Lögberg - 05.10.1933, Side 4

Lögberg - 05.10.1933, Side 4
Bls. 4 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. OKTÓBER, 1933 Hogberg GefiB út hvern fimtudag af T H E C O L V M B I A P R E 8 8 L 1 M 1 T B D 69 5 Sargent Avenue Winnipeg, Manitoba. Utanáskrift ritstjórans. EDiTOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE. WINNIPEG, MAN. Verð $3.00 um áriö—Borgist fyrirfram The "Lögberg” is printed and published by The Columbia jpress, Limited, 695 Sargent Ave„ Winnipeg. Manitoba. PHONES S6 327—86 328 Heimsýn Prédikun þessi, sem er hin fyrsta í röö af prédik- anaflokki, er dr. Björn B. Jónsson flutti' í Fyrstu lútersku kirkju eftir heimkomu hans frá íslandi i haust, er birt hér samkvæmt tilmælum víÖsvegar aÖ. Hinar ræÖurnar koma í næstu blööum. —Ritstj. ÞaÖ orð er satt, og í alla staði þess vert að við því sé tekið, að Kristur Jesús kom í heiminn, til að frelsa synduga menn, og er eg þeirra fremstur.—I. Tím. 1, 15. Margt fagurt getur borið oss fyrir augu, bæði andleg og líkamleg augu. Þó er engin sýn fegri en heimsýnin,—að sjá heim til sín. Mér var það fögur heimsýn, er eg sjálfan Jónsmessu-daginn í sumar, í bjartasta sólar- ljósi, sá í fyrsta siim heim til Islands. Eigi síður hugnæm heimsýn var mér það, þegar eg á lieimleið nú fyrir fáum dögum sá aftur utan af hafi strendur míns heimalands, Canada. Fegurst heimsýn var mér þó jafnan heim- sýnin í anda til ástvina minna og safnaðar míns hér heima í Winnipeg.—Það hjarta er kalt og tómt, sem ekki á sér einhverja heim- sýn, eitthvað að þrá og elska og stefna á sem sitt dýrasta heima. Bn hversu hugljúft sem það kann að vera, að sjá heim, heim til þeirra landa, þeirra húsa, þeirra hjartna, sem vér eignum oss í bili hér í jarðnesku lífi, þá er öll sú jarðneska heimsýn ekki annað en augnabliks glampi, sem hverfur svo að segja að vörmu spori. Heimþrá sálar vorrar er meiri en svo, að nokkur jarðneskur blettur éða nokkur jarð- nesk sambönd fái fullnægt henni. Við þráum þá heimsýn, sem sér gegn um þoku þess van- sæla isyndalífs, sem vér lifum nú, heim í fögnuð og frelsi syndlauss og fullkomins á- stands sjálfra vor.—Ekkert annað er full- nægjandi heimsýn. Vér getum kallað þessa ímynd hins full- komna “heima,” hverju nafni, sem vér vilj- um. Vér getum kallað það til hægðarauka “himinn,” eða “himnaríki. ’ ’ Landakortin ná þar ekki til. En einhversstaðar lengst í eilífðar útsæ liggur eylenda vonarinnar um farsæld og eilífan frið. 1 textanum þeim í kvöld talar maður, sem fengið hefir dásamlega heimsýn til stranda hins eilífa hjálpræðis. Sjón hans er skýr og björt eins og sólin, þar sem hann horfir heim á sæluland hins syndlausa friðar. Yfir því eylandi hjálpræðisins hvílir engin þoka. Það sem hann sér er augljóst eins og klettur, sem stendur upp úr hafinu. Dásöm fullvissa! Dýrleg trú! ‘ ‘ Það orð er satt og í alla staði vert að við því sé tekið, að Jesús Kristur kom í heiminn til að frelsa synduga menn, og er eg þeirra fremstur.” Þetta er heimsýn Páls postula, hins hrausta manns. Hann sér heim í friðarhöfn, úr þoku og haf- róti syndarinnar. Hann veit það með óbrigð- ulli vissu, að Jesús Kristur frelsar synduga menn. Og þar sem hann stendur á þiljum uppi og horfir út yfir hafið heim í höfn hjálp- ræðisins, þá er sála hans svo yfirkomin af náð Drottins við sig, syndugan manninn, að honum finst, að í rauninni hljóti hann sjálfur að vera syndugastur allra manna. Honum virðast syndir þeirra annara manna, sem hon- um eru samskipa, vera litlar í samanburði við syndir sjálfs hans. Því meiri og óumræði- legri er þá og fögnuður hans yfir fullviss- unni um það, að Kristur Jesús hefir frelsað hann. Og hann horfir með augum, sem af gleði Ijóma, h(eim í sæluhús hins frelsaða manns. Þetta er myndin af postula Drottins, er hann í fögnuði tápmikillar trúar horfir heim í dýrð hjálpræðisins og veit með vissu, að Kristur Jesús hefir frelsað sig. Nú ætla eg að bregða upp annari mynd. Einn dag seint í nýliðnum mánuði var eg staddur á helgum stað í Englandi, mér svo helgum, að eg vildi draga skó af fótum mér, Stoke Poges, kirkjugarðinum þar sem Thomas Grey orti eitthvert ódauðlegasta ljóðið, sem heimurinn á: Elegy in a Country Church Yard. Hér ætla eg ekki að segja frá Stoke Poges, en geyma það morgunmeSsu hér í kirkjunni bráðlega. Frá einu aðeins vil eg segja nú. Kirkjan í þessum helga reit, St. Giles kirkjan, er afargömul. Var fyrst reist árið 1107, og partar af elztu veggjunum standa enn. Við komum í kirkjuna og beigð- um kné þar fyrir hinum fornu dýrlegu Öltur- um. Okkur fanst þar inni vera guðlegur frið- ur. En er við komum út, var okkur sýnt nokkuð, sem eg aldrei gleymi. Þar á norður- vegg, svo sem alin frá jörðu, var smá-gluggi, raunar ekki nema ein lítil rúða. Þessi litli gluggi heitir: “The Leper’s Glint,” eða “týra hinna holdsveiku. ’ ’ Endur fyrir löngu, þegar holdsveikir menn voru útlagar úr mannfélag- inu, og máttu hvergi koma, hafði miskunn- semi manna þar í Stðke Poges sókninni náð það langt, að þegar sungnar voru helgar tíð- ir í kirkjunni, var veslings mönnunum liolds- veiku, sem höfðust við þar inn í dalnum, leyft að koma það nærri, að þeir fengu kropið þarna, einn og einn í senn, úti, og séð litla bliku af ljósadýrðinni frá altari Drottins í kirkjunni. Undir glugganum er bella á jörð- inni þar sem þessir aumingjar krupu, og má sjá, hve hún hefir lítið eitt slitnað undan knjám hinna líkþráu manna, sem áttu þá æðstu gleði í sínu auma lífi, að fá að sjá endr- um og eins eitt lítið blik af tákni liins guð- lega hjálpræðis þar í húsi Drottins. Hvert útliaf viðkvæmra hugsana gat ekki mynd þessi vakið hjá manni? Hver les úr raunum hins líkþráa manns, og hver málar fögnuð ásjónu hans, er hann fékk að líta gieislabrot altarisdýrðarinnar á staðnum helga ? Og hver er sá af yður, sem ekki skil- ur, þve svipað er ástatt fyrir oss, öllum synd- ugum mönnum, eins og hinum líkþráu mönn- um, og hvernig vér, eins og þeir, þráum hjálp- ræði Drottins og heimsýn til hans og eilífan frið? Og nú bið eg yður geyma um stund í huga þessa mynd frá Stoke Poges, af hellunni og litlu rúðunni, sem holdsveiku mennirnir sáu um inn í kirkju Krists og 4étu huggast við eilífa von. En eg ætla að bregða upp enn einni mynd. 4 1 júlí-mánuði síðastliðnum var eg stadd- ur á öðrum helgum stað. Hann var á Islandi. Það var bóndabærinn Ferstikla í Öaurbæjar- hrepp í Hvalfirði. Þar naut eg hvíldar og hressingar, en var þó annars hugar, því á þessum bæ bjó sín síðustu æfiár og dó hinn holdsveiki, íslenzki maður, er úthelti söng í blóði, Hallgrímur Pétursson. Meðan eg dvaldi á Ferstiklu hljómaði ljóð Matthíasar mér fyr- ir eyrum og eg sá í anda hinn mikla píslar- vott, er dýrast hefir kveðið allra manna um krossinn Krists, manninn, sem að dæma, með öðru, af Hallgríms-hátíðinni miklu, sem haldin var að Saurbæ 29. júlí, og var aðal-lslendinga- dagurinn þar heima í ár,—er í minningunni óskabarn og augasteinn íslenzkrar þjóðar fremur öllum öðrum. Þessi maður hafði átt óviðjafnanlega dýrlega heimsýn. Innsýn lík- þráu mannanna í kirkjuna í Stoke ‘Poges verður og skýr, er hún er látin vera hliðstæð heimsýn, himinsýn, skáldsins, sem dó á Fer- stiklu. Hann sá inn í miklu dýrlegri kirkju en St. Giles kirkjuna. Og glugginn hans var fegurri en gluggaglerin í Westminster Abbey. Hann segir sjálfur frá því, sem hann sá og hvemig hann fékk að sjá það. Hann hrópar fagnandi mitt í þjáningum og dauða: “Gegn- um Jesú helgast hjarta, í himininn upp eg líta má.” Heimsýn hins útlæga manns, útsýn hins synduga jarðarbarns úr eymd sinni og sekt, innsýn hins trúaða hjarta í heimkynni sæl- unnar eilífu, er hér í orðum hins postullega Islendings mótuð svo skýrum og gullnum lit- um, að ekki verða slíkar myndir gerðar nema fyrir innblástur heilags anda. Syndugur maðurinn, sem með postulanum játar, “ eg er fremstur sjmdaranua,” fær staðið við opinn glugga og horft inn í himin-kirkju eilífs fagn- aðar. Ekki svo, að í sjálfum sér hafi hann augu, sem sjái gegn um myrkur syndarinnar upp í himindýrð Guðs, ekki svo, að syndblind augu hans sjálfs fái horft í gegnum hamrana, sem loka dal hins jarðneska lífs, heldur svo, að hjarta Jesú Krists er honum sá sjónauki, sem hjarta hans gefur sjón að sjá inn í himin ljóssins og dýrðarinnar. Yítt um heim og í sjálfs vors hjörtum eru kendir, sem líða skuldardóma hinna lík- þráu, óró og kvíða sekra sálna. Sálir synd- ugra manna þrengja sér að hverri glufu, sem gefur von um heimsýn í heilagan frið. Marg- ir láta sér nægja að horfa í smágler vitsmuna sinna eður á tilgátur annara. En þeir fá ei annað en harða helluna áð krjúpa á sínum sáru knjám og litla neista ljóssins eilífa að svala á sorgum þreyttrar sálar. Með Hallgr. Péturssyni viljum vér fyrir vort leyti, enda þótt fremstir værum allra syndara, taka stöð, meðan vér enn bíðum vorrar lausnar-stundar, við háan kristalglugga trúarinnar á Jesúm Krist og upp við hjarta og í anda Jesú horfa heim í hina himnesku kirkju. Þótt vér að sinni ekki fáum komið inn í kirkjudýrðina sjálfa, ljómar þó dýrðin frá himinkirkjunni “í gegnum Jesú helgast hjarta” hingáð út til vor með svo mikilli birtu og svo fullkomn- um friði, að meira ljós, meiri gleði, meiri dýrð fær sál vor ekki óskað sér. í gegnum Jesú helgast hjarta horfði Páll postuli í fangelsinu í Róm, líkþráu mennirnir i Stoke Poges, Hallgr. Pétursson á Fer- stiklu, í himininn upp til Guðs og dýrðarinnar. Söfnuður sá er heim- sýn til himins hefir valið sér í þessu húsi, vill þá heldur ekkert annað augnamið hafa en Jesúm Krist. Vér vitum ei aðra heimsýn til himins, en Krist Jesúm. Við þann glugga him- insins viljum|/ér krjúpa allar stund- ir, og einkum hvern helgan dag, og horfa og njóta fagnaðar hins himn- eska friðar, sem öllum syndugum mönnum er fyrirbúinn af guðlegri náð, þvi “það orð er satt og í alla staði þess vert, að við þvi sé tekið, að Jesús Kristur kom í heiminn til að frelsa synduga menn,”—“og er eg þeirra fremstur,” bætir við hver vor um sig, auðmjúkur, en þakklát- ur frelsara sínum. —B. B. J. Æfiminning Hinn 3. sept. s. 1. andaðist að heimili sinu, skamt austur frá Riverton í Nýja íslandi, húsfrú Margrét Sigurðsson, tæplega 69 ára gömul. Banamein hennar var hjarta- bilun, sem að henni hafði gengið um allmörg undanfarandi ár. Hún hét fullu nafni Þórunn Mar- grét Árnadóttir, og var fædd 7. okt. 1864 að Setbergi í Borgarfirði i Norður-Múlasýslu. Foreldrar henn- ar voru þau hjónin Árni Jónsson, Bjarnasonar í Breiðuvik og Krist- jana Jónsdóttir, ættuð af Útmanna- sveit í sömu sýslu. Föður sinn misti hún á unga aldri, en móðir hennar var með henni alla jafna og dó á heimili hennar fyrir fáum árum, í hárri elli. Kornung giftist Margrét fyrra manni sínum, Valdemar Daviðssyni, og mun hann hafa flust hingað vestur skömmu eftir 1880—82. Með honum átti hún fjögur börn, sem öll voru dáin á undan móður sinni. Elst var Kristjana, efnisstúlka, er dó uppkomin í Winnipeg fyrir all- mörgum árum—þá Davíðar tveir, dó annar ungbarn en hinn í upp- vexti, og Árni féll í stríðinu mikla. Með síðara manni sínum, Sig- valda Sigurðssyni frá Harðbak á Melrakkasléttu, eignaðist hún sex börn. Dóu tvö ung, en þau, er náðu þroska aldri, voru: Anna, gift Percy Leam, hérlendum manni; hafa þau gistihús í Minneota, Man. Næstir voru Sigursteinn Hólm, og Hjálmar Stefaníus, er báðir fórust í veraldarófriðnum mikla ásamt Árna hálfbróður þeirra, sem áður er getið. Yngstur er Gunnar, hinn eini bræðranna, er komst lífs af úr stríðinu. Hann er kvæntur hér- lendri konu, og býr með með hinum aldurhnigna föður sínum á eignar- jörð þeirra. Þau Sigvaldi og Margrét bjuggu um eitt skeið á Gimli og síðar í Sel- kirk. Nokkru eftir aldamótin fluttu þau til Winnipeg, og áttu þau þar heima og í St. James um allmörg ár. Stundaði hann þar trésmíðar og húsabyggingar þangað til skömmu eftir stríðið, að þau bygðu sér heim- ili það, er þau hafa búiS á síðan. Margrét sál, var fróðleikskona, góðum gáfum gædd sönggefin og hneigð til skáldskapar, og að eðlis- fari mjög glaðlynd. Hélst glaðsinn- ið til dauðadags þrátt fyrir ýmis- konar andstreymi og óvenju margar æfisorgir. Hún var hjartagóð, frændrækin og örlynd enda var heimili þeirra hið mesta gestrisnis heimili. Var sambúð þeirra Sig- valda og hennar hin ástúðlegasta, í meir en þriðjung: aldar hafa Dodd’s Kidney Pills verið viðurkendar rétta meðalið við bakverk, gigt, þvagteppu og mörgum öðrum sjúkdómum. Fást hjá öllum lyfsölum, fyrir 50c askjan, eða sex öskjur fyrir $2.50, eða beint frá The Dodd’s Medicine Co., Ltd., Toronto, ef borgun fylgir. jafnt á gleði og sorgartímum þeirra, enda er hann valmenni hið mesta. ----------------- G. Hornsteinn lagður að hinu nýja húsi Fiskifélags Islands í gærdag lagði Magnús Guð- mundsson ráðherra hornstein að hinu nýja húsi Fiskifélagsins. Ráðherrann rakti sögu húsbygg- ingarinnar og kvað það hafa verið samþykt á Fiskiþinginu 1919, að leggja árlega 1,000 krónur í sérstak- an húsbyggingarsjóð. Þessi sjóður var orðinn um 20 þús. krónur á sein- asta ári með vöxtum og gjöfum, sem honum höfðu borist frá ýmsum svo sem Hannesi Hafliðasyni fyrsta forseta félagsins, Geir Sigurðssyni skipstjóra og Magnúsi Sigurðssyni bankastjóra. Menn sáu fljótt, að það mundi eiga langt í land að félagið gæti liygt hús, ef ekki fengist meira fé en þetta. Á Fiskiþinginu 1930 var því ákveðið að skipa tvo menn til þess að vera í ráðum með félags- stjórn um húsbyggingarmálið. — Völdust til þess bankastjórarnir Magnús Sigurðsson og Jón Ólafs- son.—- Á seinasta Fiskiþingi var svo á- kveðiö að verja mætti úr félags- sjóði 70 þús. kr. (eða alt að 100 þús. kr.) til þess að kaupa hús eða byggja. Voru þeir þá kosnir ráðu- nautar félagstjórnar Th. Krabbe vitamálastjóri og Benedikt Sveins- son fyrv. alþm. Var fyrst reynt að fá hús keypt, en ekkert hentugt hús fékst. Var því ákveðið að byggja nýtt hús og fara fram á það við ríkisstjórn og Alþingi að félagið fengi ókeypis lóð undir það þar sem Höfn var. * Ríkisstjórnin lagði til við Alþingi að það yrði við þessari beiðni og samþykti Alþingi það. Var svo byrjað á því 7,apríl í vor að grafa fyrir grunni hússins, en ekki er það nándar nærri fullgert enn. Ráðherrann þakkaði öllum þeim, sem stutt hefði að þessu máli. Kvað hann oss nauðsynlegt að eiga sterk- an félagsskap til styrktar útveginum. Samfagnaði hann Fiskifélaginu að það hefði fengið húsið, og jafn- framt hinni íslenzku þjóð, sem á svo að segja alt sitt undir útgerðinni. Að ræðu hans lokinni gaf Kristján Bergsson forseti Fiskifélagsins yfir- lit um starfsemi þess. Kvað hann það nú starfa í fjórum eða fimm deildum: 1. Vélfræðadeild 2. Fiskirannsóknadeild 3. Fiskiðnfræðadeild 4. Upplýsingadeild og 5. Bókaútgáfudeild. Gefur félagið t. d. út tímaritið Ægi, Ársskýrslur, rannsóknarskýrsl- ur, Sjómannaalmanakið og margt fleira. Síðan var gestum sýnt alt húsið hátt og lágt og skýrt frá hvernig húsaskipun væri þar hagað fyrir hinar ýmsu deildir. Niðri fer fram kensla og leiðbeiningar um vélar og þar verður einnig fiskirannsókna- stofa og fiskiðnfræða-rannsóknar- stofa o. fl. Uppi á lofti verða skrif- ■ Hafið öskju við hendi! Zam-Buk er ávalt til taks, er um meiðsli er að ræða, og bregst eng- um. Smyrsl þessi eru óviöjafnanleg til græðslu sára og hvers kyns húð- sjúkdóma. I hverri öskju af Zam-Buk er að finna eitt það merkasta græðslu- meðal, er vísindin þekkja til. Þetta merka jurtameðal, er alveg laust við dýrafeiti, og þessvegna skipar Zam- Buk ávalt öndvegið. Fáið þcssi sjaldpcrfu jurtasmyrsl á 50c öskjuna hjá lyfsalanum, cða biðjið Zam- Buk Co., Toronto, um ókeypis reynslu- skcrf. stofur og þar er einnig kenslustofa fyrir vélfræðanemendur. Á efra lofti eru stórir salir, og er í ráði að þar komi upp með tímanum fisk- veiðasafn, en slíkt safn er ekki til í landinu, enn sem komið er. Flóðið í Ólfusá Ölfusá, 10. sept. Ölfusá má heita barmafull, en ekki flætt upp á bakkana. Veður Wbfir verið þurt í dag, en vatnið sjatnað lítið enn, sennilega þó um hálfa alin. Gamlir menn muna ekki annað eins hlaup á þessum tíma i ánni. Guðmundur hreppstjóri í Sandvik, sem er maður hátt á sjö- tugs aldri, og fæddur þar og upp- alinn, kveðst ekki muna neitt því- líkt flóð að sumri til eða snemma að hausti, né heyrt um það getið. 1 Ölfusinu var svo mikið flóð, að heita má að það sé eins og hafsjór á öllum engjum upp í mitt ölfus. 1 Arnarbæli og Auðholtstorfunni giska menn á, að flætt hafi hátt á annað þúsund hestar af heyi. Bærinn Útverk i Skeiðahreppi hefir verið hólmi i tvo sólarhringa. Fólkið var þó kyrt í bænum. Á þessum bæ munu hafa farið um 400 hestar. Heytjón varð á fleiri bæj- um á Skeiðum. Eitthvað af fé mun hafa farist í svo köllumum “Forum.” 1 Flóanum er alt á floti en ekki tekið burt hey. Austur í Holtum flæddi mikið af heyi frá mörgum bæjum, sem eiga engjar að Steinslæk. — Er hann bakkalágur og hljóp mikið vatn i hann og sópaði burtu öllum heyj- um. Mun vera um mikið heytjón að ræða þar. Mbl. Ferð til íslands MEÐ CANADUN PACIFIC STEAMSHIPS er fljót og 6dýr Siglingar frá Montreal og Quebec dag hvern um hina stuttu St. Lawrence leið Voldug "Empress of Britain,” hraðskreiðar “Duchesses" og hin góðkunnu "Mont” eimskip Hafa öll priðja og Tourist farrými Hraði og þægindl ábyrgst. Gott farrými, gott fæði. Margar skemtanir. Sanng;jarnt verð. Annast um öll nauðsynleg skilrlki, vegabréf og skýrteini, er nægja til þess að fá landgöngu aftur I Canada. Spyrjist fyrir hjá næsta umboðsmanni eða skrifið W. C. Casey, Steamship Gen’l. Passgr. Agent 372 Main Street, Winnipeg, Man.

x

Lögberg

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.