Lögberg - 21.08.1930, Blaðsíða 6

Bla. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. ÁGÚST 1930.
Sonur Guðanna
Eftir
R E X B E A C H.
Annar dagurinn var rétt eins skemtilegur
eins og sá fyrsti, og svo var líka sá þriðji og
fjórði. Þau voru svo að segja alt af saman,
nema rétt meðan þau sváfu. Eða ef þau voru
einhverja stund ekki saman, þá liugsuðu þau
þó að minsta kosti hvort um annað.. Þau fóru
víða um borgina, innan um þessar sex miljónir
manna, sem þar eru saman komnar, en þó voru
fþau eins og tvö ein og út af fyrir sig. Tvær
manneskjur kynnast aldrei meira og betur,
heldur en einmitt innan um mannfjöldann.
Svo kom kveldið, sem Alice óttaðist. Sam
fór með hana til föður síns.
Alt til þessa, hafði hún ekki séð annað en
auðugasta og skrautlegasta hluta borgarinnar.
Hún hafði ekki séð borgina sjálfa. Hún hafði
heldur ekki gert sér neina verulega grein fyrir
þeim afskaplega mismun, eem er á vissum borg-
arhlutum í New York. Nú voru þau komin inn
í þann hlutaborgarinnar, þar sem var sægur af
óásjálegum og illa hirtum leiguhúsum og fólk-
ið var álíka óálitlegt eins og húsin og illa hirt.
Lyktina, sem lagði að vitum hennar, kannaðist
hún við alt of vel. Hún minti áþægilega á Bar-
tonville. Strætin voru full af Ibörnum og ung-
lingum, sem kölluðu til þeirra ruddalegustu
hrakyrði.
Alice varð ónotalegt og hún vafði að sér
silkikápunni, sem Sam hafði gefið henni og
færði sig enn nær honum í bílsætinu. Hér bar
flest fyrir augu hennar og eyru, sem hún hafði
haft mest ógeð á. Hún mátti ekki til þess hugsa,
að þurfa aftur að sætta sig við það, sem hún
hafði átt við að búa. Hvað gerði það til, hverr-
ar þjóðar Sam var? Hennar eina von var þar
sem hann var. Hann hélt ura hennar lukkuhjól,
en sjálf vissi hún af því valdi, sem hún hafði á
honum. Hún varð að haga sér skynsamlega.
Hún varð að sýna föður hans alla virðingu og
kurteisi. Nú var mikið í húfi.
Þau koanu í enn annan hluta borgarinnar.
Hér bjuggu ftalir aðallega. Það var auðheyrt
á máJfæri fólksins og á lyktinni líka. Sam fór
fram hjá litlum, járngirtum fleti, þar sem sæg-
ur af fólki var saman kominn. Þetta hafði víst
einhvern tíma verið grasflötur, ,en nú sást þar
ekki stingandi atrá. B’ætur fólksins höfðu troð-
ið niður grasið og eyðilagt það fyrir löngu.
“Þarna lék eg mér, þegar eg var lítill,” sagði
Sam.
“Það er næsta óskiljanlegt, að þér skylduð
koma frá stað eins og iþessum,” sagði Alice
undrandi.
“Hérna skamt frá var ríkisstjórinn fadd-
ur,” svaraði Sam.
Sam sneri inn á stræti, sem var betur lýst,
heldur en strætin sem hann hafði farið um. Hér
skifti enn um umhverfi. Enn ný lykt og nýjar
myndir. Nafnspjöldin yfir búðadyrunum voru
öll á kínversku. Stnætið var fult of þessu gul-
letia fólki, með flatt nef og há kinnbein, og illa
og ósmekklega klætt. Alice heyrði fólkið tala,
en skildi ekkert hvað það sagði. Fólkið vék all-
staðar úr vegi, til að lofa Sam að komast leiðar
sinnar.
Sam var eitthvað að segja um þennan, kín-
verska hluta borgarinnar. Hann væri í raun
og veru ekkert líkur því, «em honum væri lýst.
Alice bara hálf-heyrði það, sem hann var að
segja, og veitti því litla eftirtekt. Þarna þektu
allir Sam og bílinn hans, en fólkið starði á
stúlkuna, sem með honum var. Þa, var svo
sem við að búast. Hvít stúlka með einum af
þeirra mönnum, hvít stúlka í nýtízku samkvæm-
iskjöl! Hún varð alt í einu hrædd. Henni fanst
hún vera hálf-ber. Hún hafði aldrei orðið fyr-
ir neinu þvílíku.
Sam stöðvaði bílinn fyrir framan háa bygg-
ingu, sem gnæfði hátt yfir allar aðrar bygging-
ar þar í nágrenninu, og hjálpaði Alice út úr bíln-
um. Fram að götunni sneri falleg búð, en til
hliðar við hana var inngangur og þangað leiddi
hann hana. Þetta var nýtízgu bygging úr stáli
og steini. Rétt innan við dyrnar var lyftivél-
in. Skakkeygður, gulleitur, lítill maður, sem
stjórnaði lyftivélinni, hneigði sig djúpt fyrir
Sam og sagði eitthvað við hann, sem Sam svar-
aði á kínversku. Alt, sem byggingunni við-
kom, var í prýðilegu góðu lagi, og alt var hreint
°S fágað. En það var einhver undarleg lykt
þarna, sem AIicc kannaðist ekki við. Kannske
ópíum! Henni fór ekki að verða um sel. Hún
sks.lf á beinunum. Hvert var Sam að fara með
hana ? Hvað beið hennar? Hún varð afar-
hrædd.
Nú sá hún þetta alt og skjldi, hveraig allar
þessar dýrindis gjafir voru til komnar. Hann
hafði farið meira en lítið kænlega að þessu öllu
saman, þessi slungni og ófyrirleitni Kínverji
Henni datt í hug að hlaupa burtu, en nú var
það orðið of seint. Hliðinu var lokað og lyfti-
vélin þaut upp til einhvera ókunnra staða. Hana
langaði til að hljóða af öllum kröftum, en hún
þorði það ekki. Henni fanst hún nú sjálf vera
að hverfa út úr mannheimum.
IV. KAPITULI.
Lyftivélin stöðvaðist, og Alice kom inn í
gang, eða öllu heldur stórt herbergi, sem var
fagurlega skreytt, með útskornum þiljum. Það-
an leiddi Sam hana inn í annað herbergi. Það
næstum datt ofan yfir Alice, þegar hún kom
þar inn, svo skrautlegt var það og smekklega
útbúið.
Enn einu sinni var hún mint á hinn mikla
mismun auðs og fátæktar. Rétt áður hafði hún
verið í þeim hluta borgarinnar, þar sem alt
minti á fátæktina. Nú var hún aftur komin
þangað, sem alt bar ljósan vott um auð og alls-
nægtir. Herbergið var bjart og stórt, og henni
fanst, þegar hún kom inn í það, að það væri
nokkurs konar dýrgripasafn. Hér bar alt vott
um góðgimi og höfðingsskap.
Kyrlát góðvild, og hæversk voru orðin, sem
Sam hafði notað um heimili föður síns, eða
eitthvað því líkt, en þau áttu engu síður við
húsbóndann, heldur en heimilið. Gamall’ hár
og grannur Kínverji reis úr sæti sínu og kom
á móti Alice til að heilsa henni, og gerði það á
nokkuð einkennilegan hátt, að Alice fanst, en
nákvæmlega að sið vel siðaðra Kínverja.
Lee Ying! Hann var reglulegur höfðingi
og í öllu hinn virðulegasti maður. málrómur-
inn var viðfeldinn og skýr; hann talaði heldur
seint, en brást aldrei að velja þau orð, er bezt
áttu við. Hann var yfirlætislaus, en bar sig
eins og aðalsma^ur.
“Þér sýnið heimili mínu mikinn sóma, svo
ófullkomið sem það er,” sagði, hann við hana.
“Þau litlu þægindi, sem það hefir að bjóða, til-
heyra yður og sömuleiðis virðing mín og vin-
átta. Sam hefir oft talað um yður með mikilli
aðdáun og það er einstáklega fallega gert af
yður, að koma og lofa mér að kynnast yður. ”
Alice tók þessari virðtilegu kveðju eins vel
og virðulega eina og hún bezt gat, en hún var
enn ekki alveg laus við hræðsluna, sem gripið
haíði hana um það bil, að hún var að koma inn
í húsið. En nú kom Sam henni til aðstoðar.
“Miss Hart er ókunnug í New York, og hún
hefir vitanlega aldrei séð þennan hluta borg-
arinnar. Eg lield hún hafi kannske orðið dá-
lítið lirædd, þegar við komum hér.”
“Það var ekki mikið,” sagði Alice og reyndi
að láta ekki á neinu bera. “Eg varð ekki eig-
inlega hrædd, bara áttaði mi gekki á þessu öllu
rétt í bili. Hér kemur mér alt svo ókunnuglega
fyrir. Eg er bara fáfróð sveitastúlka, og eg
hefi aldrei fyr séð neitt eins stórkostlegt eins
og margt, sem hér er að sjá í New York, og
aldrei fyr heyrt annan eins hávaða. Eg get
ekki gert mér neina grein fyrir helmingnum af
því, sem eg hefi séð og heyrt síðan eg kom
hingað. Mér finst eg sjálf hafi lifað undravert
æfintýri, síðan eg kom hingað, en merkilegast
af öllu finst mér að koma hér.”
“Við höfum engan hávaða hér uppi,” sagði
Lee Ying brosandi. “Hér er friður og kyrð
og við leitum okkur ánægju í kyrðinni. Kín-
verjanum finst friðurinn og kyrðin vera mesta
sælan, af öllu sem hann þekkir.”
“Þetta er regluleg paradís!” sagði Alice.
“En það skraut og fegurð! Eg held næstum,
að mig hljóti að vera að dreyma.”
Lee Ying hneigði sig aftur. “Þér talið alt
of vel um heimili mitt. Húsguðir mínir brosa
af ánægju.”
“Eg hafði enga hugmynd um — Sam hefir
aldrei sagt mér það, að fólk byggi í svona
skrauthýsum í þessum hluta borgarinnar, eða
reyndar nokkurs staðar í víðri veröld. Eg er
ekkert nema Alice frá Bartonville, og hefi fátt
séð. Eru þetta tré, eða eru það blóm? Eða er
mig bara að dreyma?” Hún horfði yfir í hinn
enda herbergisins og henni sýndist ekki betur,
en þar væri skrautlegur blómagarður, og henni
fanst líka, að hún sæi þar dálítinn, tæran læk.
Gamli maðurinn var skrafræðinn og hann
tók þana með sér upp á þakið á þessari sterk-
legu og fallegu byggingu, en það var líkara ald-
ingarði, heldur en húsþaki. Þaðan sáu þau vel
yfir nágrennið, og sáu þar niðri á strætunum
ótrúlega mikinn fjölda af hinum gula mann-
flokki. En nú var hún svo langt uppi, að hún
sá ekki hvað strætin voru óhrein og fólkið óað-
gengilegt. Þaraa var loftið hreint og tært og
óþegurinn neðan af strætinu náði ekki þangað.
Þarna var svo margt til fegurðar og þæginda,
að því verður naumast með orðum lýst.
Þegar Alice hafði skoðað alla þessa dýrð
um hríð, leiddi Lee Ying hana aftur inn í sal-
inn, þar sem hann hafði tekið á móti henni.
“ Alt, sem þér hafið séð hér, er bara hversdags-
legt fyrir okkur, sem hér eigum heima, en ef
þér kynnuð að hafa séð eitthvað, sem yður hef-
ir þótt fallegt, eða sem vakið hefir eftirtekt
yðar, þá væri mér mikil ánægja að gefa yður
allar upplýsingar um það, sem þér kynnuð að
óska; sumt af |>ví, sem hér er, á langa sögu.”
“Eg efast ekki um það,” svaraði Alice.
“Mér finst svo mikið til alls koma, sem eg sé
hér, að eg get naumast gert greinarmun á því.
Eg hefi aldrei séð margt af því sem fallegt er,
Mr. Lee. En mér þykir fjarskalega vænt um
alt, sem fagurt er, og líka forna og sjaldséða
muni.”
“Það er ágætt. Við kynnumst helzt með
því, að tala um það, sem okkur þykir báðum
mikið til koma. En þér megið ekki láta gamlan
mann 'þreyta yður á því, að tala alt of lengi um
það, sem hann er sérstaklega að hugsa um.
Sam gerir mér aðvart, ef eg fer að þreyta yður
með of löngnm frásögnum eða útskýringum, en
þá höfum við eitthvað annað að bjóða. Unga
fólkið getur alt af borðað, og við höfum kann-
ske eitthva?\, sem yður þóknast.”
Lee Ying var höfðinglegur og góðlátlegur
gamall maður. Alice hafði aldrei til hugar
komið, að nokkur Kínverji, svona höfðingleg-
ur og vinsamlegur, væri til. Svona vinsamlega
hafði henni hvergi verið tekið áður. Það var
eins og hús'bóndinn vildi alla skapaða hluti
fyrir hana gera, og skilningur hans og þekk-
ing var miklu meiri, en hún gat eiginlega gert
sér nokkra grein fyrir. Ákaflega hlaut þessi
maður annar að vera ríkur. Hann var vafa-
laust miljónaeigandi. Þama voru margir hlut-
ir saman komnir, sem Alice hafði hugsað sér,
að ekki væri annars staðar að finna, en í höll-
um konunganna, og hver þeirra hafði víst kost-
að stórfé. Hún gat ekki skilið meir en helm-
inginn af því, sem hann var að segja henni, því
hann vissi svo langt um meira heldur en hún.
Hún var þarna eins og stúdent, en hann eins
og háskóla prófessor. Það var dæmalaust Mt-
ið, sem hún vissi í samanburði við hann. Það
var ekki undarlegt, þó Sam væri gáfaður
piltur.
Svo það er ásetningur yðar, að verða fræg
listakona?” sagði Lee Ying góðlátlega. Alice
var búin að skoða alt heimilið og allar þær
mörgu gersemar, sem þar voru saman komnar,
og hún hafði neytt hinna ágætustu veitinga, sem
hún hafði nokkurs staðar séð fram bornar, og
nú sat hún þarna í hinni stóra og skrautlegu
stofú hjá þeim feðgunum.
“Eg geri mér ekki von um að verða nokk-
urn tíma fræg,” svaraði hún hæversklega. “Að
komast saamilega vel áfram á þeirri raut, sem
eg hefi valið mér, og geta þar með orðið efna-
leg sjálfstæð, er það bezta, sem eg get gert mér
von um.”
“Við vitum ekki, hvað verða kann. Feg-
urðin framleiðir fegurð, og það sýnist mjög
eðlijegt, að þér getið framleitt það, sem fall-
egt er.”
“Eg segi ekki, að mig langi ekki til að kom-
ast sem lengst áfram í listinni, en—” Hún
sagði ekki meira, en það kom einhver vonleys-
issvipur á andlitið á henni.
Sam hafði lítinn þátt tekið í samtalinu, en
nú sagði hann að foreldrar Alice væru þess ekki
fýsandi, að hún héldi áfram á listabrautinni.
Gamli maðurinn varð eins og hugsi. “Mér
þykir leiðinlegt að heyra þetta, því listin er
göfug. En ekki get eg ráðið yður til að gera á
móti vilja þeirra. Ef foreldrar yðar geta fall-
ist á, að þér haldið áfram, þá skyldi mér þykja
vænt um, að geta verið yður til aðstoðar.”
Það glaðnaði mjög yfir Sam og hann leit
góðlátlega til Alice.
“Þeim mundi áreiðanlega þykja mjög vænt
um, ” sagði Alice. “Þau hafa ekkert á móti
þessu, nema bara útgjöldin, sem það hefir í för
með sér. Við erum svo skelfilega fátæk. Faðir
minn er svo &em nógu iðjusamur, það vantar
ekki, en hann er eitthvað svo óhagsýnn, að hann
hefir aldrei komist neitt áfram. En hvað mig
snertir, þá finst mér þetta svo dásamlegt, að
það geti naumast verið raunverulegt, og eg veit
ekki hvernig eg á að þakka yður þessa góðvild
og höfðingsskap. Eg er fjarskalega sparsöm,
og það er ekki kostnaðarsamt að lifa við Eaaton
háskólann. ”
“Bæði hún og Sam furðuðu sig töluvert á
því, sem gamli maðurinn sagði næst:
“Mér hefir skilist, að þér hugsuðuð hærra
en það.” •
“Þér eigið við París?” sagði Alice. Hún
hafði ekki þorað að hugsa, að hann hefði þag í
huga,
“Já, eg á við, að þér stundið nám í París.
Þvá ekki að miða örvum sínum hátt? Því lengra
fljúga þær.”
Gamli maðurinn var að tala við Alice, en
hugsa um Sam. “Tíminn líður gljótt og æskan
er óþolinmóð. Hvað löng 3em leiðin er, þá byrj-
ar hún ávalt með einu fótmáli.”
Aliee varð enn glaðari, og lét gleði sína ó-
tvíræðlega í ljós. ‘ ‘ París! Það er draumur
hjarta míns.”
Svipurinn á Sam hafði breyzt. Það var eins
og einhver ótti hefði gripið hann. Gamli maður-
inn sá fljótt baraaskapinn. Alt var opið fyrir
honnm. Hann hafði ekki verið lengi að skilja
þessa stúlku og sjá hvað í henni bjó. Nú bara
fyrirleit hann hana. Hvað Sam snerti, hafði
hann nú orðið fyrir töluverðum vonbrigðum.
Hann hafði búist við öðru af honum. Hann
hafði gefið honum nánar gætur, þessa síðustu
daga. Hvað var orðið af skarpskygni hans og
stolti ? Það var engu líkara, en hann vær orðinn
blindur á báðum augum. Lee Ying varð bæði
hryggur og reiður. Drengurinn hans, sonur
guðanna, hafði orðið þessari lítilmótlegu, en
afar eigingjörnu stúlku að bráð. Hún var ó-
merkileg manneskja og langt frá því að vera
vel siðuð, og hann grunaði, að hún væri til með
að leggja virðingu sína í sölurnar til að ná sínu
eigingjarna takmarki. Listin var fyrir hana
ekkert annað en vegur til að afla sér f jár. Hún
hafði lund nirfilsins og sál lauslætiskonunnar.
Lee Ying hefði getað hengt hana.
Blíðlega og kurteislega sagði hann Alice, að
hún gæti siglt með næsta skipi til París, ef hún
vildi. Lögmaður hans mundi útvega henni
farbréf og vegabréf, og það væri alveg undir
henni sjálfri komið, hvað úr henni yrði. Hann
lét hana skilja, að hann ætlaðist ekki til neins
þakklætis fyrir þennan greiða.
Þegar hún fór, eftir að hafa staðið lengi við,
þakkaði hún gamla manninum með fleiri orðum,
en honum þótti gott að heyra, en hún var von-
betri og glaðari, en hún hafði lengi verið. Lee
Ying hélt að hún ímyndaði sér, að það væri feg-
urð hennar og yndisleika, sem hún ætti það að
þakka, að hann hafði verið svona örlátur og
góður við hana. Ef honum misskildist ekki, og
það kom ekki oft fyrir hann, þá mundi hún hafa
þegfð þá hjálp, sem hann hafði veitt henni í
kveld, með jafn-mikilli ánægju, hvort sem hún
kom frá Kínverja eða hvítum manni, eða hverj-
um, sem vera vildi. Þegar hún var farin, varð
hann að taka á allri sinni stillingu, því með engu
móti vildi hann láta nokkurn mann komast að
því, hvernig sér hefði fallið þessi heimsókn.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
kjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRYAVE. EAST. - - WINNIPEfi, MAN.
Yard Offlca: 6th Floor, Bank ofHamHion Ohambori
Þessi hvita stúlka, hafði áreiðanlega fátt sér
til ágætis Hugsunai’háttur hennar var eigin-
gjani og ógofugur. Bara að aumingja íáam
gæti skinð þetta. En það var eins og veslings
drengnum væri alveg ómögulegt að sjá kost
og lost á þessu vestræna kvenfóiki. Harnx gat
ómoguiega haft annað en ilt eitt af kunnings-
skap við þessa stúlku. Hér var nokkuð, sem
hægt heföi venð að ráða fram úr mjög auðveld-
iega, í hverju landi, þar sem siðmemxingin hefði
venö dáiítið ininni, en hin sanna mentun tölu-
vert meiri, heidur en í Bandaríkjunum.
Aiice hafði margt og mikið að segja á ieið-
ímii til gistihússins og talaði iátlaust, og veitti
því enga eítirtekt, hve daufur og þegjandalegur
Sam var. Á ótal vegi útmáiaði hún göfuglynd-
ið, sem Lee Ying hefði sýnt sér, og Sam kallaði
hún sinn góða engil. Þetta varð hálfgert fjas,
sem gekk úr hófi fram.
“Faðir minn er engu síður vitur, heldur en
hvað hann er góðgjarn og göfuglyndur,” sagði
Sam loks. “Eg beygi mig hiklaust fyrir hans
dómgreind, ávalt og æfinlega. En hann getur
stundum verið fjarskalega harður og í kveld
særði hann mig afskaplega.”
“Hvernig stendur á því, Sam? Þér sögðuð,
að yður þætti vænt um að hann hjálpaði mér.”
Nú tók Alice fyrst eftir því, hve fölur Sam var,
og hún skifti um málróm. “Það verður erfitt
fyrir okkur að skilja, okkur hefir liðið svo vel
saman. Þér eruð elskulegur maður, Sam, og eg
veit að eg sakna yðar óskaplega.”
“Alice!” sagði hann, og það var í fyrsta
sinn, sem hann hafði nefnt hana nokkuð annað
en Miss Hart. Henni brá allmikið við, en tók
nákvæmlega eftir því, sem hann sagði: “Þér
hljótið að skilja, að það er langt frá að mér
standi á sama um yður.”
Hamingjan góða! Þarna kemur það! Nú
eyðileggur hann alt saman!
“Þér siglið til París, nú strax, svo að segja.
Viljið þér giftast mér áður en þér farið?”
Alice vissi naumast hvaðan á sig stóð veðr-
ið og komst alveg í vandræði. Giftast—! Minna
mátti nú gagn gera, og var þó nógu slæmt. Henni
hafði ekki komið til hugar, að Sam mundi fara
fram á þetta. Giftast Kínverja! Maðurinn
hlaut að vera geggjaður.
Næsta augnablik leið þeim báðum reglulega
illa.
Sam leit við og beið. Hugsanir stúlkunnar
flugu um allar áttir, og hún gat ekki náð fullu
valdi yfir þeim. Hún svaraði í einhverju, hálf-
gerðu ráðaleysi:
“Nei, ekki það! Eg get það ekki. Þér ætt-
nð ekki að fara fram á þetta—” Hún gætti
sín og sagði ekki meira, þó hún væri rétt að
því komin.
“Eg verð að segja yður, að eg tek mér þetta
mjög nærri,” sagði Sam hæglátlega. “Eg hefi
verið að vona, að yður stæði ekki alveg á sama
um mig. ”
Vestur-Islendingum heilsað
Á samkomu í Reykjavík 21. júní 1930.
Velkomin! Hér skal haldinn vinafundur!
Nú heilsar kærstum gestum þjóð og land,
og enlgum dylst, Jþótt Ægir skilji sundur,
að okkur tengir sterkt og heilagt band.
Við gleðjumst yfir eining allra dóma
um ykkar veg á nýrri fósturmold.
Þið eruð okkar landi og lýð til sóma
á Leifs og Þorfinns stóru vesturfold.
En börnin íslands dala, fjarða’ og fjalla,
sem fjarlæg búa, dreifð um víðan heim,
þau heyra brim á flúð og fossa kalla
og finst sem unun laði’ í röddum þeim.
Þær verða’ um æfi Ihjartans helgidómar;
hún helst til dauða, taug þess leynda bands,
sem fyrst var knýtt; hinn insti strengur ómar
af ástarþeli til hins gamla lands.
Velkomnir hingað vinir, systur, bræður!
Við vitum, draumar reynast stundum tál,
og engir söngvar, enlgin skrif né ræður
ná ómum þeim.sem titra dýpst í sál.
Hér fagnar ykkur fólkið alt af hjarta
og fold í skrúða lengstu daga býst
með vorsin3 drauma víðsýn unaðsbjarta;
hún veitir það, sem orðin fá ei lýst.
Þorsteánn Gíslason.
—Lögrétta.
BESSAST AÐIR.
Æður á eggjum kúrir.
Argandi kríuger
sífelt um nesið svífur.
Selir móka við sker.
Bjart er á Bessastöðum,
blikandi alt í kring
hyldjúpir vogar horfa
hátt upp í bláhvelfing.
Hér átti Grímur heima.
Héma bjó Skúli vor.
Reynið nú frækna fætur,
fetið í þeirra spor.
—Barnasögur.—H. J-