Lögberg - 30.11.1933, Blaðsíða 4

Bls. 4
Í.OGBEKG, FIMTUDAGINN 30. NÓVEMBER, 1933.
Íogtjerg
G*fW út hvern fimtudag af
T B E COLUUBIA PRE88LIM1TED
69 5 Sargent Avenue ^
Winnipeg, Manitoba.
Utanftskrift ritstjórans.
E3D1TOR LÖGBERG, 695 SARGENT AVE
WINNIPEG, MAN.
Terð $3.00 um árið—Borgist fyrirfram
rhe “Lögberg" is printed and públished b> Tbe Columbia
t'rees, Limited, 695 Sargent Av«„ Winnipeg. Manitoba
PHONE8 Sfl 327—Sfl 328
Urslit kosninga
Kosninsíxim þeim, er fram fóru til bæ.jar-
rábs í Winnipeg síbastliðinn föstudag, lauk
þannig, að Mr. Webb var endurkosinn í borg-
arst.iórastöðu með freklega átta þúsuiul at-
kvæða meiri hluta umfram næsta gagnsækj-
anda sinn, Mr. Queen. Frambjóðandi komm-
únista, Mr. Forkin, kom harla ltiið við sögu.
TJm persónufvlgi Mr. Webbs í kosningrum
þessum verður ekki efast; þrátt fyrir það
þó flokki verkamanna græddist sæti í bæjar-
stjórn, þár sem Mr. Stobart er, verður ekki
um það vilst að til borgarstjórastöðunnar
jókst Mr. Webb allmjög fylgi.
Að loknum þessum kosningum, eða rétt-
ara sagt frá 1. janúar næstkomandi að telja,
verður flokkum þannig skift í bæjarstjórn, að
verkamenn og hinn' svonefndi borgaraflokk-
ur hafa jöfn atkvæði; má því vel ætla, að á
næsta ári komi oft til þess, að Mr. Webb bljóti
sem oddamaður, að ráða málum til lykta.
Verkamönnum græddist eitt sæti í skólaráði,
og hafa þeir þar nú eins atkvæðis meirihluta.
Tvær konur, er hvorki hafa áður átt sæti
í baijarstjórn né skólaráði, náðu kosningu að
þessu sinni. Mrs. McWilliams sem bæjarfull-
trúi fyrir 1. kjördeild, og Mrs. Queen-Hughes
til skólaráðs fyrir 2. kjördeild. Einn komm-
únisti, Mr. Penner, náði kosningu til bæjar-
stjómar fyrir 3. kjördeild.
Kærkomin tíðindi hljóta það að verða les-
endum Lögbergs, að hinn vinsæli og velmetni
landi vor, Mr. Paul Bardai, var endurkosinn
í bæjarstjórn sem fulltrúi 2. kjördeildar, með
miklu afli atWæða.
Jörð
Fyrir tiltölulega fáum árum vígðist til
prests að Asum í Skaftártungu, kornungur
maður, Björn O. Björnsson, sonur fræði-
mannsins Odds Björnssonar, prentara á Ak-
ureyri, þess er þjóðkunnur varð um síðast-
liðin aldamót fyrir útgáfu sína á Bókasafni
Alþvðu og ýmsu fleira. Nú hefir séra Björn
skift um prestakall og er fluttur að Br.jáns-
læk.
Frá því 1931 hefir þessi ungi og áhuga-
sami kennimaður gefið út tímarit, er nefnist
Jörð, og rétt núna á dögunum sýndi hann
Lögbergi þá góðvild að senda því nýútkominn
þriðja árgang þess til umsagnar. Efnið er
með afbrigðum f jölbreytt, og að vorri hyggju,
drjúgum heilbrigðara en alment gerist, þá
um íslenzk tímarit er að ræða, þó margt hafi
ýms þeirra að sjálfsögðu nytsamt til brunns
að bera svo sem Eimreiðin, undir forustu
Sveins Sigurðssonar.
Eldlegur áhugi ritstjórans á velfarnaði
íslenzkrar þjóðar dylst engum þeim, er þetta
merkilega tímarit hans les; hann fer ekki dult
með hina efnislegu afstöðu sína til móður-
moklarinnar þó andleg verðmæti skipi vitan-
lega fyrirrúm; andleg og efnisleg hreinræktun
er auðsjáanlega takmarkið, sem stefna ber að.
1 ritgerð einni, í þessum nýútkomna árgangi
Jarðar, kemst séra Björn þannig að orði:
“ Jesús—þessi dásamlegi Gyðingur—var
og er fyrst og fremst kærleikur, barmafullur
af elsku til eymdar jarðlífs. Þessvegna er
hann ekki Gyðingur, heldur allra þjóða Jesús
og samlandi, alt af ungur, lifandi, líknandi,
þótt Hann hafi ekki grófgerðan efnis-líkama
—eins og eg og þú—alt af öllum nálægur,
sem í sannleika eru á sama andlega “bylgju”-
lengdar stuttleika (fínleika)—sem Hann. Nú
geta menn í miðstöð andlegs hjarta síns, tek-
ið á móti máli Hans, heyrt Hann, séð Hann—
hvar sem er á jarðríki og hvaða tungumál sem
þeir mæla. Talað við Hann, sem er, sem
reynist þeim, er þrá Hann og ákalla—ekki
með vörum, heldur í sálarhjarta—bót allra
meina þeirra. Hann verður konungur bræðra-
lags mannkyns Jarðar, um aldur og æfi jarð-
lífs manna, þegar þessi siðmenningar hernað-
ar-ósómi efniseitrunar og sálarlífs—er liðinn
hjá, sem martröð og illur draumur, sem svart-
ur skýjaskuggi, er byrgir fyrir andlega al-
lífssól og kærleiksskin hennar, heillandi, lífg-
andi, ljós og gleði færandi, gæfu og gengi
veitandi.”
1 niðurlagi heitrar og hreinskilnislegrar
ritgerðar, er Nútímamenning nefnist, farast
séra Birni þannig orð:
“ Iieilög yrði sú menning að vera, sem
sprytti upp úr nútímamenningunni—án þess
að dómur fullkomins Fimbulvetrar og Ragna-
raka gengi yfir þjóðir hennar; án þess að
Surtarlogar legðu löndin í auðn. Mætti þá og
nútímaþjóðirnar sælar kalla langt um fram
öll fyrri menningartímabil. Sæl væri hútíma-
menningin af því að geta tekið undir með
honum, sem var “minni en hinn minsti í
liimnaríki,” þó hann væri “mestur þeirra, er
af honum voru fæddir,” og sagt: “Eg á að
minka, hún á að vaxa”—framtíðarminningin,
sem dvalið hefir í skauti mannkynsins, síðan
Jesú Kristur gisti mannheim.
Myndi þá sannast á óviðjafnanlegan hátt
sannleikur orðanna “guðsríki kemur ekki
þannig að á því beri, heldur þróast það hið
innra með yður.” Og liggur alls ekki í þeim
orðum Krists nein eftirgijöf á kröfunni um að
‘ ‘ snúa aftur ” og “ trúa gleðiboðskapnum ’ ’ um
“himnaríkið,” sem “er í nánd.” Bkki getur
leikið neinn vafi á um það að þjóðirnar verða
að snúa aftur; “ snúa aftur og verða eins og
börnin”: auðsveip að læra hið nýja í öllum
greinum; auðsveip að kasta öllu gömlu, sem
ekki kemur heim við fagnaðarerindið um ríki
Guðs á jörðinni.”
Um Jietta margþætta og meginauðga
tímarit séra Björns á Brjánslæk, fórust ís-
lenzkum áhugamanni, Sigurbirni Einarssyni,
að loknum lestri fyrsta árgangs, meðal ann-
ars þannig orð:
“Það er djarflega af stað farið, eríprest-
ur í afskektu héraði tekur að gefa út stórt og
vandað tímarit. Enda mega ekki aðrir leyfa
sér slfkt en þeir, sem eitthvað verulegt hafa
að segja, einhvern boðskap að flytja. Lestur
“ Jarðar” sannfærir mig um það, að ritstjór-
inn, séra Björn í Ásum, gat ekki orða bundist.
Hann tekur mörg mál til meðferðar, færir
fram í búning glæsilegs máls og sýnir þau síð-
an frá nýjum hliðum, eða gömlu hliðarnar
verða nýjar í meðferð hans. Það er t. d. alveg
ný opinberun, liggur mér við að segja, að lesa
það, sem séra Björn skrifar um ástina. Þar
kveður við dýpri tón, sannari og fegurri en
venja er til, svo margt sem nú er um það efni
talað og skrifað af “ Jazz”-kendum æsingi.
Séra Björn liefir að takmarki ræktun,
andlega sem líkamlega í íslenzku þjóðlífi.
“Mens sana in corpore sano” (sál heilbrigð í
líkama heilbrigðum) hefir hann tileinkað sér,
þessi einföldu orð, sem þó fela í sér framsókn
þeirrar þjóðar, sem líklega hefir þroskamest
orðið, síðan sögur hófust.
Er slíkur boðskapur ekki svo ónauðsyn-
legur hér á landi, því að skamt er öfganna á
milli og sé einstrengingsleg áherzla lögð á
þroskun annars af því tvennu, sem á að vinna
saman í réttu samræmi, — sál og líkami, —
verður úr því þroskaleysi. Enn má til taka
ágætar leiðbeiningar, sem “Jörð” hefir að
flytja um breytt og betra mataræði í samræmi
við eðli lands og þjóða. Vissulega tímabært,
að þjóðin reynist námfús á þau sannindi. —
En bak við alt þetta stendur Kristur, sem
æðsta hugsjónin, æðsti veruleikinn. 1 honum
er fylling lífsins, uppfylling alls þess, sem hið
sanna manneðli vonar og þráir. Leiðum sann-
leikann um okkur sjálf, og kappkostum að
finna þar aðeins hið sanna, hið náttúrlega.
þá finnum við Krist. Hann er bæði frum-
skilyrði og lokatakmark þess, sem vill eignast
sannan þroska.—
Fyrri löngu lifði á Islandi annar Björn
prestur og bjó sá í Sauðlauksdal. Mun hann
jaínan verða talinn einhver ágætasti maður
síns tíma, en aldrei er hans svo getið, að ekki
sé þess minst um leið, að samúðar- og skiln-
ingsleysi samtíðar hans liindraði það, að við-
leitni hans næði nærri þeim árangri, sem hefði
mátt verða annars. Það er margt líkt með
þeim prestunum og nöfnunum.
Gæti því sú kynslóð, sem nú lifir, vel að
sér, að hún ekki vinni til þess, að hún um all-
an aldur liggi undir sama ámælinu, sem kyn-
slóð séra Björns í Sauðlauksdal, og verður
þó seinni villan verri en sú fyrri, ef drýgð
verður, því að ólíku er saman að jafna um
aðstöðu þessara tveggja kynslóða.-----Það
er því áskorun mín, til allra þeirra, sem unna
sönnum verðmætum, að þeir kaupi það, sem
út er komið af “Jörð.” Leiði ekki lesturinn
til þess, að menn langi til að sjá það, sem á
eftir kemur, og vilji stuðla að því, að eitthvað
komi á eftir, mun tæpast vera vandlega lesið
eðá vel skilið. ’ ’
Það stendur öldungis á sama hvar gripið
er ofan í jörð; jTir öllu svífur andi einbeitts
umbótamanns, er hefja vill þjóð sína í hærra
veldi. Ljái þjóðin röddum slíkra manna sam-
úðarríkt eyra, er ástæðulaust að örvænta um
framtíð hennar. Framsetning séra Björns er
ljóis og hispurslaus, en þó með köflum víða
stimpluð glæsilegum stílþrótti.
Heimskringla í enskri
þýðingu
Eftir prófessor dr. Richard Beck
Heimskringla er í flokki hinna
víðförlustu af fornritum vorum;
hún er til í tíu útgáfum í ýmsum
löndum heims, og aÖ auk í tuttugu
og tveim þýðingum á sex tungumál-
um; hiS mikla sagnfræðilega gildi
hennar og frábær ritsnild hafa gef-
iÖ henni byr undir vængi.
Tvær heildar-þýðingar hennar,
sem löngu eru víðkunnar orðnar,
hafa gerðar verið á enska tungu.
Elst er þýðing Samuels Laing, sem
upprunalega kom út árið 1844, en
síðar í nýrri útgáfu, meðal annars
í hinu víðfræga ritsafni Everyman's
Eibrary. Þýðing þessi, sem bygð
var að mestu leyti á hinni norsku
þýðingu Jacobs Aall (1838—1839),
féll í frjóa jörð; var henni mikill
gaumur gefinn og birtust ítarlegir
ritdómar um hana i hinum merkileg-
ustu tímaritum enskum . Ritsnill-
ingnum, Thomas Carlyle, sem hér
I kyntist konungasögum Snorra fyrsta
sinni, fanst svo mikið til þeirra
koma, að hann sótti þangað efnivið-
| inn í bók sína The Eearly Kings of
Norzvay (Fornkonungar Noregs),
sem er að miklu leyti samandregin
endursögn af Heimskringlu, eins og
Sir William A. Craigie bendir á í
hinni ný-útkomnu bók sinni The
Northern Element in English Lit-
. erature. Ameríska ljóðskáldið Long-
fellow varð einnig hugfanginn af
Heimskringlu og fann þar yrkisefni
í sum meiriháttar kvæði sín.—
LTm aldamótin siðustu (1893 —
1905) var prentuð hin enska þýð-
ing þeirra félaganna Williams Mor-
ris og Eiríks Magnússonar af
Heimskringlu. Hafði hún það fram
yfir þýðingu Laings, að hún var
þýdd beint úr frummálinu, enda má
hún kallast nákvæm vel. Og þó
nokkuð séu skiftir dómar um hana,
verður því ekki neitað, að hún er
stórvirki, og hefir eflaust átt sinn
þátt i því, að draga hugi cnskumæl-
andi lesenda að auðlegð og fegurð
íslenzkra bókmenta. /
Margt er því lofs- og þakkarvert
um nef ndar Heimskringlu-þýðingar;
samt eru þær, eins og vonlegt er,
úreltar um ýms atriði, sem síðari
rannsóknir hafa varpað á nýju ljósi
og sannara. Auk þess er sá “galli
á gjöf Njarðar’’ að því er við kem-
ur þýðingu þeirra Morris og Eiríks
Magnússonar, að inálið er fyrnt um
skör fram og orðaskipun stundum
óensk. Þess vegna var ekki óþörf
ný ensk þýðing á Heimskringlu, sem
betur mætti kröfum nútíðarmanna
en hinar eldri, bæði að túlkun efnis
og að orðfæri. Kom hún á bóka-
markaðinn í Englandi og í Vestur-
heimi í fyrrasumar; og þar sem er
um jafn umfangsmikið ritverk að
ræða, má ekki minna vera 'heldur
en að þess sé að einhverju getið á
íslandi. Annað væri vanþakklæti,
að ekki sé sagt móðgun við hlutað-
eigendur.
Maður sá, sem annast hefir út-
gáfu þessarar nýju Heimskringlu-
þýðingar, heitir Erling Monsen,
norskur að ætt og uppruna ; en við
þýðinguna hefir hann notið aðstoð-
ar Dr. A. H. Smith. háskólakennara
í University College í Lundúnum.
Einnig telur útgefandinn sig í þakk-
arskuld við landa vorn, dr. Jón Stef-
ánsson, fyrir ýmsar bendingar; en
íslendingar heima fyrir mega muna,
að dr. Jón hefir margt ritað um ís-
'enzk fræði á ensku og fluít sæg
fyrirlestra í Englandi um land vort
og þjóð.
Auðsætt er. að Monsen hefír lagt
hina norsku þýðingu og útgáfu pró-
fessors Gustafs Storm af Heims-
kringlu (1899) til grundvallar fyrir
útgáfu sinni. í hinni síðarnefndu
er endurprentaður fjöldi hinna á-
gætu mynda eftir norska listamenn,
sem prýddu útgáfu Storrhs. Þeir
kaflar í inngangi Monsens, sem
f jalla um æfi Snorra Sturlusonar og
ritstörf, eru einnig þýðing á sam-
svarandi köflum hjá Storm, en heilar
málsgreinar eru feldar úr, svo að
stundum er tjón að. Monsen læt-
ur sér bersýnilega mjög ant um, að
bera Snorra sem bezt söguna; engu
að síður er mynd þeirri, sem hann
bregður upp af honum, fremur á-
bótavant. Hefði þýðandi vel mátt
notfæra sér ágætisrit þeirra pró-
fessoranna Frederiks Paasche og
Sigurðar Nordal um Snorra, en í
höndum þeirra gæðist lýsing þessa
marghæfa snillings og athafna-
manns lit og lífi. Þar sem talin eru
upp rit Snorra, hefði verið að því
fróðleiksauki, að benda’lesendum á,
að merkir fræðimenn hafa talið
hann höfund Egilssögu;] er það
einkum sagt með dr. Björn M. Ólsen
í hug, þvi að hinar merkilegu at-
hugasetndir dr. Nordals um þetta
efni voru ekki fram komnar þegar
umrædd þýðing var í undirbúningi.
í kafla inngangsins um handrit
Heimskringlu, sem einnig er bygður
á greinargerð Storms, er stiklað á
steinum meir en æskilegt væri.
Annars er all-mikill fróðleikur sam-
an dreginn í inngangi Monsens, sem
alls er nær fjörutíu blaðsíður, og
kennir þar ýmsra grasa. Leynir það
sér ekki, að hann lítur æði róman-
tískum augur á norræna menn,
menningarleg afrek þeirra og áhrif,
svo að nærri stappar hreinni hetju-
dýrkun. Kippir honum þar í kyn
til ýmsra fræðimanna og rithöfunda
um miðbik nítjándu aldar, sem fylt-
ust tilbeiðsluanda í upphafning sinni
á því, sem norrænt var og ger-
manskt. Einnig fylgir Monsen, í
sumum efnum, hinum eldri útgáfum
af Heimskringlu fremur en þeim
yngri og áreiðanlegri. Á eg þar
sérstaklega við það, að hann tekur
upp í þýðingu sína frásögnina um
Vínlandsfund íslendinga hinna
fornu, en hinir merkustu norrænu-
fræðingar vorra tíma, t. d. Finnur
Jónsson, hafa talið hana innskot í
Heimskringlu.
í niðurlagskafla inngangs síns
getur Monsen þess, að lestur ýmsra
enskra annála hafi orðið tilefni þess-
arar þýðingar hans af Heimskringlu.
Ennfremur bendir hann á það, að
með því að bera saman annála þessa
og frásögn Snorra, verði leystar
ýmsar þær gátur, sem til þess hafi
reynst sagnfræðingum torráðnar.
Þar sem því verður við komið, ger-
ir hann slíkan samanburð neðan-
máls, ög reynist honum þessi að-
ferð allfrjósöm, þó niðurstöður
hans muni, sem von er til, sæta mis-
jöfnum dómum fræðimanna.
Er þá komið að þýðingunni
sjálfri, en mestu varðar hvernig hún
hefir tekist. Eg tel hana mjög vel
af hendi leysta; hún er löngum ná-
kvæm á lipurri og látlausri ensku.
Vitanlega bregður þar fyrir orðum
og orðatiltækjum, sem deila má um
hve heppileg sé, en slíkt er hverf-
andi. Monsen hefir meira að segja
tekist að blása nokkru lífi í þýðingar
sínar af vísum og kvæðum sögunn-
ar, þó hann hafi enga tilraun gert til
þess að halda frum-bragarhættinum.
Auka vísna- og kvæðaþýðingar þess-
ar gildi þýðingarinnar, gera hana á-
hrifameiri og litauðgari. — Með
nokkrum sanni mun mega segja um
hana í heild sinni, að andi frumrits-
ins svífi þar yfir vötnum.
tjtgáfunni fylgir fjöldi skýringa;
sumar þeirra eru lánaðar frá Storm,
en þýðandinn heíir bætt við geisi
mörgu og merkilegu; er ekki minst
vert um þær neðanmálsgreinarnar,
sem bera saman frásögn Snorra og
enskar heimildir, eins og áður var
drepið á; gera þær þýðinguna miklu
fróðlegri og skemtilegri fyrir enska
lesendur.
Að ytra frágangi er útgáfan afar
glæsileg ; hún er prentuð á ágætan
pappír, með stóru letri, og endur-
prentuðu myndirnar úr norsku
skrautútgáfunni eru framúrskarandi
glöggar. Átta heilsíðu Ijósmyndir
auka í tilbót á prýði bókarinnar og
nytsemi; mun lesendum ekki sízt
verða starsýnt á ljósprentaða blað-
síðu úr Flateyjarbók. Má því með
sanni segja, að ekkert hafi verið
sparað til, að gera búning rits þessa
hæfan merku innihaldi þess.
Loks er þess að geta, sem skemti-
legt er til frásagnar, að útgáfa þessi
hefir þegar vakið mikla athygli.
Merkis-tímarit, bæði i Englandi og
Ameríku, hafa flutt ágæta dóma um
hana, og sama máli gegnir um stór-
blöðin beggja megin Atlantshafs.
“London Times” gat hennar lofsam-
lega og “New York Times” valdi
til þess einhvern kunnasta ritdóm-
ara sinn að skrifa um hana, og fór
hann um hana mörgum aðdáunar-
orðum.
Þó vissara sé, ef til vill, að draga
eitthvað frá í þeim blaðadómum, þá
mun hitt sanni næst, að þessi þýð-
ing þeirra Monsens og Smiths sé
læsilegasta Heimskringlu-þýðing á
enska tungu og líklegust til að ná
hylli nútíðarlesenda. En þakka ber
þeim útlendingum, sem stuðla að
því, með vönduðum verkum, að gera
erlendum þjóðum arðbær bókmenta-
leg verðmæti vor. Landi voru og
þjóð verður alt af sæmdarauki að
slíku starfi og vex vinaeign út um
lönd.
(Bókavörðum og bókamönnum til
fróðleiks skal hér tilgreint hið enska
heiti þýðingarinnar, nafn útgáfufé-
lagsins og verð: Heimskringla, or
the Lives of the Norse Kings. By
Snorre Sturluson. Edited with
notes by Erling Monsen and trans-
lated into english with the assistance
of A. H. Smith. Cambridge, 1932.
Útgefandi: Heffer, W. and Son.
Verð: 18 shillings).
—Lesb.
Nýbók GuSríki. Sjö erindi, eftir
Björri B. Jónsson, dr. theol.
■ Prestafélag ísland. Rvík. 1933.
Prestafélag íslands hefir áður
gefið út bækur, sem náð hafa mik-
illi hylli og vinsældum. Mér þykir
trúlegt, að bók sú, sem hér er um að
ræða, komist í hóp þessara bóka.
Dr. Björn B. Jónsson, prestur
Fyrsta lúterska safnaðar í Winni-
peg, heimsótti ættjörð sína í sumar
ásamt konu sinni. Varð hann hvers
manns hugljúfi, þeirra er kyntust
honum. Þessi sjö erindi hans, sem
hann hefir afhent Prestafélagi ís-
lands til útgáfu, tala til lesandans
með rödd og látbragði höfundarins.
Það er bjartur og glaðlegur blær
yfir bókinni. Og hún ber vitni
innilegri trú höfundarins, lærdómi
og frjálsmannlegri, kristinni Jifs-
„skoðun. Má því ætla, að hún verði
kærkomin minning um hann öllum
þeim vinum, sem hann á hér á landi.
Þá munu og margir Islendingar
vestan hafs taka útgáfu bókarinnar
fegins hendi.
Bókin er sjö erindi, sem flutt voru
í Fyrstu lút. kirkju í Winnipeg vet-
urinn 1931. Hefir hvert þessara
erinda margar íagrar hugsanir,
hvetjandi dæmi og göfug nöfn að
geyma.
Það er ekki sparað, að koma
þeirri trú inn í hugi manna, að krist-
indómurinn sé að missa mátt sinn
og áhrifavald. Þetta hefir nú reynd-
ar verið prédikað, og hruni kristn-
innar spáð í margar aldir. En hing-
að til hafa þeir reynst litlir spámenn
sem svo hafa mælt. Kirkján heldur
áfram að starfa, þótt í vök sé að
verjast. Otðið, sem hún hefir að
flytja, verður ekki fjötrað. Reynsla
hennar hefir sýnt, að “þeir lifa
lengst, sem með orðum eru vegnir.”
Dr. Björn B. Jónsson hefir ritað
bók þessa til þess að lýsa þeirri trú
sinni að sannleikur kristindómsins
muni sigur vinna. Hugsanaferil
hans og röksemdafærslu er ekki unt
að rekja i stuttri bókarfregn. En
það er víst, að hafi bækur nokkur
áhrif á lesendur, þá hlýtur iWr at-
hugull lesandi að verða fyrir góð-
um áhrifum af þessari bók, verða
“glaður, en þó hugsandi um leið,”
og eflast að kristilegri bjartsýni og
kjarki.
Hafi höf. þökk fyrir bókina og
Prestáfélagið fyrir útgáfu hennar.
Megi höfundinum verða að þeirri
ósk, sem hann lætur í ljós í formáls-
orðum, að bókin verði kristni þjóð-
ar hans til blessunar.
A. S.
Vísir, 28, okt.
Ullarbirgðir
Samkvæmt símfregnum námu
birgðir af óseldri ull í Nýja Sjá-
landi þann 30. júní síðastliðinn, 74,-
006,003 pundum.