Lögberg - 21.02.1935, Blaðsíða 7

1
LÖGBEJJG, FIMTUDAGINN 21. FEBRUAR 1935.
Salbjörg Friðfinnsdóttir Sigurðsson
F. 27. sept. 1844 — D. 14. júní 1934
Geti'Ö var þess í fréttagrein frá elliheimilinu Betel, að þessi
aldra'ða kona hefði látist þar, sem að ofan er tilgreint, og voru
helztu æfiatriði hennar rakin þar.
Hún var fædd á Fjalli í Kolbeinsdal í Hólasókn í Skaga-
fjarðarsýslu. Foreldrar hennar voru Friðfinnur Friðfinnsson
bóndi þar, og kona hans Una Benjaminsdóttir, munu þau hafa
verið skagfirsk að ætt. Hjá þeim ólst Salbjörg upp til 18 ára
aldurs, en fór þá í vinnukonustöðu. Voru þau systkinin alls
9 að tölu, en 5 komust á fullorðins aldur. Af bræðrunum ólu
tveir aldur sinn á íslandi, Gísli og Benjamin að nafni; 4 fóru
til Vesturheims, en hin dóu ung að aldri á íslandi. Til Canada
fóru: Sigurður, lengi bóndi í Fagradal í Geysisbygð, nú látinn
fyrir 5 árum; Lilja, ekkja Jónasar Þorsteinssonar, er lengi bjó
í Djúpadal í Geysisbygð, og María kona Jóns Sigurðssonar
bónda á Reykhólsstöðum í Geysisbygð og Salbjörg heitin.
Salbjörg kom vestur um haf 1883; eftir 3 ára dvöl hér í
landi giftist hún Ólafi Sigurðssyni, ættuðum af Suðurlandi;
bjuggu þau um hríð í Ólafsdal í Geysisbygð, i Riverton, en
einnig í Selkirk. Þau tóku til fósturs Þórð Guðjón Björnsson,
barn að aldri, og gekk Salbjörg honum í góðrar móður stað, og
bar jafnan hag hans og hamingju fyrir brjósti, með dæmafárri
trygð og festu. — Leiðir Ólafs og Salbjargar skildu eftir nokk.
urra ára sambúð. Hjónabandið var barnlaust og er hann nú
löngu dáinn. Eftir að Salbjörg varð einstæðingur, átti hún
aðallega heimili hjá Maríu systur sinni, um alllanga hrið, en
einnig hjá Mrs. Herdísi Jónsson systurdóttur sinni í grend við
Árborg. Einnig var hún um nokkur efri ár á vegum Guðjóns
fóstursonar síns og konu hans;—en þrjú síðustu æfinárin átti
hún heima á elliheimilinu Betel, á Gimli, og þar andaðist hún,
eftir stutta legu; hafði lífsafl hennar óðum f jarað út, enda var
og aldur hennar óvenjulega hár er hún andaðist.—
Jarðarför Salbjargar fór fram frá Geysis-kirkju þann 16.
júní, og var undir umsjón vandamanna hennar‘og fóstursonar.
Var jarðarförin f jölmenn, þegar þess er gætt að kringumstæðna
vegna var hún haldin kl. 11 árdegis; fagran vordag, er hið
eilífa virtist óvenjulega nærri sökum fegurðar þeirrar, er túlk-
aði dýrð Drottins á vegum jarðarbarnanna.
í þröngum skóla iðni og atorku ólst Salbjörg upp; tæki-
færi voru þá fá til þroska eða frama, en þróttlund hennar og
sálargöfgi þroskaðist vel í gagnfræðaskóla breytilegrar æfi-
reynslu. Misjaflega þung eru og átök örlaganna. Oft munu
þau Salbjörgu þungtæk verið hafa. Lífsróðurinn verður þeim
oft þyngri er þróttmikla skapgerð hafa til að bera. En traust
hennar á Guði brúaði torfærur lifsins og lét verða bjart um-
hverfis hana blinda og háaldraða. Trygglyndi hennar gerði
hana kæra öllu hennar fjölmenna frændaliði, og ógleymanlega
fóstursyni, er hún gekk í góðrar móður stað, og bar jafnan
fyrir brjósti með óþrotlegri trygð. Trygð hennar og festa við
þá er hún unni, var fágæt, svo vinföst var hún. — Sjóndepra
ásótti hana um allmörg síðari ár, en blind var hún um 7—8
síðustu æfinárin.
Birta trúar og vonar ljómaði jafnan upp huga hennar og
lét þá er kyntust henni finna til þeirrar birtu, er í sálu hennar
bjó.
S. 0.
MTNNINGARSTEF EFTIR SALTUÖRGU SIGURÐSSON
(Eftir beiðni)
Heim ertu farin frænka mín góð
Og flogin úr eymdanna sess.
Því myndi eg yrkja þér minningaljóð,
Ef itiegnugur*væri eg þess.—
Síðasta bónin þín sú var til mín,
Að semja þér dálítið stef;
En alfaðir hefir nú opnað þér sýíi,
Hve örlitla gáfu eg hef.
Á þyrnum og hrjóstrum var löngum þín leið,
Og lúin vap orðin þin hönd.
Þó hygg eg í hjartanu’ að heitast þér sveið,
Er hjúskapar slitnuðu bönd.—
Síðast í mvrkrinu sazt þú um hríð
Og sást ekki á deginum skil.
öllum mun finnast það ömurleg tíð,
Ef örlögin ganga svo til.
f ljómandi birtunni lifir þú nú,
Og ljósinu himneskra gæða:
Þín bjargfasta, einlæga , tállausa trú
Tók þig og bar þig til hæða.
Þar verður bætt fyrir1 brot og hvern brest
Er bölið á marfnh'fið setur.
Við vininn þann eina, er þú elskaðir mest,
Þar aftur þú sameinast getur.
F. P. Sigurðsson.
Heiðmyrkrið og
Heimsandinn
Ekki ætlast eg til að menn skoði
Þessa ritgerð mina eins og prédik-
’ en öllu heldur eins og gaman
°t .^''0ru' Eg hefi oft látið þá
S 0 un mína í ljós, að ættjörðin
° ar, ísland, hefði miklu meiri á-
r'f á uppeldi^ hugsunarhátt og dóm-
Rreind /þjóðarinnar, en eftir er tek-
1 °£ ^ment er gert ráð fyrir. Fjöldi
j^anna lætur sig þetta litlu varða, en
e,m '<0rna ^ímamir, að menn fara
r*1 11 kftur að veita öllum utanað-
omandi áhrifum eftirtekt, ekki sízt
uppeldj unglinganna. Hér á
or vestur sléttunum í Canada eru
** ekW fjöll og árogdjúpir dalir,
^ æ a hug-sunarháttinn og stæla
v°ovana. En hvaöi afl er þa« >á,
sem öllu meira en umhyggja og kær-
ei ur oreldranna ræður áhugamál-
um og dómgreind unglinganna? Eg
eftirlæt mönnum að hugleiða þessa
spurningu, en sný mér hinsvegar að
umtalsefninu.
Allir þeir íslendingar, sem full-
orðnir hurfu frá ættjörðinni, muna
eftir heiðmyrkrhui, og þó máske
ekki með því nafni, á sumum hlut-
um landsins var það kallað dala-
læða, þá og einnig móalæða. Eg
var jafnvel eitt sumar samtíða
manni af Vestfjörðum, sem kallaði
heiðmyrkrið f jarðarfruggu, og hann
hélt þvi fram að það væri hezta
nafnið, því það væri á litinn líkast
myglu, og sagt væri að þetta eða
hitt væri byrjað að frugga, þegar
slæist að því mygla. En því var eg
vanastur og það þykir mér full-
komnast að kalla það heiðmyrkur,
enda var sú tegund af þoku aldrei
séð nema í heiðskíru veðri, og þá
helzt er sól var á lofti alla nóttina.
Svo frábrugðin og eftirtektarverð
og jafnvel hlægileg var aðkoma og
háttalag heiðmyrkursins, að þeim,
sem þau sáu vel, og settu á sig, get-
ur naumast gleymst það. Það kom
eins og meinlaus, .þunnur og sleikj-
andi tungubroddur upp eftir lægð-
um landsins; það læddist undur hægt
og smá-þykknaði og hækkaði í geim-
inn eftir því sem ofar dróg frá
tungubroddinum, en kverkarnar
sem tunguræturnar lágu að, og þær
sem ældu þessari myglu, en allir
hugsandi menn gerðu sér grein fyr.
ir, að heiðmyrkrið væriútöndun
jarðarinnar og vatn; tilraunir jarð-
arinnar til að sjá um sig sjálfa eftir
hita og þunga dagsins. Alheims-
stjórnin var ekki látin koma þar
nærri svo hættulaust væri að hlæja
að fyrirbrigðunum.
Stæði eg á ofurlíilli hæð, og tæki
vel eftir öllu, sem fyrir augun bar,
þegar heiðmyrkrið var að þokast
yfir, þá var margt nýstárlegt að sjá.
Maður kom til hliðar að sjá og gekk
beint á móti heiðmyrkrinu, eftir
litla stund sýndist hann vaða vatn
upp að hnjám, og litlu síðar óð hann
i mitti, og var þá sem búkur hans
flyti á hafinu, en svo dýpkaði flóð-
ið alt á axlir honum, og ósjálfrátt
kveið maður fyrir að sjá höfuðið
hverfa i sæinn. Þannig sýndust kýr
og h^star standa á síður í sjónum,
og heimilin mara hálf í kafi á yfir-
borði flóðsins, og seinast sázt eld-
hússtrompurinn rjúka, eins og það
logaði á hlóðunum niðri í hafinu.
Menn voru líka seint á kvöldin eða
snemma á morgnana á ferð uppi á
dalabrúnum og komnir til þess að
heimsækja bygðina, en hún var
sokkin i sjó, dalurinn fullur uþp á
brúnir, heiðmyrkrið lá á Öllum lægð-
um og gnýpurnar einar sýndust
fljóta á hafinu. Það var ekki hætt
við að manninum, sem yfir þetta sá
væri ógleði í hug, eða svefnhöfgi á
augutn, því alt af voru nýjar skripa-
myndir að sjá, í logni og skæru sól-
skini. Atrugulir menn, sem fóru
snemma á fætur á morgnana, til að
slá túnin sin í heiðmyrkursdögginni,
gátu hæglega séð áhrif sólarinnar á
heiðmyrkrið; það bar alt af gleggri
eða óljósari vitnisburð um árrifin
rennar, sem yfir öllu kein, og þegar
sólin hækkaði meira á lofti, og geisl-
arnir hennar stöfuðu meira jnn í
þokuna, þá tók hún til að grisjast
og þynnast, og að lokum tók hún til
að.bekkjast, flýja af ýmsum blett-
um, til fylgis við öflugri mótþróann.
Hærri og þykkri þokukúfa. Og
menn veittu því eftirtekt, og vindur-
inn lék í næði, þá voru það oftast
sömu blettirnir sem fyrst fögnuðu
sólinni. Ekki var eg nógu mikill
jarðfræðingur til að skilja skilyrðin.
Þá sný eg mér að öðrum lið um-
talsefnisins, sem er heimsandinn.
Heimsandinn er líka útöndun, ,ekki
jarðar og vatna eius og heiðmyrkr-
ið, heldur útsláttur sjálfbyrgings-
háttar, eigingirni og eftirlöngunar
mannfélagsins á jörðinni. Heims-
andinn er það, sem Davíð konungur
kallar andgust mannanna gegn
Guði. Af því við sjáum ekki heims.
andann með líkamlegum augum okk-
ar eins og heiðmyrkrið, þá vitum
við ekki gjörla hvað hátt hann get-
ur stigið, en einn af okkar vitrustu
og beztu mönnum, skáldið Stgr.
Thorsteinsson, segir í einu kvæði
sínu:
Er sem opnist himinn,
er sem bæn og náð
mætist milli skýja ....
Hér er skáldið að hugsa um sér-
staklega góða menn á helgum degi,
og hann gerir ráð fyrir að bænar-
hugur þeirra nái til skýjanna, og
mæti þar náð og miskunn drottins.
Okkur þykir liklegt að eftirlanganjr
heimsandans, tilhneigingar og á-
stríður til óhófs og óskírlífis, muni
ekki ná eins langt út í geiminn eins
og góðhugur manna og þrá til sam-
kvæmni við gúð. Þó finst okkur nú
svo mikið til um ólgu heimsandans,
víða hvar, að hann muni fylla dal-
ina. Fjölda margir menn eru í sér-
stökum og sönnum skilningi, ein-
hverntíma á æfinni staddir á fjall-
vegum andans og njóta þá andlegs
útsýnis. Það vill svo vel til að við
heyrum einstöku sinnum álit slíkra
manna um heimsandann og útrás
hans í geiminn; en mestu varðar þó
hitt, að þeir hvessa svo sjónir okkar
alþýðumannanna, að þó við ekki sjá-
um heimsandann, uppþot hans og á
einum stað, og aflvana auðn á öðr-
um stað, þá sjáum við þó áhrif hans
á mannfélagið, hvað hann hefir tek-
ið með sér og hvað eftirskilið, og öll
hans rangsnúnu áhrif, benda á það,
sem Davíð sagði, að “hann er and-
gustur gegn Guði.” Þegar hugar-
farið og hjartalagið er í einlægni
leitandi eftir sannleikanum, þá lær-
ist smám saman miklu hvassari sjón
—sjón hugsunar, skilnings, andlegt
útsýni. Við lærum að sjá þá há-
tinda, sem standa stöðugt upp úr
heimsandanum, og vermast og end-
urnærast daglega af lífgeislum al-
heimsstjórnarinnar. Það eru ein-
stakir menn og heilir hópar manna,
þá og líka kirkjan á sumum stöðum.
Já, kirkjan á sumum stöðum. En
þá kemst eg ekki hjá þvi að taka
það fram, að eg álít að áhrifaleysi
kirkjunnar á heimsandann, orsakist
mikið meira af hræsni og skinhelgi
þeirra, sem kirkjuna sækja, gjalda
til hennar og halda henni uppi, held-
ur en áhugaleysi og alvöruleysi
prestanna. Það eru alloftast höfð-
ingjar heimsandans, sem borga svo
hundruðum skiftir til kirkjunnar ár-
lega, þó hjartanu sé gullið kærast
allra hluta, og insta þráin líti aldrei
eftir lífgeislum altilveru-stjórnar-
innar á ályktanir sínar. Þeir halda
minst á auðnum, sem skilja það, að
dygðirnar eru um aldir alda þyngri
en gull. Eg hefi hér að framan tekið
það fram, að ef menn voru á fótum
eða ferð ofar heiðmyrkrinu, þá
sýndust f jallatindarnir sitja á þok-
unni hér og þar, eins og eyjar á haf-
inu, en þó var þessf sjón alt önnur
og yndislegri. Á lygnum morgni
var hafið eins og hreyfimyndasýn-
ing, sólin speglaðist í ótal myndum
lifandi og streymandi á haffletinum,
en það var sem sólskinið sykki í
heiðmyrkurshafið, það var tómur
grautur, enginn fagur flötur til að
veita viðnám eða endurskína. Það
varð ekki séð að eyjarnar á hafinu
nytu meira sólskins en hafið sjálft,
en það var sem eyjarnar á heið-
myrkrinu, væru sérstaklega um-
faðmaðar af sólinni af því hún naut
sín hvergi í kringum þær, og var
hvergi viðurkend í speglum eftir-
Væntingar og lífslöngunar nemá á
fjallatindunum. Þannig er því öllu
varið sem ekki er háð heimsandan-
um eða innifalið í þoku hans. Það,
sem er upp úr honuni vaxið, eða býr
í þeim tjóðrum hvar útöndun til
samkvæmni við altilveru-stjórnina,
er svo einlæg og sterk, að heims-
andinn hefir hvergi viðnám. Á
þeim stöðum eru lífgeislar' drottins
og haní blesunarríku áhrif svo auð-
séð, að öllum verður að dáðst að
því, jafnvel foringjum Qg fram-
kvæm'darvaldi heimsandans. Aldrei
er svo dimt eða kalt, aldrei er lífs-
baráttan svo mótdræg, að það ekki
lyfti brúninni og létti skapið að
hugsa um það bezta og fegursta,
sem fram við okkur hefir komið um
æfidagana. Eg man eftir þeim dög-
um, þegar þúsundir íslendinga
hvestu augun, lásu með athygli, og
byrjudu að syngja hrærðir i huga,
þegar þeir í fyrsta sinni sáu á prenti
kvæðið: “Ó, dýrð sé þér dagstjarn-
an bjarta.” Þeir sungu til að þakka
og viðurkenna áhrif sólarinnar á
jarðlífið. Hvernig standa þá menn-
irnir frammi fyrir honum, sem ljær
okkur dagstjórnuna, leggur til regn_
ið, og er þar að auki þroskavaldur
andans og ódauðleikans ? Heið-
myrkrið felur okkur fyrir dag-
stjörnunni, en heimsandinn stríðir á
móti höfundi lífsins. Heimsandinn
er þoka hugsunarleysis, skilnings-
leysis og viljaleysis mannanna til
þess að læra að þekkja og þrá sam-
kvæmni við alheimsstjórnina, sam-
kvæmni við Guðs ráð og vilja, nema
í orði kveðnu, og samkvæmt göml-
um venjum. Mönnunum þarf að
lærast samúðin, systkinaástin, sann.
færingin um jqfnrétti allra þeirra,
sem á jörðu fæðast undir sömu lög-
um og skilyrðum, til hollra, þægi-
legra og viðunanlegra lífsnautna.
Ég hafði ekki ætlað mér í þessari
litlu ádeilu að rökstyðja neitt, því
eg er ekkert nýtt að kenna, aðeins
að fást um skynhelgina; minna les-
endurna á það, að yfir þoku heims-
andans skín og upplýsir og vermir
Þjáðist í mörg ár
af gigt
j Mrs. Hampson gat ekki rétt upp
handleggina.
Eftir að hafa notað úr sex öskjum
af Dodd’s Kidney Pills,
líður henni vel.
Alexander, Man. 11. febr. (einka-
fregn).
“Eg hefi notað Dodd’s Kidney
Pills, í nokkur ár, mér til stórra
bóta,” skrifar' Mrs. M. Hampson,
er hér á heima. “Frá æskuárum
átti eg við gigt að stríða, og gat ekki
vikum saman rétt upp handleggina.
Móðir mín reyndi mörg meðöl á-
rangurslaust. Að lokum fékk hún
öskju af Dodd’s Kidney Pills, og
þær reyndust svo vel, að eftir að
hafa notað sex öskjur, var eg heil
heilsu. Síðan hefi eg ávalt haft
þær til taks ef til þyrfti að grípa.
Finni eg vitund til bakverjar eða
gigtar, tek eg þær undir eins. Mig
brestur orð til þess að lýsa því hvað
þær hafa reynst mér vel. Eg trúi
því að þessi yfirlýsing min geti orð-
ið öðrum til gagns.”
Börnunum öllum er náttúran næst,
nóg er á diskana fóður.
Að bleyta ekki fingur en borða þó
kræst,
og bræðuma ræna, er illgirni stærst,
þó mældur sé musteri sjóður.
Samfélagsþráin er samúðar mál,
á samvona grundvelli sprottin.
Þörfina álítur alstjórnar sál,
aflvana kulna þá mannraunabál.
Börnin sin bænheyrir Drottinn.
Þá alþjóðir treysta á almættishönd,
og engu er í ranglæti sóað.
Skýin, sem uppbólgin æddu um
lönd,
auðmýkri sveima yfir kærleikans
strönd.
Þau gráta en geta ekki snjóað.
Fr. Guðmundsson.
Ólafur Egilsson
(Dáinn 12. október 1934)
blessunarrika andlega sólin á sama
hátt og dagsólin er yfir heiðmyrkr-
inu. En eg kemst ekki hjá að taka
það fram, að á þann hátt fer heim-
urinn versnandi, að jafnrétti mann-
anna til jarðlífsins er alt af meira
og meira misboðið. í líkingarorð-
um ritningarinnar er auðvaldið
svartasta og hæsta ský heimsandans,
og það hefir lengi steininn klappað,
allur sá hluti hinna örþjáðu, sem
til að hækka þokuna, en nú er sem
leggur árarnar inn og hefir enga von
um að ná landi, tekinn á fóstur af
alpienningsfé, en þá eru margir þeir
sem berjast í bökkum, og neita sér
um mörg lífsþægindi, einmitt að ala
hina, sem hafa heilbrigðir gefist upp
og gleymt því að samkvæmt Guðs
lögum, eiga menn að neyta brauðs-
ins í sveita síns andlitis. Er ekki
margt að læra af þeim mönnum, sem
græddu upp Jótlandsheiðarnar í
Danmörku ? Það þarf ekki stóran
matjurtagarð, eða mikið engi, til að
framleiða þá ávexti og þá mjólk,
sem forsorgar fleiri menn,*ef vel er
eftir litið, og sem þar að auki kenn-
ir mönnum að standa í samvinnu
með náttúrunni, i staðinn fyrir að
hanga á knattstofum og neyta af
annara sveita og framkvænidarsemi,
og til þess að hægra sé að likna
þeim, sem veikir líða. Þar sem.
menn af alhug þrá guðsríki á jörðu,
þar er akurlendi hugarfarsins og
hjartalagsins undirbúið, og þar njóta
sin hin blessunarríku áhrif og líf-
geislar Guðs; þar er ekkert áformað
sem ekki leiðir til blessunar, og allir
dást að ávöxtunum.
Fr. Guðmundsson.
Jafnréttið
Drottinn það vissi (rá upphafi alt;
ekkert gat dulist hans þekking.
Hann vissi að klæðlítið hold yrði
kalt,
að kraftárnir réna ef líkaminn svalt.
Hans glöggskygni byrgir e5 blekking.
Hann ljær okkur sólina, leggur til
régn,
og leiðir það kalda og heita.
\ or hagsæld er. als ekki hans mætti
um megn,
hans misunn er sivirkul harmkvæl-
um gegn,
en brauðið skal vinnan oss veita.
Hann vakir frá upphafi og vinnur
sitt starf,
það vottfesta himnesku tjöldin.
Þó minna sé heimilið maðurinn þarf
að muna sitt hlutverk, sinn guðs-
ríkis arf,
I og verðskulda hvíldina’ á kvöldin.
J Himnanna jofur oss jafnréttið gaf,
á jörðu skal hamingjan rikja.
' Samúðin geisla um himin og haf
1 hlýðin því valdi, sem lífið er af.
1 Úr veginum hindranir víkja.
1
Skilyrðin öll milli skýjanna sjást,
skygðu’ ekki á 1 jós fyrir öðrum.
Haldir þú brauði þá hungraðir þjást,
hlæji þig gullið, sem alþýðu brást?
Þú flýgur á blóðugum fjöðrum.
Lúinn og vegmóður lifs á stig
langferðamaður nú hvílir sig;
angur, þjáning og opin und,
alt er læknað í værum blund.
Sætt og vært nú sofa má,
sársauki allur horfinn frá.
Eftir öll lifsins andstreymin,
ó, hvað sú hvild er velkomin.
Róleg er værðin; runnið er skeið;
reynsluspor talin á erfiðri leið;
ójöfn oss finst, þá að er gætt,
úthlutun lífsins,—súrt og sætt.
Megum vér eigi mögla samt,
mannanna sjónin nær svo skamt;
eigi neitt mannlegt auga sér
einum hvað fyrir beztu er.
Með vinum hins látna eg vin mig tel,
víst eg hann-þekti lengi og vel;
mér er því ljúft að minoast hans,
mæta og góða kunningjans,
sem aldrei mér vitandi illsku hug
bar,
en ætíð í viðmóti glaður var
og lífsins í stormum á leiðveislu ör,
að létta’ öðrum byrði i hrakningsför.
Hann átti lengi um æfi svið
ágætan vininn sér við hlið,
sem ekki lét bugast, ótrautt vann,
og aldrei latti né tafði hann;
en erfiðar stundir umbar hljótt,
þá angraði þjáning marga nótt.
Hjúkraði hresti hrygga lund,
hann þar til festi síðasta blund.
Ilvað við er að striða þeir vita bezt,
sem verða að þola heilsubrest.
Að annast um búsins ótal störf,
á umhyggjusemi mest er þörf.
Hann óspart vann meðan entist f jör,
með elju og dug sín bætti kjör,
með duglegum sínum drengjum
tveim;
dafnaði myndar-bú hjá þeim.
Og hann var ætíð i huga hreinn;
hann brúkaði aldrei svik við neinn.
Myrkur aldrei i máli var,
mæltist oft vel til framkvæmdar,
hafði sterktrúað hugarþel.
Hann styrkti sina kirkju vel.
Víst er mér ljúft og víst mér finst
að verðuglega hans sé minst.
Með klökkum huga vér kveðjum
hann,
scm kunningja’ og mætan bygðar-
mann,
og gleymum ei þó að gráni hár
hvað gerðist öll þ^ssi f jörutíu ár.
Þótt ónóg oss finnist orðin tóm,
vér allir þökkum i sama róm
samfylgdina alla, og segjum hljótt:
Bof þú með Guði, sofðu rótt!
ó. B. Olson.
ZAM-BUK
Læknar fljótt.
BLÖÐRUR OG BRUNASÁR
Ekkert meðal eins haldgott
við slíkum meinum.
Ointment 50C
Medicinal Soap 250