Lögberg - 21.03.1929, Blaðsíða 6

Lögberg - 21.03.1929, Blaðsíða 6
Bla. 6. LÖGBERG FIMTUDAGINN 21. MARZ 1928. r Mánadalurinn EFTIB JACK LONDON. Þegar hún. lét myndabókina aftur ofan í skúffuna, var hún að hugsa um það, að svona hefðu þeir nú verið þessir forfeður, sem Willi og hún sjálf væru af komin. Einhver hafði líka húið til þessa gömlu, en haglega gerðu kom- móðu, sem hefði verið flutt alla leið yfir hafið og svo yfir þvera álfuna, og sem var skemd, eins og fyr er getið, af því byssukúlur Indíán- anna höfðu lent í henni. Hún bar dýpstu lotn- ingu fyrir þessum gömlu konum, ömmum og langömmum, sem höfðu átt þennan forngrip og geymt í honnum margt, sem þeim var kært. Sjálfsagt mátti margt að þessu gamla fólki finna, en það hafði líka haft marga góða kosti, og þar á meðal framúr skarandi mikinn dugn- að og þrek, og það var gott að vitan sjálfa sig af því kominn. Hún fór að hugsa um, hvernig lífið mundi hafa verið, ef hún hefði verið ein af þessum konum frá Kína eða Italíu, sem hún sá daglega, ýmist með kollhettur eða þá ber- höfðaðar, úfnar og illa til fara, vera að bera rekavið frá ströndinni heim að kofum sínum. Svo liló hún að þessari heimsku og fór að hugsa um Willa, og litla húsið við Pine stræti, þar sem hún átti bráðum að verða húsmóðir. Hún sofnaði út frá því, að hugsa, í hundraðasta sinn, um húsmunina, sem hún ætlaði að kaupa og hvernig þeim ættu að vera raðað í herbergin, Jægar þangað kæmi. XIII. KAPITULI. “Xautgripirnir voru orðnir uppgefnir”, sagði Saxon, “og veturinn var að koma, svo við þorðum ekki að halda lengra um haustið og settumst að í Salt Lake City, og dvöldum þar um veturinn. Mormónarnir voru ekki orðnir slæmir þá, eða þeir voru að minsta kosti góðir við okkur.” “Þú talar eins og þú hefðir sjálf verið í þeim hóp,” sagði Bert. “Móðir mín var þar,” svaraði Saxo-n við- stöðulaust. “Hún var þá níu ára gömul.” Þau sátu í eldhúsinu í litla húsinu á Pine stræti, og voru að fá sér að borða. Það, sem þau höfðu til matar, voru bara nokkrar brauð- sneiðar og dálítið af 'bjór til að drekka. Þetta var sunnudagur og liöfðu þau því öll frí frá vinnu sinni. Þau höfðu komið snemma og unn- ið harðara, heldur en ]>au vanalega gerðu hina daga vikunnar. Það var nóg að gera við að þvo veggina og gólfin, koma fyrir eldavélinni og öllum öðrum áhöldum og húsmunum, leggja gólfdúkana á gólfin og hengja gluggatjöldin og margt annað, sem gera þurfti. “Haltu áfram með söguna, Saxon,” sagði María. “Mig langar svo fjarska mikið til að heyra um Jætta. Og þú, Bert, rejmdu nú að þegja á meðan og hlusta á J>að, sem Saxon hef- ir að segja.” “Það var þama,” sagði Saxon, “að Del Hancock fyrst kjmtist mínu fólki. Hann var frá Kentuckv, en hafði verið vestra árum saman. Hann var einhvers konar gæzlumaður eða njósnari, líkt og Kit Carson, og hann Jækti hann vel. Þeir höfðu marga nóttina sofið und- ir sömu ábreiðunni. Þeir voru saman í Cali- forníu og Oregon með Frímont hershöfðingja. Ekki veit eg hvert hann ætlaði, en hann kom við í Salt Lake City og ætlaði að mvnda ein- hvers konar veiðimannafélag og J)óttist vita af einhverjum stað, sem væri sérlega hentugur fyrir dýraveiðar. Hann var fríðleiksmaður mikill. Hann hafði langt hár, eins og myndir af honum sýna og -hann gekk með skrautlegt mittisband og hafði hann sjálfsagt tekið það eftir Spánverjum í Califomíu. Tvær skamm- byssur hafði hann líka í beltinu sínu. Allar stúlkurnar urðu dauð.skotnar í honum, strax þegar þær sáu hann. Hann kyntist Sadie, sem var elzt af móðursystrum mínum, og honum hefir líklega litist vel á hana, því hann fór aldr- ei lengra, en var í Salt Lake City allan vetur- inn. Hann tók mikinn J)átt í því að berjast við Tndínana og eg heyrði einu sinni, þegar eg var lítil, að Villa móðursystir mín sagði, að hann hefði verið hetur eygður heklur en nokkur ann- ar maður, sem hún hefði nokkurn tíma séð. Stundum háði hann líka einvígi við menn, eins og þá var siður, og það var um hann sagt, að hann væri einn þeirra manna, sem ekki kynnu að hræðast. Sadie var framúrskarandi falleg stúlka, og hún hefir líklega eitthvað gefið honum undir fótinn. og gert hann enn æstari, en hann ann- ars var. Ef til vill vissi hún ekki sjálf, hvað hún vildi, eg veit það ekki. En eg veit, að hún var honum ekki eins auðveld, eins og eg var Willa, og loksins þraut hans þolinmæði og eitt kveldið kom hann ríðandi heim að húsinu, þar sem hún átti heima, æfur og reiður, og sagði henni, að ef hún ekki lofaði afdráttarlaust að giftast sér, J)á .skyldi hann bara skjóta sig þá strax um nóttina. Hann hefði líka áreiðanlega gert J>að, og það vissi Sadie. Fólk var nú ekki lengi að verða ástfangið á þeim dögum.” “Það er nú eitthvað til af því enn þá,” sagði María. “Það var ekki nema ein vika frá því þú sást Willa í fyrsta sinn, Jrangað til þú varst trúlofuð honum. Hótaði Willi að skjóta sig, ef þú tækir honum ekki?” “Eg gaf honum ekkert tækifæri til þess,” sagði Saxon. “ En hvað sem því líður, þá giftu | }>au sig daginn eftir, Sadie og Del Hancock. og | þau voru ósköp ánægð hvort með annað, en hún dó skömmu iseinna. Sjálfur féll hann með Curtis hershöfðingja í bardaga við Indíána. Hann var þá orðinn gamall, en eg býst við, að æði margir Indíánar hafi fallið fyrir honum, áður en hann féll sjálfur. Hans líkar dóu flest- ir á einhvers konar vígvelli. og féllu eins og hetjur. Eg þek'ti A1 Stanley, þegar eg var lítil. Hann spilaði upp á peninga. Járnbrautarmað- ur skaut hann í bakið, þar sem hann sat við borð. Það skot reið honum að fullu, og liann dó svo að segja strax, en samt hafði hann tíma til að grípa skammbyssu sína og skjóta þremur skotum á banamann sinn.” “Eg vil ekkert heyra um þessa bardaga og blóðsúthellingar, ” sagði María. “Eg hefi ekki nógu sterkar taugar til að hlusta á slíkt tal. Það gerir mig veika, að hlusta á Bert stundum, ]>egar hann er að tala um þessi slagsmál, þó ekki sé nú um manndráp að ræða. Það er ekk- ert vit í öðru eins.” “Eg vildi ekki gefa túskilding fyrir mann, sem ekki væri dálítill bardagamaður,” sagði Saxon. “Við værum ekki hér þann dag í dag, ef forfeður okkar liefðu ekki verið slíkir bar- dagamenn sem þeir voru.” ‘ ‘ Willi er áreiðanlega einn af þeim, sem ekki lætur sinn hlut fyrir neinum, og hann tekur }>að sem honum ber, þó hann þurfi að berjast við aðra, til að ná því,” sagði Bert, “og J>að er ekki til neins fyrir neina meðalmenn, að ætla sér að fara í hendurnar á honum. Þú mátt reiða J»ig á það, Saxon.” “Eg býst við J)ví,” sagði María. Willi hafði ekki tekið þátt í samtalinu, en stóð nú á fætur, leit inn í svefnherbergið, sem var út frá eldhúsinu. Svo fór hann inn í setu- stofuna og leit inn í herbergið út frá henni. Svo kom hann aftur, og horfði enn inn í her- bergið út frá eldhúsinu. “Það lítur út fjTÍr, að þú sért að leita að einhverju, sem þú hefir tapað.” sagði Bert. “Hvað gengur eiginlega að þér? Láttu okkur heyra það.” “Eg er að hugsa um, Iiver skollinn liafi orð- ið af því, sem átti að vera í þessu herbergi. Eg sé enga húsmuni fyrir það.” “Þeir eru engir,” sagði Saxon. “Við keyptum ekkert fyrir þetta herbergi.” “Jæja, þá. Eg skal líta eftir því á. morg- un,” sagði Willi. “Til hvers viltu hafa annað rúm?” spurði Bert. “Er ekki eitt nóg handa ykkur báðum?” “Farðu nú ekki að byrja á neinu stríði, Bert,” sagði María. “P’Vrir alla muni, láttu J>að ógert.” “Hafðu ])ig hæga, stúlka mín,” sagði Willi. “Þú misskilur mig, eins og vant er. ” “Við þurfum ekki á þes^u herbergi að lialda,” sagði Saxon við Willa, “svo eg keypti enga húsmuni fyrir það. Peningarnir fóru til að kaupa betri gólfdúka heldur en eg hafði hugsað mér, og betri eldavél.” Willi fór til hennar, tók hana upp af stóln- um, sem hún sat á, settist sjálfur á hann og setti hana svo á hné sér. “Það er alt gott og blessað,” litla stúlkan mín,” sagði hann. “Mér þykir vænt um, að J)ú gerðir þetta. Það sem bezt er, er ekki of gott handa okkur. En annað kveld skulum við fara og fá okkur alt sem þarf, til þess að búa upp þetta auða herbergi, og það verða að vera góðir munir, ekkert hrasl.” “En gættu að því, að þetta kostar eina fim- . tíu dali.” sagði Saxon. ‘ ‘ Það er ekki að fást um það, þó ]>að kosti fimtíu dali, eða jafnvel meira,” sagði Willi. “Við verðum að hafa það, sem bezt er, og það er alveg ófært, að hafa herbergið tómt. Það gerir húsið eitthvað svo eyðilegt. Síðan við borguÖum húsaleiguna og sömdum um kaup á húsmununum, }>á hefi eg þetta heimili alt af í huganum. Eg sé það hvar sem eg fer. Jafnvel nú, þegar eg að keyra hestana, þá er það alt af í huga mínum, og þá verður það ekki síður, þegar við erum gift. Eg sé það alt af fyrir mér, og mig langar til að sjá það eins og heim- ili á að vera, en ekki hálf autt. Ef þetta her- bergi er autt og enginn dúkur á gólfinu, J)á er eg viss um, að eg verð alt af að hugsa um það °g ])á finst mér að hér sé einhver óeinlægni á ferðinni. Líttu á gluggatjöldin, Saxon, sem ])ú hefir látið fyrir gluggann. Það kemur ná- búunum til að halda, að þetta herhergi sé upp- búið eins og hin herbergin, sem er þó ekki í raun og veru. Eg ætla að sjá um, að þessi gluggatjöld fari ekki með ósannindi.” “Þið getið líklega leigt herbergið,” sagði Bert. “Það er hérna svo nærri járnbrautar- smiðjunum og matsöluhús er hérna skamt frá.” “Nei, það skal eg aldrei gera,” sagði Willi. “Eg gifti mig ekki til þess að .láta Saxon hirða um herbergi fyrir einhvern, sem kynni að vilja leigja það. Ef eg get ekki sjálfur unn- ið fyrir okkur, þá veit eg hvað eg á að gera, og ]>að er að binda stein um hálsinn á mér og velta mér svo út af einhverri bryggjunni, því það væri áreiðanlega lítill mannskaði. Væri það ekki rétt, Saxon mín?” Þetta var nú engan veginn samkvæmt því, sem hún hugsaði, en samt þótti henni það eitt- hvað hreystilega og myndarlega sagt. Hún lagði báðar hendur um hálsinn á honum og kysti hann og sagði: “Þú ert húsbóndinn, Willi. Alt á að vera eins og þú segir. ” “Hevrirðu það, Maríaf” sagði Bert. “Þetta er eins og það á að vera. Saxon skilur, hvað hún á að gera.” “Eg býst ekki við, að eg geri mikið, án þess að tala fyrst um það við þig, Saxon,” sagði Willi. “Þetta er alveg rétt,” sagði María. “Hver sem giftist mér, verður að ráðfæra sig við mig um það, sem heimilinu viðkemur, áður en til framkvæmdanna kemur.” “Willi er bara að slá henni gullhamra, til að hafa hana góða,” sagði Bert. “Þeir gera það allir, áður en þeir giftast.” ‘ ‘ Saxon finnur fljótt lag á því, að láta Willa gera eins og hún vill í flestu og ráða sjálf öllu sem hún vill ráða,” sagði María. “Og það má eg segja ykkur, að þegar eg giftist, þá skal eg ráða því sem eg vil.” “Ekki ef þú elskar manninn þinn,” sagði Saxon. “Því fremur þá?” svaraði María. Það leyndi sér ekki, að Bert féll þetta miður vel. “Nú sjáið þið, hvers vegna við María giftum okkur ekki,” sagði hann. “Eg er líkur Indíánum, að eg vil ráða fyrir mér og mínu fólki og eg vil ekki gifta mig til að láta konuna ráða fyrir mér.” “Eg er engin Indíánakerling,” sagði María, “og eg vildi ekki giftast Indíána, þó hann væri eini maðurinn, sem til væri í veröldinni.” “Þessi Indíáni, sem eg á við, hefir ekki enn beðið þig að giftast sér.” “Nei, hann veit líklega hvaða svar hann myndi fá. ” Saxon vildi beina talinu að einhverju öðru, sem væri skemtilegra heldur en þetta, og hún tók mjóan gullhring úr buddunni sinni og hélt honum upp og sagði: “Þetta er giftingarhringur móður minnar. Eg skældi svo mikið, þegar forstöðukonan á barnah’eimilinu tók hann frá mér, að hún fékk mér hann aftur. Eg hafði hann alt af í bandi um liálsinn á mér. En hugsið ykkur, að eftir þriðjudaginn á eg að hafa hann á fingrmum. En, heyrðu, Willi, þú verður að láta grafa stafina okkar í hann.” “C til D, 1879”, var það, sem Willi las í hringnum. “Carlton til Daisy — Carlton var fvrra nafn föður míns. En nú verður þú að láta bæta við stöfum, svo það sjáist, að hringurinn sé frá þér til mín.” “Þetta er ágætt,” sagði María. “W til S, 1907.” Willi hugsaði sig um dálitla stund. “Nei, þetta væri ekki rétt,” sagði hann; “því eg er ekki að gefa henni þennan hring.” “Jú, jú,” sagði Saxon. W til S.” “Ekki líkar mér það,” sagði Willi. “Það ætti heldur að vera S til W.” “Við skulum ekki vera að þessu, góði Willi minn. Eg vil hafa W og S.” “Þarna sérðu,” sagði María við Bert. “Hún fer sinna ferða og lætur hann vilja það sem hún vill.” “Þetta má annars vera rétt eins og þú vilt, Willi,” sagði Saxon. “Við getum talað betur um það seinna,” sagði hann. XIV. KAPITULI. Sarah var íhaldssöm, og 'það sem verra var, hún hafði orðið að nokkurs konar stein- gerfingi, eftir að hún giftist og fyrsta bamið fæádist. Eftir það var hún í svo föstum skorð- um, að þar varð engu um }>okað. Ilún liafði megnustu fordóma á öllum breytingum og öll- um nýjungum. Alt slíkt fanst henni vera ein- hvers konar uppreisnir og byltingar, sem ekki mætti eiga sér stað. Þetta hafði komið nokkuð hart niðuf' á Tom,'sérstaklega í þrjú skiftin, . sem hann hafði flutt úr einu húsi í annað. Nú var hann alveg hættur að láta sér detta í lmg að flytja sig. Vegna þessa skapferlis tengdastystur sinn- ar, hafði Saxon dregið ]>að eins lengi og hún gat, að segja henni, að nú væri hún í þann veg- inn að fara frá henni og gifta sig. Hún bjóst við að fá orð í eyra, enda varð líka sú raunin á. “Hnefaleikari, slæpingur og óráðsseggur,” var ]>að, sem Söryh varð að orði, þegar hún var búin að veltn ])vi í liuga sínum dálitla stund, hve skáðinn væri mikill, sem hún biði við það, að Saxon færi burtu af heimilinu, eða þó öllu heldur við það, að tapa þeim fjórum og hálfum dal, sem hún fékk frá henni viku- lega. “Hvað heldurðu að móðir þín mundi se?Ía, ef hún gæti litið upp af gröf sinni og séð þig vera að draga þig eftir þessum Willa Ro- berts?-' Hún var fínleiks kona og hafði mesta ógeð á öllum ruddamennum. En það má eg segja þér, að nú getur þú hætt að hugsa um silkisokkana og eins hitt, að eiga þrenna skó í einu. Það verður ekki langt ]>angað til þú tel- ur þig hepna, ef })ú átt eina ómerkilega skó og bómullarsokka, sem eru svo ómerkilegir, að þú færð tvenn pör af þeim fyrir tuttugu og fimm cents. ” KAUPIÐ AVALT LUMBER hjá THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD. Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN. Offlce: 6th Floor, Bank of HamlltonChambere “ Að heyra þetta tal! Þegar eg var ung, þá höfðu stúlkurnar þær sómatilfinningar að tala ekki um það, sem er siðuðu fólki viðbjóður.’’ “Attu við börnin?” spurði Saxon dálítið glettnislega. “Já, börnin.” “Þetta er í fyrsta sinn, ,sem eg hefi heyrt, að börnin væru siðuðu fólki viðbjóður. Þú átt sjálf fimm af þeim, svo það lítur ekki út fvrir, að þú hafir sjálf gætt góðra siða. Við Willi ætlum ekki að eiga nema tvö — pilt og stúllni.’ Tom þótti systir sín svara vel og maklega, en hann forðaðist að láta á því bera. Sarah • fann, að liún komst ekki lengra þessa leiðina, en hún var ]>ví svo vön, að kasta ónotum til annara, að hún var svo æfð í því að vera ónota- leg í orði, að þar var hún aldrei ráðalaus. Hún byrjaði því þegar aftur, en dálítið á annan hátt. “Þessar snöggu giftingar, sem koma alt í einu, liugsunarlaust og fyrirvaralaust, eru all- ar eitthvað grunsamlegar, ef nokkuð er grun- samlegt. Ef veit svo sem ekki, hvað er að verða úr þessum ungu stúlkum. Þær liaga sér ekki siðsamlega, það má eg segja þér. Stúlk- iirnar eru ekki lengur siðsamar. Þetta er það sem hefst af þessum sunnudagadönsum og öllu því ralli. Stúlkurnar haga sér lireint og beint ■eins og skepnur. Eg hefi aldTei á æfi minni séð annað eins losæði.” Þegar Sarah leit við, greip Tom tækifærið að líta til systur sinnar, og hún skildi augna- tillit hans þannig, að hann vildi biðja hana sem hezt hann gat, að stilla sig og svara sem minstu, því hann sá að hún var reið og óttaðist að alt væri að fara í bál og brand. “Við skulum sleppa þessu, litla góða systir mín,” sagði hann við Saxon, þegar þau voru orðin tvö ein. Það er ekki til neins að jagast við tengdasystur þína. Willi Jtoberts er allra bezti drengur. Eg þekki hann vel. Þér mun ávalt þykja mikið til hans koma. Eg er viss nm, að þér líður vel lijá honum. ” — Það var eins og Tom ætti bágt með að segja meira og svipurinn varð eitthvað svo óskaplega þreytu- legur. “Farðu ekki að eins og Sarah. Forð- astu að jagast. Hvað sem þú gerir, þá forð- astu það. Lofaðu honum að segja sína mein- ingu einstaka sinnum. Karlmennirnir liafa líka dálitla greind, þó Sarah sýnist ekki skilja það. Sarali elskar mig í raun og veru, þó ekki líti stundum út fyrir það. Þú átt líka að elska manninn þinn, og þú átt að láta hann finná, að þú elskir hann. Með því móti getur ]>ú fengið bann til að gera alla skapaða hluti fvrir ])ig. Lofðau honum að gera eins og hann vill, og þá mátt þú gera eins og ]>ú vilt. Eg forðast marg- oft, ]>að sem mig langar til, af því eg óttast, að Sarah verði óánægð. En miklu heldur vildi*eg, að það væri ástin, sem forðaði mér frá því að gera það, sem eg á ekki að gera.” “Eg skal fara eftir þínum ráðum, Tom,” sagði Saxon og brosti gegn um tár, sem fyltu augu hennar, af því hún hafði innilega með- líðan með bróður sínum. “En eg ætla að gera meira en þetta. Egætla að sjá svo um og vinna til þess, að Willi elski mig æfinlega, og þá þarf eg ekki að hafa neitt fyrir því að fá liann til að vera góðan við mig. Hann gerir það vegna þess, að honum þvkir vænt um mig, eins og }ni sérð.” “Þú hefir alveg rétta skoðun á þessu, syst- ir mín. Haltu bara fast við hana, og þá mun vel fara fyrir þér. ” Seinna, ])egar Saxon var á leið til vinnu sinnar, hitti hún Tom, þar sem hann beið henn ar á götunni. “Heyrðu, Saxon!” sagði hann með tölu- verðum ákafa. “Þú mátt ekki taka neitt af því, sem eg hefi sagt, þannig, að eg vilji ekki vera Söru trúr í öllu, eða að virða hana ekki mikils. Hún á því miður ekki eins gott eins og hún ætti að eiga. Eg vildi með engu móti segja neitt misjafnt um liana, eað halla á hana í nokkru. Hún er í raun og yeru trú og góð kona. Henni er vorkunn, ]>ó hún geti ekki stilt skap sitt stundum. Það er annað en gaman, að stríða við þessa fátækt alla æfi.” “ Þú hefir alt af verið ósköp góður við mig, bróðir minn, og því skal eg aldrei gleyma. Eg veit líka, að Sarah vill vera góð. Ilún gerir eins vel og hún getur,” sagði Saxon. ‘‘Eg get því miður ekki gefið þér neina brúðargjöf,” sagði Tom í hálfgerðum afsök- unarrómi. “ Sarah vill ekki hlusta á það. Ilún segist enga brúðargjöf liafa fengið frá okkar fólki, þegar við giftumst. En eg hefi nú samt fengið dálítið lianda þér. Þú gætir aldrei get- ið livað það er.” “Eg er ekki hrædd um, að Willi geti ekki unnið fyrir okkur, eða að eg fái ekki alla þá skó, sem eg þarf,” sagði Saxon og það var auð- séð á henni, að hún hafði óbifanlegt traust á Willa. “Þú veizt ekki, hvað þú ert að segja,” sagði Sarah og hló kuldalega. “Hugsaðu um öll börnin. Þau koma hraðara, en kaupið hækk- ar nú á dögum.” “En við ætlum ekki að eiga nein börn .... ekki fyrst um sinn. Ekki þangað til við erum búin að borga fvrir húsmunina, að minsta kosti ’ ’. Saxon beið og þagði. “Mér einhvem veginn datt það í hug, þeg- ar ])ú sagðir mér að þú ætlaðir að gifta þig, og eg skrifaði Ceorge bróður og bað hann um það. Eg sagði þér þetta ekki, því eg vissi ekki nema hann hefði selt það. Hann seldi ýmislegt ann- að, því hann vantaði peninga. En þetta, sem eg hefi í huga, sendi hann mér. Eg vikli ekki, að Sarah vissi neitt um þetta, svo eg faldi það í eldiviðarkofanum. ” “Það er eitthvað, sem faðir okkar hefir átt. Blessaður segðu mér hvað það er.” “Það er sverðið hans.”

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.