Lögberg - 12.11.1931, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. NÓVEMBER 1931.
Högíierg
Gefið út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “LÖRberg" ia printed anci published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnípeg, Manitoba.
— —........................................
Frœðsluvikan
íarið var þess á leit, að fyrsta vika yfirstand-
andi mánaðar, yrði skoðuð hér í landi sem nokk-
urs konar fræðsluvika; var þetta áreiðanlega vel
0« viturlega athugað, ekki sízt er tekið er tillit
til þess hve hart er í ári og mikið um það rætt,
að draga sem mest úr utijöldum til skóla og
mentamála; á ýmsum stöðum í landinu hefir
skólum verið lokað sökum kreppunnar, en í öðr-
um tilfellum kenslutíminn styttur til muna; þó
eru þau tjjfelli, sem betur fer, tiltölulega fá. 1
yfirgnæfandi meirihluta af skóla héruðum þessa
lands, iieldur kenslan samt sem áður áfram með
sínu venjulega fyrirkomulagi, almenningi til
ósegjanlegrar ánægju; í þessu eiga kennararnir
sinn heillavænlega þátt, os verður það þeim
seint þakkað sem skyldi.
Viðkvæmasta hugðarmál foreldranna er það,
að tryggja velferð barna sinna; hámark slíkrar
velferðar, er hvorki einskorðað við ríkmannlegt
uppeldi né erfðagóz. 1 skóla lífsins verður það
þyngra á metunum, að vera og gera, en að eiga
og eignast; skólinn, er sú stofnun mannfélagsins,
er öðrum stofnunum fremur hefir tekist þá á-
byrgð á herðar, að þroska líf barna og ung-
menna; næst heimilinu, er innan vébanda hans
að finna trygginguna fyrir lífrænum vexti og
viðgangi samfélag'sins; með fræðslu sinni og
aga, veitir skólinn börnunum aðgang að þekk-
ingu á þjóðum og þjóðabrotum, og opnar með því
dyrnar að víðari og víðsýnni veröld; hann glæð-
ir hjá þeim máttinn til skilnings og samstarfs
við annað fólk, og vísar þannig veginn til
bræðralags þjóða á meðal; hann hreinræktar
dómgreindina, knýr fram heilbrigðan metnað,
auðgar skapgerðina og hæfileikana til þjónustu í
þágu samferðamannanna.
Hér í landi er heilbrigðismálunum, góðu
heilli, meir og meiri gaumur gefinn með hverju
líðandi ári; þó er hitt meira um vert, að sá andi,
er einkennir fræðsluna í skólum vorum, virðist
lieilnæmur og hreiim; hættan mikla, sem þjóðin
um þessar mundir horfist í augu við, er sú, að
sökum kreppunnar verði fleiri eða færri skól-
um vorum lokað um liríð. Hver veit nema viku
íhugun um málíð í ræðu og riti geti leitt það
til farsællegra úrslita. Ok jafnvel þó slíkt leiddi
ekki til annarar úrlausnar, en að einhvérju leyti
aukinnar fræðslu í heimahúsum, þá væri samt
ekki til einskis barist.
Hvemig svo sem alt kann að veltast við í
þjóðfélagi voru á næstunni, þá verður samt sem
áður ekki um það vilst, að velferð barna vorra
hlýtur að skipa öndvegi fyrir öllu öðru.
Það, sem hér hefir sagt verið um barnaskól-
ana, nær að miklu leyti til hinna hærri skóla líka;
á þeim skólum er að finna nemendur, er fegnir
kysu að vinna fyrir lífi sínu, ef atvinna væri
fáanleg; þó er það óútmálanlega mikils meira
um vert, að ungt fólk, sem þannig er ástatt með,
dvelji við skólana, en hafist ekki að.
Það er meira ián en tölum verði talið fyrir
hið unga fólk vort, sem farið hefir á mis við
atvinnu, að.geta enn sótt skóla, er beina áhuga
þess í heilbrigða átt, þar til skýin rofna og sólin
laugar að nýju hinn þreytta og dapra heim í
ljósi sínu.
Inntak þessarar stuttu greinar, er tekið úr
tímaritinu Western Home Monthlv. ”
Hlutskifti og arfleifð
Prédihun flutt á fimmtíu ára afmœlishátíð
Argyle-bygðar, 5. júlí, 1931, í kirkju
Frelsissafnaðar.
Texti:—Sálmamir 16:6—“Mér féllu að
erfðahlut indælir staðir, 0g arf-
leifð mín líkar mér vel. ”
Þe&si sálmur lýsir öruggu trausti þess
manns, er reiðir sig á Drottinn og er ánægður
með hlutskiftf sitt. Er það vottur um að menn
hafi metið dýrmæti þessa arfs, að þessi sálmur
hefir verið nefndur “hinn gullni sálmur.” Af
sömu tilfinningu hefir Spurgeon nefnt hann
sálm hins “dýrmæta leyndardóms. ” Það er
heilbrigð fullnægja, sem hér lýsir. Hún hvílir
á athugun þess hlutskiftis, sem Drottinn hefir
leyft honum að njóta. Hún á hreim þakklætis
og lofgjörðar. Hún sér hönd Guðs í hvívetna í
lífinu.
Hin tilfærðu orð textans benda til haka til
landnámstíðar, er Israelsmenn settust að í land-
inu helga. Þau víkja að því, að skifting landsins
milli kynkvísla og einstaklinga fór fram sam-
kvæmt hlutkesti. Að kasta hlut um eitthvað, var
mannlég ráðstöfun, sem koma átti IVeg fyrir að
ýfirgangur og eigingimi réðu lögum og lofum,
og í sambandi viÖ landnámiÓ va-i' þyí treyst, að
iguðleg forsjón tæki fsma þjóntfsftt‘:pésáá, mann-
legu ráðstöfun. Þó hlutskiftin yrðu nokkuð ó-
lík, átti þó hver og einn að geta fundið til guð-
legrar handleiðslu og þannigmetið sína arfleifð.
Af þessum meginþáttum er mannlegt líf ofið
—guðlegri forsjón og mannlegum framkvæmd-
um. Er þetta svo náið samtvinnáð, að oft verð-
ur ekki úr lesið. Drottinn leiðir, og hann vill að
mannlegar ráðstafanir og framkvæmdir falli inn
í handleiðslu sína. Þegar það verður er hag
mannanna og velferð borgið. Því meir sem það
er nálgast, því betur er málurn þeirra komið.
Inn á þessar leiðir stefnir hugur vor nú á
júbílhátíð þessarar fögru sveitar. Það, sem vér
minnumst, er vér lítum yfir fimtíu ára sögu,
finnum vér til að er greinilega ávöxtur guðlegr-
ar handleiðslu um leið og það er saga mannlegra
framkvæmda, en leiðarvísan guðlegrar forsjón-
ar verður oftast rakin gegnum ráðstafanir
manna En einmitt vegna þess, að vér leggjum
áherzlu á hönd Guðs í sögunni, finnum vér til
þess hve viðeigandi það er, að hátíð þessi hef jist
með hátíðlegri guðsþjónustu í Drottins húsi.
Vér minnumst að vísu feðranna—frumbyggj-
anna, sem grundvöllinn lögðu og þeirra, sem á-
fram hafa haldið þeirra starfi— en vér minn-
umst landnemanna ekki sízt sem þeirra, er sam-
verkandi hafa verið með guðlegri forsjón og
handleiðslu. Vér minnumst þess, sem Drottinn
hefir veitt fyrir starf þeirra og líf. Það er það
h'lutskifti, sú arfleifð. og sá auður, er vér minn-
umst í dag með þakklæti frammi fyrir Guði.
Það er ekki að gera lítið úr hinu mannlega, held-
ur að skipa því í réttan sess. Það er hvorki að
gera of mikið úr hinu guðlega eða að skrifa í
ábyrgð þess nokkuð, sem ber fingraför mann-
legs ófullkomleika.
• Sagan heillar þegar frá upphafi. Upptökin
að þessu landnámi og val bygðarsvæðisins hefir
að geyma margt æfintýrið. Kennir þar góðra
úrræða og skarprar dómgreindar. Vér metum
það ekki ætíð sem skyldi, hvílíkur vandi það var
fyrir menn nýkomna úr annari heimsálfu að á-
stæðum og skilyrðum gagnólíkum þeim, er þeir
áður höfðu vanist, að ráða hér fram úr sem væn-
legast. En það mun ætíð teljast, að hópur sá,
sem greip til þess að taka sig upp úr eldri bygð,
vegna þess þeim fanst þá óvænlega horfa þar
við, og valdi sér hér nýlendusvæði, hafi sýnt bæði
áræði og glöggskygni, sem seinni tímar hafa
fyllilega réttlætt. Sjaldan hefir fólk vort verið
jafn heppið í vali hér á vesturslóðum. Að hér
hafi verið heppileg leiðsögn og forysta góðra
manna að ráði, efast víst enginn um. En allra
sízt væri það í anda frumbyggjanna sjálfra að
útiloka með þeim ummælum handleiðslu guð-
legrar forsjónar. Það er eitthvað mjög heill-
andi við frásögurnar um vora heiðnu forfeður,
er námu Island og kusu þar landnám eftir því
hvar öndvegissúlur þeirra höfðu rekið að landi.
Þannig álitu þeir að guðirnir ættu þátt í því að
velja þeim bölfestu, og þeirra ráðum vildu þeir
hlíta. Hér sjáum vér blæ þess, sem birtist hjá-
trúarlaust í kristilegri trú á guðlega forsjón.
Þessi trú var sterk hjá frumbyggjunum. Og
það tel eg ekki ofsagt að það hafi helgað kær-
leika þeirra og margra eftirkomenda þeirra til
þessarar farsælu bygðar og heimilisfangs þeirra
hér, að þeim hafi fundist hönd Drottins hafa
leitt sig hingað, eins og þeir hér hafa notið marg-
faldrar blessunar hans síðan.
Bygðin var stofnuð í fátækt eins og aðrar ný-
ibygðir Vestur-lslendinga. Mönnum reið á að
bæta efnahaf sinn, og að því var gengið með ó-
trauðum hug. Horfurnar voru ekki ætíð glæsi-
legar á þeim árum, og kjarklítið fólk hefði
gjarna látið bugast. En þannig var því ekki
farið með foringja né fylgdarlið í landnáminu
hér. Þeim lýsti örugg von um bjarta framtíð.
ÞeSsi von var hvorki hjátrú eða oftrú, heldur
hvíldi hún á heilbrigðri sjón atorkumanna á
þeim skilyrðum er voru fyrir hendi, fúsleik til
að leggja á sig og leggja í sölurnar og trú á for-
sjón Guðs. Og er litið er yfir sögu hinna liðnu
fimtíu ára, verður við það að kar.nast, að frum-
byggjunum hefir orðið að trú sinni. Hér hefir
blómgast efnalega sjálfstæð og fögur bygð, er
staðið hefir fremst í broddi íslenzkra bygða í
Canada hvað búsæld og myndarskap snertir. Að
þessu hafi ekki ráðið nein tilviljun, heldur al-
varleg viðleitni og atorka í samvinnu manna við
Guð og náttúruna, er oss víst öllum ljóst. Þess
vegna lýsir af liðinni sögu bygðarmanna til leið-
beiningar eftirkomendunum.
En frumbyggjamir vora ekki einungis að
leita eftir því að sjá tímanlegum hag síi^m
borgið, eins sjálfsagt og það var. Þeim var
ljóst, að maðurinn lifir ekki á einu saman brauði.
Sú arfleifð, sem vér minnumst í dag, er ekki að-
eins glæsileg saga um sigur í efnalegri baráttu,
heldur líka saga þess, að kristilegur grundvöllur
var lagður og um þroska 0g áframhald á þeim
grundvelli. Leiðtogar heimafyrir í þessari bygð
hafa frá upphafi verið áhugamenn um kristin-
dómsmál. Eg ætla ekki að nefna nöfn, en þau
eru yður kunn. Hér var gengið að verki með
að koma á stofn kristnum söfnuðum og krlstni-
haldi með áhuga og dugnaði þegar í fyrstu land-
námstíð. 1 fátækt, og þröng, þegar á reið að
menn beittu sér af alefli að sjá sér og sínum
fyrir brýnustu tímanlegum þörfum, skyldu feður
vorir þörfina á því, að leita um fram alt Guðs
ríkis og hans réttlætis. Þér eigið öll, afkomend-
ur frumbyggjanna, endurminningar um heimili,
þar sem kristnihald og trúrækni fengu að njóta
sín, þar sem trú á forsjón Guðs og handleiðslu
auðkendi hugsunarháttinn. Þér minnist lotning-
ar fyrir Guði og öllu heilögu, sem ekki var að-
eins á yfirborði, heldur samgróin næmri siðferð-
isvitund og grandvarleik til orða og verka. Þér
mnnist feðra og mæðra, sem höfðu þreifað á
því, að bænin er lykill að Drottins náð og vildu
leiða börn sín inn í heim bænarinnar. Af þeim
rótum er runnið kristilegt líf og starfsemi þess-
arar bygðar.
Farsæl í vali reyndist þessi bygð einnig, er
íún tók að leita sér andlegra leiðtoga í kenni-
manns stöðu. Fyrst naut hún þjónustu séra
Jóns Bjarnasonar, kirkjuföður Vestur-lslend-
inga, er heimsótti bygðina við og við í prestleg-
um erindum. Ahrif hans á kristileg mál og starf-
semi voru hér mikil og viðvarandi, og bygðinni
til mikillar blessunar. Fyrst þjónandi prestur
hér búsettur, var séra Hafsteinn Pétursson.
Hann var áhuga og mælskumaður, er kom hing-
að í miklu áliti frá ættjörðinni ok naut hér álits
og vinsældar að maklegleikum sem ágætur kenni-
maður. Mun það ekki ofsagt, að dvöl hans hér
og starf hafi verið einhver bjartasti þátturinn í
lífi hans. Síðasta opinbert skeyti frá honum var
alúðarkveðja til safnaðanna hér fyrir tveimur
árum á fjörutíu ára afmæli þessarar kirkju.
Lézt hann á því ári í Kaupmannahöfn. Hér
þjónaði næst séra Jón J. Clemens, er vígðist til
þessara safnaða í þessari kirkju, og átti þrjátíu
og fimm ára prestskaparafmæli síðastl. sunnu-
dag.. Var hann kjörinn starfsmaður í þarfir
æskulýðsins sérstaklega, 0g er minst hér með
þakklæti og kærleika margra þeirra, er nutu á-
hrifa hans og leiðsagnar í kristilega átt. Hefir
hann síðan þjónað ensku-mælandi lúterskum
söfnuðum, síðast í Aurora, 1111, og getið sér góð-
an orðstír. Hefir hann nú látið af prestskap
sökum heilsubilunar. Af honum tók við séra
Friðrik Hallgrímsson, sonur Hallgríms biskups
Sveinssonar er þá sat í biskupsstóli Islands.
Þjónaði hann hér í tuttugu og eitt og hálft ár, og
á því lang-lengst starfstímabil allra þeirra er í
bygðinni hafa þjónað. Er starf hans og vin-
sældir enn í fersku minni. Með duKnaði, áhuga
og prúðmensku ynti hann af hendi starf sitt í
söfnuðunum hér og sem embættismaður kirkju-
félags vors. Hvarf hann héðan til að taka við
Iþjónustu í höfuðkirkju Islands, dómkirkju
Reykjavíkur, og nýtur þar liinnar sömu verð-
skulduðu viðurkenningar og hér. Munu fáir
sveitasöfnuðir eiga slíkt prestatal. Og menjar
um starf þeirra og áhrif urðu fvrir mér í hví-
vetna þau fimm ár er eg þjónaði þessum söfnuð-
um. Og nú síðast hafa söfnuðirnir fengið til
sín ungan prest, séra Egil J. Fáfnis, er lofar
miklu og á eftir að láta bygðinni í té sína beztu
krafta. Hlutskifti bygðarinnar á þessu sviði
hefir því verið hið æskilegasta. Mannleg fram-
kvæmd fallið inn í guðlega forsjón.
En ekki er gerð grein fyrir arfleifð bygðar-
innar með því einu að nefna drætti til sögu henn-
ar í veraldlegum eða andlegum efnum, heldur
miklu fremur með því að horfa til þeirra hug-
sjóna, sem lýst hafa leið. Hefir það að nokkru
leyti verið gert í því, sem þegar er sa«t, en þó
ber enn að nefna ýmislegt, sem sérkent hefir
'þessa bygð 0g sett hefir blæ á líf hennar.
Samheldni hefir verið megin hugsjón í lífi
þessarar bygðar. Illvígar deilur og klofningar
hafa ekki einkent sögu hennar. Hún hefir flest-
um bygðum fremur varast þau víti sundrungar,
er þjóð vorri svo oft hafa orðið að meini. Það
hefir verið hennar lán og liennar heiður. 1 land-
(Framh. á 8 bls.)
Laurier-perlur
11.
Þegar Laurier ferðaðist um Oanada árið
1910, sá eg hann í fyrsta skifti. Það var á afar-
fjölmennum fundi í Yorkton, Sask.
Fundurinn var haldinn ú'ti á stórri sléttu,
'því hann var fjölmennari en svo að nokkurt hús
rúmaði. En ræðupallur var þar bygður og hann
allur skreyttur laufguðum skógargreinum, blóm-
um og lérefti.
A fundinn var látin koma fram átta ára göm-
ul stúlka, falleg 0g prúðbúin 0g færa Laurier
stóran og fagran blómvönd. Hann brosti blíð-
lega um leið og hann tók við vendinum, laut nið-
ur að litlu stúlkunni og kysti hana.
I mannþyrpingunni var önnur lítil stúlka,
berfætt og illa til fara. Þegar hún sá þetta,
ruddist hún út úr hópnum og hljóp í hendings-
kasti út á sléttuna, þar sem hún vissi að var fult
af blómum.
Hún tíndi saman heilmikið af villiblómum og
raðaði þeim í mislitan, óreglulegan vönd og
vafði stráum utan um hann til þess að halda
honum saman.
Að þessu búnu ruddist hún aftur inn í mann-
þröngina og var svo að segja kominn þangað,
sem Laurier stóð, þegar lögregluþjónn, sem átti
að gæta þess að alt færi vel fram, tók hranalega
í ermina á léreftskjólnum hennar og hratt henni
til baka.
Vonbrigðaský færðist yfir litla andlitið, sem
áður var uppljómað af barnslegu saklausu brosi.
Augun fyltust tárum.
Alt í einu kom skarð í mannþröngina.
Laurier hafði tekið eftir þessu; hann fór þang-
að, sem litla stúlkan var 0g sagði með góðlátlegu
brnsi:
“Varstu svo góð að ætla að gefa mér þennan
fallega blómvönd, litla stúlkan mín?”
Stúlkan kastaði til hans vendinum hálfhrædd
og dauðfeimin. Laurier tók upp vöndinn, laut
niður að litlu stúlkunni og kysti hana. Svo fór
hann með höndina niður í vasa sinn og lagði
eitthvað í lófa litlu stúlkunnar. Að því búnu
tók hann eitt stærsta villiblómið úr vendinum
og nældi það á barm sér.
Þegar hinn mildi 0g góði maður, að loknum
fundinum, steig upp í bifreiðina sína og veifaði
hattinum sínum í kveðjuskyni til hins hug-
fangna mannfjölda, þá var þar á meðal ein lítil
stúlka, sem með gleði í huga og bros á vörum
horfði á hálffölnað villiblóm í treyjubarmi hans,
rétt í hjartastað.
Hver þessi stúlka var og hvað hún hét, veit
eg ekki, en sé hún lifandi enn, þá er hún nú kona
um þrítugt, og það er víst að í safni minninga
sinna á hún að minsta kosti eina mynd, sem
henni er mikils virði, hvernig sem lífið kann að
hafa leikið hana^að öðru leyti.
Sig. M. Jóhannesson.
Ferðasaga
Eftir Erl. Johnson.
Eftir andlát konu sinnar sál. s.l.
sumar, afréði eg að taka mér ferÖ á
hendur héSan frá Los Angeles til
Rlaymond í Washington. Það er
timburframleiðslu bær norðarlega í
því ríki. Eg hafði, því miður, ekki
séð systur mina og hennar fjöl-
skyldu, síðan að eg flutti þaðan,
1911. Síðan eru tuttugu ár. Það
hefir alt af verið óra vegur á milli
okkar, og hennar skylduliðs. Syst-
ir mín Margrét Jónsdóttir, ættuð
frá Auðnum á Vatnsleysuströnd og
maður liennar, Páll Eyjólfsson upp-
eldissonur Þorleifs sál. í Bjarnar-
höfn, er allir hinir eldri íslendingar
ættu að kannast við, frá fyrri tíð
fyrir lækningar hans og fjærsýnis-
gáfu. Þau hafa lifað þarna í Ray-
mond að mestu leyti þessi framan
nefndu s.l. 20 ár. Það er ef til vill
réttara að geta þess hér strax, fyrir
þá, er ekki þekkja mikið til suðvest-
ur-strandar Ameríku, að þetta er
óra vegur, en þó engin frægð í því
fólgin, að ferðast hann, á þann hátt,
er eg ferðaðist, af því sem eg þurfti
ekki að hafa neinn veg eður vanda
af stjórn eður ferðatækjum.
Leið þessi liggur sem næst norður
yfir alla Californíu, yfir alt Oregon
riki og að mestu yfir alt Washing-
ton ríki. Meðfram því, er nú hefir
verið frá greint, þá ýtti það undir
þessa ferð mína norður, að eg fór
að sjá auglýsingu um hinn síðast-
liðna íslendingadag, er haldast átti
í Seattle 2. ágúst. Þar einnig lang-
aði mig til að vera viðstaddur;
hlusta þar á íslenzkan söng og ræðu-
höld og sjá, ef til vildi, forna kunn-
ingja og fleiri.
Eg fór því að hlutast til um far-
bréf, og komst fljótt að þeirri nið-
urstöðu að ódýrast væri að ferðast
á bát. En til þess var timi minn
orðinn of naumur, til að geta náð
norður fyrir 2. ágúst. Eg afréð því
að ferðast með Stages Bus. Þar
bauðst mér farbréf fram og til baka
frá Los Angeles til Seattle fyrir 42
dali, og það væri farbréf, er leyfði
mér að staldra við, hvar helst eg
vildi. Leiðina milli Seattle og Ray-
mond þekti eg vel frá fyrri tímum,
og nú vissi eg það glögt að farar-
eyrir myndi fráleitt fara fram úr
50 dölum, og er það alls ekki dýrt,
þegar miðað er við vegalengd þessa,
er mun vera alt að því 17 hundruð
mílur hvora leið. Eg lagði því á
stað 28. júlí frá Los Angeles, að
kveldi til kl. 7. Guðný dóttir mín
og maður hennar, að nafni Jerrei
Uhlick hjálpuðu mér og keyrðu mig
niður á biðstöðina, réttara sagt far-
þegastöðina. Eg keypti þar far-
bréfið. Þau Uhlick og Guðný
kvöddu mig þar innilega og óskuðu
mér allra fararheilla og skemtilegrar
ferðar. Því næst steig eg þar inn í
stórt “bus”, er eg mun heldur kalla
bíl hér eftir, í þessu ritverki mínu.
Hitar höfðu gengið fyrirfarandi
daga, svo Jerrie og Guðný sögðu að
eg skyldi komast í þann bíl er færi
Coast Highway, og því leit eg eftir
sjálfur.
Vegur sá, er hér um ræðir, liggur
að mestu leyti meðfram sjávar-
ströndinni, lengi vel, millum Los
Angeles og San Francisco, er því
að mun svalara að ferðast hann, en
vegi, er liggja norður ofar uppi í
landinu, sér í lagi þegar farið er að
kveldi til frá Los Angeles. Eg slapp
því við öll óþægindi af of sterkum
hita þessa leið. Frekar fáir far-
þegar voru í bil þessum fyrst þegar
lagt var upp ffá Los Angeles, en
smáfjölguðu eftir því er norðar
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum. fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
dróg. Það fór brátt að dimma eftir
að við fórum í gegnum Santa
Monica, það er fyrsti bær norður og
út við sjóinn, þegar lagt er upp frá
Los Angeles, þessa leið norður. Eft-
ir að aldimt var orðið sást heldur
illa út um glugga bílsins til að virða
fyrir sér landslag. Bíllinn brunaði
áfram urrandi eftir sléttum og gljá-
andi vegum millum þess að iðulega
heyrðust hvinir, þegar aðrir bílar
komu þjótandi á móti. Rafljósarað-
ir liðu fyrir augu vor allajafnan. Á
stöku stöðum glytti í sjóinn. “Þar
sem bylgjan brotnar, báran leikur
sér,” datt mér í hug. “Eg þekti
hennar þrumandi óðinn, sem
þrengslin i æskunnar bæ,” fór eg að
raula mér til skemtunar, og sló tvær
flugur í einu höggi með því að velja
orðin og búa til lagið.
Farþegar virtust vera daufir á
svip. Og eins og allir hræddir hver
við annan, líkt og á sér stað í stór-
borgum, enda býst eg við að þeir
hafi flestir verið þaðan.
Vanturia var okkar fyrsti við-
komustaður; bær fast við sjóinn,
snotur bær, ekki þó hvað sízt að
kveldi til, þegar rafljósadýrðin í öll-
um sínum mislita skrúða heldur þar
vörð. Geislar ljósanna i þessum bæ
glömpuðu þarna langt út á sjó, og
þótti mér það falleg sjón. Flestir
farþegar fengu sér þarna einhverja
hressingu. Farþegar bættust við,
svo var haldið á stað þaðan, og nú
komin hánótt. Enginn virtist mér
geta sofnað, sjálfsagt fyrir urgi í
brjóstum bílsins og þytum, og þess-
um tíða dillandi hristing, er þar ríkti.
Þetta kom mér til að hugsa að eg
væri þarna kominn í lófa á einhverju
trölli, er væri svona glettið og gam-
ansamt. Væri nú að leika sér að
mér og öðrum í lófa sínum. Santa
Barbara var nú okkar næsti við-
komustaður, býsna stór og vel bygð-
ur bær, enda veitir ekki af því, þar
sem það er mikil jarðskjálfta hætta
á því svæði. 1 síðasta jarðskjálfta
á þessum slóðum fyrir 5 árum síð-
an, hrundi partur af þessum bæ, en
nú er búið að byggja það alt aftur,
og bæta ýmsu við. Á þessum stað
var aðeins áð í 15 mínútur, svo var
haldið á stað þaðan. Ekki man eg
neitt hvað klukkan var þá, líklega
hálf ellefu. Mér leiddist að geta
ekki séð landslagið á þessum slóð-
um fyrir myrkri. En það mátti eg
hafa að geta ekkert séð fyr en næsta
morgun, er farið væri að birta. Þá
spurði eg sessunaut minn að hvar
við myndum vera staddir, því hann
hafði sagt mér áður að hann hefði
lifað alla æfi sína i Californiu, og
hana gæti enginn keypt sig til að
yfirgefa. Hann sagðist halda að
við værum einhversstaðar á leið yfir
Umaua dalinn. En hvort það var
rétt, veit eg ekki. Eg var þarna
Night Classes
Mondays and Thursdays
7:30 to 10 p.m. All year
They do not interfere with your regular
employment1, but they will qualify you for
advancement and a bigger position.
Five hours a week cannot be spent to
better advantage.
It is an opportunity which has increased
the earning powers of hundreds of young people.
Every subject essential to modern business
is taught and with the same thoroughness that
has always characterized our Day Classes.
You can enroll at any time but a commence-
ment with the beginning of the Fall session will
prove very helpful to you.
Our registering office is open from 8 a.m.
to 10 p.m. daily.
If you cannot conveniently come to see us
one of our educationál advisers will be pleased
to call upon you if you will ’Phone 37 161.
The Dominion Business College
. p ^ r The Mall
al.o
St. James
Winnipeg
Elmwood