Lögberg - 09.05.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. MAÍ, i935.
Heimkomni hermaðurinn
I>aS var öldung>is óþarft fyrir Jamie aS
krefjast nokkurra skýringa; hann vissi þegar
alt, sem aS unt var aS vita máli þessu viSvíkj-
andi; þaS þurfti ekki annaS en líta á Margréti
Cameron og lesa úr hinum djúpu rúnum, er
sorgin hafSi rist á andlit hennar; giftingar-
vottorSiS ha^Si líka sína sögu aS segja; á því
stóS hans eigiS nafn, ásamt nafni einkadótt-
ur Mrs. Cameron. — ÞaS var fariS aS birta
af degi, er býflugnavörSurinn varpaSi sér
niSur á rúmiS, án þess aS afklæSa sig, og féll
í svefn, sem þó var alt annað en vær. Hann
vaknaSi ekki fyr en hann heyrSi umgang í
eldhúsinu og glamur í imttum og pönnum,
]iar sem Margrét Cameron var aS búndirbúa
morg’anmatinn; hann þaut á fætur í hinum
mesta flýti og gekk á fund Margrétar; liún
rak upp stór augu, er henni varð litiS á hann.
“Jamie! HvaS er aS sjá þig maSur ? Þú
hefir auðsjáanlega hvorki afklætt þig nésofið
nokkuS, seim heitiS getur.”
“Rg fæ ekki betur séS en aS hiS sama
eigi heima um ]>ig, svaraði Jamie, og þess-
vegna finst mér þaS koma úr hörðustu att,
ef þú áfellist mig fyrir það sama og þú sjálf
ert sek um, ef um sekt væri að ræða. Þér ber
enginn réttur til þess að kveða upp dóm yfir
mér. ’ ’
“Eg hefi víst minn fulla rétt til þess að
láta skoðanir mínar í ljós á þann hátt, er mér
finst bezt eiga við. Eg get ekki sagt að eg
hafi í raunninni veriS veik einn einasta heilan
dag á æfi minni. Eg hefi ekkert það ör í
hjartastaS, er veita þurfi nærgætnislega um-
hyggju mánuð eftir mánuS, eða ár eftir ár.
Eg geymi ör mín og ógrónar undir þar sem
enginn að þeim kemst. Forréttindi mín eru
falinn í því að vera minn eiginn sárakeknir.”
“'TalaSu ekki svona, Margrét, sagði
Jamie; beiskja sem þessi, er í beinu ósam-
ræmi við skapgerð ]>ína. Okkur veitist jafn-
aðarlegast erfitt að gera okkur grein fyrir
því livers vegna eitt og annað snýst á annan
veg en ætlast var til í fyrstu. ViS vitum þó
þaS, að Guð er ennþá í himninum, og að hann
er miskunnsamur viS hvern þann, er til hans
leitar í auðmýkt hjartans; við vitum ]>að, að
við því liggur þung refsing að óhlýSnast boð-
orðum hans. En iþað o]inkennilegasta við
þetta er, að enginn einn getur svo brotið lög
hans, að aSrir líði ekki við það líka, eða taki
xit hegningu í einhverju formi; þó verður niS-
urstaðan oft og einatt sú, að þaS, sem olli
okkur hins bitrasta sársauka, hafði um það,
er kurl komu til grafar, í för meS sér hina
yfirgripsmestu gleði. Mér fanst um það
leyti, er eg kom af sjúkrahúsinu, sem þá væri
eg að byrja nýtt æfintýri, er aðeins við kæmi
mér sjálfum. Eg óx í augum sjálfs mín við
tilhugsunina um það, að standa á eigin fót-
um, öllum óháður og þurfa ekki að hlíta fyrir-
skipunum frá nokkrum lifandi manni. Nú
finst mér þaS engan veginn óhugsandi, að
guð hafi í vissum skilningi látið mig liggja
úti til ]»ess að eg gæti öðlast þakklátan skiln-
ing á því að eiga skýli vfir höfuSiS. Og hver
veit nema hann af vísdómi sínum hafi þurft
á mér að halda til þess að koma til liðs við
stúlku, er þannig var ástatt með að fokið
virtist í flest skjól!”
Margrét Cameron var að leggja á morg-
unverSarborSið; niður um kinnar hennar
féllu stór, krystallstær tár, er urðu Jamie til
ósegjanlegrar ánægju. Meðan lindir táranna
eru ekki með öllu uppausnar, má ávalt vænta
skynsamlegrar yfirvegunar og rökréttrar
niSurstöðu.
“Komi það, sem koma vill,” sagði Jamie.
“Nú adla eg að neyta morgunverSarins í
næði, en að honum lokjium legg eg tafarlaust
af stað í leit eftir Molly Cameron. Þú gætir
að sjálfsögðu gert mér margfalt hægra fyrir
meS leitina, ef þú létir mig vita um heimilis-
fang Molly.”
“HvaS er langt síðan þú fyrst kyntist
Molly ?” spurði Margrét Cameron. “Eg hefi
þekt hana svo að segja allan tímann, sem eg
hefi dvalið hér, þó eg vissi ekki fyr en í gær
hve skvld hiin er þér. ”
‘ ‘ ÞaS ætti ekkert að vera því til fyrirtöðu,
að eg gæti greitt eitthvað fyrir þér í þessu
efni,” svaraði Margrét Cameron. Eg get
hringt Molly upp í símann, sagt henni frá því
að þú hafir löngun til þess að hitta hana að
máli og spurt hana um það hvenær hún helzt
geti tekið á móti þér.”
“Mér þætti vænt um,” sagði Jamie, “ef
þú vrðir við þe.ssari bón minni, Margrét; því
fyr þess betra.”
AS loknum morgunverði, tók Jamie hitt
og þetta dót, er flytja þurfti yfir til Margrét-
ar; gerði hann þetta vafalaust meðfram af
því til þess að gera sér upp erindi að sjá
Donald litla; á hinn bóginn fékk hann tæpast
dulið það, að jafnvel enn annara væri honum
um það, að fá Margréti Cameron til þess að
hringja Molly upp sem allra fyrst. Margrét
hringdi aS minsta kosti þrisvar sinnum, eða
jafnvel oftar, án þess það bæri nokkurn árang-
ur. Það var steinhljóð hinum megin. Molly,
Cameron var ekki heima; um það varð ekki
vilst. Jamie varð fyrir bitrum vonbrigðum;
hann hraðaði för sinni heim. En í stað þess
að dýfa sér ofan í baðkerið, eins og hann í
fyrstu hafði ásett sér, gekk hann að gömlum
vana beint niður til strandarinnar, lagðist
fyrir í glóðheitum sandinum og svaf fram
undir liádegi. Á heimleiðinni kom hann við
hjá Margréti Cameron og skrifaði í minnis-
bók sína símanúmer Molly. Hann einsetti
sér að láta ekki undan fyr en yfir lyki, þó
hann yrði að síma hvað ofan í annað, dag
eftir dag. Eftir aS liann liafði hringt nokkr-
um sinnum árangurslaust, fór hann að taka
til öll sín beztu föt og viðra þau; ekki einungis
þau föt, sem hann hafði sjálfur keypt, heldur
jafnframt þau, sem býflugnameistarinn sál-
ugi hafSi gefið honum; leitaði hann um stund
í dóti .sínu, þar til hann fann fallegustu silki-
skyrtuna og. skrautlegasta hálsbindið ; loks
breiddi hann út gráu sparibuxurnar og yfir-
frakkann; þarna voru jafnframt til taks fall-
egir, tinnudökkir gljáleðurskór. Nú skyldi
ekkert til sparað. Einu sinni á æfinni skyldi
hann })ó líta út eins og maður; vera þannig
til fara, að ekki yrði út á sett. Jamie stóð
snöggklæddur í dyrunum og handlék hálsbindi
það, er hann hafði ákveðið í huga sínum að
bezt muni svara til sparibúningsins, er hann
heyrSi að rjálað var við vírnetið á útidyra-
hurðinni og einhverja mannveru hálf-hvísla
í tón, er hann greinilega kannaSist við: “Bý-
vörður, ertu hérna?”
Jamie þaut inn í svefnherbergið, þaðan
rakleitt fram í dagstofuna, og stóð augliti til
auglitis við Molly Cameron. Hann varð svo
höggdofa, að svo að segja hvert einasta orð
dó á vörum hans; honum fanst hann sjá í aug-
um hennar blik, er hann hafði vonast eftir og
þráð, þó vel mætti vera að slíkt væri einungis
innbyrling. Molly Cameron var klædd í stutt-
buxur; hár hennar flaksaðist í bylgjum, en
djúpmyrkur roði braust fram í kinnum henn-
ar. Skyldi hún vera reið ?
Nei! ÞaS var öðru nær en hún væri reiS;
Jamie meira að segja dulist ekki að henni
lék bros um varir, er hún bar fram eftir-
greinda spumingu: “Jamie MacFarlane!
StendurSu enn í Iþeirri meiningu, að eg sé
lygari?”
Jamie rétti fram báðar hendur. ‘‘ Storm-
gyðja! Drotning drauma minna! Eg hefi alt
af verið sannfærður um að þú værir aðdáan-
legasta stúlkan í veröldinni. Eg átti ávalt
örðugt með að átta mig á að þú leitaðir ásjár
minna þín vegna sjálfrar; nú veit eg að þú
gerðir það ekki; hugrekki þitt er óviðjafn-
anlegt; fórnfýsi þín óviðjafnanleg. Eg fyrir.
verS mig fyrir heygulsskap minn í gær og bið
innilegVar fyrirgefnjíngar', Molly! GeturlSu
fyrirgefið mér, eða viltu fyrirgefa mér?”
MeS tilliti til þess, er skeð hefir, er til-
gangslaust fyrir mig að leyna nokkru lengur.
“Eg ætlaði aS- leika á þig, og eg gerði þaS.
Rg hafði einsett mér að láta þig lifa og deyja
í þeirri trú, að það væri eg sjálf og engin önn-
ur, sem þú hjálpaðir. Nú játa eg þaS hrein-
skilnislega að það var vegna Lolly, og þá ekki
hvað sízt vegna föSursystur minnar, er Dan
og eg skuldum svo mikið, að eg greip til þessa
örþrifaráðs, sem óhjákvæmilegt var að baka
myndi þér þungrar áhyggju. Brosið, sem
leikið liafSi Molly um varir, var horfið. I
augum hennar speglaðist hljóðlát alvara.
Fréttaritarinn sem gerði sjálfan
sig að konungi
Eftir Richard Harding Davis
(Sv. 0. þýddi)
“SegSu fólkinu að taka saman dótiS sitt
og flýja út í skógana og til fjallanna. Segðu
Ollypybus aÖ eg ætli að laga þetta alt sam-
an,” sagði Gordon. “Eg veit nú ekki al-
mennilega enn þá, hvernig eg fer að því, en
eg ætla að gera það. Og svo kemur þú eins
fljótt og þú getur á eftir mér niður að síma-
stöðinni; eg má til að láta blaðiS vita um
þetta strax.”
Klukkan var orðin þrjú þegar þessi ná-
ungi í Octavia loksins gegndi köllun Sted-
mans. Þá símaði hann frásögn Gordons, og
lokaði svo öllu áður en Octavia-maðurinn
hafði tíma til að spyrja nánar um þessa at-
burði. Gordon skýrði frá á þessa leiÖ:
“Opeki 22. júní, 19—
Klukkan sjö í morgun kom kafteinninn
og aðrir yfirmenn af þýzka herskipinu “Keis-
arinn, og framkvæmdu alla nauösynlega viS-
liöfn að innlima þessa eyju inn í hið þýzka
ríki. Bygðu þeir rétt sinn á samningi, er þeir
höfðu gert við foringja flökkulýðs er hefst
við hér í fjöllunum og kallaðir eru fjallabú-
ar. Ollvpybus, hinn núlifandi keisari á Op-
eki, sendi í samráði við foringja fjallabúa á
fund Talemans konungs, öðru nafni Vernd-
arinn, og bað hann ásjár. Hann brá strax
við og tók niÖur hið þýzka fagg og dró Banda-
ríkja fánann á stöng, sem heilsað var með
byssu skoti. Þessu skoti, sem tekið var sem
uppreisn gegn 'þýzka keisaranum, var svarað
frá skipinu með byssukúlum, sem alveg ger-
eyðilögðu allar hervamir á eynni, tættu nið-
ur BandaríkjaflaggiS og eyðilögðu hús lands-
manna—”
‘.‘Það var aðeins ein brass-fallbyssa og
tveir kofar, ” var útásetning Stedmans.
“Það voru allar hervarnirnar, er ekki
réttf” spurði Gordon, “og tveir eru fleir-
tala. Eg sagði hús landsmanna; eg gat ekki
sagt tveir hús fólksins, það sérðu sjálfur. Þú
sendir það, sem eg segi þér. Þú ert ekki núna
Bandaríkja-konsúll; þú ert bara illa launað-
ur símaþjónn hjá bláfátæku félagi, og gerir
það sem eg skipa. Ameríkumennirnir, sem
hér búa, hafa flutt inn í konsúlshúsin—það
erum við, útskýrSi Gordon—en E'nglendingar
liafa flúið til skóganna—það eru þeir Brad-
leys. —Talleman konungur—það er eg—seg-
ist ætla að striða á móti innlimuninni. Her
Opekinga er undir stjórn kafteins Thomas
Bradley—ef held að eg megi rétt eins vel gera
hann að hershöfSingja—undir stjórn Tliomas
Bradley hershöfðingja, úr enska hernum.
Bandáríkja-konsúllinn segir — nú, hvað
segirðu þá, Stedman? GerSu svo vel og flýttu
þér! SegSu eitthvað gott og krassandi. ”
“Þú gerir mig alveg ruglaðan,” sagði
Stedman aumingjalega. “Hvað er eg núna,#
símaþjónn eða konsúll?”
“Konsúll, auðvitað. SegSu eitthvað um
föðurlandsást og bvemig þú ætlir að vernda
réttindi þjóðar þinnar, o. s. frv.” Gordon
nagáSi endann á ritblýi sínu óþolinmóðlega,
og beið.
“Eg segi ekkert því um líkt, Gordon,”
sagði Stedman, eftir langa mæðu; “þú ert
að koma mér í einhver voða vandræði og þér
líka. Eg segi ekki eitt einasta orð.”
“B'andaríkja konsúllinn,” las Gordon,
um leið og ritblý lians þaut eins og ekling um
blaSið, er hann var að skrifa á, “neitar að
láta nokkuð frá sér á prenti þar til liann hefir
heyrt frá stjórninni í Washington; en eftir
því sem eg hefi hlerað úr konsúlatinu, er hann
eindregiS með framkvæmdum Tallemans kon-
ungs. Fréttaritari ySar er nýkominn af
fundi konungs, og bað konungur hann að skila
til hinnar amerísku þjóðar, að eins lengi og
hann væri konungur á eynni og hefði nokkur
völd, mundi rétti Monroe-samninganna gætt
í ríki hans. — Eg hugsa að þetta sé nóg til
að byrja með,” sagði Gordon, eftir nokkra
umhugsun. “Sendu þetta nii strax og lokaðu
svo af, svo þessi náungi þarna í Octavia hafi
ekki tíma til að spyrja að einu eða heimta
frekari skýringar. Sjálfur ætla eg að fara
og flýta fyrir framkvæmdum.”
Gordon fann báða konungana sitjandi
hvorn viS annars hlið, horfandi með hrygð-
arsvip og angistarfullum augum á allan }>ann
rugling, sem orðið hefði á högum þeirra í einu
vetfangi. Alt var á tjá og tundri, menn og
farangur þeirra. Allir, nema þeir, voru önn-
um kafnir að tína saman pjönkur sínar og
koma þeim fyrir á vagnskrífli, er dreginn var
af uxapari, og fara átti með alt draslið til
fjalla. Gordon gekk um meðal fólksins rétt-
andi hér og þar hjálparhönd til eins og ann-
ars, eftir því sem hann gat og hafSi vit á, en
um leið njótandi þess unaðar, sem því fylgir,
að vera öllum æðri og öllum meiri, og þar ofan
í kaupið, að vera tignaÖur og ávarpaður sem
einvaldsdrottinn af öllum landslýð. Þegar
Stedman hafði lokað símastöðinni kom hann
til móts við Gordon, sem þegar hafSi verkefni
fyrir hendi handa honum. Hann sendi liann
á fund Messemvah og sagði honum aS skipa
fjallaforingjanum að senda þrjá sína fót-
hvötustu menn upp á einn f jallstoppinn til að
grenslast um hvar Þjóðverjar væru aS lenda
mönnum sínum á eynni.
‘ ‘ Þetta er alveg sérstak tækifæri til aS fá
efni í áhrifamikla sögu,” sagði Gordon.
Öll þe&si uppþot, hvert eftir annað, og nú,
aS sjá allan þennan gauragang í fólkinu, er
það er að flýja frá heimilum sínum, sumt til
fjalla, en sumt út í skógana fyrir hræðslu og
ótta sakir fyrir yfirgangi ÞjóSverja, er alveg
dásamlegt. Þetta minnir svo áþreifanlega á
frásögnina um íbúana í Brussel, er þeir voru
að hópast út úr bænum fyrir bardagann við
Waterloo. Og ef það er ekki merkileg sjón
að sjá fólkið þarna þjappað saman við fjalls-
ræturnar, þá veit eg ekki hvað merkilegt skal
kallast. Eg hefi aldrei haft annað eins tæki-
færi á æfi minni og mun aldrei fá.”
Klukkan sex var orðið dimt., en enginn
hinna þriggja sendimanna hafði enn komið til
baka. Gordon gekk óþreyjufullur upp og
niður hina auðu konungsflöt, horfandi í allar
áttir í hinum kringlótta sjóndeildarhring,
eftir því herskipinu, æðandi landher eða
sendimönnum, en ekkert sást—bara myrkriÖ.
Svo leið nóttin og alt var með kyrrum kjör-
um—ekkert skip, engin her og engin sendi-
maður. órói Gordons var orðinn svo mikill
að hann eirði hvergi, og að lokum lagði liann
á stað þangað sem fólkið hafSi komiS sér fyr-
ir. Hann gekk miðja vegu upp í fjallslilíð-
ina og skygndist um, en eklcert sást, alt var
auðn og tóm; er liann ko mtil baka var liann
niðurlútur og vonsvikinn.
“Ef ekkert skeður fyrir klukkan þrjú,”
sagði hann við Stedman, “verða skeytin okk-
ar í dag aðeins að vera um hlutina svona yfir
höfuð, og svo bæti eg við löngu samtali sem
eg átti við Tellaman konung.”
Og ekkert kom fyrir. Ollypybus og
Messenwah fóru að anda léttara; þeir trúðu
því, aS hinum nýja konungi hefSi tekist að
hræða Þjóðverja svo, að þeir kæmu aldrei
aftur. Konungur aftur á móti dró talsvert úr
þessari fulhússu með því að segja þeim, að
óvinirnir mundu án efa hafa lent mönnum
sínum einliversstaSar á eynni, fundið sendi-
mennina og drepiS þá, og væru nú á harða-
hlaupum í áttina til þeirra.
“Jæja, Stedman,” sagði Gordon rólega
og talsvert ánægjulega, um leið og þeir sett-
ust niður í sínmstöSinni klukkan þrjú; opnaðu
nú upp og komstu eftir hvernig okkur hefir
tekist.”
AndlitiS á Stedman varS eitt langt sorg-
armerki, er hann fékk svar við sinni fyrstu
kveðju í símann.
“Hvað segir hann'?” spurði Gordon
mynduglega.
“Hann hefir bara bölvað ennþá,” svar-
aSi Stedman.
“Hverju er liann að blóta?”
“Hann vill fá að vita, því eg hafi lilaupiS
frá símanum í gær. Hann segist hafa verið
að kalla á mig í síðustu tuttugu og fjóra tím-
ana—alt af síÖan klukkan þrjú í gær, að eg
sendi honum fréttirnar. Aðalskrifstofa fé-
lagsins er f júkandi reið og hótar að reka mig.
Þeir gera þaS nú samt ekki,” sagSi hann í
hughreystandi róm, “því þeir ha.fa ekki borg-
að mér kaupiÖ fyrir síðustu átta mánuðina.
Hann segir—húrra! Þetta líkar þér, Gor-
don—hann segir aS yfir tvö hundruð beiSnir
um fréttir hafi rignt inn frá blöðum um allan
heim. Þitt blað fær fyrst að flytja fréttirnar.
Hann segir að aðalskrifstofan okkar í San
Francisco sé troðfull af fréttariturum, og að
símskeytin hrúgist inn þangað, og þeir hafa
verið að skamma hann fyrir að svara ekki, og
hann segir að eg sé helvítis asni. Hann vill
fá eins mikið og þú getur sent, og hann vill
fá nákvæmlega sagt frá öllu. Ilann segir að
öll blöð, sem fréttirnar flytji verði að prenta
fyrir ofan hverja grein: “MeStekið gegnum
Yokohama símafélagið,” og aS þetta auglýsi
félagið, og að hlutir þess fljúgi upp—þeir
stigu um fimtán punkta á markaðinu í San
P’lrancisco í dag, og forsetinn og aðrir em-
bættismenn eru að kaupa—”
‘ ‘ Þegiðu! Eg vil ekki heyra eitt orð
meira um þetta úrþvættis félag,” greip Gor-
don fram í ónotalega, og gekk fram og aftur
um gólfið í mikilli geðshræring. “HvaS á eg
að gera? ÞaS er sem eg þarf og vil vita. Nú
hefi eg alla veröldina á afturfótunum að
biðja mig um fréttir, og á hnjánum biðja þeir
um fréttir, og eg hefi heilan sæsíma í minni
þjónustu, er eini maðurinn hér á staðnum, en
hefi ekkert að segja. Mér skyldi líka að vita
hvað lengi þessi þýzki þöngulhaus ætlar sér
að bíða áður en hann byrjar að skjóta á þorp-
ið og drepa fólkið. Hann hefir komið mér í
andskotans klípu sá bölvaður asni.”
“Hér er skeyti til þín, Gordon,” sagSi
Stedman ósköp mannalega. “ Albert Gordon,
fréttaritari,” las hann: “Findu Bandaríkja-
konsúlinn. Fyrsta sending ágæt. UrSum á
undan öllum. Getum prentaS alt sem þú
sendir. Sendu nöfn þeirra útlendinga, sem
drepnir voru í hinu mikla blóðbaði, og eitt-
hvað nánar um hvernig konungshöllin var
sprengd í loft upp.—Dodge.”
Andlitið á Gordon hafði, meÖan ]>etta var
lesið hægt fyrir hann, breyst frá sjálfsþótta í
eitt stórt spurningarmerki með upphrópun
fyrir aftan.
“Hvað meinar hann með að segja: út-
lendinga, sem drepnir voru í hinu mikla blóð-
baSi og að konungshöllin liafi verið sprengd
í loft upp?” spurði Stedman og liorfði aftur
fyrir sig mjög alvörugefinn á Gordon.
“Hver er þessi Dodge?”
“ Dodge er nætur-ritstjórinn, ” sagði
Gordon órólegur. “Þeir hafa lesið skeyti
mitt skakt. Þú sendir bara það, sem eg sagði
þér, gerðurðu ekki?” spurði hann.
“Auðvitað gerði eg það,” sagði Sted-
man sannfærandi.
‘ ‘ Eg sagði ekkert um blóðbað, gerði eg ? ”
spurði Gordon. “E!g vona að þeir hafi ekki
verið að bæta við það, sem eg sagði, og látið
mig svo hafa sagt það. Hvað á eg að gera?
Þetta er að verða óþolandi. Eg líklega verð
að fara og stúta nokkrum sjálfur. Því í
fjandanum kemur ekki þessi þýzki kafteinn
og gerir eitthvað! Hvaða stríðshetja heldur
hann annars að hann sé? Hann mundi ekki
þora að skjóta í torfu af meinlausum hnýs-
um. Hann er ekki—”