Lögberg - 08.08.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. AGCST 1935
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Mamma, þú ert fjarska veik; má eg ekki
sækja þér heitt te-vatn, það kann að hressa
þig.”
“Segðu mér, Jacfiueline, viltu gera að
vilja gamla mannsins og giftast Dr. Grim-
shaw ? ’ ’
“Eg skal svara því, þegar þú ert búin að
fá þér einhverja hressingu,” svaraði hún.
“ Jæja, farðu þá, og komdu með eitthvað
handa mér að nærast á. “
Jacsqueline fór og sótti heitt kaffi og
hrauð og færöi móður sinni. Hún beið meðan
móðir hennar drakk kaffið og borðaði brauð-
sneiðarnar, að því loknu hugsaði hún að bezt
mundi að svara hinni ógeðfeldu spurningu,
og sagði:
“Móðir mín! ef um mig eina væri að
ræða, mundi eg fara alfarin af þessu heimili
undir eins, þó eg hefði enga von um að fá
neinstaðar þak yfir höfuðið. En þín vegna,
móðir mín, verð eg hér og heyji stríðið sem
hetja meðan kraftar endast til. E5g ætla að
reyna að fá frænda til að falla frá þessari
ákvörðun sinni. Eg ætla að reyna að vekja
veglyndi Dr. Grimshaw, ef hann hefir nokk-
urt, og reyna að fá hann til að hætta þessum
biðilsmálum. Eg ætlað að fá frænku til að
beita áhrifum sínum við þá báða, og sjá
hverju verður hægt að koma til leiðar. E!n
viðvíkjandi því að giftast Dr. Grimshaw, þá
skal eg segja þér það, móðir mín, að eg kýs
hundrað sinnum heldur að deyja.”
“Og sjá mig deyja, barnið mitt?”
“Ó, mamma, það kemur ekki til þess.”
“Veistu hverjar verða afleiðingarnar af
þessari hitasótt, sem eg hefi haft í kvöld, og
svitakastinu sem eg fékk í nótt, og svo þessum
stöðuga hósta?”
“ Já, eg veit að þú ert lasin sem stendur,
en eg vona að þér batni með vorinu, þegar
hlýviðrið kemur. ”
“Nei, Jacqueline, það meinar dauðann.”
“O, sussu-nei, jómfrú Nancy Stamp hefir
haft hósta á hverjum vetri, síðan eg man til,
og hún er ekki dauð, eða dauðalegri en verið
hefir. Þér batnar hóstinn með vorinu, vertu
viss,” sagði Jacqueline, og brá litum.
“Eg sé aldrei framar vor í þessu lífi,
barnið mitt.”
“Mamma, talaðu ekki svona, þú dregur
úr mér allan kjark.”
“Hlustaðu eftir því, sem eg ætlaði að
segja, barn; eg lifi ekki þennan vetur til enda,
nema eg hafi rólegheit og engar áhyggjur.
Þessi sjúkdóms einbenni, barnið mitt, draga
mig áður langt líður til dauða. Eg get lifað
í mörg ár enn, ef eg fæ að njóta friðar og ró-
legheita. En ef eg þarf að líða skort og
allslags vöntun og bera sáran kvíða fyrir
hverjum degi, lifi eg ekki marga mánuði,
Jacqueline.”
Vesalings Jacqueline fölnaði upp í and-
liti; hún stóð á fætur, gekk fram og aftur um
gólfið, hélt höndunum fyrir andlit sér og grét
hástöfum og sagði:
“Hvað á eg að gera? Hvað á eg að
gera ?’ ’
“Því er nú auðsvarað, barnið mitt. Þú
verður að giftast Dr. Grimshaw. Reyndu nú
að átta sig á þessu máli, og vera sanngjörn.
Ef eg héldi ekki að það væri þér fyrir beztu,
bæði til hamingju og vellíðunar, þá mundi eg
hvetja þig til þess.”
“Góða mamma, segðu nú ekki meira!”
greip Jacqueline fram í; “hættu nú; talaðu
ekki meira um þetta. Það eru að koma rauðir
dílar í andlitið á þér 'og hitinn er líklegur til
að stíga aftur, ef þú kemst í nokkra geðshrær-
ingu. Eg skal sjá til hvað hægt er að gera í
þessu máli; eg skal reyna að vekja þá til
sanngirni og meðaumkunar með okkur. Eg
trúi ekki öðru en því, að ef eg stend trúlega
við sannfæringu mína, og svík ekki hinar helg-
ustu tilfinningar hjarta míns, að þá opnist
mér einhver vegur til undankomu, úr þessum
vandræðum. ’ ’
En hvaða vegur? Hefir þessi lífsglaða,
unga stúlka nógan styrk og viljafestu, til að
standa á móti öllum þeim áhrifum, sem beitt
er gegn henni?
10. Kapítuli.
Elftir því, sem sá tími nálgaðist að gert
yrði út um þetta giftingarmál, leið Jacqueline
ver og ver. Allir gátu séð að hún leið hinar
mestu þjáningar við hina hræðilegu tilhugs-
un að eiga að giftast Grimshaw; hiin var
stundum ekki mönnum sinnandi af sorg og
kvíða, stundum sýndist hún leika á als oddi
og hafa í frammi alslags gáska og hrekkjapör.
Stundum gekk hún sem í draumi og veitti
engu neina eftirtekt. Hún horaðist og misti
hinn fallega hörundslit sinn, og í æðislegum
hláturköstum, sem gripu hana, sagði hún að
það stafaði af andlegum áhrifum, sem blóð-
sugan Grimshaw hefði á sig. Ilún forðaðist
hann, eins og hún ^at. En ef svo bar til að
hún varð á vegi hans og gat ekki umflúið
hann, var hann vís til að grípa um hönd henn-
ar og halda henni; ef hún gat tekki losað sig
strax, hvítnaði hún upp og var í þann veginn
að falla í yfirlið, svo hann þorði ekki annað
en sleppa henni hið bráðasta. Og þannig
varðist hún, svo hann fékk ekkert tækifæri
til þess að bera upp bónorðið við hana.
Það var einn morgun, svo sem viku fyrir
jólin, að hún gekk af frjálsum vilja á hans
fund. Hún gekk rakleitt inn í stofuna þar
sem hann sat. Æsingin, sem var í blóði
hennar, hafði valdið því, að yndislegum roða
sló á hinar fögru kinnar hennar, og kynti upp
hinn yndislega fjöreld í augum hennar; hún
vissi ekki að hún leit út fegurri og yndislegri
en nokkru sinni fyr. Hún vissi það ekki, að
nærvera hennar hafði aldrei áður kveikt svo
brennandi ástríðu í Brjósti Dr. Grimshaw,
eins og einmitt að þessu sinni, og það sem hélt
aftur af honum með að standa á fætur til að
fagna henni, var ótti fyrir því, að hún mundi
fá aðsvif, eða ein's og hverfa honum sjónum
sem vofa, eins og hann hafði séð hana gera
svo oft áður. Hún gekk rakleitt inn gólfið
og staðnæmdist fyrir framan hann.
“Dr. Grimshaw!” sagði hún. “Eg er
hér komin til að biðja þig síðustu bónar. Eg
er komin til að biðja þig—til þess að grát-
biðja þig—fyrir mína skuld, í mannúðarinnar
og allra góðra vætta nafni; já, fyrir Guðs
skuld, að þú látir af þeirri kröfu, að eg gefi
þér hönd mína. Því, herra minn, eg hvorki
vil né get hugsað til að gefa yður hönd mína.
Þér eruð alt of góður og vitur maður, og of
háttsettur í mannfélaginu, til þess að sækjast
eftir eins ófullkominni og umkomulausri
stúlku, eins og eg er. Þér virðist því sýna
mér óverðskuldaða virðingu með því, en hver
hefir sinn sérstaka smekk,—-og eg segi yður
það hreinskilnsilega, herra minn, að mér
geðjast alls ekki að yður,—eg bið ýður að
fyrirgefa mér að eg segi yður eins og er, eg
get ekki annað.”
Þrátt fyrir það, að hún talaði í rólegum
málróm, og brúkaði engin stóryrði, þá samt
sem áður mátti sjá það, að henni var kapp í
kinn, og augun hennar fögru og blíðu, brunnu
af einurð og ákvörðun. Honum fanst svo
mikið til um hana, þar sem hún stóð fyrir
framan hann svo tignarleg og ákveðin, en þó
svo lítil, að hann varð að beita átökum við
sjálfan sig til þess að hlaupa ekki á fætur
og grípa hana í faðm sér. En hann gerði sig
ánægðan með að segja: “Fallega álfamærin
mín, oss er boðið að elska þá, sem hata oss;
og ef þú hatar mig meir en nokkru sinni áður,
þá bara elska eg þig þeim mun meir en eg
hefi gert!”
“Þér verðið þá að elska mig í fjarlægð,
og þeim mun meiri sem fjarlæ^ðin er, þeim
mun betra.”
Hann átti bágt með að halda sér lengur
í skefjum. Hann greip hönd hennar, dró
hana að sér og sagði í ákveðnum en hálf-
hvíslandi róm:
“Nei, ást mín mun með hverjum degin-
um draga okkur nær hvort öðru, mín fagra
mær, þar til eg hefi upprætt alt hatur úr huga
þínum og við sameinumst fyrir alla eilífð!”
Með hálfbældu neyðarópi sneri hún hönd
sína úr hendi hans og sagði:
“Eg kom á yðar fund til þess að biðja
yður—og á sama tíma til þess að aðvara
yðHr. Eg hefi grátbænt yður, en þér hafið
ekki heyrt bænir mínar. Nú aðvara eg yður,
og þér getið lítilsvirt aðvörun mína, ef þér
þorið, forsmáð hana, en þér eigið alt á hættu.
Eg held eg sé að missa vitið. Eig vara yður
við 'því, ef eg skyldi verða neydd til þess að
gefa yður hönd mína. Bg býst við að þraut-
seigja mín verði brotin; eg endist ekki til
lengdar að stríða á móti nánustu ástvinum
mínum. En eg segi yður, að ef eg nokkurn-
tfma gef eftir í þessu máli, þá verður það
fyrir ómótstæðileg áhrif annara.”
“Mér er sama fyrir hvers áhrif að þú
gefur mér hönd þína, fallegi Ijósálfurinn
minn. Þú þarft ekki að blygðast þín fyrir
það,” sagði hann og í óviðráðanlegri hrifn-
ingu greip hann báðar hendur hennar. Hún
kipti að sér höndunum, eins og út úr eldi.
“Hvað hefi eg sagt? Ó, hvað hefi eg
sagt? Eg held að eg sé að missa vitið. Eg
segi yður, Dr. Grimshaw, að ef eg nokkurn
tíma gef eftir, þá verður það aðeins undir ó-
mótstæðilegri þvingun, sem á mig verður
lögð, og þó svo verði, að eg gefi eftir, þá
verður það ekki nema augnabliks eftirgjöf,
sem eg kann að verða neydd til, viti mínu
fjær. Þér getið reitt yður á að eg stend við
þessi orð, þér getið gert sem yður sýnist, en
j>ér eigið alt á hættu.”
“Já, auðvitað, þú heillandi, litla álfa-
drotning. Gerirðu þetta til þess að eg elski
þig tíu þúsund sinnum meir en eg þegar
geri?”
Hún svaraði í ákafri geðshræringu og
sagði:
“Þér trúið mér ekki. Þér skiljið ekki að
eg talaði í einlægni. Eg skal segja yður, Dr.
Grimshaw, ef eg verð neydd til að gefa sam-
þykki mitt til þess að giftast yður, gerðuð
þér betur með því að notfæra yður ekki slíkt
samþykki. Það mundi reynast hið ógæfu-
samasta dagvserk, er þér gætuð unnið fyrir
sjálfan yður, í þessum heimi. Þér haldið
kannske að eg sé bara kenjóttur eftirlætis-
krakki. Þér þekkið mig ekki. Eg þekki mig
ekki sjálf. Alt hið illa í fari mínu fram-
kallast þegar eg er nærri yður; nærvera yðar
framkallar alt það versta, sem til er í minni
sál. Ef þér giftist mér þá framkallast alt það
illa í huga mínum móti yður. Eg skyldi pína
yður til liinnar hörmulegustu eyðileggingar. ”
“Þú ert að reyna að liræða mig, fiðrildið
þitt,” sagði hann hlæjandi, og hljóp til henn-
ar, þar sem hún stóð:
Hún snérist undan, svo hann náði henni
ekki, og æpti upp: “Guð hjálpi mér! Hvers-
lags brjálæði! Hvaða ósvífni. Eg er glötuð!
Reyndu að komast hjá dómi forlaganna mað-
ur. Reyndu að koma í veg fyrir óhamingj-
una, meðan að enn er tími til þess! Farðu og
fáðu þér myllustein og bind hann við háls þér
og fleygðu þér í hyldýpi hafsins, áður en þú
lætur þér í alvöru koma til liugar að giftast
mér. ” Hún var rjóð í andliti og augun geisl-
uðu !jóma og eldfjöri, og hann var alveg
helllaður af hennar yfirskilvitlegu fegurð.
“Hvað meinar þú, litli ljósálfurinn minn;
livað meinar þú? Lofaðu mér að taka þig í
faðm mér; lofaðu mér að faðma þig að mér. ”
“Höggormur!” hrópaði hún og braust
um til þess a losa sig úr höndum hans, en er
hún fann að varir hans nálægðust varir henn-
ar, hvítnaði hún upp og augun fölnuðu; hann
slepti henni sem fljótast og setti hana á stól,
svo ekki liði yfir hana í faðmi sér.
‘ ‘ Hverng ætti eg að geta hugsað til að búa
með slíkri konu, eins og þessi stúlka mundi
vera mér? Ef það væri ekki vegæa eignanna,
skyldi eg láta hana eiga sig og fara í ferða-
lag', til þess að gleyma henni sem fljótast. Með
hvaða ráðum get eg sigrast á þessum óeftir-
gefanlega mótþróa hennar? Eg hefi reynt
að láta sem mér væri engin eftirsókn í henni,
og það hefir ekki haft neitt upp á sig. Eg
hefi sýnt henni velvild á allan hátt og látið
hana óáreitta og alt hefir komið fyrir eitt.”
Þannig hugsaði hann, er hann stóð baka til
við stólinn, sem hún sat á.
Undir eins og Jacqueline fann að hún
var laus úr höndum hans, raknaði hún við,
stóð á fætur og gekk út úr herberginu.
Það var að kvöldi dags, tveimur dögum
fyrir jólin, að Jacqueline gekk inn í stofu
föðurbróður síns; hún gekk þar að er hann
sat og féll á kné frammi fyrir honum. Þetta
var svo óvanalegt að honum flaug í hug að
þetta væri svipur eða andi, og gamli synda-
selurinn varð meir en lítið hræddur og hörf-
aði frá henni og rétti út hendina til að hringja
á þjóninn, til að koma með ljós.
“Nei, það er óþarft að senda eftir ljósi,
föðurbróðir minn. Veslingur eins og eg er
getur borið upp erindi sitt í dimmunni.”
“Hvað er þér í hug núna, flennan þín?”
“Komst þú nokkurn tíma til Konstantín-
ópel á hinum mörgu sjóferðum þínum kring
um jörðina, föðurbróðir minn? Komstu nokk-
urntíma á þrælasölutorgið þar?”
“Já, auðvitað hefi eg komið þar. Hvað
um það? Hvern þremilinn ertu nú að láta
þig dreyma um?”
“Fyrir hversu mikið mundi stúlka eins
og eg seljast á þrælasölutorgi í Konstantín-
ópel?”
“Ertu vitlaus?” spurði gamli sjóliðsfor.
inginn, og glenti upp augun af undrun.
Eg veit ekki. Það gerir minst til hvort
heldur er; það mun ekki breyta áformi þínu,
þó svo væri. En eg hefi ákveðið augnamið í
vitlevsunni, þess vegna bið eg þig að gera svo
vel og svara þessari spurningu. Hversu mik-
ið mundi eg seljast fyrir í Konstantínópel?”
“Þú ert vitlaus; það er víst. Hvernig
ætti eg að vita það—; ja, fallegar stúlkur
seljast fyrir frá fimm hundruð upp í mörg
þúsuncj “zecliins.” En þú mundir ekki selj-
ast fyrir mikið, þú ert of lítil og ekki nógu
holdug.”
“Er fegurðin seld eftir vigt? Jæja,
frændi, eg sé að þú hefir verið kunnugur á
þrælasölutorginu og veizt hvaða brögðum á
að beita til að fella vöruna í verði! Þú getur
komist hjá því, frændi, að prútta um hvers
virði eg mundi verða þar. Eg mun ekki lifa
lengi og þessvegna ekki hafa samvizku til að
biðja um hátt verð fyrir mig!”
“Vitlaus, vitlaus eins og mars-héri,
bandvitlaus!” tautaði sjóliðsforinginn fyrir
munni sér og einblíndi á hana, þangað til
augun voru nærri því komin út úr hausnum
á honum.
“Ekki eins vitlaus og þú heldur, frændi
minn. Eg er komin hér til þess að gera kaup
við þig.”
“Hvaða bölvaða brellu hefirðu núna í
hausnum? Ætlarðu kanske að biðja mig að
senda þig til Konstantínópel og selja þig þar
fyrir það sem fæst fyrir þig?” Jacqueline
brosti ofur góðlátlegn, eins og hún hafði svo
oft áður gert, þegar frændi hennar var að
siða hana til, og sagði:
Nei, föðurbróðir minn; en væri það ekki
vegna mömmu minnar, þá mundi eg margfalt
heldur kjósa að vera seld á þrælauppboði í
Konstantínópel, en að gtiftast Dr. Grim-
shaw!”
“Hvað hefirðu í huga; Út með það
strax!”
“Það er þetta, föðurbróðir minn: Eftir
því sem eg hefi heyrt og eftir því sem eg hefi
séð, og eftir því sem eg hefi reynt, er eg þeg-
ar svo innfléttuð í leyndarmál þitt viðvíkj-
andi Dr. Grimshaw, eins og þú ert sjálfur.”
“Þú ferð með lygaþvætting, árans, litli
—! ” Það veit enginn neitt um það nema eg, ’ ’
sagði sjóliðsforinginn, en kom þó upp um
sjálfan sig með látbragði sínu og undrun.
An þess að látast veita eftirtekt mótsögn-
inni og því viðbragði, sem gamli maðurinn
tók, hélt Jacqueline hægt og rólega áfram
máli sínu:
“ Já, eg veit að tilgangur þinn er að gera
mig að áburðarbykkju, til að flytja á Luck-
enough eiggiina og aðrar eignir, er fjölskyldu
þinni tilheyra, yfir í skaut Dr. Grimshaw,
vegna þess að þú getur ekki á löglegan hátt
gefið honum þær, nema með því hann giftist
inn í f jölskylduna, og brúkir konuna hans sem
flutningsfæri. ”
“Hvað meinar þú, litli djöfullinn þinn!
Eignirnar eru mínar, því get eg þá ekki gefið
Iþær hverjum, sem eg vil; mér skyldi þykja
gaman að vita það.”
“Þú getur gefið þær hverjum, sem þú
vilt í heiminum, frændi, nema Dr. Grimshaw,
eða öðrum, sem standa í samskonar skyld-
leika sambandi við þig og hann, því slíkum
getur þú ekki löglega gefið neitt af fasteign-
um þínum eða—”
“Þegi þú, kjaftfora gálan þín! Hvernig
þorir þú—?”
“Hlustaðu á það sem eg ætla að segja,
frændi. Hg segi þér að eg veit að því er svo
háttað; eg veit líka hversvegna að þú leggur
svo mikið kapp á að eg gerist áburðarbykkj-
an til þess að flytja á þessar eignir, sem þú
getur ekki öðruvísi komið í hendur Dr. Grim-
sliaw; en þú þarft ekki að ímynda þér að eg
takist á hendur að gera það fyrir ekkert;—
fyrir að ynni af hendi slíkt skítverk krefst eg
borgunar. Enginn hlutur í heimi gæti neytt
mig eða freistað mín til að giftast Dr. Grim-
shaw, væri það ekki til að tryggja móður
minni, lasburða eins og hún er, frið og ró í
ellinni. Hótanir þínar um að reka mig burt
af þessu heimili liafa enga þýðingu né áhrif
til að þvinga mig til slíkrar giftingar, enda
veit eg vel að þú mundir aldrei reyna slíkt.
En eg get ekki horft upp.á vesalings móður
mína líða eins mikið og hún gerir, þar sem
hún verður að treysta á þína óvissu og eftir-
töldu hjálp. Þú hræðir hana og þvingar langt
fram yfir það, sem hún hefir heilsu til að
þola. Þú gerir þetta náðarbrauð, sem hún
þiggur af þér beiskt og bragðvont í mnnni
hennar, og eg veit að hún veslast upp og deyr,
ef hún á að halda áfram að vera hér undir
þinni miskunnarlausu liendi. Eg tala blátt
áfram við þig, frændi, eins og mér býr í skapi;
eg hefi ekkert að dylja, og enn fremur skal
eg segja þér í eitt skifti fyrir öll, að eg verð
aldrei við kröfu þinni um að giftast Dr.
Grimshaw, nema það væri til þess að kaupa
móður mína úr ánauð og tryggja henni sjálf-
stætt og óháð líf í ellinni. Þessvegna krefst
eg að þú kaupir Locust Hill, sem eg hefi heyrt
að sér til sölu fyrir fimm þúsund dollara, og
gefir móður minni til fullrar eignar og ábúð-
ar. Ef þú lofast til að gera þetta, skal eg í
staðinn fyrir það lofast til að giftast Dr.
Grimshaw. En þú skalt vita, að með því
lofast eg ekki til að veita honum ást mína,
virðing eða nokkra þjónustu,—einungis hönd
mína í borgaralegri giftingu, og eignimar,
sem honum er ætlað að ná með því! Og enn-
fremur, að gjafabréfið, sem þú skrifar undir
og afhendir móður minni, skal vera samið
og skrifað af lögmanni, sem hún tilnefnir, og
fengið henni í hendur á sömu stundu, sem eg
gef Dr. Grimshaw hendi mína. Þetta eru
mínir skilmálar, föðurbróðir rúinn. Þú getur
gert eins og þér líkar, þú getur rekið okkur
út, til að, hungra og frjósa úti í vetrar-gadd-
inum; en eg vil heldur deyja og sjá hana
deyja, áður en eg sel hönd mína lægra verði
en því, sem gefur henni fulla tryggingu fyrir
óháðu og rólegu lífi það sem hún á eftir dag-
anna. Því eg vil mörgum sinnum heldur sjá
hana dauða, en skilja hana eftir í þinni um-
sjá. Minstu þess frændi! Það er nógur tími
fyrir hendi til að ganga frá öllum samningum
þessu viðvíkjandi, en þú getur reitt þig á að
eg hefi ekki talað neitt nema það, sem eg ætla
að standa við. Horfðu framan í mig; held-
urðu ekki að eg meini það sem eg segi?”