Lögberg - 09.05.1929, Qupperneq 5

LÖGBERG FíMTUDAGINN 9. MAÍ 1929.
Bla. 6.
DODDS v
KIDNEY
6^|ífRKTARC0^E
^HEumaT'rtll«
1287 THEPl
1 meir en priöjnng aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bak-
verk, gigt, þvagteppu og mörgum
fleiri sjúkdómum. Fást hjá öll-
um lyfsölum, fyrir 50c. askjan
eða 6 öskjur fyrir $2.50, eða beint
frá The Dodds Medicine Co., Ltd
Toronto, ef borgun fylgir.
verpum er mikið um hveitirækt.
Svo má að orði kveða, að yfirleitt
sé landið frjósamt. Nóg er þar
um fljót og ár, er veita jarðveg-
jnum raka.
Blómgróður er mikill í Peace
River héraðinu. Enda má svo að
orði kveða, að í hvaða helzt átt
sem litið er þar um slóðir, sjáist
spildur stórar og smáar, þrungn-
ar allskonar' skrautgróðri.
Margt hefir þegar verið sagt
og skrifað um kosti Peace River
héraðsins, þótt enn hafi engan
veginn vqrið lýst sem vera
skyldi.
Timburtekja héraðsins má telj-
ast því nær ótæmandi. Við
Wa.piti eru stórir timburflákar,
sem engin mannshönd enn hefir
snert. Með fram North og South
Pine ánum, Smoky, Whitemud og
Notiklivini (Battle) ánum, liggja
hinar auðugustu skóglendur. —
Við Fort Vermillion eru þrjár sög-
unarmylnur og mikið flutt þaðan
af timbri.
Opið bréf
til Hjálmars Gíslasonar.
Grein þína, er birtist í Heims-
kringlu fyrir þrem vikum. vil eg
leitast við að viðurkenna á þann
hátt, sem hún verðskuldar; því
fullkomnara sýni&horn hefði
naumast verið hægt að birta al-
menningi ifyrir því, sem þú kallar
“kjaftæðisfrelsi og rógrétt”, sem
þú og þínir féiiagar hafa verið svo
fyltir af á síðastl. ári, í öllu því,
sem viðkemur þeim tveim deilu-
málum (Heimfararmálinu og Ing-
ólfsmálinu), er á þeim tíma hafa
verið kljáð á meðál okkar íslend-
inga.
Áður en lengra er farið, vil eg
taka það fram, að við kynningu
mína af þér, frá fyrsta tíma er
fundum okkar bar saman, sem er
millf tíu og tuttugu ár, -hefi eg
fundið þig að vera yfirleitt skyn-
saman, gætinn og dagfarsgóðan
mann, og er það samhljóða vitn-
islburður, sem þú munt hafa á-
unnið þér hjá almenningi. Hvað
er það þá, sem veldur því, að þú
skulir gjöra þig að þeim um-
skiftingi, sem raun hefir á orðið,
í áminstum tveimur deilumálum?
Fyrst er þá titiil greinarinnar.
Hann samsvarar að öllu leyti
gildi hennar.
Svo byrjar hún (gr.)| með einni
þessari fræðimannslegu mont-
arasetningu, sem þú, og nokkrir
aðrir íslenzkir Winnipeg-gosar
eru orðnir svo daunillir af: “Síð-
an skipulagsbundið mannfélag
var stofnað, hafa menn deilt um
mannréttindi og frelsi.” Hvenær
var það mannfélag “stofnað”?
hverjir voru þeir menn, sem
deildu? og, hverjar voru þær
greinar “mannréttinda og frelsis”,
sem um var deilt? Svör við þess-
um spurningum eru engin til,
hvað þá hjá ekki fróðari manni
en þú ert. — önnur setning í
grein þinni, ber sama stimpil
montrem,bingsins og smekkleys-
unnar, og er vissulega ein vit-
lausasta setningin í mannkynssög-
unni, Goðafræði Grikkja, og hvar
annars staðar, sem fundist getur,
og hún er sú, að Aþena hafi hlaup-
ið fullvaxin og albrynjuð, úr
höfði Seiís. Þetta brúkar þú sem
eðlilegasta samlíkingu sem finn-
ast mátti. Mér verður að spyrja :
Er ekki betra autt rúm, en svona
skipað, — Jú, viasulega.
Hið næsta, sem þér verður fyr-
ir, er að taka þér í munn naifn
John Stuart Mill’s, og fimbul-
famba í því sambandi um frelsi.
í»ú hefir veigrað þér við því, sem
Þó var meiri þörfin á, að ræða um
trúmensku þína og þinna leið-
söigumanna, í því, sem snertir
starfsemi ykkar í Ingólfsmálinu;
eða hver var frelsisvöntun því til
fyrirstöðu, að þú gætir unnið þar
trúlega—til enda? Þetta skulum
við athuga.
Við höfðum nægilegt frelsi til
að undirbúa borgarafundinn sam-
vizkusamlega — eins og við líka
gjörðum. Fólkið hafði nóg frelsi
til að sækja þann fund eins al-
ment og raun varð á, og þar að
gjöar þær ákvarðanir og kröfur,
sem því þá þótti þörf á vera. Is-
lenzkur almenningur sýndist þá
að hafa nægilegt frelsi og fé til að
hjálpa nauðlíðandi landsbróður sín
um, eftir því sem samskotafjár-
upphæðin frá þeim tíma, þá sýndi.
islendingar höfðu þá nægilegt
frelsi, að þér og þínum félögum
meðtöldum, til að vinna þá í ein-
ingu og með vinahug, að því stóra
líknarstarfi, sem þá var fram-
kvæmt á einum sex vikum. Já,
við alt þetta nutum við hins fyllsta
frelsis. En þá var líka trúmensk-
an í samverki. — Og, þannig lög-
uð trúmenska fylgir flestum ís-
lendingum, sem betur fer, alla
lífsleiðina.
En hvað skeður, etftir að sex
vikurnar eru liðnar frá borgara-
fundinum? Ekki neitt það í þessu
máli, sem orsakast getur af vöntun
frelsis, heldur það, að þú og þínir
leiðsögumenn segið skilið við
trúmenskuna, sem þú og þeir á
borgarafundinum gáfuð þegjandi
drengskaparheit um að þjóna. —
Þá vilja fara að hvertfa af
okkur Ingólfsn-efndar - mönnum
trúmensku-merkin, og þegar að
þingi Þjóðræknisfélagsins líður
þann vetur, þá byrjar syndafallið
og Júdasagangan. Þá hættum við
nefndarmenn að sinna því, sem
hr. Hjálmar A. Bergman lagði
fyrir okkur að gjöra, Ingólfi til
hjálpar. Þá, var með undra-
verðri ósvífni farið að reyna að
ná upphæðum af samskotafé
þessu (Ingólfssjóðnum) til að
mæta óviðkomandi tfjárgreiðslum.
Þá er farið að lauma því inn
hjá fólki, sem ekki þekti nægilega
til, að Ingólfsmálið sé, og hafi
alt af verið, Þjóðræknisfélagsmál,
því borgaratfundurinn hafi ekki
treyst sér fyrir neinu, og því beð-
ið Þjóðræknisfélagið fyrir alt-
saman. En þáð veiztu sjálfur,
Hjálmar minn, að er eins mikil
lýgi og það, að þú -og hún kisa
hafið ráð á árgæzku og harðær-
um þessarar jarðar.
Það helzta, sem virðist hafa
hjálpað þessum skuggavöldum til
að koma því inn í meðvitund
Æólks, að þeir hefðu þar á réttu
að standa, er það, að þeir menn,
sem kosnir voru í Ingólfsnefnd-
ina, voru á sama tíma fram-
kvæmdarnefnd Þjóðræknisfé-
lagsins. Já, sú tálbeitan virðist
hafa dregið margan hákarlinn á
færi þeirra.
Hjálmar A. Bergman og aðra, er
veitt hafa honum að málum, og
kappkostað hafa að fylgja stöð-
ugt fram óskum og ákvæðum
borgarafundarips, hefir þú og
leiðtogar þínir, lagt kapp á að ó-
frægja. Og nú í grein þinni
gengur þú, vesalingurinn, jafnvel
svo langt, að þykjast ekkert vera
skuldbundinn neinu því, sem þú
gekst þar undir að gjöra, og Líka,
að þar hafi aldrei nein nefnd ver-
ið kosin. Þetta er í fyrsta sinn,
sem þú hefir verið svo ósítfinn að
segja svo, þótt breytnin hafi
Lengst af verið því til staðfest-
ingar.
Eg vil draga hér fram eitt dæmi
enn, um það, hve uppbyggilegur
þú ert á ritvellinum, þegar þú
hefir svona málstað að verja. Þú
segir: “Eg hafði aldrei ætlað mér
að leggja orð í deilurnar, sem
staðið hafa” (að undanfömu) . . .
“Og eg h'e-ld jafnvel, að eg hefði
þagað, ef ekki heifði verið dróttað
að öðrum mönnum, mannorðsmeið-
andi sökum, sem eg einn get bor-
ið um að eru tilhæfulausar og
lognar frá rótum.”
Þessir, sem veradarinnar eiga
að njóta, eru þeir prestarair,
Rögnvaldur og Albert, og W. J.
Lindal lögmaður.
Eg segi frá því í Lögbergi 24.
jan. s. 1., að eg hafi verið boðað-
ur á samtal við séra Rögnvald, og
greindi þar frá, hvert samtalið
var. Svo líður tíminn til 13.
marz, að Heimskr. kemur með
frétt um það, að samtalið hafi
átt sér stað, og að Rögnvaidur
viðurkenni, að alt, sem eg hafi um
það sagt, sé rétt með farið.
Fyrir þessar “mannorðsmeið-
andi sakir” mínar, kemur þú,
Hjálmar minn, sem hvergi varst
nálægur samtalinu, og “einn get-
ur um það borið” hvað fram tfór,
okkur báða: Þið ljúgið báðir “frá
rótum.”
Vörn þín fyrir hina tvo, hefir
jafnt verðgildi sem þessi.
Þú segir, að eg hatfi lagt “mat
á starf” þitt í Ingólfsnefndinni,
og þótt það lítið. Já, og við það
stendur.
Þú víxlast með þessa ásökun
enn á ný, og setur á hana hala,
þannig: “Arnljótur Olson tók sig
fram um að meta starf mitt og
ilauna mér löngu áður en starfinu
var lokið. Þau laun voru ekki
greidd í peningum, heldur í ann-
ari mynt, sem hann er óspar á.”
Já, en þaraa kennir lævísi þinnar.
Eg fann að því við þig, þykkju-
laust, að óviðeigandi væri það
fyrir þig að hafa samskotafé
Ingóilfs í þínum eigin banka-
reikningi, heldur bæri að hafa
það í sérstökum reikningi, sem
“trust account”, undir nafni Ing
ólfs Íngólfssonar. Þú tókst það
sem móðgandi afskiftasemi, án
þess eg byggi ytfir nökkru slíku.
Því ertu þá að slefa, að þessi
“mynt mín” sé að nokkru leyti
aðfinsluverð?
Annað dæmi um orðvendni þína
skal hér tilfært, og er um gæzlu
þína á Ingólfssjóðnum. Þú seg-
ir: “ . . . sannleikurinn er sá, að
eg kvittaði opinberlega í blöðun-
um fyrir samskotafénu og lagði
reikning fram á nefndarfundi fyr-
ir bæði tekjur og útgjöld. Sá
reikningur er enn til, og hefir
hvorki A. B. Olson né nokkur
annar getað sýnt fram á eins eyr-
is s’kekkju í honum.” — Ef sam-
vizkan hefði verið í nálægð við
þig, þá hefðir þú aldrei boðið þér
að láta þér slíkt um munn fara.
Því fyrst bera bæði blöðin vitni um
það, frá þeim tíma, að þú “kvitt-
aðir” þar fyrir engu centi, heldur
var það ívar heitinn Hjartarson,
sem kyittaði þar fyrir öllum upp-
hæðunum, auk þess sem hann, á
annan hátt, vann að innköllunar-
starfinu og tryggingu á verndun
sjóðsins, meira en við allir nefnd-
armenn til samans.
En svo skal hér vikið að þínum
eigin Ingólfssjóðs-reikningum: —
Eftir að yfirskoðunarnefndir
Þjóðræknisfélagsins fyrir árin
1924 og 1925 höfðu talið sér það
um megn, og gefið tfrá sér, að geta
gefið nokkra skýrslu um bók-
færsiu þína á þeim reikningum,
þá er skipuð sérstök nefnd á
þinginif árið 1926, til þess að
rannsaka og gefa skýrslu um þá
sömu reikninga þína, og hún hef-
ir þetta, meðal annars að .segja
(sjá 7. árg. Tímaritsins, bls. 113),:
“í sambandi við samskotásjóðinn
(Ingólfssjóðinn svoneifnda)., þá
lýsir (þing)nefndin yfir því, að
henni vanst ekki tími tii, né held-
ur hafði hún tækifæri að yfir-
skoða neitt í sambandi við þann
sjóð, eða söfnun hans, og þar
sem yfirskoðunarmenn félagsins
hvorki í fyrra né heldur nú í ár,
hafa fengið til yfirlits skilríki
þau, sem nauðsynleg eru til að yf-
irskoða þá reikninga, þá vill
nefndin leggja til, að þingið á-
kveði að reikningarnir séu yfir-
skoðaðir af yfirskoðunarmönnum
félagsins á þessu ári...”
Til enn ítarlegri rannsóknar á
þessum reikningi þínum, Hjálmar,
var þá kosin standandi nefnd
(Á. Eggertsson og P. S. Pálsson)
til næsta þings, 1927, til þess þá
að losa sig við þá reikninga-
ólyfjan.
Þú segir, að við Islendingar
tölum oft um að vernda dygðir
okkar, til blessunar fyrir það
þjóðfélag, sem við nú erum orðn-
ir hluti af.” Já, en þar hefði átt
að undanskilja Ingólfsnefndina
— nærri alla.
Þú segir, um forfeður okkar:
“Fortfeður vorir vildu heldur
láta lífið, en mannorðið.” Já, það
var eftir þeim. En hvort heldur
af því tvennu mundi Ingólfs-
nefndin kjósa — nærri öll?
Þú tiilfærir þessi orð úr grein
minni, að við, sem í Inigóltfsnefnd-
inni voru — og erum—, hefðum
“'bundist drengskaparheiti um
það, í byrjun starfsins, að taka
ekkert fyrir verk okkar”, og er
það rétt með farið; en við það
hrýtur þér þessi rara setning af
munni: “Þessi staðhæfing er blátt
áfram lýgi.” Þó var það heit á
tvennan hátt gjört. Fyrst með
því, að við tókum á móti nefndar-
kosnlingunni á borgarafundinum.
Svo, í annað sinn, er ívar heitinn
Hjartarson kom og gaf okkur sitt
staklega góða tilboð, um að vinna
það stóra verk, sem hann vann, án
nokkurs endurgjalds, en með því
ákveðna skilyrði, að við ekki
borguðum neitt út fyrir verk, við
gæzlu peninganna. Það skilyrði
gengumst við undir, um leið og
við þá lýstum viðeigandi ánægju
okkar ytfir hinu göfgisfulla tilboði
hans. Það loforð okkar til hans,
brutum við samt, með því að
borga einn tíu dala reikning, er
okkur var sendur. Við héldum
aftur það loforð, hvað okkur
sjálfum viðkorn, því enginn okk-
ar tók neitt fyrir þau litlu vik, er
við framkvæmdum, — að þér ein-
um undanskildum, er komst með
$200.00 reikninginn ejftirminni-
lega.
Án þess að Ivar heitinn Hjart-
arson legði nokkurn tíma fram
reikning til okkar nefndarmanna
fyrir sínu stóra verki, þá gátum
við ekki, eins og þú hlýtur að
muna, gengið fram hjá því að
bjóða honum, og greiða honum,
hundrað dali, einasta sem þakk-
lætisvott fyrir hans .mikla og
göfuga startf.
Þar sem þú segir, að tvö-hundr-
uð dollara krafa þín hafi verið
samþykt, á annan hátt en þann,
sem eg tók fram í Lögbergs-grein-
um mínum, 24. jan. og 4. apríl s.
1., þá er það enn ein aukin sönn-
un fyrir því, að ærukærai þín er
safandi — eða ekki heima.
Hvort sem þú hefir sjálfur notið
þeirar $200.00, eða annar, þá er
ekki að neinum öðrum að ganga
en þér, með það að skila þeim
peningum aftur í Ingólfssjóðinn,
þar til ef þú tfengir viðeigandi
samþykt fyrir því að halda þeim.
En frá þinni hálfu mundi það, að
líkum, ekki nema sa’nngjarnt, að
maðurinn, sem um ár-ið (25. febr.
1925) var að kvabba á þér (og
öðrum)! um skildinga, laumaði
einhverju til þín, fyrir þínar ei-
líflega góðu undirtektir.
Sá er sigur tfenginn, að hafa
öðlast viðrétting á glapráðum ykk-
ar óaldarmanna, og sem ánægju-
legastur er fyrir það, að þið við-
urkennið yfirsjóu ykkar sjálfir, á
siðasta þingi Þjóðræknisfélags-
ins, með þeirri samþykt, sem þar
var gjörð, sem var sú, að flytja
Ingólfssjóðinu jburt úr bygging-
arsjóð félagsins, yfir á þann stað
sem hann áður var, og undir sama
nafn, sem hann áður hafði, sem
er: “Varnarsjóður Ingólfs Ing-
ólfssonar.”
Ef þig langar að tala eitthvað
meira við mig — í blaðinu, Hjálm-
ar mjnn, þá langar mig til að taka
fram við þig, að samvizka þín fái
að vera með þér, því annars virði
eg þig ekki aftur svars.
Þinn velviljaður,
Arnljótur B. Olson.
ari Gíslasyni, að skrif hans
mundu verða sanngjörn, ef hann
legði nokkuð til deilumálanna, en
allir virðast læra alt á sömu bók-
ina, í skóla heimfararnefndar-
innar.
Til þess að sýna fólki sannleik-
ann í afskiftum mínum af Ing-
ólfsmálinu á þinginu 1825, skal
hér birt tillaga okkar séra Kvar-
ans; hún er þannig: “1 þvi
trausti, að stjórnarnefnd félags-
ins reyni að afla sér upplýsinga
um það, hvort ekki megi frekar
létta raunir Ingólfs Ingólfssonar,
og í því trausti, að hún verji ekki
fé úr sjóði þeim, sem við nafn
hans er tengdur, í öðru skyni til
næsta þings, tekur þingið fyrir
næsta mál á dagskrá.”
Hér er tvent greinilega og ský-
laust tekið fram í tillögu okkar
séra Kvarans: að haldið sé áfram
að vinna að því að létta raunir
Ingólfs Ingólfssonar, ef hægt er;
að ekki sé varið neinu tfé úr sjóði
þeim, sem við nafn hans er tengd-
ur, í neinu öðru skyni en honum
til raunaléttis. Þetta eru atrið-
in, sem um hefir verið deilt, þetta
eru atriðin, sem Jónas Pálsson
og H. A. Bergman hafa stöðugt
haldið tfram.
En Hvernig var svo
þingsamþykt framfylgt?
þessari
með -þessa hrífandi vörn, fyrir'þá væntanlega fjársöfnun, eða
Alt á sömu bókina lært
iSíðan deilurnar hófust um
styrkþágumálið, hefi eg tekið
nokkurn þátt í þeim, þótt eg hafi
sýnt þar minni dugnað, en vera
skyldi. Það er mér þó óhætt að
fullyrða, að isú litla þátttaka hef-
ir verið þannig, að hvergi var
hallað réttu máli; enda hefir eng-
inn — ekki einu sinni hirðskáld-
in — treyst sér til þess að benda
þar á nokkur ósannindi né rang-
hermi. \
Um Ingólfsmálið hetfi eg lítið
ritað, einungis hlaðið fáeinar
vörður handa þeim til að átta sig
á, sem erfitt kynni að eiga með
að rata. Enginn hefir heldur
treyst isér til þess, að> finna að
þeim með nokkrum rökum.
Nú hefir fomvinur minn, herra
Hjálmar Gislason, leitt mig inn í
Ingólfsdeiluna um nýjar dyr.
Hann á nú sem stendur í orða-
kasti við hr. A. B. Ol'son og reyn-
ir að nota tillögustuðning frá
mér, sem einn undirstöðusteininn
í afsökunar-hrófatyldri þeirra fé-
laga viðvíkjandi Ingólfsmálinu.
Ummæli hans eru á þessa leið:
“Eg vil að endingu vísa frá mér
öllum aðdróttunum Araljóts og
félaga hans um það, að við höfum
brugðist trausti almennings í
m-eðferð Ingólfsmálsins, vegna
þess, að við vildum draga Þjóð-
ræknistfélaginu afgang sjóðs,ins..
Við breyttum eftir því, sem skyn-
semi okkar og samvizka vísaði tiL
í því sambandi vil eg geta þess að
tillagan, sem úrslitum réði í Ing-
ólfsmálinu á þinginu 1925, var
borin fram af séra Ragnari Kvar-
an og studd af Sig. Júl. Jóhann-
essyni. Þeir félagar voru þá ekki
búnir að gera þessar uppgötvanir
um óráðvandlega ráðstöfun fjár-
ins, sem þeir nú tönglast á mán-
uð eftir mánuð.”
Eg bjóst við því, eftir þeirri
þekkingu, sem eg hafði á Hjálm-
I byrjun þings 1926, gefur for-
seti félagsins eftirfarandi bend-
ingu: “------Að leggja nú þegar
grundvöll að veglegu félagsheim-
ili í Winnipeg — Tel eg afgangi
þeim af Ingóltfssjóði, sem nú er í
vörzlum félagsins, til einskis 'bet-
ur varið, en að byrja með honum
sjóð fyrir slíka stofnun.”
í skýrslu frá netfnd, sem fjall-
aði um stofnun félagsheimilis á
sama þingi, stendur þetta meðal
annars: “Samkvæmt bendingu
frá forseta, leggur nefndin til, að
sá afgangur af varnarsjóði Ing-
ólfs Ingólfssonar, sem nú er í
vörzlum tfélagsstjórnar, sé lagður
til þessa yrirtækis, sem byrj-
unarsjóður til þessarar bygging-
ar,”
“P. S. Pálsson og Árni Eggerts-
Son lögðu til, að liðurinn sé sam-
þyktur óbreyttur. Eftir langar og
ósamþykkar umræður, kom fram
breytingartillaga frá séra G.
Árnasyni, studd af Þorsteini
Gíslasjmi, að væntanlegri stjórn-
arnefnd sé falið að gren-slast eft-
ir því, hvort félagið hafi lagaleg
umráð yfir afgangi samskota-
fjárins til varnar Ingólfi Ingólfs-
syni.”
“Eftir langar og allheitar um-
ræður” var það þó samþykt, að
taka féð og byrja með því bygg-
ingarsjóð; en móti því mæltu op-
inberlega á fundinum tíu manns
og heimtuðu nöfn sín bókuð.
Þetta sýnir það og sannar svo
að ekki verður móti mælt, hversu
rækilega Þjóðræknisfélagið braut
bæði skilyrðin, sem það samþykti
sjálft með tillögu okkar séra
Kvarans; við tókum það greini-
lega tfram í tillögunni, að haldið
skyldi áfraim að létta raunir Ing-
ólfs, þetta samþykti félagið, en
sveikst um; við tókum það greini-
lega fram í tillögunni, að engu
væri varið úr sjóðnum í öðru
skyni, en Ingólfi til raunaléttis;
þetta samþykti félagið, og hirti
svo allan sjóðinn eins- og hann
var og ákvað- að verja honum öll-
um í eigin þarfir. Fyrir þessa
síðartöldu yfirsjón sína hefir nú
félagið bætt, með því að taka ráð-
um Jónasar álssonar og H. A.
Bergmans og skila sjóðnum aftur
þangað sem hann var.
Um hitt atriðið: $200, sem
Hjálmar Gíslason fékk fyrir starf
sitt, hefi eg það eitt að segja, að
hvorki eg né nokkur annar, er eg
hefi heyrt minnast á málið, trúir
því, að hann hafi sjálfur notið
þeirra peninga. Líkuraar á móti
því eru afar sterkar. Hjálmar
hefir æfinlega verið manna viljug-
astur til þess að vinna fyrir mann-
úðarmál án þess að fá fé að laun-
um. Hann hefir unnið mikið starf
fyrir Goodtemplarastúkurnar, fyr-
ir Stórstúkuna, fyrir íslendinga-
daginn, fyrir Þjóðræknisfélagið,
fyrir Únítarasöfnuðinn; fyrir
verkamannamálin og fleira, og
ildrei krafist nokkurra launa
fyrir slíkt. Þótt á því verði
staglast til eilífðarnóns, að hann
hafi krafist $200 fyrir meðferð
sína á Ingólfssjóðnum, þá trúa
því fáir, sem hann þekkja, að hann
hafi alt í einu orðið svo ágengur,
að reikna sér svo hátt kaup fyrir
þetta starf.
Sig. Júl. Jóhannesson.
CUNARD LINE
1840—1929
Elzta eimskipafélagið, sem siglir frá Canada.
Cunard línan veitir ágætar sam-
göngur milli Canada og Noregs,
Svíþjóðar og Danmerkur, bæði til
og frá Montreal og Quebec.
Eitt, sem mælir með því að ferð-
ast með þessari línu, er það, hve
þægilegt er að koma við í Lon-
don, stærstu borg heimsins.
Cunard línan hefir sérstaka inn-
flutningaskrifstofu í Winnipeg,
fyrir Norðurlönd. Skrifstofu-
stjórinn er Mr. Carl Jacobsen,
sem útvegar bændum íslenzkt
vinnufólk vinnumenn og vinnu-
konur, eða heilar fjölskyldur. —
■ Það fer vel um frændur yðar og
vini, ef þeir koma til Canada með
Cunard línunni.
Skrifið á yðar eigin máli, eftir
upplýsingum og sendið bréfin á
þann stað, sem getfinn er hér að
neðan.
öllum fyrirspurnum svarað fljótt
og yður að kostnaðarlausu.
10063 Jasper Ars.
KDMONTON
100 Pinder Block
SASK.ATOON
401 Lancaeter Bld{.,
CALGARY
270 Maln St.
VMNNIPEG, Maa.
Cor. Bay & WelUntton I
TORONTO, Ont.
230 Hoapltal St.
MONTREAL, Que.

Beztu kaup á skóm í Canada
eru
"HorseSboé-.-.
SKÓR HANDA KARLMÖNNUM OG DRENGJUM
og
Fást í
öllum
Helztu
Skóbúðum
Fyrir
Börnin.
Aðal-Útsala H/á
THE GREAT WEST SADDLERY CO. LTD.
WINNIPEG
CALGARY
EDMONTON
REGINA
SASKATOON.
Þér fáið
Góða
Mjólk
og »11 þau miklu næringar-
efni, sem bezta mjólk hef-
ir í sér fólgin.
Cresent mjólk er hrein
mjólk, rjómi, smjör, áfir, Cottage Cheese. Sími: 37 101
CRESCENT CREAMERY COMPANY, LTD.
STOCK
ALE
SHEA'S WINNIPEG BREWERY LIMITED