Lögberg - 23.02.1933, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. FEBRÚAR, 1933
Bla. JL
L-
Sólskin

Sérstök deild í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
Örlög ráða
Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
Belmont lá kyr stundarkorn ennþá, svo stóð
hann upp hægt og gætilega, ósærður og heiil á
hót'i að undanskilinni skrámunni í hnakkan-
um. Nú var klukkubandið laust og hann tók
að lyí'ta því á ný, jafn rólega og áður. Hon-
um hepnaðist að strengja á því, án þess að
nokkuð heyrðist í bjöllunum, og hann gat nú
smeygt lykkjunni ofan á hnífsskaftið. Yerk-
inu var lokið. Bjöllurnar voru til taks á ný.
Svo lagðist liann aftur niður og skreið til
baka sömu leið, og liann hafði komið. Hami
hafði lokið þessari “lrættuför” sinni, og var
nú kominn “lieim” aftur. Hann hvíslaði nafn
hennar—það var liið einasta, er fylti allan
hug hans. “Elsa.” Nú var hann kominn að
þvergirðingunni. Hann klifraði yfir. hana
með mestu gætni og fleygði sér svo niður hin-
mnmegin.
Unga stúlkan grét af geðshræringiu.
“Það er alt í lagi,” stundi hann upp.
“Þaðgekkvel! Eg er ósærður. Eg hefði átt
að segja ykkur að skjóta ekki fyr en eg kall-
aði. Ein það er nú það sama. Það hepnaðist
samt. Þeir skutu einnig hinumegin, og eg
fékk kúlu gegnum hárskrautið! ” Hann hló
lágt, bæði til þess að hressa hana, og eins til
þess að friða taugar sínar, sem voru talsvert
reyndar eftir hina óskemtilegu skriðferð.
Hann náði í hönd EIsu í myrkrinu og þrýsti
hana innilega. Hún endurgalt liandtakið, og
Belmont fann það á sér, að fyrir þessa sælu-
kend, mundi hann glaður hætta lífi sínu enn á
ný-
“Látið mig fá riffilinn,” sagði liann og
rétti út hendina eftir honum í myrkrinu.
“Hve mörguin skotum liafið þér skotið.”
“Engu!” livíslaði liún. “ Eg gat ómögu-
lega fengið mig til þess, meðan þér voruð þar
úti. Giles skaut, og þeir liinir; en eg—mér
var það ómögulegt, meðan eg vissi að liætta
gat verið á, að eg hitti yður. Mér var það al-
veg óbærileg liugsun. ’ ’
“Þökk,” sagði hann stillilega. “Eg skil
yður. Nú er bjöllurnar í lagi, og nú er um að
gera að hafa hljótt og lilusta vel eftir. Það
er enginn vafi á því, að þeir koma aftur.”
Mínúturnar seigluðust áfram. Myrkrið var
svartara og .þéttara en nokkru sinni áður
Það hékk umhverfis þau eins og þykt, svart
flauelstjald og byrgði alt, jafnvel það, sem
næst var, svo að þau sáu ekki einu sinni hvort
framan í annað.
“Myrkrið er svartast rétt undir dögun-
ina,” hvíslaði Belmont. “Guð minn góður, ef
við aðeins kæmumst lifandi fram yfir þann
tíma. — En það er ekki vert að vera að liugsa
um það.”
—Hann var mjög vondaufur um þetta.
Honum virtist það í mesta máta ólíklegt, að
morgunsólin mundi liitta þau á lífi. En samt
sem áður — ef — ef —!
Hann sneri sér að Giles. “Nú eru bjöllurn-
ar í lagi á ný,” livíslaði hann. “Ef þér heyrið
í þeim, skuluð þér óðára skjóta, en gerið það
rólega og asalaust. Skjótið eftir hljóðinu og
ekki eins og áður. Eg held, að þér hafið nærri
því verið genginn af göflunum áðan.”
Það rumdi eitthvað í Giles, og' svo varð alt
hljótt á ný. Belmont hugsaði með sér, hve
miklu auðveldara og léttara það hefði verið
að berjast þessari örvæntingarbaráttu, liefðu
þeir Giles verið tveir einir—og Elsa verið ör-
ugg einhversstaðar fjarri.
“Dingeling!” Hljóðð barst til þeirra skýrt
og greinilega gegnum grafkyrðina. Óvinirnir
voru þá aftur á ferðnni.
“Hægan!” livíslaði Belmont til Giles og
lagði um lei'ð fingurinn á hleypirinn. Svo
sendu þeir skæðadrífu af blýi út eftir gjánni.
Kúlurnar smullu í klettana, og sumar þeirra
endurköstuðust áreiðanlega og gerðu því ef
til vill tvöfalt gagn. Aftur riðluðu ræningj-
arnir í blindni liver um annan blótandi og
ragnandi—og sumir þeirra öskruðu, er kúl-.
urar hittu þá. Þeir svöruðu skothríðinni með
hverju kúlnaélinu á fætur öðru, en kúlur
þeirra fóru annað hvort of hátt, eða þær
smullu á stórgrýti því, er varnargarðurinn
var gerður úr.
Þessi árás varð því einnig brotin á bak
aftur, og nú gat ekki verið langt eftir til
morguns. Fyrsta dagsbrúnin lilaut senn að
koma í ljós.
r>áðir mennirnir höfðu tæmt rifla sína og
voru nú að hlaða þá á ný. Giles gekk nú að
þessu verki með þvílíkri kaldgeðja ró, að hann
var alveg hissa á því sjálfur. Hann var bleyða
að eðlisfari, en þessa stundina var hann alveg
tryltur, og þegar hræðslutryllingin nær tökum
á slíkum manni, getur hann á svipstundu
breyzt úr pleyðu í ofurhuga.
Utan úr gjótunni heyrðust öskur og kvein-
stafir. Allmargir hlutu að hafa fallið, og sum-
ir þeirra hlutu að vera mjög særðir svo að
þeir komust ekki á brott. Og félagar þeirra
höfðu auðvitað skilið þá eftir, enda hafði þeim
verið dauðinn vís, er liefðu ætlað sér að koma
þeim til hjálpar. Nú lágu hinir særðu og æptu
og veinuðu eins og skepnur í sárustu neyð.
Þa, fór lirollur um Elsu. Hún færði sig nær
Belmont og lagði hendina á handlegg hans.
“E*f—ef eg lifi—ef eg kemst lifandi út úr
þessu, mun eg eflaust minnast þessa alla æfi.
Eg er hrædd um að mig muni dreyma þetta
á hverri nóttu,” hvíslaði hún. “Það er hræði-
legt—hræðilegt! ’ ’
Ópin smálækkuðu og urðu að lokum að
daufu veini—og það var nærri því enn ömur-
legra.-
“En hve þeir liljóta að pínast!” livíslaði
hún titrandi.
“Hugsið um livað aumingjamir á skonn-
ortunni urðu að taka út,” sagði Belmont.
“Hafa þessir gulu djöflar verðskuldað betri
•örlög! Hugsið yður hvað þeir myndu gera
við okkur, ef við bærum ekki hönd fyrir höfuð
okkar. ”
“Já, auðvitað—já, þér hafið eflaust rétt
fyrir yður,” hvíslaði hún; “en það er samt
sem áður svo hræðilegt.”
Bjöllumar höfðu unnið sitt verk, eins og til
var ætlast, en nú voru þær á ný úr sögunni.
Þær hiutu að hafa slitnað niður, þegar ræn-
ingjarnir flýðu yfir háls og höfuð, og ennþá
var eflaust hálf stund, þangað til fyrsta dags-
brún mundi koma í ljós.
Belmont stóð up. Hann hafði þaulhugsað
alt saman, og hann var því nú sem fyr kominn
að þeirri niðurstöðu, að eitthvað yrði að gera,
er gæti aðvarað þau í tæka tíð. Annars voru
þau algerloga dauðadæmd. Ræningjarnir
mundu eflaust gera eina árásina enn, áður en
birti, og leggja sitt ítrasta kapp á að brjóta á
bak aftur þessa óskiljanlegu mótspyrnu, sem
Iþessai' þrjár manneskjur veittu þeim, og ein
þeirra meira að segja kvenmaður.—
“Heyrið þér augnablik,” sagði hann ró-
lega og með lágri rödd; ‘ ‘ það er enginn vafi á,
að bjöllumar hafa slitnað niður, og það er
enn þá liálf stund, þangað til fer að birta.
Þessi liálfa stund verður eflaust hættulegust
fyrir okkur. . . . Ef við lifum hana, þá . . . þá
er ef til vill ofurlítill vonarneisti fyrir okkur.
Þetta er fjandmönnum okkar líka eflaust
ljóst, og þeir vita því, að einasta von þeirra
og tækifæri er að nota þessar síðustu mínútur
eins vel og rækilega, og þeim er framast unt.
Nú fer eg. Okkur er alveg óhjákvæmileg
nauðsyn að hafa viðvörunar tæki—því án þess
geta þeir komið að okkur óvörum. Eg tek
skammbyssuna með mér til vonar og vara.
Þér verðið að liafa riffilinn minn,” sagði
hann við Elsu. “Munið eftir, að það eru sex
skot í lionum. Fimm þeirra getið þér notað á
þorparana—ef það verður nauðsynlegt. Ilið
sjötta . . . .” Hann þagnaði allra snöggvast,
op bætti svo við dálítið skjálfraddaður, “hið
sjötta verðið þér að brúka á annan liátt, ef
nauðsyn krefur. Það er vel liægt. — Þér
skiljið mig víst-----Það verður að vera
liægt. ’ ’
“Eg skil ...” svaraði hún lágt og rólega.
“Eg veit livað þér eigið við. Þér þurfið ekki
að segja meira. Þér getið reitt yður á mig.”
“Eg treysti því, að þér rjúfið eigi heit yðar
undir neinum kringumstæðum, ” sagði hann
innilega. “Þér verðið að halda loforð yðar,
livað sem okkur liinum líður. Sælar!”
Hann hafði tekið við marghleypunni, sem
hún rétti honum.
“Merki það, sem eg mun gefa yður,” mælti
liann rólega, “er það, að eg mun skjóta einu
skoti með skammbyssunni þeirri arna. Þér
þekkið eflaust hljóðið í henni.”
Hann greip liönd hennar og þrýsti hana
fast og innilega. Giles stóð skamt frá og sagði
ekki orð.
“Munið nú eftir að skjóta í brjósthæð,”
sagði Belmont. “Jæj.a, þá hefi eg víst ekki
meira að segja. Ef til vill verður þetta kveðja
mín . . . . ” Hann þagnaði alt í einu og hvarf
út í myrkrið.
Hann skreið á fjórum fótum út fyrir varn-
argarðinn og hélt á marphleypunni á milli
tannanna. Elsa Ventor stóð eftir í myrkrinu
og þrýsti höndunum að barmi sér. Og í hug-
anum sendi hún blessunarorð sín á eftir hon-
um og bað þess heitt og innilega, að fá að sjá
hann aftur—þó eigi væri nema aðeins einu
sinni.
Hægt og liægt seig hún niður á hnén og lá
þannig kyr og hélt fast utan um rifilskeftið.
Hún lyfti rifflinum upp að kinninni og þrýsti
lienni að skeftinu—þar, sem kinn hans hafði
livílt svo oft áður op hún kugsaði um það, hve
rólegur, óþreytandi og umhyggjusamur hann
hefði verið í því að vernda hana og verja.
Auðvitað hafði liann einnig varið sitt eigið
líf, en svo þekti hún hann nú, að hún vissi, að
það sem hann gerði, gerði hann fyrst og
fremst hennar vegna, og er hann varði sitt
eigið líf, svo var það fyrst og fremst sökum
þess, að það var undir þessum kringumstæð-
um sama sem hennar líf, alveg eins og dauði
hans væri sama sem dauði hennar.
Hún lét rffilinn síga. Hún drap höfði, og
tárin hrundu þung og brennheit niður á hend-
ur hennar. Það voru ekki tár liræðslu og
kvíða, heldur tár þau, er maður fellir ósjálf-
rátt, þegar hjartað er of fult til þess að rúma
allar þær tilfinningar, er það elur. Henni var
það ljóst núna, að hún elskaði Belmont með
þeirri ást, er var öllu öðru sterkari, ást, er
gat brosað við sjálfum dauðanum. Og hún
þakkaði forlögum sínum, að heuni skyldi hafa
hlotnast sú sæla að auðnast þvílíka hamingju
—jafnvel þó ekki væri fyr en á elleftu stund
æfinnar.
XX.
Lifandi mark
Belmont skreið áfram í myrkrinu og komst
þangað, er hann hafði verið einu sinni áður
þessa ógna-nótt. Bjöllubandið var farið —
hann hafði búist við að það væri slitið, en nú
gat hann ekki fundið það. Er hann hafði
þreifað lengi fyrir sér í myrkrinu, fann hann
loksins eina dósina. Og í henni hékk ennþá
dálítill bútur af spottanum. *
f síðustu árásinni höfðu ræningjarnir slitið
alt niðui* og rifið það með sér, svo nú voru
aðeins slitrin eftir. Þetta liringingaráhald
hafði þegar gert alt það gagn, sem frekast var
hægt að ætlast til, en nú var það alveg ónýtt.
Sumir hinna særðu sjóræningja hreyfðust
ennþá. Tveir, þrír þeirra stundu lágt. Bel-
mont var ekki fyllilega ljóst, livort þeir hefðu
orðið lians varir eða ekki. Ef til vill liéldu
þeir, að það væri einhver félaganna, sem kom-
inn væri aftur til að hjálpa þeim, en hann
3neiddi þó sem mest hjá því að koma við þá.
Hann skreið spölkorn áfram og nam svo stað-
ar. Hann var nii kominn nærri því út í ytra
mynni klettaskorunnar. Þar lagðist hann
þvers yfir gjótuna, svo að hann lokaði fyrir
alla umferð með sínum eigin líkama.
Þessar tuttugu mínútur—eða þar um bil—
sem eftir voru fram að dögun, ætlaði hann
sjálfur að koma í staðinn fyrir aðvörunar-
bjöllurnar. Líkami hans vat verið í staðinn
fyrir klukknabandið slitna. Ræningjarnir
gátu ekki séð hann í myrkrinu, en liann hlaut
að verða þess var, ef þeir endurnýjuðu árás-
ina, þar eð þeir yrðu þá beinlínis að skríða yf-
ir hann. Hann var óhræddur um það, að þeir
myndu verða þess of snemma vaiir, hver
hann væri. Þeir myndu sennilega halda, að
það væri einn af þeirra mönnum, sem þeir
yrðu að skríða yfir.
Þarna lá hann marflatur og endilangur með
hverja taug og vöðva stiltan og stæltan. Hann
hleraði eftir hverju minsta hljóði. 1 fjarlægð
lieyrði liann liægan vindþytinn í krónum
pálmatrjámia, er boðaði nálægð dagsins, og
hinn djúpa, eilífa nið hafsins. Það var ekki
til neins að reyna að rýna út í myrkrið; þar
sást. ekki neitt. Myrkrið var eins þétt og
þykkar, svartar slæður. Honum datt ósjálf-
rátt í liug hin svörtu klæðistjöld, sem notuð
eru við jarðarfarir. Ef til vill mundi hin gráa
dagskíma afhjúpa lík hans, er liún kæmi að
lokum. Hann vissi, að nú gat ekki liðið á
iöngu, áður en fyrsta dagsskímuröndin mundi
birtast í myrkrinu. Lifði hann það af, væri
lionum borgið og einnig henni, að minsta kosti
væri þá lífsvon framundan.
Mínúturnar liðu. Hann leit svo á, að nú
lilytu að vera liðnar a. m. k. tuttugu og fimm
mínútur. — Nú hlaut dagsbirtan að gera vart
rið sig' þá og þegar. Hann fékk einskonar
bugboð um einhverja hreyfingu til hægri
liandar við sig. Hann heyrði það skýrar og
skýrar, þótt eigi væri sterkara en vindblær í
visnu laufi.
Þorpararnir voru að búa sig undir loka-
árásina, rétt undir afturbirtuna. Þeir voru
að nálgast.
Belmont þorði tæplega að draga andann.
Hann krepti hnefann utan um marghleypuna
og beið — beið.
(Framh.)
PROFESSIONAL CARDS ^
.........................I
DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834—Offlce tlmar 2-S Heimili 776 VICTOR ST. Phoiie 27 122 Winnipeg, Manitoba Símið oantanir yðar Roberts Drug Stores Limited Ábyggilegir lyfsalar Fyrsta flokks afgreiðsla. Níu búðir — Sargent and Sherbrooke búð—Sími 27 057 H. A. BERGMAN, K.C. lslenzkur lögfræöingur Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P.O. Box 1666 PHONES 95 052 og 39 043

DR.O. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 —Offlce timar 2-3 Heimili 764 VICTOR ST. Phone 27 686 Wlnnip.»g, Manitoba Drs. H. R. & H. W. TWEED Tannlœknar 4 06 TORONTO GENERAL TRUST BUILDING Cor. Portage Ave. og Smith St. PHONE 26 545 WINNIPEG W. J. LINDAL, K.C. og BJORN STEFANSSON lslenzkir lögfræðingar 325 MAIN ST. (á öðru gólíi) Talslmi 97 621 Hafa einnig skrifstofur áð Lundar og Gimli og er þar að hitta fyrsta miðvikudag I hverjum mánuði.

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 —Office tlmar 3-6 Heimili: 6 ST. JAMES PLACE Winnipeg, Manitoba Dr. A. B. Ingimundson Tannlœknir 602 MEDICAL ARTS. BLDG. Slmi 22 296 Heimilis 46 054 J. T. THORSON, K.C. % tslenzkur lögfrœOingur 801 Great West Perm. Bldg. Phone 92 755

DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone 21 834 Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjúkdóma.-—Er aC hitta kl. 10-12 f. h. of 2-6 e. h. Heimili: 638 McMILLAN AVE. Talslml 42 691 DR. A. V. JOHNSON tslenzkur Tannlœknir 212 CURRY BLDG., WINNIPEG Gegnt pósthúsinu Sími 96 210 Heimilis 33 328 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv). islenzkur lögmaOur ste. 1 BARTELLA CRT. Heimasími 71 7 63

Dr. P. H.T. Thorlakson 206 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phones 21 213—21 144 HeimiU 403 676 Winnipeg, Man. A. S. BARDAL 848 SHERBROOKE ST. Selur líkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaCur sá bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvaröa og legsteina. Skrifstofu talsími: 86 607 Heimilis talsími 601 662 G. S. THORVALDSON BA, LL.B. LögfræOingur Skrifst.: 702 OONFEDERATION LIFE BUILDING Main St„ gegnt City Hall Phone 97 024

DR. A. BLONDAL 602 Medical Arts Building Stundar sérstaklega kvenna og barna sjúkdóma. Er aS hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3-5 e. h. Office Phone 22 296 Heimili: 806 VICTOR ST. Slmi 28 180 A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. Winnipeg Annast um fasteignir manna. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða ábyrgðir. Skriflegum fyrir- spurnum svarað samstundis, Skrifst.8. 96 757—Heimas. 33 328 E. G. Baldwinson, LL.B. lslenzkur lögfrœOingur 808 PARIS BLDG., WINNIPEG Residence Offlce Phone 24 206 Phone 96 636

Dr. S. J. Johannesson G. W. MAGNUSSON J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
Nuddlœknlr 601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Viðtalstlmi 3—6 e. h. 41 FURBY STREET Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
Phone 36137 vega peningalán og eldsábyrgð «í
632 SHERBURN ST.-Slmi 30 877 «liu tagi.
Slmið og semjið um samtalstíma k tone 94 221