Lögberg - 31.10.1935, Qupperneq 6

LÖGKBERG, FIMTUDAGINN 31. OKTÓBER, 1935.
fí
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
“Hvernig veiztu það? ÞaS er ekki þitt
hágöfuga eðli sem segir þér það, sem þú nú
lítilsvirðir. Það ér ekki um sjálfa mig, sem
mig langar til að tala, heldur um hana.
Thurston, eg veit að ])ú ert að gefa henni und-
ir fótinn, bara í meiningarlausu gamni; eg er
viss um að með því liefir ])ú ekkert ilt í huga;
]>að er eg viss um, Thurston,” sagði hún og
þrýsti höndunum að brjóisti sér. “Eg veit
með hvaða takmarkalausri ástríðu að kven-
' fólk getur elskað þig, en slík elska gæti valdið
vesalings Angelicu bana eða brjálæðis, þegar
hún yrði þess vör aÖ þú meintir ekkert með
því, nema aÖeins að leika þér að einfeldni
hennar og trausti. En Thurston, þú verður
að láta hér staðar numið, það er þér á engan
hátt samboðiÖ, að vekja falskar vonir hjá
henni. Þú verður að lofa mér því að sjá hana
ekki framar! ”
“Verð! Eg verð að segja að þú ert að
taka þér nokkuð mikið skipunarvald yfir
mér. ’ ’
“^Thurston, ]>að er hærra vald en mitt,
sem talar með tungu minni,—það er rödd rétt-
lætisins! Þú minnist þess. Þú lofar mér
því.”
“En ef eg skyldi nú ekki gera það—”
“Það er enginn tími til að deila um þetta
mál við þig lengur—það er einhver að koma—
eg verð að flýta mér. Það eru nú tvær vikur
síðan eg talaði um þetta fyrst við þig; eg hefi
dregið það of lengi, og nú ætla eg að segja þér,
þó þaÖ skeri mig í hjartaÖ að þurfa að gera
það; en ef þú lofar mér því ekki að sjá Ange-
licu aldrei framar, fer eg og segi henni hvern-
ig ástatt er með þig, strax á morgun!”
“Það er það sem þú ætlar að gera!”
“Þú getur komið í veg fyrir það, elsku
Thurston, með því að gera það eitt, sem þú
vei.st fyrir samvizku þinni að er rétt og þér
samboðið í þessu máli. ’ ’
‘ ‘ En ef eg skyldi svo ekki gera það ? ’ ’
“Þá fer eg strax á morgun til að tala við
ung'frú LeRoy!”
“Það má ekki minna kosta en—”
Hann gat ekki sagt meira, því frú Waugh
kom inn í stofuna. Thurston tók byssu sína
og veiÖi-mal og gekk á móti henni og heilsaði
henni með brosi á andlitinu og sagði:
“Góðan daginn, frú Waugh! Þú sérð að
eg hefi verið að skjóta hér í Luckenough skóg-
inum í morgun; eg gat ekki farið héðan án
þess að bjóða húsfreyjunni veiðina, ef hún
vildi gera svo vel að þiggja hana;” og hann
lagði veiðina á gólfið við fætur frú Waugh.
‘Marian mín góð, viltu gera svo vel og
sjá til að frú L’Oiseau sé fært heitt kaffi upp
í svefnhebbergið hennar; hún er lasin vesling-
urinn; eg bjóst við því eftir geðshræringuna,
sem hún komst í í gærkvöldi; kannske þú vild-
ir gera svo vel og færa henni kaffið, sjálf,
Marian mín; hún þarf þess sannarlega með
núna, að heilbrigðis-gyðjan komi að rúminu
hennar.” %
Marian fór íit úr stofunni og frú Waugh
snéri sér að Thurston og sagði:
“Mér þykir vænt um að mér hefir gefist
svona fljótt tækifæri til að tala við þig, því
eg hefi nokkuð sérstakt sem eg þarf að segja
þér, sem þú verður að hlusta á, án þess að
láta þér þykja við þína gömlu frændkonu.”
“Skárra er það nú! Eg er svei mér kom-
inn undir aga kvenfólksins þessa stundina,”
hugsaði hann með sér; en sagði ekkert, en
hneigði sig til samþvkkis og færði frú Waugh
stól.
“Eg skal ekki hafa málalengingar um
það, sem eg hefi aÖ segja, Thurston.”
“í hamingjunnar bænum segðu í eins fá-
um orðum og þú getur, ])að sem ])ú ætlar að
segja mér, ” sagði Thurston og brosti; “eg
fer að venjast því að kvenfólk tali hispurs-
laust við mig.”
‘ ‘ Þú mátt vera viss um að eg ætla ekki að
ávíta þig neitt, Thurston. En þetta er sem
eg vildi segja þér, og hefi sagt þér áður, að
þú verður að gæta þess að sýna Jaqueline
engin innileg vináttumerki, eða gera nokkuÖ,
sem vrði tekið svo, að þú værir ástfanginn af
henni. Eg tek það fram ennþá viÖ þig. Og
eg vil alvarlega vara þig við því að ef þú ger-
ir nokkuð í þá átt, að þá verður þú valdur að
svo mikilli óhamingju, sem þú munt iðra.st
eftir alla þína æfi, ef það yrði þér ekki til enn
meiri ógæfu. Dr. Grimshaw er viti sínu fjær
af afbrýÖisemi. Það er ekki hægt að treysta
því að hann sé fær að stjórna athöfnum sín-
um, eða gæta neins hófs; og í stuttu máli, það
sem eg ætla að segja þér er það, að þú verður
að forðast að sjá Jacqueline framar-”
“ Já, já! Þetta er í annað sinn í morgun,
sem eg er tekinn til bæna! ÞaÖ er eins' og eg
sé að vinna mér það álit að vera hættulegur
kvennamorðingi! ” hugsaÖi Thurston. Hann
leit, brosandi framan í frú Waugh og sagði:
“Góða frú Waugh, dettur þér í liug að
taka mig fyrir þann mann, sem af ásettu ráði
vildi vekja óeiningu eða koma óorði á fjöl-
skyldu þína?”
“Nei, nei, engan veginn, kæri Thurston.
Eg vei,t vel að þetta er alt fyrirlitlegur bjána-
skapur!”
“Jæja, fyrst ]?ú veist-—■”
Thurston gat ekki lokið við getninguna,
því sjóliðsforinginn kom irm og stappaði
stafnum sínum í gólfið af miklu afli og sagði:
‘ ‘ Ó-já, herra minn! Þú hérna ! Það ber
vel í veiði. Eg þurfti að sjá þig. Það er dá-
lítiÖ, sem eg þarf að tala um við þig undir
fjögur augu. Hen. gamla, farðu frá okkur;
feldu þig; láttu ekki sjá þig!”
Henrietta fór út úr stofunni án þess að
bíða eftir fleiri skipunum. Undir eins og hún
hafði látið aftur hurðina, snéri sjóliðsforing-
inn sér að Thurston, pjakkaði stafnum af öllu
afli í gólfið og sagði:
“ Jæja herra, litlu erindi er fljótt aflokið.
Hvernig vogar þú þér að hafa þá ósvífni í
frammi að vera að tæla Jacqueline ræfilinn í
ástamál við þig?”
“Kæri móÖurbróÖir—”
“Djöfullinn liafi þa'ð! Kallaðu mig ekki
móðurbróður! Eg krefst að þú segir mér
hvernig þú dirfist að vera í ástamálum við
frænku mína?”
“En, herra, þetta er algerlega misskiln-
ingur; hún hefir einhverra hluta vegna látiÖ
sem hún væri í ástamálum við mig.”
“Þú ert ósvífinn, siðlaus flagari.”
“Eg hefi þó sannarlega fengið að kenna
á velgjunni í hreinsunareldinum í morgun; eg
held það sé ekki eftir betra að bíða, ” hugsaÖi
Thurston með sjálfum sér, og 'bjóst til að
ganga fit.
En gamli maðurinn var ekki alveg búinn,
hann gekk í veg fyrir hann, stappaÖi niður
stafnum í ofsabræði og sagði:
“Þú mátt vera alveg viss um að eg skal
láta LeRoy undirforingja vita hversu heið-
arlegt prúðmenni það er, sem er að eltast við
að ná í dóttur hans.”
“Það lítur vel út með það, að ungfrú
LeRoy verði búin að fá dálaglega lýsingu af
mér áður en þessi vika er liðin,” sagði Thurs-
ton hlæjandi.
“Þú, þú, kant ekki að skammast þín, þú
—ærulausi flagarinn þinn, ” hrópaði sjóliðs-
foringinn í ofsabræði. “Að hugsa sér að eg
.skyldi hafa hafj; traust á þér, borið blak af
þér, neitað að trúa því að þú værir þorpari;
látið hús mitt standa opið fyrir þér, og hefði
líklega látið svo vera, ef eg hefði ekki fengiÖ
óhrekjandi sönnun fyrir framfeíði þínu í gær-
kvöldí.”
‘‘ Framferði mínu í gærkvöldi! Eg mót-
mæli þessum aðdróttunum; eg skil hvorki upp
né niður í því, sem þú ert að segja.”
“Ó-já, þú þykist ekki skilja mig! Þú
skilur kannske ekki það sem gerðist eftir
fyrirlesturinn í gærkvöldi, þegar fólkið var að
fara; þegar Jacqueline smeygði hendinni und-
ir handlegginn á þér,—nei, eg meina, hún tók
Grim. í misgripum fyrir þig, og sagði þau orð
er báru þess ljósan vott að þið hafið verið
búin að ákveða ykkar á milli stefnumót.”
Thurston var alveg hissa og vissi ekki
hót hvaÖan að á sig stóð veðrið, eða l*rerju
hann ætti að svara giamla manninum. Sjóliðs.
foringinn misskildi þessa undrun, sem Thurs-
ton lét í ljós, og áleit að það gæti ekki af öðru
stafað en sektarmeðvitund, og hann hélt á-
fram og sagði:
“Eg býst við að þú getir nú gert þér
grein fyrir afleiðingunum af framferði þínu.
Sérðu dymar? Þaðan er bein leið út í for-
stofuna og gegnum framdyrnar út á traðirn-
ar, sem liggja út að þjóðveginum,—það er þín
leið.—Viltu gera svo vel og fara sem fyrst
héðan út.” Og sjóliÖsforinginn pjakkaði
stafnum af öllu afli í gólfið og æddi út úr
stofunni í ofsareiði.
Thurston kinkaði kolli til hans og brosti;
hann tók vasabókina sína, reif úr henni blað
og skrifaði fá einar línur á það, braut það
vandlega saman og faldi í lófa sér. HurÖin
opnaðist og inn komu þær: frú Waugh,
Marian og Jacqueline. Það var eins og frú
Waugh vissi hvað farið hafði fram í stofunni,
því hún snéri sér strax að Wilcoxen og sagði:
“Vertu vægur við þessa bjána, þeir eru viti
sínu fjær; en farðu nú sem fljótast.”
“Eg er að fara, frú Waugh,” sagði hann
og reyndi að verjast því að hlæja að þessu
skringilega æfintýri.
Hann hneigði sig fyrir Jaqueline, kvaddi
frú Waugh með handabandi, sömuleiðis
Marian, og þrýsti um leið hendi hennar mjög
innilega og lagði samanbrotið 'blað, sem hann
hafði skrifað á, í lófa hennar, tók því næst
veiÖi-mal sinn og byssu og fór.
23. Kapítidi.
Hvílíkir dæmalausir liálfvitar,” sagðj.
Thurston við sjálfan sig, er hann gekk út úr
lystigarðinum á Luckenough, “að láta sér
detta aðra eins vitleysu í hug, að nokkur mað-
ur með opin augu, hjarta í brjósti og heila í
hausnum, gæti orðið ástfanginn í öðru eins
óstillingar skrípi eins og Jacqueline, og því
síður þessari tindilfættu daðursdrós Angelicu.
Þær þola engan samanburð við Marian. Hinn
minsti hárlokkur á hennar sólbjarta höfði, er
mér kærari en alt, sem lifir á jörðinni. Marian
eg er í þann veginn að leggja alt í hættu, til
þess að við getum verið saman, jafnvel virð-
ingu sína og traust á mér. En hún fyrirgefur
mér,—eg skal vinna mér fyrirgefningu henn-
ar með því að helga henni órjúfandi ást mína
meðan ef lifi!”
Hann hraðaði sér sem mest, þar til hann
kom að hliði ytri girðingarinnar, þar sem
hann mætti Oliver gamla, sem kom úr skógin-
um með fullan vagn af eldivið. Eins og til að
létta af sér byrÖi sinni, fleygði harin veiði-
malnum með veiðinni í, upp í vagninn til
gamla mannsins, og sagði:
‘Hirtu þetta, ]>að er ofurlítil glaðning til
þín.” Og án þess að bíða eftir þakklæti
Olivers, var liann ])otinn á stað og yfir skurð-
j inn og hljóp í einum spretti þangað sem hann
hafði skilið eftir hestinn sinn bundinn við tré
frá því um morguninn. Hann hljóp á bak og
til þorpsins. Hann stanzaði ekki fyr en hann
keyrÖi hestinn sporum og reið í einum spretti
kom að litla veitingahúsinu niður við sjóinn.
Hann fékk hestinn hótel-þjóninum til gæzlu
og flýtti sér inn; bað um prívat herbergi fyrir
sig. Hann fékk litlu dagstofuna til umráða.
Fyrir siða sakir bað hann um dagblaðið,
vindla og flösku af víni, benti svo þjóninum
að fara; settist á stól og beið.
Bráðlega fann hann leggja inn í stofuna
sterka lykt af tjöru, sjóseltu, tóbaki og rommi,
se mgaf honum til kynna að gestirnir, sem
liann var að bíða eftir, væru þegar komnir.
Samstundis var hurðin opnuð og inn kom
stuttur og digur náungi, dökkur yfirlitum;
hann var í þykkri buru, buxum úr sverum
striga, og með bullulega kúskinnsskó á fótum
og svartan sjóhatt á höfði.
“ Jæja, Miles, eg er búinn að bíða þín hér
á annan klukkutíma,” sagði Thurston óþolin-
móðlega.
“Já, já, herra minn, það er rétt; qg eg
hefi veriÖ að sigla hérna með fram ströndinni
til þess að kynna mér sem bezt allar leyni-
lendingar; eg verð að hafa auga á óvinun-
um,” svaraði maðurinn, og tók út úr sér stóra
tóbakstunggu og fleygði í eldinn.
“Ertu nú viss um að þekkja staðinn?”
“Já, herra, víkin rétt fyrir neðan Old
Field húsið. ”
“Og sunnan við greniskóginn. ”
“Já, herra, eg þekki vel víkina. Það er
ekki.mótbyr núna,” sagði Jack Miles og klór-
aði sér hálf vandræðalega í höfðinu.
“Hvað gengur að þér, þrjóturinn þinn,”
sagði Thurston óþolinmóður; “ertu ekki á-
nægður með borgunina?”
“Ja, ó-jú—veit okki! Þú sérð, ef eg væri
alveg viss um að litla duggan, sem þú vilt ná
í væri þar til staðar. ”
“Uss! talaðu ekki svona hátt. Þú ert
ekki úti á sjó í roki núna, bjáninn þinn. Jæja,
lialtu áfram; vertu fljótur að segja það sem
þú ætlar, og talaðu lágt.”
“Eg ætlaði að segja, að ef eg væri viss
um að þú ættir með að taka hana, að þá væri
alveg bein si^ling í björtu og engin sker á
leiðinni. ”
‘ ‘ Það er ekkert spursmál um það, asninn
þinn! Hún er mín—konan mín.”
“ Jæja, herra minn,” sagði sjómaðurinn,
og var enn í miklum efa, “ef það er eins og
þú segir, því kemur hún þá ekki fram í dags-
ljósið og gerir sig þekkjanlega eiganda sínum
og aðstoSarmanni hans? Því tekur þú hana
ekki með þér, þegar sól er hæst á lofti og bjart-
astur dagur, og flytur hana burt undir
trumbuslætti, lúðrablæstri og blaktandi fán-
um? Hversvegna ætlar þú að taka hana. um
borð með ofbeldi, eins og sjóræningi? Eg hefi
verið að hugsa um það, og eg held það geti ef
til vill orðið býsna hættulegt tiltæki. Það er
alt í þoku—í þoku; eg sé hvergi til lands, eg
gæti lent á skerjum og boðum, áður eg veit af;
eg hefi aldrei lagt út í svona svart myrkur,
síðan fyrst eg vandist við sjómensku. — En
eg er ekki að ásaka þig, herra minn, fyrir
þetta tiltæki.”
“Nei aldeilis ekki. Eg skil það vel að
enginn athugull hafnsögumaður vill leggja
skip sitt í hættu í svartri þoku á ókunnri leið.
Eg á gullinn sjónauka, sem hefir töframátt;
hann mun gðra þér mögulegt að sjá gegnum
svörtustu þoku og dimmasta náttmyrkur. Eg
skal láta þig fá hann. Með öðrum orðum, eg
skal borga þér 500 dollara fyrir ferðina. En
þú verður að hafa aflokiÖ erindinu á þeim
tíma í kvöld, sem eg hefi sagt þér; og ef alt
lukkast vel, þá gef eg þér 1000 dollara að
auki. Rofar nú ekki til í þokunni?”
“Jú, það held eg; eg fer nú að sjá til
lands.”
“Það er ágætt! Eru peningarnir að gefa
þér sjónina? SkilurÖu?”
‘ ‘ Eg er ekki frá því að þeir skerpi dálítið
sjónina, að minsta kosti sé eg nú miklu betur
í gegnum þokuna. ”
‘ ‘ Segðu mér hvernig þú hefir hugsað þér
að fara að því. ” »
‘ ‘ Eg færi skipið inn á víkina og legg því
svo sem mílu-fjórðung frá landi. Þegar dimt
er orðið, ræ eg á léttibátnum upp undir skóg-
arnefið og ligg í skugganum af skóginum
þangað til að eg heyri þig gefa merki. Þá fer
eg í land og tek— tek—”
“Farminn!”
“ Já, já, herra minn; já, eg meina farm-
inn. ”
Við getum nú yfirgefið þessa samsæris-
menn við að brugga ráÖagerð sína; við verð-
um að liverfa aftur til Luckenough og sjá
hverju fram fer. Ejölskyldan var sezt að
morgunverði. Yfirlit Dr. Grimshaw var svo
skuggalegt og þungbúið, eins og hann byggi
yfir að framkvæma eitthvert illvirki. Allir
sátu hljóðir og enginn falaði orð frá vörum.
Marian hafði ekki liaft neitt tækifæri til að
lesa miðann, sem Thurston fékk lienni, hún
hafði stungið honum í vasa sinn, en að aflokn.
um morgunverðinum færði hún sig út að
glugganum; tók upp miðann og rendi augun-
um yfir línurnar:
“Astkæra Marian, fyrirgefðu mér flýt-
inn í morgun. Bg skammast mín fyrir að
hlaupa svo fljótt í burtu. Eg vil biðja þig
fyrir alla muni að mæta mér í kvöld, þegar
dimt er orÖið, hjá skógarnefinu við víkina.
Eg hefi nokkuÖ í huganum, sem er mjög mik-
ilsvarðandi fyrir okkur bæði, sem eg þarf að
segja þér.”
Hún böglaði blaðið saman sem fljótast
og stakk því í vasa sinn, rétt í því hún varð
þess vör að Jacqueline hafði veriÖ að gægjast
forvitnislega yfir öxl hennar.
“Ætlar þú að vera hjá mér í allan dag,
Marian?”
“Já, góða mín—fram yfir kvöldverð.
En þá ætla eg að biðja frú Waugh að lána
mér litlu kerruna til að aka heim í. ’ ’
“Eg ætla þá að fara meÖ þér, Marian, og
taka kerruna til baka. ”
Alt fólkið, nema þær frú Waugh, Marian
og Jacqueline var farið út úr borðstofunni.
Mrs. Waugh var að ganga frá borðsilfr-
inu sínu, þegar hún var búin að því lokaði hún
skápnum og stakk lyklunum í vasa sinn og
sagði við Marian:
“Komdu með mér, Marian mín góð; eg
ætla að sjá vesalings Cracked Nell. Hún held-
ur til í einu herberginu hérna í húsinu. Hún
er orðinn mesti aumingá, og eg býst við að
hún eigi ekki langt eftir, mig langar til að þú
talir við hana.”
“Núna?”
“Já, góða mín. Eg ætla að færa henni
eitthvað til að nærast á. Bregðu yfir þig
mötlinum þínum og komdu með mér,” sagði
frú Waugh og fór.
Marian fylgdi henni; hún tók klút upp úr
vasa sínum, til þess að binda um höfuð sér
sem skýlu; en slæddi um leið blaðinu, sem
Thurston fékk henni upp úr vasanum, án þess
að taka eftir því, og datt það á gólfið.
Jacqueline sá það og steig ofan á það og
stóð á því, þar til þær voru komnar út, þá tók
hún það upp, fletti því í sundur og las það.
Ef Jacqueline liefði gefiÖ sér augnabliks um-
hugsunartíma, hefði hún aldrei gert þetta.
En hvenær gaf hún sér tíma til þess að yfir-
véga afleiðingar nokkurs, sem hún gerði?
Þegar hún var búin að lesa það, komst hún öll
á loft. Hún ranghvolfdi augunum, hossaði
sér á tánum og vaggaði höfðinu á allar hliðar,
eins og hún gæti ekki ráðið við sig af fögnuði
og gleði.
“Jæja, jæja; hverjum hefði dottið það í
bug að Thurston væri svona ástfanginn upp í
hársrætur af Marian? og verða að halda ást
sinni leyndri fyrir gamla maurapúkanum.
Herra minn trúr! Þetta er ekki rétt gert af
mér. Er eg orðin eftirstæling af ungfrú Nancy
Stamp! Hamingjan forði mér frá því. Eg
stal ekki miðanum; eg fann hann.— Nú dett-
ur mqr nokkuð í hug, eg get notað miðann til
að leika dálítiÖ á Grimshaw með honum. Ó,
Marian, ])ú fyrirgefur mér það, eg meina ekki
með því að gera þér neitt ilt, en mér er ó-
mögulegt að verjast því að brúka þetta tæki-
færi til að ögra Dr. Grimshaw með. Þú manst
að eg lofaði að hefna mín grimmilega á hon-
um, þegar hann bar það upp á mig að eg hefði
gleypt stefnumótið; og ef hann skal nú ekki
fá það borgað og verða hvítur eins og elti-
skinn að afbrýðissemi, þá heiti eg ekki pró-
fesorsfrú Grimshaw. Látum okkur nú sjá.
Hvað á eg að gera? Hvernig á eg að fara að
því?