Lögberg - 21.11.1935, Blaðsíða 2

o
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. NÓVEMBER, 1935.
Hundrað ára afmœli
Tryggva Gunnarssonar
1835 — 18. október — 1935
Því verður ekki neitað, aS
Tryggvi Gunnarsson var mestur af-
kastamaður íslendinga á sinni tíS,
og landinu er skylt aS hafa minniftgu
hans i heiSri. Hann átti manna mest-
an þátt í þvi, aS vekja þjóSina af
löngum svefni dáSleysis. Hann var
í farabroddi, þegar endurreisnar-
tímabiliS hófst, bjartsýnn, fram-
sýnn, áræSinn og ósérplæginn. Hann
kom á fót margskonar framkvæmd-
um, sem enginn hafSi áSur trúaS aS
íslendingur gæti ráðist i. “Kjark-
uritln geiglaus var,” og um eitt skeiS
var Tryggvi átrúnaSargoS þriggja
landsfjórSunga fyrir framkvæmdir
sínar, elju og einlægni í því aS bæta
hag þjóSarinnar á sem flestum sviS_
um.
Hann fékst viS margt um dagana
og hafSi jafnan mörg járn i eldin-
um. Fór því stundum svo, aS hann
ætlaSi sér ekki hóf, enda þótt starfs-
kraftarnir væri fádæma miklir, og
lenti því sumt í vanrækslu. StafaSi
eflaust sumt af því, að hann varS
aS fela öðrum ýmis störf, en vildi
þó jafnframt vera einráður, en það
tvent gat ekki farið saman.
Gunnlaugur Tryggvi hét hann
fullu nafni, og var sonur séra Gunn.
ars Gunnarssonar í Laufási og konu
hans Jóhönnu Kristjönu Gunnlaugs.
dóttur sýslumanns Briem. Var hann
fæddur í Laufási 18. okt. 1835. í
uppvexti naut hann meiri mentunar
hjá föður sínum en alment gerðist
á þeim árum. En jafnframt var
hann vaninn við alla algenga sveita-
vinnu. Kom þaS fljótt í ljós að
drengurinn var flestum lagtækari og
verkhyggnari, og að hann hafSi
mikinn áhuga fyrir smíSum. Var
honum því, 14 ára gömlum, komiS
til smíSanáms hjá Ólafi Briem móð-
urbróSur sínum á Grund. Var Ól-
afur annálaSur fyrir hagleik og
hafSi lært trésmiði erlendis. Hjá
honum var Tryggvi í rúm tvö ár og
fékk þá sveinsbréf í iSninni. Þetta
nám hans varð til þess, að hann réð-
ist seinna í ýmsar framkvæmdir,
sem hann varS frægur fyrir og enn
mun sagt verSa.
ÁriS 1859 kvæntist Tryggvi og
fór þá aS búa á HallgilsstöSum í
Fnjóskadal. GerSist hann mesti bú-
forkur og tók nú fyrst fyrir alvöru
að bera á verkhygni hans og útsjón.
arsemi. T. d. beislaði hann bæjar-
lækinn og notaði hann til þess að
mala korn, snúa hverfisteini, skaka
strokkinn, vefa voðir o. fl. Var
hann þar langt á undan samtíð sinni.
Þetta undruSust menn þá sem von
var, því að bæjarlækir höfðu feng-
iS aS vera í friði frá landnámstíS,
nema hvað þeir höfðu á nokkrum
stöSum veriS notaðir til áveitu.
ÁriS 1863 sigldi Tryggvi til
Kaupmannahafnar. RéSist þaS þá,
aS hann skyldi fara til Noregs og
stunda landbúnaðarnám. Dvaldist
hann nú alllengi í skólanum í Ási og
ferSaðist talsvert um Noreg til þess
aS kynnast búskap. En hann lærði
meira í þessari ferS. Augu hans
opnuðust fyrir því hvaS samgöngu.
leysiS hér á landi var þungur hlekk-
ur um háls þjóðarinnar. Hér var
þá enginn vegarspotti, engin brú.
Þegar hann kom heim settist hann
aS búi sínu og varð brátt lífiS og
sálin í öllum framkvæmdum í sýsl-
unni. Voru þá harðindaár og ísaár.
Verzlun var mjög óhagstæS, eink-
um á NorSurlandi. Á Akureyri
voru þá aðallega tvær verzlanir,
Gudmanns og Höefners, báSar al-
danskar og meS rammasta einokun-
arsniði.
SumariS 1868 keyptu nokkrir
bændur við Eyjaf jörS strandaS skip,
sem “Emilie” hét. VarS þaS aS ráSi
aS gera viS skipiS og var nú stofn-
aS hlutafélag um þaS, og snerist þaS
seinna upp í verzlunarfélag. En viS-
gerS skipsins drógst, enda gerSu
kaupmenn alt sem þeir gátu til aS
spilla fyrir samtökunum. KölluSu
þeir “þennan góSa skip” í háSungar-
skyni “Gránu” og vonuSu aS þaS
mundi grotna niSur þar sem þaS var
komiS. En fé fékst nú samt til aS
gera viS skipiS, og var Tryggvi kos-
inn formaSur hins nýja hlutafélags.
Var uppnefni kaupmanna á skipinu
látiS haldast þeim til storkunar og
GREIDID ATKVÆÐI MEÐ
S. A. MAGNACCA
sem bæjarfulltrúa í
2. kjördeild.
Hann er ekki smeykur viS aS
fara eftir sínu eigin höfSi til
þess aS fylgja því fram, er
hann telur rétt vera og öllum
sléttum þjóSfélagsins er jafnt í
hag.
Greiðið þannig atkvæði:
MAGNACCA, S. A.
1
PHONE 97 741
máske meSfram af því aS menn
trySi aS þaS yrSi skipinu happanafn.
Og svo var félagiS látiS heita í höf_
uðiS á því og kallaS “Gránufélag.”
Tryggvi sagði eitt sinn (1888) svo
sjálfur frá:
“GránufélagiS byrjaði 1871 meS
einu skipi og einum farmi, en frá
1877—1883 átti þaS þrjú skip og
flutti 10—15 skipsfarma til íslands
og hafSi nálægt 500,000 króna verzL
un. Þau árin hefir félagiS rekiS
meS stærstu eSa stærstu verzlun á
íslandi; síSan hafa lengst af verið
hörS ár og hafís mikill norSanlands,
svo verzlun félagsins er, eins og
annara, minni nú en áSur, þó líklega
meS þeim stærri norSanlands og
hefir fimm fasta verzlunarstaSi.”
Tryggvi hafSi stjórn félagsins
meS höndum þangaS til 1893 aS
hann gerSist bankastjóri. VerSur
Gránufélagsins lengi minst í verzl-
unarsögu Islands, því aS þaS hnekti
einokun danskra kaupmanna norðan
lands og austan. ÞaS greiddi hærra
verS fyrir íslenzkar afurSir, en seldi
útlendar vörur meS lægra verði.
Tryggvi sá fljótt, aS nauSsyn bar
til þess aS vanda hinar íslenzku út-
I flutningsvörur. Hann kom því á,
! aS ullin var flokkuS eftir gæSum.
Hann byrjaSi á því aS gufubræSa
lýsi — og fékk í fyrstu fyrir þaS
nokkurt aðkast og háðglósur — en
þetta varð til þess aS verS á lýsi
stórhækkaSi, og fékk Gránufélags-
lýsiS fyrstu verSlaun á sýningum í
Edinborg og Kaupmannahöfn. Þá
þagnaSi kurr og spott út af því máli.
Fram til ársins 1876 þektist þaS
ekki á NorSurlandi aS salta fisk.
Allur fiskur var hertur. Tryggvi
sá, aS viS svo búiS mátti eigi standa.
Hann fékk þá mann af Vesturlandi
til aS kenna Norðlendingum saltfisk-
verkun. Svo flutti hann salt til
Norður. og Austurlands og lét reisa
salthús víSa. Fengu menn nú hærra
verS fyrir fisk en áSur. 1880 voru
flutt út frá NorSurlandi 3,700 skip.
pund af saltfiski og þremur árum
seinna 5,450 skippund. Alt var
þetta l'ryggva verk. Þó telur Kleni-
ens Jónsson aS hnignun Gránufé-
lagsins hafi aS nokkru leyti veriS
honum aS kenna, “hafSi hann ekki
fengið nógu yfirgripsmikla mentun,
og svo var hann viS ýms önnur störf
riSinn, sem eSlilega drógu huga hans
frá félaginu.”
Tryggvi gerSist bankastjóri
Landsbankans 1. maí 1893. Mátti
ætla aS þar væri sá maSur, sem
mesta þekkingu hefSi á hag lands-
manna um alt er laut aS landbúnaSi,
verzlun og sjávarútvegi, því aS
GránufélagiS hafSi í mörg ár átt
þilskip og hann gert þau út meS
miklum dugnaði og framsýni. Mest
munu bændur hafa vænt sér af
bankastjórn hans. En þaS fór á
annan veg en menn höfSu vænst.
Þegar Tryggvi var orSinn banka-
stjóri gerSist þessi víSsýni og áræSni
maSur afar íhaldssamur. Hann
skirSist viS aS taka lán erlendis —
vildi ekki hleypa landinu í skuldir
og oft var þaS viSkvæSiS er einhver
baS um lán, aS peningar væri ekki
til.
Þó vildi Tryggvi hlynna aS út-
gerSinni eftir mætti. Hann hafSi
séS hver lyftistöng hún var fyrir hag
landsmanna. Hann hafSi tröllatrú á
I THOSE WHOM WE SERVE I
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS
BECA USE—
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV-
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER
WE DELIVER.
COLUMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVENUE
WINNIPEG
PHONE 86 327
'^nilUiJiiUlUUUUIIUilmimUII)UUl!ll!lll!iiilll!U!iUUUUill
skútunum, því aS hann hafSi sjálfur
reynt hvers virði þær voru. En á
togarana mun honum ekki hafa lit-
ist, eða aS minsta kosti ganga sögur
um þaS, Mun honum hafa þótt ís-
lendingar færast of mikiS i fang
með aS kaupa svo dýr skip. Og eitt
er vist, aS af íhaldssemi hans og
einræSi var þaS aS miklu leyti
sprottiS, aS íslandsbanki var stofn-
aSur.
Þó bar hann sífelt hag útgerSar-
innar mest fyrir brjósti, og margt
gerSi hann fýrir hana. Hann stofn-
aSi þegar er suSur kom ábyrgSar-
félag þilskipa viS Faxaflóa (hafSi
áSur veriS frumkvöSull aS stofnun
samskonar félags á NorSurlandi) ;
hann kom á fót líftrygging . sjó-
manna; hann stofnaSi Slippinn og
hann stofnaSi fyrsta íshúsiS hér á
landi, sem nú heitir Nordalsíshús.
Tryggvi var þingmaSur NorSur-
Þingeyinga 1860 til 1875, Sunnmýl-
inga 1875—1885, Árnesinga 18I94—
1899 °S þingmaSur Reykvíkingar
eftir þaS til 1907. Á þingi fylgdi
hann Jóni SigurSssyni trúlega meS.
an hans naut viS. SagSi Jón svo um
hann: “Tryggvi er gætinn maður
og bezti drengur.” Um þaS, hvernig
Tryggvi reyndist Jóni SigurSssyni
og minningu hans, mætti rita langt
mál, en því verSur slept hér. Þó má
geta þess, aS hann sá um útför
þeirra hjóna, hann keypti húsgögn
þeirra og gaf þau landinu. Eru hús-
gögnin geymd í Alþingishúsinu.
Á þingi lét Tryggvi mikiS til sín
taka, bæSi í fjármálum og sam-
göngumálum. Var þaS mest hon-
um aS þakka aS strandferSir hófust
1876. Hann átti og mikinn þátt í
því, aS gagnfræSaskólinn á MöSru-
völlum var stofnaSur o. s. frv.
Tryggvi hugsaSi ekki aSeins um
samgöngubætur á sjó, heldur einnig
samgöngubætur á landi. Hann
mintist veganna og brúnna, sem-
hann hafSi séS í Noregi.
MeSan hann var forstjóri Gránu-
félagsins bauSst hann til aS gefa brú
á Eyvindará í FljótsdalshéraSi, ef
bændur vildi flytja efniS frá SeySis.
firSi og reisa brúna. Hann hafSi
sjálfur gert teikningu aS brúnni. En
svo var deyfSin mikil, aS Tryggvi
varS aS hafa í hótunum viS bændur
að taka gjöfina aftur, vegna þess aS
þeir skirSust viS aS flytja efniS og
reisa brúna. Hún komst nú samt
upp, og má telja þetta fyrstu brú á
íslandi. Næst fékk hann því fram-
gengt aS Skjálfandafljót væri brú-
aS, og sá sjálfur um smíSina. Var
þaS gamla trébrúin hjá GoSafossi.
Næst komu svo brýrnar á Glerá,
Þverá í EyjafirSi og Jökulsá á Brú.
Þær komust upp fyrir forgöngu
Tryggva. En frægastur er hann
orSinn fyrir brúna á Ölfusá, og seg-
ir Klemens Jónsson svo frá því í
æfiminningu Tryggva í “Andvara" :
—Eftir margra ára baráttu á
þingi hafSist þaS loks í gegn á Al-
þingi 1887, aS brú skyldi lögS yfir
Ölvesá, og stjórnin (danska) sam-
þykti lögin meS semingi, mest fyrir
fortölur Tryggva og áeggjan, 3.
maí 1889. Landstjórnin átti aS ann_
ast um byggingu brúarinnar, og
byrjaSi á því aS bjóSa hana út í
þremur þjóSlöndum álfunnar,
Þýzkalandi, Englandi og Frakk-
landi, en engin tilboS komu, því
verkfræSingar töldu ógerlegt aS
koma henni upp fyrir 60 þús. krón-
ur, sem veittar voru í því skyni. Þá
kom Tryggvi til sögunnar og bauSst
til aS byggja brúna. ÞaS hefSi eigi
veriS óeSlilegt, þó stjórnin hefSi
sýnt Tryggva alla nærgætni og til-
hliSrunarsemi í samningum, sem unt
var, er hann hafSi þor og þrek til
aS ráSast í aS byggja þetta stærsta
mantjvirki, sem gert hafSi veriS síS-
an fsland bygSist, og um leiS eitt
hiS nauSsynlegasta á þessu landi:
En því fór f jarri; um þaS er mér
fullkunnugt, því aS eg var þá aS-
stoSarmaSur í stjórnarráSinu í
Kaupmannahöfn. Til aS mynda
sendi hún afardýran verkfræSing,
sóttan frá París, til aS hafa stöS-
ugt eftirlit meS verkinu, á Tryggva
kostnaS auSvitaS, í staS þess aS
nægt hefSi, aS senda hann um
þaS bil, sem brúarsmíSið var aS
enda, til þess aS taka hana út. Þar
sem nákvæm teikning var til af
brúnni i smáu og stóru, virSist þaS
hefði mátt nægja. En þetta eftirlit
varS Tryggva bæSi til mikils kostn.
aSar og leiSinda aS ýmsu leyti. Auk
þess varS hann fyrir vonbrigðum aS
öSru leyti. Hann hafSi, áSur en
hann tók verkiS aS sér, átt fund
meS bændum, og höfSu þeir lofaS
bæSi aS flytja efni ókeypis aS brú-
arstæSinu, 300 hestburSi og enn
fremur aS leggja til 200 dagsverk
viS brúarvinnuna, en þegar til efnd-
anna kom, fór eins og vant er hjá
íslendingum, loforSin brugSust.
Þrátt fyrir þetta og ýmislegt annaS
andstreymi — bátur meS þungum
járnstykkjum sökk og náSist ekki
aftur, enskur maSur druknaSi viS
brúarsmíSiS — hélt hann þó ótrauS-
ur áfram og gerði jafnvel enn meira
en honum bar eftir samningnum,
bæði lengdi hann brúna fram yfir
áætlun og setti hliSarstrengi, af því
brúin án þeirra ruggaði of mikiS.
Þennan aukakostnaS borgaSi þingiS
þó síSar, en alt um þaS mun hann
þó hafa tapaS drjúgum fé viS þessa
smíS. Eg tel alls engan vafa á því,
aS ef Tryggvi hefSi ekki svo drengi-
lega brugSist við og bygt brúna,
mundi langur timi hafa liSiS, áður
en hún hefSi komist upp. HvaSa
þýSingu þetta hefir haft fyrir sam-
göngur landsins, er öllum núlifandi
mönnum ljóst, er þeir íhuga, hve
hröSum skrefum brúm hefir f jölgaS,
síSan Ölvesárbrúin var vígS 8. sept.,
1891. ÞaS var án efa stoltasti dag-
urinn í lífi Tryggva, og þá stóS hann
á tindi frægSar sinnar.---------
Tryggvi stofnaði ÞjóSvinfélagiS
ásamt Einari í Nesi, og var forseti
þess nálega alt af eftir aS Jón Sig-
urSsson leiS. ,
Hann stofnaSi líka fyrsta dýra-
verndunarfélagiS hér á landi og var
bezti og oft eini málsvari hinna mál-
lausu. Hann fékk fyrstu dýravernd-
unarlögin samþykt hér á landi. Frá
æsku fram í andlát bar hann dýra-
verndunina fyrir brjósti—þaS var
hans hjartans mál. Og hann gerSi
þaS ekki endaslept — hann gerSi
DýraverpdunarfélagiS aS aSalerf-
ingja sínum.
Tryggvi sat fjöldamörg ár í bæj-
arstjórn Reykjavíkur og lét þar aS-
allega til sin taka í hafnar- og vega-
málum, en af flestum málum hafSi
hann einhver afskifti, og oftast góS.
En seinustu árin stóð hann þó oft
einn uppi. Það var engu líkara en
tíminn hefði hlaupið fram hjá hon-
um og skilið hann eftir. Hann gat
ekki lengur fylgst meS hugsunar-
hættinum. Hánn stóS enn báðum
fótum í gamla tímanum og hélt að
yngri kynslóSin væri aS fara meS
“alt á hausinn.” Þess vegna var
hann, sem áSur hafSi veriS fram-
sæknastur allra, nú orðinn íhalds-
samastur allra bæjarfulltrúa.
Margt er þaS hér í bæ, sem minn-
ir á Tryggva Gunnarsson. En feg-
urst af því öllu er trjágarSur Al-
þingishússins. Hann er verk
Tryggva eins. Og um engan blett
á jarSríki þótti honum vænna. Öll-
um tómstundum varSi hann til þess
aS hugsa um “garSinn sinn,” og
jafnvel eftir aS hann lagSist bana-
leguna, lét hann aka sér suSur i
garSinn. Þar rifjuSust upp fyrir
honum margar ljúfar endurminn-
ingar, þar gat hann gleymt öllum
þeim næSingum, seni hann hafSi
veriS úti í um dagana.
T ryggvi andaSist 21. október
1917. Eftir ósk sjálfs hans fékk
hann legstaS í AlþingishússgarSin-
um. Þar hafSi hann sjálfur látiS
gera grafhvelfingu handa sér. Ofan
á grafhvelfingunni ^stendur brjóst-
líkneski af honum á stöpli.
Þarna sefur hinn mikli afkasta-
maSur í skjóli hinna hávöxnu trjáa,
er hann gróSursetti, og hlúSi aS.
Á vorin syngja þar þrestir á hvcrri
grein og kliður þeirra hljómav sem
þakkaróSur frá dýrunum fyrir alí
þaS, sem Tryggvi gerSi fyrir þau.
—Lesb. Morgunbl.
EF ÞÉR KENNIÐ MAGNLEYSIS,
NOTIÐ NUGA-TONE
pau hin ýmsu eiturefni, er setjast að
í líkamanum og frá meltingarleysi stafa,
vertSa að rýma sæti, er NUGA-TONE
kemur til sögunnar; gildir þetta einnig
um höfuðverk, o. s. frv.
NUGA-TONE vísar óhollum efnum á
dyr, enda eiga miljónir manna og
kvenna þvl heilsu sína að þakka.
Kaupið aðeins ekta NUGA-TONE I
ábyggilegum lyfjabúðum.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
Á víð og dreif
ÞaS er nú orSin ófrávíkjanleg rás
viSburSanna hér hjá okkur aS viS
sjáum ritdóma um bækur, sem gefn-
ar eru út heima, löngu á undan bók_
unum sjálfum. Þetta ætti raunar aS
vera allmikill kostur, aS geta notiS
leiSbeininga þeirra, sem mentun og
skilning hafa til þess aS meta og
skýra bækur. En alt af finst mér
þaS fremur draga úr nautninni viS
lesturinn. Einnig er á þessu annar
galli. Eftir aS maSur hefir haft
fyrir framan sig allan ársins hring
litaSan fréttaburS og annaS þaS, sem
notaS er til aS hafa áhrif á almenn-
ingsálitiS, verSur maSur tortrygg-
inn, jafnvel gagnvart bókafregnum
og ritdómum, ekki sízt ef bækurnar
snerta aS einhverju leyti mannfé-
lagsmál. Rétt nýlega var eg staddur
hjá kunningja mínum. Hann hafSi
þá fengiS eitthvaS af blöSum aS
heiman og benti hann mér á ritdóm
eftir séra Ragnar E. Kvaran, um
bók eftir Þorberg ÞórSarson, sem
nefnist “RauSa hættan.” Er hún
skrifuS eftir Rússlandsför höfund-
arins nú fyrir skömmu. Eg las
þennan ritdóm meS athygli, hann er
skemtilegri aflestrar heldur en margt
annaS, sem R. E. K. hefir skrifaS.
Hann bregður af og til út af seina-
gangi röksemdaleiSslunnar og fer á
hóftölti ertandi kímni. ASalefni rit-
dómsins virSist vera þaS: aS vara
menn viS aS lesa ekki bók þessa eins
og katólskir lesa biblíuna. Segir
hann augu Þorbergs sé svo haldin
af “rómantískri glýju” aS hann geti
ekki séS neitt, sem fyrir þau ber, í
réttu veruleikans ljósi. Og þvi síS-
ur sagt frá meS neinum trúverðug-
leik eSa hófsemi. Bókin færi manni
engan fróSleik um fólkiS á Rúss-
landi. Og Þorbergur mundi ekki
hafa þurft aS ómaka sig til Rúss-
lands eftir efniviSnum; hann hefSi
getaS skrifaS bók sína í Stokkhólmi.
Samt segir hann bókin sé eftirtekta-
verS og sjálfsagt sé fyrir alla aS
lesa hana. En ekki verSur þaS séS
af ritdóminum hvaS þaS er, sem
gerir bókina eftirtektaverSa og læsi-
lega. Nú vildi svo til aS annar kunn-
ingi minn rétti mér þessa bók Þor-
bergs og sagSi eg mætti hafa hana
heim meS mér, ef eg hefSi tíma til
aS lesa hana í “einum hvelli.” Og
nú er lestrinum lokiS. Bók þessi er
sú einkennilegasta ferSasaga, og aS
sumu leyti skemtilegasta, sem eg
hefj lesiS, um langt skeiS. Og eg
get ekki komiS auga á þá hættu, sem
R. E. K. heldur aS vofi yfir lesand-
anum sé hann ekki réttilega þjón-
ustaSur á undan lestrinum. Eg er
víss um aS þeir, sem ekki hafa kynt
sér þessi mál nema meS því, sem
blöSin okkar hafa um þau sagt,
verSa mikiS fróSari eftir lesturinn.
Eg sé ekkj aS þaS sé nein ástæSa til
aS efast um aS hús og vegir, iSjuver
og annaS þess háttar, sem höfundur
bókarinnar lýsir, hafi í raun og
sannleika veriS þarna. Og fólkiS
sem viS hann talaSi hafi veriS mann-
fóIkiS þar í Rússlandi, en ekki nein-
ir rómantískir ljósálfar. Og þó
Þorbergi finnist hann sjá hugarfars-
breytingu hjá fólkinu og hann nefni
þaS endurfæSing, er erfitt aS sjá aS
lesandanum sé þar meS stofnaS í
nokkurn sérlegan sálarháska. Höf.
er eiginlegt aS láta hugsanir sínar í
ljós á þennan hátt. ÞaS er alt og
sumt. En þaS er annaS, sem mig
grunar aS fremur hafi vakiS gremju
ritdómarans þó lítiS sé aS því vikiS.
En þaS eru hin tíSu strandhögg
þessa ritvíkings í ríkjum auSvalds-
ins. í hvert sinn er hann kemur
auga á eitthvaS, sem honum geSjast
vel aS verður honum aS bera þaS
saman viS þaS, sem á sér staS hinum
megin viS landmærin. Og þá slöngv.
ar hann eldingum mælskunnar svo
aS kviknar í fikjuviSarlaufi fals-