Lögberg - 22.08.1929, Blaðsíða 3

LÖGBERG PTMT’JDAGINi; 22. ÁGÚST 1929.
Bls. S.
:
EINVÍGIÐ.
SÓLSKIN
“Eg ætla a8 . vera Skarphéðinn,” sagði
Tryggvi. Hann sveiflaði smalaprikinu sínu í
kringum sig.
“Þá s'kal eg vera Gunnar á Hlíðarenda,”
svaraði eg. Síðan tók eg prikið mitt og gekk
fram á hlaðvarpann, móti Tryggva. Hann var
all-vígamannlegur, og skoraði mig á hólm. Ein-
vígið byrjaði nú með ógurlegu vopnabraki.
“Æ! æ! ætlarðu að berja mig svona” sagði
Tryggvi.
“Það dugar nú ekki að æja,” svaraði egj
“það reynir ekki á hreysti kappans fyr en á
hólminn er komið.”
“Spvrjum að leikstokum en ekki að vopna-
viðskiftum, ” sagði Tryggvi. Hann hendir frá
sér prikinu sínu og 'hlevpur inn.
“Eg væri þá ekki Gunnar á Hlíðarenda, ef
eg gæti ekki haft við öðrum eins skussa,” taut-.
aði eg og rak prikið mitt svo fast ofan í hlaðið,
að það stóð þráðbeint upp á annan endann.
Eg hætti samt þessu gorti, þegar eg sá hvar
Tryggvi kom aftur fram í bæjardyrnar með
stóran potthlemm. Hann þrífur prikið sitt og
veður að mér af nýju. Bardaginn var nú all-
harður, en mér veitti miður, því að mig vant-
aði skjöld, og átti því nóg með að verjast högg-
um, en Tiyggvi hlífði sér með potthlemmnum,
— nei, nei, með skildinum, vildi eg sagt hafa.
“Það var eins gott fvrir þig að flvja,” org-
aði Tryggvi á eftir mér, þegar eg hljóp inn
göngfn. Eg hélt samt áfram inn í eldhúsið og
fór að skima í kring um mig. Stór pottur hékk
yfir hlóðunum, og í honum vall og kraumaði
mjólkurgrautúrinn.
“Það er ekki fyrir hvern skussann að bera
þenna skjöld,” sagði eg við sjálfan migf Eg
þreif hlemminn af pottinum og hljóp fram
göngin. Svo var eg í miklum vígamóði, þegar
eg kom út á hlaðið, að eg beit í skjaldarrönd-
ína. Það var líka svo inndæl mjólkurskán, —
það var ekki betra, að hún færi í skarnið, — það
var eins gott, að hún færi upp í mig, fvrst eg
beit nú í skjaldarröndina á annað borð. Jæja,
sleppum öllu gamni; áfram með bardagann!
“Nú stöndum við báðir jafnt að vígi,” sagði
©g og hjó til Skarphéðins með atgeimum mín-
um. Hann brá óðara fyrir sig skildinum, og
hjó afur til mín með öxinni Rimmugýgi. Það
glumdi í potthl .... það glumdi í skjöldunum
og söng í sverðunum okkar, segi eg. Atlagan
varð nú bæði hörð og löng, og tvísýnt um, hvor
sigra mundi.
“Það verður dáindis-góð regla á miðdegis-
matnum í dag. En við hverju er að búast, þeg-
ur þið stelið potthlemmunum, óþektar-angamir
ykkar! Þið skuluð fá að kenna á kmmlunum á
mér, ef eg næ í ykkur.” Svona lét eldabuskan
dæluna ganga, þegar hún kom út á hlaðið. Hún
nær ekki upp í nefið á sér fvrir reiði, og æðir nú
fram á vígvöllinn.
“Við skulum vera fóstbræður”, mælti Skarp-
héðinn .... “0g berjast við tröllskessuna, ”
bætti eg við, því að ekki skorti mig hugrekki,
þar sem eg var Gunnar á Hlíðarenda.
^ Við fóstbræður gengum nú alvopnaðir fram
móti tröllskessunni, en hún ’hopar hvergi, þótt
vopnlaus sé.
“Það verður dáindis-góð regla á miðdegis-
matnum,” nöldraði tröllskessan, um leið og hún
réðst á fóstbróður minn. Eg veð nú að baki
hennar og ber skjöldinn fvrir mig, en hún gef-
ur mér olnbogaskot svo mikið, að eg kútveitist
niður varpann. Til allrar hamingju misti eg
þó hvorki atgeirinn minn né skjöldinn. Þegar
eg stend upp aftur, sé eg hvar Skarphéðinn
stendur varnarlaus í hlaðvarpanum. Við fóst-
bræður hlupum nú vfir hvað sem fyrir varð,
og þorðum ekki að líta, við fyr en við Vorum
komnir upp á kvíavegginn.,
Mér fanst eg nú ekki lengur vera Gunnar á
Hlíðarenda, og Tryggvi fór að efast um að
hann væri Skarphéðinn. Við höfðum nefnilega
aldrei heyrt getið um það í fslendingasögum,
að þeir, kapparnir, Gunnar og Skarphéðinn,
hef(5u lagf á flotta undan einni eldabusku, sem
auk þess var Vopnlaus; en mikið má það samt
vera, ef við Tryggvi litli verðum ekki stór-
frægir fyrir einvígið.
SÖNGMÆRIN.
“Það væri annars nógu gaman að hevra eitt
lag núna,” hugsaði eg, þegar mér var litið á
Nínu litlu. Hún var að klifrast upp á stólinn,
sem stóð rétt fyrir framan orgelið. Mundi hún
ekki geta sungið og spilað á orgelið fvrir mig?
Það var alls ekki óliugsandi.
__ Þegar eg var búinn að hjálpa Nínu upp á
stólinn, tók eg eftir því, að hún var ekki nógu
prúðbúin til að syngja fyrir mig, því að eg var
nú alt í einu orðinn svo auðugur og tiginn
'herramaður. — En hún? já, hún var nú hvorki
meira né minna en heimsfræg söngmær.
Eg fór sjálfur að útvega henni búninginn,
°g tók alt það, sem eg áleit, að samboðið væri
göfugri söngmey að bera utan á sér. Eftir
htla stund kom eg með fult fangið af dýrindis-
hlæðnaði, og fór að prýða söngmevna. Fvrst
l^gði eg mórauða þríhyrnu yfir herðarnar á
henni, svo lagði eg rauðan vasaklút á aðra öxl-
ma, en svartan sokk á hina; loks skreytti eg
höfuðið með hvítu koddaveri. Ó, hvað söng-
mærin var nú yndisleg!
. “hfá eg biðja yður, fröken- að spila og syngja
oitt lag fyrir mig?” sagði eg, í hátíðlegum róm,
°g hneigði mig djúpt, en við það færðust gler-
augun ihennar mömmu mimiar svo langt niður
á nefið á mér, að eg sá alt með benim augum;
varð eg því feginn, því að eg sá reyndar alt af
illa með gleraugna-grevjunum, þó að eg neydd-
ist til að setja þau upp við svona hátíðlegt
tækifæri.
“Aðeins eitt lag,” tók eg upp aftur. Söng-
mærin brosti blíðlega og byrjaði að syngja:
“La, la, la”. Því það var nú einmitt fallegasta
kvæðið, sem hún ‘kunni. Eg varð bæði að stíga
orgelið og styðja söngmeyna, því að hún var
ekki nema á þriðja árinu. Það var yndi að
horfa á 'hvítar og nettar hendumar hennar,
þegar hún var að spila. Lagði hún ýmist slétt-
an lófann ofan á nokkrar nótur í röð, eða hún
lumbraði á þeim með kreptum hnefanum!
Stundum snerti hún líka aðeins eina nótu, svo
ósköp viðkvæmt, með einum fingri. Það var
auðheyrt, að söngmærin kunni að spila bæði
sterkt og veikt, eftir því sem bezt átti við, enda
hlustaði eg með undrun og aðdáun á sönginn og
organsláttinn.
Eg var orðinn fremur háleitur og herra-
mannlegur á svipimi, þegar eg heyrði alt í einu
'hljóðskraf fyrir aftan mig. Áður en eg gat
áttað mig, kom mamma hennar Nínu litlu inn
í stofuna, og kenslukonan frá Ytri-Ey með
'henni. Það var nú sök sér, þó að þær kæmu irin
til okkar, en þær hefðu þá getað þagað og
hlustað á sönginn með lotningu; en það var nú
ekki því að heilsa. Þarna fara þær að flissa
og hlæja.
“Sko mig, 'hvað eg er fín!” sagði söngmær-
in brosandi, um leið og hiín leit til mömmu
sinnar. Við þessi orð hækkaði hláturinn, svo
að mér fór ekki að lítast á biikuna.
Æ, hvað hamingjan er 'fljót að snúa við
manni bakinu. Eg, herramaðurinn sjálfur, var
á svipstundu orðinn sauðsvartur almúgadreng-
ur! Og söngmærin heimsfræga var alt í einu
orðin barn.
Eg laumaðist svo lítið bar ó fram í göngin
og út á hlaðið. Mér þótti svo gott að láta sval-
an blæinn leika um kinnar mínar; mér var svo
heitt á þeim, — alveg eins og eg hefði roðnað
nýlega. — Bernskan.
KAPPGLIMAN.
Skæðadrífan var mikil. Við Trvggv vorum
að glíma út í snjóskaflnum, þegar einn vinnu-
maðurinn kom út og mælti: “Þið eruð ekki
nógu fjörugir, drengir. Þið eigið að glíma af
meira kappi. Eg skal nú gefa hvorum ykkar,
sem fellir hinn, þenna eineyring, sem eg held á
í hendinni.”
'•Það var eins og olíu væri helt í eld. Þarna
glímdum við í skaflinum, eins og um heilt
konungsríki væri að tefla.
“Eg á hann,” kalaði Tryggvi, þegar eg féll
á annað lméð.
“Ekki að marka,” sagði eg og slepti ekki
glímutökunum.
Við glímdum enn góða stund, þangað til eg
gat komið svo laglega hælkrók á Trvggva, að i
hann féll aftur á bak í snjóinn.
“Drengilega gert!” sagði vinnumaðurinn,
um leið og hann rétti mér eineyringinn.
f þessu bili kemur einn fjármaðurinn heini
á hlaðið. Hann hafði séð til okkar, meðan hann
var á leiðinni heim frá fjárhúsunum.
“Mikið dauðýgli getið þið veríð!’.’ sagði fjár-
maðurinn. Hann leit glettnislega til okkar
Tryggva. “Eg skal nú gefa hvorum vkkar ein-
eyring, sem fellir hinn. Sá sem stendur, skal
vera mikill maður, en sá sem dettur, aumasti
amlóði.”
Þetta gátum við Tryggvi ekki staðist. Við
þutum aftur saman og tókum glímutökum. Mér
fanst Tryggvi vera miklu sterkari en áður.
Hann sveiflaði mér kringum sig eins og fisi,
en eg naut þess, að eg var liðugri, og reyndi eg
því að bregða honum.
“Bræðrabvlta, ” hrópuðu piltarnir, þegar
við Tnrggvi duttum báðir á höfuðið ofan í snjó-
inn. Þeir hlógu dátt, þegar við vorum að velt-
ast þarna í snjónum, og spöruðu hvorki bitur
eggjunarorð né fögur fvrirheit.
Við Tryggvi þjótum saman einu sinni enn,
og tökum glímutökum. Það var eins og við
værum ekki með öllum mjalla. Við vorum orðn-
ir kófsveittir. Snjórinn þyrlaðist upp fyrir
höfuðið á okkur, og út frá okkur í allar áttir.
Það var alveg eins og það væri kominn ber-
serksgangur á okkur Trvggva. Hann hóf mig
upp í háa loft; eg kom niður á grúfu, og sökk
næstum því á kaf í snjóinn, því að það var svo
mikil lausamjöll.
“Drengilega gert!” sagði fjármaðurinn,
um leið og hann fékk Tryggva einevringinn.
Síðan fóru vinnumennirnir hlæjandi inn, en
við Trvggvi dustuðum snjóinn hvor af öðrum,
enginn munur, hvorki á verðlaunum okkar né
frægð. — Bernskan.
PIPPA.
(Þýtt.)
f lit-la þorpinu Asola snerust stóru hjólin í
silkiverksmiðjunni dag og nótt og nótt óg dag,
árið út og árið inn. Að minsta kosti sýndust
litlu bömunum þau aldrei stöðvast eitt einasta
augnahlik, heldur alt af snúast og snúast við-
stöðulaust.' !Og það var alveg eins og hjólin
syngju um leið og þau snerust.
Það stóð alveg á sama, hvar farið var um
þorpið, söngurinn í hjólunum lieyrðist allstað-
ar. Og þó enginn gæti með vissu heyrt hvað
það var, sem lijólin sungu, þá fóru allir glaðir
til vinnu sinnar eða flýttu sér ánægðir hvert
sem fara þurfti, þegar þeir heyrðu þennan sí-
felda söng.
Allir íbúarnir í Asola voru upp með sér af
silkiverksmiðjunni, sem vann nótt og dag.
Sérstaklega kom það í ljós hjá börnunum.
Allra minstu angarnir fóru þétt upp að rúðun-
unum í lægstu gluggunum, því þeir gátu ekki
teygt sig hærra, og horfðu inn í stóra, dimma
salinn, þar sem stóru hjólin voru. Og þegar
þessi litlu börn 'horfðu undrandi á vélarnar,
voru þau að brjóta heilann um það, hvort þau
mundu nokkurn tíma komast svo hátt í heim-
inum, að geta búið til silki; það var það hæsta,
sem þau gátu hugsað sér.
Hin börnin, sem dálítið voru eldri, undu
silki upp á spólumar og' hjálpuðu til að vefa;
og þegar þau horfðu á fallegu silkidúkana í
búðarglugganum, eða þegar þau sáu fínar kon-
ur á gangi í silkikjólum, þá skein ánægjan út
úr augum þeirra og það var eins og þau segðu:
‘ ‘ Sjáið þið bara hvað ])etta er fallegt! við
hjálpuðum til þess að búa það til. Þessi kona
þarf á oklcar vinnu að halda! Okkar vinna er
nauðsynleg.”
Og 'sálir þessara saklausu barna voru gagn-
teknar af gleði og fullar af sólskini, þegar þau
hugsuðu um það, að þau gæti 'hjálpað til að
vinna svona nauðsynlegt verk.
Maður sem var skáld, segir frá því að lítil
stúlka, sem Pippa liét, hafi átt heima í þorp-
inu Asola. Hún vann alla daga í silkiverk-
smiðjunni og vatt silki upp á litlu spólurnar.
Þessi litla stúlka fékk aðeíns einn frídag á
hverju ári; þann dag átti hún algerlega sjálf
og hún mátti nota hann til hvers sem liún vildi.
Það var mikill dýrðardagur fyrir Pippu litlu;
þá gat hún gengið út um guðs græna jörðina
eða blómskrevttan liagann, eða farið út í fall-
egu, skrítnu 'hæðirnar, sem vom fvrir utan
þorpið. Og þessi eini frídagur var svo ríkur
af gleði og unaði fyrir Pippu litlu, að geislar
hans skinu umhverfis hana og hún sá ekkert
annað en sólskin og heiðríkju langan tíma á
eftir; og hana drevmdi vakandi, þar sem hún
var við vinnu sína um þennan eina frídag, sem
hún átti aftur von á næsta sumar. Ánægjan og
tilhlökkunin entist hemji alt árið á milli frí-
daganna, og hún söng í samræmi við suðið í
spólunum sínum, þegar þær snerust fyrir afli
vélanna.
Svo var það eitt kvöld, þegar hún hætti að
vinna og vissi að næsti morgun kæmi með bless-
aðau frídaginn hennar, þá fanst lienni eins og
þessi dagur yrði að nokkurs konar veru, sem
hún gæti talað við og látið heyra til sín, og hún
sagði: Blessaður góði Dagur minn, eg er Pippa
litla og þú ert vinur minn; þú ert það eina, sem
færir mér gleði alt árið og gerir mig sæla.
Komdu tl mín mildur og brosandi og eg skal
gera hvaða kærleiksverk sem þú vilt í staðinn
fvrir það hvað þú ert góður.”
Og svo rann hann upp þessi blessaður dag-
ur, bjartur og dýrðlegur.
Pippa litla fór snemma á fætur sæl og svngj-
andi; hún söng um sólargeislana og um fallegu
liljuna sína og um ánægju lífsins. Hún hentist
út úr húsinu og hljóp út í sólskinið. Grasið
svignaði í bvlgjum, þegar morgunblærinn þaut
um það, og langi vegurinn með gula sandinum
lá fram undan Pippu litlu eins og spunnið
sil'ki.
Hún söng og söng í sífellu, nærri því óaf-
vitandi, og söngurinn hennar var svo undur
fagur; enginn hafði heyrt hann áður; hann var
alveg eins og fegursti fuglasöngur, nema full-
komnari að því leyti, að hún söng orð; bless-
aðir fuglarnir geta það ekki — að minsta kosti
ekki orð, sem við skiljum.
Og söngurinn hennar Pippu litlu var svo
þrunginn af gleði, að þegar sorgarskáldið
heyrði hann, þá hætti það að raula einmanalegu
söngvana sína og hlusta'ði á þennan söng þang-
að til allir strengir hjarta lians endurómuðu
söng gleðinnar og ánægjunnar. Og þegar
skáldið lieyrði ekki lengur il Pippu litlu, byrj-
aði það sjálft að syngja þetta yndislega lag,
og söng það svo skýrt og liátt, að það fylti alt
loftið með dýrðlegum ómum.
Börnin, sem léku sér á götunni, fóru að dansa
og hlægja, þegar skáldið söng, og það var eins
og gamla fólkið yngdist npp, þeim höltu fanst
sem þeir gætu hlaupið og hinir blindu, sem
báðu ölmusu á strætum og gatnamótum,
glejundu því að þeir voru sjónlausir. Þessi
söngur, sem skáldið hafði lært af Pippu litlu,
var svo þrunginn af dýrð morgunsins. En
Pippa litla vissi þetta ekki; hún hafði haldið
áfram syngjandi.
Fvrir utan þorpið voru menn að vinna;
þeir voru að bvggja stórkostlegan kastala.
Binn þeirra var unglingur, sem vann við það
að búa til stiga og hann var ákaflega þunglynd-
ur og sorgmæddur. Hann þráði það, að vinna
að einhverju, sem væri fagurt, einhverju lista-
verki; um það hafði hann alt af dreymt. En
nú var það hlutskifti lians að búa til stiga og
tröppur, sem gengið var á; hann varð að vinna
við það að byggja undir fæturna á hinu fólk-
inu og honum fanst það svo sorglega lágt og
lítilmótlegt starf; þessi vonbrigði gerðu honum
lífið dimt og dapurt.
Þar sem hann laut þreytulegur við verk sitt,
heyrði hann einkennilegan og dýrðlegan söng
einhvers staðar úr fjarlægðinni á bak við skóg-
inn; og þessi orð voru í söngnum:
j Proíessional Cards
DR. Ao BLONDAL
Medlcal Arta BId(.
Stundar sérataklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er aS hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. fc.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Vlctor St.
Siml: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
- ■■ ' , ^
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 Paris Bldg. Winnipeg
Fasteignasalar. Leigja hú*.
Útvega peningalán og elda-
ábjrrgð af öllu tagi.
Phone 26 349
Eeeidence Office
Phone 24 206 Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.B.
íslenzkur lögfræðingur
708 Mining Exchange
366 Main St. .Winnipeg
DR S. J. JÓHANNESSON
stundar lækningar
og yfirsetur.
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frá 6—8 að kveldinu.
Sherburn St. 532 Sfmi 30 877
Gw W. MAGNUSSON
Nuddlœknir.
609 Maryland Street
Þriðja hús norðan við Sarg.)
PHONE: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 545. Winnipeg
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingur.
Skrlfstofa: Roocn 811 McArttwor
Building, Portage Avo.
P.O. Box 165«
Phonea: 26 849 og 2« 84«
LINDAL, BUHR &STEFÁNSS0N
Islenzklr lögfræOlngar.
356 Main St. Tals.: 24 »«2
pelr hafa einnlg akrifatofur aS
Lundar, Ríverton, Glmll og Plnes
og eru þar aö hltta 4 eftlrfylgj-
andl tlmum:
I.unrtar: Fyrsta miðvlkudag,
Riverton: Fyrata fimtudac,
Qimll: Fyreta miövikudag,
Piney: PriBJa föetudag
I hverrjum mAnuBi
J. Ragnar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
tslenzkur lögmaður.
Rosevear, Rutherford, Mcln-
tosh & Johnson.
910-911 Electric Railw. Cmbrs.
Winnipeg, Canada
Sími: 23 062 Heima: 71 753
Cable Address: Roscum
JOSEPH T. THORSON
isl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa:
308 Mining Exchange Bldg.
Main St. south of Portage
Phone: 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LL.B.
Lðgfræðingur
Skrfstofa: 702 Confederation
Life Building
Main St. gegnt City Hall
Phone: 24 587
A. C. JOHNSON
S07 Oonfederation Uh SMs
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna. Tek-
ur að sér aS évaxta sparifé fölks.
Selur elds&byrgð og bifreiða ábyrgð-
Ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundia.
Skrifstofusimi: 24 263
Heimastmi: 33 328
A. S. BARDAL
84« Sberbrooke 8b
Selur llkkietur og annaet ura *t-
Carlr. Allur útbúnaður ■* beoaL
Enníremur eelur bann illsk naar
minnisvarSa og lecetelna.
Skrifstofu tals. 86 607
Helmllle Tals.: M M*
ALLAR TEGUNDIR FLUTN-
INGA.
Nú er veturjnn genginn í garð,
og œttuð þér þvi að leita til min,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
JAKOB F. BJARNASON
668 Alverstone. Sími 71 898 |
Dr. C. H. VR0MAN
Tannlaknir
605 Boyd Bulldlng Phone I* 1T1
WINNIPEQ.
ÞJOÐLEGASTA
Kaffi- og Mat-*ölnhú*ið
sem þeeel borg lieflr nokkorn tíma
haft l"nnr vébanda sinna
Fyrlrtaka mé.ltíðlr, skyT, pönnu-
kökur, rullupyttsa. og þjöðrmkale-
kaffL — Utanbæjarmenn f* aé
ÉLvalt fyrst hreaslngu *
WEVEL OAFE, •»* Sargeot Ave
Sfanl: B-S1S7.
Rooney Stevens. elgandv.
S1MPS0N TRANSFBR
Verzla með egg-*-d«g h»nsnaföður.
Annast elnnlg um allar tegundlr
flutnlnga.
681 Arlington St., Winnipeg
“Öll nytsöm vinna er virt af guði jafnt
og vegleg öll þau störf, sem gera þarf.”
Ungi maðurinn reis upp og rétti úr sér^það
var eins og ljós skini í augum hans og upp frá
'þessari stundu varð lionum það hin mesta
ónægja, að vanda sem allra bezt jafnvel hin lít-
ilmótíeg^ustu verk, seitt lionum var trúað fyrir.
Um kvöldið var Pippa litla þreytt; hún hátt-
aði og lagðist út af í litla rúmið sitt, og svo
fan-st henni aftur að frídagurinn hennar, sem
nú var að kveðja, væri orðinn að nokkurs konar
veru, sem bún gæti talað við, og 'hún sagði við
hann: “Blessaður góði Dagur minn! Því
léztu mig ekki vinna neitt kærleiksverk til þess
að borga með gleðina, sem þú gafst mér”
En dagurinn vissi betur.
Og næsta morgun fór Pippa litla til vinnu
sinnar í silkiverksmiðjunni og bélt áfram að
vinda silkið upp á spólurnar, og hún var svo
gagntekin af gleði, að hún söng við vinnu sína
allán dagimi. Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.