Lögberg - 02.10.1930, Blaðsíða 6

Lögberg - 02.10.1930, Blaðsíða 6
Bla. * LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. OKTÓBER 1930. Sonur Guðanna Eftxr R E X BEACH Mrs. Stevens rak upp óttalegt hljóð. Hún stóð á öndinni og það var engu líkara, en hún væri að kafna. Sam var alveg hissa á þessum ósköpum; þó var ekki alveg laust við, að hann hefði dálítið gaman af að sjá hveniig hún lét, eða hvernig hún lék, því hann vissi fullvel, að þetta var alt saman uppgerð. Hins vegar var liann töluvert óánægður við sjálfan sig út af því, að vera nokkuð við þetta riðinn. Hann kunni illa við sig í þessum félagsskap. Sam fór að fara í yfirhöfn sína, en þá gekk Mrs. Stevens fast að honum og leit á hann ógnandi. “Þér eruð óguðlegur maður. Hún er bara saklaust barn og hún er alt, sem eg á. Þér er- uð tilfinningalaust varmenni, og þér hafið dreg- ið á tálar saklausa, unga stúlku. Guð hjálpi mér, Þetta er óttalegt! Hvað ætlið þér að gera?” “Eg a>.tla að skilja við yður, og lofa yður að láta eins og þér viljið,” svaraði Sam. “En fyrst ætla eg að losa yður við þessa áttatíu dali, sem ég á,“ og hann greip utan um úlhlið- inn á henni. Mrs. Stevens hélt fast um peningana og hún barði Sam eins og' hún gat, og hann varð að beita hörku til að ná af henni peningunum. Hún jós yfir hann skömmunum og hótaði að hljóða upp yfir sig, en hann varaði hana við því. “Ef þér gerið nokkurn hávaða, þá kalla eg á lögregluna. ’’ i “Óþokki!’’ L Sam lét alla peningana í eldinn og þeir brunnu fljótt. Svo þurkaði hann sér um hend- urnar, eins og hann hefði snert eitthvað ó- hreint eða viðl>jóðslegt. “Þér eruð viðbjóðslegur Kíni!” hvæsti kon- an út úr sér. “Þér eruð ekki búinn að bíta úr nálinni með þetta enn. Þérskuluð fá að borga fyrir þetta!” Eldri konan hélt áfram að láta skammirnar dynja á Sam, meðan hann var að komast út úr dyrunum og loka hurðinni, og sú }Tigri hélt á- fram að gráta. Aldrei fyr hafði Sam verið eins hryggur og reiður, eins og nú, nema ef vera skyldi þegar hann barðist við strákana á Mulberry Bend forðum daga. Það voru sömu tilfinningarnar, sem nú gripu hann sterkustum tökum—reiðin. Hann langaði ákaft til að hefna sín á þessari ósvífnn konn. Hún var viðbjóðslegur svikari. Fyr mátti nú vera peningagræðíri heldur en að nota, sitt einrið afkvæmi til að svíkia út peninga, og bað á viðbióðsletrasta bátt. Hann var Kín- verii. sem hvíta fólkið hafði andstvgð á. en ekki samt svo mikla. að bað gæti ekki vel umgengist hann. ef bað gaf þeim eitthvað í aðra hönd. Hvað mundi hans góði og göfugi faðir segja um þetta? En hvernig gat hann afsakað bað fvri- föður sfnum, að hafa haft nokkuð saman við bessar mæðgur að sælda. Það var honum éreif<isr)leopa til Iftils sóma. bó tilgangurinn befði ekki verið slæmur og enginn annar ep sá. að biálrva beim sem hiálnar þurftu. Þegar hann hugsaði stg betur um, fanst honum réttast að segia envnm frá bessu, en læra af revnslnnni ng lóta ekki annað eins og þetta henda sig í annað sinn. Það var enginn hægðarleikur að ná tali af Eee Ying. án bess að láta hann fvrst vita, hver.s- konar erindi maður ætti, en Everett Himes hepnaðist það nu samt. Hann var ekki lengi að komast að efninu og Eee Ying hlusfaði vrandgæfilega á það sem Himes hafði að segja, án þess að segja nokkuð sjálfur. En eftir nokkra stund spurði hann: “A hvern hátt er vður þetta viðkomandi. Mr. Hime.s?” “Eg er bara gamall vinur fiölskvldunnar. og konan trevstir mér og snvr mig stundum ráða. Eg sagði við hana, að Mr. Lee væri sanngjam í öllum viðskiftum og að öllu leyti góður borg- ari, og eg sagði henni að það væri Jvýðingar- laust að gera óþarfa hávaða út af því, sem skeð væri og ekki yrði aftur tekið, og jiað væri þezt að fara ekkert til lagarina með þetta fyr en—” “Er verið að hngsa um að fá lögmönnum ]>etta mál í hendur?” “ Eg vcit ekki,” Himes. “Vesalings konan veit ekki, hvað hún á að gera. Hún er í slíku ástandi, að hún veit hvorki hvað hún segir eða gerir. Það er ekki hægt að áfellast hana fyrir það. Kvenfólki hættir við því að hlaupa altafl til lögmannanna, hvað sem er. En mér er illa við þá, Mr. Lee. Eg treysti þeim ekki heldur. Þeir gera ekki annað en flækja alla hluti og segja manni að þetta sé ómögulegt og hitt sé ómögulegt. Þegar eg þarf að greiða úr ein- hve' ri flækju, þá fer eg ávalt beint til þess sem eg á við í það sinnið, og sem um það, sein á milli ber, og lögmaðurinn hefir það eitt að gera, að gera samninginn löglega bindandi. Það er fljótasti og bezti vegurinn. Haldið þér það ekki? Vera sanngjam, reyna að skilja af- stöðu hins mannsins, það er mín regla. ” “Hér er naumast um viðskifti að ræða, og eg veit ekki enn, hverju eg á að trúa, þar sem sonur minn hefir ekkert sagt mér.” “Það er ekki von. Eg er eini maðurinn ut- an hlutaðeiganda, sem veit nakkuð um þetta, og það'er bezt fyrir alla, að sem fæstir viti um það. P]g hefi þekt stúlkuna, síðan hún var smábarn og mér Jiykir næstum eins vænt um hana eins og mín eigin börn. Þér megið trúa því, að mér þótti mikið fyrir að heyra þetta. p]g sagði—” “P’yrirgefið þér! Hvemig kom þetta fyr- irf” “Rétt eins og eg sagði yður. Hún vill altaf hafa eitthvað fyrir stafni og afla sér peninga. og hún var að selja eitthvað, kniplinga, silki, eða eitthvað þess konar. Hún er bara barn enn J>á. Það er J>að sem gerir þetta miklu verra. Ef liún væri komin til lögaldurs, þá væri öðru máli að gegna.” “Sögðuð þér, að hún hefði verið að selja silki ? ’ ’ “Já, elitthvað þesskonar. Sonur yðar keypti ýmislegt af henni. Hann lét hana koma heim til sín. Það er það versta við, að þessir ungu menn hafi sínar eigin íbúðir út af fyrir sig. Eg talaði við manninn, sem stjórnar lyftivélinni, og hann sagði mér, að það sem stúlkan segði, væri rétt hermt. Hún er heldur ekki sú fyrsta eða eina, sem hefir heimsótt hann. En það kem- ur mér nú ekki við. Eg geri ráð fyrir að hann og Mona hafi kannske fengið sér eitthvað í staupinu. Það er býsna mikið af því þarna á skólanum. En hvað sem um það var, þá misti hún alveg kjarkinn og sagði móður sinni alt eins og var, og hún sagðist ekki hafa getað gert greinarmun góðs og ills.” Hann hristi höfuð- ið og lét það ótvíræðlega í ljós, að sér alveg of- byði þessi lifnaður. “Eg kenni mæðrunum meira um þetta heldur en stúlkunum,” bætti hann við. “Því fræða þær ekki dætur sínar um þessa hluti?” Alt til þessa hafði Lee Ying setið ahveg hrevfingarlaus og á svip hans sáust engin geðbrigði. Nú var eins og hann vaknaði af hálfgerðum svefni. “Eg þekki yður ekki neitt,” sagði hann. “Það er hægðarleikur að bera fram svona kær- ur, en það er jafn erfitt að sanna þær eins og afsanna.” “Það e:u nú engin vandræði með það,” sagði Himes. “Þetta sannar sig sjólft með tímanum* Það er nú það raunalegasta við þetta alt.” “Áður en eg tala við son minn, vildi eg hafa tækifæri til að tala. við stúlkuna og móður hennar. ’ ’ “Eg bjóst við því. Eg held þér ættuð að gera það sem allia fyrst. ” “Pif hanii er sekur um að hafa gert stiílk- unni rangt til, þá skl eg bæta úr því, eins vel og mögulegt er. ’ ’ “Ággett!” sagði Himes mjög glaðlega. “Eg þekki ykkur Kínverjana og veit, að þið eruð yfirleitt sanngjarnir menn. Mér þykir reglu- lega víi'iit um, að eg skyldi segja yður frá þessu, áður en lengra var farið.” “Við munum ekki skorast undan að greiða allan sanngjarnan kostnað í *sambandi við J>etta. í rauninni er J>etta ekki neitt nýtt eða óvanalegt, og það er oft erfitt að segja á hvern á að skella skuldinni.” “Himes lét sem sig furðaði mjög á þessu. “Eg skal segja yður eins og er,” sagði hann, “að eg er hræddur um, að hér muni þurfa meira en það, sem þér hafið í huga.” “Hvað J>á ?” “Þér skiljið, að þegar stúlka eins og Mona verður ástfangin af einhverjum pilti, þá verður hún það fyrir alvöru. Hún kærir sig ekkert um peninga. Hún vill ólm og uppvæg eiga hann og henni þýkir bara vænt um hvernig komið er fvrir henni. Það er enginn hægðarleikur að skilja tilfinningar þessara ungu stúlkna. Alt, sem Mrs. Stevens er að hugsa um, er auðvitað að dóttur sinni mætti líða sem bezt og hún geti verið ánætfð. Hún er ekki eigingjörn. ” ‘ ‘ Svo þáð, sem hún ætlast til, er þá þáð, að liaim giftist þessari stúlku?” “Hamingjan góða! Hvað annað gæti J>að svo sem verið ? Eg vona, þér haldið ekki, að eg hafi komið hingað til að hafa út úr yður fé. Hér er ekki um neitt það að ræða, sem peningar geta bætt úr. Nei, J'a;r eru ekki svoleiðis fólk. Pen- ingar! Það væ:i bara móðgun. Hér er um heið- ur stúlkunnar að ræða, eins og þér skiljið.” “Komið þér hingað með J>ær, sem allra fyrst,” sagði Lee Ying. Hann sat enn hreyfingarlaus í stólnum sín- um, þegar Himes kom aftur, klukkutíma seinna, og Mrs. Stevens og Mona með honum. Þegar hann sá stúlkuna, setti að honum mikinn óhug. Næsta hálfan klukutímann leið honum alt annað en vel. Þegar .sá tími var liðinn, og Lee Ying var aftur einsamall, fanst honum hann vera orðinn gamall og lasburða og ekki hafa kjark til að bera mótlætið. Eftir nokkra stund kallaði hann á þjón sinn og sagði honum að færa sér skrúðann, sem hann ávalt bar þega*hann fór inn í bænahúsið, er var eitt herbergið á heimili hans. Svo fór hann þangað inn og hann baðst fyrir, heitt og lengi og einlæglega. En aðal- efni bænarinnar var á þessa leið: “Sýndu mér veg réttlætisins og veittu mér styrk til að fylgj# honum.” Síðar um daginn sendi hann Sam símskeyti og sagði honum að koma heim. Lee Ying sat beinn og uppréttur í bakháa stólnum sínum. En hann varð að halda sér í stólbríkurnar til að geta setið uppréttur. Hon- um fanst hann vera veikur og kraftarnir vera þrotnir. Fyrir framan hann stóð Sam, fölur og áhyggjufullur að sjá og mælti ekki orð frá rnunni. “Hver mikill maður er fyrst og fremst rétt- látur maður. Maður af góðum ættum og í hárri .stöðu, er þjóðfélaginu skaðlegur, ef hann hefir ekki sterka réttlætistilfinningu. Maður af lág- um stigum, sem hefir mikinn dugnað og kjark, en skortir réttlætistilfinningu, er bara stiga- maður. Hvað er hægt að gera við hann, sem tekur vel tilsögn og áminningum, en hefir ekki siðferðisþrek til að fara eftir þeim?. Ást son- arins til föðurins sýnir sig í því, hvernig hann fylgir boðum hans og kenningum, og eg hefi reynt að kenna þér að vera fórnfús og réttlátur og eg hefi revnt að innræta þér göfugar hugsan- ir. Eg hefi jafnan óskað þess, að þú eignaðist marga syni til að væta gröf þína með tárum, göf- uga syni, ekki óskilgetna syni útlendrar lauslæt- iskonu. Þessi stúlka er vanfær. ” Sam horfði vandræðalega á föður sinn og reyndi að taka til máls, en gamli maðurinn rétti upp hendina og hélt áfram, en rómurinn bar þess ljósan vott, að honum leið afar illa. ‘ ‘ Bíddu við! Þú ert ákærður og þú getur bor- ið fram }>ína rvarnir seinna. Hlustaðu á mig fyrst. Móðir þín var af göfugum ættum, og það er eg líka. Eg þekki mína eigin veikleika, en eg er stoltur af forfeðrum mínum og þínum. Mér þykir meira til þeirra koma, en mín. Um þig hefi eg gert mér miklar vonir, vegna ættarinn- ar, og hefi verið guðunum þakklátur fyrir að velja mig til að vera þinn leiðsögumann. Ef ]>ú hefir hrasað og ef þér hefir orðið það á að blanda þínu göfuga blóði við lítilmótlega og ó- merkilega stúlku — taktu eftir því, að eg segi ‘ef’ — þá er sökin ekki síður mín en þín. Báðir verðum við að líða fyrir það afbrot. Konur út af fyrir sig þýða ekki neitt og hvað þú gerir þér til gamans, kemur mér ekki við, en þegar um af- komendur þína er að ræða, þá er öðru máli að gegna. Það er mál ættarinnar. Þar er um heið- ur hennar og sóma að ræða. Stúlkan krefst }>ess, að þú giftist sér og hún hefir lögin með sér. Við verðum að beygja okkur undir lög og venjur þessa lands, hvað heimskuleg sem okkur kann að virðast þau í samanburði við vor eigin lög. Hafir þú gert rangt, þá er ekki til neins að fást um J>að nú. Sektin er ákveðin, enginn afslátt- ur eða undanþága. Þú giftist stúlkunni strax. 0------Nýárið nálgast, og þá .verða allir að hafa greitt skuldir sínar; þeir sem ekki geta J>að, verða samt að afpláná þær á einhvem liátt. P’yr en }>ví er öllu lokið, er ekki kveikt á ljós- unum. Þeir, sem farnir em á undan oss, eiga .sama ,rétt á því eins og vér, að vér greiðum það sem vér skuldum þeim, en vér — eg að minsta kosti — höfum bmgðist þeim. Eg skal því greiða skuld mína á þann eina heiðarlega hátt, sem til er. Eg get ekki lifað, eftir að þú hefiri tengst slíkri stúlku, sem hér er um að ræða, með }>ví að giftast henni; eg efast um, að þú getir j>að heldur, þegar frá líður. Úr því verður }>ú sjálfur að skera. Sverð ættar minnar hangir í svefnherbeigi mínu. Þegar }>ú hefir borgað skuld þína, liverf eg til Pan Yi. Ef það þókn- ast þér að verða mér samferða, þá vel og gott. ’ “Má ég tala?” spurði Sam í hásum róm. Faðir lians hélt áfram: “Eg vil ekki að þér finnist, að eg dæmi án rannsóknar. Segðu mér ]>ess vegna satt, og þú þarft ekki að óttast reiði mína, því eg er ekki reiður. Eg er bara sorg- bitinn og tek vonbrigðin nærri mér, ,ef það er rétt, sem mig grunar. Það var ekki viturlegt af mér, að byggja mér svona háar og miklar vonir. Eg hefði átt að skilja það, að sá, sem tyllir sér á tá, getur ekki staðið stöðugur, og ínaður má ekki ætla sér lengri skref, en maður getur tekið.” “Það er ekki snefill af sannleika í þessari sögu. Henni er logið upp frá rótum,” sagði Sam með töluverðum ákafa. Þeir }>ögðu báðir stundarkorn og horfðu livor á annan. Loks rauf gamli maðurinn þögn- ina með því að spyrja: /l‘Þú skuldar stúlkunni ekkert? Hún hefir ekkert tilkall til þín?” “Ekkert! Bókstaflega ekkert! Þetta er ekkert nema lyga og svikavefur. Öllum Ame- ríkumönnum, sem eg hefi haft nokkuð við að gera, hefi eg borgað að fullu. Það hefir alt af verið þannig, síðan eg var lítill drengur. Börnin liérna í nágrenninu reyndu alt af að hafa alt það gagn af mér, sem þau mögulega gátu. P]g varð alt af kaupa vináttu þeirra. Það hefir verið alveg eins á skólanum, og livað það snertir, er enginn munur á piltum og stúlkum. Enginn kærir sig neitt um mig, nema sjálfum sér til hagsmuna. Stúlkan, sem þú sendir til París — hún \par tilbúin að selja sjálfa sig fyr- ir peninga. Hún sama sem sagði mér það. Þessi manneskja er jafnvel enn auðvirðilegri. Mér mundi bjóða. við að snerta hana.” Lee Ying stóð á fætur og gekk til sonar síns. Varirnar skulfu og honúm vöknaði um augu. Hann faðmaði Sam sinn að sér og klappaði honum öllum, en hann gat ekkert sagt. Það er sagt um Kínverja, að þeir séu kaldir og tilfinningalitlir, en ekkert er fjær sanni. Þeir hafa bara öðrum mönnum meiri stjórn á sjálfum sér, og dylja tilfinningar sínar meira en aðrir, en í raun og veru eru þeir viðkvæmir menn. Lee Ying spurði Sam ekki neins frekar. Hann var fullkomlega sannfærður um, að drengurinn sinn hefði sagt sér satt. “ Við skulum ekki segja neitt um þetta frek- ar og þú verður að fyrirgefa mér, hvað auð- , trúa ég var,” Sagði gamli maðurinn. “Það gleður mig innilega, að þú hefir ekki saurgað sjálfan þig. Mér líður vel og mig langar til að syngja lofsöngva. Seztu nú hérna hjá mér og segðu mér alt um námið og skólalífið, og hvað þú ert að gera daglega, alt þ.etta, sem móður þína mundi langa til að heyra. Eg er nú bæði faðir þinn og móðir og þú ert mér bæði sonur og dóttir. Þú ert mér alt, og öll mín ánægja er þar sem þú ert. Sérðu ,að tárn koma fram í augun á mér? Eg er orðinn gamall, er líklega að verða barn í annað sinn. Segðu mér eitt- KAUPIÐ AVALT LUMBER Kjá THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD. HENKYAVE. EAST. - - WINNIPEGi MAN. Yard Offlce: 6th Floor, Bank of Hamilton Chamberi livað, sem eg liefi ánægju af að hlusta á. Mig langar til að halda í hendina á þér.” IX. KAPITULI. Sam sagði föður sínum vitanlega alt sem hann vissi um Mrs. Stevens og dóttur hennar, og hvernig viðskiftum sínum við þær var var- ið, og ofbauð gamla manninum eðlilega ósvífni þeirra. Viðbjóður hans á framferði þeirra var þeim mun meiri, sem liann yfirleitt bar litla virðingu fyrir kvenfólki, og leit svo á, að kon- ur væru lítilmótlegar verur og ónauðsynlegar til annars en viðhalds mannkyninu. Ei'ns og aðr- ir Kínverjar bar hann virðingu fyrir hjóna- bandinu, en hafði að öðru leyti heldur horn í síðu kvenfólksins. P1ramferði þessara mæðgna fanst honum svo lágt og lítilmótlegt, að slíkt hafði honum aldrei dottið í hug að gæti ótt sér stað. Sú tilhugsun, að Sam ætti að eignast .syni, sem önnur eins stúlka eins og Mona væri móðir að, var lionum óbærilegt. Þeir sem það mál hafa kynt sér, segja, að trúarbrögð Kínverja, sem eru margskonar, séu ekki föstum skorðum bundin og meira, vani, en sanrifæi ing. Það má vera, að eitthvað sé satt í þessu, en þó mun það rétt vera, að Kínverjar séu yfirleitt fremur trúhneigðir og það er víst, að forfeðradýrkunin er þeim nokkurskonar á- trúnaður og sömuleiðis fegurðin og hreinleik- inn. Ef orðið “fegurð” er látið þýða hreint og göfugt hugarfar og réttlætistilfinning, þá innibindur það býsna vel trúarbrögð þau, sem Lee Ying tileinkaði sér, og sem hann hafði inn- rætt Sam. Hvað gamla manninn snerti, þá hafði krist- indómurinn, eins og hann hafði kynst honum hjá livítu fólki sem hann þekti, alls engin áhrif haft á hann, nema hvað hanri hafði fylst mikilli gremju út af því ranglæti, sem honum fanst að sér og sínum lífsskoðunum væri sýnt. En hvað unga manninn snerti, var öðru máli að gegna. Hann tók ranglætið sér engu síður nærri, held- ur gamli maðurinn, en hann setti það ekki í samband við trúarbrögðin og sá ekkert óguð- legt við það. Hann gat heldur ekki látið sér skiljast, að Mona og móðir hennar væru rétt eins góðar og hvítar konur gerðust upp og ofan. Ilans vestræna menning hafði kent hon- um að beia virðingu fyrir konum og iíta á þær ^lt öðru vísi, en Kínverjar gerðu. Stúlkur, þáð er að segja hvítar stúlkur, höfðu mikið að- diáttarafl fyrir hann. Þær voru viðkunnanleg- ar og þær voru skemilegar, og }>ær voru, að honum fanst, eitthvað léyndardómsfullar, og hann gat ekki að því gert, að vera mjög oft að hugsa um þær. Þetta var vafalaust allra mesta vitleysa, líklega bara hans eigin veikleiki, en engu að síður hélt liann áfram að hlúa að þess- ari hugsun. Skynsemi hans sagði honum, að hans eigin reynsla og annara, hefði átt að kenna honum, að bera ekki traust til kvenna, og mundi það hafa hjálpað honúm til að vera enn stolt- ari af sínu eigin þjóðerni. En einhverra or- saka vegna gat hann þetta ekki, og það olli hon- um mikillar áhyggju. Hann gat ekki gert sér grein fyrir hvað að honum gekk. Næstum því liver einasti Ame- ríkumaður, sem hann hafði kynst, hafði um- gengist hann eins og óvin, en samt vildi liann hafa kunningsskap við þá. Þrátt fyrir það, að hann fann stöðugt, að þeir litu niður á hann og voru honum í raun og veru alt annað en góðir, þá féll honum margt vel við }>á. Þeir voru rnargir góðir félagar, greindir og skemtilegir. I háttum sínumj, framkomu og skapferli, fan.st honum þeir viðfeldnari heldur en hans eigið fólk. Ilann var ekki sterkur þjóðræknismaður. Hann gat ekki litið á þjóðerni og ætterni sömu augum og landar hans yfirleitt gerðu. Það voru alt gamlar og úreltar og fráleitar skoðan- ir. Mennirnir voru allir eins í raun og veru, hvað sem hörundslit þeirra og öðru útliti leið. Hann liafði drukkið í sig þær skoðanir, að ætt- ernið liefði lítið eða ekkert við það að gera, hvert skapferli manneskjunnar yrði. Alt væri undir uppeldinu komið. Hugarfar barnsins gætu forelddar og aðrir mótað eftir vild. Hans eigin reynsla staðfesti þessa skoðun. Uppeldi hans hafði mótað hugarfar hans meira en ætt- irnar eða þjóðernið. En til hvers var að fást um þetta? Það var ekki til neins að leggja fyrir sjálfan sig þúsund spurningar, sem aldrei yrði svarað. Eitt var honum fyllilega Ijóst, og það var, að liann var ekki ánægður. Honum leið ekki vel. Hann gat ekki notið sín. Nýjasta nýtt! Enskur auðkýfingur sýndi vini sínum nýtt hús, sem hann hafði látið by*ggja. Skorti þar ekki skraut né nein þægindi. Þeir voru staddir í herbergi auðkýf- ingsins. —Og hér skal eg sýna þér nokk- uð nýtt, mælti hann. Til þess að þurfa ekki að fara út í baðher- bergið á veturna, þegar kalt er, þá hefi eg komið því svo fyrif, að eg }>arf ekki annað en styðja á rafmagnshnapp o!g þá opnast þilið þarna og baðkerið rennur sjálfkrafa inn í svefnherbergið. Líttu nú á! Svo studdi hann á hnappinn og inn kom baðkerið á fljúgandi ferð. En þá brá þeim báðum. Frúin lá í því. — Pabbi, hvernig er koníak stafað? — Það er ekki stafað, dren!gur minn, það er drukkið! *

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.