Lögberg - 05.10.1933, Blaðsíða 6

Lögberg - 05.10.1933, Blaðsíða 6
Bls fi LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. OKTÓBER, 1933 Örlög ráða Skáldsaga, cftir H. ST. J. COOPER (Framh.) “Og alt seni hann segir,’’ tautaði stúlkan, “það er voðalegt að hlusta á. Vitið þér hvað, herra.” Hún leit alt í einu framan í lögmanninn, “vit- ið þér hvað hann er að hrópa—ja, eg veit ekki hvort eg þori að segja það, en það er svo hræöilegt, að eg get ekki trúað neinu af því. Hann lá í nótt og var alt af að hrópa, að —að “Hvað þá?” “Að það sé hann, sem hafi drepið herra Barling. Það er auðvitað í ó- ráði, sem hann segir þetta, eg veit það vel; og eg veit að það var hr. Belmont, sem gerði þetta, en það tt Fielding ýtti henni gætilega til hliðar, og unga stúlkan hneig grát- andi niður á stól í eldhúsinu. Menn- irnir gengu síðan báðir inn. Dyrnar að herbergi Jerome stóðu opnar, og Fielding og Jamieson gengu því beint inn þangað. Jerome lá í rúminu út í horninu. Andlit hans var í skyggilega grábleikt; það var eins og hrukkótt andlitshúðin væri strengd utan á kinnbeinin, og augu hans voru, óeðlilega stór og störðu tryllingslega á aðkomumennina. Þeini varð báðum hálf hverft við, er þeir sáu hann. Þeim var það þegar ljóst að þetta var dauðadæmd- ur maður, og Fielding þakkaði í huga forsjóninni, sem hafði látið hann koma nógu snemma. Hann hafði ætlað sér að gera rannsókn á sjálfum morðstaðnum til að fá nán- ari skilning á ýmsum atriðum, og hafa samtímis tal af gamla þjónin- um, sem hafði verið nærstaddur í húsinu morðkvöldið* Jerome hreifði varirnar en það leið nokkur stund, áður en hægt var að greina orðaskil. “Hún er vitlaus,” hvíslaði hann. “Eg heyrði vel hvað hún sagði. Hún er bandvitlaus. Kvenfólk er mestu skrafskjóður—alt saman. Hvað var hún að segja að eg hefði sagt í nótt? Það er lygi. Það er bara eitthvað, sem hún finnur upp á. Eg heyrði það vel. Hún sagði, að eg hefði verið að hrópa.hátt um, að það hefði verið eg, sem hefði drepið Barling. Gamla þjófinn þann arna! En það er lygi. Hversvegna hefði eg átt aö drepa hann, bölvaðan þorparann! Hann var bezti vinur minn, og hann var húsbóndi minn. Eg hefi þjón- að honum dyggilega í þrjátíu ár, djöflinum þeim arna. Hversvegna ætti eg þá að hafa drepið hann— að lokum ?” '“Það vitið þér bezt sjálfur,” mælti Fielding rólega. Jerome starði á hann. “Þér trúið þá þessu—þér trúið því, að það sé eg, sem drap Barling óskepnuna þá arna—að það sé eg. Hversvegna ætti eg að hafa gert það ? Hann var vinur minn,” bætti hann við, og kom tryllingsblossi í hitaskær augu hans, er hann sagði þetta. “Eg veit að það voruð þér,” mælti Fielding hægt og með áherzlu. Augnal)liksþögn varð í herberg- inu litla. Sjúklingurinn reyndi að flytja sig til í rúminu, en hann var of máttlaus til þess, og hneig ör- magna ofan á koddann aftur. “En þér getið ekki sannað það,” mælti hann hryssingslega. “Það getur enginn sannað það. Ralph Belmont verður hengdur, og eg unni honum þess vel. Eg hefi alt af hatað þann mann. Eg hataði hann þegar hann var dálítill drenghnokki, og hann hataði mig aftur á móti. Látið þið bara hengja hann. Eg hata alt þetta hyski—bölvað ruslið það arna—og hann, gamla svikahrapp- inn, þorparann gamla, bölvaðan þrjótinn—hann hata eg mest af öll- um. Barling gamli—djöfull! ’’ Villi- dýrssvip brá fyrir i kvalaþjáðu and- liti hans. Hann lyfti höndinni og þreifaði á voðalega örinu á kinninni. “Vitið þér, hye langt er síðan, að hann markaði mig þessu marki?” spurði hann og staröi út í loftið. Alt í einu sneri hann sér snögt að Fielding.— “Það eru þrjátíu ár siðan,” hvísl- aði Jerome í hásum róm. “í þessi þrjátíu ár hefi eg gengið með skrautið það arna, og tek það með mér í gröfina. Það var kvöld eitt fyrir þrjátíu árum síðan, að hann, markaði mig svona. Við vorum að rífast um Lizzie—við börðumst um hana. Hún átti að verða konan mín, hún Lizzie. Hún var falleg, hún var eins og hún Fanny þarna — dóttir hans, dóttir hans djöfulsins gamla. Nú skiljið þér þetta líklega. Hann tók Lizzie frá mér, hann tældi hana, vesalings stúlkuna mína —og hann hélt að eg hefði fyrir- gefið honum það. Eg gaf honum hönd rnína upp á það—daginn sem hún dó. En hvað þýðir það svo sem ?” Gamli maðurinn rak upp hlátur, óskemtilegan kuldahlátnr, sem alveg ætlaöi að kæfa hann. “Eg beið bara eftir hinu rctta augnabliki. Eg hefði getað sálgað honum mörg hundruð sinnum, og eg var þrásinnis kominn á flugstig með að gera það, en það var of- mikil áhætta við það. Eg útbjó veggspegilinn til að geta njósnað um hann. Eg lifði aðeins með þa'S eitt fyrir augum að geta hefnt mín á honum og drepið hann. Og lolcs- ms lánaðist mér það.” Hann lokaði augunum, og andar- dráttur hans varð erfiður og þung- ur. “Þér sáuð hana sjálfur, þegar hún kom inn. Hún er lagleg stúlka, en þó ekki eins lagleg og móðir hennar Og Barling var faðir hennar. Hann gekst ekki við henni — nei, honum datt það nú ekki í hug. Það var talið, að hún væri frænka mín, og hann borgaði mér með henni meðan hún var lítil. Við gerðum handsal um það við gröf Lizzie. En hann vissi ekki, að eg beið aðeins eftir tækifæri, eftir mínum tíma.” Rödd hans varð veikari og veikari og þagnaði að lokum alveg. Utan úr eldhúsinu heyrðist grátur ungu stúlkunnar, dóttur Austery Barlings. Jú, nú skildu þeir vel allan sorgar- leikinn. Hérna höfðu þá báðir gömlu mennirnir lifað undir sama þaki árUm saman og verið svarnir óvinir, annar þeirra með hjartað fult af hatri og hefndarhug. Fielding litaðist um í litla hrör- lega herberginu. Á borðinu við gluggann var penni og blek. Hann tík pappírsblað upp úr vasa sínum og rétti Jamieson það. “Skrifið,” hvíslaði hann,—“Skrif- ið upp alt $aman, sem hann hefir sagt, eins orðrétt og nákvæmt og áður er frekast unt, en flýtið yður nú.” Jamieson settist við borðið, og penninn þaut yfir blaðið. Hann skrifaði hvert orð hins deyjandi manns og játningu eins nákvæmlega, og hann frekast gat. Fielding gekk fram að dyrunum, opnaði hurðina gætilega og talaði við ungu stúlkuna. “Þér skuluð ekki vera kviðandi,” mælti hann rólega við hana. “Þér þurfið ekkert að óttast. Jerome á ekki langt eftir, hann lifir ekki til I morguns. Þér verðið strax að hlaupa eftir lækni. Eða, bíðið þér annars—vagninn minn er fyrir ut- an. Segið bílstjóranum, að hann eigi að aka yður til læknisins og fá hann til að koma hingað. En flýtið yður. ’’ Hann lagði höndina á hand- legg henni. “Það liggur á, góða mín,” mælti ha'nn með áherzlu. Hún kinkaði kolli og flýtti sér i yfirhöfn TDg fór á stað. Fielding gekk aftur inn herbergið og settist við rúmið. Jerome lá framvegis og tautaði við sjálfan sig. “Eg hata alt þetta hyski, og eg hataði Ralph Belmont. Hann var alt af þversum fyrir mér. En nú get eg líka hefnt mín á honum. Nú skal eg ná mér niðri á honum, svo að hann biði þess aldrei bætur. Hann skal svei mér fá að hanga og dingla fyrir það, að eg sálgaði karl- skrattanum. Ha, ha, ha—hann hélt að hún hefði gert það. Það var al- veg kostulegt .... ha, ha, ha, . . .” draugslegur hlátur hans bergmálaði frá berum herbergisveggjunum. — “Og hún hélt að unnusti sinn hefði gert það — hún ætlaði að bjarga honum—asnarnir þeir arna— gras- asnarnir—engu þeirra datt í hug, að það gæti hafa verið eg. En það var eg—það var samt eg. Eg sá til þeirra gegnum gægjugatið mitt í veggnum. Jamieson og Barling,s, þeir voru komnir í hár saman og lá við áflogum út af stelpunni. Þeim var alveg að lenda saman—það var svei mér kostulegt, framúrskarandi skemtilegt. Eg sá Jamieson fara burt, og hinn lá í stólnum. Eg hélt að hann hefði fengið aðsvif, hann leit þannig út. Eg varð hræddur um, að nú ætlaði hann að snuða mig með því að verða sjálfdauður rétt fyrir augunum á mér. Það var VEITIR HREYSTI OG HUGREKKl ÞEIM SJÚKU P61k. sem vegna aldurs, eða annara orsaka, er lasburða, íær endurnýjaða heilsu við að nota NUGA-TONE. NUGA-TONE er íyrirtak fyrir roskið fólk. Meðalið eykur vinnuþrekið til muna. Ef þqr eruð gömul eða lasburða, þá reynið NUGA-TONE. lnnan fárra daga munið þér finna til bata. NUGA TONE fæst í lyfjabúðuin. Forðist stælingar. Ekkert jafnast á við NUGA-TONE. ekki meiningin—eg hafði beöið eft- ir því heila æfi að fá að sálga hon- um . . Jerome dró þungt andann og færði sig ofurlítið með mestu erf- iðleikum. “Svo rak eg augun í járnstöngina litlu, sem hafði losnað úr aringrind- inni. Eg gekk inn og tók hana. Þarna sat hann ennþá í stólnum og geispaði og gapti, og svo lyfti eg stönginni og danglaði henni í skall- ann á honum. Hann átti að deyja fyrir minni hendi, og það gerði han. Hann gat ekki snuðað mig. Hann valt ofan úr stólnum og glápti á mig. Eg held, aö honum hafi skil- ist þá á síðustu stundu, að það var eg, sem gerði það, og það var þetta, sem eg hafði beðið eftir öll þessi ár, beðið og þráð af alhuga.” Hann þagnaði alt í einu. “Um hvað er eg að tala?” tautaði hann. “Jæja, þaö gerir ekkert til. Hér er enginn sem heyrir það, hvort sem er. Enginn má vita það, að það á að hengja Ralph Belmont fyrir það. Eg hefi hatað hann, síðah hann var smástrákur, og hann hefir hatað mig. Eg held, að hann hafi grun- að, hvað eg ætlaði mér. Hann hefir alt af verið fyrir mér, þorparinn sá arna.” Hann þagnaði, og dauðaþögn varö í herberginu litla. Jamieson sat við borðið með pennann í hendinni. Hann hafði skrifað upp alt saman, POLLYANNA ÞROSKAST Eftir ELEANOR H. PORTER ------—------------——-------- “Eg hitti mann á Þýzkalandi í fyrra,’’ sagði Pollyanna; “hann hafði tapað aleigu sinni, og var næsta dapurlegur ásýndum. Eg var sjónar og heyrnarvottur að tilraunum ýmsra til þess að hughreysta hann. Eg heyrði menn segja, að ekki dygði að örvænta, þó eitthvað gæfi á, því jafnan kæmi skin eftir skúr. Það mátti margt af því læra að kynn- ast svipbrigðum þessa manns og tilsvörum. ” “Sé það eitt öðru fremur, er gerir mér gramt í geði,” sag’ði hann, “þá er það fjas manna um það, að ástæðurnar gætu nú reyndar verið verri en þær eru, og að maður ætti að vera þakklátur fyrir hvað lítið sem maður hefði undir höndum. Mér hrýs hugur við fólki, sem dag út og dag inn, er með þetta nægju- semis og þakklætishjal á vörum, fyrir ekki neitt. Eg vildi helzt ekki þurfa að draga and- ann, neyta máltíðar eða færa mig fet úr stað, meðan alt gengur svona á tréfótum fyrir mér. Og þegar brýnt er upp aftur og aftur fyrir mér þakklæti fyrir verra en ekki neitt, fyllist eg heift og bræði.” ‘ ‘ Eg get rétt gert mét í hugarlund hvaða viðmóti eg hefði mætt, ef eg hefði ráðist í að hughreysta þenna veslings mann,” sagði Pollyanna; “lífsskoðun hans var slík, að hún hlaut óumflýjanlega að hafa ill og lamandi á- hrif á aðra. Hefði liann aðeins getað komið auga á, að jafnvel ein kleina væri þó vitund betri en ekki neitt, myndi afstaða hans til lífsins og samferðamannanna hafa orðið mik- ið þolanlegri. Nú rifjast upp í huga mínum æfintýrið um veslings gömlu konuna, er eg reyndi að telja um fyrir hér á árunum; það var engu líkara en hennar innilegasta ánægja væri fólgin í því, að teygja lopann sýknt og heilagt yfir þeim dauðans vandræðum, er hún ávalt ætti í; eg var aðeins lítill telpu- hnokki þá; líklegast eitthvað tíu ára, eða því sem næst; eg var að gera til þess tilraun, að tala kjark í gömlu konuna og breyta að ein- hverju lífsviðhorfi hennar, ef unt væri; mér var það fyllilega ljóst hverjum vandkvæðum slíkt var bundið, og varð heldur ekki mikils árangurs vör. Seinasta úrræði mitt var að óska henni til hamingju með vesaldóminn og vandræðin, með því sýnt væri, að í því væri fólgið hennar hugnæasta umhugsunar 0g um- talsefni.” ‘ ‘ Það var sniðuglega gert af þér, ’ ’ sagði Jimmy, hálf stamandi. Pollyanna lileypti brúnum. “Eg veit ekki með vissu hvernig henni féll þetta, en geng þó út frá því sem nokkum veginn £efnu, að hugarástand hennar hafi verið næsta svipað því, er einkendi manninn, sem eg mintist á áðan. ‘ ‘ Það verður einhver að kveða upp úr, og segja svona fólki til syndanna,” sagði Pendle- ton, með slíkum undrunarblæ í rómnum, að Pollyanna varð blátt áfram forviða. “Hvað gengur að þér, Jimmy?” “Ejg held svo sem ekki neitt; eg . . . var ... að liugsa; já, eg var meira að segja ósjálf- rátt farinn að hvetja þig til einhvers, sem eg fyrrifram vissi fullvel, að þú mvndir undir engum kringumstæðum geta látið ógert. Eg hafði hálfvegis tapað taumhaldi á sjálfum mér; eg hafði borið kvíðboga fyrir málalok- unum. ” Jimmy varð kafrjóður í framan. “Nú, jæja þá, Jimmy,” sagði Pollyanna nokkuð hvatskeytlega. ‘ ‘ Viltu ekki segja mér í fullri hreinskilni við hvað þú í raun og veru átt. Eg botna ekki lifandi vitund í þessum undanfærslum þínum.” “Eg er nú líka reyndar í töluverðum vafa um hverju eg eigi að svara til,” stamaði Jimmy út úr sér ráðaleysislega. “Eg bíð eftár svari,” sagði Pollyanna. Rödd hennar bar vott um ákveðinn viljakraft, þó merkja mætti í henni nokkurn ertnisblæ. Jimmy Pendleton hafði það einhvern veg- inn á meðvitundinni að hann hefði lotið í lægra haldi, og nú lagði hann beinlínis árar í bát. j “Eg geri ráð fyrir,” sagð hann, og ypti öxlum um leið, “að þú haldir þínu stryki, eins 0g þú hefir gert hingað til, eða farir þinna ferða, án utanaðkomandi áhrifa.” Hann hafði ekki fyr lokið setningunni, en Pollyanna skelti upp úr. ‘ ‘ Svo þú ert þá einn þeirra, er undrast yfir því, að eg sem tvítug stúlka, skuli hugsa og haga mér eins og þegar eg var tíu ára barna,” sagði hún. T “Eg átti ekki við, . . . nei, mér var það fullljóst áður,” tautaði Jimmy í hálfum hljóð- nm. Pollyanna stakk fingrunum í eyrun, og skelti upp úr á ný. XIX. Síðari hluta júnímánaðar barst Polly- önnu í hendur bréf frá Miss Wetherby. Bréfið var á þessa leið: “Eg tek mér það bessa- leyfi, kæra Pollyanna, að skrifa þér þetta, og biðja þig jafnframt stórrar bónar. Svo er mál með vexti, að mér leikur hugur á að fá vitneskju um það, hvort eigi myndi hugsan- legt, að svo hagaði til í BeldingsVille, að þar kynni að vera fjölskylda, er taka vildi á móti systur minni, og selja henni fæði 0g hús- næði í sumar. Þau mundu verða þrjú í alt; Mrs. Carew, skrifari hennar og kjörsonur, Jamie. Þú manst eftir Jamie, eða er ekki svol Systur minni er um og ó að búa á gistihúsi, og um venjulegt matsöluhús gæti tæpast verið að ræða. Systir mín er tauga- slöpp og þreytt; lajknirinn skipaði svo fyrir, að hún yrði að leita sér hvíldar úti á lands- bygðinni, eða í einhverju friðsælu smáþorpi; hann stakk upp á annaðlivort Yermont eða New Hampshire. Eg sagði Ruth að eg ætlaði að skrifa þér. Svo má lieita að þau séu öll til ferðar búin, og vildu helzt geta sezt að í hinum væntanlega sumarbústað, fyrstu dag- ana í júlí. Metið yrði það að makleikum, ef þú gætir látið mig vita hið bráðasta hvernig til hagar í þessu tilliti. Systir mín er hjá okkur á heilsuhælinu sem stendur, til þess að reyna að byggja sig vitund upp. Með von um svar við allra fyrstu hent- ugleika, er eg þín einlæg Della Wetherby.” Eftir að hafa lokið lestri bréfsins, sat Pollyanna nokkrar mínútur hljóðlát og hugsi; hún var að virða fyrir sér í huganum Beld- ingsville þorpið, hvernig ástatt væri á hverju heimili uin sig, og hvar líkurnar væru helzt til, að geta fengið viðeigandi stað handa vin- um sínum. Nú kom henni gott ráð í hug; hún stökk á fætur og rauk í hendingskasti inn í dagstofuna til frænku sinnar og hrópaði upp yfir sig með ofsakæti í röddinni: “Frænka, frænka! E;g hefi alt af haldið, að einlivefn tíma hlyti að hlaupa á snærið fvrir mér; eg hefi fengið alveg splunkurnýja flugu, eða hugmynd í höfuðið; eg var aldrei í vafa um það, að eitthvað það bæri óvænt að höndum, er opna mvndi mér, eða okkur veg út úr ógöngunum. Það bregður stundum fyrir hjá mér óvæntum eiginleikum, einhvers konar spádómsgáfu, eða broti úr henni. Hlustaðu nú á mig; í öllum hamingju bænum verðurðu að hlusta á mig í fullri samúð og með fullum skilningi. Eg hefi fengið bréf frá Miss Wetherby, þar sem hún er að spyrjast fyrir um verustað yfir sumartímann; liún vill helzt ekki þurfa að búa á gistihúsi sé nokkurs annars kostur og um venjulegan matsölustað eða gildaskála gæti tæpast heldur verið að ræða. 1 fyrstunni kom eg ekki auga á hentugan stað, en svo held eg að eg hafi hitt naglann á höfuðið.” “Mikið fádæma barn getur þú alt af ver- ið,” sagði Mrs. Ohilton undrandi og óþolin- mæðilega; það er eins og aldurinn hafi engin minstu áhrif á þig. En hvað var það nú í rauninni, sem þú varst að komast að ? ” “Eg var að hugsa um verustað handa Aírs. Carew, skrifara liennar og Jamie,” stamaði Pollyanna út úr sér. “Hvað kemur þetta okkur við,” sagði Mrs. Chilton með djúpan alvörublæ í rómn- um. “Það kemur okkur mikið við,” svaraði Pollyanna með nokkurri ákefð; “eg ætla að láta þetta fólk búa hérna, einmitt hérna rétt hjá okkur.” “Pollyanna! Pollyanna!” Mrs. Chilton stökk undrandi á fætur. “Andæfðu mér ekki í þetta sinn, frænka,” sagði Pollyanna. ‘ ‘ Eg hefði hugsað og beðið og beðið og hugsað, og nú eru vonir mínar að rætast. Eg veit með vissu að við getum, flest- um fremur, tekið á móti þessum góðu gestum og látið vel fara um þá; hiísrými er nægilegt, og sjálf get eg annast um matreiðsluna; fólk þetta greiðir vel fyrir sig; það hefir næga peninga og leggur þar af leiðandi vel á borð með sér. Auk þess er hér um vini okkar að ræða, er finna myndu sig heima.” “Pollyanna,” sagði Mrs. Chilton nokk- 11 ð æst. “Það kemur ekki til nokkurra mála, að snúa Harrington heimilinu upp íalgengan greiðasölustað. ” “Um algengan greiðasölustað verður heldur ekki að ræða,” svaraði Pollyanna í nokkurri þykkju. Þetta fólk eru vinir okk- ar; ]>að hefir næg peningaráð, og nú vanhagar okkur einkum um peninga, að því er mér skilst því ekki að grípa gæsina meðan hún gefst?” Þungt andvarp leið upp frá brjósti Mrs. Chilton og svo hneig hún niður í stólinn. “Hvernig í ósköpunum ætti eg að geta sætt mig við annað eins og þetta,” sagði liún í hálfum hljóðum. Þú veizt það fullvel barn- ið mitt, að þú gætir ekki undir nokkrum kring- umstæðum leyst af hendi alt það verk, er því væri samfara að taka á móti Mrs. Carew og félögum hennar. “ Ja, því ekki það, ja, því ætti eg að geta leyst annað eins feikna verk af hendi; ekki nema það þó. Eg gæti ]>ó að minsta kosti matreitt og haft eftirlit með' flestu því, er gera þyrfti á heimilinu. Eg er heldur ekki í minsta vafa um það, að einhver af yngri sýstrum Nancy’s myndi rétta mér hjálpar- hönd ef til þess kæmi. Þá myndi heldur ekki standa á Mrs. Durgin að annast um þvottana; iþað er ekki í fyrsta sinn, sem hún hefir lagt hendi að slíku verki. “ Pollyanna! Þú veizt að eg er ekki vel heilbrig'ð; það er svo undur lítið sem eg gæti gert, þó ekki skorti til þess viljann. “Þú átt ekki að slíta þér út, frænka,” sagði Pollyanna góðlátlega. Það er eg sem ekki á að hlífa mér. Eln væri það ekki nota- legt að fá peningana, eins og nú hagar til, og fá þá með svona lítilli fyrirhöfn?”

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.