Lögberg - 05.12.1929, Qupperneq 4

Bla. 4.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. DESEMBER 1929.
Xögíjerg
Ghefið út hvem fimtudag af The Col-
umhia Press, Ltd., Cor. Sargent Ave.
og Toronto St., Winnipeg, Man.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram
The “Lögberg" is printed and published by
The Columbia Press, Limited, in the Columbia
Building, 695 Sargent Ave., Winnipeg, Manltoba.
Flugmálin í Canada
Það er tiltölulega skamt síðan, að flugmál-
in komust það rækilega á dagskrá hér í landi, að
þeim væri verulegur gaumur gefinn.
Við og við bar, ef til vildi, ofurlítið loftfar
fyrir auga, er dró að sér athygli áhorfenda, og
í blöðunum sáust endrum og eins greinarkorn
um þes'sa furðulegu nvjung, sem fjöldinn botn
aði ekki minstu vitund í, og var, eins og gengur
og gerist, næsta dauftrúaður á nytsemi fyrir-
tækisins.
Nú eru þó flugmálin hér með oss, komin í
það horf, að fjöldi flugbáta sveimar ár út og
ár inn yfir hinum víðáttumiklu auðnum Norð-
urlandsins, er notaðir eru til eftirlits með skóg-
um og fiskiveiðum, auk þess sem þeir' flytja
vísindamenn frá efnu héraði til annars, er það
hlutverk hafa með höndum, að rannsaka nátt-
úruauðlegð landsins, gera uppdrætti og viða
að sér hinum og þessum gögnum, er byggja
megi á vísindalegar rannsóknir. Eru nú um
þessar mundir starfrækt hér í landi, tvö voldug
llugfélög, sem bæði eru einstakra manna eign,
án nokkurs minsta stuðnings af hálfu hins op-
inbera. Er nú svo komið, að flugferðir þykja
lítið meiri nýlunda, en bílferðir.
Síðastliðin tvö ár, hafa nokkrar tilraunir
verið gerðar hér í Canada, með póstflutninga
í lofti, er gefist hafa vel. Hefir sambands-
stjórn vor afráðið, að efla svo á næstunni póst-
flutninga flota sinn í lofti, að um reglubundnar
ferðir verði héðan af að ræða, frá hafi til hafs.
Samgöngutæki hverrar þjóðar, eru sannur
spegill af efnalegu menningarástandi hennar.
Breytingarnar á sviði samgöngutækjanna, hafa
verið svo fjölþættar, og borið svo bráðan að
síðustu árin, að líkja mætti við furðulega
draumsýn.
Jámbrautirnar, bifreiðamar, ritsíminn og
talsíminn, ásamt víðvarpsundrinu, hafa í sam-
einingu gerbreytt svo svip samfélagsins, að
lítt sambærilegt myndi verða við það, er átti
sér stað fyrir mannsaldri, eða þar um bil.
Meðan á stvrjöldinni miklu stóð, komst
meiri skriður á flugmálin, en flesta mun hafa
órað fyrir. Það var eins og ófriðurinn særði
til fylgis við >sig hvert aflið öðru meira; lítt
kunn, eða með öllu áður ókunn öfl, komu fram
á sjónarsviðið, og vora notuð vægðarlaust í
þágu tortímingarinnar. Nú er málunum, sem
betur fer, skipað nokkuð á annan veg. Svo má
heita, að nú séu loftförin víðasthvar, helguð
þjónustu friðarins, starfrækt sem hver önnur
samgöngutæki, viðskiftalífinu til eflingar og
umbóta.
Flugmálum hinnar canadisku þjóðar, he
óneitanlega miðað vel áfram, síðustu ár
Norðan við járnbrautirnar, liggja geysil
landflæmi, er svo að segja hafa algerlega fai
n mis við öll samgöngutæki síðastliðrh hundr
ár. Þar koma nú loftförin að góðu haldi.
Eftirspurn eftir pappír, hefir farið mj
í v öxt hin síðari ár. Til þess að slíkri eft
spurn verði fullnægt, er ljóst, að vemda þr
skógana, eins og frekast er kostur til. \
slíka gæzlu, koma loftförin að ómetanlegv
notum. Hafa stjómirnar í Quebec, Ontario
British Columbia, komið á fót hjá sér fös
loftflota-kerfi, er um skóggæzlu annast, a
þess sem sambandsstjómin hefir ávalt til ta
mikinn loftflota, er nota má í þessu skyni.
Um þessar mundir hefir stjórn Ontar
fylkis í þjónustu sinni yfir tuttugu nýtízku lo
for, er vaka yfir skóglendum, er til sama
nema eitt hundrað sextíu og sex miljónum eki
V ínna loftför þessi stórkostlegt gagn, þegar i
skógarelda er að ræða, sem mjög era tíðir þ
eystra. I British Columbia fyiki, era loftf
alment notuð til gæzlu við fiskiveiðar, of ha
á Því sviði reynst öllu öðru betur.
Flestum stendur það vafalaust í fers!
minm, hve eftirspumin eftir loftförum v
geysimikil, er fregnimar um gullfundinn
Ked Lake héraðinu, urðu heyrinkunnar. Flu
ist þangað með þeim hætti fjöldi málmleits
manna, auk þess sem ljósmyndaðar vora át
þusund og sex hundruð fermílur lands.
í sambandi við rannsóknir ísreks og hi
strauma í Hudsonsflóanum, hafa loftförin ko:
I?. !Lð ^oðu llði’. auk þess sem þau hafa flu
td h ort Churehdl fjölda verkamanna. Þá ha
þau líka komið að miklu haldi selveiðuram
veiði stunda á hinum norðlægari miðum 'a
lantshafs.
A síðasta sambandsþingi, var veitt til flug-
málanna fjárveiting, er nam hálfri amíari
mdjon dala, og er það margfalt stærri upphæð,
en nokkru sinni hefir áður verið veitt á fjár-
lögunum í því augnamiði.
Starfsgleði
Veraldleg heill sérhvers einstaklings, er að
miklu leyti undir því komin, að hann fái sem
fyrst á æfinni komist að einhverri þeirri at-
vinnu, sem honum fellur í geð. Með þeim hætti
einum, má nokkum veginn telja víst, að hinir
andlegu og líkamlegu kraftar fái notið sín til
fulls í þjónustu hinna daglegu viðfangsefna,
hlutaðeigandi einstakling sjálfum og þjóðfé-
lag’sheildinni til blessunar.
Sérhver sá, er þannig hefir komið ár sinni
fyrir borð, hefir ráðið eina flóknustu gátuna,
sem ráðin verður héma megin grafar. Ef til
vill er hann fátækur og áhrifalítill í hinni vana-
legu merkingu þess orðs. Þó er það liann, er
leyst hefir torráðna þraut, er ýmsum þeim, sem
meira létu yfir sér, reyndist um megn að leysa.
Hann lifir og hrærist í starfi sínu. tJt fvrir
takmörk þess þarf hann hvorki að sækja ánægju
né endurhressingu, — starfið er honum alt í
öllu. Með þessu er það þó engan veginn sagt,
að slíkum manni gæti ekki hugnast að öðrum
viðfangsefnum, eða atvinnutegundum. En
liann er ánægður með sitt eigið hlutverk engu
að síður, og það ríður baggamuninn.
Hver einasti maður, sem reglulegt yndi
hefir af starfi sínu, gengur fagnandi til iðju
sérhvern morgun, hversu erfið viðfangsefni
'sem kunna að bíða hans, staðráðinn í því, að
vinna sigur á þeim öllum. Ef til vill kemur
hann heim sárþreyttur að kveldi, en móðinn
hefir hann þó eigi mist, og starfsgleðin er hin
sama. Hans mesta áhyggjuefni er sennilega
það, að hafa ekkUgetað komið því öllu í verk,
er hann hafði ásett sér að morgni.
Starf slíks manns þarf engan veginn að
vera margbrotið, — viðskiftaveltan getur jafn-
vel verið minni í ár, en árið á undan. Hann
er vondjarfur samt, því hjarta hans slær í
órjúfanlegu samræmi við hin daglegu viðfangs-
efni. Starfið er honum Ij.úfur leikur, — leikur,
sem ekkert annað kemst í hálfkvisti við. Líf
hans auðgast sökum ástarinnar á iðjunni.
Hann verður nýtur maður, í hvaða stétt'vsem
er, og skapar fagurt fordæmi fyrir alda og ó-
borna.
Góður gestur
1 ------------------------ -----------------
Hingað kom tif borgarinnar fyrir síðustu
lielgi, listmálarinn víðfrægi, Mr. Emile Walt-
ers, og ráðgerir að dvelja hér um tveggja vikna
tíma, eða því sem næst.
Eins og þegar er kunnugt, heimsótti Mr.
Walters ísland í vetur sem leið. Var þetta
hin fyrsta heimsókn hans til ættlands síns.
Sökum annríkis veittist oss, því miður. ekki
kostur á, að spjalla við Mr. Walters nema ör-
stuttan tíma. í]n j>að getum vér fullvissað les-
endur vora um, að listamaðurinn bar Islandi
söguna hið bezta. Varð hann djúpt snortinn
af hrikafegurð landsins, og kvað margt hafa
fyrir augu borið, er vakið hefði í 'hjarta sér
sterka þrá til að mála. Og það gerir hann
væntanlega, er hann heimsækir Island næst, og
lítur það augum í sumarblíðunni.
Mikið dáði Mr. Walters, hve listræn að
heimaþjóðin væri, og benti meðal annars á, hve
heimili fólks, mörg hver, væru fagurlega
skreytt margskonar listaverkum, svo sem
vatnslita málverkum, útskomum trémunum og
silfurgripum. Kvað hann hið listræna eðli
þjóðarinnar hafa opinberast sér í mörgum
myndum.
Með strandferðaskipi kvraðst Mr. Walters
hafa farið umhverfis Island, og komið við á
flestum megin-höfnum. Lét hann þess meðal
annars getið, hve einkennilegt sér hefði þótt
um að litast á Seyðisfirði. Þá ferðaðist Mr.
Walters og nokkuð um á Englandi, Frakk-
landi, og í Noregi og Danmörku, og kvaðst í
hvívetna hafa notið hins mesta yndis á ferða-
laginu.
Mr. EmiJe Walters, er einn þeirra manna,
er með list sinni hefir fegrað íslenzkt umhverfi
og gert garðinn frægan. Östuddur og af eigin
ramleik, hefir hann ratt sér svo braut til frægð-
ar og frama, að málverk hans er nú að finna á
mörgum allra merkustu listasöfnum veraldar-
innar.
Mr. Walters er eigi aðeins merkur og frum-
hugsandi listamaður; heldur er hann og sann-
ur Islendingur og sannur maður.
Ritsjá
Minningarrit um 50 ára landnám íslend-
inga í Norður-Dakota, gefið út að tilhlutan há-
tíðarnefndarinnar, 150 bls., prentsmiðjan Col-
umbia Press, Limited, Winnipeg, 1920.
Að aflokinni landnámshátíð þeirri hinni
veglegu, er haldin var að Mountain, North Da-
kota, dagana 1. og 2. júlí 1928, í tilefni af fim-
tíu ára afmæli íslenzku bygðanna þaij syðra, var
þegar afráðið, að gefin skyldi út bók til minn-
ingar um þann sögulega atburð, er í sér fæli
eins nákvæma lýsingu á því, er fram fór hátíð-
isdagana báða, eins og frekast væri kostur á.
Hafa margfir beðið bókarinnar með óþreyju,
því mörgum er málið skylt, margar taugar
tengdar við landnámið íslenzka í North Dakota,
og hina glæsilegu sögu þess. Og nú er minn-
ingarritið fullprentað, fróðlegt mjög að inni-
haldi, og framúrskarandi vel úr garði gert, að
prentun og öllum ytra frágangi.
Innihald Minningarritsins, er sem hér
segir:—
G. Th.: Formáli.
Séra Haraldur Sigmar: Landnámshátíðin í
Norður Dakota 192>S.
Dagskrá við landnámshátíðaliöldin.
Nefndir.
Árni Magnússon: Þættir um fyrstu land-
nema í Dakotabygðunum íslenzku.
Árni Magnússon: Manntal Islendinga í
Norður Dakota.
S. H. f. H.: Fimtíu ára afmæli Islendinga í
Norður Dakota. (Ummæli Heimskringlu um
tátíðarhöldin).
Einar P. Jónsson: Hátíðin á Mountain.
(Ummæli Lögbergs um hátíðahöldin.).
Séra Haraldur Sigmar: Ávarp framkvæmd-
arnefndarforsetans.
Ræður:—
Canada framtíðarlandið
Verzlunar-samtök meðal bænda
eru alt af að aukast. Aðallega
gangast akuryrkjuskólar og fyrir-
myndarbú stjórnanna fyrir því.
Það er ekki langt síðan að bænd-
ur þurftu víðast hvar að selja af-
urðir búa sinna í bænum næst við
sig, og láta vörurnar, hvort sem
þeirn þótti verðið, sem þeim var
boðið, fullnægjandi eða ekki. —
Oft var að líka, að peningar xeng-
ust þá ekki, nema fyrir lítinn part
af þVí? sem bóndinn hafði að
seljaö Mikið af hveitinu var selt
strax að haustinu, þegar verðið
var lægst, því að eins efnaðri
bændur voru svo stæðir, að þeir
gætu borgað kostnað við uppskeru
o. s. frv. og aðrar skuldir að
haustinu, og geymt svo hveitið
þar til það hækkaði í verði. Hið
sama má segja um aðrar afurðir.
Séra |K. K. Ólafson: Minni íslenzku bvgð-
anna í NorSur Dakota.
Séra Rögnv. Pétursson: Minni Islands.
Séra Jónas A. Sigurðsson: Landnemar.
Forseti söngsamkomunnar, séra H. B. Th.
Addresses:—
Judge G. Grimson: Chairman’s Address.
Mrs. J. K. Olafson: Our Pioneer Mothers.
Dr. B. J. Brandson: Iceland.
Hon. A. B. Burtness, Senator Frazier, W.
J. Kneshaw, Jud. La Moure, Jr., A. Benson.
KvæSi:— /
K. N. Júlíus: Lesmál og ljóS*’.
Séra Jónas A. SigurSsson: Island.
Jakobína Johnson: Minni landnámskvenna.
S. M. Thorfinnson: North Dakota—My State.
Séra Jónas A. SigurSsson: Á Mountain, 1.
júlí 1928.
Letters. — Telegrams.
Af því, isem nú hefir sagt veriS, er þaS sýnt,
hve bók þessi er afar fjölbreytt aS efni, auk
þess sem hana skreyta margar, ágætar myndir.
En mest um vert er þó hitt, aS lesmál þaS, er
bókin inniheldur, bæSi bundiS og óbundið, er
yfirleitt sérlega skemtilegt aflestrar, og hefir
aS geyma margvíslegan fróSleik. Nægir í því
efni, að benda á þættina um fyrstu landnema í
Dakota-bygSunum íslenzku, eftir Áma Magn-
ússon, sem eru hvorttveggja í senn, fróðlegir
mjög, og skýrt og iskipulega settir fram, að ó-
gleymdu hinu ágæta kvæði, “Minni landnáms-
kvenna,” eftir frú Jakobínu Johnson. Tvö
fvrstu erindin hljóða á þessa leiS:
“Hver fylkir hér svo fríðri sveit,
Er frægðar-orS á skjöld sinn reit,
Og ber hann hátt svo blikar á hann,
Því bræðralið í fjarlægð sá hann,
Og kjörland voldugt kannast við
AS kostum búið sé það lið.
Hver fylkirf — Hún er horfin sýn,
En hreif þig samt — mún móðir þín,
Þú, unga þjóð, sem öldin dáir
Ogi afreksverkum stærstu spáir.
Þú komst — þó hún sé horfin sýn,
Þín heilla-dís — hún móðir þín!”
MeS tilliti til þess, að í bók þessari birtist
all-ítarleg lýsing á því, er fram fór á umræddri
landnámshátíð, eftir ritstjóra þessa blaðs, þyk-
ir ekki hlýða, að fara þar um fleiri orSum. Merg-
urinn málsins ersá, að nú er Minningarritið um
landnámið komið á markaðinn, þannig úr garði
gert, að hlutaðeigendum öllum, er til stórsóma.
Bókin kostar í kápu $1.50, en í skrautbandi
$2.00. Anægjulegri jólagjöf, er tæpast hugsan-
leg. — Pantanir sendist fyrst um sinn, til Rev.
H. Sigmar, Mountain, North Dakota.
Hon. C. A. Dunning
Stundum var það kunnáttufeysi
eða kæruleysi, sem að olli því, að
varan var í lágu verði. T. d. egg
voru send til markaðar, þó þau
væru ekki öll fersk. Það var þá
ekki verið að( rekast í því, hvort
þau væru ný eða nokkurra daga
gömul. Verzlunarmenn urðu svo
fyrir tapi, þegar eggin reyndust
ekki eins góð og búist var við.
Þar af leiðandi gáfu þeir aldrei
mjög hátt verð tfyrir þau.
Nú er komin breyting á þetta.
Egg eru nú flokkuð og verðið,
sem bóndinn fær, er undir því
komið, hvaða stigi eggin ná, þeg-
ar þau eru skoðuð. Fyrir góð egg
fæst að jafnaði töluvert meira nú
en áður og á sama tíma hafa
bændur lært, að það borgi sig
ekki, að bjóða nema góð egg til
sölu.
í Suður - Manitoba hefir korn-
uppskeran verið léleg undanfarin
ár. Bændur sáu ekki, hvernig
þeir ættu að bæta hag sinn, og
voru sumir sem álitu, að bezt
væri að flytja lengra vestur, þar
sem land væri nýtt og þar sem
uppskeruvon væri betri. En slíkt
hefði haft mikinn kostnað, auk
annara erfiðleika 1 för með sér.
Þá ráðlögðu búfræðingar þessum
bændum að gefa sig meira við
kvikfjár og fuglarækt, en þeir
hefðu gert. Þeir bentu á, að þó
kornið væri ekki gott til mölunar,
gæti það verið hið allra bezta fóð-
ur, og að jafnvel meiri peninga
mætti hafa upp úr því með þessu
móti, en með því að selja það eins
og þeir höfðu gert.
Bændur fóru svo að reyna þetta
og hefir það gefist ágætlega. Það
hefir verið aðal gallinn á búskap
manna í Vesturlandinu, að þes3-
um tíma, að svo margir bændur
hafa gefið sig við kornrækt að-
eins. Það eru fljótteknir pening-
ar, ef alt gengur vel. En það er
ekki alt af hægt að byggja á því,
að vel gangi.
Bændur í Suður-Manitoba fóru
að rækta fugla — tyrkja og hæns
—mikið meira en áður. Sérfræð-
ingar frá búnaðarskólum og fyr-
irmyndarbúum ferðuðust svo um
á haustin (þeir gera það enn) og
sýndu fólki hvemig bezt væri að
búa fuglana til markaðar. Það
þarf vist lag við þetta, og ef ráð-
leggingum er fylgt, 1 fæst mun
meira fyrir pundið af fuglakjöt-
inu, en ella, og það var sent þang-
að, sem beztur var markaðurinn.
Frá því var skýrt í síðasta blaði, að Hon.
'C. A. Dunning, hefði verið valinn til fjármála-
ráðgjafa í sambanclsstjórninni, í stað Mr.
Robbs, sem fyrir skömmu er látinn.
Mr. Dunning er enginn nýgræðingur í
stjómmálalífi hinnar canadisku þjóðar, þótt
enn megi hann kallast maður á bezta aldri. Sexp
forsætisráðgjafi Saskatchewan-fylkis um all-
langt skeið, aflaði hann sér slíks trausts, og
slíkra vinsælda, að sjaldgæft mun vera um
stjórnmálamenn. Mun það fylki lengi bera
minjar atorku Mr. Dunnings og glöggskygrii.
Sem ráðgjafi járnbrautarmálanna, hefir Mr.
Dunning, einnig aflað sér þess orðstírs, sem
lengi mun í minnum hafður. Nægir í því tilliti,
að benda á afskifti hans af lagningu Hudsons-
flóa brautarinnar, og flutningi hafnstaðarins
frá Port Nelson til Fort Churohill. Vann hann
þar það þrekvirki, er halda mun lengi á lofti
nafni hans í sögu hinnar canadisku þjóðar.
Og nú hefir Mr. Dunning verið falin á hend-
ur forusta fjármálaráðuneytisins. Sæti Mr.
Robbs er vandfylt. En til þess að fylla það svo
sæmd sé að, munu fáir líklegri, en einmitt Mr.
Dunning.
Bændur í hverju héraði um sig
lögðu svo saman og sendu vagn-
hlass (carload)i með járnbraut
austur til stórborganna, eða þang-
að, sem beztur var markaðurinn.
Þetta gafst svo vel, að þessi að-
ferð að búa fuglakjöt til markað-
ar og selja það, er nú notuð víða
í Vesturandinu. Það þurfa að
vera svo margir bændur í hverju
héraði, sem reyna þetta, að hægt
verði að senda vagnhlass þaðan
að haustinu. Þá verður flutn-
ingskostnaðurinn minni.
Til þess að svona hepnist, þart
bóndinn að rækta fuglategundir,
sem seljast æfinlega vel. Búnað-
arskólar og fyrirmyndarbúin gefa
fullkomnar upplýsingar þessu við-
víkjandi. Það hefir lítinn árang-
ur, þó bóndinn rækti mikið af
fuglum, ef þeir eru úrkynja (það
sem kallað er scrub)i eða ómögu-
leg markaðsvara.
Ef lánið er með og ef leitað er
allra upplýsinga, er hægt að hafa
góða peninga upp úr fuglarækt-
inni.
Margt fólk, sem komið hefir
hingað frá Mið-Evrópulöndunum,
hefir það, er hér kallast smábýli,
og býr vel. Það hefir ekki nema
nokkrar ekrur af landi, en hver
ekra er látin framleiða alt, sem
mögulegt er. Það iðkar garðrækt,
og sú uppskera bregst sjaldan —
aldrei svo, að eitthvað sé ekki í
aðra hönd. Það hefir tvær eða
þrjár kýr, og svo fugla, vanalega
heldur stóran hóp. Enn freimur
hefir það korn, nógan fóðurbætir
handa skepnunum fyrir veturinn.
Fólki, sem hefir þekkingu á garð-
rækt, vegnar vel á svona bújörð-
um, þó smáar séu.
Inntektirnar eru auðvitað ekki
eins miklar eins og á stórbúi, en
kostnaðurinn er heldur hvergi
nærri eins mikill. Enn fremur
verðuí svona blettur^ segjum &—
10 ekrur, ræktaður miklu betur
heldur en þar sem landið er stórt.
Uppskeran verður, og er, tiltölu-
lega meiri. Landið kostar ekki
eins mikið til að byrja með, skatt-
ur er ekki eins hár og, sem sagt,
útgjöld verða öll lægri.
Austur í Ontario fylki eru nú
bændur að minka bújarðir sínar.
Það telst nú að meðal bújörð í
þeim héruðum, sem eru gömul og
þéttbygð, sé um 100 ekrur, og
bændur þar græða nú meira, en
meðan þeir hötfðu meira land
undir höndum. Ástæðan er sú,
að nú gefa þeir sig við fleiru en
kornrækt, — hafa mjólkurbú, bý-
flugnarækt, aldinarækt og garð-
rækt.
Það má geta þess, að bændur í
Manitoba og Vesturfylkjunum,
eru nýlega farnir að gefa sig að
býflugnarækt. Var mikið af hun-
angi, er framleitt var í Manitoba,
selt haustið sem leið, og fékst
gott verð fyrir það. Þess verður
ekki langt að bíða, að íleiri
bændur fari að stunda býflugna-
rækt og auka inntektir sínar að
mun, án mikillar fyrirhafnar.
Frá Japan
Nýr hugsunarháttur og gamall.
Eitt, sem einkennir Japana einna
mest, er stilling, enda þykir það
ein fegursta dygð meðal þeirra.
Það heyrist næstum aldrei að tveir
Japanar munnhöggvast, heldur
koma þeir ætíð kurteislega fram
hver gagnvart öðrum, og vilja
heldur kurteisa lýgi en dónaleg-
an sannleika.
Það væru ýkjur að segja, að
ekkert fyndist í fari þ^irra annað
en virðingin fyrir gömlum venj-
um. Fjárbrall og svik eiga sér stað
þar engu síður en annarsstaðar.
En hitt er jafnsatt, að virðing
þeirra er mikil fyrir hinum ó-
skrifuðu lögum hversdagslífsins.
Ein algengasta hefnd þeirra er
að rista upp á sér kviðinn. Vilji
Japani láta í Jjós hatur sitt eða
fyrirlitningu á fjandmanni sín-
um, gengur hann til hans og rist-
ir upp kviðinn á sér fyrir framan
hann. — Þetta þykir magnaðri
hefnd, en að drepa manninn, eða
gera honum aðra skráveifu.
Það vakti nýlega feikna athygli
í Japan, að lögregluþjónn drap
háskólakennara einn. Það upp-
lýstist síðar, að háskólakennarinn
var meðlimur verkamannatflokks-
ins, er bannaður hefir verið þar í
landi. Lögreglulþjónnninn var
aftur á móti meðlimur þjóðernis-
flokks, sem kallar sig félag hinna
sjö fæðinga, og skyldar meðlimi
sína til að sýna trúmensku næstu
sjö líf. Slík félög eru í hundraða
tali í Japan. Sum þeirra hafa líka
útlendingahatur á stefnuskrá
sinni. Það er eldur í beinum
þjóðernissinnaðra Japana að sjá
útlendinga vaða allstaðar uppi.
Þeir dansa í veitingahúsunum
við japanskar stúlkur eins og þeir
eigi í þeim hvert bein og stúík-
urnar þar eru, eins og víðar,
hrifnar af útlendingum. Það er
ekki langt síðan að eitt hinna
leynilegu þjóðernisfélaga ákvað
að binda enda á útlendingadekr-
ið. Nokkrir menn bjuggu sig með
grímur fyrir andlitum, og stutt
sverð. Þegar dansinn stóð sem
hæst á laugardagskvöldi í Imper-
ial Hotel í Tokio, réðust þeir þar
inn albúnir til þess að láta mikið
blóðbað fara fram. Fyrir einstakt
snarræði hóteleigandans varð
samsærinu1 afstýrt. H'ann skip-
aði hljómsveitinni að leika þjóð-
sönginn yapanska og samsæris-
menn báru alt of mikla virðingu
fyrir söngnum til að hafast nokk-
uð að, heldur stóðu þeir í her-