Lögberg - 06.06.1929, Blaðsíða 4

Lögberg - 06.06.1929, Blaðsíða 4
4. LÖGBERG MMTUDAGINN 6. JÚNÍ 1929. o<=>oc=>oc Xögberg Gefið út hvern fimludag af The CoV- umhia Press, LtcL., Cor. Sargent Ave. og Toronto St., Winnipeg, Man. Talsímar: 86 327 og 86 328 Einar P. Jónsson, Editor Utanáskrift blaðsins: The Columbia Press, Ltd., Box 3172 Winnipeg, Man. U^náskrift ritstjórans: Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man. Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram. The “Lögberg” ia printed and published by The Columbia Preaa, Llmited, in the Columbia Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba. Kosningarnar bresku Hinn 30. maí síðastliðinn, fóru fram almenn- ar kosningar t.il þjóðþingsins brezka, og lauk þeim með sigri miklum fyrir verkamannaflokk- inn, undir forystu Rt. Hon. Ramsay MacDon- alds. Ekki fékk þó flokkur sá ákveðinn þing- meirihluta, en það varð hann liðsterkur, að ganga mun mega út frá því sem gefnu, að hon- um verði falið á hendur mvndun nýs ráðu- neytis. Alls eiga sæti í neðri málstofu hins brezka þings, 615 þingmenn. Eins og nú er ástatt um flokkaskipunina, hafa verkamenn 287 þingsæti, flialdsmenn 254, en frjálslyndi flokkurinn 57. Ófrétt er enn úr nokkrum kjördæmum, en hver svo sem úrslitin verða þar, þá breytir það engu til um þá staðreynd, að enginn flokkur fær notið ákveðins meiri hluta í þjnginu. Sá maðurinn í stjómmálalífi Breta, sem flestra augu hvíla á um þessar mundir, er Mr. Lloyd George. Því þótt flokkur hans sé tiltölu- lega fáliðaður, þá er hann nægilega mannmarg- ur til þess, að hafa það á valdi sínu, hverjir með völdin fara á Bretlandi, að minsta kosti fyrst um sinn, því um nána samvinnu mi'lli íhaldsflokksins og verkamanna, mun tæpast þurfa að ræða. Eins og málin horfa við, virðist svo, sem Lloyd George eigi ekki annars úrkoista, en að veita verkamannflokknum að málum, þegar á þing kemur, því bandalag af hans hálfu við íhaldsmenn, getur tæpast skoðast hugsanlegt. Verkamenn og þeir, er frjálslyndu stefnunni fylgja, eiga mörg stefnuskráratriði sameigin- leg, og þarafleiðandi ætti ekkert að vera því til fyrirstöðu, að með þeim tækist drengileg sam- vinna, með sameiginlegan þjóðarhag fvrir augum. Aðdragandinn aðí ósigri Baldwin-stjómar- innar, er vafalaust margþættari, en margan gmnar, þótt óefað hafi það riðið bag^muninn, hve frámunalega illa henni tókst til um það, að ráða bót á atvinnuleysinu.. Skorti þó sízt fög- ur loforð, meðan á kosningarimmunni stóð. Alt átti að lagfærast, svona af sjálfu sér, ef íhaldsflokkurinn gengi sigrandi af hólmi. Að- al-atriðið var það, að þjóðin hefði biðlund. Mr. Lloyd George, var ósár á loforð líka. Hahn hét því, að ef flokkur hans kæmist til valda, skyldi ekki einn ejnasti vinnufær maður ganga auðum höndum á Bretlandi. Þessu öllu, ásamt mörgu fleira, ætlaði hann að hrinda í fram- kvæmd á einu ári, eða svo. óneitanlega virtist margt það, er Mr. Lloyd George hafði á stefnu- skrá sinni, horfa til verulegra umbóta, svo sem tillögur hans um endurbætur þjóðvega, réttlát- ari jöfnun skatta með meiru og fleiru. Grædd- ist honum við þetta talsvert fylgi, sem sjá má af því, að nú á hann yfir að ráða einum tólf þingsætum umfram það, er átti sér stað fyrir nýafstaðnar kosningar. En þjóðin brezka var augsýnilega búin að fá sig fullsadda af loforð- um, og þess vegna krafðist hún athafna í orða stað. Verkamanna flokkurinn var, að minsta kosti í þetta skiftið, tiltölulega sparsamur á loforð, og mun það, út af fyrir sig, hafa aflað honum aukins trausts hjá kjósendum. Leiðtogi flokks- ins, Ramsay MacDonald, kvað stefnuskrá sína í raun og veru fólgna í tveim, megin-atriðum. Hið fyrra væri það, að gera atvinnuleysis- ófögnuðinn landflótta, en það síðara, að stuðla að auknum1 góðvilja meðal þjóða þeirra allra, er Bretar hefðu eitthvað saman við að sælda. 1 þvx falli, að sér yrði falin stjómarforystan í hendur, vildi hann nefna ráðuneyti sitt ráðitr- neyti góðviljans. Þótt Ramsay MacDonald teljist til jafnað- armanna, og hafi margt ritað um þá stefnu, verður það ehgan veginn um hann sagt, að hann sé róttækur gerbyltingamaður. Hann trú- ir á þingræði, og vill með viturlegri löggjöf, koma fram þeim umbótum á skipulagi þjóðfé- lagsins, er hann telur nauðsynlegar í þann og þann svipinn. Hann er víðsýnn mannvinur, er að engtf vjll hrapa. Má þess því fvllilega vænta, að hann reynist þjóðinni ráðhollur stjórnandi, eigi að eins hvað heimamálin á- hrærir, heldur og líka hvað viðkemur afstöðu þjóðarinnar út á við. í ræðu þeirri hinni meistaralegu, er Mr. • Ramsay MacDonald flutti hér í borginni, í ágústmánuði síðastliðnum, fórust honum meðal annars þannig orð, um verkamanna flokkinn og stefnu hans “ Eg hefi, ásamt félögum mínum, verið kall- aður fvrirhyggjulaus draumóramaður. Það er síður en svo, að eg þykkist við það, þótt mér séu bomir draumórar á brýn. Eg er draumr maður, og vil undir engum kringumstæðum fara dult með það. Enginn maður, og engin kona, hefir nokkru sinni afkastað frumskapandi þrek- virkj, nema því aðeins, að myndin hafi fyrst birzt í draumi. Draumurinn er fyrirboði at- liafnanna. En hitt verðum vér að láta oss skiljast, að sá, er aðeins dreymir, lifir ekki nema hálfu lífi. “Það, sem verkamanna flokkurinn brezki* þarfnast, sem og skoðanabræður hans, bæði hér og annarsstaðar, er að dreyma mikið, dreyma volduga drauma, og láta sérhverjum draumi fylgja ljfandi athöfn. “Stefna vor er ómenguð af flokksliatri; hún er uppbyggingar, en ekki niðurrifs stefnt. “Verkamanna hreyfingin er djúpþætt, vold- ug og víð. Hún er hvorki bylting gegn einu eða öðru ásigkomulagi, heldur heldur straumfall aukins ásmegins og lifandi trausts á V&xtar- mátt gróandi þjóðfélags, sem stöðugt er að þroskast upp á við og verða skal að lokum ljómi hans dýrðar og ímynd hans veru.’’ Tvö mál eru það einkum, eins og áður hefjr verið getið, er Mr. Ramsay MacDonald hefir ákveðið að beita sér fyrir, jafnskjótt og flokkur hans tekur við völdum. Er hið fyrra, að ráða fram úr atvinnuleysi því hinu mikla, er hvílt hefir eins oig martröð á brezku þjóðinni mörg undanfarin ár; en hið síðara takmörkun hers og flota. Bæði þessi mál hafði Mr. Lloyd George á stefnuskrá sinni í kosningunum, og þess vegna er annað óhugs- andi, en að hann og flokkur hans, veiti hinni væntanlegu MacDonald stjóm, fulltingi sitt, til þess að hrinda þeim í framkvæmd, eins fljótt og framast má verða. Rétt um þær mundir, er þetta er skrifaÖ, er símaÖ frá Lundúnum, að ráðuneyti Mr. Bald- wins hafi bejðst lausnar, og að; hin nýja Mac- Donald st.jórn verði svarin inn á hverri stundu. Flest stórblöðin brezku, svo sem London Times og Manchester Guardian, skora á alla flo>kka, að taka hinni nýju stjóm vel og veita henni allan sanngjarnan stuðning, því sýnt sé, að það sé í fullu samræmi við þjóðarviljann, að hún tal^i við völdum. Minnir hið síðamefnda blað Mr. MacDonald á hans fyrri ummæli í sambandi við rétt minni hlutans utan tak- marka Bretlands, og kveðst treysta því, að hann taki hliðstætt tillit til minni hlutans í hinu nýkosna þingi, eða frjálslynda flokksins, sem svo mikil ábyrgð hvíli á um þessar mundir. Á síðastliðnu þingi, hafði Bald'winstjórnin rýmkað svo til um kosningaréttinn, að alt brezkt kvenfólk, er náð hafði tuttugu og eins árs aldri, átti kosningarétt. Fjölgaði þetta tölu kjósenda um rúmar fimm miljónir. Eftir kosningaúr- slitunum að dæma, er það sýnt, að atkvæði þess- ara nýju kvenkjóserida, hafi skiftst mjög milli þinna ýmsu stjómmálaflokka, því tiltölulega fáar konur náðu kosningu af þeim sextíu og níu, sem í kjöri vom. Meðal þeirra kvenna, er sigrandi gengu af hólmi, má nefna Ladv Astor, er setið hefir á þingi síðan 1919 sem fulltrúi í- ' haldsflokksins, og Miss Megan Lloyd George, dóttur hins víðkunna leiðtoga frjálslynda flokks- ins. Er þetta í fyrsta skifti, sem hún hefir kosin verið á þing. Hverpig hið nýja MacDonald ráðuneyti kann að verða skipað, er enn á huldu. Þó má víst telja, að þeir Henderson, Thomas og Clynes, muni hljóta ráðgjafatign a^ nýju. Innflutningsmál Það er nú í sjálfu sér ekki nýtt, þótt tillögur komi framí um það, að hrúga inn í landið mil- jónum innflvtjenda. En nýmæli má það kall- ast, að farið skuli fram á $3,000,000 fjárveit- ingu í einu lagj, til þess að byggja upp Peace River hémðin, eins og nú er komið á dagskrá. Um það mál farast tímaritinu ‘ ‘ Country Guide ’ ’ þannjg orð: “Er te;kið er tillit til þess, hve hveitimagn það eykst með hverju líðanda ári, er flytja verður út héðan úr landi, jafnframt því sem hveitiverðið lækkar, og um markað landbúnað- ar-afurða vorra þrengist, sökum hinna hækk- uðu tollmúra syðra, þarf þess taspast að vænta, að bœndur Sléttufylkjanna líti hým auga uppá- stungu General MoRae’s, um þrjú hundruð miljón dala fjárveitingu, til þess að hrúga fólki inn í Peaoe River dalinn. Vélavinnan á sviði landbúnaðarins, er jafnt og þétt að skipa inn- flutningsmálunum í annað horf. Sérhver ný innflutninga tilraun, hefir það fyrst og fremst fyrir augum, að byggja upp hinar vestrænu slétttur, og auka þar með hveiti framleiðsluna. Ekki má gleyma því, að jafnvel þótt aukið hveitimagn leiði til lækkaðs verðs, þá er samt altaf einhver að hagnast. Og í þessu tilfelli verða það aðallega járnbrautarfélögin, og þau félög, sem verzla með landbúnaðaráhöld. En fari nú svo, sem auðveldlega getur komið fyr- ir, að verð það, sem bóndinn fær fyrir hveiti sitt, samsvari ekki framleiðslukostnaðinum, er hætt við, að gjaldþolið fari heldur en ekki þverr- andj. Verður þá eigi aðeins hagur bóndans í veði, heldur og jafnframt allra annara þeirra stétta, er land þetta byggja. Það liggur í augum uppi, hve óendanalega affarasælla það er fvrir þjóðfélagið, að hafa færri bændur, sem vel komast af, en fleiri, sem tæpast hafa til hnífs og skeiðar. Þetta skilja bœndur sjálfir auðvitað manna bezt, og þess vegna verða þeir síðastir allra til þess að fagna yfir því, eða komast í sjöunda himjn, þótt enn sé á ferðirmi ný tilraun til að hrúga fólki inn í landið, athugunarlítið, eða athugunarlaust. Bændur eru því ekki mótfallnir, að sann.- gjörn tala æskilegra innflytjenda, taki sér ból- festu í landinu. Þeir eru ekki mótfallnir sjálf- bjarga innflytjendum, er telja má nokkurn veg- inn víst, að sjái sér farborða. En þeir eru dauf- trúaðir á það, að stjómin leggi fram til þess stórfé, að flytja inn keppinauta í akuryrkjunni. Hvað myndi verða sagt, ef fluttir yrðu hingað árlega námamenn og handiðnamenn, svo tugum þúsunda skifti, eða menn til þess að vinna á jámbrautum? Svarið er aðeins eitt. Þjóðin myndi fyllast heilagri vandlætingu og kref jast áfellisdóms yfir þá stjórn, er sek gerð- jst um slíkt athæfi. Hér er hlutfallslega um hliðstætt dæmi að ræða, ef hrúga skal inn í landið fjölda af bændum og bændaefnum, eins o g ástatt er fyrir. Þegar alt er athugað, má vafalaust með fullum rétti segja, að eins og sakir standa, sé Canada, hvað afkomu almennings áhrærir, eitt allra bezta landið undir sólinni. Á þessari vélavinpu öld, sem vér nú lifum, hefir landbún- aðurinn, eins og reyndar flest annað, tekið feykilegum breytingum. En þegar um inn- flutningsmál er að ræða, eiga bændur Sléttu- fylkjanna heimtingu á, að fá að vera með í ráð- um, nær helzt sem það ber á góma, að fylla um- hverfi þeirra, með innfluttum keppinautum. ” Canada framtíðarlandið Hænsnarækt. Hænsnarækt borgar sig vel, ef hún er rétt stunduð. Aftur á móti gæti hún orðið tap fyrir vankunnáttu. Þess vegna heyrir maður svo margan bóndann segja, að ekkert sé upp úr hænsnunum að hafa. Að velja beztu varphænurnar. Áður en útungun byrjar á vor- in, ættu allir að velja úr beztu varphænurnar og hafa þær sér með óskyldum hana. Beztu varp- hænurnar fara vanalegast fyrst niður á morgnana og seinast upp á kveldin. Annað merki er þetta: Farðu yfir hænsnahópinni að kveldi til, þegar þau eru sezt upp. Skoða þú hverja hænu fyrir sig. Beggja megin við eggjaholið eru tvö bein, sem kölluð eru: pelvic bein. iSéu beinin þunn og komir þú þremur fingrum á milli þeirra, þá er hænan góð varphæna; séu beinin þykk, og komir þú að eins einum fingri á milli beinanna, þá er hænan mjög léleg sem varp- hæna. Iðnaður Winnipegborgar Nýlega hélt stofnun sú, er “Manitoba In- dustrial Development Board” nefnist, ársfund sinn hér í borginni, fjölsóttan mjög. Voru þar fluttar margar snjallar ræður, auk þess sem skýrslur voru fram lagðar, er báru ljósan vott um þær hjnar feykilegu framfarir, sem átt hafa sér stað í fylkinu, og þá ekki hvað sízt í Winni- pegborg, síðustu árin. Er nú svo komið. að verksmiðjuiðnaður Manitobafylkis, er qrðinn drjúgum hærri að verðgildi, en öll landbúnað- ar framleiðslan. Fyrir fimtán árum, nam öll verksmjðju- framleiðslan því sem næst sextíu miljónum dala. 1 árslokin 1919, var hún komin upp í eitt hundrað þrjátíu og eina miljón. Má segja, að þar væri um hreinan og beinan ofvöxt að ræða, er stafaði frá stríðimi mikla. Fjórum árum seinna, eða árið 1923, mátti segja, að iðnaðar- framleiðslan væri búin að ná nokkurn veginn sínu fyrra jafnvægi, og nam hún þá níutíu og sjö miljónum. Árið 1925, var verksmiðjuvamingur sá, er framleiddur var í Winnipeg, að meðtöldum út- jaðrabæjunum, kominn upp í eitt hundrað tutt- ugu og fjórar miljónir dala. Næsta ár á eftir, komst hún upp í eitt hundrað þrjátíu og tvær miljónir. Árið 1927, var framleiðslan » eitt hundrað fjömtíu og tvær miljónir dalá. en í fyrrá hljóp hún upp á eitt hundrað fimtíu og tvær miljónir. Að því er atvinnumálin áhrærir, má segja, að þau hafi, að heita má, haldist í hendur við vöxt iðnaðarframleiðslunnar. Um þær mundir, er ófriðurinn mikli hófst, störfuðu eitthvað um tuttugu þúsundir manna í verksmiðjum Winnipegborgar. Nú er sú tala komin upp í þrjátíu og sex þúsundir. Fyrir tiltölulega fáum árum, mátti svo að orði kveða, að megin-þorri íbúanna í Winni- peg, ætti lífsframfærslu sína að sækja til jám- brautarfélaganna. Nú er svo komið, að því- nær helmingur allra borgarbúa, nýtur lífsfram- færslu af verksmjðjunum. Stofnun sú, er nú hefir nefnd verið, “The Manitoba Industrial Development Board.” hefir þegar unniÖ mikið og þarft verk á sviði iÖnmálanna. Standa að henni ýmsir hæfustu og framtakssömustu jðnhöldar borgarinnar oig fylkisins, er víðtæka. reynslu hafa í sérhverju því, er aÖ iðnmálunum lýtur. NýtUr stofnun þessi dálítils tillags úr fylkissjóði. Um tveggja ára skeið, naut hún nokkurs fjárframlags frá Winnipegborg. En í fyrra feldi bæjarstjórain illu heilli, fjárveitingu til stofnunarinnar. Mælt- ist slíkt illa fyrir, sem von var, þar sem stofnun- in starfaði , og starfar enn, öllu öðru fremur í þarfir borgarinnar. Kosningin í Morris Eins og almenningi er kunnugt, lét Hon. W. R. Clubb, ráðgjafi opinberra verka í Manitoba- stjóminni, af embætti, í vetur sem leið, eftir að það kom í ljós við rannsóknina út af Taylors- kærunum alræmdu, að hann hafÖi keypt hluti í Winnipeg Electric félaginu, eitthvað um þær mundir, sem samningurinn um virkjun Sjö- systra-fossanna var gerður. Hin konunglega rannsóknamefnd, er um kærarnar fjallaði, sýknaði Mr. Clubb að öllu leyti af ákærunum, sem og Bracken-stjómina í heild. Skömmu seinna tók Mr. Bracken bæði Mr. Clubb og Mr. Major inn í ráðuneyti sjtt á ný. En með því að Mr. Major, sá er gegnt hafði dómsmalaráð- gjafa embœttinu, var kosinn við hlutfallls- kosningar í Winnipeg, þurfti hann ekki að leita endurkosningar, þó hann tæki við ráð- gjafaembætti á riý. En öðra máli var að gegna með Mr. Clubb. Samkvæmt brezkum stjórnar- farsvenjum, var hann knúður til að leita end- urkosningar. lítnefning fór fram í kjördæmi Mr. Clubbs, þann 30. maí -síðastliðinn, og var hann kosinn gagnsóknariaust. Hefir íhalds- mönnum sennilega ekki þótt það árennilegt, að setja mann til höfuðs honum, eftir alt, sem á undan var gengið, eftir að það var orðið lýÖum ljóst, að kærar leiðtoga þeirra vora ekki annað en vindbóla. Það tekuri frá viku til tíu daga fyrir eggin að verða frjósöm. Eftir að útungun er um garð gengin, ættu allir hanar að vera teknir og hafðir sér, en ekki leyft að ganga með hænunum um sum- artímann. — Margir standa í þeirri meiningu, að hanar þurfi að vera með hænunum til þess að þær geti verpt; en það er mikil fjarstæða. Nú eru egg keypt éftir flokkun. /Egg með útungunarefni, byrja að ungast út í sumarhitanum og skemmast fljótt; ófrjósöm egg aftur á móti, geymast yfir lengri tíma án skemdar. Að hanar eru hafðir í hænu- hópnum víðast hvar á sveitabæj- um, er aðal ástæðan fyrir því, hvað mikið er af skemdum eggj- um á markaðnum. * Hænsnafóður. Um þetta leyti árs þurfa hænsn- in ekki eins kröftugt fóður eins og að vetrarlagi, en grænmeti er þeim nauðsynlegt; ef þau ekki hafa aðgang að grasi, þá þyrfti að rækta fyrir þau kálmeti. Einn hnefi a korni þrisvar á dag fyr- ir hverja hænu, er mátulegt, eða 20 pund af korni á dag fyrir hverjar 100 hænur. Helzt ætti kornið að vera af fleiri en einni tegund, t. d. einn þriðji áf hverju: höfrum, byggi og hveitikorni. — Hænsni á leiða á sömu kornteg- und til lengdar. — Þeir sem hafa nóg af skilvindumjólk og hleypa henni í ost með sýru, geta sparað sér korn, því í mjólkinni er mikið eggjahvítuefni. — Annað, sem hænsni ættu alt af að hafa að- gaug að, er grófur sandur (grav- el)( og nógar skeljar (muldar). Sandurinn hjálpar meltingunni og er nauðsynlegur. Úr skeljunum myndast eggjaskurn. Hænsnalús og maur. Hænsni, sem eru lúsug, verpa ekki til lengdar. Til þess að eyði- leggja lús, er lúsasmyrsl (blue ointment) einna bezt. Taka skal hænurnar að kveldinu, og maka smyrsljn undir báða vængina, undir stélin og ofa'n á hausinn (við hauslús)^ að eins lítið á hvern stað. Þetta eyðileggur lús. En það er meiri vandi að losast við hænsnamaur (mites). Þessi maur skríður á hænsnin á nótt- unni og sýgur úr þeim blóð, en heldur til í rifum og smugum á daginn. Maurinn magnast ákaf- lega fljótt í hitanum á sumrin, og getur valdið því, að hænur hætti alveg að verpa. Til þess að losast við maur, verður að sprauta hænsnahúsið með steinolíu eða sterku kreolin- vatni. Taka skal alt út úr hús- inu, sem lauslegt er, svo sem hreiður, hænsnaprik, o.s.frv. Svo skal sprauta í allar rifur og smug- ur, sem sjáanlegar eru. Þetta verður svo að endurtakast eftir vikutíma, þegar mauraeggin ung- ast út. Bezt er að sprauta hænsnahúsið áðyr en maurinn magnast. Veiki í hænsnum. Þeir, sem hafa léleg hænsnahús, missa oft hænsnin úr veiki, eink- um á vorin. Ekki er til neins að reyna að lækna hænu, sem verður veik; betra að eyðileggja hana sem fyrst, því oft smitar hún heil- brigðar hænur. 'Tæring er mjög almenn í hænsnum, sem hafa slæmt húspláss, saggasamt og kalt. Þetta er merkið: Hænan hættir að verpa, smá-tærist upp þar til hún drepst. Ef þú kryfur hana, þá munt þú sjá Ijósleita depla á lifrinni og innýiflunum. Missir þú margar hænur úr þessu, er þér bezt að losa þig við allan hópinn, því þessi veiki er mjög smitandi, ef hún kemst í hænsna- hópinn. Stundum vill til að hænsni, sem fóðruð eru á höfrum og byggi, hætta að éta fyrir það, að þau hafa úttroðinn sarp, einkanlega ef þeim er géfið mikið bygg. -— Þetta má kalla uppþembu, og má lækna hana með því að skera upp sarpinn og hreinsa alt úr honum,. sauma svo fyrir aftur með nál og tvinna. Verður þá hænan jafn- góð. Þetta orsakast af því, a$ neðra opið á sarpinum hefir stíflast. Hænsnahús. Allir ættu að hafa sérstakt hús fyrir hænsnin, en ekki að hafa þau innan um gripi eða hross* sem víða tíðkast. Húsið mætti byggja eftir fjölda hænsnanna, sem þú hefir. Það þarf ekki að vera fallegt eða dýrt, en verður að vera bjart og loftgott; nægi- legir gluggar þurfa að vera á því, og ættu að snúa I suður. f staðinn fyrir gler, má brúka lér- eft í suma þessa glugga; það mundi gera húsið loftbetra. Það, sem mest er um vert, er að húsin séu björt og loftgóð, trekklaus og laus við raka. Kuldinn að vetr- inum gerir hænsnunum ekkert til, ef þau hafa nóg af strái að rusla í, þá vinna þau sér til hita. Góðar varphænur. Það eru ekki góðar varphænur, sem verpa aðeins að sumrinu. Það gerir hvaða hæna sem er. Það er hennar eðli. En hænur, sem verpa í vetrarkuldanum í Manitba eins vel og á sumrin, þær mætti kalla góðar varphæn- ur. Þessum góðu varphænum er nú sem óðast að fjölga, en hinar lélegu að fækka, sem betur fer. Sá sem byrjar éá nænsnarækt, verður að hafa góðan stofn, ann- ars gæti það órðið honum stór- skaði. Bezt er að byrja með lít- ið, en auka ef vel gengur. Hænsnateguundir. Til varps eru Leghorn hænsni í fremstu röð. Það má segja, að þau séu reglúlegar hænsnavélar. En ókostur er einn við leghorn- hænsnin, að þau eru mjög óstöðug að vilja liggja á. Þau eru heldur smá, vigta frá 4 til 6 pUnd hver hæna, en verpa furðustórum eggjum. Þeir sem hafa leghorn- hænsni, þurfa að hafa aðrar hæn- ur til að liggja á að vorinu, eða þá útungunarvélar, sem er ómiss- anlegt yrir a'lla, sem stunda hænsnarækt að nokkrum mun. J. A. Ermarsundsgöngin Eftir öllum líkindum virðist nú eiga til skarar að skríða með hin fyrirhuguðu göng undir Ermar- sundið. Aldrei hefir verið rætt um það mál af meiri áhuga en nú, en þó hefir það verið á dagskrá altaf öðru hvoru frá því fyrir meira en öld síðan. Það hefir nú verið bor- ið fram fyrir báðar málstofur hins brezka þings og lítur út fyrir, að það eigi þar að fagn# góðum und- irtektum. Fyrsta uppkastið til þessa fyr- irtækis var borið fram á ræðis- menskutímum Napóleons. Það var franskur verkfræðingur, að nafni Mathieu, sem afhenti Bona- parte eftir friðinn; í Amiens 1802 milli Englendinga og Frakka, uppkast að neðanjarðarvegi und- ir Ermarsund. — Um það leyti,. sem járnbrautirnar voru á til- raunastigi, tók annar verkfræð- ingur, Thomé de Gamont, þetta mál upp og breytti ekki öðru í uppkasti Mathieus en því, að í stað póstleiðar, sem upplýst væri með blysum (“kolum”) kæmi járnbraut. En þótt þessi verk- fræðingur eyddi ilífi og eignum I að rannsaka möguleikana til fyr- irtækisins, lét stjórnin sig málið litlu skifta- og almenningur var á- hugalítill fyrir afdrifum þess. Tíu árum síðar tóku enskir verkfræðingar að athuga málið, en þó af litlum áhuga, enda gerði styrjöldin 18701—71 ómögulegar allar Tramkvæmdir í bili. — Af Frakka hálfu var þó málinu hald- ið vakandi af mikilli þrautseigju. Og ekki var þess lengi að bíða, að félag yrði stofnað í þeim til- gangi að1 flýta fjrrir framkvæmd- um og undirbúa þær. Gekst fyrir þeirri félagsstofn- un hagfræðingurinn Michel Che-

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.