Lögberg - 02.10.1930, Side 4

Kls. 4.
LÖGBKRG. FIMTUDAGINN 2. OKTÓBER 1930.
Xöaberg
Gefið út hvern fimtudag af
THE GOLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaSsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lögberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um ánS. Borgist fyrirfram.
The "Löghere” is printed and puhlíshed by
The Coltimhia Press. Limited,
605 Sargent Ave„ Winnipegr, Manitoba.
*---------------------------------------+
Markaðshorfur
Himi nvi, canadiski stjórnarformaður, Mr.
Bcnnett, er nú í þann veginn að vera kom-
inn til Lundúna, í þeim tilgangi, að taka þátt í
hinni mikdvægu samveldisstefnu, er þar skal
háð um þessar mundir. Meðal þeirra mörgu
stó mála, er koma þar að sjálfsögðu til umræðu,
verður vitanlega málið um aukin markaðsskil-
vrði fyrir canadiskt hveiti.
Undanfarnar vikur og mánuði, hefir liveiti-
framleiðsla þe^sa lands verið jafnt og þétt að
hrapa í verði, unz svo er komið, að mælirinn
selst ekki nema á sjötíu og fimm cents, eða [*rí
sem næst; hefir þetta, sem eðlilegt er, valdið
bændum, sem og reyndar þjóðinni allri, þungrar
áhyggju. Lánist Mr. Bennett, að ráða veru-
lega bót á núverandi markaðsþrengslum á can-
adisku hveiti, hlýtur hann að sjálfsögðu þjóð-
arþökk að launum.
Oss skilst, að Mr. Bennett hafi gætt góðrar
forsjár, er hann afréð að taka með sér til Lund-
úna ýmsa hina hæfustu menn, bæði frá hveiti-
samlaginu, sem og úr hópi annara þeirra manna,
cr við kornsölu fást; er hér um svo vandasamt
og víðtækt verkefni að ræða, að ekki veitir af,
að tjaldað sé því sem til er af hæfustu og reynd-
ustu starfskröftum. Mun og með þeim hætti
frekar mega gera sér von um nokkum árangur,
en ef einhliða hefði verið gengið til verks.
Ekki eru allir á eitt sáttir um, hverjar séu
megin-astæðurnar fyrir lág\rerði því á hveiti,
er svo mjög sverfur að canadisku og amerísku
þjóðinni um þessar mundir; rætist þar sem oft-
ar hið fomkveðna, að sínum augum lítur hver
á silfrið.
Til eru þeir, og það vafalaust hreint ekki
svo fáir, er skella vilja skuldinni á Rússland
fvrir hið lága hveitiverð, er bændur í Vestur-
landinu verða að ^ætta sig við um þetta leyti;
'eitthvað hafa slíkir menn sennilega til síns
máls, þótt næ.sta ólíklegt virðist, að þar sé um
megin-ástæðuna að ræða. Landbúnaðarráð-
g.jafi Bandaríkjanna, Mr. Hyde, virðist hallast
að nokkru levti á þá sveif, að rússneskum á-
hrifum muni að nokkra leyti um að kenna hið
lága verð hveitis, þótt slíkt geti undir engum
kringumstæðum skoðast sem aðal-atriðið.
Getið liefir þess verið til oftar en einu sinni,
að lágt kaupgjald, ásamt aukning fullkomnari
akuryrkju áhalda, en við hefir gengist í liðinni
tíð, myndi á skömmum tíma geta til þess leitt,
að Rússland yrði gersamlega ofan á hveiti-
markaðinum viðvíkjandi. Enn sem komið er,
virðist hér þó vera um lítið annað en tilgátur
að ræða, sem tíminp einn fær leitt í ljós, hvort
við veruleg rök hafa að styðjast, eða eigi.
Þótt orðin séu til alls fyrst, eins og gamla
máltækið segir, þá er nú ástandið hér f landi
slíkt um þessar mundir, hvað hveitisölunni við-
víkur, að verulegra athafna er þörf. Það er
ekki til nokkurs skapaðs hlutar, að framleiða
hveiti á hveiti ofan og fylla með því allar kom-
hlöður, sé ekki að því jafnframt unnið, að út
vega nýja 0g liagstæða markaði. Hveiti er í
eðli sínu ein af frum fæðutegundum, bæði fyrir
menn og mállevsingja; þó er því engu að síður
þannig farið, að maðurinn lifir ekki af einu
saman brauði, heldur verður hann heilsu sinna^
og líkamskerfis vegna, að neyta fjölbreyttari
fæðutegunda.
Eins og gefur að skilja, verður mönnum á
að spyrja, hvert sé líklegasta ráðið, til þess að
nvtfæra sér þann hvetitiforða, er afgengur
manneldi. Svörin verða vitanlega með margvís-
legum ha-tti. Mr. Legge, foraiaður búnaðarráðs
Banda: íkjanna, h|ldur því fram, að hagkvæm-
legast muni vera, að nota afganginn til aukinn-
ar lia*nsnaræktar, eða með öðrum orðum til
hænsnafóðurs. Þetta. getur nú verið gott og
blessað, eins langt og það nær; þó er það sýnt,
að tiltölulega lítið, af öllum þeim feikna forða,
sem árlega er afgangs af hinum mismunandi 1
hveititegundum, myndi notað verða á þann hátt.
Ekki er það ólíklegt, að nota mætti þó nokk-
uð meira af hinnm ódýrari tegundum hveitis til
ha'nsnafóðurs hér í þessu landi, en við hefir
gengist í liðinni tíð, gæti þær auðveldlega komið
í stað nokkurra þeirra byrgða af maís, sem
fluttar em árlega inn í Iandið; með þessu yrði
að vorri hyggju, stigið allþýðingar mikið spor í
rétta átt, þótt hvergi nærri sé fullnægjandi. Þá
ma»tti og vafalaust verja langtum meim en gert
heíir verið af hinurn ódýiari tegundum hveitis,
eða skyldum teguiulum, til aukinnar svína- og
nautgripa-ræktar; er á því sviði, eins og nú
horfir við, um einna lífvænlegastar framleiðslu-
tegundir að ræða, fyrir bændör þessa lands. Ef
þetta yrði gert, mætti vel ætla, að aukast mundi
til ve ulegra muna innflutningur þessara
tveggja framleiðslutegunda til Bretlands.
Engin þjóð í heimi kemst í hálfkvísti við
Breta hvað innflutning reykts svínakjöts á-
hrærir. Ef alt væri með feldu, ætti canadíska
þjóðin að eiga þar víðtækan markað fyrir sams-
konar framleiðslu. En því miður virðist engu
slíku liafa verið að heilsa, sem glegst má af því
marka, að árið sem leið nam reykt svínakjöt héð-
an aðéins tveimur af hundi aði alls þess, er Bret-
ar fluttu inn af þeirri vörutegund. Það er því
sýnt, að betur má ef duga skal. Það ætti einnig
að vera innau handar fyrir canadísku þjóðina,
að auka til muna nautgripasöluna við Bretland;
stendur þjóðin í því tilliti flestum þjóðum öðr-
um betur að vígi. Nautpeningur hér í landi er
yfirleitt hraustur og vel til útflutnings fallinn.
Nokkuð öð.u máli er að gegna með nautgripi í
Argentínu, sem þjáðst hafa árum saman af gin
og klaufa sýki. Áður en sá kvilli tók að ryðja
sér til rúms í Argentínu, átti Canada með þeirri
þjóð sinn skæðasta keppinaut, hvað útflutnng
gripa áhrærði. Nú er eng-u slíku til að dreifa
og þa'afleiðandi hlýtur það að stafa af beinni
handvömm, ef útflutningur canadískra naut-
gripa til Bretlands eykst ekki til muna á næst-
unni. A þessu sviði einiiig, er ærið verk til að
rinna fvrir hina nýju sambandsstjórn; sýni hún
ekki af sér nauðsynlega röggsemi í því, að opna
nýja og hagkvæma markaði fyrir canadíska
framleiðslu, verður hún fyr en varir, vegin og
léttvæg fundin.
*--------—.— -----------------------------*
Risaskref
------ ——“—■—— ---------------------—+
Þó hinni svonefndu vélamenningu nútímans
liafi eitt og annað verið til fonáttu fundið, og
vafalaust megi með réttu sitthvað að henni
finna, þá verður því samt eigi á móti mælt, að
ma gt nytsamt hafi af henni leitt öldnum og ó-
bornum til hagsbóta.
Öld hindui vitnanna er nú í þann veginn að
syngja .sitt síðasta vers, en tímabil fullvissunn-
ar jaínt og þétt að ryðja sér til nims í staðinn.
Svo má heita, að í raun og veru sé ekki liðin
nema drvkklöng stund frá því er tekið var að
iðka fluglistina, þó e:u framfarirnar á því sviði
orðnar svo hraðfara og risavaxnar, að veruleg-
um undmm sætir. Það er engu líkara, en flug-
listin og víðvarpið séu að þreyta kapphlaup
hvort við annað. Tæpast líður svo dagur, að
ékki berist manni til eyrna nýjar, lokkandi
fregnir um einhvern stórsigurinn í annarihvorri
þessari grein. Þó er hér aðeins um vingjarn-
lega samkepni að ræða, grundvallaða á heil-
brigðum metnaði.
Almenningi mun seint úr mijmi líða afrek
Lindberghs, hins svensk-ameríska, er liann flaug
011111 síns liðs frá New York til Parísar; og síðan
hefir unninn verið á sviði fluglistarinnar, einn
sigurinn öðrum meiri. Með þessum tveim undra-
tækjum, fluginu og víðvarpinu, liafa- hinar
lengstu fjarlægðir þannig styzt, ef svo mætti að
orði ltveða, að þær era í raun og veru orðnar lít-
ið annað en meðal stekkjarganga.
Eyrir tiltölulega fáum árum, tók það mánuði
að fá fregnir af pólförum og öðram landkönn-
unqimönnum. Nú flytjast slíkar fregnir á
vængjum víðvarpsins á örfáum mínútum út um
allan hinn mentaða heim.
Víðvarpið er nú komið á það stig, að það er
orðið að óbrigðulli tengilínu milli landkönnunar-
mannsins og hinna ýmsu hluta veraldar. Loft-
farið er han.s öruggasta flutningstæki, en víð-
varpið æðalcerfi, er veitir frá sér fréttaflóði í
allar áttir.
Hvern getur órað fyrir, hverjar feikna nýj-
ungar að morgundagurinn kann að bera í skauti
sínu á sviði víðvarpsins og flugmálanna?
Svo getur auðveldlega farið, að innan tiltölu-
lega skamms tíma verði þráðlausu samböndin
orðin það fullkomin, að senda megi með þeim
heilar fréttasíður, þannig, að flest stórblöð ver-
aldarinnar verði með sama svip.
Að því er vélvísindin áhrærir, er mannsand-
inn kominn á hærra stig, en nokkru sinni fyr, og
árangurinn af starfi hans þúsundfaldur til móts
við það, sem áður var.
Nú er sá tími góðu heilli um garð genginn, er
dregið var dár að skygnustu leitarfrömuðum
mannkynsins og þeir leiddir á bál—fvrir galdra!
Nú leyfir enginn heilvita maður sér að halda því
fram, að einskorða þurfi hraða eimlesta við tíu
mílur á klukkustund.
Almenningur er nú að vakna til fullrar með-
vitundar um gildi liinna sönnu raunvísinda.
Hver líðandi dagur eggjar mannkynið nýrri
lögeggjan, um að bregða blurnli og hefjast
handa í þrotlausri baráttu fyrir nýjum stór-
virkjum.
Eftirfarandi vísa eftir Shelly skáld, hefir
sennilega aldrei átt betur við, en einmitt nú á
yfirstandandi tímum:
“Rise like lions after slumber
In unvanquishable number.
Shake your chains to eaTth like dew,
Which in sleep have fallen on you.”
Carlyle komst einhverju sinni svo að orði, að
dýpt allra hluta væri fólgin í söng. Hver veit,
nema hinar aðdáanlegu uppgötvanir þessarar
undra-aldar geti við nánari athugun skoðast sem
unaðsleg túlkun duldra afla, er falin liggja undir
yfirborðinu, ósýnileg mannlegu auga, en opin
þeim einum, er djarfastir voru og hikuðu ekki
við að kafa til grunns.
+------------------------------------------+
Hvöt til Liátiðkana
--------------------------------------------
Núverandi landstjóri í Canada, Willingdon
lávarður, hefir á margvíslegan hátt sýnt .það í
verki, hve ant hann lætur sér um bókmentir og
fagrar listir; hefir hann hvað ofan í annað
stof'nað til verðlauna í því skyni, að vekja áhuga
fyrir fögram listum, eigi aðeins á Bretlandi,
heldur og einnig hér í Canada.
Að þessu sinni hefir landsstjóri ákveðið verð-
laun, sem hér segir, og skal þeim útbýtt hér í
landi:
Fyrir hljómlist, söng og sönglagagerð, skulu
veitt þrenn verðlaun, er liver skulu nema hundr-
að dölum; fyrir smásögur eða ritgerðir, fjögur
sjötíu og fimm dala verðlaun; tvö hundruð dalir
fyrir málve. k, og samskonar upphæð fyrir högg-
myndagerð. Að vísu er hér ekki um stórar fjár-
hæðir að 1 æða, en samt ættu þær að verða ungu,
lis.t:ænu fólki til nokkurrar örvunar.
Það þarf engan að undra, þótt canadískum
listum sé tiltölulega skamt á veg komið;
þjóðin er enn tæpast af bernskuskeiði, og hefir
til síðustu ára liaft öðru að sinna, en iðkunum í
ljóði og list. Líf frumherjanna gekk að mestu
leyti í það, að erja'jörðina og gera hana sér
undirgefna. En svo skildu þeir við garðana í
gröf, að núlifandi kynslóð stendur margfalt bet-
ur að vígi, hvað viðkemur iðkun fagurra lista.
Canadíska þjóðin er í eðli sínujistiæn, og má
þess því örugglega vænta, að hún þekki sinn vitj-
unartíma engu síður á sviði listarinnar, en öðr-
um sviðum. Er og nú hér um þessar mundir
margra vænlegra vísa vart í akri hinna ýmsu
lista, sem gera má sér von um að verði, við
frekari rækt og nánari umhyggju, að fögrum og
fullþroska berjum.
y
+------------------------------------------+
Horfet í Augu við
Staðreynd
—■■—■■——•“—*•—••—*•—••—*’"-••—■’—••—••—*•*—■■—**—■—■+
Afstaða sambandsstjómarinnar til atvinnu-
leysisins, hefir fengið á sig nokkuð annan blæ,
eir kosningaloforðin báru á sér. LJá var því
haldið fram, að svo fremi að rétti flokkurinn
kæmist til valda, það er að segja afturhalds-
flokkurinn, þá yrði ekki framar við nein þau
vankvæði að ræða, er frá atvinnuleysi jafnan
stafa. Því var heitið, að ef sá flokkur fengi
stjórnartauma í sínar hendur, yrði bráðlega
buiulinn endi á atvinnuleysið í landinu, og að
starf,. en ekki ölmusa, væri sú eina meginregla,
er fylgja bæri.
Free Press lét um þær mundir þá skoðun í
ljós, að engin sambandsstjóm gæti, ein út af
fyrir sig ráðið fullnaðarbót á atvinhuleysinu,
án samvinnu af hálfu fylkjanna, og að sambands-
stjórnin gæti aðeins haldist í hendur við hin ein-
stöku fylki, um að létta undir með þeim, með því
að samkvæmt stjórnarskrá landsins, hvíldi á-
byrgðin á héraðs- og fylkja-stjórnum.
En hvað er nú komið á daginn 1 Stjórnin
opinberar uppástungur sínar í sambandi við
það, að hlaupa undir bagga með fylkjunum; Mr.
Taschereau stjórnarformaður í t^uebec, telur
uppástungur stjóinarinnar ófullnægjandi fyrir
fylki sitt, en verk'amálaráðgjafinn Senator
Robertson, svarar honum þannig: “Þvkir fvrir
að þér álítið uppástungur vorar óframkvæman-
legar. Engin loforð gefin um það að binda enda
á atvinnuleysið með íhlutan sambandsstjórnar.
Vér viljum liðsinna fylkjum og héruðum í því
að þau fái mætt ábyrgð sinni, séu þau fús til
samvinnu.”
Þetta kemur hvorki heim við hin ákveðnu
fyriiheit Mr. Bennetts um það, að hann ætlaði
að binda enda á atvinnuleysið, né heldur yfirlýs-
ingu Mr. Guthrie’s er að því laut, að þingið
myndi myndi innan þriggja daga hefjast handa
um að koma. atvinnuleysinu fyrir kattarnef.
Nú er það orðið augljóst, að geta samliands-
stjómar, að því er útrýming atvinnuleysisins
áhrærir, er næsta takmörkuð, sem og það, hve
því eru líka takmörk sett, er stjórnin ætlar að
gera til að auka atvinnu. “Starf, en ekki ölm-
usa,” var kjörorð Mr. Bennetts. Nú er samt
sem áður ekki annað fyrirsjáanlegt, en að stjórn-
in ætli að hallast að allmiklu leyti á sveif ölmusu
fyrirkomulagsins gamla. Manitoba á að fá
fúlgu frá sambandsstjórninni, er nemur þrjú-
hundruð Jiúsund dölum í þessum tilgangi; fvlkin
og sveitarhéruðin eiga að leggja fram fé í sömu
hlutföllum og sambandsstjórnin, að því samt ó-
gleymdu, að undantekning má veita þeim sveit-
arhéruðum, er við mesta fjárhags örðugleika
,eiga að búa.
Með þessu er ekki sagt, að sambandsstjóin-
in eigi ekki að hlaupa undir bagga með sveitar-
félögum þegar mikið liggur við. En þetta sýnir
hve örðugt það er, að ráða bót á víðtæku at-
vinnuleysi, sem og hitt, hve óábyggilegar allar
yfirlýsíngar era um það, hverju rétta stjómin
fái komið til vegar. — Eftir blaðinu Manitoba
Free Press. ,
Þökk fyrir Eirlagrina
Þegar Heimskrinlgla lýsti yfir
hinni nýju hagfræðastefnu sinni,
notaði eg mér tækifærið til þess
að ræða við hana stefnumun fram-
sóknar og afturhalds og sýndi
fram á þau óhrekjandi sögulegu
sannindi, að meiri hluti þess
tíma, sem afturhaldið hefir setið
að völdum hér í Canada síðan eg
kom hingað, hafa verið ár hörm-
unga og kyrrstöðu; en meiri hluti
þess tíma, sem liberalar hafa
stjórnað, hafa verið ár fram-
kvæmda, starfs o'g vellíðunar.
I stað þess að rökræða þetta,
birtir blaðið grein, sem sjálfsagt
verður talin meistaraverk í sinni
röð, þegar tímar líða fram, sem,
hér segir:
1. Að afturhaldsflokkurinn hljóti
að vera góður vegna þess að hann
hafi lagt grundvöllinn að stjórn-(
arskipun Canada, og að hann sé
í meiri hluta nú sem stendur.
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fjTÍr 50c. askajn, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
Úr Æfisögu K. N.’s
Winnipeg-íslenzkan.
2. Að hægt sé að ganga með
hreinum og hlutlausum hug að
því,- að verja vísvitandi rangt
mál.
3. Að mikið(!) meiri líkur séu
til þess, að þeir ritstjórar, sem
skrifa eins og þeim «r skipað, geti
orðið þjónar sannleikans, en hin-
ir, sem skrifa af eigin sannfær-
ingu.
4. Að stefnu manna í þjóðrækn-
ismálum og stjórnmálum megi
alls ekki blanda saman; þær stefn-
ur hafi engin áhrif hvor á aðra,
en samt hefði verið von um, að
Heimskringla hefði fylgt Joseph
Thorson í stjórnmálum, ef hann
Iiefði verið nógu einhliða hennar
megin í þjóðræknismálum.
Þá staðhæfir blaðið, að mín
skoðun hafi fyrir þá sok eina ver-
ið óleigð, að flokkurinn hafi ekki
viljað leigja hana. í því atriði er
eg óhrædlur við sögulegan sam-
aiiburð okkar beggja
En svo kemur þessi einlæga yf-
irlýsing: “Það eru eigendur blað-
anna og útgefendur, sem stefnu
blaðsins eiga að. ráða, en ritstjór-
anum kemur hún ekki við.”
Til er saga, sem heitir “Port-
kcna”, eftir Maxim Gorki. Hún er
samtal á milli portkonunnar og
systur hennar. Samtalið er á
þessa leið:
Portkonan: “Mikill bjálfi ert
þú, systir mín! að þú skulir streit-
ast og sveitast við erviðisvinnu,
illa klædd! Að þú skulir ekki held-
ur feta í fótspor mín; eg ek í
fínum vagni með fjörugum hest-
um fyrir; eg neyti mestu dýr-
indisrétta og klæðist purpura. Eg
veit það vel, að eg er litin horn-
auga af öllum; eg veit það jafn-
vel, að viðskiftavinir mínir fyrir-
líta mig innilega; en eg hefi val-
ið þessa hægu og þægilegu at-
vinnu og kæri mig bölvaða!”
Systirin: “Nei, sýstir mín; fyr
mundi ég frjósa i hel af klæð-
leysi eða deyja úr hungri sem ær-
leg kona, en að feta í fótspor þín.
Eg skil þig ekki. Vertu sæl!”
Þessi saga datt mér í hug,*þeg-
ar Heimskringlu-ritstjórinn —!
hver svo sem hann er — lýsir
skoðun sinni á ritstjórastöðunni. i
Sú játning sýnir mér það, og
sannar, að við skiljum ekki hvor
annan fremur en portkonan og
systir hennar.
Eg segi því blátt áfram: eg skil
þig ekki, vertu sælll!
Sig. Júl. Jóhannesson.
Góukoma 1 930
Unaðsfaðurt er að sjá
allan horfinn burtu snjá,
hvergi á flata hvítur blettur,
hvergi svell, því vindur léttur
hefir foldar klappað kinn,
kyst og blessað fjörðinn minn.
Feðra tungan fræga
Fegurð geymir næga.
Henni heitt &g unni,
Hana bezt ég kunni.
En í Ameríku,
Ekki’ er að leyna slíku,
Mér var kent að “mixa”
Málið í honum “Dixa”.
Aths. — Það mun vera viður-
kent, af, flestum fræðimönnum nú
á tímum, að Winnipegíslenzkan
sé eðlileg framþróun af tveimur
gömlum og göfugum tungumál-
um, og barn sinnar tíðar, og að
hún hafi varpað dýrðarljóma yfir
vesturheimskar bókmentir. En
samt munu því miður vera til á
meðal vor fáeinir sérvitringar,
sem skoða hana sem andlegt viðr-
ini, sem hvergi ætti að eiga sér
“blífanlegan” samastað. Fram-
tíðin ein getur skorið úr því.
K. N.
Dóttir Dalanna
Með hvöt og þrek í hverjum lim,
og hvella, glaða raust,
svo ung og stolt og sterk o'g tim
og stælt og vöðvatraust,
hún stekkur fram á stuðlaklett,
hún stiklar gljúfrin þröng,
hún sveiflar hríslum svifalétt
og syngur dægrin löng.
Viðbragðssnögg og vaxtarglæst
úr vorsins faðmi rís,
svo klakaróleg, eldaæst
hin unga töfradís.
Hún er sem da'ggar glói glit
á grænni skógarbjörk,
en þekkir hvorki lög né lit
á lífsins eyðimörk.
Við dalsins grös o!g dalsins blóm
hún drakk sit táp og fjör,
og fékk hinn glaða, frjálsa röm,
hið fagra bros á vör.
En bráðum rís sú óskin öll
og öðru rýmir frá —
að kanna borgir bak við fjöll
og brautir nýjar sjá.
Og dalgsins ró og friður flýr,
hún fer á braut um haust,
þá birtist henni heimur nýr,
sem hverfist endalaust,
þá víkja dalsins sjónarsvið,
þá sér um aðrar dyr,
og þá slær ljóma á lífsins hlið,
er leit hún aldrei fyr.
En það er margfalt meiri list
að ipuna’ að gæta sín,
en stökkva foss á flugi yzt
þar fimtugt dýpið gín, —
og margar þekkja lög o!g lit
á lífsins eyðimörk,
sem voru líkt og geislaglit
á grænni skógarbjörk.
Böðvar frá Hnífsdal.
— Lesb.
Stökur
Fagur ertu, fjörður minn,
frjáls og víður hringur þinn:
Feykirinn og Stóllinn standa
styrkir vörð til beggja handa,
Mælihnjúkur mænir hátt,
rnildingur í vesturátt.
Hestasæli Hólmurinn,
Helgrasensið, Krókurinn,
Vatnskarð, sem til vegar fallið,
virtist mynda hlið í fjallið,
móti blasir Blönduhlíð
björt, og Héraðsvötnin fríð.
Hvar mun finnast sælli sýn?
Sólin roðar fjöllin þín,
faðmar dalf, fell 0g stóla,
fegrar lautir, bala, hóla.
Hrífst af gleði hugurinn,
horfi ég yfir fjörðinn minn.
M. R.
—Ljósberinn.
Þegar skyggir gríma grund
og grípur hjartað kvíði;
harmur og ólund heimta á fund
og hugurinn á' í striði.
Oftar en hverfult dægra-drasl
dollara æðis-slagur,
skammarstryk og skuldabasl
skín þó bjartur dagur.
Eins og K. N. eigum við
að annast kýr og fjósin,
en einnig sækja á æðri svið
andans þroska ljósin.
Fr. Guðmundsson.
Læknir: Eg get því miður ekki
læknað mann yðar af því að tala
í svefni.
Frúin: En getið þér þá ekki
fengið hann til að tala nokkuð
skýrara ?