi Roberts.
“Eg hefi líka heyrt ýmsa dlást að því, hve vel þú
dansir.”
“Mér þykir einstaklega gaman að dansa,”
svaraði hún. Ein á því hvemig hún sagði þetta,
réði hann það, að hún vildi helzt dansa þegjandi —
og hélt áfram dansinum, án þes-s að segja nokkuð
meira. Hún skiidi þetta, og gladdist yfir því, að
hann skyldi strax taka sinn vilja til greina. Kurt-
eisi og prúðmenska var nokkuð, sem var lítið þekt
í þeim félagsskap, sem hún- heyrði til. Er þetta
maðurinn? kom aftur í huga hennar, og hún' mundi
eftir því, sem María hafði sagt: “Eg skyldi gift-
ast honum á morgun” og áður en hana varði, fann
hún að hún var að hugsa um það hvort hún mundi
ekki giftast honum strax næsta dag, ef hann færi
fram á það.
Henni fanst hún helzt vilja loka augunum og
láta svo hljóðfallið og þessa sterku arma bera sig
eftir (fansgólfinu í hálfgerðum draumi. Hnefa-
leikari! Hún gat ekki varist því, að hælast dálítið
um í huga sínu-m, egar hún hugsaði til þess, ef
Sarah mágkona sín gæti séð sig nú. En hann var
nú samt ekki hnefaleikari, heldur keyrði han^i
hesta.
Dansinn hélt áfram, og alt af dansaði hann
jafn-vel, hvort sem sporið var lengra eða styttra.
Einstaka sinnum fan'n hún, að hann hélt henni dá-
lítið frá sér, og efaði hún ekki, að það gerði hanil
til að geta virt hana sem bezt fyrir sér.
pegar dansinn- var á enda, fóru þau þangað -sem
Bert og María voru. “pað sýnist eins og við sé-
um vel saman valin, hvað dansinn snertir,” sagði
hann glaðlega.
“petta var indæl-1 draumur,” sagði hún.
En hún sagði þetta sov lágt, að han'n varð að
beygja sig niður að henni, til að heyra til hennar.
Hann sá, að hún var rjóð í kinn-um og honum
virtust augun Ijúf og dreymandi.
Hann tók dansskrána hennar og skrifaði nafn-
ið sitt með stórum1 stöfum eftir henni endilangri,
“petta er nú alveg óþarft,” sagði hann. “Við
þurfum ekki meira á þessu að halda.”
Svo reif: han-n- dan'sskrána sundur -og fleygði
henni frá sér.
“Við dönsum saman næst, Saxon,” sagði Bert,
þegar þau hittust. “pú, Willi’ dan-sar næsta dans
við Maríu.”
“pað verður nú ekkert af því,” sagði Willi
fljótlega. “Við Saxon dörtsum saman í allan dag.”
“Hafðu gætur á sjálfri þér og honum,” sagði
María við Saxon. “Hann er Ví-s til að gera þér
einhvem óleik.”
“Eg býst við að eg hafi vit á að velja það, sem
gott er, þegar eg kem auga á það,” sagði Willi
glaðlega.
“pað hefi eg líka/ sagði Saxon.
María horfði á þau kýmnislega og Bert sagði
d'áMtið hæðnislega, en þó glaðlega:
“Eg hefi það eitt að segja, að þið eruð ekki
len-gi að kyrtnast og koma ykkur saman. En hvað
sem því líður, þá væri okkur Maríu mikil ánægja
í ykkar félagsskap meðan við erum að borða —
það er að segja, ef við þurfið ekki endilega að vera
alveg út af fyrir ykkur í allan dag.”
“pað er nú einmittj það sem þau vilja helzt,”
sagði Mara og glotti dálítið hæðnislega.
“Verið þið ekki að þessari vitleysu,” sagði Willi
og sneri sér að Saxon. ”pau eru hálf ergileg af
því þau verða að dansa saman-. Bert dansar afleit-
lega og María dansar heldur ekki mjög vel. parna
fara þau. Við sjáum þau aftur eftir tvo dansa.”
III KAPITULI.
pau sátu til borðs í skála, sem þannig var gerð-
ur, að hann var alveg opinn á eina h-lið, svo fólkið
gæti notið sem bezt svalan-s, ef nokkur væri. Sax-
on .tók eftir því, að það var Willi fyrir þau öll f jög-
ur. pau þektu margt af unga fólkinu, sem sat
við hin -borðin, og það lét gamanyrðin fjúka óspart
milli sín. Bert var svo nærgöngull1 við Maríu, að
það gekk næstum úr hófi fram. Hann lagði hend-
ina ofan á hendina á henni og hélt henni í lófa sín-
um. Einu sinn-i tók hann af henn-i báða hringana,
sem hún hafði, og fékst ekki til að skila þeim um
langan tíma. Stundum, þegar hann' tók utan um
mittið á henni, lét hún eins og sér mislíkaði, en
stundum var eins og hún gleymdi því algerlega og
lofaði'handleggnum að vera þar -sem Bert vildi
hafa hanrt.
Saxon talaði Hítið, en, hún tók vandlega eftir
Willa. Hún var alveg viss um, að aldrei gæti hon-
um dottið í hug að haga sér eins og Bert gerði, og
reyndár margir aðrir piltar gerðu. Hún horfði
á hans breiðu herðar með ánægju.
“Hvers vegna kalla þeir þig Stóra Willa?”
spurði hún. “pú ert ekkí neitt ósköp hár.”
“Nei, eg hefi að ekki,’ sagði hann. “Eg er bara
fimm fet, átta og þrír fjórðu úr þumlungi. Eg
býst við það sé vegna þes-s hvað eg er ungur,”
“Hann- er hnefaleikari og slagsmálamaður,”
skaut Bert inn í.
“Vertu ekki að n-einni1 vitleysu,” sagði Willi og
var auðséð að honum misMkaði. “Eg geri ekkert
að því lengur, hefi ekkert gert að því í marga mán-
uði. pað borgar sig ekki.”
“Pú fékst tvö hundruð eitt kveldið fyrir hnefa-
leik,” bætti Bert við.
“Hættu þessu rugli einhvern tíma, — en heyrðu
Saxon, þú ert heldur ekki stór. En þú ert prýði- '
leg vel vaxin, það geta allir sér,. pú ert grönn, en
sívöl. Eg er viss um, að eg get getið upp á því,
hvað þung þú ert.”
“Allir halda, að eg sé þyngri, en eg í raun og
veru er,” sagði Saxon. En' hún var ekki eiginlega
að hugsa um það heldur hitt, hvort sér þætti bet-
ur eða ver, að Willi skyldi vera hættur við hnefa-
* leikinn.
“pað er ekki hætt við því með mig. Eg er nokk-
uð viss með að geta rétt til hvað fólk er þungt.
Gættu að hvernig eg fer að því,” Hann horfði á
hana og skoðaði hana í krók og kring, án’ þes-s þó
að standa upp, og eins og mældi hana með aug-
unum frá hvirfli til ilja, með mestu nákvæmni.
“Bíddu við, ofurlítið,” sagði hann.
*
Hann seiMiist til hennar og tók utan um hand-
legginn á henni, dálítið þétt en blátt áfram. Henni
þótti handtakið gott og það lá ekki nærri, að henni
mislíkaði. Hefði Bert gert þetta, eða einhver ann-
ar, þá hefði henni stórlega mislíkað. En' um þenn-
an mann' var öðru máli að gegna. Skyldi hann
hugsa til hennar eitthvað svipað ein-s og hún til
hans?”
“Fötin þín vigta ekki nema svo sem sjö pund.
Og sjö frá — já, segjum hundrað tuttugu og þrem-
ur — þú vigtar himdrað og sextán pund fyrir ut-
an fötin.”
“petta dugar ekki,” sagði María með töluverðri
þykkju, “Fólk talar ekki um þessa hluti.”
Willi Roberts leit til hennar seinlega, og það
var eins og hann vissi ekki hvaðan á sig stæði
veðrið.
“Hvað ertu að segja?’ sagði hann loksins.
“parna ert þú lifandi kominn! pú ættir að
skammast þín! Sérðu ekki hvernig Saxon roðn-
ar ?” ,
“Eg roðna ekki og hefi enga ástæðu til þess,”
sagði Saxon.
“Ef þú heldur þessu áfram, María, þá get eg
ekki lengi tekið því með jafnaðargeði,’ sagði
Willi. “Eg býst við, að eg kunni að gera greinar-
mun á réttu og röngu. pað er ekki alt undir því
komið hvað maður segir, heldu öllu meira undir
því, hvað maður hugsar. Hvað Saxon snertir, þá
hugsa eg ekkert misjafnt og það veit hún sjálf.
Við Saxon hugsum alt öðru vísi en þú heldur.”
“Ja, sei, sei,” sagði María. “Alt af fer þér fram,
eða hitt þó heldur!” —
“Nei, þetta er nú alt rangt hjá þér, María,”
sagði Bert. “pað er engin hætta á, að Willi hagi
sér ekki sæmilega.”
‘ ‘ Það er óþarfi af honum að vera ruddalegur ’ ’
sagði hún-.
“Hættu nú þessu, Marí, og vertu almennileg,”
sagði Willi og lét hana skilja, að hann hefði ekki
meira við hana að segja í bráðina, en sneri sér að
Saxon. “Hvað nærri gat eg?”
“Hundrað tuttugu og tvö,” sagði hún og leit
Willi skellihló og Bert líka.
“'pið eruð báðir óþolandi,’ sagði María, “og þú
l'íka, Saxon, og hafði eg þó aldrei hugsað það um
þig.”
“Heyrðu mig, stúlka mín,” sagði Bert góðlát-
lega og lagði handlegginn utan um mittið á Maríu.
En hún var einhvern' veginn, hálf óvart þó,
orðin hálf-reið og dsálítið æst, og hún hratt -Bert
frá sér. En svo fór hún að hugsa um, að ekki
væri gott að styggja Bert alt of mikið, og þegar
hann gerði aðra tilraun til að taka utan um hana,
þá leið hún honum það móstöðulaust, og þau höll-
uðu sér hvort að öðru og töluðu saman í hálfum
hljóðum.
Willi hélt áfram að tala við Saxon.
“Nafnið þitt er nokkuð óvanalegt og eitthvað
skrítið. E-g man ekki, að eg hafi nokkurn tíma
heyrt það áður. En það er ágætt nafn. Mér fell-
ur það prýðilega vel.”
“Móðir mín gaf mér þetta n'afn. Hún var vel
mentuð og kunni"sæg af skrítnum orðum. Hún
las ósköpin íll af>bókum, og hón grði það alt af,
þangað til rétt áður en hún dó. Eg á nokkur ljóð-
mæli eftir hana, sem voru prentuð í fréttablaði
fyrir löngu síðan. Saxarnir voru þjóðflokkur, sem
einu sinni var uppi. Móðir min sagði mér margt
um hann, þegar eg var lítil. peir voru hálf-viltir,
þes-sir Saxar eins og Indlíán’arnir en- þeir voru
hvítir samt og þeir höfðu blá augu og ljóst hár.
peir voru óttalegir bardagamenn.”
Meðan hún var að tala, hafði Willi ekki augun
un af henni.
“Eg hefi aldrei heyrt um þessa menn,” sagði
Willi. “Voru þeir einhvers staðar hér í grend-
inni?”
Hún hló.
“Nei, þeir voru á Englandi, peir voru hinir
fyrstu Englendingar og frá þeim eru Bandaríkja-
menn komnir, eins og þú veizt. Við erum Saxar,
þú og eg, og María og Bert, og allir reglulegir
Bandaríkjamenn. Ekki ítalir eða Japar, eða svo-
leiðis fólk.”
“Mitt fólk hefir átt heima í Bandaríkjunum
langa-lengi,” sagði Willi og reyndi að skija þennnan
fróðleik, sem Saxon var að miðla honum. “Að
minsta kosti móðurfólk mitt. Sumt af því var í
Maine ríkinu fyrir hundrað árum.”
“Faðir minn var líka í Maine ríkinu,” sagði hún
glaðlega, en móðir mín- var fæddi í Ohio, eða þar
sem Ohio er nú. pað var þá alt kallað Hið Mikla
Vesturland. Hver var faðir þinn?”
“pað veit eg ekki,” sagði Willi. “Enginn sýn-
ist vita neitt um hann, nema að hann var Banda-
r-íkjamaður.”
“Nafnið bendir á, að ^vo hafi verið,” sagði
Saxon. “pað er einhver mikill -hershfðingi á
Englandi, sem heitir þessu nafni. Eg hefi lesið
um hann í blöðunum.”
“En faðir minn hét ekki Roberts. Hann vissi
sjálfur aldrei hvað hann í raun og veru hét. Ro-
berts var nafn námamanns, sem ól hann upp. Eg
skal segja þér hvernig þetta var. pað var ein-
hver ófriður milli h'vítra mannaj og Indíána og
Roberts þessi var fyrirliði þeirra hvítu, sem voru
aðallega námamenn og eitthvað af bændum. Eft-
ir einn bardagann, tóku þeir allmarga fanga, sem
voru aðallega konur og unglingar og börn. par
á meðal var faðir minn. peir héldu, að hann mundi
þá vera svo sem fimm ára. Hann' gat ekkert tal-
að, nema Indíána mál.”
* Saxon- þótti þessi saga afar merkileg og hlust-
aði á hana með mestu undrun. “Indiánarnir hafa
tekið hann frá einhverjum af þeim, sem þeir réð-
ust á, þegar þeir voru að flytja vestur.”
“pað var það, sem þeir héldu,” sagði Willi.
“peir vissu af hóp af Vesturförum, sem ætlað
höfðu til Oregon fjórum árum áður, en sem aldrei
höfðu komið fram og talið var víst, að Indíánar
hefðu drepið. Roberts þessi tók þennan dreng til
fósturs o-g ól hann upp, en þú mátt reiða þig á,
að hann var einn af Vesturförunum, engu að
að síður.”
“pað var faðir minn Mka,” sagði Saxon og það
var auðskilið, að henni þótti töluvert til þesa
koma.
“Móðir mín var líka ein af þeim,” sagði Willi,
“eða. býsna nærri því að minsta kosti, því hún
var fædd á leiðinni vestur.”
“Móðir mín líka,” sagði Saxon. “Hún var átta
ára, þegar hún kom vestur.”
S
i
J