Lögberg - 10.05.1934, Blaðsíða 6

6
LÖGBEfRG, FIMTUDAGINN 10. MAÍ 1934.
»---------—-----------------------------»
Maðurinn frá Indiana
Eftir BOOTII TARKJNGTON
—«—-------—----—«— ------—>—v
1 sama leiftrinu sá Helen hvernig g’rein-
ig greinar aldintrjánna sveigðust fyrir storm-
inum, eins og öldur í ólgusjó. Regnið féll úr
skvjunum eins og gluggar himinsins hefðu
opnast upp á gátt. ÞaS var ekki lengur mögu-
legt aS hafast viS úti. Helen hljóp aS bak-
dyrunum og lyfti lokunni. Vindurinn fleygSi
opinni hurSinni og hún gat ekki lokaS henni
aftur, hvernig sem hún revndi. ÞaS dó á
lampanum, sem stóS í ganginum.
“Helen! Helen!” hrópaSi Minnie. “ViS
ætluSum rétt aS fara aS leita aS ykkur Ertu
ekki orSin holdvot?”
Willett lagSist á hurSina og tókst loks
aS loka henni. Minnie náSi hönd vinkonu
sinnar og leiddi hana inn í -stofuna, þar sem
dómarinn sat meS bók, í einum hægindastóln-
um og reykti vindil sinn í makindum.
Lige hló um leiS og þau gengu fram í
stofuna. “Þú hefir víst reynt mikiS aS loka
hurSinni, ritstjóri góSur.” Þau komu nú
fram í birtuna. “Nei. Hvar er Harkless!
Kom liann ekki meS okkur aS framan?”
“Nei,” svaraSi Helen. “Hann er far-
inn. ” Hún fleygSi sér niSur á legubekkinn
og brá hendinni fyrir augun til aS verjast of-
birtunni.
“Farinn!” Dómarinn slepti bókinni og
honfSi á Helenu. “Hvenær fór hann—hvert
fór hann!”
“Fyrir nokkru,—fyrir einum tíu mínút-
um eSa hálftíma. Eg veit ekki hvaS langt er
síSan. ÞaS var áSur en regniS skall á. ”
“Jæja,” sagSi dómarinn og lét sem sér
hægSi. “Hann hefir líklega þurft aS ljúka
verki sínu og viljaS komast heim áSur en
rigndi. ”
Lige var orSinn náfölur. “HvaSa leiS
fór hann! Hann fór ekki um frámhliSiS, viS
vorum þar þegar byrjaSi aS rigna. ”
‘' Hann fór um garSshliSiS. Þegar hann
kom út k veginn sneri hann í þessa átt.” Hún
benti í vestur.
“Hann hefir veriS brjálaSur,” hrópaSi
dómarinn. “HvaS gat honum gengiS til !”
“Eg gat ekkert ráSiS viS hann. Eg vissi
ekkert hvaS eg átti aS gera.” Hún leit til
skiftist á viiri sína og varS gagntekin af
skelfingu. Minnie hafSi ósjálfrátt gripiS um
handlegg Lige og horfSi í kringum sig ótta-
slegin. Lige starSi niSur fyrir sig og sagSi
ekki orS; dómarinn stóS upp og gekk fram
og aftur um gólfiS. Helen reis á fætur og
gekk til dómararLS.
“GtiS minn góSur,” hrópaSi hún, “eg
var búin aS gleyma því. ÞiS haldiS þó ekki
aS þeir—”
“Eg var ljóti asninn aS sleppa augum
af honum, ” sagSi Lige. “Ef til vill hefir
hann snúiS viS aftur og fariS heim, en hver
veit hvaS hann hefir gert. Eg verS aS reyna
aS ná í hann.'' Lige gekk aS framdyrunum og
opnaSi þær. Stormurinn var ægilegur og blés
inn regninu svo aS gangurinn varS rennblaut-
ur. Briscoe gekk á eftir honum. “Þetta er
br jálæSi. Þú ætlar þó ekki út í þetta veSur ! ’ ’
Lige hristi höfuSiS. Þeir gátu tæplega lokaS
hurSinni báSir. Ungi maSurinn hallaSi sér
upp aS veggnum og strauk blautri erminni
yfir enniS. “Eg hefSi ekki átt aS sleppa
honum. ’ ’
“Vertu ekki aS hræSa stúlkurnar,”
hvíslaSi dómarinn, svo hækkaSi hann röddina.
“Eg er bara smeykur um aS hann devi úr
kulda, eSa fjúki algerlega burt héSan, annaS
hræSist eg ekki. Þrjótarnir fara vaj-la aS
gera honum nokkuS mein, ekki þarf aS óttast
um þaS.”
“En í fyrramáliS—"
“Vitleysa! Hann er aS öllum líkindum
kominn heim nú. ” Þeir gengu inn í stofuna
aftur. iStúlkurnar sátu á legubekknum og
Helen hélt í hönd Minnie.
“HvaS hal-diS þiS? Er nokkur hætta?”
Rödd hennar skalf og hún komst ekki lengfa.
Dómarinn klappaSi henni á kollinn. “Nei,
nei. Hann er kominn heim, en hætt er nú viS
aS hann hafi blotnaS dálítiS. Hann getur
séS um sig, drengurinn sá. Sestu niSur, Lige,
þú ferS ekki út ifyrst um sinn. ”
ÞaS varS orS aS sönnu. Stormurinn hélst
fram eftir nóttinni. Dómarinn sagSist ekki
muna slíkt ofsarok. ÞaS brakaSi í trjánum,
og þrumurnar dundu sífelt. Dómarinn kveikti
í pípunni sinni og sagSi þeim langar sögur
af ýmsum fellibvljum, sem hann mundi eftir.
Hann talaSi rólega og blés reyknum í hringj-
um upp í loftiS, en Helen sá aS gamli maSur-
inn var í geSshræringu. Hún sat þögul og
hélt þétt í hendina á Minnie. Svona liSu
nokkrar klukkustundir.
Willett varS órórri meS hverju augna-
bliki sem leiS. Samt lét hann sem ekkert
væri, viS stúlkurnar, en hafSi oft orS á því
hve gálaus hann liefSi veriS. Hann vissi aS
ungu mennirnir í Piattville myndu hlæja aS
sér fyrir ómyndarskapinn. Þá var hann sí-
felt aS standa upp og ganga aS glugganum,
til aS sjá hvort vindinum slotaSi nokkuS.*
Loks lægSi veSriS svolítiS og Lige bjóst til
ferSar. Hann kvaddi Helenu en sagSist
koma meS morgninum til aS fylgja henni á
stöSina. Hann lét í veSri vaka aS Harkless
myndi eflaust kominn heim. Þau kvöddust
og hann hélt út í myrkriS.
Herbergi þaS sem Helen svaf í var á
annari hæS hússins og gluggarnir sneru móti
norSri. Úr gluggunum mátti sjá út á slétt-
una og góSan spöl eftir akbrautinni.
Vinkonurnar fóru upp stigann og inn í
herbergiS. Minnie fór aS svipast eftir eld-
spýtum. “1 öllum bænum kveyktu ekki,”
sagSi Helen. “Eg þarf ekki ljós.” Minnie
gekk til hennar og' lagSi hendina á enni henn-
ar. Kaldur sviti var á enninu. Hún dró
Helen aS sér og þær settust báSar á rúmiS.
“GóSa mín, þú mátt ekki taka þér þetta
svona nærri. ÞaS gengur ekkert aS honum.
Svo áttir þú enga sök á því aS hann fór. Þeir
gera honum ekkert meSan veSriS er svona. ”
En Helen svaraSi engu. Hún stóS á fæt-
ur aftur og gekk aS glugganum. ÞaS var víst
henni aS kenna aS hann fór; hún hafSi sent
hann einann út í óveSriS. Hún hafSi gleymt
hættunni, sem ávalt vofSi yfir honum. Hún,
sem hafSi séS þessa óþokka reyna aS drepa
hann kveldiS áSur. Þá hafSi hún hlaupiS til
hans, svo hann sakaSi ekki, en nú hafSi hún
látiS hann fara einan. Bn hvaS hefSi hún
annars getaS gert til aS aftra honum. Hún
starSi út í myrkriS og grét.
Storminn hafSi la*gt dálítiS, en þó var enn
ofsaveSur. Eldinga leiftrum brá fyrir alt af
viS og viS.
ÞaS var sem eldingarnar dönsuSu á
skýjunum; stundum lant í burtu, en stundum
svo nærri aS manni lá viS ofibirtu. Svo varS
aftur koldimt. Nú kom önnur elding og
fylgdu henni svo mikil þruma aS húsiS skalf
aS grunni en yfir dynkina heyrSi Minnie aS
vinkona hennar rak upp neySaróp og hörfaSi
frá glugganum. Minnie stökk á fætur.
“HvaS er aS?”
“HorfSu!” Helen dró hana meS sér út
aS glugganum. “SjáSu þegar birtir aftur,—
þarna hjá girSingunni hinum megin viS akr-
ana. ’ ’
“HvaS sástu? HvaS sýndist þér?” Nú
kom ein eldingin eftir aSra. Helen benti meS
ákafa.
“SjáSu,” hrópaSi hún.
“Eg sé ekkert nema leiftrin,” svaraSi
Minnie.
“ Jú, þarna hjá girSingunni og úti í akr-
inum.”
“GóSa Helen, hvaS annars sérSu?”
“Ó,” svaraSi hún. “Einhverjar hvítar
verur, óttalegar verur—”
“Hvernig eru þær?”
“Minnie, Minnie! Þær voru í síSum,
hvítum hempum meS hvítar skýlur og voru aS
klifra yfir girSinguna.” Helen slepti Minnie.
“HorfSu nú vel. Þú hlýtur aS sjá þær.”
“Þeir myndu ekki fara aS gera lionum
nokkuS,—þaS eru ekki þeir. Svo er engin
vera úti í svona veSri,” sagSi Minnie.
“Þeir eru víst hræddir viS regniS. ÞaS
er ögn líklegt,” hrópaSi Helen og hló æSis-
lega. “Þeir þola líklega ekki aS blotna. Nei,
nei, þeir myndu ögn hræSast storminn. Já,
og' eg slepti honum út í þetta—eg lét hann
fara!”
Þær stóSu fast hver hjá annari, báSar
skjálfandi, og störSu út um gluggann.
“SjáSu!”
Langt úti á sléttunni sást einhver hvít
vera rétt som snöggvast; hún virtist rísa
upp úr jörSunni og hvarf um leiS og myrkriS
skall á aftur.
“Sástu þaS nú?”
En Minnie kastaSi sér niSur í stól og rak
upp feginshlátur. “GóSa mín,” hrópaSi hún.
“ÞaS eru ekki ótal hvítar verur; aSeins ein.
ÞaS er hræSan hans Jones gamla. Hún fauk
rétt um leiS og viS horfSum á hana.”
“Nei, eg sá ótal aSrar; þær voru i akr-
inum. Þegar eg sá þær fyrst voru þær allar
viS girSinguna, en núna var sú seinasta aS
klifra yfir. — Og eg lét hann fara.”
Minnie stóS upp og gekk til hennar.
“GóSa besta, vertu ekki aS ímvnda þér þetta,
—J>etta er alt ímyndun. Harkless er kominn
heim til sín fyrir löngu. Eg þekki hræSuna
lians Jones, eg 'hefi svo oft séS hana. Þér
hefir sýnst þær margarþbara af því þú ert svo
æst í skapi.”
Svo tók hún Helen í fang sér eins og barn
og reyndi aS hugga hana. Þær grétu báSar
ofurlítiS, eins og stúlkum er tamt, síSan bauS
Minnie góSa nótt og fór út úr herberginu.
Hvin kallaSi til hennar eftir aS hún hafSi
lokaS hurSinni: “Mundu nú aS fara aS sofa,
þér veitir ekki af því, ef þú ætlar burtu í
fyrramáliS. Eg veit ekki hvaS verSur um
okkur föSur minn, þegar þú ert farin. Hugs-
aSu nú ekki meira um óhræsLs hraSuna. GóSa
nótt.”
“GóSa nótt,” svaraSi Helen, í veikum
róm. Hún gat ómögulega sofnaS hveraig
sem liún reyndi. Vindurinn hvein í þakspæn-
inum, en Helen varS þess tæpast vör. Hún
fór á fætur og þvoSi sér úr köldu vatni, svo
tók hún sér stól viS gluggann og sat þar.
Loks slotaSi veSrinu og nú heyrSust aSeins
drunur í f jarska meS löngu milliibili. Þrumu-
guSinn keyrSi burt í skýjunum.
BráSlega varS alt kyrt, aSeins fáeinir
regndropar féllu á húsþakiS. Smám saman
eyddúst skýin og morgnnstjarnan sást óglögt
í gegnum mystriS.
Alt var orSiS þögult. Grá móSan steig
upp af rennvotri sléttunni. Hundur byrjaSi
aS spangóla í þorpinu, annar tók undir og
hljóSiS margfaldaSist. Svo varS aftur dauSa-
þögn.
Helen sat viS gluggann. Hún var hætt aS
gráta, en var jafn eirSarlaus. Alt í einu
heyrSist hringing frá þorpinu. Klukkunni
var hringt án afláts. Helen þorSi ekki aS
draga andann. Hún opnaSi gluggann. Hring-
ingin hætti. AustriS var fariS aS grána.
Nokkru seinna heyrSist annaS hljóS. ÞaS
voru hófaskellir á blautum veginum. Hestur-
inn kom meS fleygiferS. Einhver aS sækja
lækni, hugsaSi ’hún. Nei: skellimir færSust
nær. ÞaS var einhver aS koma. Hesturinn
jók ferSina, hann var næstum kominn aS liús-
inu. Svo staSnæmdist hann viS húsvegginn.
Glugginn til hægri handar var opnaSur og
dómarinn ræksti sig áSur en hann talaSi.
‘ ‘ Hver er þar! Ert þaS þú, Wiley ? HvaS
gengur á.” Briscoe talaSi hægt og stillilega,
en var þó mikiS niSri -fyrir.
“HvaS gengur aS, Wiley?”
“Hvenær fór Harkless héSan, dómari.
Hvert fór hann?”
Dómarinn svaraSi ekki strax. Minnie
stóS framan viS herbergisdyrnar. “Klukk-
an hefir veriS um hálf tíu var þaS ekki?” kall-
aSi hún inn um dyrnar. ‘ ‘ Og Helen hélt hann
hefSi fariS í vestur. ”
“Wiley!” Gamli maSurinn teygSi sig
út um gluggann.
“Já,” svaraSi liinn.
“Hann fór héSan klukkan hálftíu,—rétt
fyrir óveSriS. Þær héldu aS hann hefSi fariS
í vesturátt.”
“Þakka þér fyrir. Willetts er svo ringl-
aSur, aS hann man ekkert.”
“Wiley.” Rödd dómarans skalf, og
Minnie fór aS hágráta.
MaSurinn sneri hestinum í áttina til
þorpsins. “ Wiley, ” hrópaSi dómarinn.
“HvaS.”
“Þú heldur þó ekki—, þeir hafa þó ekki
náS honum?”
“Skratti hræddur um þaS, dómari,”
svaraSi hinn og sló til hestsins.
10. KAPÍTULI.
Ráðhús-klvtkkan.
RáShúsklukkan aS hringja um hánótit!
Ekki eins og þegar Schofields Henry tók í
strenginn. Nú var annar bragur á. ÞaS
glumdi í öllu, og slögin komu ótt og títt.
Klank! klank! klank! Svona hringdi liún
sjaldan. *
RáShús-klukkan hafSi hring þegar Gar-
field var drepinn og þegar aSrir merkir menn
höfSu dáiS. Hún hafSi hringt meS fagnaSar-
brag, þegar þrælastríSinu lauk, en^aðteins
þrisvar hafSi hún hringt svona. Fyrst þegar
Webb Landis drap Sep Bardlock og lokaSi
sig síSan í viSarskýlinu og varS ekki tekinn
lifandi, í annaS sinn, þegar lestin fór út af
sporinu nokkra faSma frá stöSinni, og þegar
mylnan lians Hibbards brann.
Því var klukkan aS hringja nú? Karlar
ög konur vöknuSu meS andfælum og litu út um
g'luggana. Hvergi var eldbjarmi sjáanlegur.
HvaS gat þaS veriS? Enn hringdi klukkan.
ÞaS var eitthvaS alvarlegt á ferSum: þaS
leyndi sér ekki eftir hringingunni. Hér og
þar sáust menn á hlaupum. MaSur á hestbaki
þeysti eftir götunni. HávaSi og læti heyrSust
alstaSar. Ljós voru kveikt í hverjum glugga.
Menn komu hálfklæddir út úr húsum sínum.
Einn spurSi annan. Þannig barst fréttán
manna á milli.
Menn hlupji hús úr húsi. Böm og gam-
almenni hvísluSust á, strákarnir hrópuSu
hver til annars. Klukkan tilkvnti tíSindin
um alla sveitina og símskeyti fluttu þau til
fjarlægra borga. “Hvítu húfurnar” liöfSu
náS í Harkless.
Lige Willetts liafSi tapaS af honum hjá
Briscoe dómara, sagSi fréttin, og komiS eftir
miSnætti til þorpsins, til aS leita hans. Hann
hafSi fvrst séS Parker, sem var yfirmaSur í
prentsmiSjunni, Schofield prentara og Bud
Tipworthy aSstoSarmann hans. Þessir voru
allir viS vinnu sína, en Harkless var ókom-
inn. Þessir allir fóru svo yfir aS húsi rit-
stjórans en þangaS hafSi hann ekki komiS.
Þá var spurst fyrir í öSrum húsum, þar sem
líklegt var aS hann hefSi leitaS skjóls um
nóttina. Svo höfSu þeir beSiS fram undir
morgun og ekki kom Harkless. ÞaS var aS-
eins um eitt aS ræSa. Einhverjir liöfSu náS í
hann.
Fyrst var fariS til Warren Smith, mála-
flutningsmanns sveitarinnar, og vinar Hark-
less. SíSan til Ilorners fangavarSar og
Wiley aSstoSarmanns hans. William Todd
þaut af staS til aS hringja klukkunni. Fyrst
varS aS finna Harkless. SíSar meir yrSi ein-
hver aS svara fyrir gerSir sínar. Um tíma
leit út fyrir aS vandræSin ætluSu aS byrja
strax. Mennirnir höfSu safnast saman í fer-
hyrninginn. Flestir voru vopnaSir og í æstu
skapi. ÞaS var fariS aS birta og hópurinn
orSinn óþolinmóSur. Allir voru látnir sverSa
lögreglu-eiS, eins og lög mæltu fyrir.
Warren Smith ávarpaSi mennina í hópn-
um og ráSlagSi þeim aS fara aS öllu stillilega.
Þeir svöruSu meS háSsyrSum og skömmum,
en hinn lét ekki bugast. Hann reyndi aS leiSa
þeim fyrir sjónir aÖ enn væri engin sönnun
þess aS “hvítu húfurnar” hefSu tekiS Iiark-
less, ef hann á annaÖ borS hefSi veriS tekinn.
Hann minti þá á aÖ Harkless hefSi ætíS vilj-
aS aS lögum væri fylgt. RéttlætiÖ næSi fram
aS ganga, þó fariS væri rólega í sakirnar.
“RéttlætiS,” hrópaSi einhver í þvögunni
og sveiflaÖi langri leSuról yfir höfSi sér. “Þú
talar um rétt og lög, en veist ekki nema búiS
sé aS taka manninn og misþvrma honum eSa
drepa. Þú ert aS hugsa meira um atkvæSi viÖ
næstu kosningar, beldur en um réttlæti. HvaS
erum viS aS gera hér, annars? Til livers er
aS hlusta á þig?”
AÖ þessu var gerSur góSur rómur, og
flestir liefSu líklega þotiS af staS út aS Ivross-
götunum, ef nýr orSrómur hefSi ekki komiÖ
upp og borist manna á milli á svipstundu.
Fréttin var sú, aS fjárglæframennirnir tveir,
sem teknir höföu veriS daginn áSur, væri
komnir úr varSlialdi. Þeir höfSu brotiS upp
gluggagrindurnar meS járnkarli og sloppiS í
óveSrinu. Þá mundu menn aS þeir höfSu haft
í hótunum viS Harkless. Þeir höfSu marg-
sinnis svariS þess heit í ábeyrn Bardlocks, aS
þeir skyldu hefna sín á ritstjóranum.
Smith var ekki lengi aS sjá aS þetta var
hægt aS nota til aS stöSva æÖi fólksins. Hann
kallaÖi því á Horner fangavörS ,og lét hann
lýsa þvú yfir aS fangarnir væru liorfnir—
hefSu horfiiS um nóttina, meÖan óveSriS stóS
sem hæst.
“Þarna sjáiÖ þig,” kallaSi lögsóknarinn,
“aS ómögulegt er aÖ saima aS Krossgötu-
menn séu valdir aS hvarfi Harkless. Þessir
tveir bófar sluppu um líkt leyti og hann var
á heimleiÖ. ViS skulum fara skynsamlega
aS öllu, góSir borgarar. Horner hefir nú sent
skeyti til allra bæja í sveitinni og þjófarnir
ættu aÖ finnast bráSlega. ÞaS er bezt aS þiS
fariS nú lieim til ykkar, fyrst um sinn.’P
ÞaS var auSséS aS mennirnir höfSu látiS
sér segjast viS þessar fortölur, nema hvaÖ
engum datt í hug aÖ fara heim til sín. Nú
tóku allir til máls í einu og varS þá svo mikill
hávaSi að ekki heyrSist orSas'ktil. Flestir
voru blótandi og ragnandi og undu því illa
aS geta ekkert aShafst. Lögsóknarinn var í
mestu vandræSum og horfSi þungbúinn yfir
hópinn.
Þá steig Ephraim Watts upp á ráðhúss-
pallinn. Hann var vel og þokkalega til fara,
eins og hans var siSur. Hann veifaSi hand-
leggnum, og allir þögnuðu. Allir vúldu lieyra
hvað Watts hefði að segja, því hann var ekki
talinn gætinn til orða eða verka. Flestir
héldu að hann myndi nú flytja æsingaræðu,
og voru því fúsir á að hlusta. Watts tók til
máls og talaði hægt og með áherzlum:
“Háttvirtu herrar, mér sýnist að bæði
herra Smith og herra Ribshow (hann benti
til mannsins meS svipuna) muni hafa rétt fyr-
ir sér. Hvað erum við liér aS gera? Fyrst
verðum við að komast að því hvar Harkless
er niðurkominn. Nú VirSist líklegt að svika-
hrapparnir tveir séu, ef til vill, valdir að
hvarfi hans; viS skulum því leita þeirra fyrst.
Dreifið ykkur um alt héraðið og leitiS þeirra.
Þegar eitthvaS fréttist nánar, verður blásið
þrisvar frá mylnunni hans Hibberts. LeitiS
þangaS til þiS heyrði blístriS. Þá, vinir mín-
ir,” og Watts leit liáðslega til lögsóknarans,
“l>á getum við ákveðiS hvað bezt verði að
gera.” .
Þegar sólin kom upp sást enginn á ferÖ í
Ivrossgötum. Smiðjan var lokuS og veitinga-
kráin læst. ÞaÖ sást ekki svo mikiS sem svín
í forarpollunum. Engár kralckar léku sér
framan viS kofa-garmana. Akrarnir voru
mannlausir og druslum troðið í kofaglugg-
ana, þar sem rúður voru brotnar. Leitar-
menn riSu þarna fram hjá, af og til, nokkrir í
hóp, sáu enga lifandi veru og létu blótsyrSin
fjúka óspart. Einu sinni þegar Wilev fór
einn eftir götunni kom stór og illilegur hund-
ur undan einum kofanum. Hann urraði
grimdarlega, en hopaði strax undan því maS-
urinn sló byssuskeftinu í hausinn á kvikind-
inu. Seppi gaf ekki frá sér liljóð en lokaði
augunum og skreið aftur ofan í holuna.