Lögberg - 24.10.1935, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGrlNN 24. OKTÓBER, 1935.
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Jaqueline veitti litla eftirtekt því, sem
fram fór; vissi alls ekki um livað fyrirlesar-
inn var að tala, og átti fult í fangi með að
verjast því að geispa rétt framan í fyrirles-
arann. Frú Waugh virtist að vera eitthváð
annars hugar, því hún var alt af að líta ýmist
út um gluggann til hægri handar sér, eða á
fyrirlesarann; hún hallaði sér að Jacqueline
og hvíslaði að henni:
“Vertu aðgætin barnið mitt, Dr. Grim-
shaw er hér — eg hefi séð hann vera að gægj-
ast inn um gluggann hérna til hægri handar
við okkur, nokkrum sinnum; hann er að læð-
ast hérna kringum hygginguna.”
Jacqueline brá við að heyra þetta;
margslags svipbrigðum brá fyrir á andliti
hennar; hún horfði rannsakandi út í glugg-
ann, sem frú Waugh hafði séð Dr. Grimshaw
vera að gægjast inn um, og sá brátt fölt, æðis-
legt andlit, sem var af og til að þrýsta sér
fast upp að rúðunni. Hún kinkaði kolli til
frú Waugh og sagði eins og við sjálfa sig:
“Hann skal fá þetta borgað!”
“Segðu það ekki barn! í hamingjunnar
bænum taktu ekki til neinna óheilla ráða!
Maðurinn er ekki með öllum mjalla; það sjá
allir!”
“Góða frænka mín, þetta skal honum
verða borgað, hann skal ekki eiga það lengi
hjá mér. Góða frænka, líttu ekki aftur út í
gluggann; láttu hann ekki sjá að við höfum
séð hann eða búumst við honum hérna—og
þá; já;—og þú skalt þá fá að sjá nokkuð. Eg
er búin að hugsa mér hvað eg ætla að gera.”
Hún sagði síðustu orðin eins og við sjálfa
sig. Hún sýndist hressast að mun við þessa
uppgötvun, hætti að hugsa um að geispa og
beitti nú allri sinni athygli að fyrirlesaran-
um, sem hún hafði ekki augun af eitt augna-
blik allan fyrirlesturinn út. Hún gerði sér
far um að láta sem mest á því bera, hversu
hrifin hún væri af fyrirlesajnnum. Andlitið
var uppljómað hýru unaðsbrosi, augun blik-
uðu sem stjörnur á heiðskírri nótt; munnur-
inn hálf opinn af eftirvæntingu, og alt lát-
bragð hennar bar vott um hina áköfustu
hrifningu. Þrátt fyrir þessi ytri ánægju-
merki, var Jacqueline ekki að veita því eftir-
tekt, sem ræðumaðurinn var að segja, eða
virða hann fyrir sér með adáun, eins og hún
virtist vera að gera; hún var að virða fyrir
sér í huganum hina ógeðslegu mynd Dr.
Grimshaw, afskræmda af afbrýði og hatri og
hefnigimi; hún var að hugsa um á hvaða hátt
hún gæti látið hann verða sér til sem mestrar
skammar.
Að fyrirlestrinum loknum, og eins óg
vant var, að búið var að auglýsa hvenær næsti
fyrirlestur yjði fluttur, og um hvaða efni að
hann yrði, stóð fólk upp úr sætum sínum,
nema Jacqueline; hún sat grafkyr og sýndi
ekkert fararsnið á sér. ,
“Komdu góða mín, eg er að fara,” sagði
frú Waugh.
Bíddu dálítið við, frænka, eg vil ekki
troðast í mannfjöldanum, meðan það er að
komast út.”
Frú Waugh beið meðan fólkið fór út, eins
og Jacqueline bað hana.
“Skyldi prófessorinn ætla að bíða eftir
okkur og vera með okkur heim?” sagði frú
Waugh.
“Við skulum sjá til,” sagði Jacqueline.
“Það vildi eg að hann gerði; eg vona að hann
geri það. Eig er alveg við því búin, að vera
honum samferða heim, ef hann langar til að
vera með okkur.”
Að fyrirlestrinum loknum kom Thurston
Wjlcoxen ofan af ræðupallinum, og var að
heilsa fólki, sem beðið hafði, til þess að tala
við hann. Hann kom þangað sem frú Waugh
og förunautar hennar sátu; hann heilsaði
þeim öllum með handárbandi; hann þrýsti
hönd Marian innilega og spurði hvernig henni
liði, ásamt þeim frænkum frá Luckenough;
mintist á veðrið og færðina, og útlitið fyrir
vorið o. s. frv., svo hneigði hann sig fyrir
þeim í kveðjuskyni og fylgdist með fólkinu
út.
“Eg held við ættum nú að fara,” sagði
frú Waugh.
“Já,” sagði Jacqueline og stóð upp.
Þegar þær komu út, var Oliver gamli bú-
inn að setja hestana fyrir sleðann, og tilbú-
inn að keyra á stað; hann ók sleðanum upp
að pallinum fyrir framan dyrnar, til þess að
gera þeim hægra fyrir að komast upp í hann.
Jacqueline leit í kring, til þess að vita hvort
hún sæi ekki Thurston Wilcoxen þar nálægt;
en þar sem hún gat ekki komið auga á hann,
neinstaðar, taldi hún víst að hann mundi vera
lagður á stað heim. En hún sá Dr. Grimshaw,
og þekti hann strax, þrátt fyrir það að hann
reyndi að líkjast, bæði í búningi og framkomu,
sem mest Thurston Wilcoxen, en hann huldi
andlit sitt að mestu með uppbrettum kápu-
kraganum. Dr. Grimshaw kom hægt í áttina
þangað sem Jacqueline stóð og var að búa sig
til að fara upp í sleðann. Þegar hún sá Dr.
Grimshaw færast nær, datt henni í hug að nú
skyldi hún nota tækifærið, hún hoppaði á móti
honum, stakk hendi sinni undir handlegg hans
og hvíslaði:
“Thurston! Komdu! Hlauþtu upp í
sleðann og komdu heim með okkur. Við skul-
um svei mér skemta okkur vel! Grimshaw
gamli fór til Leonardtown og kemur ekki heim
fyr en á morgun.”
“Er hann friðillinn þinn? Nú komstu
bölvanlega upp um þig! Nú þarf eg ekki
framar vitnanna við; nú hefi eg fulla sönnun
fyrir framferði þínn og hvað þú ætlar þér.
Það sver eg við alla heilaga, að þú skalt fá
ldífðarlaust að svara til þessa framferðis
þíns,” hvæsti prófessorinn út á milli tann-
anna, og hrifsaði í handlegginn á henni og
dróg hana að sleðanum.
“Ha, ha, ha! Ó, jæja, mér er þá sama.
Hafi mér missýns't, og eg tekið þig fyrir
Thurston, þá er það ekki fyrsta klapparskot-
ið, sem mér hefir orðið á í sambandi við þig.
Mér hefir orðið á svo stórt glappaskot jafn-
vel að láta mér detta í hug að þú værir mað-
ur!” sagði Jacqueline fyrirlitlega..
Hann svaraði henni engu, en ýtti henni inn
í sleðann og settist við hlið hennar.
“Hvernig stendur á því að þú eft hér;
eg hélt að þú hefðir farið til Leonardtown í
dag, Dr. Grimshaw,” sagði Mrs. Waugh
kuldalega.
“Ójá, þér hafa brugðist vonir þínar í
því; en hafa þau vonbrigði ekki opnað augu
þín fyrir öðru, sem er bæði óheiðarlegra og
-'hættulegra, sem þú hefir verið sjónarvottur
að hér í kvöld, Mrs. Waugh?”
“Hvað meinar þú með þessum orðum,
herra minn?”
“Það sem eg meina, frú Waugh, er að þú
hefir gefið þegjandi samþykki þitt til þeirra
svika og ótrygða, sem þessi siðlausa kven-
snvpt, færndkona þín, ætlaði sér að aðhafast
hér í kvöld, í von um að öllu væri óhætt, þar
eð eg væri langt í burtu. En nú hefir það
snúist öðruvísi við; þið misreiknuðuð það
hraparlega og nú eruð þið báðar staðnar að
samsæri gegn mér,” sagði prófessorinn með
þjósti.
Frú Waugh var alveg orðlaus um stund,
en sagði svo: “Dr. Grimshaw, það er erfitt
að trúa því að þú sért með öllu viti, eins og
þú talar. Væri það ekki fyrir sjálfsvirðingu
mundi eg reka þig út úr sleðanum umsvifa-
laust.”
“Eg vil ráðleggja þér, hvort heldur að
það er sjálfsvirðing eða annáð, sem aftrar
þér frá að reka mig út úr sleðanum, að láta
það ógert, sjálfrar þín vegna. Eg verð hér
sem gæzlumaður þessarar siðsömu frændkonu
þinnar, þar til hún er komin á óhultan stað.”
“Eg krefst að þú gerir grein fyrir orð-
um þínum og framferði hér í kvöld, Dr.
Grimshaw,” sagði frú Waugh.
“Auðvitað! Ef, eins og eg álít að eg
hafi, ómótmælanlega sönnun um framferði
frænku þinnar og samband hennar við Mr.
Wilcoxen. Eg hugsaði mér að verða hins
sanna vís, svo í staðinn fyrir það að fara til
Leonardtown og vera í burtu í nótt, fór eg
hingað og kom mér þar fyrir, sem eg gat vel
séð hverju fram fór, og veitti því nákvæma
eftirtekt. Meðan eg var hér í kvöld, sá eg
nógu mikið til að sannfærast um blygðunar-
leysi Jacqueline og óvarfærni. Svo þegar eg
með særðri tilfinningu, eftir það sem eg hafði
séð, mætti henni hér á pallinum, þá tekur hún
mig í misgripum fyrir elskhuga sinn; grípur
hendi mína með miklum fögnuði og segir:
‘Elsku Thurston, komdu heim með mqr’—”
“ó, þú gamli lierjans ósvífni skröggur,
geturðu ekki haft rétt eftir mér það sem eg
sagði? Eg sagði ekki þetta. Eg sagði:
‘Thurston! Komdu! Hlauptn upp í sleðann
og komdu heim með okkur,’ ” sagði Jacque-
line.
“Það er þá minst á mununum, göfuga
frú. Meiningin er sú sama. Eg vil ekki bera
ábyrgð á orðum þfnum. Þú ert hvort sem er
búin að koma upp um þig.”
“Hvað annars meinar alt þetta rugl? Ef
það á að meina það að eg hafi tekið þig í mis-
gripum fyrir Thurston Wilcoxen, þá ættir þú
að vera fegin, því þú getur þó huggað þig við
það, að þér hafi þó einu sinni á æfinni verið
sýnd svo mikil virðing að kvenmaður hafi rétt
þér hönd sína, en þú mátt vera viss um að
slíkt skeður ekki hér eftir, ” sagði Jacqueline
storkandi.
“Jæja, göfuga frú! Hefir þú meira að
eða hygst þú með aðstoð frænku þinn-
ar—”
“Dr. Grimshaw, ef þú vogar þér að hafa
í frammi slfka ósvífni^ aftur, að bendla
nafn mitt við þetta mál, skaltu úr sæti þínu,
og það miklu fljótara, en þú komst í það,”
sagði Mrs. Waugh.
“Við skulum sjá til, frú Waugh,” sagði
prófessorinn og sat þegjandi það sem eftir
var af leiðinni.
En það var ein manneskja í sleðanum,
sem hafði tekið sér nærri það sem Jacqueline
sagði í sambandi við Thurston, — það var
Marian.
22. Kapítuli.
Þegar fólkið kom heim af fyrirlestrinum,
var gamli sjóliðsforinginn á fótum og fagnaði
því með óvanalegri kæti. Hann lék á allsoddi
að ánægju, enda liafði hann látið tilreiða hinn
kostulegasta kvöldverð, sem var borinn fram
heitur og ljúffengur lianda ferðafólkinu, sem
var orðið bæði svangt og kalt.
. “Hvað er nú á seyði,” sagði Jacqueline
og henti af sér ferðafötunum á stólana og
gólfið, eftir því sem verða vildi.
“Það er eg alveg sannfærð um að nú
hafa einhverjir óvinir frænda orðið fyrir
stórslysum eða annari óhamingju. Það getur
varla verið neitt annað til í heiminum, sem
mundi þess megnugt að koma honum í svona
gott skap. Látum okkur sjá; skyldi hann
hafa verið í vitorði með Grimshaw, eða lagt
ráðin á? Það er ekki óhugsandi að svo hafi
verið, og fögnuðurinn sé yfir því að þeir hafi
mig nú á milli handa sér.”
Frú Waugh lézt ekki taka neitt eftir hinni
miklu ka:ti sjóliðsforingjans, en talaði um
hversu þær hefðu verið hepnar með veðrið,
og hversu gott væri a vera komin heim og
fara að hvíla sig. Hún tók Marian við hönd
sér inn í gesta svefnherbergið til þess að taka
af sér ferðafötin.
Þegar Waugh sjóliðsforingi var búinn
að gEéða sér á matnum eins og honum þótti
hæfa fyrir sinn virðulega sjóliðsforingja-
maga, teigði hann úr sér og hló tröllslegan
hlátur, svo alt andlitið varð að eintómum
hrukkum og fellingum, og sagði fólkinu þau
tíðindi, að ungfrú Nancy Stamp hefði verið
rekin frá póstafgreiðslunni, eða öllu heldur,
eins og hann komst að orði, að kórónan hefði
fokið af henni og hún oltið úr hásætinu, en
Harry Bromwell væri tekinn við embættinu.
Hann hafði séð þessi tíðindi í kvöldblaðinu.
Allir, sem við borðið sátu drógu léttara and-
ann við a heyra þessi tíðindi, því öllum fanst
það sem lengi þráð trygging þess að þeir
þyrftu ekki lengur að óttast fyrir að bréf
þeirra og blöð væru rifin upp á pósthúsinu
og lesin, eða alveg eyðilögð með öllu.
Allir þögðu við þessari frétt nema
Marian, sem sagði:
“Hvað verður nú um vesalings, gömlu
Nancy?”
“Það sver eg við hinn heilaga Júdas
Iskaríot að hún verður að sjá fyrir sér sjálf,”
sagði sjóliðsforinginn og hló svo glumdi í
stofunni.
“Nei, það dugar ekki, eg held að við hér
í sveitinni séum skvldug til að hjálpa henni,
svo hún fari ekki á vonarvöl; finst þér það
ekki herra sjóliðsforingi?”
“Eg skal mæla með því við sveitarnefnd-
ina, að hún verði send í ölmusustofnunina,
ungfrú Mayfield,” sagði sjóliðsforinginn.
Marian sá, að það var þýðingarlaust að
halda þessu máli frekar til streitu að þessu
sinni, en hún hugsaði sér að nota fyrsta tæki-
færi til að biðja sjóliðsforingjann, þegar hann
hefði gleymt þessu samtali um Nancy Stamp,
um styrk og vernd fyrir aldraða, einmana,
vinalausa og heilsulausa konu, gem ekkert
hefði sér til lífsbjargar. Hún vissi að þegar
hvorki ofsakæti, eða ofsareiði hafði yfirhönd-
ina yfir hans betri'manni, mundi hann greiða
fram úr í þessu máli.
Dr. Grimshaw tók engan þátt í samtal-
in'u, en sat þegjandi og mjög skuggalegur á-
sýndum við borðið. Jacqueline sagði “að
hann liti út eins og hann hefði gleypt sjálf-
an djöfulinn og gæti ekki melt hann. ”
Þegar staðið var upp frá borðum, gekk
Dr. Grimshaw til sjóliðsforingjans og kvaðst
þurfa að ræða mjög heimulegt mál við hann.
“Nei, nei; ekki í kvöld, Nace! Ekki í
kvöld. Eg sé á þqr hvað það muni vera. Það
er eitthvert skelmisbragðið, sem Jacqueline
hefir leikið á þig með núna. Það getur beðið!
Eg er orðinn eins syfjaður og eg hefði étið
skipsfarm af ópíum. Eg mundi ekki einu
sinni tala við Paul Jones, þó hann væri ris-
inn upp frá dauðum og kominn hér!”
Dr. Grimshaw varð að láta sér það líka,
enda skildu allir og hver gekk til sinnar hvílu.
María þjónustustúlkan fylgdi Marian til
svefnherbergis og þjónaði henni til sænghr.
Þegar hún hafði afklæðst hinum þrönga dag-
búningi og klæðst í rúman náttkjól, bauð
María henni góða nótt, lokaði hurðinni og fór.
Marian settist á stól við eldstæðið og sökti
sér niður í djúpar hugsanir. Það var svo
margt, sem lá henni þungt á hjarta. Hún var
að velta því sára spursmáli fyrir sér hvort
Thurston mundi vera farinn að sjá eftir því,
að hafa gifst sér; henni fanst ýmislegt benda
til þess.
Hún hafði gert sér svo örugga von um að
samtal hennar við hann hefði opnað augu
hans, en nú fanst henni að svo hefði ekki ver-
ið. Hann virtist að halda uppteknum hætti,
við Miss LeRoy, að minsta kosti sáu allir, að
hún sótti mjög eftir honum, og það var að
verða almannarómur að þau væru trúlofuð.
Þarna sat Marian við eldinn og var að
hugsa um það, sem skeð hafði um kvöldið, og
velta fyrir sér ýmsum spursmálum viðvíkj-
andi hinni óvissu framtíð sinni, og sárast af
öllu var að hugsa til þess, ef Thurston héldi
áfram uppteknum hætti. Nei, henni fanst
það hljóta að vera alveg óhugsandi. En því
er hann að þessu? Er hann bara að hefna sín
á henni og stríða lienni, fyrir—? En liann
verður að gæta þess að með því getur hann
eyðilagt sálarfrið og framtíð saklausrar
stúlku, sem í einfeldni sinni tekur hann alvar-
lega. En hvað er með Jacqueline? Hún hafði
sjáanlega tekið Dr. Grimshaw í misgripum
fvrir Thurston. Hún talaði til hans, eins og
þau hefðu verið búin að mæla sér mót, það var
mjög ógætlega talað, ef hún hefði ekki vitað
hvað hún mótti bjóða sér.
\ Marian liugsaði þessi vandamál fram og
aftur, en komst að engri ákveðinni niðurstöðu,
svo hún afréð að tala um þetta einu sinni enn
við Thurston, ef verða mætti að hún gæti opn-
að augu hans. Þegar hún hafði tekið þessa
ákvörðun, féll hún á kné við rúmið og gerði
bæn sína. Að því loknu slökti hún ljósið og
gekk til hvílu.
Daginn eftir, sem var skírdagur, og
skólafrí, svo ‘Marian þurfti ekki að kenna í
skólanum. Hún ætlaði sér að eyða deginum
með Jacqueline, sér til skemtunar. Þegar
hún kom ofan í borðstofuna, varð henni bilt
við að sjá Thurston þar svo snemma dags, og
aleinan í stofunni. Hann var búinn í grænan
veiðimannabúning. Hann stóð fyrir framan
arininn og snéri bakinu að eldinum; hann
hafði reist byssuna sína upp við arinhylluna,
og lagt veiði-malinn sinn í hornið við arininn.
Hjartað barðist í brjósti Marian, þegar hún
sá hann, og roði kom fram í kinnar hennar, og
á sama augnabliki hvarf allur efi og tortrygni
úr huga hennar; hún gat ekki látið sér detta
í hug að svik og ódrenglyndi gæti leynst bak
við svo göfugmannlegt, einarðlegt og stilli-
legt útlit. Hún horfði hugfangin á hann eitt
augnablik og gleymdi öllum öðrum en honum,
sem allar hennar framtíðar vonir og þrár
voru helgaðar. Thurston korn á móti henni,
og þau tóku höndum saman. Þau horfðu
ástúðlega hvort á annað og hún sagði:
“Mér þykir svo ósköp vaént um að sjá þig
núna, elsku Thurston, því eg þarf að tala um
nokkuð við þig, sem eg vona að þú takir ekki
illa upp, eða misvirðir við þína kæru Marian,
sem á enga innilegri þrá og ósk í þessum
heimi, en þína velferð og þinn heiður. ”
“Ef það er viðvíkjandi Miss LeRay, þá
blessuð láttu mig ekki heyra slíkt, eg aðvara
þig um það.”
“Þú verður að gæta þess, að þó þú viljir
ekki heyra mig tala um það, að það er haft
að almennu umtalsefni héma í sveitinni, og
þó þú vitir það ekki, þá ganga þær sögur mann
frá manni, að þið ungfrú LeRoy séuð trúlofuð
og ætlið að fara að gifta ykkur! ”
“Og þú ljærð svona 'tilhæfulausum kjaft-
hætti hlustirnar og’ leggur trúnað á hann?”
“Nei, hamingjan veit að það geri eg ekki!
Þetta umtal hefir óhjákvæmilega sært tilfinn-
ingar mínar, ef til vill alveg eins mikið og þú
hefðir fundið til og liðið fyrir, ef slíkur orð-
rómur hefði gengið um mig og eg hefði tekið
ástaratlotum annars manns, eins og þú hefir
leyft þér að taka atlotum Miss Roy. En með
rólegri yfirvegun hefi eg gert mér það ljóst,
að þú getur aldrei gefið ungfrú LeRoy eða
nokkurri stúlku það rúm, sem eg á í hjarta
þínu, eftir j)ann tíma, sem þú hefir þekt mig
og elskað mig. ’ ’
Marian horfði með sínum mildu og skæru
augum á hann meðan hún talaði, ðg roði
breiddist yfir hið fríða andlit hennar, sem bar
vott um niðurbælda ge*ðshræringu.
“Já, hefir þekt mig og elskað! Þarna
kemur ennþá fram sami ákafinn ag sjálfstil-
beiðslan! En hvernig veiztu, Marian, nema
eg þreytist smátt og smátt á svoleiðis yfir-
burða yfirlýsingum,—og að eg ef til vill finni
hressingu í að sitja í ró og næði hjá barna-
legri, auðsveipri stúlku, hverrar aðal hæfi-
leiki er að elska og mest knýjandi þörf að vera
elskuð?”