Lögberg - 23.02.1933, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. FEBRÚAR, 1933
Bl.a 7

Corky
Eftir V. P. lngjddson.
Þessi fallega saga birtist nýlega í
ritinu “The Canadian Countryman”.
Höfundur hennar er Violet Paul-
son kona Ingimars Ingjaldsonar
fyrverandi fylkisþingmanns. Fleiri
sögur hafa birst eftir hana að und-
anförnu; þar á meðal ein í blaðinu :
“Toronto Star Wcckly.”
Þaö var i skammdeginu og birti
seint á morgnana. Það var ekki
orðið bjart þegar John Carson opn-
aði dyrnar og sá flækingshundinn
við hurðina, þar setn hann beið
eftir honum Villa litla. Carson
hafði hvað eftir annað reynt að
reka hann burtu frá bænum með
harðri hendi; en það hafði enga
þýðingu.
Og þetta var alt Villa litla að
kenna; hann haf ði hænt hundinn að
heimilinu með því að gefa honum
að éta og láta vel að honum.
Carson reyndi einu sinni enn að
reka hundinn í burt; hann sveiaði
honum, kallaði hann öllum illum
nöfnum og kastaði á eftir honum
spýtukubbum.
Þegar Carson kom inn aftur var
Villi litli að enda við að borða;
hann var allur útgrátinn.
“Heyrðtv Villi!” sagði Carson við
son sinn í áminningarrómi, “eg ætl-
ast til að þú skiljir það að þú átt
aldrei aftur að gera neitt til þess að
hæna þennan flækingshund að heim-
ilinu; þú mátt aldrei gefa honum
neitt og aldrei strjúka hann eða
klappa honum. Kindurnar mínar
eru of mikils virði til þess að eg
eigi það á hættu að hann verði þeim
að tjóni.”
Carson sá, að þetta hafði engin
áhrif á Villa; hann hélt því áfram
á þessa leið: “Eg skal gefa þér
fallegan hreinkynja hund ef þú
hjálpar mér til þess að reka þennan
ólukku kynblending í burt.”
“Eg vil engan annan hund,” sagði
Villi og var ólundarlegur á svip:
“Þú sagðir að enginn ætti þennan
liund ; hvers vegna má eg þá ekki
eiga hann?”
“Villi!” sagði Carson hastur í
spuna: “Við höfum talað um þetta
alt saman áður, og það oftar en einu
sinni. Þú mátt ekki hafa þennan
hund. Ef liann fæst ekki til að fara
burt, þá verð eg bara að láta skjóta
hann.”
Carson tók það nærri sér að horfa
á litla drenginn sinn, sem neytti
allra krafta til þess að láta ekki bera
á því að hann væri að gráta; eftir
stundarkorn fór faðir hans út og
var auðsjáanlega ákveðinn í þvi,
sem hann hafði sagt.
Nokkru seinna kom Carson inn
aftur, og Villi sat enn þá við borð-
ið.
“VerÖurðu ekki ’seinn í skólann?”
spurði faðir hans. “Eg held að það
sé bezt fyrir hann að vera heima í
dag,” sagði Dóróþea móðir Villa.
“Hann fær altaf kvef þegar veðrið
er rakt og hráslagalegt.”
“Það er ágætis veður, Dóróþea,”
sagði maður hennar: “Hvað á það
að þýða að hafa strákinn heima ? Eg
veit að þá ert áhyggjufull vegna
þess hvað hann er horaður og af því
að hann fær svo oft kvef. En það er
bara holt fyrir hann að ganga þess-
ar tvær mílur á skólann og heim
aftur; það herðir hann og gerir hann
hraustan. Rektu hann af stað undir
eins!”
Og Villi litli fór á skólann.
Það hafði verið milt veður um
daginn, en kólnaði um sólarlagið.
Ský hafði dregið upp á vesturloft-
ið eftir hádegið og það vissi venju-
lega á ilt. Það leit út fyrir byl. Það
smáhvesti og eftir örstutta stund var
farið að hlaða niður snjó.
Carson var ánægður yfir því, að
hann hafði gefið nautgripunum sín-
um, sem úti voru, nóg af heyi. Það
gat vel viljað til að veðrið yrði svo
slæmt að hann kæmist ekki til þeirra
aftur svo dögum skifti. Hann kast-
aði í hey-hrúguna seinustu drefjun-
um af heygrindinni og lagði síðan
af stað heim.
Þegar hann var að losa hestana
kom Dóróþea út úr húsinu:
“Villi litli er ekki kominn heim
enn þá,” sagði hún: “Eg er farin aö
verða hrædd um hann; það er orðið
svo dimt og kalt. Hann var ekki
með leðurhúfuna sína i morgun, og
svo var hann líka vetlingalaus.”
Hún þagnaði. Maður hennar svar-
aði engu. Þá tók hún til máls aftur
og sagði: “Hann hlýtur að hafa far-
ið heim með Sandals börnunum.
V'iltu ekki fara þangað og sækja
liann ?”
“Hversvegna símarðu ekki til þess
að vita hvort hann er þar eða ekki?”
sagði Carson. Það var auðheyrt að
hann vildi ógjarnan leggja af stað
aftur með þreytta hestana.
“Eg reyndi að síma,” sagði Dóró-
þea, “en síminn er bilaður. Hvar
gæti hann verið annarsstaðar;”
bætti hún við.
Það var um ekkert annað að gera
fyrir Carson en að fara. Á meðan
hann leiddi hestana að sleðanum og
beitti þeim fyrir hann, var hann að I
hugsa um það, hversu svikalaust
hann skyldi taka ofan i lurginn á
stráknum honum Villa fyrir það að
vera að slæpast á leiðinni heim frá
skólanum. Hann vissi hvað Dóró-
þea var áhyggjufull; það var ljóta
vitleysan í henni að vera svona
hrædd um strákinn! En það var víst
svona með allar mæður, sem ekki
áttu nema eitt barn. Hún var víst
ekki verri en aðrar i því tilliti!
Þannig hugsaði Carson.
Nú var kominn öskubilur. Storm-
urinn hvein og öskraði og snjókorn-
in stungu eins og þau væru hvöss
glerjabrot. Carson var ánægður yfir
því að hann hafði farið að sækja
drenginn. Það var sannarlega ekki
fyrir börn aö vera úti i þessu veðri.
Nú fanst honum að það gæti skeð
að það væri ekki dregnum sjálfum
að kenna að hann kom ekki heim.
Það var ekki ómögulegt að Sandals
fólkið hefði séð hvernig veðrið var
að verða og fengið hann til þess að
vera kyrran. Þaö var annars ein-
kennilegt fólk þetta Sandals fólk—
það voru “útlendingar” — Carson
fanst eithvað einkennilegt við alla
“útlendinga.” ....
Þegar Carson kom til Sandals og
honum var sagt að Villi hefði ekki
komið þangað, trúði hann því ekki.
Honum var boðið inn, svo hann gæti
spurt börnin um drenginn.
“Vitið þið hvað varð af honum
Villa?” spurði hann þegar hann kom
inn til barnanna.
“Hann fór heim,” sagði stúlka,
sem var á að gizka tólf ára gömul.
“Hann hefir ekki komið heim,”
svaraði Carson, og einhvers konar
hrollur gagntók hann. “Það er ekk-
ert annað hús á leiðinni, þar sem
hann hefði getað farið inn,” bætti
hann við, og var eins og í leiðslu.
Svo þagði hann stundarkorn, en tók
aftur til máls og sagði:
"Var hann einn, þegar þið sáuð
hann ?”
“Já — nei!” svaraði stúlkan.
Corky var með honum.”
Corky? Hver er það?” spurði
Carson vonbetri.
“Corky — veiztu ekki hver hann
er?” spurði stúlkan, sem altaf varð
fyrir svörunum. Hún virtist vera
hissa á því að Carson vissi ekki hver
Corky var. “Þaö er stóri hundurinn
hans Villa,” sagði hún.
Nú versnaði sagan, eftir því sem
Carson fanst. Villi litli var þá ein-
hversstað úti í bylnum og þessi bölv-
aður flækingshundur með honum.
Og það ryfjaðist upp fyrir honum
sögur, sem hann hafði lesið um það
að hundar hefðu svikið unglinga,
narrað þá með sér út á eyðimerkur
eða út í skóga og drepið þá.-------
En svo reyndi hann samt að telja
sér trú um að allar þess konar sög-
ur væru tilbúningur og vitleysa.
“Vilt þú gera svo vel að fara heim
til mín?” spurði Carson, og leit á
Sandal, “fara og vita hvort dreng-
urinn hefir komið heim? Sé hann
ekki kominn langar mig til að biðja
þig að fara inn í þorpið og fá menn
til þess að leita hans. Eg ætla strax
að byrja að leita sjálfur.”
“Elzti drengurinn minn fer heim
til þín og svo inn i þorpið,” svaraði
Sandal. “Eg skal koma með þér.”
Sandalsdrengurinn ók af stað taf-
arlaust.
Carson og Sandal fóru fótgang-
andi og hafði hinn síðarnefndi lukt
í annari höndinni,.en skóflu í hinni.
Stormurinn æddi hvæsandi og
öskrandi yfir sléttuna. Það var
tæplega mögulegt að komast spori
lengra á móti veðrinu. Bylurinn var
svo afskaplegur aö ekkert sást þótt
það væri í fárra feta fjarlægð, og
ofviðrið skóf snjóinn saman í afar-
háa skafla á sumum stöðum, en reif
hann í burtu alveg niður í svartan
svörðinn á öðrum stöðum.
Þegar þeir höfðu gengið eftir veg-
inum sem svaraði hálfri milu, kall-
aði Carson til félaga síns og sagði:
“Hann hlýtur að hafa hrakið út
af veginum; við skulum fara aust-
ur á við.”
Svo sneru þeir út af brautinni.
Einu sinni þegar örstutt hlé varð á
storminum, kallaöi Sandal: “Dreng-
urinn minn væri kominn aftur ef
barnið hefði verið komið heim.
Fólkið úr þorpinu kemur bráðum
að leita með okkur. Við hljótum að
finna drenginn. Hann hefir líklega
oltið út af dauðþreyttur og sofnað.
Það hefir fent yfir hann, svo hon-
um verður ekki kalt.”
Carson fanst tíminn svo langur að
það virtist eins og margir klukku-
timar væru liðnir þegar leitarmenn-
irnir komu úr þorpinu. Hann sá nú
loksins luktir sem blikuðu eins og
stjörnur, þar sem þeir fóru. Þeir
leituðu vel og vandlega of eftir viss-
um reglum. En alt var árangurs-
laust.
Það var komið fram undir morg-
un; þeir höfðu leitað alla nóttina.
Carson tók eftir því að luktirnar
hurfu hver á eftir annari. — Þær
hurfu allar nema ein—Sandal fór
ekki með hinum mönnunum, hann
hélt áfram að leita hvíldarlaust.
“Það er býsna kalt,” sagði hann
afsakandi, “þeir fóru heim til min,
til þess að fá eitthvað heitt að
drekka og borða.” Eftir stutta þögn
hélt hann áfram og sagði: “Þeir
koma aftur um birtinguna.”
Storminn iægði; tunglið, sem var
á siðasta kvartilinu, birtist, þegar
bylurinn minkaði og varpaði geig-
vænlegum geislum á alt umhverfiö.
Carson kom auga á nautgripina sína,
þar sem þeir lágu í þéttum hóp og
hnipruðu sig hver upp að öðrurn;
þeim var auðsjáanlega kalt og leið
ifla. Skýlið, sem hann hafði bygt
þeim, var afar lélegt; hann hugsaði
sér nú að byggja þ'eim annað betra.
Alt i kring um nautgripina var
snjórinn troðinn og honum rótað
upp í hrúgur eða hauga; og frá þess-
um haugum lagði einkennilega
skugga í tunglsljósinu. Carson fanst
eins og þetta væri alt saman mar-
tröð eða ægilegur draumur. Hann
fann hvorki til þreytu, þorsta né
hungurs; hann hafði enga sérstaka
eða ákveðna tilfinningu, en honuin
leið ver en orð geti lýst.
Hugur hans hvarflaði heim til
Dóróþeu; hún var alein heima;
það fanst honum hljóta að vera
voðalegt að vera heima og bíða —
geta ekkert gert nema bara bíða. En
var það annars mögulegt að nokk-
uð gæti verið verra en það, sem
hann var að gera?—að grafa snjó-
inn og róta honum upp til þess að
leita að barninu • þeirra hlaupandi
frá einum skaflinum til annars með
þeim kvölum, sem því fylgja aö
hrekjast á milli vonar og ótta —
brenna í eldi óvissunnar um það
hvort barnið fyndist lífs eða liðið.
Alt í einu var eins og hann lyft-
ist upp úr djúpi þessara skelfilegu
hugsana; hann heyrði Sandal kalla.
Hann flýtti sér til hans eins og fæt-
ur toguðu. — Sandal hafði fundið
skólatöskuna hans Villa litla.
“Hann hefir farið þessa leið!”
sagði Sandal.
Carson tók við töskunni og þukl-
aði hana alla eins og dýrmætan
helgidóm; hann vissi hvað var i
henni — það var óhrein og marg-
þukluð skrifbók, nokkrar úrklipp-
úr og ritblýja kassi. Þetta voru alt
dýrgripið í augum Villa litla. Nú
óskaði Carson þess með sjálfum sér
að hann hefði veitt dregnum meiri
athygli þegar hann var að skrifa í
bókina.
Þegar þeir Carson og Sandal voru
orðnir einir eftir, sáu þeir að hinum
leitarmönnunum hafði sézt yfir
margá staði; þeir leituðu þar all-
staðar með hinni mestu nákvæmni—
en það var árangurslaust.
Alt i einu heyrðist ægilegt hljóð í
næturkyrðinni; það var sléttuúlfur
—vargurinn, sem alt rífur í sig.
Carson stundi þungan. Þeir
hlustuðu.
“Það er þarna hinum megin við
runninn, hjá gilinu,” sagöi Sandal,
og hljóp af stað eins og örskot.
Þeir fundu förin eftir úlfinn og
röktu þau alt í kring uin háltnhrúg-
urnar, inn í smáviðarrunna og út úr
þeim >aftur niður að gilinu; þar
runnu sporin saman við spor ann-
ara dýra:
“Það er skrokkur af dauðum hesti
hérna nálægt,” sagði Carson við
Sandal. “Já, hérna er hann!” svar-
aði Sandal. “Þess vegna hafa dýr-
in flokkast hingað. Við skulum snúa
aftur.”
Þeir röktu sín eigin spor til baka,
og steinþögðu báðir.---------
Loksins var þessi skelfilega nótt
liðin; bleikrauður litur færðist á
austurloftið. Um dögun bjuggust
þeir við aö hinir leitarmennirnir
kæmu aftur; en Carson þóttist vita
að úti væri um alla von. Það var
ómögulegt að nokkurt barn gæti lif-
að af eins helkalda nótt og þessi
hafði verið. Hann stóð eins og
steini lostinn, þar sem þeir höfðu
fundið skólatöskuna. Þegar hann
horfði þaðan í austur, kom hann
auga á stóra hálmhrúgu. Og nú
mundi hann alt í einu eftir hundin-
um. Hann kallaði á félaga sinn og
hljóp af stað i hendingskasti-----
Carson skreið á f jórum fótum eft-
ir geil eða göngum i hálmhrúgunni.
Inst í geilinni fann hann Villa litla
steinsofandi; hundurinn lá hjá hon-
um og vafði sig utan um hann all-
an.
Carson tók son sinn skyndilega
upp í fangið og flýtti sér með hann
út úr geilinni. Hann þreifaði á and-
litinu á honum og höndunum og
fann að honum var vel hlýtt. Hann
hafði heimt drenginn sinn úr heljar
heilbrigðan og ómeiddan. Hann
þrísti honum af alefli upp að brjósti
sér.
“Eg ætla að flýta mér að segja
hinum leitarmönnunum að drengur-
inn sé fundinn,” sagði Sandal. Car-
son fanst eins og hann heyrði þessi
orð í draumi.
“Eg vissi að þú mundir koma,”
sagði Villi litli, “það var svo hvast
að eg varð að hafa augun aftur þeg-
ar eg gekk og halda handleggjunum
um hálsinn á Corky. Svo gengum
við og gengum ósköp lengi þangað
til við komumst hingað.”
Augu Carsons flutu i fagnaöar-
tárum og hann horfði stöðugt á son
sinn og hundinn.
“Pabbi!” sagði Villi litli biðjandi:
“Eg vil engan annan hund; eg vil
ENROLL NOW!
Take advantage of the low
tuition rates now prevailing
Day School $12 per month
Nlght School $4 per month
SUBJECTS
SHORTHAND BOOKKEEPING
TYPEWRITING PENMANSHIP
RAPID CALCULATION ARITHMETIC
SPELLING CORRESPONDENCE
SECRETARIAL PRACTICE, ETC.
Call or write for descriptive folder.
Emplre Business College
212 Enderton Building Portage and Hargrave
TELFPHONE
(Next to Eaton’s) 23 232 Winnipeg
Einkennileg blaða-
menska
(Framh frá bls. i)
Hvað snertir fyrsta atriðið slær
Kringla sig sjálfa á munninn. Hvert
mannsbarn í Canada veit um auð-
legð Mr. Bennetts. Er ótrúlegt að
Kringla sé sá fáráðlingur, að vita
ekki að hún er að fara með botn-
lausan vaðal.—
Um annað atriðið má segja þetta:
Ef Mr. Bennett getur ekki gefið
höfðinglegar gjafir, maður, sem er
stórauðugur, þá hlyti það að vera
af því, að hann gæti ekki fengið sig
til þess; væri svo nískur, að hann
gæti ekki séð af skildingunum. I
þessu felst ekki svó lítið mannlast
um Mr. Bennett, og það óverðskuld-
að og skammarlegt. —
Það vill nú svo til um þessar
mundir, i neyðinni alræindu, aö Mr.
Bennett er að gefa höfðinglegar
gjafir til fátækra og allslausra í
borginni Calgary, þar sem hann á
heima. Á hverjum mánuði kemur
sú upphæð, er Mr. Bennett fær í
kaup, sem stjórnarformaður og
þingmaður, (er mun vera talsvert á
annað þúsund á mánuði), í ávísun,
í vissa matvörubúð í Calgary, og
trúnaðarmaður hans þar skiftir
þessu, í vörum, milli þeirra, sem
bágt eiga.
Má af þessu ráða, að Mr. Ben-
nett er ónískur maður. Á ekkert
bágt með að sjá af skildingum. Get-
ur gefið höfðinglegar gjafir, þegar
honum svo sýnist, eins og eg sagöi
í grein minni.
Þá er þriðja atriðið í hinni maka-
lausu skoðun Kringlu, nefnilega, að
konungur vor hafi ekkert vitað hvað
hann var að gera, þegar hann gaf
Mr. Bennett sæti í þessari virðu-
legu reglu.
Alment mun það vera álitið, að
konungur vor sé rnaður vel viti bor-
inn, vel mentaður og göfugur í
hugsun, er geri alt sem í hans valdi
stendur, að þegnum hans geti liðið
sem bezt. Munu þegnar hins brezka
ríkis bera hið fylsta traust til hans,
bæði aö því er kemur til útbýtinga
sæmda og til allra annara konung-
legra athafna.
Gat eg þess til í grein minni, að
hans hátign hefði vel vitað hvað
hann var að gera, þegar hann sæmdi
Mr. Bennett með krossi Jóhannesar-
orðunnar og með sæti í þeirri reglu.
Með því að segja mig ósanninda-
mann að þessu, er Heimskringla, að
mér skilst, að fara með níð um hans
hátign konunginn. Liggur og beint
viö að í þessu felist einnig níð um
Mr. Bennett. Að hann hafi verið ó-
verðugur sæmdarinnar og að regl-
unni væri engin sæmd af, eða styrk-
ur í, að hafa hann með. Með því
eina móti væri mögulegt að segja aö
konungur vor hefði ekki vitað hvað
hann var að gera þegar hann veitti
Mr. Bennett þessa sæmd.—
Verði Kringla ekki látin sæta á-
byrgð á þessu makalausa tiltæki
sínu, sleppur hún vel og má þakka
fyrir. Verður heimska hennar þar
helzt til afsökunar. Einfeldnin,
fremur en tvöfeldnin( bjarga henni
sennilega í þetta sinn.—
Ekki býst eg við aö Kringla
kunni sig svo vel að hún fari að
biðja mig afsökunar á að hafa kall-
að mig “ósannindamann” að því
sem eg sagði bókstaflega satt. Rétt
og rangt virðist vera mikið til það
sama í hennar augum. Munitrinn
helzt í þvi fólginn hvoru er hentugra '
að beyta í hvert sinn; þvi það er J
upplag hennar að vera kæn og j
slungin, þó það takist ekki æfinlega |
^em fimlegast, mest vegna óþægi-
legrar takmörkunar á almennri
þekking þeirrar gömlu.
bara------------”
“Þú sannarlega þarft engan annan
hund!” svaraði Carson, “Corky þinn
er bezti hundur, sem hægt er að
hugsa sér.”
Carson flýtti sér heim til Dóró-
þeu, og óð snjóinn rösklega með son
þeirra í fanginu. Á undan honum
tritlaði kynblendingurinn og flæk-
ingurinn Corky, hringaði rófuna
uppi á baki, bar höfuðið hátt og
tignarlega og leit á víxl til beggja
hliða.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
Mikillar gremju sýnist það hafa
valdið þeirri kringlóttu, að eg mint-
ist nokkuð rækilega á hve mörgu að
hún hefði slept og hve fátt hún
hefði tekið með í reikninginn, þegar
hún fór að lýsa J óhannesarreglunni.
Langflestu var alveg slept. Aðeins
örfá atriði voru tekin til greina og
þau öll rangfærð. Taldi eg þau at-
riði er Kringla ræddi, vera þrjú að
tölu. En þau voru raunar fjögur.
Þetta fjórða atriði var um tilgang
reglunnar.
Kringla telur markmið reglunnar
hafa verið “að vinna að öllu góðu,”
sem er vitanlega ofboð fallegt. En
þessi lýsing hefir þann annmarka,
aö hún er býsna ónákvæm. Hún er
eins ónákvæm eins og ef sagt væri,
að Kringla væri sett til að vinna að
öllu illu. Og þó sú kringlótta hafi
tekið að sér það, sem hún hefir get-
að af þvi tægi, þá hefir hún þó
aldrei getað þanið sig yfir það alt.
Kraftar hennar, eins og allra ann-
ara, eru takmarkaðir. Sama er með
Jóhannesarregluna. Hún gat ekki
tekið að sér alt það góða i heimin-
utn og lét sér því nægja, að líkna
særðum og sjúkum.
Eitt gremjuefniö hjá Kringlu er
það, að eg hafi orðið of margorður
í þessum aðfinningum mínum, vegna
! þess, að tilgangur sinn hafi einungis
verið sá, “að þýða titil reglunnar
fyrir Lögberg.” Það er nú sjálf-
sagt æfinlega gott; að hjálpa öðrum
—ef þess er þörf. En þessi þýðing
Kringlu hefir tekist hörmulega.. Það
vill nú svo til, að titillinn, eins og
tíðkaðist á miðöldunum, er á latínu.
Þar stendur aö reglan sé helguð
Sancti Johannis Baptistae. Kringla
hlýtur að vera fremur illa latínu-
lærð, að halda að hér sé átt við Jó-
tannes Zebedeusson. xEn það var
nú það sem hún þó kom með fyrst.
Mikil andleg fátækt má það vera á
heimili þeirrar gömlu, ef enginn í
‘familíunni” sá ráð til að komast
fram úr þessari auðveldu latínu.—
Ekki kemur mér það neitt undar-
lega fyrir þó Heimskringla láti ekki
sem bezt af prestsskap minum. Það
er langt siðan, að það varð umræðu-
efni í dálkum hennar. Kvartaði hún
oftar en einu sinni yfir því hve ó-
hæfur eg væri i þeirri stöðu. Fór
hún fram á það við kirkjuvöldin, er
þá voru, að mér væri gefin dugleg
áminning, fyrir það, sem hún nefndi
“árás” á sig og sín málefni. Helzt
vildi hún víst að eg væri rekinn, ef
það væri fáanlegt. Býst eg við að
sú gamla sé sama hugar enn og er eg
ekki neitt sérstaklega órólegur yfir
því.—
Ýmislegt ljótt hefir Heimskringla
um mig sagt, eða gefið í skyn á
fyrri árum og seinni. Og nú lítur
út fyrir að þá gömlu langi til að
segja eitthvað ósköp ljótt. Geri hún
svo vel. Segi hún alt það ljótasta
og versta um mig sem hún á til. Ein-
ungis vildi eg mælast til, að hún segi
satt. Segi hún sannleikann, hvernig
sem hann er, skal eg ekki kvarta. —
Líklega eru þetta nú þungir skil-
málar fyrir blaðið, þegar maður í-
hugar þekking þess og upplag. En
naumast er hægt aö segja, að skil-
málarnir séu ósanngjarnir.
Svo er hér ofurhtil ráðlegging til
Kringlu. Vilji hún troða illsakir við
einhvern og vera dálítið sling í því,
þá verður hún að hafa sannar sakir.
Tilbúnar sögur hitta ekki markið.
Þær ná ekki til samvizku manns. En
til samvizku manna verður hún að
ná með skeytum sínum^ eða þau
falla niður máttlaus. Viti nú Kringla
ekki, hvorki af þekking né af eigin
reynd, hvað samvizka er, þá væri
ekki úr vegi fyrir hana, að líta eftir
skýring í góðri orðabók, eða þá að
fletta upp á “alfræðibókinni
brezku,” er hún viröist hafa heyrt
getið um, þó lítið hafi hún af henni
lært.
Ekki kemur ritstjóri Lögbergs
eiginlega neitt við þessum leiðrétt-
ingum mínum á vaðli og missögn-
um Kringlu. Því síður Mr. S. O.
Bjerring, féhirðir kirkjufélagsins,
sem er vitanlega algerlega laus við
þessi orðaviðskifti. Hvers vegna á
hann er minst skil eg ekki. Lýtur
helzt út fyrir að Kringla “vfti ekk-
ert hvað hún er að gjöra,” þegar
hún er að senda mér þessi illúðugu
skevti í dálkum sinum.
Gimli, Manitoba, þ. 20 febr.. 1933
Jóhann Bjarnason.