Lögberg - 01.10.1931, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 1. OKTÓBER 1931.
GefiS út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Wiimipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Minning skáldsins
Sá af skáldmæringum Bandaríkjaþjóðarinn-
ar, er næstan skipar virðingarsess við Edgar
Allan Poe, mun vafalaust mega teljast Sidney
Lanier; fer skáldfrægð hans vaxandi með ári
hverju; nú eru liðin fimitíu ár, frá því er dauða
Laniers bar að höndum; fæðingarstaður skálds-
ins var bærinu Macon í Georgia-ríki; hefir und-
anfarandi verið þar mikið um dýrðir, fjölmenn
minningamót í tilefni af hálfrar aldar dánaraf-
mæli hins látna ljóðsnillings.
Eftir því sem sögur segja, bjó Lanier sér
til ofurlitla flautu, er hann var sjö ára gam-
all drengur, og tók að leika á hana; var hann
spurður að .hverju slíkt sætti; svarið var á
þessa leið: “Fuglasöngurinn í nándinni hefir
náð mér á vald sitt; auðnist mér, þótt flautan sé
smá, að túlka, þó ekki væri nema eina einustu
fuglsrödd, er ómak mitt að fullu greiitt.” Og
æfina á enda, var hann sýknt og heilagt að túlka
raddir náttúrunnar, og opna nýja hljómheima í
ljóðstíl og list; hann var hvorttveggja í senn,
hljómlistarmaður og skáld, er samræmdi svo að-
dáanlega óm og óð, að sjaldan mun betur hafa
gert verið. Lanier var heitur ættjarðarvinur;
hann tók sinn fulla þátt í borgarastríðinu, 0g lét
þess um getið, að hann vissi eigi fegurri dauð-
daga, en þann, að láta lífið fyrir ættjörð og frelsi
hennar ef svo byði við að horfa. Lýsing hans
á stríði er með þessum hætti: “War is a
strange and terrible flower.”
Svo má segja, að Lanier heyrði hljóma í
öllum sköpuðum hlutum ; jafnvel í ríki þagnar-
innar líka; svipar honum þar til Einars Bene-
diktssonar, er svo komst að orði í kvæðinu
Skútahraun, að þögnin klaMÍdi1 hundrað raddir.
Lanier unni fuglum, hunangsflugum og fiðr-
ildum, eða þó einkum og sérílagi suði þeirra og
söng; í slíkum félagskap, fann hann sig, í viss-
um skilningi, fyrst og síðast heima. Það er
því sízt að undra, þótt hann í einu af ljóðum
sínum, kvæði þannig, að:
“All tree-s'ounds, rustling of pine-cones,
WTind-sighings, doves’ melodious moans,
And night’s unearthly undertones”.
Hin óbrotna aðdáun Laniers á náttúrunni
og fegurð hennar, einkennir mörg af hans beztu
kvæðum, svo sem “A Ballad of Trees” og
kvæðið “Masiter”. Fyrsta erindi þess hljóðar
á þessa leið:
“Into the woods my Master went,
Clean forspent, forspent.
Into the woods my Master came,
Forspent wiith" love and shame.
But the olives tfyey were not blind to Him,
The little grey leaves were kind to Him!
The thom-tree had a mind to Him
When into the woods He came.”
Óefað varpa þessar fáu ljóðlínur nokkru
ljósi á skapgerð 0g tilfinningalíf skáldsins.
Ljóðagerð Laniers var gersneydd kaldhömr-
un og hnöllunga dynkjum; hann var umfram alt>
skáld hljóms og hljómfalls; að því leyti minnir
hann að nokkra á Swinbume.
Lanier hataði af heilum huga helstefnu þá,
er honum skildist að skotið hefði rótum í lífi
þjóðar sinnar við aukna dollara dýrkun, eftir
að borgarastríðinu lauk. 1 beinu mótmæla
skyni við þá efnishyggjuöldu, reit hann
“Corn.”
Æfi Laniers var óbrotin og fögur; hann
söng, af því að hann gat ekki ósyngjandi ver-
ið; líf hans var italandi vottur um hreinleika
berglindarinnar og hjartahita hugsæisstefn-
unnar.
Övinir skóganna
Bandaríkjablöð herma, að svo sé ástandið
í norðvesturríkjunum viðvíkjandi skógum og
viðhaldi þeirra alvarlegt, að til hinna mestu
vandræða horfi; sumpart stafar þetta vitanlega
af óviðráðanlegum, eða að minsta kosti lítt við-
ráðanlegum orsökum, þar sem um þá skógar-
elda er að ræða, er veðlattufar veldur, svo sem
ofsahitar og langvarandi þurkar; á hinn bóginn
má samt, því miður, oft og einatt skeytingar-
leysi mannanna um kenna, hvernig til tekst á
þessu sviði; jafnvel hálf-útbrunninn vindlings-
stúfur, hefir orsakað, og getur orsakað skóg-
arelda, er valdið hafa, og valdið geta hinu gíf-
urlegasta tjóni-.
Það er á almanna vitorði, að nú í ár hefir
tjón það, er skógareldar liafa valdið, bæði hér
í landi og eins í æandaríkjunum, verið víðtæk-
ara en jafnvel nokkru sinni fyr; ber þar fyrst
til, hve þurkar voru varanlegir, og hitar með
köflum stekari, en alment gerist; slælegu eftir-
liti af hálfu skógarvarða verður ekki um kent,
hvernig til hefir tekist; mannlegur máttur fær
sjaldnast borið náttúruöflin ofurliði, þegar þau
eru komin í algleyming, þótt miklar og marg-
víslegar hömlur megi á þau leggja. En hitt er
átakanlegra, er flysjungar og sakðræðismenn
verða þ«ss valdandi, að náttúrufríðindi foldar-
innar, þau, er blessa áttu ríkulega komandi kyn-
slóðir, gereyðast svo að segja á augnablikinu.
Til eru þeir menn, og það því miður hreint
ekki svo fáir, er af persónulegum hagsmuna-
hvötum hafa borið eld í skógarspildur; það var
óneitanlega greiðvirkara að ryðja landið
þannig, en á flestan annan veg; og þá var svo
sem heldur ekki f afleiðingarnar horft; stund-
um hafa. spillvirkjar þessir hlotið makleg mála-
gjöld, þótt margir vafalaust leiki lausum hala.
Svo ramt hefir kveðið að skógareyðslu af
völdum óþjóðalýðs í Idahoríkinu í sumar, að
stórar spildur hafa verið settar í herkví; hvað
við það hefir unnist á, er ekki nema að litlu
leyti ljóst; þó er þess getið, að í mörgum til-
fellum hafi það verið um seinan, er til slíks
ráðs, eða örþrifaráðs var gripið.
Innan takmarga Bandaríkjanna, hafa skóg-
ar mjög gengiðl til þurðár, síðustu áratugina.
Hér í landi hagar, enn sem komið er, nokkuð
öðrurísi til; hin canadiska þjóð á enn víðáttu-
mikil og voldug skógarbelti, er í sér hafa fólg-
in mikil auðæfi. A herðu mnúlifandi kvnslóðar
hvílir sú skylda, að skila þeim af sér komandi
kynslóð í hendur, eigi aðeins jafn-vænum, held-
ur vænni og veglegri, en nokkru sinni fyr:
Enginn veit með vissu, hve langt það tíma-
bil var, er Indíánarnir voru einir um hituna í
þessu landi, þótt ekki geti hjá.því farið, að slíkt
hafi skift mörgum huundruðum ára; kjör þeirra
voru vitanlega ekki ávalt blíð; þó hefndu. þeir
sín ekki ánáttúrunni með því að reita af henni
flugfjaðrirnar; þeir höfðu yndi af skógunum
og létu þá í friði. Það eru þeir, sem á eftir
komu, auðsveipir -skósveinar græði-stefnunnar,
sem orðið hafa óvinir skóganna og annara nátt-
úrufríðinda.
Verðfall
Þótt eigi sé um það að villast, að kornrækt-
arbændur þessa lands séu harðast leiknir um
þessar mundir, hvað framleiðslu þeirra og
verðlagi hennar viðkemur, þá dylst það samt
sem áður engum, heilskygnum manni, að víða
annarssitaðar kreppir skórinn að á sviði land-
búnaðarins.
Samkvæmt nýjustu skýrslum hagstofunnar í
Otttawa, hefir hestum og svínum farið allmjög
fækkandi upp á síðkasitið, þótt um dálitla fjölg-
un sauðfjár hafi á hinn bóginn verið að ræða.
Af eftirfarandi skýrslu má sjá mismun
þann, er orðið hefir síðustu fjögur árin:
1927 1928 1929 1930
Hestar......121.4 119.7 119.7 116.9
Mjólkurkýr .... 1211.4 142,8 138.7 13&7
Aðrir nautgr. 143.1 135.6 139.3 142.4
Sauðfé ........ 155.6 162.9 173.4 176.3
Svín........... 137.7 131.9 123.5 117.3
Verðfall á búpeningi, árið sem leið, varð
bóndanum hinn versti þrándur í götu. Verð
mjólkurkúa lækkaði úr $74 niður í $59; aðrir
nauitgripir féllu að meðaltali í verði úr $47 nið-
ur í $35; kindur úr $10 niður í $7, og svín úr
$16 niður í $15.
Þótt verðfall það, sem hér um ræðir á afurð-
um griparæktarbóndans, sé að vísu all-tilfinn-
anlegt, þá er hann þó hvergi nærri jafn-hart
leikinn og stéttarbróðir hans, sá, er alt sitt á og
átti undir hveitiuppskerunni og verðlagi
hennar.
Takmörkun vígbúnaðar
Forsætisráð gjafi ítölsku þjóðarinnar, Musso-
lini, lét sér nýverið þau orð um munn fara, að
allar þær þ.jóðir, er til Þjóðbandalagsins telj-
ast, ættu að ganga á undan með góðu eftirdæmi,
og taka sér hvíld frá venjulegu hernaðarum-
stangi, að minsta kosti í eitt ár; þær ættu, allar
fyrir eina og ein fyrir allar, að verja því tíma-
bili til alvarlegrar umhugsunar um það, hvort
eigi mætti takast, að fiima sameiginlega leið í
áttina til varanlegra takmarkana á vígvörnum,
hvort heldur væri um að ræða á landi, sjó, eða
í lofti. Hvort hugur hafi fylgt máli, verður
ekkert um sagt að svo stöddu; þó verður þeirr-
ar hugsunar tæpast varist, að ummæli sem
þessi, komi úr óvæntri átt, þar sem kunnugt er,
að ítalska þjóðin, frá þeim tfma, er Mussolini
kom til valda, virðist hafa verið alt annað en
friðsamlegur sendiboði í málefnum Norðurálf-
unnar.
Það getur nú í sjálfu sér verið gott og
blessað, að hjala um takmarkanir vígbúnaðar
og þar fram eftir götunum; slíkt hefir gert ver-
ið á öllum öldum, án þess að til nokkurrar var-
anlegrar niðurstöðu hafi leitt. Takmörkun víg-
búnaðar, eða afnámi vopnaburðar, verður samt
aldrei fyr til fullnustu í framkvæmd hrundið,
en mannkynið alt hefir afvopnast í lijartanu.
•Ríði ítalska þjóðin í þeim skilningi á vaðið,
verðskuldar hún forusturétt — annars ekki.
Bókfregn
Fyrir skömmu hefir oss borist í hendur 2.
hefti af XV. árgangi Iðunnar, næsta fjölbreytt
og fræðandi. Innihaldið er á þessa leið:
Sigurður Einarsson: Járnöld liin nýja.
Ragnar E. Kvaran: Slitur um íslenzka höf-
unda.
Halldór Stefánsson: Liðsauki (Saga með
mynd).
G. Geirdal: Sólhvörf (Kvæði.
Arnór Sigurjónsson: Harmur (kvæði).
Johan Vogt: Gróðinn af nýlendunum.
Guðm. Qí Hagalín: Um Kristófer Uppdal.
Kristófer Uppdal: Bylurinn (Sögukafli).
Sigurður Skúlason: Ferðaminningar.
Loks eru dómar um bækur.
Af óbundna málinuð er Iðunn flytur að þessu
sinni, þykja oss einna skemtileg'astar aflestrar
Slitur Ragnars E. Kvarans og Ferðaminningar
Sigurðar Skúlasonar.
Eitt efnilegt ljóðskáld lætur að þessu sinni
til sín heyra, er oss var að mestu áður ókunn-
ugt um; er þar átt við G. Geirdal, er yrkir Sól-
hvörf. Upphafserindi Sólhvarfa er þannig:
“Bjart er skin, í ættlandsaugum,
eins og tindri af gyðjubrá.
Astin grípur töfratökum
taugar allar. Ljóssins þrá
skín úr Islands andlitsdráttum
efst frá tind að fjallsins rót.
Auðnin ])ögul arma teygir
eilífbjörtum himni mót. ”
Kvæði þetta er gullfallegt frá upphafi til
enda, og íslenzkrar rímhelgi vandlega gæti.
Fréttapistill
Vogar, 25. sept. 1931.
Þessi mánuður hefir verið viðburðaríkari
hér en flestir aðrir, en það eru mest sorglegar
og örðugar endurminningar, sem hann skilur
eftir.
Davíð Gíslason, bóndi að Hayland, varð
bráðkvaddur 5. þ. m. Hann var að ýta fram
bát með sónum sínum, en hné niður, og var
þegar örendur. Davíð var með nýtustu bædn-
um hér í sveit, dugnaðarmaður mesti, geðstór,
en hreinn í lund og bezti drengur.
Sögunarmylla Asmundar bónda Freemans á
Siglunesi brann 15. þ. m. Eldurinn kom upp að
næturlagi, eftir að vökumaður var kominn
heim. Hafði eldurinn leynst í spónum undir
myllunni, en blásið upp er hvesti. Byggingin
brann til kaldra kola, 0g allmikið af unnum
viði (fiskikassa efnum), sem var inni í bygg-
ingunni og nærri henni. Vélar allar og áhöld
eyðilögðust. Engin eldsábyrgð var á eigninni,
og er því skaðinn mjög tilfinnanlegur.
Heyskap mun nú lokið hjá flestum. Þó eiga
nokkrir talsvert hey úti, því óþurkar hafa ver-
ið undanfarna viku og rigrut drjúgum. Flestir
munu vera orðnir allvel byrgir að heyjum, en
þá munu sumir fækka gripum fyrir fóðurskort.
Er það þó neyðarúrræði nú, því kalla má að
gripir séu verðlausir, eða öllu fremur óseljan-
legir, eins og nú standa sakir. Það ætti því að
verða ódýrt kjöt handa borgarbúum í vetur.
tTtlitið er því fremur skuggalegt. Ef þessi
eini verðmiðill, sem bændur hafa nú, gripir og
afurðir þeirra, verður lengi verðlaus, þá fer að
verða þröngt um peninga hjá bændum. En við
lifum, í þeirri von, ‘að við séum nú komnir yfir
það versta í þeim sökum, því varla sverfur svo
að heiminum, að menn hætti að éta kjöt og
smjör.
Ekki er stórum betra útlitið með fiskiveið-
ar. Ein sú tegund af fiski, sem einna mest hef-
ir veiðst hér (birtignur) er nú sögð verðlaus,
og útlit fyrir mjög lágt verð á öðram fiski. —
Ekkert fréttist af gjörðum nefhdar þeirrar, er
átti að gjöra breytingar á fiskiveiðalögunum hér
í fylkinu. Menn gjörðu sér von um, að þær
mundu verða til hagsmuna fyrir þá, sem við
vatnið búa. Véra má, að auðfélögunum hafi
ekki líkað þær breytingar, svo þau hafi reynt
að tefja fyrir þeim.
Lausafregn hefir borist hingað, um að
stjórain hafi ákveðið að fresta þessu máli fram
yfir næstu kosningar, en óvíst er hvort hún er
sönn. Það er svo mörgu logið nú á dögum.
Auðvitað er ekki hyggilegt, að styggja þá,
sem peningaráð hafa, rétt fyrir kosningar.
Guðm. Jónsson.
Framleiðslan íRússlandi
Árið 1933 er talið, að hinar
stórfeldu fram)eiðislufyrirætlanir
Rússa verði svo langt á ve'g
komnar, að iðnaðarframleiðsla
þeirra hafi aukist um 181% og
landbúnaðarframleiðslan um 151
af hundraði. Þessi stórum aukna
framleiðsla í Rússlandi, sem hef-
ir nægum og ódýrum mannafla á
að skipa, veld,ur öðrum þjóðum
miklum áhyggjum, ekki sízt Banda-
ríkjamönnum, Bretum,, Frökkum
og Þjóðverjum, en einnig smá-
þjóðirnar kunna að verða mjög
hart úti í samkepninni við Rússa.
1 fyrnefndum löndum óttast menn
mjög, að Rússar muni verða svo
skæðir keppinautar á heimsmörk-
uðunum, að utanríkisverzlun ann-
ara þjóða muni stórhraka, ef ekki
verði gripið til óvanalegra toll-
verndarráðstafana í baráttuhni
við þá. Frakkneska stjórnin hefir
látið rannsaka mjög nákvæmlega
ýmislegt i sambandi við þessa
miklu framleiðsluaukning í Rúss-
landi. M. a. hafa Frakkar komist
að þeirri niðurhtöðu, að kolafram-
leiðsla þeirra muni aukast úr 34
miljónum smálesta (1928) upp í
125 milj. smálest/a 1933; hveiti-
framleiðslan úr 2,575,000,000 bush.
í 3,488,000,000 árið 1933; olía úr
ellefu milj. smál. í fjörutíu og eina
milj. smálesta og þar fram eftir
götunum.
Aðal atriðið verður auðvitað
að komast sem næst því, að áætla
hvað mikið af þessari framíeiðslu
verði notuð í rússneskum löndum,
svo aðrar þjóðir geti farið nærri
um hve miklu Rússar geti dembt
á markaði utan rússneskra landa,
fyrir lægra verð en aðrar þjóðir
gætu boðið sína framlelðslu.
Nokkrar líkur eru til, að Rússar
geti notað mestalla olíu- og kola-
framleiðslu sína, en ef eigi verður
af járnvinzlu áformunum á Kurk-
svæðinu, er talið að Rússar muni
reyna að selja tuttugu og fimm
milj. smálesta kola utan Rúss-
lands. Frakkar œtia, að pló'g-
framleiðsla Rússa verði komin
upp í fimm milj. 1933 (var ein
milj. 1928)| og dráttarvélafram-
leiðlan upp í 100,00 úr 1200. En
litlar líkur eru tialdar til, að Rúss-
ar geti selt mikið af landbúnaðar-
vélum utan Rússlands. Innflutt-
ar landbúnaðarvélar eru hátt
tollaðar í flestum löndum og
landbúnaðarvélar Rússa eru af
öðrum gerðum, en bændur í Ev-
rópulöndunum eru vanir. Hættan
er mest að því er snertir kornvör-
ur og baðmullarvörur. En Frakk-
ar búast við, að Rússum muni
veitiast erfitt að fá nóga menn í
þvingunarvinnu til þess að fram-
kvæma hinar stórfeldu áætlanir
sínar. Tuttugu miljónir manna
hafa verið teknir í þvingunar-
vinnu í iðngreinum cg sextíu milj.
í landbúnaðarvinnu. Vinnufólks-
eklan er svo mikil, að ráðgert er
að þvinga 750,000 konur í viðbót
til léttrar ýerksmiðjuvinnu. Með-
al vinnulaun segja Frakkar að séu
í Rússlandi um 22 krónur. — Hafa
nú framleiðsluþjóðirnar í Evrópu
og Ameríku vakandi auga á Rúss-
um og leitast á allan hátt við að
vera við hinr.i miklu samkeppni
þeirra búnar. — Vísir.
Smávegis
Framkvæmdastjóri: Þetta er
nú í þriðja sinn í þessii mmánuði,
að þér komið og biðjið um fyrir-
framborgun.
— Já, herra forstjóri. það stend-
ur þannig á því, að konan mín
þarf nauðsynlega að fá peninga.
— Og til hvers ætlar hún að
nota þá?
— Það þori eg ekki að spyrja
hana um, en máske vill herra for-
stjórinn gera það?
— Þakka þér fyrir afmælis-
gjöfina frændi.
— Ekkert að þakka, það var svo
lítið.
— Það fanst mér líka, en
mamma sagði að eg skyldi samt
þakka þér fyrir hana.
— Stýrðu beint á duflið þarna
fram undan.
— Það er ekki dufl, herra skip-
stjóri, það er már.
— Heldurðu að eg sé svo vit-
laus, að eg sjái ekki mun á dufli
og máf?
— Jæja, herra skipstjóri, þá er
það dufl — en nú flaug það.
— Stúlkan: Hver er þessi mað-
ur þarna?
— Það er listamaður.
— Ætli hann vildi ekki fá mig
sem fyrirmynd?
— Það held eg tæplega — hann
býr að eins til 500 króna seðla.
1 meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum. fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
Listir og iðnaður
Á síðari tímum hefir talsvert
verið unnið að því, að efla gengi
brezks iðnaðar með því að taka
til hagkvæmrar notkunar hug-
myndir listamanna við fram-
leiðslu iðngreinanna. Viðskifta-
ráðuneytið skipaði fyrir nokkru
síðan nefnd manna til þess að
athuga skilyrðin til umferðasýn-
inga á iðnaðarvörum, sem lista-
mennirnir hafa lagt hendur á að
gera sem útlitsfegurstar. Sam-
band brezkra iðnaða í London hef-
ir starfandi iðnaðar- og lista-
nefnd, sem vinur að því að koma
á samvinnu milli iðnaðarfram-
leiðenda og listamanna, sem vakið
hafa á sér eftirtekt fyrir hæfileika
sína. Enn fremur er unnið að sam-
vinnu milli iðngreinanna og list-
skólanna, því það er sannarlega á
ýmsan hátt, sem um samvinnu
getur verið að ræða milli iðnaðar-
framleiðenda og listamannanna.
Slík samvinna er nú hafin í helztu
Yorkshireborgum, t. d. Bradford,
Leeds og Sheffield, sem eru með
helztu iðnaðarborgum Englands.
Iðnaðar framleiðendurnir kaupa
margskonar teikningar, frum-
myndir o. s. frv. af listamönnun-
um, en eftirlíkingar af frummynd-
unum eru því næst notaðar til
þess að prýða margskonar iðnað-
arframleiðslu, svo sem húsgögn,
ofna og prentaða dúka, silfurmuni,
ábreiður, leirvarning, auglýsing-
ar o. m. fl. Samvinna sú, sem haf-
in er á þessu sviði, spáir góðu um
framtáðina. Þegar fulltrúar iðn-
greinanna og listameistararnir
lcggja saman á ráð sín, er árang-
urinn vanalega góður: — Grund-
völlur er Iagður að því, að gera
iðnaðarframleiðsluna útgengi-
legri. Ekki er þó úr vegi að benda
á það, í þessu sambandi, að eftir-
spurnin eftir slíkri framleiðslu og
hér um ræðir, hefir aukist mikið
á síðari tímum, vegna aukinnar
mentunar. Um þessa samvinnu
iðnaðarframleiðendanna og lista-
manna segir svo í “Times Trade
and Engineering Supplement”:—
Ef samband brezkra iðnaða getur
komið því til leiðar, að sannri list
verði vel tekið í ölium brezkum
verksmiðjum, þá vinst ekki ein-
göngu það, að viðs.kiftin aukasb
og velgengnin vex, heldur einnig,
að áhrif listanna í lífi alls þorra
manna munu aukast svo mjög, að
ómetanlegt sr.” — Vísir.
Fiskaflinn
Reykjavík, 10. sept.
Frá áramótum til 1. þ. mán. var
aflinn á öllu landinu: 283,641
skpd. stórfiskur, 104,516 skpd.
smáfiskur, 3,209 skpd. ýsa og S.’SO
skpd. upsi, samtals 394,946 skpd.
á móti 419,931 skpd. í fyrra.
íslenzkir togarar fóru níu sölu-
ferðir til Englands í ágúsb með
ísvarinn fisk, 0g seldu þeir fyrir
836 sterlpund að meðaltali í ferð.
Er það lítið eitt lægra en í fyrra.
Þá var meðalsala í ágúst 869
sterlingspund. Togarafél. Grant
and Baker í Grimsby hefir haft
fjóra togara í férðum milli ís.
lands og iEnglands í vor og hefir
félagið keypt hér fisk í skipin,
einkum í Vestmannaeyjum. Nú
hefir hið stóra togarafélag Con-
solidated Fisheries Ltd. í Grims-
by einnig gert samning við báta-
eigendur hér um kaup á nýjum'
fiski, og eru allmargir bátar frá
Keflavík farnir til Austfjarða til
þess að fiska í skip þessa félags.
Bátar þessir fiska aðallega með
dragnót.
í ágústmánuði voru flutitar út
rúmlega 9000 smálestir af verkuð-
um fiski. Fiskibirgðirnar í land-
inu voru 1. þ. m. um 284,000 skpd.
miðað við fullverkaðan fisk. —
Fiskverð er miög lágt og hefir
verið fallandi.
Þann 1. þ. m. voru Norðmenn
búnir að flytja heim til sín af
veiði sinni við ísland 213,257 tn.
af síld. Af því var kryddað 21,366
tn. Gera má ráð fyrir að eitthvað
sé enn eftir ókomið hiem af skip-
um þeim, sem veiðar stunduðu við
ísland í sumar. — Mgbl.