Lögberg - 04.07.1929, Side 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 4. JÚLÍ 1929.
I
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
Frá Oakland átti maður áreiðanlega að fara.
En hvertf ÞaS var hún ekki alveg viss um og
hún gat ekki haldið þræSinum í því, sem hún
var aS hugsa. um, vegna þess, aS hún fann aS
nú var kipt í færiS. Hún dró aS sér færiS, eins
fljótt eins og hún gat, og þaS leiS ekki á löngu
þángað til hún hafSi fallegan fisk innan borSs.
Þegar liún var húin aS losa bann af önglinum,
beitti hún aftun»og rendi svo færinu á ný.
Jack hætti aS lesa, því nú vaknaSi hjá hon-
um veiðibugur. “Nú fara þeir að bíta í eins
ört eins og við getum dregiS þá inn,” sagði
hann. En það varð nú samt ekki. Fiskurinn
var eitthvað tregur.
“Lest þú mikið af bókum?” spurð^ liann
Saxon.
“Nei, ekki mjög mikiS,” syaraði hún.
Eg fæ alt af bækur úr bókasafninu. Et
fer
þangað, þégar skólinn er búinn á daginn, en áð-
ur en eg byrja aS bera út blöðin. Eg sting þeim
í bann minn, og þar hefi eg þær þangað til eg
kem heim. Einu sinni, þegar eg var að bera út
blöðin, að Market stræti, þá komst eg þar í
kast við hóp af strákum, sem voru mestu ribli-
aldar. Einn þeirra ætlaði að berja mig, en
höggið lenti á bókinni og gerði mér ekkert
mein, og eg réðst á hann og þá komu allir hin-
ir og þaS vildi mér til, aS tveir verkamenn komu
þar aS og vörnuðu þeim aS komast aS okkur.
“Hvor vkkar hafði betur?” spurSi hún.
“Hvorugur,” sagði hann. “Mér fanst eg
vera aS hafa betur, en þá kom lögregluþjónn
þar aS, og skildi okkur. Við vorum ekki búnir
aS fljúgast á, nema svo sem sem hálfan klukku-
tíma, svo það var ekki fullrevnt. En þú hefðir
átt að sjá allan þann sæg af fólki, sem safnaS-
i-st þarna aS til að horfa á okkur; eg er viss um,
aS þar voru ein fimm hundruS.”
Hann hætti alt í einu aS tala og fór aS draga
færiS, því nú hafði liann orðið var. ÞaS gerði
Saxon líka og á stuttri stundu veiddu þau þarna
heilmikiS af fiski.
ÞaS var ekki fvr en um kveldiS, aS fariS var
aS dimma, aS þau sigldu aftur inn fjörðinn.
Þau höfðu gott leiði og báturinn gekk ágætlega
og hún hafSi mikla ánægju af siglingunni. Þeg-
ar þau lentu, skifti hann fiskinum í tvo jafna
hluti og vildi endilega að hún tæki annan hlut-
inn, því hún hefSi hjalpaS til aS veiða fiskinn,
en sýndi henni þó fram á meS töluverðri rök-
fimi, aS í raun og veru ætti hann fiskinn allan.
ITiin yarS aS bera heim sinn hlut á bakinu og
þegai hun kom heim, var hun mjög þroytt. en
sat sem áSur leiS henni betur og hún var glafí-
ari í huga heldur en hún hafSi veriS lengi. Þeg-
ar hún hafði slægt og hreinsaS fiskinn, sofnaði
hún vært, en áður en hún sofnaði, var hún að
hugsa um, hvort Willi mundi ekki vilja fá sér
bát, svo þau gætu fariS út á fjörS til aS fiska á
sunnudögunum.
XVTI. KAPITULI.
Hún svaf draumlaust alla nóttino og í marg-
ar vikur hafSi hún ekki notiS eins góSrar hvíld-
ar, eða bS,ð ems vel. Nú fanst henni hún vera
h/Jn att! ser og henni fanst, að miklu
v,;nð af sér Nú gat hún lmgs-
að skyrt og henm fanst ekki lengur að járn-
g.iorð væn þrvst ofan á höfuSið á sér. ÞaS var
ffleSi i huga hennar, þegar hún var aS skifta
J»rJa Jafna hluti. Einn ætlaSi hún
siaíf að hafa. Hina ætlaði hún að færa þeim
Mys. Dlsen og Maggie Donahue. Hún hafði
nnkuS gaman af að tala við þær dálitla stund
dn<>Sr k°m hdm’ ffekk huu að bví með
n ig*',1:’ a-,taka ÍU *' búsinu, sem
T Træk t0luvert að undanförnu.
un song við vmnu sma, en alt af kom það aft-
ur og aftur fram í huga hennar, þáð sem
Pilturmn hafð, sagt, að Oakland væri staSur.
sem maSur ætt, að yfirgefa, og hann væri til
Þess hentastur, að hefja þaðan ferð sína.
, rx-'V VaJ. alt ljóst f-vrir henni, sem henni
hofSi fundist svo erfitt og óskiljanlegt að und-
. nfomu. Hun hafSi veriS eitthvaS veik í höfð-
mu °g fmn hafSi ekki getaS hugsaS ljóst og því
hef! henn' funJ«t alt svo erfitt og ömurlegt.
A í. hafð!. Þettað verið afleiðingar af hennar
eiliSu kiorum ug mótlæti, sem hún hafði mætt,
en sem lnín sjálf átti enga sök á. Willi hafSi
að visuhagaS sér ósæmilega, en hann átti ekk:
að gjalda þess, því orsaknirar t.il þe.ss voru ekki
hans skuhl. Ogæfa þeirra stafaSi öll af því, aS
þau hefSu oafvxtandi og án þess þau gætu að
}>\ í gert, leiSst ut í ófæru. Nú var um aS gera
h!f0™an il! Uri ófærunni- Þa« arh« að fara
burt u r Oakland.
Hún hugsaSi vandlega og stillilega um
jonayand sdt. Verkfallið og skorturinn var
orsok'i, , ollu, .sem að var. Ef þaS hefði ekki
\mS fynr verkfalhð og bardagann, sem átti
ser sfað framan við húsxS hennar, þá hefði hún
ekki mist barnið sitt. Og þá hefði Willi ekki
lent, allri þessari vitleysu, drykkjuskap og þess-
um endalausu skærum. Þau hefðu þáækki lent
! ne'numlskorti 25 ekki t(‘kið leigjanda inn í
husi og V ,lb hefði þá ekki lent í tugthúsinu.
flun var búin að ráða við sig, hvað gera
skyldi. Oakland var ekki rétti staðurinn fvrir
hana og Willa. Það var ekki staður til að njóta
ánægjulegs hjónabands og ekki staður tií að
ala upp börn. Það v-ar hægt að komast út úr
vandiæðunum. Þau áttu að fara frá Oakland.
ÞaS var aðeins lieimska og úrræðaleysi,^ að
láta fvrirberast þar sem maður gat ekki látiS
sér líða vel. Hvert þau ættu að fara, vissi hun
ekki, en hún muwdi komast aS því seinna. Heim-
urinn var víðáttumikill. Einhvers staðar
mundu þau finna stað, þar sem þeim væri gott
aS vera. f því liafSi drengurinn haft rangt fyr-
ir sér, að hún væri bundin við Oakland, þó hún
væri gift. Þeim Willa hafði verið eins frjálst
að leita gæfunnar, eins og feðrum þeirra og
mæSrum hefði veriS á undan þeim. ÞaS voru
hinir heimsku, sem sátu kvrrir, þegar a«1
þrengdi. Hinir hyggnu og sterku leituðu sér
bjargar og gæfu á öðrum stöðum. Hún og
Willi voru bæði hraust. ÞaS var svo sem
sjálfsagt fyrir þau að fara burtu og leita gæf-
unnar annars staðar, fyrst þau fundu hana
ekki í Oakland.
Daginn áður en von var á Willa heim,
revndi Saxon að búa alt undir komu hans eins
vel og hún bezt gat. Hún var alveg peninga-
laus, og ef það hefði ekki verið vegna þess, að
hún vissi að Willi vildi það ómögulyga, þá
mundi hún hafa fengið lánað fargjald hjá
Maggie Donalvue og fariS til San Francisco og
selt þar eitthvað af fatnaði sínum og öðrum
munum, sem hún gat an verið. En þar sem
ekki var annað í húsinu til að borSa, en brauð
og kartöflur og dálítið af fiski, og engir pen-
ingar til að kaupa nokkuS fyrir, og enginn
eldiviður, þá fór hún enn ofan í fjöru til að
sækja sér sprek, svo hún gæti soðið fcartöflurn-
ar og fiskinn. Hún fór ekki heim fyr en dimt var
orðið, því hún vildi ógjarna láta nágrannana
sjá hvað hún var að gera. Þegar hún átti að-
eins eftir spölkorn heim, mætti hún kvenmanni,
sem gaf henni nánar gætur og stanzaði rétt fyr-
ir framan hana. ÞaS var María.
“Hamingjan góða!” hrópaði hún upp vfir
sisr.
‘Er virkilega svona illa. komið?”
Saxon horfði á liana frá hvirfli til ilja, og
hún þóttist sjá á augabragði hvernig ástatt
væri um hcrinar hagi. María var magrari en
hún átti að sér og Saxon fanst, að roðinn í
kinnum liennar væri eítthvaS grunsamlegur.
Einnig fanst henni augnaráðiS öSru vísi en
hún átti von á því. Hún var vel klædd — of
vel, nð Saxon fanst, og alt útlit hennar fanst
henni eitthvaS óeðlilegt. HvaS eftir annaS leit
hún í kring um sig, eins og hún væri að gæta
að einhverju.
Saxon bvrjaSi að segja eitthvað, en fann
að það, serri hún hafði í huga, var miður viS-
eigandi, svo hún hætti viS þaS. “Þu ættir að
kortia lieim meS mér,” sagði hún í þess stað.
“FvrirverSur þú þig fyrir að láta sjá þig
meS mér?” s]iurði hún og það var auðséð að
henni rann í skap og kannaðist Saxon við, af
fornu fari, að ]iað gat Tueglega komið fyrir.
“Nei, það er ekkert því líkt,” sagði hún, “en
eg kæri mig ekki um að láta nágrannana sjá
mig. ’ ’
“Eg get það ekki, Saxon,” sagði María.
“Mig langar til þess, en eg má það ekki. Eg
verð að ná í næstu lest til Frisco. Eg kom
heim til þín og barði, en }iað var ekkert ljós í
liúsinu. Er Willi enn í fangelsi.”
' “Já, en hann kemur heim á morgun.”
“Eg las um þetta í blöðunum,” sagði María
og bar ört á og leit aftur um öxl sér. “Eg var
í Stockton, þegar þetta kom fyrir.” Svo gekk
hún enn nær Saxon og sagði með miklum áikafa:
“ Þú áfellir mig ekki, Saxon. Mér var ómögu-
legt að bvrja aftur að vinna, eftir að hafa ver-
ið gift kona. Mér féll vinnan svo afar illa. Var
orðin uppgefin á henni, enda var eg víst aldrei
sterk eða dugleg.
“ Þú veizt ekki hvaða andstygð eg hafði á
Jtessaii vinnu, jafnvel á meðan eg var þar þó.
Þetta er vondur heimur, Saxon. Þú gætir aldr-
ei látið þér detta í hug undraðasta partinn af
því, hve vondur hann er. ó, eg vildi eg væri
dauð og laus við þetta alt saman! Nei, nei, eg
get ekki komið til þín núna. Lestin er víst rétt
að fara og eg verð aS ná í hana. Má eg ekki
koma—”
“Flvttu þér nú,” hevrSi Saxon að sagt var
rétt fyrir aftan þær. ÞaS var karlmaður, sem
talaSi og hún sá hann nokkurn veginn þó dimt
væri. Þetta var ekki verkamaður. ÞaS var
auðséð, liann var lægra settur en það, þó hann
væri vel til fara, að hann stundaði heiðarlega
atvinnu.
“Eg er að oma,” svaraði María. “Get-
urðu ekki beðið mínútu?”
Saxon duldist ekki, að Maríu stóS einhver
ótti af þessum manni.
María sneri sér að Saxon.
“Eg verð ,aS flýta mér. Vertu blessuS og
sæl.” sagði hún um leið og hún tók eitthvaS á
milli fingranna úr lófa sínum og lagði það í
lófann á Saxon, og fann hún að það var lítill
peningur. Saxon reyndi árangurslaust, að fá
hana til að taka viS honum aftur.
“GerSu það fvrir mig, að taka við þessu,”
sagði María. “ViS höfum lengi verið vinstúlk-
ur. Þú getur kannske gert mér eins mikla
liægð seinna. Eg kem seinna að sjá þig. Vertu
bles.suð og sæl.”
Hún faðmaði Saxon að sér og börðin á
fallega hattiiium liennar snertu strigapokann,
sem Saxon bar á bakinu og það var eins og
María yrði að beita ofbeldi við sjálfa sig til að
slíta sig buitu og eftir að hún gerði það loks-
ins, stóS hún kyr og horfði á hana.
“Flýttu þér, flýttu þér,” sagði sama röddin
í skugganum.
“GóSa Saxon mín,” sagði María með grát-
staf í kverkunum, og þaut svo út í myrkrið.
Þegar Saxon kom heim, kveikti hún á lamp-
anum og leit svo á peninginn, sem Ma.ría hafði
lagt í lófa hennar. ÞaS var fimm dala gullpen-
ingnr og henni fanst það, eins og á stóð, heil-
mikið fé. Svo fór hún að hugsa um Maríu og
um manninn, sem hún var auðsjáanlega hrædd
við. Enn ein ástæða til aÖ yfirgefa Oakland.
María var ein af þeim, sem lentu á villugotmn.
Hún hafði lieyrt aÖ stúlkur, sem leutu ag,
stigum eins og María, lifðu að meSaltali ekki
nema fimm ár eftir þaö. Hún leit enn a pen-
inginn og kastaði lionum svo í afrennslispipuna
og heyrði hafm renna niÖur í olnbogapipuna.
ÞaÖ var umhyggja fyrir Willa, sem^ kom
Saxon til ]>ess morguninn eftir, aö opna pipuna
og taka peninginn. Hún hafði heyrt, aÖ fang-
ar hefu heldur lélegt fæÖi og henni fanst þaö
alvóg ófært, aÖ gefa Wifla ekki sæmilega aö
borða ])egar hann kæmi heim, eftir aS hafa aldr-
ei fengið ærlega máltíS í þrjátíu daga. Hnn
vissi vel, að honum þótti gott að hafa sm,]or
ofan á brauSið sitt, og talsvert mikið af þvi, og
hún vissi, að honum þótti góð steik og honum
þótti gott kaffi, sem v-ar kaffilitur á en ekki
eins og skolavatn. ,
ÞaÖ var ekki fyr en eftir klukkan mu, að
Willi kom heim. Saxon var betur til fara, en
vanalega, af því hún átti von á honurn. Hún
horfÖi á hann, þegar hann kom í hægÖum sínum
upp aÖ liúsinu og hún mundi hafa hlaupið ut a
móti honum, ef hún hefÖi ekki veigraS sér viÖ
því vegna krakkanna, sem stóöu liinum megin
viÖ strætið og horfðu á hann. Þegar hann ætl-
aði að opna hurðina, opnaðist hún að mnan-
verðu frá og hann ýtti henni svo aftur með bak-
inu, því báðar liendur rétti liann að Saxon.
Nei, hann hafÖi ekki fengið morgunmat, og lion-
um’fanst ekki aÖ hann þyrfti þess, fyrst hann
væri nú kominn til hennar. Hann hafði hvergi
komið á leiðinni nema til rakarans, sem hafði
rakað hann, þó hann hefði ekki getað borgað
honum fvrir þaÖ. Hann liafði gengið alia leið-
ina, því hann gat ekki borgaÖ fvrir sig á stræt-
isvagninum. ÞaS sem hann hafði mesta þörf a.
var aÖ þvo sér og skifta um föt. Hún mætti
ekki snerta á honum, fyr en hann væri búinn
að því. Þegar hann var búinn aÖ ])vo sér og
h:ffa fataskifti, settist hann fram í etdhús og
horfði á Saxon, þar sem hún var að matreiÖa.
Hann tók eftir spre’kunum, sem hún hafði til
eldiviðar og spurði, hvar hún hefði fengið þau.
Hún .sagði honum, hvar hún hefði fengið þenn-
an eldiviÖ og hvernig hún hefði komist af all-
an tímann, sem hann var í burtu, án ]iess að
þiggja nokkra hjáfp hjá verkamannafelaginu,
og rétt þegar ])au voru að setjast til borðs,
sagði hún. lionum að hún liefði hitt Maríu
kveldið áður. Hún mintist ekki íx fimm dalina.
Willi var ekki búinn að renn.a niður fvrsta
bitanum af steikinni, þegar hann alt í einu tók
þeim svipbreytingum, sem Saxon varð hreint
og beint lirædd við. Hann lét bitann út úr sér
aftur.
“Þú fékst peninga frá henni, sem þú kevpt-
ir kjötið fvrir,” sagÖi hann .seinlega. “Þú
hafðir enga peninga og þú gazt ekki fengið
neitt lán hiá kjötsalanum, en samt er kjöt á
borðinu. Er þetta rétt hjá mér?”
Saxon sagði að svo væri.
“HvaS fleira kevptir þú?” spurði hann,
ekki hranalega eða reiðulega, en svo kuldalega,
aS því verður ekki með orðum lýst.
Jafnvel þótt hún ætti þess ekki sjálf von,
gat hún tekið þessu með stillingu og án })esis
að láta það á sig fá. HvaS gerði þetta til? ÞaS
var ekki nema eins og við mátti búast í Oak-
land. Eitt af mörgu til að glevma, þegar hún
færi þaÖan.
“KafifS,” svaraði hún, “og smjörið.”
Hann gerði sér lítið fvrir og tók alt ’kjötiS,
sem þarna var og smjörið líka og fór með þaS
út og kaffinu helti hann líka niður.
“TTvaS hefir þú mikið eftir af peningun-
um?” spurði hann svo.
Saxon hafði þegar sótt peningabudduna
sína og opnað hana. “Þrjá dollra og áttatíu
cents,” sagði hún. “Eg borgaði fjörutíu og
fimm cents fvrir kjötið.”
Hann rendi augum vfir peningana og taldi
þá. Fór svo út að framdyrunum og hún heyrði
hurÖina opnast og lo’kast aftur, og hún vissi, að
hann mundi hafa flevgt peningunum út á
strætið. Þegar hann kom aftur, hafði Saxon
látið kartöflur og ekkert annaÖ á diskinn hans.
Hann leit á kartöflurnar og brauðið og
vatnsglasið, sem hún hafði sett fyrir hann.
“Þér er óhætt aÖ borða þetta,” sagði hún
brosandi. “ÞaS er ekki illa fengið.”
Hann leit snöggvast framan í hana, og það
var eins og hann byggist við að hún væri reið
við sig. Svo settist hann niður, en stóð s’trax
uppp aftur og tók um báðar hendumar á henni.
“Eg ætla að borða rétt strax, en eg verð að
tala við ],ig fyrst,” sagÖi hann og settist nið-
ur og tók hana í fang sér.
“VatniS er ekki eins og kaffið. Það skemm-
Lst ekki þó það standi dálítið. En hlustaðu nú
á mig. Þú ert alt,sem eg á í þessum heimi. Þú
varst ekki hrædd við mig og mér þykir vænt uiri
að eg skyldi gera þaS sem eg gerði rétt áðan.
Nú skulum yið gleyma öllu þessu meÖ Maríu.
Mér þykir eins og þér mjög fyrir hví, hvernig
farið hefir fyrir henni, og eg vildi gjarna^ gera
alt, sem eg ,gæti fyrir hana. Hún mætti gjarn-
an vera hjá okkur, ef hún vildi. En eg vil ekk-
ert hafa með ])að að gera, sem hún aflar. ViS
skulum gle\Tna henni. ÞaS ert þú og eg, Sax-,
on, bara þú og eg, alt annaS getur farið sína
leiS. ÞaS skal aldrei koma fyrir aftur, að þú
þurfir að vera hrædd við mig. Eg finn, að það
dugar ekki fyrir mig að drekka, og eg skal ekki
gera þaS aftur. Eg hefi hagað mér eins og
flón, og hefi látið mér farast illa viÖ þig. En
]>aÖ kemur aldrei fyrir aftur. HingaÖ og ekki
lengra.”
“Eg hefÖi ekki átt að gera ])að, sem eg
gerði áðan, svona fljótlega,” sagði hann enn-
fremur. ‘‘Eg hefði átt að tala um það við })ig.
En eg gerði það nú ekki og það er búiÖ. Skap-
iÖ fór með mig í gönur, nú einé og oftar. Þetta
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjó
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EJVST. - “ MA ’
Offíce: 6th Floor, Bank of HamiltonOhampers
MALDEN ELEVATOR
COMPANY LIMITED
Stjörnarleyfl og ábyrgB. ABalskrlfetofa: Grain Eichange, Wlnnlpeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum skrifstofur I öllum helztu borgum i Vestur-Canada, o*
einka símasamband vi8 alla hvelti- og stockmarkaCi og bjóoum p v -
sklftavinum vorum hina beztu afgreiöslu. Hveitikaup fyrir a ra eni
höndluC meO sömu varfærni og hyggindum, eins og stocks og bon<M.
LeitiC upplýsinga hjá hvaCa banka sem er.
KOMIST 1 SAMBAND VIÐ RADSMANN VORN A PEIRRl
SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Winnlpeg
Regina
Moose Jaw
Swift Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Gull Lake
Assiniboia
Herbert
Weyburn
Biggar
Indian Head
Prince Albert
Toíield
Edmonton
Kerrobert
Til að vera viss, skrifið á yðar Bills of lading: “Advise Malden
Elevator Company, Limited, Grain Exchange, Winnipegr
kom svo flatt upp á mig, og var líka uokkuð,
sem eg gat ekki sætt mig við. Eg ætlast lieldui
ekki til að ])ú gerir þér gott af því, sem þú get-
ur ekki sætt þig við. ’ ’
“Er þér alvara með það, Willi?” sagði hún
og leit beint framan í hann.
“ Já, auðvitaÖ.”
“J>á skal eg segja j)ér nokkuð, sem eg get
með engu móti sætt mig við lengur, og eg get
ekki lifað, ef eg verð að sætta mig við.”
“ Já, hvað cr það?” spurði hann.
“Það er nokkuð þér viðkomandi,” svaraði
liún.
“Láttu mig þá heyrá það,” sagði hann.
“Þú veizt ekki hverju þú ert að lofa, er eg
hrædd um. ÞaÖ er kannske betra fyrir þig að
hugsa þig um áður en þú lofar ])essu.”
“Þú skalt ekki þurfa að sætta þig við það,
sem þú ekki getur sætt þig við.”
“Það fyrsta er þá það,” sagði hún, “að þú
verður alveg að liætta að berja á öðrum mönn-
um, og það þó þeir séu verkfallsbrjótar.”
Hann opnaði munninn, eins og hann ætlaSi
aS segja eitthvaS, en liætti viS þaS.
“AnnaS er þaS, aS viS verSum aS fara frá
Oakland.”
“HvaS ertu nú aS segja, ” sagSi hann.
“Eg er aS segja, aS viS verSum aS fara
burt frá Oakland. Eg get ekki verið hér mikiS
lengur. Við verðum aS fara frá Oakland.”
“Hvert?” spurði hann eftir langa þögn.
“EitthvaS. Hvert sem vera vill. Revktu
vindling og reyndu aS liugsa um þetta.”
Hann horfði á hana hálfráðaleysislega.
“Er þér þetta alvará?” spurði hann loks-
ins.
“ Já, full alvara,” svaraði hún. “Mér er það
eins mikiS áhugamál að fara frá Oakland, eins
og þér var að losna viS steikinaa og kaffið og
smjöriS.” __ .
Ilenni fanst hann taka á öllu, sem hann átti
til, þegar hann bjóst til aS svara.
“ Jæja þá, ef þú vilt endilega fara frá
Oaklancí, þá s’kulum við bara gera þaS. Eg hefi
ekki mikils að sakna. Oakland hofir ekki veriS
mér mikiS. og eg býst viS aS eg ætti aS geta unn-
ið fvrir okkur annars staðar, eins vel og hér.”
ÍTÚn sagSi horium alt sem greinilegast sem
hún gat, hvaS hún hafði um þetta hugsaS, og
hvaS hún hafði ráðiS viS sig. Hún hlífðist ekki
einu sinni viS aS segja honum, aS hún liefSi far-
ið að sjá Dr. Hentley og heldui- ekki aS minn-
ast á ])á óreglu, sem Willi hefði lerit í. Hann
dró hana enn fastar aS sér. Tíminn leiS.
Kartöflumar kólnuSu og eldurinn brann út í
eldavélinni.
Þau stóðu upp, og Willi leit á kartöflurnar
á diskinum sínum.
“Þær eru orðnar ískaldar, ” sagði hann og
sneri sér ,að Saxon. “FarSu bara í annan kjól
og svo skulum viS fara lít og fá okkur aS borðg.
Það er víst ekki of mikið, þó við gorum okkur
einhvern dagamun, fvrst við erum nú í þann
veginn að yfirgefa Oakland, þar sem við höfum
alt af verið. Við ])urfum ekki að ganga, því eg
get fengið tíu cents lánuð hjá rakaranum, og
eg hefi nóg af rusli, sem eg get fengið töluvert
af peningum út á með því að veðsetja það.”
Þetta rusl, sem hann talaði um, reyndist að
vera medalíur og verðlaunapeningar, sem hann
hafði fengiÖ á ýmsum tímum í hnefaleika-sam-
kepni. Gyðingunum, sem lánuðu peninga út á
vmsa. hluti, leizt vel á þetta, og þegar hann kom
út frá þeim, hafði hann handfylli af silfurpen-
ingum. Hann fór inn í næstu tóbaksbúð og
kevpti sér vindil, sem ekki var valinn af verra
endanum.
Þau voru bæði kátari og glaðari, en þau
höfðu lengi v(*riÖ og þau komu sér saman um
að borða á sama stað, sem þau höfðu borðaö
kvöklið, sem þau giftu sig.
Saxon stakk uppp á ])ví, að þau skvldu lat-
ast vera ógift, því ])á mundu þjónarnir verða
'enn liðugri að stjana undir þau.
“ Já, það skulum við gera,” sagði Willi.
“Og við skulum fara inn í einn af litlu I)orðklef-
unum, þar sem við getum verið út af fyrir okk-
ur, og þar sem þjónamir verða að banka á
hurðina í hvert sinn, sem ])eir ]>urfa að koma
inn.”