Lögberg - 05.09.1929, Blaðsíða 4

Bls. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. SEPTEMBER 1929.
iLögtjerg
Gefið út hvern fimtudag af The Col-
umhia Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
|| The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanaskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The "Lögberg” is printed and published by
o The Columbia Press, Limited, in the Columbia
(1 Buildlng, 695 Sargent Ave., Wlnnipeg, Manltoba.
Lj«<=3«
50C=>0C
o
fr

1 1 Ófriðarblika
Undanfarnar vikur hefir verið ærið róstu-
samt í landinu lielga. Að vísu verður þó tæp-
ast sagt, að um reglulegt borgarastríð hafi ver-
ið að ræða, sem betur fer, en þrátt fvrir það,
má ástartdið þó all-ískyggilegt kallast. Þeir,
srm að skærunum standa, og borist hafa á bana-
spjðtum, eru Arabar og Gyðingar. Hefir hvað
ofan í annað slegið í alvarlega brýnu milli þjóð-
flokka þessara, einkuin á svæðinu milli Dan og
Beersheba, og manntjón orðið nokkurt á báðar
hliðar.
Bretar hafa þegar kvatt saman allmikið lið,
til þess að halda uppreistarfylkingum Araba í
skefjum, og er þess að vænta, að þeim megi
a'uðnast að lækka ófriðaröldurnar, eða helzt
slétta þær út með öllu.
dögum Hassan iVI Raschid, hefir tierfrægðin
sollið þeim í brjósti, og setið fyrir öllu öðru. 1
liugum þeirra, var hernaðurinn eitt af megin-
skyldustörfunum. Alt annað varð að sj'álfsögðu
að sitja á hakanum Aröbum er vel kunnugt
um útreið Indíánaflokksins í Ameríku. Og þeir
virðast hafa það einhvern veginn á meðvitund-
inni, að slík muni örlög þeirra sjálfra verða,
nema því aðeins, að þeim auðnist að hrekja Gyð-
inga á brott úr Palestínu, áður en þeir skjóti
dýpri rótum, en komið er.
Þegar fram í sækir, breyta Arabar vafa-
laust um háttu. Við aukna mentun, hljóta að
rísa upp með þjóðinni foringjar, er beint geta
henni á rétta braut. Mun henni þá sennilega
skiljast sú gullna meginregla, að holt er að hver
búi að sínu.
Frá hvaða sjónarmiði sem skoðað er, hlýt-
ur ástandið í Palestínu að skoðast næsta íhug-
unarvert. Að Arabar geti gert margvíslegan
usla, bjóði þeim svo við að horfa, er ekki nokk-
urt minsta vafamál. Á hinn bóginn hafa Bret-
ar heitið Gvðingum því, að halda hlífiskildi vf-
ir föðurlandi þeirra, og tryggja þeim þar fram-
tíðardvöl, ihvað sem í skerst, og frá því víkja
þeir ekki undir nokkrum kringumstæðum. Og
við það verða Arabar að sætta sig, hvort sem
þeim líkar betur eða ver.
Óútmálanlegt harmsefni
Aðfaranótt síðastliðins sunnudags, vildi til
hið allra ægilegast tjón, af völdum eldsvoða, er
komið liefir fyiir í sögu Winniegborgar. Brann
þá til kaldra kola fjölbýlishús eitt, Medway
Court, en níu manneskjur, er íbúðir höfðu þar
á leigu, urðu bálinu að bráð, auk þess sem
nolfkrir sættu meiri og minni meiðslum.
Atburðir þeir, er verið hafa að gerast í Pal-
estínu, eru víðtækari og djúþættari en svo, að
bundnir séu við þetta eina land. Við Jerúsalem,
sem og reyndar við landið helga í heild, eru
tengdir þeir atburðir, er kærir eru miklum hluta
hins mentaða heims. Og því má heldur eigi
gleyma, að í viðbót við það, hve land þetta er
heilagt í augum kristinna manna og Gvðinga,
er það einnig í hávegum haft hjá Ishmaelslýð,
er fvlgir stranglega kenningum Móhameðs.
Skærur þær, er um þessar mundir eiga sér
stað í Palestínu, komu í rauninni engum á ó-
vart. Það var farið að sjóða upp úr pottinum
í ágústmánuði 1928, er Arabar stofnuðu, hina
svonefndu lögreglufylkingu, er í raun og veru
var ekkert annað, en fylking slyngustu víga-
manna.
•
í síðastliÖnum ágústmánuði, stofnuðu ungir
Gyðingar í Palestínu, smá-herdeildir víðsvegar
um land, og nefndu þær Fascista herdeildirnar.
Maður sá, er frumkvæði átti að stofnun þeirra,
var ungur Gyðingur, Vladimir Jabolinski að
nafni, æsinga seggur hinn mesti, er það hafði
sett sér að markmiði, að ná sér niðri á kristn-
um mönnum og Aröbum. Sendi hann fylking-
ar sínar hvað ofan í annað til móts við Araba,
og var um eitt skeið helzt ekki annað fyrirsjá-
anlegt, en til mannskæðra vígaferla myndi
draga, og hefði vafalaust gert, ef Bretar hefðu
eigi þegar skorist í leikinn. Arabar hugðu á
hefndir gagnvart Gyðingum út af tiltæki
þessu, og það er einmitt sá hefndarhugur, sem
um þessar mundir er að brjótast út. Þó má
vafalaust með sanni segja, að upptökin eigi
sér dýpri rætur.
Um þær mundir, er stjóm Bretlands gekk
inn á, að greiða götu Gyðinga til síns forna
föðurlands, var því yfirleitt tekið með fögnuði
af flestum öðrum en Arö'bum, er óttuðust að
við það kvnni að verða að einhverju levti,
þrengt að hag þeirra.
Það liggur í augum uppi, að stefnu Breta í
sambandi við þetta, fylgdi eigi all-lítill vandi.
Arabar voru herskáir mjög, og höfðu í raun-
inni um langt skeið átt landið, eða að minsta
kosti haft þess full not. Benda má og á það, að
Bretar höfðu nokkra fvr heitið Aröbum full-
tingi til þess að hefja hið forna veldi þeirra til
• öndvegis á ný. Lögðu Arabar þann skilning í
þetta, að þar með ætti Palestína að verða
þeirra ómótmælanleg eign um aldur og æfi.
Með þetta fyrir augum, lögðu Arabar á það alt
hugsanlegt kapp, að hrekja Tyrki burt úr Pal-
estínu fyrir fult og alt. An þeirra hjálpar, er
mikið vafarfaál, ‘hvort bandaþjóðunum hefði
auðnast að vinna þar fullnaðar.sigur á Tvrkj-
um.
Samkvæmt yfirlýsingn þeirri, sem kend er
við Balfour lávarð, og hét Gvðingum fullum
umráðum yfir sínu forna föðurlandi, er þess
jaf'nframt getið, að réttar Araba skuli á öllum
sviðum vandlega gætt. Að því er stjórn Bret-
lands áhrærir, verður ekki annað með sanni
sagt, en að hún hafi samvizkusamlega efnt lof-
orð sín í þessu efni. Samt sem áður er það
engan yeginn torskilið, þótt Aröbum finnist
sem þeir hafi á einhvern hátt verið afskiftir.
Þetta fagra og söguríka land, er um langt skeið
hafði verið aðsetur margra þeirra, var nú kom-
ið i hendur Gyðinga og orðið að vöggu þeirra í
annað smn. ^ Palestína var á hröðu framfara-
skeiði. Nvtízkuborgir, svo sem Tel Aviv, þutu
upp á einni nóttu, ef svo mætti að orði kveða.
Arabar eru vígahetjur miklar. Alla leið frá
í tilefni af þessum óútmálanlega sorgarat-
burði, hlýtur sú spuraing að koma upp í hug-
um allra alvarlega hugsandi manna, hvort ekki
sé eitthvað óverjanlega bogið við öryggistæki í
þeim byggingum, þar sem slíkt óskapa slys get-
ur að höndum borið og það, er hér um ræðir.
Er verið að leika sér með mannslífið, eða hvað !
Er það þó ekki mannslífið sjálft, er öllu öðru
gefur gildi, hvort heldur er um fjölbýlishús að
ræða, eða eitthvað annað? Það getur ekki haft
neinn óskapa kostnað í för með sér, að láta til
dæmis kaðal og krók fylgja hverri íbúð, þannig,
að fólk gæti rent sér eftir honum niður, ef voða
bæri að höndum. Æ'tli nokkur slík öryggistæki
hafi verið til taks í þessari umræddu byggingu,
er voðann bar að ? Slys, þessu lík, mega aldrei
að eilífu endurtaka sig í sögu borgarinnar.
Siðferðis- og sæmdar-meðvitund borgarbúa,
þolir ekki endurtekning slíkra attiurða.
Vert er, að þess sé að makleikum getið, að
almenningur mun nokkurn veginn sammála um
það, að slökkvilið borgarinnar hafi komið
frækilega fram, og og reynt alt, er í valdi þess
stóð, til að bjarga.
Blaðamenska
Einum merkasta blaðamanni Norðurálfunn-
ar, Mr. C. P, Scott, ritstjóra blaðsins Manchest-
er Guardian, fórust einhverju sinni þannig orð
um blaðamensku:
“Alt, sem lífsanda dregur, þarf á eindrægni
að lialda, meginreglunni miklu, sem lífsmáttur
og þroski byggist á. Sama reglan gildir, þeg-
ar um fréttablöð er að ræða. Því fullkomnari,
sem eindrægni blaðs er, þess fyr og gleggra
koma þroska ávextimir í ljós.
“1 sambandi við útgáfu blaðs, kemur eink-
um tvent til greina. Blaðið er viðskifta- eða
atvúnnustofnun, sem verður að bera sig, ef það
á að halda lífi. En það er einnig annað og
meira. Það er stofnun, sem getur haft djúp
áhrif á alt samfélagið, og eg held, að stundum
geti jafnvel áhrif þess náð lengra en það.
“Blað getur haft óútreiknanleg áhrif á
stjórnarfarið. Það verkar beinlínis, eða óbein-
línis á hugarfar og samvizku fólksins. Það
getur uppfrætt og aðstoðað, eða þá á liinn bóg-
inn orðið til þess gagnstæða.
“Tilvera blaðs er hvorttveggja í senn, efn-
isleg og siðferðisleg, en áhrif þess eru undir
samstarfi þessara tveggja afla komin. Dagblöð
geta stundum aðeins haft völd og fé að mark-
miði, en það eru líka til mörg blöð, sem stefna
að hærra og fullkomnara takmarki.
“Eg held mér sé óhætt að fullyrða, að sjald-
an muni hafa leikið á því vafi, fyrir hverju blað
það hafi barist, er mér hefir veizt sá heiður að
vinna við, svo að segja alla mína starf sæfi.
“Hefði takmark þess verið þokukent, mundi
eg tæpast hafa séð mér fært, að vinna við það
stundinni lengur.
“Persónu og skapferlis einkenni eru við-
kvæm mál, og næsta margbrotin. Mælgi, í sam-
bandi við slík einkenni, er óþörf; þjóðfélagið
verður vart áhrifanna engu að síður. Skap-
ferlismótunin er erfða-innstæða. Stefnu-hrein-
indin eru einstaklingsins dýrasta eign; þau
eiga líka að vera helgidómur blaðanna. Stefnu-
hreinindum fylgir ráðvendni, drengskapur, liug-
prýði og skyldurækni við samfélagið. Dagblöð
eru óumflýjanlega, í vissum skilningi, einokun.
Þó er það heilög skylda þeirra, að forðast
freistingar einokunarinnar.”
“ Frum-tilgangur blaðs er sá, að safna
fréttum. Þess verður út af lífinu að gæta, að
fréttirnar fái hvorki á sig sterkari lit, né upp-
litist við frásögnina. Blað má aldrei nokkuð
það flvtja, er varpað getur skugga á hið heið-
bjarta andlit .sannleikans. Útskýringar eru
heimilar, en sannindin heilög.
“ Andstæðingurinn, jafnt sem skoðanabróð-
irinn, á að hafa til þess sama rétt, að birta
skóðanir sínar í fréttablaði, séu þær sanngjarn-
lega fram settar.
“Útskýringar og athugasemdir þurfa að
vera samvizkusamlega ígrundaðar.
“Það er gott að vera djarfur, en þó jafnvel
enn betra, að vera sanngjarn. Þetta er hug-
sjóna-takmark, sem, því miður, tiltölulega fáir
af oss uá. Vér getum aðeins gert tilraunir, beð-
ið samferðafólkið fyrirgefningar á veikleikan-
um, og skilist þar við málið.”
Ritfregn
Hlín. Ársrit Sambands norðlenzkra kvenna.
12. árg. Akureyri. 1928. Verð ein króna.
Nýlega Sýndi ritstýra Hlínar, Halldóra Bjarna-
dóttir, mer þá góðvild, að senda mér síðasta árgang
ritsins. Kann eg henni þakkir fyrir. Og þar sem
ritið ræðir nytja og framfaramál, á það skilið að
lesast Sem víðast; einkanlega ætti íslenzkum konum,
hvar sem er utan íslands, að vera ant um að vita,
hvað systur þeirra heima á ættlandinu hafast að í
þjóðfélagsmálum. Ekki er það heldur lakasta teg-
und þjóðrækninnar, að hafa vakandi auga á hinum
ýmsu velferðarmálum ættjarðarinnar og stuðla eft-
ir megni að framgángi þeirra með einu eða öðru
móti.
Hlín er all-fjölbreytt að efni sem 'fyr. Mest fjall-
ar hún þó eðlilega um áhugamál framgjarnra ís-
lenzkra kvenna. Sýnir efnisskrá hennar, að þær eru
vel vakandi, margar konurnar heima. Þeim er ant
um að skilja sem bezt hlutverk sitt, og verja svo
kröftum sínum, að landi og lýð megi að sem drýgst-
um notum koma.
Þessi árgangur ritsins hefst með kvæði, er nefn-
ist “Til drotningarinnar frá bóndakonu”, eftir Jór-
unni Guðmundsdóttur, er heima á að Arnþórsholti í
Lundarreykjadal, Borgarfjarðarsiýslu. Er það eigi
ósnoturt og andar hlýrri og fölskvalausri ættjarðar-
ást, en er þó laust við hvimleiðan þjóðarrembing.
Þá er fundargerð aðal-fundar Sambands norðlenzkra
kvenna árið 1928. Sést, að sambandið hefir látið
til sín taka mörg helztu nytsemdarmál hinnar ís-
lenzku þjóðar. 'Svo fylgja ýmsar ritgerðir um þessi
efni: heilbrigðismál, garðyrkju, heimilisiðnað, upp-
eldis- og fræðslumál. Leyfir rúm eigi að rekja
innihald þeirra, en læsilegar eru þær og íhyglis-
verðar. Af skýrslum garðyrkjukvenna virðist sem
áhugi á garðrækt sé að aukast, að minsta kosti í
sumum hlutum landsins. Er það gleðiefni. Um
framtíðarhorfur heimilisiðnaðarins farast ritstýru
Hlínar svo orð: “Það virðist beinlínis vera að
vakna, almennur áhugi fyrir heimilisiðnaði í land-
inu, og það er góðs viti.” Má þetta sannarlega vera
ánægjuefni velunnendum íslenzkrar þjóðar. 1 rit-
gerðaflokki þeim, er ræðir um uppeldis- og fræðslu-
mál, er grein, ‘^Enn um eðli og hlutverk kvenna”,
eftir frú Sigrúnu P. Blöndal í Mjóanesi í Suður-
Múlasýslu. Er þetta mál nú mjög á dagskrá meðal
menningarþjóða. Er bert, að boðaföll þeirrar bylgju
hafa líka náð til fslands. Þá er og grein í þessum
flokki, um framhaldsfræðslu ungmenna, eftir Þ.
Magnús Þorláksson á Blikastöðum. Að hér ræðir
um alvörumál hið mesta, fær engum hugsandi
manni dulist. Alþýðufræðslan er hiklaust eitt af
stærstu málum hverrar þjóðar.
Fleira eftirtektarvert er í þessu hefti Hlínar,
t. d. grein Halldóru Bjarnadóttur um hlutverk kven-
félaga. Leggur hún áherzlu á það, að þau stuðli að
því fremst og helzt, “að gera heimilin áhrifameiri
og sterkari”; vinni að bættum heimilishag og heim-
ilishætti. Er hér eflaust orð í tíma talað. Sá hugs-
unarháttur/er nú óðum að útbreiðast í fræðslumál-
um, að varpa nær allri ábyrgðinni á skóla og upp-
eldisstofnanir, hvað fræðslu .barna snertir. Yíkur
Halldóra að hættunni, sem hér sé á ferðum. Að al-
þýðufræðslunni hnigni, er heimilin bregðist svo
skyldu sinni.
Eitt hið fróðlegasta í ritinu er “Sitt af hverju”,
kaflar úr bréfum frá ýmsum hlutum landsins. Gefa
þeir ljósa hugmynd um, hvað íslenzk alþýða, eink-
anlega konurnar, láta sér annast um í menningar-
og atvinnu-málum.
Þá eru í ritinu 15 myndir af íslenzkum húsgögn-
um og handavinnu, og fylgja þeim skýringar eftir
Ríkhard Jónsson og Halldóru Bjarnadóttur. í sam-
bandi við það má minna á, að verið er að undirbúa
Landssýningu á íslenzkum heimilisiðnaði 1930. Láta
brottfluttir íslendingar, þeir er heim ferðast það
árið, efalaust ekki undir höfuð leggj.ast, að koma á
þá sýningu. Verður þar margt að sjá og gott til
gripa til minja um ferðina.
Hinn ytri frágangur Hlínar er góður, bæði prent
og pappír.' Hún er mjög ódýr eftir stærð, kostar
eina krónu. Hún er margfalt þess virði.
Richard Beck.
Canada framtíðarlandið
Hænsnarækt.
Hænsnarækt borgar sig vel, ef
hún er rétt stunduð. Aftur á
móti gæti hún orðið tap fyrir
vankunnáttu. Þess vegna heyrir
maður svo margan bóndann segja,
að ekkert sé upp úr hænsnunum
að hafa.
Að velja beztu varphænurnar.
Áður en útungun byrjar á vor-
in, ættu allir að velja úr beztu
varphænurnar og hafa þær sér
með óskyldum hana. Beztu varp-
hænurnar fara vanalegast fyrst
niður á morgnana og seinast upp
á kveldin. Annað merki er þetta:
Farðu yfir hænsnahópinn að
kveldi til, þegar þau eru sezt upp.
Skoða þú hverja hænu fyrir sig.
Beggja megin við eggholið eru
tvö bein, sem kölluð eru: pelvic
bein. Séu beinin þunn og komir
þú þremur fingrum á milli þeirra,
þá er hænan góð varphæna; séu
beinin þykk, og komir þú að eins
einum fingri á milli beinanna, þá
er hænan mjög léleg sem varp-
hæna.
Það tekur frá viku til tíu daga
fyrir eggin að verða frjósöm.
Eftir að útungun er um garð
gengin, ættu allir hanar að vera
teknir og hafðir sér, en ekki leyft
að ganga með hænunum um sum-
artímann. — Margir standa í
þeirri meiningu, að hanar þurfi
að vera með hænunum til þess að
þær geti verpt; en það er mikil
fjarstæða.
Nú eru egg keypt eftir flokkun.
Egg með útungunarefni, byrja að
ungast út í sumarhitanum, og
skemmast fljótt; ófrjósöm egg
aftur á móti, gejonast yfir lengri
tíma án skemdar.
Hænsnafóður.
Um þetta leyti árs þurfa hænsn-
in ekki eins kröftugt fóður eins
og að vetrarlagi; en grænmeti er
þeim nauðsynlegt; ef þau ekki
haía aðgang að grasi, þá þyrfti
að rækta fyrir þau kálmeti. Einn
hnefi af korni þrisvar á dag fyr-
ir hverja hænu, er mátulegt eða
20 pund af korni á dag fyrír
hverjar 100 hænur. Helzt ætti
kornið að vera af fleiri en einni
tegund, t. d. einn þriðji af hverju:
höfrum, byggi og hveitikorni. —
Hænsni fá leiða á sömu kornteg-
und til lengdar. —JÞeir sem hafa
nóg af skilvindumjólk og hleypa
henni í ost með sýru, geta sparað
sér korn, því í mjólkinni er mik-
ið eggjahvítuefni. — Annað, sem
hænsni ættu alt af að hafa að-
gang að, er grófur sandur (grav-
el), og nógar skeljar (muldar).
Sandurinn hjálpar meltingunni og
og er nauðsynlegur. úr skeljunum
myndast eggjaskurn.
Hænsnalús og maur.
Hænsni, sem eru lúsug, verpa
ekki til lengdar. Til þess að eyði-
leggja lús, er lúsasmyrsl ((blue
ointment) einna bezt. Taka skal
hænurnar að kvöldinu, og maka
smyrslin undir 'báða vængina,
undir stélin og ofan á hausinn
(við hauslús)^ að eins lítið á
hvern stað. Þetta eyðileggur lús.
En það er meiri vandi að losast
við hænsnamaur (mites). Þessi
maur skríður á hæsnin á nótt-
unni og sýgur úr þeim blóð, en
heldur til í rifum og smugum á
daginn. Maurinn magnast ákaf-
lega fljótt í hitanum á sumrin,
og getur valdið því, að hænur
hætti alveg að verpa.
Til þess að lostast við maur,
verður að sprauta hænsnahúsið
með steinolíu eða sterku kreolin-
vatni. Taka skal alt út úr hús-
inu, sem lauslegt er, svo sem
hreiður, hænsnaprik o.s.frv. Svo
skal sprauta í allar rifur og smug-
ur, sem sjáánlegar eru. Þettar
verður svo að endurtakast eftir
vikutíma, þegar mauraeggin ung-
ast út. Bezt er að sprauta
hænsnahúsin áður en maurinn
magnast.
Veiki í hænsnum.
Þeir, sem hafa léleg hænsnahús,
missa oft hænsnin úr veiki, eink-
um á vorin. Ekki er til neins að
reyna að lækna hænu, sem verð-
ur veik; betra að eyðileggja hana
sem fyrst, því oft smitar hún heil-
brigðar hænur. Tæring er mjög
almenn í hænsnum, sem hafa
slæmt húspláss, saggasamt og,
kalt. Þetta er merkið: Hænan
hættir að verpa, smá-tærist upp
þar til hún drepst. Ef þú kryfur
hana, þá munt þli sjá ljósleita
depla á lifrinni og innýflunum.
Missir þú margar hænur úr þessu,
er þér bezt að losa þig við allan
hópinn, því þessi veiki er mjög
smitandi, ef hún kemst í hænsna-
hópinn.
Stundum vill til að hænsni, sem
fóðruð eru ,á höfrum og byggi,
hætta að éta fyrir það, að þau
hafa úttroðinn sarp, einkanlega
ef þeim er gefið mikið bygg. —
Þetta má kalla uppþembu, og má
lækna hana með því að skera upp
sarpinn og hreinsa alt úr honum,
sauma svo fyrir aftur með nál og
tvinna. Verður þá hænan jafn-
góð. Þetta orskast af því, að
neðra opið á sarpinum hefir
stíflast.
Hænsnahús.
Allir ættu að hafa sérstakt hús
fyrir hænsnin, en ekki að hafa
þau innan um gripi eða hross,
sem víða tíðkast. Húsið mætti
byggjast eftir fjölda hænsnahna,
sem þú hefir. Það þarf ekki að
vera fallegt eða dýrt, en verður
að vera bjart og loftgott; nægi-
legir gluggar þurfa að vera á
því, og ættu að snúa í suður. 1
staðinn fyrir gler, má brúka lér-
eft í suma þessa glugga; það
mundi gera húsið loftbetra. Það,
sem mest er um vert, er að húsin
séu björt og loftgóð, trekklaus og
laus við raka. Kuldinn að vetr-
inum gerir hænsnunum ekkert til,
ef þau hafa nóg af strái að rusla
i, þá vinna þau sér til hita.
Góðar varphænur.
Það eru ekki góðar varphænur,
sem verpa að eins að sumrinu.
Það gerir hvaða hæna sem er.
Það er hennar eðli. En hænur,
sem verpa í vetrarkuldanum í
[Manitoba eins vel og á sumrin,
þær mætti kalla góðar varphæn-
ur. Þessum góðu varphænum er
nú sem óðast að fjölga, en hinar
lélegu að fækka, sem betur fer.
Sá sem byrjar á hænsnarækt,
verður að hafa góðan stofn, ann-
ars gæti það orðið honum stór-
skaði. Bezt er að byrja með lít-
ið, en auka ef vel gengur.
Hænsnategundir.
Til varps eru Leghorn hænsni
í fremstu röð. Það má segja, að
þau séu reglulegar hænsnavélar.
En ókostur er einn við Leghorn-
hænsnin, að þau eru mjög óstöð-
ug að vilja liggja á. Þau eru held-
ur smá, vigta frá 4 til 6 pund hver
hæna, en verpa furðustórum
eggjum. Þeir sem hafa Leghorn-
hænsni, þurfa að hafa aðrar hæn-
ur til að liggja á að vorinu, eða
þá útungunarvélar, sem er ómiss-
anlegt fyrir alla, sem stunda
hænsnarækt að nokkrum mun.
J. A.
Bréfaskifti
Ýmsir nemendur Jóns Bjarna-
sonar skólans í Winnipeg óska að
eiga bréfaskifti við jafnaldra sína
á íslandi. Nemendurnir eru flest-
ir 13 til 17 ára, hafa aldrei séð ís-
\
land, en heyrt afa hinn og ömmu
og jafnvel foreldra sína, segja ó-
tal sögur “að heiman”, og hafa
marg-oft furðað sig á því, að eldra
fólkið skuli alt af segja “heim til
íslands.”
Nú langar þessa nemendur til
að kynnast “hinu unga íslandi”,
geta fæstir komist “hingað heim”
að ári, en vona að fá margbreytt-
ar fregnir við brófaskifti við
æskumenn á Fróni, og geta sjálf-
ir sagt ýmislegt fróðlegt í frétt-
um, og þá ekki sízt frá skóla sín-
um, þar sem íslenzk fræði eru
■ stunduð eftir beztu föngum.
Komin eru í mínar hendur fjög-
ur bréf, þrjú frá námsmeyjum og
eitt frá námsmanni við nefndan
skóla, og þar sem þau bréf ‘ganga
þegar út’, og ekki ólíklegt, a®
miklu fleiri hérlendis vilji sinna
slíkum bréfaskiftum, set eg hér
áritun skólameistara Jóns Bjarna-
sonar skóla: Rev. Rúnólfur Mar-
teinsson, 493 Lipton Street, Win-
nipeg, Man., Canada..— Hann mun
sjá um, að svör komi við slikuin
bréfum héðan. Fullorðnu fólk'
ætti og að vera Ijúft að hvetja
unglinga í þessu tilliti, því
bréfaviðskifti á íslenzku styðja
, viðhald tungu vorrar hjá yngsfu
kynslóðinni þar vestra.
S. Á. Gíslason.
—Mgbl.