Lögberg - 04.07.1935, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. JÚLÍ, 1935.
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTIIWORTH
Hann þrýsti hönd hennar, og slepti henni.
“Eg þarf engan umhugsuhartíma, því
svar mitt verður það sama í dag, á morgun
og alla daga,’’ sagði hún í lágum og ákveðn-
um málróm, hún leit til jaíðar og djúpum
roða brá yfir kinnar hennar, þegar hún rétti
honum hendina sem innsigli ákvörðunar sinn-
ar, um að hún helgaði honum ást sína meðan
hún lifði. Hann þrýsti hönd hennar innilega
að brjósti sér, og sór við alt, sem heilagt er,
að elska hana og annast, sem sitt eigið líf,
meðan nokkur blóðdropi hrærðist í æðum sér.
—“Leiddu mig inn til föðurbróður míns,”
sagði Edith, “og segðu honum að við liöfum
heitið hvort öðru eiginorði. Hann krafðist
að eg tæki skjóta ákvörðun, og nú hefi eg á-
kveðið að hafna hans boði, í eitt skifti fyrir
öll.” Miehael tók Bdith við hönd sér og leiddi
hana inn í forstofuna, þar sem gamli sjóliðs-
foringinn æddi fram og aftur í ofsafenginni
geðshræringu, og steig svo þungt niður, að
það hrykti og brakaði í gólfinu, eins og það
mundi brotna við hvert spor er hann steig.
Michael gekk hægt og stillilega til hans, og
leiddi Edith við liönd sér, og sagði honum,
ofurrólega, og glaðlega, og þau væru trú-
lofuð.
“IIu! Svo þáð á þá að heita afgert, eða
er ekki svo að skilja!”
“Já, herra minn,” sagði Michael og
hneigði sig.
“Jæja þá, eg vona að þið verðið eins
hamingjusöm og þið verðskuldið! Og hvenær
á svo þetta að ske?”
“Hvað, herra minn,” spurði Miohael.
“Auðvitað giftingin!”
“Hverju á eg að svara honum upp á það,
elskan mín,” hvíslaði Michael í eyra Edith.
“Hegar föðurbróður mínu'm þóknast,”
sagði hún.
“Föðurbróður þínum þóknast ekkert í
því máli og vill ekkert skifta sér af því, nema
að því sé lokið af eins fljótt og mögulegt er,”
hreytti hann út úr sér í vonzku- “Getur ekki
brúðarefnið ákveðið daginn vöflulaust!”
“Taktu til einhvern vissan dag,” elsku
Edith.
“Jæja, ef ætla þá að taka til nýársdag-
inn,” sagði Edith hikandi.
“Hvað, ekki fyr en eftir sex mánuði?
Nei, það er ékki meiningin að þið verðið hér
svo lengi ógift,” sagði sjóliðsforinginn.
“Það er of langur tími, elskan mín,”
hvíslaði Michael.
“Það er bezt þið giftið ykkur í næstu
viku,” sagði sjóliðsforinginn með skipandi
röddu. “Til hvers er að bíða! Þriðjudagar
og fimtudagar eru giftingardagar, held eg að
sé, veljið annan hvom daginn.”
“Þriðjudaginn, þá, ” sagði Micliael.
“ Fimtudaginn, ” hvíslaði Edith.
‘ ‘ Hvert í h ef þið getið ekki kom-
ið ykkur saman um daginn, þá skal eg tiltaka
hann fyrih ykkur,” hrópaði gamli Nick, og
skálmaði yfir forstofugólfið og kallaði há-
stöfum: “Hen gamla! Hen gamla! Það verð-
ur sett hnappheldan á þessa bjána á sunnu-
daginn! Komdu með pípuna mína.” Að svo
mæltu hvarf hann inn í setustofu sína og lok-
aði hurðinni harkalega á eftir sér.
Hin aldraða og göfuglynda Henrietta
kom inn til þeirra, þar sem þau stóðu eins og
steini lostin, eftir hamaganginn í karlinum;
hún tók innilega í hönd liðsforingjans og
sagði að hann fengi góða konu, og að hún
óskáði þeim allrar blessunar og hamingju í
hjónabandinu; hún faðmaði Edith að brjósti
sér og kysti hana innilega, en sagði ekkert.
Þar sem nú var föstudagskvöld var mjög
lítill tími til að búa nokkuð undir giftinguna,
s‘em átti að fara fram næsta sunnudag, en
Henrietta ásetti sér að gera alt sem hún
mögulega gæti, til þess að gera ungu brúð-
hjónunum giftingardaginn þeirra eins á-
nægjulegan og hátíðlegan og mögulegt væri,
undir kringumstæðunum. Hún bauð vinum
sínum og kunningjum til miðdegisverðar og
dansskemtunar næsta sunnudag, á lieimili
sínu, í tilefni af giftingu Edith. Ilún sendi
boð til nánustu vina sinna og ættingja, að
fylgja brúðhjónunum til kirkjunnar, til þess
að sýna þeim velvild sína og hluttekningu, og
heiðra giftingu þeirra með nærveru sinni.
Sunnudagurinn rann upp sólríkur og
fagur. Giftingin átti að fara fram í Biskupa-
kirkjunni í Charlotte höllinni.
Ung stúlka úr nágrenninu var fengin til
að vera brúðmey, og Cloudesley Mornington
var brúðguma-sveinn- Brúðfvlgdin lagði af
stað til kirkjunnar í tveim vögnum. Sjóliðs
foringinn og frú hans voru sér í litlum vagni,
skamt á eftir hiíium. Brúðfylgdin var snemma
komin til kirkjunnar og giftingin fór fram
áður en morgun-guðsþjónusta byrjaði. Þegar
giftingunni var lokið og brúðhjónin og gift-
ingarvottarnir höfðuskrifað nöfn sín í kirkju-
bókina og allir höfðu óskað brúðhjónunum
til lukku og blessunar, fóru allir að búa sig á
stað og fara upp í vagnana. Áður en sjóliðs-
foringi Waugh fór upp í vagn sinn, snéri
hann sér að vagninum, s>em nýgiftu hjónin
voru komin upp í, og brúðmeyjan og brúð-
gumasveinninn voru að fara upp í.
“Bíðið þið við, ykkur liggur ekkert á upp
í vagninn, ” sagði gamli maðurinn við ‘brúð-
armeyjuna og brúðgumasveininn. “Eg þarf
að tala við herra Shields og konuna hans.”
Edith laut lítilsháttar áfram, til að heyra
hvað gamli maðurinn vildi segja.
“Bg er þér ekkert reiður, Edith, en eftir
það sem nú er skeð, vil eg ekki sjá þig á
Luckenough framar. Yertu sæl!” Því næst
snéri hann sér að Shields og sagði: ‘ ‘ Eg læt
senda farangur yðar og konunnar yðar á
hótelið hérna. ” Að svo mæltu gekk hann
burtu frá þeim.
Cloudesley ætlaði að keyra hestana á
stað, en Edith bað hann bíða við um stund.
Gamli Nick lét sér lítið segjast við bænir frú
Waugh, sem gerði sitt ítrasta til þess að fá
liann til þess að taka aftur hið miskunnar-
lausa bann, að Edith mætti ekki framar láta
sjá sig á Luckenough- Hann var ófáanlegur
til þess að gera nokkra breytingu á þessari
ráðstöfun sinni, og sagði: “Þeir, sem vilja
vera eftir hjá þessum nýgiftu hjónum, geta
verið það mín vegna, en þeir, sem vilja fylgja
mér og fara heim, komi strax. ” Frú Waugh,
Cloudesley og brúðarmeyjan urðu eftir hjá
ungu hjónunum. Sjóliðsforinginn fór upp í
vagn sinn og ók í burt.
Brúðhjónin og þeir, sem þeim fylgdu,
héldu því næst til gistihússins. Frú Waugh
hughreysti og huggaði Edith, og sagðist
skyldi vera hjá henni eins lengi og hún væri
í nágrenni við sig. Henrietta fór ætíð sínu
fram, hvað svo sem hinn ofstopafulli maður
hennar sagði. Cloudesley og brúðarmeyjan
gerðu einnig þá yfirlýsingu, að þau skyldu
vera með ungu hjónunum, eins lengi og þau
dveldu þar.
Fáum dögum síðar afréðu ungu hjónin
að taka sér far með skipi, sem sigldi frá
Benedict til Baltimore, og kvöddu þessa fáu
en einlægu vini, sem óskuðu þeim allra farar-
lieilla og blessunar. Þau ætiuðu til Toronto
í Canada, þar sem herdeild liins unga liðs-
foringja hafði aðsetur sitt.
3. Kapítuli.
Fáeinar mílur frá höfuðbólinu Lucken-
ougli, uppi á hárri hæð, skamt frá sjónum,
stóð húsið “Old Fields.” Þessi eign lá nú
undir höfuðbóiið Luckenough, og bjó þar,
þegar þessi saga gerðist, íátæk frændkona
sjóiiðsíoringja Waugh, Mary L’Oiseau að
nafni; hún hafði verið gift frönskum manni,
en var nú ekkja. Frú L ’Oiseau átti eitt barn,
stúlku, sem hét Jaquelina, átta eða níu ára
gamla.
Sjóliðsforingi Waugh hafði lofað þeim
að vera í húsinu, og gefið þeim leyfi til að
rækta léiegan landbiett í kringum það, til þess
að lifa af; þetta var öll sú hjálp, sem hann
þóttist geta veitt þessari fátæku frændkonu
sinni; og eins og hann var vanur að segja,
alt það, sem hún gæti með nokkurri sanngirni
vænst af sér, sem heíði í svo mörg horn að
líta.
Þetta ár hafði grasið og maísinn skræln-
að upp og garðávextir dáið út, fyrir langvar-
andi þurka og ofsahita, á þessum grýtta land-
bletti, sem frú L’Oiseau hafði til afnota;
kýrnar hennar urðu steingeldar fyrir fóður-
skort og vatnsleysi.
Það var brennandi heitur morgun síðast
í ágústmánuði, að þær mæðgur frú L’Oiseau
og dóttir hennar sátu að sínum fátæþlega
morgunverði. Þvulíkur morgunverður! A
greniviðar borðgarmi, sem enginn dúkur var
á, höfðu þær aðeins lélegasta teið, sem til var
í kaupstaðnum, með ögn af púðursykri, og
glóðarbökuðu maís-flatbrauði og ögn af
smjöri; það var alt, sem þær höfðu, engin
önnur matartegund til í húsinu. Húsgögnin
voru að sínu leyti samsvarandi. Gólfið þakið
hvítum sandi, ein gömul kommóða með litlum
spegli, fataskápur úr óhefluðum greniborð-
um, öðrum rnegin við eldstæðið, en hinum
megin matargeymslu skápur úr sama efni;
fáeinir eintrjánings stólar, robkur, snældu-
stóll og hesputré; þetta voru öll húsgögnin
inni í kofanum.
Frú L’Oiseau var í ákafa að lesa sendi-
bréf, sem barst benni um morguninn, og var á
þessa leið:
“Kæra Mary! Mér finst eins og eg hafi
ekki hugsað eins vel um þig, eins og eg hefði
átt að gera, en sannleikurinn er sá, að hönd
mín er of stutt til að ná frá Liuckenough til
Old Field. Sv'o hálf leiðist okkur, bæði mér j
og Hen gömlu, síðan Bdith, vanþakklætis-
rófan sú arna, fór; við biðjum þig að koma
og taka litlu Joko með þér, og vera hjá okkur
eins lengi og við lifum,—en hvað skeður eftir
það, ræðst til um síðar. Ef þú getur verið til-
búin, skal eg senda eftir þér á sunnudaginn.
föðurbróðir þinn
Nick. ’ ’
Þegar frú L’Oiseau hafði lokið við að
lesa bréfið, lagði liún það á borðið hjá sér,
sat um stund hugsi og gerði ýmist að hún
hvítnaði upp eins og mundi líða yfir hana, eða
roða brá yfir andlit hennar. Loksins eins og
raknaði hún við, og kallaði á Jacqueline dótt-
ur sína,—ærslabelginn sinn—eins og mamma
hennar kallaði hana, sökum kæti hennar og
glaðværðar- — Eg ætla að kynna lesaranum
þær mæðgur ofurlítið. Móðirin var föl í
andliti, með svart hár og tindrandi svört
augu, sem þó báru vott um að langvarandi fá-
tækt og bágindi höfðu daprað hinn skæra
fjöreld þeirra og máð rósirnar af kinnum
hennar.
Jaqueline var fremur lítil og grönn eftir
aldri, hún var níu ára að aldri, er hér var
komið sögunni. Hún var björt yfirlitum, blá-
eygð, með ljósgult hár, sem liðaðist í fagra
lökka; ennið var hátt og svolítið kúpt, kinn-
arnar rjóðar og fagrar með tveim litlum spé-
koppum, nefið ‘beint en fremur stutt og lítið
eitt hærra að framan; efri vörin lítið eitt
bogadregin og þykkri en neðri vörin. Allur
svipur hennar og andlitslag bar vott um tak-
markalaust fjör og gláðværð, og jafnvel
gletni, ef ekki reglulega hrekkja-tilhneiging,
sem stundum sýndist hoppa upp í fjörugu
bláu augunum hennar.
“Jæja, Jacqueline mín,” sagði frú
L’Oiseau, “nú verður þú að leggja niður öll
lirekkjapör þín og stríðni, svo föðurbróðir
þinn verði þeirra ekki var; hann er bæði sér-
vitur og dutlungafullur. ”
“Það er eg líka! Alveg eins dutlunga-
full! Eig skal svei mér gera honum skráveif-
ur,” sagði Jacqueline litla.
“Hamingjan hjálpi mér! Hvar hefirðu
lært þetta voðalega orðbragð, barn? Hvað
meinar þú með að segja að þú skulir beita
hann brögðum eða að þú ætlir að standa uppi
í hárinu á honum?” sagði móðir hennar mjög
óttaslegin.
“Eg meina að liann skuli fá að stinga
nefinu í skarnið. Eg skal ónáða hann og
angra, eg skal stíga á líkþornin á tánum á hon-
um; eg skal gera hann svo reiðan áð hann
sjái ekki niður fyrir fæturna á sér og reki
sig á alt, sem fyrir verður, og roti sig!
Hversvegna rak liann Edith í burtu, sem var
okkur alt af svo góð ? Hann skal fá að kenna
á því; eg skal, ef eg lifi, jafna sakirnar við
hann! Edith var okkar verndarengill, og
liann hrakti hana saklausa í burtu. Hvers
vegna gerði hann það?”
Frú L’Oiseau svaraði þessum ofsa telp-
unnar, og varð mjög áhyggjufull um livað
hún mundi taka til bragðs.
‘ ‘ Föðurbróðir þinn gaf Bdith tækifæri til
að velja á milli þess manns, sem hann hafði
kosið lianda henni og gefa henni allar eignir
sínar, og taka við búgarðinum strax; útlend-
ing, sem hann leit á sem óvin sinn, og vildi
hvorki heyra né sjá- Edith kaus útlending-
inn; svo föðurbróðir þinn hafði fullan rétt
til að gera það, sem hann gerði. ” “ Nei, liann
hafði engan rétt til að reka Edith í ‘burtu, eg
skal—”
“Sussu ! sussu! Jacqueline! Láttu engan
heyra þessa vitleysi til þín. Þetta er líklega
afleiðingin af því að eg hefi leyft þér að fara
niður að sjónum til að horfa á fiskibátana
þegar þeir hafa verið að koma að; þú sýnist
hafa ldustað og tekið eftir og lært þetta
ruddalega sjómannatal, og hafa gaman af að
brúka sem mest ljótustu orðin, sem þú hefir
heyrt til þeirra.”
Bins og til var tekið í bréfinu kom maður
með hesta og vagn, næsta laugardag, frá
Luckenough, til að sækja þær mæðgur.
Þegar þær komu til Luckenough, tók
gamli sjóliðsforinginn mjög vingjarnlega á
móti þeim, og Henrietta faðmáði þær að sér
og sagði þær velkomnar og fylgdi þeim inn í
vel uppbúið herbergi, sem hún sagði að ætti
að vera framvegis þeirra sérstaka heimili í
húsinu.
T>etta var ekki það herbergi, sem Edith
liafði verið í. Frú Waugh hafði lokað ]>ví,
]>egar Edith fór, og gætti þess, sem helgrar
minningar um sína ástkæru Edith.
Koma þeirra mæðgnanna að Luckenough
hafði það í för með sér, að gamli sjóliðsfor-
inginn hélt sér nokkuð í skefjum fvrst í stað.
Hann hugsaði að hann skvkli ekki vera eins
fljótfær eins og ])egar hann í augnabliks-
hrifningu gerði Edith að einkaerfingja sín-
um. Nú ætlaði hann að taka sér langan tíma
til umhugsunar og ekki hrapa að neinu.
Waugh sjóliðsforingi var þó fvllilega ákveð-
inn í því, að hans vilji, hver svo sem hann
yrði, skyldi hafa sinn framgang; hann var
■ekki upp á það kominn að láta aðra segja sér
fyrir, livað hann ætti að gera ; að minsta kosti
hér eftir skyldi hann einn ráða,. Honum fanst
sem hann hefði öll heimílisráðin í sinni hendi,
og hann ætlaði ekki að sleppa. af þeim- Hann
leit s\ro á að hann hefði tekið Jacqueline litlu
])að unga á heimili sitt, að hún hefði þó áreið-
anlega ekki búið sér til einhverjar vitleysis
grillur um nein ástamál og hann ætlaði að ala
hana upp og menta, til þess að hún gæti orðið
boðleg kona fvrir Grimshaw vin hans.
6. Kapítuli. i
1 febrúarmánuði gerði harðindi mikil og
snjóalög djúp, svo vegir gerðust ófærir, sam-
göngur teptust og fólkið á Luckenough var
einangrað og slitið úr sambandi við umhverf-
ið. Eii það bar þó svo við, einn þessara
“fimbuldaga” eins og sjóliðsforinginn kall-
aði það, að sendimaður frá Benedict kom til
Luckenougb, með bréf til frú Waugh, sem
hann kvaðst ekki aflienda neinum nema henni
sjálfri. Honum var fylgt inn til frú Waugh,
sem liann afhenti bréfið í hennar hendur. Frú
Waugh tók við bréfinu, skoðaði það
forvitnislega í krók og kring. Utanáskriftin
var kvenhönd, sem hún kannaðist ekki við að
hafa séð áður. Loksins opnáði hún bréfið,
og leit á undirskriftina, sem var—Marian
Mayfield. Hún kannaðist ekkert við nafnið;
mintist alls ekki að hafa lieyrt ]>að fyr. Hún
eyddi engum tíma frekar til að brjóta heil-
ann um það hver bréfritarinn væri, en las
bréfið yfir hægt og rólega. Meðan hún var
að lesa, gerði hún ýmist að hvítna upp eða
Iiún varð sem blóð í framan; geðshræringin
varð svo mikil, að nærri lá að hún félli í
ómegin; hún hringdi á þjónustustúlkuna sína
og bað hana að færa sér kalt vatn, sem hún
drakk með æsingarkendri áfergju. Þegar
hún hafði kælt blóðið og kom til sjálfrar sín,
stakk hún bréfinu í barm sér, skipaði að söðla
hestinn sinn strax og beiddi að færa sér án
tafar vetrar-ferðaföt sín- Eftir tveggja og
hálfs klukkutíma ferð í ófærð í liríðarbyl,
kom hún til þorpsins, og hélt tafarlaust til
gistihússins. Hótelhaldarinn kom á móti
henni og fagnaði mjög komu hennar. Hún
beiddi hótelhaldarann að koma sér sem fyrst
á fund ungrar stúlku, sem væri nýkomin í
hótelið einhversstaðar langt að. Vertinn
hneigði sig fyrir hinni göfugu konu og fylgdi
henni að litlu herbergi, sem var “prívat”
setustofa hótel-fjölskyldunnar; hann opnaði
hurðina með mestu hægð fyrir frú Waugh,
hneigði sig fyrir henni, lokaði hurðinni og
fór burtu.
Frú Waugh litaðist um í þessari litlu og
hálf-dimmu stofu; loks kom hún auga á hvar
Edith sat föl sem nár og niðurbrotin í liæg-
indastól, í öðrum enda stofunnar. Hún nam
staðar og sagði við sjálfa sig: “E'r þetta
Edith? Getur þetta verið Edith? Er það
mögulegt; svona ‘breytt, svona föl, svona
beygð af harmi og sorg. ” Já, hún sá að það
var ekkert um að ræða, það var Editli! Eú
hversu breytt. Fagra, fjörlega og sællega,
fallega andlitið hennar var nú eins og andlit
deyjandi manneskju; bláir skuggar undir
hinum innföllnu augum hennar, sem áður
brunnu af fjöri og kæti. Alt útlit liennar bar
vott um angist og afskaplega þjáningu.
“Edith, elskan mín! Elsku Edith mín !”
sagði frú Waugh, og gekk hægt í áttina til
bennar, með útbreiddan faðminn. Hún reyndi
að standa á fætur, en féll máttvana í útbreidd-
an faðminn á frú Waugh; hún hélt henni að
brjósti sér augnablik, án þess að mæla, en
sagði svo: “Elsku Edith mín, eg fékk bréf
frá vinkonu þinni, jómfrú Mayfield, þar sem
hún segir mér að þú sért komin aftur, og að
þig langi til að sjá mig. En hvernig er þetta
alt saman, barnið mitt ? Þú hefir áreiðanlega
verið mjög veik, og þú ert. mjög veik- Hvar
er maðurinn þinn? Edith, hvar er maðurinn
þinn? segðu mér það, elsku Edith.” Hrollur
fór um allan líkama hennar, svo hún nötraði
sem hrísla í stormi; hún opnaði varirnar, éins
*og hún vildi segja eitthvað, en ekkort heyrð-
ist nema sgrsauka þrungin stuna frá sundur-
krömdu brjósti hennar.
“Hvar er hann, Bdith? Kanske hann
hafi verið sendur til fjarlægra. landa með her-
deildiua? Það er hart fyrir þig, elsku barnið
mitt, að þola, en vonaðu það bezta! Þið finn-
ist aftur , elskan mín? En hvar er hann
núna?’ ’
Hún lyfti upp hægri hendinni með veik-
um burður, og sagði svo lágt að vart heyrðist:
“Dáinn, dáinn!” Og féll máttvana í faðm
frú Waugh.
“Þú meinar ekki að segja það, elskan
mín, þú getur ekki meint það, þú hlýtur að
vera að tala óráð. Dáinn! Hvenær? Ilvern-
ig?” spurði frú Waugh í átakanlegri geðs-
hræringu.