Lögberg - 24.10.1935, Blaðsíða 2

o
Lá
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. OKTÓBER, 1935.
Lífs eða liðin ?
Srqásaga
Eftir Rabindranath Tagore
(Indverski rithöfundurinn Rabin.
dranath Tagore fæddist 6. maí 1861.
Hann er löngu orðinn heimsfrægur lnu
maður fyrir ljóð sín, leikrit og sög-
ur. Árið 1913 hlaut hann, fyrstur
Asíumanna, bókmentaverðlaun No-
^els. Síðan hafa rit hans verið þýdd
a flest menningarmál heimsins og
hvarvetna átt vinsældum að fagna.
—Tagore stofnaði 1902 skóla í Bol-
pur, fögru sveitahéraði á Indlandi,
“því að eg vildi sjá unglingana
þroskast innan um jurtir og tré i
samræmi við náttúruna,” skrifar
hann. Þessi skóli er nú víðfræg
stofnun, og þar dvelur Tagore enn
og starfar, þegar hann er ekki á
ferðalögum úti um heim).
I.
Ekkjan, sem bjó hjá tengdaföður
sínum, Saradasankar, óðalsbónda í j
Raníhat, var nVikill einstæðingur. j
Skyldmenni hennar höfðu dáið,
hvert af öðru. Og ættingjar manns. jr tj] kofans.
ins hennar sáluga voru henni ekki
hefði leitað einhversstaðar í húsa-
skjól og sætu þar og skröfuðu sam-
an. Ekkert hljóð var að heyra,
neina hvað froskarnir röbbuðu lát-
laust og mýsnar þruskuðu við tjörn-
ina. Alt í einu þóttust þeir verða
varir við einhverja hreyfingu á flet-
eins og líkið hefði bylt sér á
hliðina. Hrollur fór um þá Bídhú
og Banamalí, og þeir tóku að tauta
fyrir munni sér: “Ram, Ram . . .
Þung stuna barst um kofann. Verð-
irnir þutu út, eins og kólfi væri skot-
ið, og stefndu til þorpsins. Þegar
þeir höfðu hlaupið, sem svaraði
hálfri mílu, mættu þeir félögum sín-
um, sem voru á leiðinni til þeirra
með ljósker. Þeir höfðu í raun og
veru setið og verið að reykja og
vissu ekkert um eldiviðinn. En þeir
sögðu, að búið væri að fella tré, og
að komið yrði með viðinn jafnskjótt
sem búið væri að kurlá hann niður.
Bídhú og Banamalí sögðu nú frá
þvi, hvað við hefði borið í kofan-
um. Nítaí og Gúrúcharan hæddust
að sögunni og skömmuðu hina fvrir
að hafa hlaupist af verðinum.
4n frekri umsvifa sneru þeir all-
Þegar inn kom, sáu
æir strax, að líkið var horfið, og
sérstaklega hjartfólgnir, nema mág- j fletjÖ var autt eftir. Þeir gláptu
ur hennar, lítill drengur, sonur Sara- hver á annan. Gat sjakali hafa tek-
dasankars. Hann var yndi hennar | jg Engar fatatætlur voru sjá-
og eftirlæti. Eyrst eftir að hann anlegar. En í leðjunni, sem safnast
fæddist, hafði móðir hans lengi ver. hafði við kofadyrnar, sáu þeir ný
ið mjög veik, og ekkjan, Kadambíní, Sp0r eftir smáa kvenmannsfætur. En
hafði annast hann. Ef kona elur upp Saradasankar var enginn auli, og
annara barn, verður ást hennar til J.eim mundi veitast erfitt að fá hann
þess heitari en ella, af því að hún . t;i þess ag trú þessari draugasögu
á engan rétt á barninu — þ. e. a. s. j Eftir miklar bollaleggingar kom
engan skyldleika- eða erfðarétt, j J)ejm Saman um, að bezt væri að
heldur aðeins þann rétt, sem ástin j segja ag búið væri að brenna líkið
skapar. Ástin getur ekki sannað
rétt sinn með neinu skilríki, sem
þjóðfélagið vikurkennir og hún
Þegar mennirnir, sem áttu að sjá
um eldiviðinn, komu, var þeim sagt
að sökum dráttarins hefði verkið
sækist ekki heldur eftir því; kormn verið framkvæmt án aðstoðar þeirra
—það hefði loksins fundist dálítið
af eldsneyti í kofanum. Ekki var
líklegt, að neinúm dytti í hug að
rengja þetta, því að lík er ekki svo
eigulegur hlutur, að nokkur fari að
stela því.
tekur því meira ástfóstri við barn-
ið, sem líkurnar eru meiri til að
missa það. Þannig varð litli dreng-
urinn nú augasteinninn hennar
Kadambíní, ekkjunnar í Raníhat . . .
Nótt eina i mánuðinum Sraban
varð Kadambíní bráðkvödd. Ein-
hverra orsaka vegna hætti hjarta
hennar að slá. Að öllu öðru leyti
hélt rás viðburðanna i heiminum á-
fram; í þessu eina viðkvæma brjósti
var straumur tímans að fullu num-
inn staðar.
Til þess að komast hjá aðfinslum
lögreglunnar fluttu fjórir af vinnu-
mönnum óðalsbóndans líkið burt án
alírar viðhafnar, þangað sem átti að
brenna það. Bálköstin i Ranihat lá
langt frá þorpinu. Einstakt fíkjutré
og ósjálegur kofi, skamt frá dálítilli
tjörn, var alt og sumt, sem þar var
að sjá. Þar hafði áður runniði á,
sem nú var gersamlega þornuð. í
farvegi hennar hafði verið búin til
dálitil tjörn, sem notuð var við bál.
fararhelgisiðina. Fólk leit svo á,
að hún væri hluti af ánni, og þess
vegna hafði það tilbeiðslu á tjörn-
inni.
Þegar vinnumennirnir höfðu lagt
líkið inn í kofann, settust þeir niður
II.
Það er alkunna, að líf getur leynst
með mönnum, þótt ekkert lifsmark
sjáist. Kadambína var ekki dáin
en af einhverjum' orsökum höfðu
liffæri hennar hætt skyndilega að
starfa.
Þegar hún kom aftur til sjálfrar
sin, sá hún ekki handaskil fyrir
myrkri. Hún áttaði sig fljótt á því
að hún lá ekki á sinum venjulega
stað. Hún kallaði: “Systir,” en
myrkrið gaf ekkert svar. Hún sett.
ist upp, óttaslegin, og nú mundi hún
í einu vetfangi eftir þvi, að hún
hafði legið í rúminu sínu, þá hafði
hún alt í einu fengið sáran sting í
gegnum brjóstið og fundist eins og
hún ætlaði að kafna. Eldri mág
kona hennar hafði verið að hita
mjólk handa bömunum. Kadambíni
hafði fundið svima koma yfir höf-
uðið á sér. Hún hafði hnigið aftur
á bak í rúminu og sagt með hryglu
og biðu eftir eldsneytinu. Tveim ! róm: “Systir, taktu við barninu.—
þeirra tók að leiðast, þeir urðu óró-
legir og fóru út til þess að athuga,
hvers vegna það kæmj ekki. Er
þeir Nítaí og Gúrúcharan voru
farnir, urðu Bidhú og Banamalí ein
ir eftir til þess að gæta líksins.
Það var dimm nótt í Srabanmán-
uði. Drungaleg ský grúfðu undir
stjörnulausum himni. Báðir vinnu-
mennirnir sátu hljóðir í dimmum
kofanum. Eldspýturnar og lamp
inn, sem þeir voru með, komu að
engum notum. Það sloknaði á
lampanum, og eldspýturnar voru
rakar, svo að hvernig sem reynt var,
kviknaði ekki á þeim. Eftir langa
þögn, sagði annar: “Félagi, nú
hefði verið gott að hafa tóbakslauf.
1 óðagotinu sást okkur yfir að taka
það með.”
Hinn svaraði: “Eg skal skreppa
og sækja það, sem okkur vantar.”
Bídhú skildi hvers vegna Bana-
malí vildi fara og sagði: “Já, því
trúi eg! Og á meðan á eg víst að
vera hér einsamall?”
Samtalinu sleit. Fimm mínútur
urðu langar sem klukkustund. Þeir
bölvuðu í hljóði þeim, sem farið
höfðu að sækja eldiviðinn. Þá grun-
aði sem sé, að þessir félagar þeirra
Mér er að verða ilt.” Þá hafði orð-
ið kolsvart umhverfis hana, eins og
þegar hellist úr blekbyttu yfir skrif-
bók. Minni og meðvitund — allir
stafirnir í lífsbók Kadambíni—alt
hafði það horfið henni á svipstundu.
Hún gat ekki almennilega munað,
hvort barnið hafði kallað hana elsku
“frænku” með hinni þýðu og vin-
gjrnlegu rödd sinni, en einhvem
veginn fanst henni, að það hefði
verið hið síðasta, sem hún heyrði.
Hún mundi ekki, hvort hún hafði
að skilnaði fengið fyrirgefningu,—
ferjutoll kærleikans á leiðinni inn i
ríki þagnarinnar,—áður en hún yf_
irgaf þenna heim og lagði út í ferð-
ina löngu til hinna ókunnu dánar-
heima. í fyrstu reyndi hún að í-
mynda sér að hinn einmanalegi,
dimmi staður, þar sem hún var
stödd, væri bústaður Yma, þar sem
ekkert sézt, ekkert heyrist, ekkert
gerist, ekkert er til, nema endalaus
eilífð. En þegar kaldur og rakur
gustur kom inn um opnar dyrnar
og hún heyrði froska-rabbið, mint-
ist hún alt í einu helztu þáttanna í
hinu stutta lífi sínu, og hún fann
skyldleika sinn við hið jarðneska.
Er eldingu brá fyrir, sá hún rétt í
svip tjörnina, fíkjutréð, stóru slétt-
una og trén i fjarska. Hún mintist
þess, að hún hafði stundum komið
til tjarnarinnar til þess að baða sig,
þegar tungl var í fyllingu, og hversu
henni hafði þá fundist dauðinn ægi.
legur, þegar hún hafði orðið vör við
lík á bálstöðinni.
Fyrst kom henni í hug að snúa
aftur heim. En þá hugsaði hún:
“Eg er dáin. Hvernig get eg þá
komið aftur? Það múndi verða
þeim heima til tjóns og mæðu. Eg
hefi yfirgefið riki lifenda, eg er
aðeins sál mín.” Væri þetta ekki
satt, ályktaði hún, hvernig hef ði hún
þá getað sloppið út úr dyngju Sara-
dasankars, þrátt fyrir góða gæzlu,
og komist til þessarar afskektu bál-
stöðvar um hánótt? Og ef útfarar.
siðirnir væru ékki ,a enda, hvert
væru þeir þá farnir, sem áttu að
brenna hana? Hún mintist á ný
dauðastundar sinnar í hinu upp-
ljómaða húsi Saradasankars, og hún
sá að nú var hún stödd í kolamyrkri
á f jarlægri og eyðilegri bálstöð. Nei
áreiðnlega átti hún ekki lengu
heima í samfélagi lifandi manna
Hún hlaut að vera orðin vofa, sem
þeim stæði stuggur af !
Við þessa hugsun þverbrustu öll
bönd, sém héldu henni við þennan
heim. Hún fann að hún hafði dá
samlega krafta, takmarkalaust frelsi
Hún gat gert hvað sem hana langað
farið hvert sem hún vildi. Ringluð
af þessari nýju hugsun þaut hún út
úr kofanum eins og stormsveipur og
staðnæmdist á bálstaðnum. Hver
minsta blygðun og ótti voru horfin
En er hún fór að ganga lengra
og lengra, varð hún þreytt í fótunum
og máttvana í öllum likamanum
Endalaus sléttan lá fram undan
henni. Hér og þar voru hrísgrjóna.
akrar. Við og við stóð hún í hné
djúpu vatni.
Við fyrstu morgunskimuna heyrð
hún fáeina fugla kvaka í bambus-
runnunum hjá húsunum í fjarska
Þá varð hún hrædd. Hún var i vafa
um, hver afstaða hennar var nú til
þessa heims og lifandi manna. Með-
an hún hafði verið úti á sléttunni og
hjá bálstöðinni og meðan hin dimma
Sraban-nótt umlukti hana, þá hafði
hún verið hugrökk og eins og heima
hjá sér. En þegar dagsljósið kom
skutu bústaðir mannanna henni
skelk i bringu. Menn og andar
óttast hverjir aðra, því að kynflokk-
ar þeirra byggja hvorir sína strönd
á fljóti dauðans.
III.
Föt hennar voru leirstokkin. Af
hugarvílinu og næturflakkinu minti
útlit hennar mest á vitfirring. I
rauninni var hún svo annarleg á-
sýndum, að fólk hefði getað orðið
hrætt við hana, börnin kastað í hana
steinum og hlaupið leiðar sinnar. Til
allrar hamingju var það ferðamað-
ur, sem fyrstur tók eftir henni.
Hann gekk til hennar og sagði:
Kona góð, þú lítur út fyrir að vera
heiðvirð stúlka. Hvert ert þú að
fara, einsömul og svona búin?”
Kadambína starði á hann og
þagði; hún gat ekki almennilega
áttað sig. Hún gat ekki skilið, að
hún hefði enn samband við þenna
heim, að hún liti út eins og heið-
virð stúlka og að ferðamaður skyldi
ávarpa hana.
Maðurinn sagði enn á ný:
“Komdu, kona góð! Eg skal fylgja
áér. Segðu mér hvar þú átt heima.”
Kadambína íhugaði sitt ráð.
Henni var ókleift að snúa aftur
heim til tengdaföður síná, og hún
átti engan föður að hverfa til. Þá
mintist hún æskuvinu sinnar, Jog-
mayu. Hún hafði ekki séð hana
síðan hún var ung, en þær höfðu
skrifast á við og við. Stundum
höfðu þær þráttað, eins og rétt og
sanngjarnt var, því að Kadambíni
hafði viljað sannfæra Jogmayu um,
að hún elskaði hana takmarkalaust,
en vinkona hennar kvartaði undan
5ví, að Kadambíni þætti alls ekki
eins vænt um sig, eins og sér þætti
um hana. Báðar voru sannfærðar
um það, að ef þær einhverntíma
hittust, þá mundu þær aldrei geta
skilið aftur.
Kadambíni sagði við ferðamann-
inn: “Eg ætla til Srípatí í Nísin-
dapúr.”
Maðurinn var á leiðinni til Kal-
kútta og var Nísíndapúr því í leið-
inni, en alllangt í burtu. Og hann
fylgdi Kadamíni til bústaðar Srí-
pati. Vinkonurnar hittust aftur.
Fyrst þektust þær ekki, en innan
skamms mintust þær æskudaganna
og könnuðust þá hvort við aðra.
“En hvað það var gaman!” sagði
Jogmaya. “Ekki datt mér í hug að
eg fengi að sjá þig aftur. Én
hvernig hefir þú komist hingað?
Ekki hafa tengdaforeldrar þínir
leyft þér að fara?”
Kadambíni þagði fyrst, en svar-
aði síðan: “Góða, spurðu mig
einskis um tengdaföður minn. Láttu
mig fá húsaskjól og hafðu mig sem
þernu. Eg skal vinna fyrir þig.”
“Hvað?” æpti Jogmaya. Hafa
þig fyrir þernu! Þig, sem ert bezta
vinkona mín--------”
I sömu andránni kom Srípati inn.
Kadambíni horfði á hann stundar-
korn og fór svo þegjandi leiðar sinn.
ar. Hún var enn þá berhöfðuð, og
fann ekki til nokkurrar blygðunar
eða lotningar gagnvart neinum. Jog-
maya var hrædd um að Srípati
mundi fá ógeð á vinkonunni og tók
að afsaka framkomu hennar á all.ir
lundir. ^Srípatí, sem jafnan var
reiðubúinn að fallast á alt, sem Jog-
maya sagði, feldi niður talið og
skeytti ekkert um óróleika konu
sinnar. •
Kadambíni var komin—en hún og
vinkona hennar voru ekki einar,
dauðinn stóð á milli þeirra. Kadam-
bíni gat ekki samrýmst öðrum, með.
an hún var í vafa um, hvernig sinni
eigin tilveru væri háttað. Hún starði
á Jogmayu og var löngum áhyggju-
full. Hún hugsaði sem svo: “Jog-
maya á mann og verkahring, hún
lifir í heimi gerólíkum þeim, sem eg
lifi i. Hún á sinn þátt í auðsveipni
og skyldum mannanna á jörðinni—
en eg er aðeins skuggi. Hún er í
heimi lifenda—eg er í eilífðinni.”
Jogmaya var líka ókát, en hún
vissi ekki hvers vegna. Konan elsk-
ar ekki hið dulræna og óskiljanlega,
því að þótt breyta megi hinu óvissa í
skáldskap, í hetjudáð, í heilræði, þá
er ekki hægt að nota það til bús-
þarfa. Skilji kona því ekki eitthvað,
þá gerir hún annaðhvort ekkert úr
því og gleymir því, eða hún lagar
það svo til í hendi sér, að það sé
henni til einhverra nota. Og takist
henni hvorugt, þá verður hún óþol-
inmóð. Því annarlegri sem Kadam-
bíni varð, því óþolinmóðari varð
Jogmaya, og hún tók að velta því
fyrir sér, hvað ganga mundi að vin.
konunni.
Nú var ný hætta á ferðum. Kad-
ambíni var hrædd við sjálfa sig, en
hún gat ekki flúið burt frá sjálfri
sér. Þeir, sem eru hræddir við
drauga, halda alt af að eitthvað sé
á eftir sér, og alt, sem þeir geta ekki
séð, skýtur þeim skelk í bringu.
En það^ sem einkum hræddi Kad-
amWni, var hennar innri maður, því
að hún óttaðist ekkert af hinu ytra.
Mitt í næturkyrðinni, þegar hún var
ein í herbergi sínu, grét hún, og á
kvöldin, þegar hún sá skuggann sinn
við lampaljósið, þá titraði hún af
ótta frá hvirfli til ilja. Þegar heim-
ilisfólkið sá hræðslu hennar smeygði
sér inn hjá því ónota-beygur. Vinnu-
fólkið og Jogmaya tók að sjá vofur
i hverju horni.
Einu sinni kom Kadambíni um
miðja nótt hágrátandii út úr her-
bergi sínu, kallaði inn til Jogmayu
og sagði: "Æ, góða, leyfðu mér að
liggja til fóta hjá þér. Láttu mig
ekki vera eina.”
Jogmaya varð bæði hrædd og
gröm. Hana langaði helzt að reka
Kadambíni umsvifalaust á dyr. Eftir
mikla fyrirhöfn tókst hinum brjóst-
góða Srípatí að sefa Kadambini, og
búið var um hana í næsta herbergi.
Daginn eftir var Srípatí óvænt
kvaddur á fund konu sinnar. Hún
tók að ásaka hann: “Þú ert dálag-
legur maður. Kona strýkur frá
tengdaföður sínum og sezt að hjá
?ér; heill mánuður líður og þér
dettur ekki í hug að ympra á því, að
hún ætti að fara—eða hefir þú
kannske gert nokkra athugasemd?
Mér þætti ákaflega vænt um að fá
aðheyra álit þitt. Þið karlmennirnir
eruð allir eins.”
Flestir eiginmenn eru svo tilláts-
samir við konur sínar, að þeir viður-
kenna fúslega, að sér hafi skjátlast.
Enda þótt Srípatí væri fús á að
ræða málið við Jogmayu og leggja
eið út á,^að velvild hans til fallegu
einstæðings-ekk j unnar, Kadambini,
væri ekki heitari en hófi gegndi, gat
hann ekki sannað það með fram-
komu sinni. Hann hélt því fram, að
tengdaforeldrarnir hlytu að hafa
farið svívirðilega með þennan ein-
stæðing, fyrst hún hefði ekki getað
afborið það lengur, heldur neyðst til
að leita hælis hjá honum. Og þar
sem hún ætti hvorki föður né móð-
ur, hvernig ætti hann að geta fengið
af sér að reka hana i burtu? Þegar
hann hafði þetta mælt, lét hann tal-
ið falla niður, því að hann langaði
ekki til að breyta Kadambini með ó-
þægilegum spurningum.
Jogmayu þótti maður sinn helzti
meinlaus og reyndi að koma honum
á aðra skoðun, og loks sá hann, að
til þéss að halda í heimilisfriðinn,
yrði hann að láta tengdaföður Kad-
ambíni vita. Hann hélt, að það væri
ef til vill ekki nóg að skrifa, svo að
hann ákvað að fara til Raníhat og
haga sér síðan samkvæmt þvi, sem
hann yrði þar áskynja.
Srípatí lagði af stað, og Jogmaya
sagði við Kadambini: “Góða mín,
það er varla viðeigandi, að þú dvelj-
ist hér lengur. Hvað heldurðu að
heimurinn segi?”
Kadambíni horfði alvarlega á
hana og sagði: “Hvað kemur heim-
urinn mér við ?”
Jogmaya varð alveg forviða og
sagði með nokkrum þjósti: “Þó að
þér komi heimurinn ef til vill ekkert
við, þá kemur hann okkur við.
Hvernig eigum við að fóðra það, að
við höldum hjá okkur konu br ann-
ari fjölskyldu?”
Kadambínii spurði: “Hvar býr
tengdafaðir minn?”
“Hver grefillinn,” hugsaði Jog-
maya, “hvað ætli konu skepnan komi
næst með?”
LÁTIÐ EKKI HUGFALLAST
í>6 hellsan sé ekki i sem beztu lagi, og
ekki eins g6tS og hún var &6ur en áhyggjur
og önnur öfl veiktu þrótt yöar. ViB þessu
er til meBal, sem lækna sérfræCingur fann
upp, og veitt hefir þúsundum hellsu. MeBaliÖ
heitir Nuga-Tone, og fæst í öllum nýtízku
lyfjabúðum. Mánaðar skerfur fyrir $1.00,
með fylstu tryggingu. KaupiB flösku I dag
og þér muniö finna mismuninn á morgun.
Munið nafniö Nuga-Tone.
Viö hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
Kadambini sagði einkar hægt:
“Hvað komið þið mér við? Er eg
af þessum heimi? Þið hlæið, grátið
og elskið; sérhvert ykkar hugsar um
sig og sinn hag. Eg er aðeins á-
horfandi. Þið eruð menskir menn;
eg er skuggi. Eg skil ekki, hvers
vegna guð fjötrar mig við þenna
heim.”
Hún var svo undarleg útlits og
orð hennar svo kynleg, að Jogmaya
skildi eitthvað af því, sem fyrir
henni vakli, en ekki alt. Vopnin
voru slegin úr höndum hennar, hún
gat hvorki rekið Kadambíni burt, né
spurt hana fleiri spurninga, svo að
hún gekk út í þungú skapi.
IV.
Klukkan var nærri níu um kvöld-
ið, þegar Srípatí kom aftur frá
Raníhat. Það var steypiregn, svo
að flóði yfir allar grundir. Það leit
út eins og regnstraumurinn mundi
aldrei hætta, og nóttin aldrei taka
enda.
“Nú, jæja?” spurði Jogmaya.
“Eg get sagt þyr margt — eftir
svolitla stund,” svaraði Srípati.
Er hann hafði þetta mælt, skifti
hann um föt og settist að kvöld-
verði. Þvi næst hallaði hann sér
aftur á bak og fór að reykja. Hann
var í vandræðum.
Kona hans hafði góða stund
stjórn á forvitni sinni. Loks kom
hún til hans og spurði: “Hvað
fréttirðu?”
“Að þér hefir hrapallega skjátl-
ast.”
Jogmaya fyrtist. Konunni skjátl-
ast aldrei, eða ef það kemur fyrir,
þá minnist hygginn eiginmaður ekki
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man.....................B. G. Kjartanson !
Akra, N. Dakota..................B. S. Thorvardson
Árborg, Man.....................Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man.........................Sumarliði Kárdal
Baldur, Man............................O. Anderson
Bantry, N. Dakota........................Einar J. Breiðfjörð ;
Bellingham, Wash.........................Thorgeir Símonarson ;
Blaine, Wash................................Thorgeir Simonarson
Bredenbury, Sask.........................S. Loptson i
Brown, Man...............................J. S. Gillis i
Cavalier, N. Dak@ta...............B. S. Thorvardson ;
Churchbridge, Sask......................S. Loptson
Cypress River, Man......................O. Anderson !
Dafoe, Sask........................J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota................Jónas S- Bergmann !
Elfros, Sask...............Goodmundson. Mrs. J. H.
Foam Lake, Sask ...............J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota..................Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.............................C. Paulson
Geysir, Man......................Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man.............................F. O. Lyngdal ;
Glenboro, Man...........................O. Anderson
Hallson, N. Dakota................S. J. Hallgrímsson
Hayland, P.O., Man....................J. K. Jonasson
Hecla, Man. ......................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota..................... John Norman
Hnausa, Man............................B. Marteinsson !
Ivanhoe, Minn..............................B. Jones !
Kandahar, Sask.................... J. G. Stephanson
Langruth, Man....í ................John Valdimarson ]
Leslie, Sask.....................................Jón ólafson
Lundar, Man......................................Jon Halldórsson
Markerville, Alta.......................O. Sigurdson !
Minneota. Minn..............................B. Jones 1
Mountain, N. Dak..................S. J. Hallgrimson ;
Mozart, Sask....................J. J. Sveinbjömsson
Oak Point, Man.........................A. J. Skagfeld
Oakview, Man..........................Búi Thorlacius
Otto, Man............................Jón Halldórsson !
Pembina, N. Dak.....................Guðjón Bjarnason ;
Point Roberts, Wash..'.................S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta..................T......O. Sigurdson
‘Reykjavík, Man........................Árni Paulson
Riverton, Man....................Björn Hjörleifsson
Seattle. Wash......................... J. J. Middal
Selkirk, Man.............................. W. Nordal ;
Siglunes, P.O., Man...................J. K. Jonasson ;
Silver Bay, Man.......................Búi Thorlacius
Svold. N. Dakota..................B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask...................... J. Kr. Johnson !
Upham, N. Dakota. .............Einar J. Breiðfjörð ]
Viðir, Man.......................Tryggvi Tngjaldsson é
Vogar, Man.............................J. K. Jonasson '!
Westbourne, Man....................Jón Valdimarsson
Winnipegosis, Man.............Finnbogi Hjálmarsson i
Wynyard, Sask.................... ..J. G. Stephanson ;