Lögberg - 11.01.1934, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN n. JANÚAR, 1934
KAUPIÐ ÁVAXiT
LUMBER
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVENUE AND ARGYLE STREET.
VVINNIPEG, MAN. PHONE 95 551.
Nýársdagur
I'að var aðfangadagskvöld jóla.
Anna sat viö gluggann og horfði
út. Stjörnurnar blikuðu svo bros-
hýrar. Þær líktust óteljandi engla-
augum, sem væru að gægjast bros-
andi utan úr geimnum. — NorSur-
ljósin bylgjuðust til og frá, dásam-
leg en óskiljanleg.
Þetta kvöld var, eitt af hinum
fegurstu íslenzku vetrarkvöldum.
En konan, sem þrýsti brennheitu
enninu að kaldri rúðunni, sá þó varla
alla þessa dýrð. — Sá hana óskýrt í
móðu. — Hugur hennar dvaldi
lengst af við litla leiðið í kirkju-
garðinum. Leiðið drengsins henn-
ar, sem jarðaður var fyrir rúmri
viku.—Og maðurinn hennar. Hvar
var hann ?-------Var hann kann-
ske á sjúkrahúsi einhversstaðar úti
í löndum? Eða var hann horfinn í
regindjúp úthafsins?—Slíkar hugs-
anir ráku hver aðra, og efinn gerði
alt svo hræðilegt. — Líkurnar voru
miklar, því undanfarandi hafði ó-
veður geisað á hafinu, og alt af voru
slys og dánarfregnir að berast að,
hvaðanæfa.
Það var aðfangadagskvöld. Hún
heyrði, að verið var að hringja
kirkjuklukkunum í bænum. Einnig
heyrði hún ysinn í fólkinu úti á
götunni.
Þungur ekki braust fram. Herð-
arnar kiptust til, og sársauki ein-
stæðingsins margfaldaðist. — Jólin !
Hvað varðaði hana um jólin, henni
virtust þau einskis virði, eins og nú
stóðu sakir.
Klukkurnar hljómuðu enn hærra.
Konan þrýsti höndunum að eyrun-
um til að heyra ekki. — Hringing
klukknanna minti hana sárt á jarð-
arför drengsins hennar, og þ>ó var
hljómur klukknanna alt annar nú
en þá, en þann mismun greindi hún
ekki; hugurinn var svo sterkt bund-
inn við litlu kistuna.
Það var barið að dyrum. — Anna
gekk fram og opnaði,—tvær konur,
sem hún þekti, stóðu við dymar. —
“Sæl og blessuð,” sagði önnur
þeirra. “Eg lþélt að þú myndir
kannske koma í kirkju með okkur,”
mælti hún, “og þess vegna kom eg
við, um leið og eg gekk.”—
“Nei,” sagði Anna lágt. “Nú fer
eg ekki í kirkju að þessu sinni.”
Konurnar kvöddu og fóru. —
“Það er naumast að það liggur
vel á henni núna,” sagði Hallveig,
SÚ er á kirkjuferðina hafði minst—
■ ‘‘varla hafðist úr henni orð. Það
voru aðrir tímar, er eg sá hana snú-
ast eins og skopparakringlu á dans-
leikjum hér áður. Þá þurfti ekki
að toga orð úr hálsi hennar.”
“Þér er víst kunnugt, að það er
rúm vika siðan að drengurinn henn-
ar var jarðaður,” mælti hin konan
alvarlega. “Og svo hefir enn ekki
spurst til togarans, sem maður henn-
ar er á, ef hann er nú lifandi. Mér
finst því Önnu fuil vorkunn.”
“Ekki vantar tárin,” sagði Hall-
veig, “en mikið er Anna breytt frá
því sem áður var, ef þau eru öll
saknaðartár.”—Lengra varð. sam-
talið ekki, því þær voru rétt komnar
að kirkjudyrunum.
Þær settust innarlega í kirkjuna,
því enn þá var þar nógu rúmt. —
Kirkjan smá-fyltist og fólk þyrptist
inn, á meðan gólfrúm leyfði.
“Alt af segist honum vel, bless-
uðum,” sagði Hallveig, er hún kom
út úr kirkjunni. “Ekki held eg að
Anna hefði haft verra af því að
koma með okkur.”
“Nei. Vitanlega hefði þessi kjarn-
góða og*velhugsaða ræða ekki skemt
hana á neinn hátt,” ansaði hin,
Kristín að nafni. “En í Önnu spor-
um hefði eg hvergi farið heldur,”
bætti hún við.
“Hvað segirðu!” hrópaði Hail-
veig. “Þessu trúi eg ekki.”
“Eg méina það samt,” sagði
Kristín festulega. “Eg hefði verið
heima með harma mína, grátið ein,
og beðið um styrk.”
“Ekki spyr eg að þér. Blessuð
trúmanneskjan,” mælti Hallveig, og
brá klútnum upp að augunum. —
“En heldur þú kannske að Anna
biðji guð?”
“Það efa eg ekki,” ansaði Kristín.
“Hvað ! Ætlarðu að stansa hér,”
sagði Hallveig undrandi, er hún sá
Kristínu beygja að húsi því, er
Anna leigði í. — “Heldurðu að
Önnu hafi snúist hugur síðan áðan.”
“Nei, því býst eg ekki við,” svar-
aði Kristín, “og þess vegna ætla eg
að tala við hana. — Ætlar þú að
koma með?”
“Nei, það get eg ekki. Stella litla
er ein heima, og hann Helgi minn
segir eitthvað, ef hann fyr ekki mat-
inn á réttum tíma. Vertu sæl.”
“ Vertu sæl,” svaraði Kristín og
gekk upp tröppurnar.----------
Anna grúfði sig ofan í koddann
og grét enn. Aftur var barið hægt
á dyrnar. — “Sæl, Anna mín,” sagði
Kristín, er Anna opnaði dyrnar.
‘Má eg ekki koma inn fyrir, mig
langar að tala svolítið við þig.”
“Gjörðu svo vel,” sagði Anna og
opnaði dyrnar betur fyrir þessari
góðlátlegu konu, sem hún þekti að
visu lítiS, en gast mjög vel að.
“Eg ætla ekki að ýfa upp harma
þína, með því að minnast á þá,”
mælti Kristín,'’er þær voru sestar
í legubekkinn. “En samt er það
vegna harma þinna, að eg þrái að
tala við þig. —Eg mátti til með að
líta inn til þín, Anna min, um leið
og eg kom úr kirkjunni, eg gat ekki
annað.”
“Eg þakka þér fyrir,” ansaði
Anna lágt. “Mér datt ekki í hug,
að neinn vildi líta inn til mín, ein-
stæðingsins,” bætti hún við enn
lægra.
“Ekki máttu ætla, að enginn muni
eftir þér, Anna mín,” mælti Kristín
undur blítt og horfði með djúpri
viðkvæmni í augu Önnu. “Það
muna margir eftir þér, þó að ekki
beri á því núna í jóla-annríkinu, en
bezt man þó guð eftir þér, og hon-
um skaltu treysta.”
“Æ, drengurinn minn,” andvarp-
aði Anna. “Var það guðs vilji, að
hann dó?”
“Ó-efað, Anna mín, en samt
skaltu ekki hætta að biðja guð og
streySta honum, því þaðan færöu
einmitt þrekið, til að bera okið sem
nú beygir þig niður.”
“En eg á svo bágt með aÖ biðja,”
sagði Anna titrandi. “I því hug-
arástandi, sem hjá mér ríkir núna,
verður bæn mín fremur ásökun en
auðmjúk bæn.”
“Ertu nú að fara,” mælti Anna,
er Kristín stóð á fætur eftir stund-
arkorn.
“Já, Anna mín. Börnin bíða
heima. Dísa mín er ráðskonan
núna; henni fer líklega að leiðast,
hún er ekki nema tíu ára.”
Annað fylgdi Kristínu til dyra.
Þakklátsömu augun hennar sögðu
meira en orðin, er hún kvaddi þessa
tryggu góðhjörtuðu konu, sem
sýndi henni samúð í ríkum mæli,
mitt í raunum hennar. — “Hvenær
kemur þú aftur ?"’ spurði Anna.
“Eins fljótt eins og eg get, Anna
mín,” svaraði hún.
Tíminn leið, þótt Önnu fyndist
hann líða hægt. — Á morgun var
nýársdagur, og enn var Anna ekki
búin að frétta um mann sinn né tog-
arann, sem hún var hætt að vonast
eftir. — Söknuðurinn sá, að missa
manninn, var að visu sár og beisk-
ur, þótt hann væri varla eins níst-
andi bitur, og hinn, að missa Karl
litla, efnilega, hrausta og glaðlynda
drenginn.
Hann, sem hafði svo oft glatt
móðurhjartað, með hjali sínu, en
eftir þrjár vökunætur var liðið lík.
Umskiftin voru of snögg til þess,
að átta sig á þeim enn.
Nýárið var byrjað, þegar Anna
sofnaði út frá hörmunj sínum og
einstæðingshætti, klukkan að ganga
fimm um morguninn. Gamla árið
kvaddi hún með tárvota brá. Tárin
glitruðu lengi á grátnum hvörmum
hennar, og í svefninum var hún að
tala um drenginn sinn horfna, sem
hún þóttist sjá álengdar í faðmi
föður hans.
Það var komið fram á dag, þegar
Anna vaknaði, hinn venjulegi fóta-
ferðatími var liðinn. — Það var því
nær komið hádegi, þegar hún var
búin að laga til í híbýlum sínum.
Rétt á eftir var barið að dyrum, og
Kristín kom inn.—
“Sæl og blessuð og velkomin,”
mælti Anna og heilsaði vinkonu
sinni af alúð.
“Hvernig líður þér?” spurði
Kristín með hluttekningu.
“Mér líður betur núna,” svaraði
Anna. “Eg svaf vel seinni partinn
í nótt.”
“Það verður vonandi bjarmi betri
tíðinda,” mælti Kristín hughreyst-
andi. “Mér finst endilega, að nú
muni brátt berast fréttir um, að
togarinn hafi bjargast, eða þá skips-
höfnin.”
“Hefir þú nokkuð frétt?” spurði
Anna og döpru augun lýstu veikri
von.
“Ekki sem venjulegar fréttir kall-
ast, Anna mín, en trú mín er, að
Guð hafi heyrt bænir okkar.”
“Þær sátu nokkuS lengi saman,
vinkonurnar, og voru svo annars-
hugar, að þær veittu ekki eftirtekt
því, að hurðin var opnuð hægt.
Maður nokkur, mjög útitekinn,
kom inn og leit eftirvæntingaraug-
um um herbergið, líkt og sá, sem
kemur heim úr löngu og tvísýnu
ferðalagi. Hann stóð grafkyr og
starði á konurnar. Framan i Önnu
sá hann ekki, en svipur Kristínar
bar vott þess, að hún var að hugga.
Maðurinn leit þangað, sem vagg-
an var; hún var horfin. Þungt
andvarp leið frá brjósti hans.
Konurnar hrukku upp viS þessa
sáru stunu og þektu þegar, hver
kominn var. — Anna stóð á fætur,
en hné niður í legubekkinn aftur.
“Ertu þarna sjálfur, Axel?”
mælti hún.
“Vissulega, elskan mín,” svaraði
hann.
Kristín kvaddi og fór, henni fanst
sér nú ofaukið.
• “Vertu alt af velkominn aftur.”
mælti Anna. “Samúð þín vakti mig
til að biðja, og trúarþroski þinn
hjálpaði mér til þess.”
“VeriÖ þið sæl,” sagði Kristín á
þröskuldinum. “Guð gefi ykkur
gleðilegt nýár.”
Hjónin sátu lengi þögul. Helgi
stundarinnar ríkti í hjörtum beggja.
“Karl litli er dáinn,” sagði Axel
NUGA-TONE STYRKIIÍ
LÍFFÆRIN
Séu líffæéi yðar Iömuð, eða þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NDGA-
TONE. pað- hefir hjálpað mljónum
manna og kvenna í síðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll liffærin.
Alt lasburða fólk ætti aðinota NUGA-
TONE. Fæst í lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONE.
loks i hálfum hljóðum, og leit fram-
an í konu sína með ástúð. “Eg sé
að vaggan hans er auð og hann er
horfinn.”
“Gráttu ekki þvona beisklega,”
bætti hann við. “Hann lifir, þótt
við sjáum hann ekki um stundar-
sakir.”
“Eg græt ekki lengur beisklega,”
svaraði Anna. “Nú græt eg fagn-
aðartárum, því nú hefi eg fyrst öðl-
ast trúna. Eg, sem ásakaði guð i
hjarta mínu fyrst eftir að Karl
sofnaði, af því mér fanst alt tapað.
En guð hefir bætt þetta með því að
gefa sálu minni þann frið, sem trú-
in veitir þeim, sem trúa.”
“Þessum nýársdegi gleymi eg
aldrei,” bætti hún við ennfremur.
“Hann er hinn fyrsti eiginlegi ný-
ársdagur lifs, míns.”
“Já,” svaraSi maður hennar.
“Þeim verður alt til góðs, sem guð
elska.”
Þórarinn Jórisson.
—Lesb.
“Skólablaðið” heitir færeyskt
skólablað, gefið út af kennarafélag-
inu í Eæreyjum. Það skrifar all-
langt mál um skólaferð ísl. drengj-
anna til Færeyja í sumar. Höfðu
drengirnir með sér ýmsa muni, er
þeir höfðu gert hér í skólanum og
sýndu þá þar. Lætur blaðið mjög
af því hve smekklegir þessir munir
hafi verið, og óskar eftir að slík
vinna verði einnig tekin upp í fær-
eyskum skólum. — Þá talar blaðið
um spjaldskrá, sem drengirnir hafi
gert yfir ýmsa hluti, sem þeim hafi
þótt sérkennilegir. Hrósar það mjög
þessari lifandi kensluaðferð Aðal-
steins Sigmundssonar kennara, að
láta börnin sjálf vinna svo mikið
sjálfstætt.
—Nýja Dagbl.
POLLYANNA ÞROSKAST
Eftir ELEANOR H. PORTER
*■--•———<——
Útávið varð tæpast annað með sanni sagt
en að sumardvölin við litla vatnið inn á milli
fjallanna hefði lánast mæta vel. Tn er litið
var á málið frá hinum innri hliðum þess, gat
annað orðið efst á baugi.
Pollyanna braut heilann yfir þessu lang-
tímum saman án þess þó að komast að nokk-
urri ábyggilegri niðurstöðu; þó hafði hún
það einhvern veginn ósjálfrátt á meðvitund-
inni, að hitt fólkið liti þannig á, að ekki væri
alt með feldu; kendi hún að mestu um óhappi
því, er áður var frá sagt, hvernig komið var.
Um það var ekki að villast að þeir Jimmy
og Jamie höfðu þegar jafnað úr misfellum
sín á milli, er um misfellur var á annað borð
að ræða; hafði hinn síðarnefndi gengist inn
á að verða hinu fólkinu samferða til fiskiveið-
anna, þrátt fyrir þá agnúa, er hækjurnar
höfðu í för með sér. Ekki varð annað sagt,
en að þau Jimmy, Jamie og Pollyanna sk(‘mtu
sér yfirleitt hið bezta, og það jafnvel svo, að
ekki var laust við að hinum sumargestunum
þætti nóg um; enda mátti ráða það af and-
rúmsloftinu lumhverfis, að alUr væri ekki
sem ánægðastir, þrátt fyrir allar þær til-
raunir, er gerðar voru til þess að kæfa flest
ytri tákn þess niður. Jafnvel fiskverðurinn
smakkaðist hvergi nærri eins vel og vonast
hafði verið til. Pollyanna hafði reynt alt, er
í hennar valdi stóð, til þess að gleyma at-
burðinum um blótneytið, án þess þó að henni
lánaðist það. Hvernig átti hiín þá að áfellast
hitt fólkið fyrir nákvæmlega það sama? 1
livert einasta skifti og henni varð litið til
.Jamie, fatlaða piltsins á hækjunum, rifjaðist
þessi sami, ógeðfeldi atburður upp í huga
hennar; henni fanst hún sjá tákn ofboð-sins
og skelfingarinnar rist á ásjónu hans og þar
að auki dökkrauðar blóðlifrarnar í lófa hans;
hún fann til innilegrar samúðar með honum,
þó á hinn bóginn að nærvera hans þráfald-
lega ylli henni sársauka; samt sem áður var
hún í daglegu samfélagi við hann, en fann
jafnframt til óróa innbyrðis með sjálfri
sér yf ir því, að vera mætti að hann læsi hugs-
anir hennar, og gerði sér þess grein hvernig
ástatt væri fyrir henni, að því er tilfinninga-
lífið áhrærði; stundum sóttist hún ósjálfrátt
eftir samvistum hans, þótt það á hinn bóginn
virtist ástæðulítið, þar sem augljóst var að
hann skoðaði hana sinn nánasta vin og föru-
naut. Og þó Pollyanna gerði sér þess ekki
fyllilega ljósa grein, þá hugði hún að hin
samúðarríka nærgætni Jamie’s stæði að ein-
hverju leyti í sambandi við óliappa-atburð-
inn fyrnefnda og björgunartilraunir þær, er
frá honum stöfuðu. Yíst var þó um það, að
ekki hafði hann á neinn hátt með orðum sín-
um gefið henni nokkra minstu átyllu um að
svo væri; hún varð því að láta sér nægja að
lesa á milli línanna. “Eg þekki enga mann-
eskju, sem skilur mig eins gerla og þú,” sagði
Jamie, eins og upp úr eins manns hljóði.
“Því segirðu þetta?” spurði Pollyanna hálf-
undrandi; það var eins og hún áttaði sig ekki
á því hvað hann átti við. “Eg hefi ef til vill
verið ónærgætinn í orði,” sagði Jamie ærið
alvarlegur. “Nei, síður en svo. Eg hefi
meiri samúð með þér en jafnvel nokkru sinni
fyr,” sagði hún. Svo flýtti hún sér af stað
til þess að takajþátt í veiðinni ásamt hinum
öðrum félögum sínum.
Pollyanna var ekki eina manneskjan í
þessari veiðiför, er fann til beiskrar óánægju
með sjálfri sér. Jimmy Pendleton leið að
minsta kosti engu betur, þó hann reyndi alt
sem í hans valdi stóð til þess að dylja hugsan-
ir sínar og geðshræringar; hann varð alvar-
legri með hverjum degi, er leið; fram að þessu
hafði hann lifað áhyggjulitlu lífi; hann hafði
að vísu ekki mist sjónar á æskutakmarki sínu
um það að byggja brýr og önnur mikilsverð
mannvirki. Nú faust honum alt tómir smá-
munir borið saman við það, að horfast í augu
við keppinaut út af stúlkunni, sem hann unni.
Honum var nú orðið það ljósara en nokkru
sinni fyr að liann unni Pollyönnn hugástum;
hann hafði það á meðvitundinni að hann hefði
unnað henni langtum lengur en hann hefði
fram að þessu gert sér í hugarlund; honum
var það nú margfalt ljósara en áður, að hvað
sem draumunum um brúarsmíði og önnur
mannvirki leið, þá kæmist þeir þó ekki í hálf-
kvisti við eitt eánasta augnatillit elskandi
meyjar. Langfegursta brúin fanst honum
nú í huganum að myndi vera sú, er tengt gæti
sál sína við sál Pollyönnu; um huga hans liðu
ljúfsárar öldur ótta og efa,-ótta vegna Polly-
önnu, og efa sakir Jamie. Aldrei fyr, síðan
daginn eftirminnilega, er hann bjargaði
Pollyönnu, svo að segja iir hrömmum villi-
dýrsins, og hún titlraði í faðmi hans, hafði
hann gert sér þess jafn ljósa grein og nú, hve
óumræðilega snautt og fáskrúðugt líf sitt hlyti
að verða án hennar. Svo rif juðust upp í huga
hans svipbrigðin á andliti Jamies. Það var
ekki um að villast, að hann unni Pollyönnu
líka. Honum fanst hann geta auðveldlega
sett sig í lians spor, piltsins á hækjunum, er
ósjálfbjarga var neyddur til þess að horfa á
það að annar maður bjargaði úr lífsháska
stúlkunni, sem hann unni.
Seinna um daginn hvarf Jimmy aftur til
sumarbústaðarins; hugsanir hans allar voru
mjög á reiki. Hann var að velta því fyrir sér,
án þess að komast að nokkurri verulegri nið-
urstöðu, hvort Pollyönnu í raun og veru þætti
vænt um Jamie, hvort hún elskaði hann, eða
hvort samúð hennar með honum stafaði að
meiru eða minna leyti frá fötlun hans, og þar
af leiðandi örðugari aðstöðu í lífinu, en ella
myndi verið hafa. Að ganga á hólm við
Jamie út af Pollyönnu, náði vitanjega ekki
nokkurri átt; með þeim var ekkert það jafn-
ra;ði er réttlætt gæti slíka afstöðu. Jamie var
kryplingur,—óvígur með öllu af ástæðum, er
hann fekk ekki ráðið við. 1 sömu andránni
rifjaðist upp í huga Jimmy, æfintýri úr hans
eigin lífi frá fyrri árum; hann var í skóla þá,
og ágreiningur hafði risið milli hans og eins
nýsveinsins út af epli, er báðir töldu sig eiga.
Rétt um þær mundir er hann hafði reitt hnef-
ann til höggs, tók hann eftir því, að nýsveinn-
inn var fatlaður; það var nóg til þess, að
hann af ásettu ráði, beið ósigur fyrir faltaða
skólapiltinum, og varð af eplinu. Ein hér
komu næsta ólíkar ástæður til greina; barátta
sú, er nú var í aðsigi, eða jafnvel hafin, sner-
ist um annað og meira en epli, hvort heldur
það var þrætuepli eða ekki; hér var hvorki
um meira né minna að ræða, en framtíðar-
hamingju Jirnmy’s, eða jafnvel líf hans. Ef
til vill var framtíðarhamingja Pollyönnu und-
ir úrslitunum komin líka. Hann hafði enga
vissu fyrir því að hann elskaði Jamie, þó hún
auðsýndi honum samúð í ríkum mæli, og hefði
oft og einatt ánægju af samvist hans; honum
fanst í aðra röndina að Pollyanna hlyti ó-
hjákvæmilega að elska sig heitar. Því ekki
að ganga úr skugga um það; mikil undur og
skelfing skyldi hann verða lienni góður, hvað
sem á gengi; æfinlega og á öllum tímum nær-
gætinn og góður. Nú fanst honum hann
heyra sár-ljúft andvarp frá brjósti Jamie:
“Hrottinn minn góður; Að hugsa sér annað
eins og það, að eiga alt sitt undir hækjunum,
og það jafnvel einmitt þá, er líf ás'tmeyjar-
innar var í veði.” Jimmy var sér þess ljós-
lega meðvitandi, að um hólmgöngu gat ekki
undir nokkrum kringumstæðum verið að
ræða; aðstæður þeirra frá sjónarmiði líkam-
legs atgerfis, voru svo öldungis ósambæri-
legar. Karlmannleg skapgerð sannfærði hann
um það, að viturlegast myndi að bíða átekta
og sjá hverju fram yndi. 1 því falli að tíminn
leiddi það -í ljós, að Pollyanna tæki Jamie
fram sig', yrði vitanlega ekki um annað að
ræða fyrir liann, en sætta sig við hið óumflýj
anlega eins og drenglunduðum manni sæmdi;
hvorugt þeirra skyldi nokkru sinni verða þess
áskvnja hvernig honum væri innanbrjósts;
hann skyldi láta sér blæða inn; hann ætlaði
að snúa sér með ofurkappi að brúarsmíði og
annari mannvirkja gerð, þó honum væri það
ljósara en alt annað, að engin brú, ekkert
mannlegt verk, hversu veglegt, sem það væri,
jafnvel þó það væri brú úr gulli, er næði alla
leið til tunglsins, jafnaðist að sönnu verðmæti
við Pollyönnu, eða nándarnærri það. Öðru-
vísi gæti það ekki orðið; að gera sjálfan sig
að kjökrandi heigli, gat ekki komið til mála.
Það er annað að bera sig borginmannlega í
orði, en að berjast sem hetja, er á liólminn er
komið. Jimmy sveið það átakanlega, hve
undur samrýmd þau Jamie og Pollyanna virt-
ust vera; stundum var helzt svo að sjá, sem
Pollyanna gleymdi öllu öðru en Jamie; sam-
úðin með honum, umhyggjan fyrir honum og
velferð hans, lýsti sér þráfaldlega svo skýrt í
augum hennar, að ekki var viðlit að ganga
fram hjá því, hvort sem um ást var þar að
ræða, eða ekki. En svo bar það til skömmu
seinna, að það varð Sadie Dean, er rauf þögn-
ina, og opnaði augu Jimmy á því hvernig kom-
ið var.